Παρουσίαση βιβλίου| Καρδιοθραύστες της Κάλλιας Βαβουλιώτη | 18 Νοεμβρίου| Αθήνα

 Η Κάλλια Βαβουλιώτη και οι Εκδόσεις ΑΩ σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της "Καρδιοθραύστες" τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου στο «Έναστρον Βιβλιοκαφέ»  στις 19:00 .

***

 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

 

·       Ηλίας Κασσελάς (Εικαστικός- Εικονογράφηση του βιβλίου)

·       Ιωάννα Λιούτσια (Ποιήτρια,Υποψήφια Διδάκτωρ Θεάτρου Παν. Πελοποννήσου)

·       Γκέλη Ντηλιά(Ποιήτρια, Καθ. Αγγλικών)

·       Έλλη Πράντζου (Ηθοποιός, Ποιήτρια)

 

Θα απαγγείλουν :

 

η Κατερίνα Λιάτζουρα και η Ζανέλ

Τη βραδιά θα "ντύσει" μουσικά ο μαέστρος  Χρήστος Κουμούσης.

 

 

 Πότε: 

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου

 

 Ώρα: 19:00

 

·       Στο «Έναστρον Βιβλιοπωλείο - Καφέ»

Σόλωνος 101, Αθήνα, 10678

Τηλέφωνο: 21 0382 8139

 

 

 

***

 

THE BLIND MAN - Μία ταινία γυρισμένη στα σοκάκια της Άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη

Το “The Blind Man” είναι μία ταινία μικρού μήκους η οποία γυρίστηκε το 2018 και έχει ως βασικό άξονα την αναπάντεχη σύγκρουση με το άγνωστο που πολλές φορές μοιάζει μοιραίο.

“Φόβος είναι η φυσιολογική αντίδραση στην προσέγγιση της αλήθειας.”

Pema Chödrön

Μία μυστηριώδης φιγούρα καταδιώκει μία νεαρή κοπέλα στα σοκάκια της πόλης και την οδηγεί σε ένα μονοπάτι αρχαιότερο και από τον ίδιο το χρόνο.

Μία διαδρομή που ορίζεται και καθορίζεται από το φόβο και το άγνωστο, σε καλεί να αποφασίσεις αν θα έρθεις αντιμέτωπος με αυτό και αν θα κατακτήσεις ή θα κατακτηθείς.

Πρωταγωνιστούν: Έλλη Πράντζου, Βαγγέλης Μάγειρος, Άννα-Μαρία Ιακώβου, Αλέξανδρος Καλτζίδης

Σκηνοθεσία/Εικονοληψία/Μοντάζ: Αστέριος Γούσιος

Σύλληψη ιδέας: Βαγγέλης Μάγειρος

Unmask films 2018

Η ταινία εδώ:

 

Μαρία Πολυδούρη, η γέννησή της μια Ηχώ στο Χάος | Έλλη Πράντζου

 

Ο Απρίλιος ξεκινά με τη γέννηση της Μαρίας Πολυδούρη η οποία ήρθε στον κόσμο μια πρωταπριλιά αν κι η ζωή της δε θύμιζε σε τίποτε τις ανάλαφρες φάρσες αυτής της μέρας. Σκέφτηκα τελικά να ξεφύγω από το στενό πλαίσιο ενός ακόμη βιογραφικού αφιερώματος αφού στην εποχή της πληροφορίας το μόνο εύκολο είναι να ψάξεις, να βρεις, να μάθεις όποια πληροφορία θέλεις για τη ζωή και το έργο των ανθρώπων που κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους στον κόσμο.

Ας μιλήσουμε λίγο πιο συναισθηματικά για την Μαρία Πολυδούρη. Πάντα γοητευόμουν από τις βασανισμένα και βασανιστικά αντιφατικές προσωπικότητες. Πάντα με γοήτευαν οι ακραία συναισθηματικοί άνθρωποι που έπαιρναν τη ζωή τόσο προσωπικά, εκείνοι κι εκείνες που δε δίσταζαν να γδάρουν τις ψυχές τους για μια αγάπη, μια ιδέα, μια αξία, ένα πάθος, ένα όνειρο. Η Πολυδούρη ήταν μια τέτοια γυναίκα, φαινομενικά εύθραυστη μα στην πραγματικότητα ανήμερη σαν αγρίμι στο κλουβί της πραγματικότητας.

