Κάποτε είχα διαβάσει ένα κείμενο της Άντζυ σχετικά με το φόβο του να μην είσαι γαμήσιμη. Διάφορες σκέψεις είχαν περάσει από το μυαλό μου, για όλες εκείνες τις ανασφάλειες, οι οποίες μας έχουν κατά καιρούς γεννηθεί, για όλα εκείνα τα μικροαστικά, τις ταμπέλες μα θες που μας έχει προσάψει κάποιος και πολύ περισσότερο για τις ταμπέλες που βάζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Οι σχέσεις μας με τους άλλους και πολύ περισσότερο με άτομα τα οποία σεβόμαστε και εκτιμάμε αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό το πως εμείς οι ίδιοι βλέπουμε τον εαυτό μας. Αυτό φυσικά είναι λάθος. Είναι λάθος να μας επηρεάζει η γνώμη των άλλων και να λειτουργούμε με βάση τις πεποιθήσεις τους. Είναι λάθος να κρύβεις την αλήθεια, όταν δεν πρέπει να κρυφτεί. Είναι λάθος να γίνεσαι αυτό που οι άλλοι θέλουν απλά για να είσαι αρεστός. Είναι πολύ περισσότερο λάθος, όμως, το να μη λειτουργείς βάσει αυτών και παρόλα αυτά κάποιοι να στηρίζονται σε αυτές τις πεποιθήσεις τους, εμμένοντας εμμονικά σε αυτές.
Αν κάτι μου έχει μείνει ως πικρία από τους ανθρώπους, είναι πως ανεξάρτητα με το τι λες και το πως δρας, ανεξάρτητα με το αν you have made your point clear, πάντα θα εξακολουθούν να έχουν την ίδια εντύπωση. Πολλώ μάλλον όταν είσαι ωραία γκόμενα και ανθρώπινη. Πρέπει να είσαι αγενής. Πρέπει να είσαι απόμακρη. Να μη δίνεις ούτε φιλικά το δικαίωμα σε κάποιον να σε πλησιάσει. Όσο πιο γαμήσιμη είσαι, τόσο περισσότερο θα παρεξηγήσουν την οιαδήποτε οικειότητα αποκτάς. Όσο περισσότερο γαμήσιμη είσαι, τόσο λιγότερα δικαιώματα έχεις στο να έχεις άντρες φίλους. Όχι, όχι. Δεν είσαι φίλη τους. Είσαι ένα κομμάτι κρέας. Ειδικά, αν έχεις και σχέση με τον θεογκόμενο. Είσαι και έπαθλο. Πρέπει να σε διεκδικήσουν. Πρέπει να σε ρίξουν. Για να αποδείξουν μα θες στον εαυτό τους πως είναι γαμιάδες. Φίλε μου, το να μη σέβεσαι μία κατάσταση, όταν μία γκόμενα σου έχει εξηγηθεί δε σε κάνει μήτε μάγκα, μήτε γαμιά. Σε κάνει λίγο. Μην περιμένεις η εκάστοτε γκόμενα να σε βρίσει για να το καταλάβεις. Έκανε τις ξήγες της, περιμένει και από εσένα το ίδιο.