Η ποίησή της ίσως να μην ταίριαζε και να μην ταιριάζει σε πολλούς. Ίσως να μην κάθεται καλά, όπως λέμε, σε ανθρώπους που δεν αρέσκονται στον λυρισμό, σε αυτού του είδους τον ρομαντισμό, στο άγγιγμα του αλλούτερου αυτού κόσμου, του κόσμου της, του γεμάτου αναζήτηση, αγνό παράπονο και προδομένα λόγια. Ωστόσο η Πολυδούρη μέσα από τις λέξεις της δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρανόησης για το ότι ένιωθε, πόσο ένιωθε, τι ένιωθε. Αν κάτι κραύγαζε μέσα από την ποίησή της ήταν το ρήμα νιώθω με τρόπο που θα μπορούσε να το φωνάξει ένα πληγωμένο παιδί.

Το λάθος, φυσικά, θα ήταν να μπερδεύαμε την ευαισθησία της με αδυναμία. Η Μαρία Πολυδούρη ήταν πνεύμα αντάρτικο κι επαναστατικό, μπροστά από όσα η εποχή της επέβαλε ως δεδομένα. Δε φυλακιζόταν το μυαλό της, δεν πειθόταν η κρίση της από τα πρέπει των άλλων. Ήξερε να αντιδρά, να αγαπάει, να δίνεται, να ζητάει, να ποθεί, να πονάει. Κι ακριβώς επειδή την ίδια τη ζωή με όλα της τα πρόσωπα τη βίωνε στη διαπασών δε θα μπορούσε να μείνει ψυχολογικά ανεπηρέαστη.

Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει κι ο ίδιος έρωτας σε όλο του το ολέθριο μεγαλείο από τη σύντομη, ταραγμένη και καθοριστική αυτή ζωή; Τον Κώστα Καρυωτάκη τον ερωτεύτηκε πολύ. Τον αποτύπωσε μέσα της και μέσα από την τέχνη της πεντακάθαρα και με έναν λυγμό σαν κόμπο στο λαιμό να συνοδεύει κάθε στίχο που κουβαλούσε το βαρύ του όνομα. Ο έρωτας αυτός ήταν ένας από τους άδοξους ανολοκλήρωτους έρωτες που στοιχειώνουν τις ζωές των χαρισματικών καταραμένων.

Πηγή πόνου, έμπνευσης, πένθους. Πάντα στο μυαλό της, πάντα το μεγαλύτερο απωθημένο της, παράτησε πολλά στη σκέψη του, έχασε την ισορροπία της, δεν κατάφερε ποτέ να δεσμευτεί με κάποιον άλλον παρότι υπήρξε κάποτε αρραβωνιασμένη, ώσπου έμαθε για τον θάνατό του όσο νοσηλευόταν με φυματίωση στο Νοσοκομείο Σωτηρία. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία πνοή της κάτω από την πνιγηρή αίσθηση της αρρώστιας και της απώλειας, κυκλοφόρησε τις δύο ποιητικές της συλλογές "Οι τρίλλιες που σβήνουν" και "Ηχώ στο χάος".

Άφησε όμως πίσω της και πολλά περισσότερα, μια ολόκληρη κληρονομιά στους εραστές, στις ερωμένες, στους ρομαντικούς επαναστατημένους ανθρώπους, σε κάθε ευγενικό αγρίμι, σε κάθε αγριεμένη κι ευγενική ψυχή. Πρωταπριλιά, λοιπόν, γεννήθηκε μια σπουδαία παρεξηγημένη ποιήτρια κι ένας γοητευτικά αντιφατικός βαθιά ευαίσθητος και ατίθασος άνθρωπος.

Η Μαρία Πολυδούρη.

Οι δύο όψεις των social media | Έλλη Πράντζου

 

Όσο τα social media γίνονται φωνή για πολλούς από εμάς τόσο θα γίνονται και στόχος λογοκρισίας από άλλους. Αυτό δεν αποτελεί, βέβαια, ένα φαινόμενο πρωτοφανές όμως τον τελευταίο καιρό το συναντάμε όλο και συχνότερα καθώς για διάφορους λόγους που βρίσκουν πάτημα στην πολιτική ειδικά της κοινότητας του facebook, αποκλείονται συνήθως άνθρωποι οι οποίοι τολμούν να θίξουν δημοσίως θέματα χρήζοντα ξεμπροστιάσματος. Κι ενώ κάποιοι άλλοι ανενόχλητα σκορπούν τη μισαλλοδοξία, την προπαγάνδα και τα ψέματα, όσοι τολμούν να σταθούν απέναντί τους τελικά δεν είναι λίγες οι φορές που μπλοκάρονται. Το ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε όπως και τους λόγους που επικρατεί αυτή η κατάσταση το αφήνω στην κρίση του/της αναγνώστη/ριας.

Βάσει αυτής της πραγματικότητας, ωστόσο, γεννιούνται κάποιοι προβληματισμοί. Κατ’ αρχάς νομίζω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι για όλα τα παραπάνω δε φταίει το μέσον αλλά οι άνθρωποι πίσω από αυτό όπως συνέβαινε και συμβαίνει πάντα με τα πάντα. Η χειρότερη πλευρά των social media είναι τα φακελώματα, τα μπαναρίσματα, ο εθισμός και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που βρίσκει άπλετο χώρο να εξαπολύει κάθε τόσο τους οχετούς του προς πάσα κατεύθυνση.

Εδώ, όμως, έγκειται το παράδοξο του πράγματος. Το ίδιο το μέσον αποτελεί μια άμεση δυνατότητα καταπολέμησης κι όλων των μειονεκτημάτων του αφού με έναν σύγχρονο τρόπο μας δίνει το έδαφος να τα πολεμήσουμε ως ο αντίλογός τους. Χωρίς να σημαίνει, φυσικά, πως είναι ο μόνος τρόπος, σίγουρα είναι ένας αποτελεσματικά συμπληρωματικός. Ας μην ξεχνάμε ότι δυστυχώς χωρίς τα social media, όπως έχει αποδειχτεί, μαζί με τα ξερά μάλλον θα καίγονταν και τα χλωρά μιας και δε θα είχαμε ούτε τόσο άμεση ευκαιρία ευρείας αντίδρασης απέναντι σε πολλά κοινωνικοπολιτικά κακώς κείμενα, ούτε τόσο άμεση πρόσβαση σε ενημέρωση χωρίς προπαγάνδες, ούτε τόσο άμεσο βήμα μαζικής οργάνωσης ενάντια σε τακτικές καταπάτησης δικαιωμάτων, ούτε τόσο άμεση ευκαιρία ευρείας έκφρασης σε οποιονδήποτε τομέα.

Επιπλέον, ειδικά άνθρωποι της γενιάς μου οι οποίοι παλεύουν να διαδώσουν μέσα σε όλα και τη δουλειά τους χωρίς άλλου είδους πλάτες και δεκανίκια, θα παρέμεναν δίχως την παραμικρή διευκόλυνση και δίοδο στην απόλυτη αφάνεια που επιβάλλουν τις περισσότερες φορές οι κλίκες κάποιων λίγων εκλεκτών του εκάστοτε, καλλιτεχνικού κυρίως, χώρου. Προφανώς και σε αυτόν τον τομέα η ευκολία του μέσου γίνεται στα χέρια κάποιων διέξοδος υπερπροβολής κι αιτία υπερεκτίμησης όχι και τόσο ουσιαστικών προτύπων. Δεν είναι αποδεδειγμένη εξ ορισμού άλλωστε η αξία κανενός εκεί έξω και κάποια πράγματα επαφίενται στην κρίση του εκάστοτε δέκτη τους. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι για ακόμη μια φορά το ίδιο το μέσον αποδεικνύεται σωτήριο στα χέρια κάποιων και καταστροφικό στα χέρια κάποιων άλλων.