Ως Έβα Γκρην, λοιπόν, αναγκάζομαι να εξαπολήσω αυτό το "κατηγορώ" για τα δεκάδες μηνύματα που έχω λάβει και για το δήθεν και τάχα φιλικό ενδιαφέρον. Νιώθω και πάλι εγκλωβισμένη σε καταστάσεις. Δε γράφω για να γαμηθώ. Έχω σχέση. Έχω σχέση με έναν. Το έχω επισημάνει. Σε κείμενα, σε προφίλ, σε συζητήσεις. Ο λόγος που εξαρχής έγραφα με ψευδώνυμο, ήταν αυτός. Ο λόγος που είμαι απόμακρη, είναι αυτός. Δεν είναι μήτε ντιβιλίκι, μήτε απόρριψη των πραγματικών μου σκέψεων με τη χρήση ενός προσωπείου. Με έχουν κουράσει οι άντρες που επειδή σε διαβάζουν πιστεύουν πως μπορούν και να σε γαμήσουν. Είμαι ευγενική, είμαι φιλική. Έχω δικαίωμα στην ποιοτική συζήτηση με άτομα που εκτιμώ. Έχω δικαίωμα στην εγκεφαλική επικοινωνία, χωρίς αυτό να προϋποθέτει ερωτικό πόθο ή συναίσθημα. Έχω δικαίωμα να συνομιλήσω με κάποιον ο οποίος σκέφτεται όπως εγώ. Αλλά όταν έχω ξεκαθαριστεί, δεν έχει δικαίωμα να το βλέπει διαφορετικά. Δεν έχει δικαίωμα να με φέρνει σε δύσκολη θέση.
Έρχεσαι πολύ περισσότερο σε δύσκολη θέση, όταν ξέρεις ότι εσύ ανοίγεσαι γιατί έχεις ανάγκη ένα φίλο κι εκείνος σε βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας. Έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση γιατί εσύ σκέφτεσαι πως θες να βάλεις τα κλάματα για χίψι λόγους και ο άλλος σκέφτεται πως θα σε ρίξει στο κρεβάτι. Έρχεσαι κυρίως σε πολύ δύσκολη θέση γιατί το ότι είσαι γαμήσιμη σου δημιουργεί ενοχή. Όχι, δεν είναι ενοχή το να είσαι γαμήσιμη. Όχι, δεν είναι ενοχή το να είσαι ευαίσθητη. Η ενοχή πρέπει να ενυπάρχει σε κάθε διεστραμένο μυαλό που δε μπορεί να εκτιμήσει τη φιλία σου. Η ενοχή πρέπει να υπάρχει σε κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι σε ξέρει. Αυτός είναι εν πολλοίς και ο λόγος που δεν έχω επιχειρήσει να συνομιλήσω με κάποιον από τους αναγνώστες μου και που δε θα ήθελα ποτέ.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση όχι μόνο να παρεξηγούν καταστάσεις, αλλά και να τις δημιουργούν. Να δημιουργούν καταστάσεις με σκοπό να επωφεληθούν. Όλα για το συμφέρον. Και οι άνθρωποι; Οι άλλοι άνθρωποι; Απλές μάζες ανάμεσά μας, χρήσιμες στην πλήρωση του κενού της ματαιοδοξίας μας.
Για το λόγο αυτό, λοιπόν, και εφόσον είναι αρκετοί εκείνοι που πλέον γνωρίζουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ποια πραγματικά είμαι πίσω από αυτό το προσωπείο και κυρίως επειδή με κούρασε η κατάσταση, η οποία δε θα ήθελα να δημιουργήσει προβλήματα στην προσωπική μου ζωή, αλλά ούτε και η προσωπική μου ζωή στο Pause, θεωρώ πως δεν έχει νόημα να το χρησιμοποιώ πλέον. Αν μη τι άλλο δεν έχει νόημα να γράφω για να διαβαστώ από αναγνώστες που με βλέπουν ως κρέας και επιχειρούν να εκμεταλλευτούν αυτές μου τις ευαισθησίες. Όσο για εκείνους που πραγματικά ήταν συνοδοιπόροι στις λέξεις μου, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον επανέλθω, με ένα καινούριο προσωνύμιο, το οποίο προφανώς δε θα ενημερώσω για την ύπαρξή του.
Και όπως έλεγε και η Ματσούκα στο ρόλο της "Γωγώς" που όλοι αγαπήσαμε, στο "Κάτι τρέχει με τους δίπλα", "Θανάση, σταμάτα να με βλέπεις σα σκεύος ηδονής. Έχω ένα κόσμο μέσα μου."
Αλλά τι τα θες; Λες και ο ζωγράφος είδε τον κόσμο μέσα της.
Απογοήτευση.