Πολλοί σκεφτόμαστε πως ήρθε η ώρα να πάψουμε να υπάρχουμε στον κόσμο των social media κάθε φορά που συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με το μπλοκάρισμα στην -εκάστοτε- Έλενα Ακρίτα. Παρ’ όλα αυτά, για να είμαι ειλικρινής, με μια πιο ψύχραιμη μάτια θα έλεγα πως δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρναμε να πολεμήσουμε αυτό που μας τρώει ή αν θα φιμωνόμασταν εν μέρει ακόμη πιο πολύ σε κάθε επίπεδο στην περίπτωση που όντως αποχωρούσαμε από τα social media. Οι αγώνες δίνονται στους δρόμους και με τρόπους πολύ πιο δυναμικούς, αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Κι όμως, νομίζω πως θα ήμασταν "τυφλοί" αν παραβλέπαμε την άλλη μορφή των αγώνων που μπορεί κανείς να δώσει ακόμη και χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο γελοίο κι αν φαίνεται.

Οι φωνές μας δεν είναι αμελητέο όπλο. Και δε θα γίνονταν απόπειρα φίμωσης των φωνών μας από κάποιους αν δεν είχαν καταφέρει να τους ενοχλήσουν. Η εποχή, λοιπόν, μας δίνει κι άλλα βήματα έκφρασης. Αμφιλεγόμενα μεν αλλά στο χέρι μας είναι αν θα τα αξιοποιήσουμε, αν θα τα χρησιμοποιήσουμε ως εχθροί εκ των έσω, αν θα τα εκμεταλλευτούμε ή αν θα τα αφήσουμε να μας αλλοιώσουν.

Ίσως μεθαύριο αποκτήσω μια διαφορετική οπτική για το θέμα. Όμως όσα βιώνουμε νιώθω ότι τουλάχιστον προς το παρόν επιβεβαιώνουν ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Μακάρι να βρεθεί ένας άλλος τόσο εύκολα προσβάσιμος αποτελεσματικός τρόπος έκφρασης κι αντίδρασης χωρίς τα παρατρεχάμενα σοβαρά μειονεκτήματα των social media. Αλλά δυστυχώς όσο υπάρχουμε οι άνθρωποι τόσο θα υπάρχουν δύο όψεις σε κάθε νόμισμα η μία εκ των οποίων δε θα είναι ποτέ καλή. Ίσως απλώς καλείσαι να διαλέξεις τη δική σου θέση σε όλο αυτό. Κι ίσως αυτό να είναι τελικά το πιο σημαντικό.

Η νέα έρευνα του Orlando LGBT+ για τις θεραπείες μεταστροφής | Έλλη Πράντζου

Το Orlando lgbt+ είναι ένας επιστημονικός φορέας, ο οποίος ευαισθητοποιείται σε θέματα ψυχικής υγείας των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Πρόσφατα ξεκίνησε μία έρευνα σχετική με το φαινόμενο των θεραπειών μεταστροφής το οποίο δυστυχώς παρατηρείται ακόμη σε πολλές χώρες μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Η χώρα μας, μάλιστα, όπως φαίνεται δεν έχει μπει καν στη διαδικασία έστω της θεωρητικής προσέγγισης μιας τέτοια πιθανότητας ούτε υπό μορφή συζητήσεων.

Θεραπεία μεταστροφής ονομάζεται κάθε προσπάθεια αλλαγής του σεξουαλικού προσανατολισμού ενός ατόμου από φερόμενους ως ειδικούς είτε πρόκειται για ψυχιάτρους, είτε για γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, είτε για πάσης φύσεως θεραπευτές είτε για ιερείς. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκειά τέτοιου είδους “θεραπειών” είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βασανιστικές με διάφορους τρόπους για το άτομο που τις υφίσταται. Όσο κι αν θυμίζουν όμως βασανιστήρια και πειράματα της εποχής του Μεσαίωνα μαθαίνουμε πως λίγες είναι οι χώρες εκείνες στις οποίες απαγορεύεται το φαινόμενο αυτό δια νόμου εν έτει 2021 και σύμφωνα με τις ιδρύτριες του Orlando Νάνσυ Παπαθανασίου κι Έλενα-Όλγα Χρηστίδη πρόκειται για τη Γερμανία, τη Μάλτα κι ορισμένες περιοχές της Ισπανίας. Σύντομα ευελπιστούμε να ακολουθήσει η Γαλλία στην οποία έχουν ξεκινήσει σχετικές συζητήσεις.

Μπορεί, λοιπόν, η ομοφυλοφιλία κι οι τρανς ταυτότητες να έχουν αφαιρεθεί εδώ και χρόνια από τον κατάλογο των ψυχιατρικής φύσεως ασθενειών, μπορεί επισήμως να μη θεωρούνται γενικά παθολογικές καταστάσεις, όμως όσο αδιανόητο κι αν ακούγεται εξακολουθούν ορισμένοι να εκμεταλλεύονται και να κακοποιούν ανθρώπους είτε βασιζόμενοι στη θρησκευτική πίστη είτε παρουσιάζοντας αναληθή, αβάσιμα “στοιχεία” ως επιστημονικά προκειμένου να πείσουν ότι η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου μπορεί να αλλάξει. Μπορούμε να φανταστούμε επομένως ότι δεν είναι δύσκολο να πέσουν στα δίχτυα τους είτε ενοχικά άτομα είτε γονείς ατόμων οποιασδήποτε σεξουαλικής ταυτότητας πράγμα που καθιστά απολύτως απαραίτητη την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος.

Το Orlando lgbt+ προσπαθεί μέσω της έρευνας αυτής η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη να κινητοποιήσει τόσο τον κόσμο όσο και τους αρμόδιους φορείς ώστε η χώρα μας να μπει επιτέλους στη λίστα με εκείνες στις οποίες έχουν απαγορευτεί αυτές οι σκοταδιστικές, προσβλητικές κι ακραία κακοποιητικές μέθοδοι. Στο πλαίσιο της, λοιπόν, καλεί όσα άτομα έχουν εμπειρίες σχετικές με θεραπείες μεταστροφής να συμπληρώσουν ανώνυμα ένα ερωτηματολόγιο, link για το οποίο παρατίθεται στο τέλος του κειμένου.

Το όνομα Orlando είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ όπου πρωταγωνιστεί ένα άτομο το οποίο ονομάζεται έτσι, έζησε μέχρι τα 30 του ως άντρας ώσπου ένα πρωί ξύπνησε γυναίκα κι ως τέτοια έζησε όλη της την υπόλοιπη ζωή. Η ίδια η Βιρτζίνια Γουλφ όταν το έγραφε είχε σχέση με μια ασυμβίβαστη απέναντι σε κάθε κοινωνικό στερεότυπο γυναίκα κι ολόκληρη η ζωή αλλά και το έργο της αμφισβήτησαν κάθε επιβεβλημένη νόρμα γύρω από τη σεξουαλικότητα και τις ψυχολογικές ασθένειες. Ερχόμενη αντιμέτωπη με τη διπολική διαταραχή εν τέλει αυτοκτονεί το το 1941.

Μπορείτε να δείτε περισσότερες λεπτομέρειες για τη γενικότερη δράση, τους στόχους και τα μέλη του επιστημονικού φορέα Orlando lgbt+ κάνοντας κλικ εδώ.

Κι αν κάποιος, κάποια ή κάποιο από εσάς είναι σε θέση να συμβάλει στην έρευνα μπορεί να βρει το ερωτηματολόγιο εδώ.

Lainey Molnar-Η γυναίκα που με τα σκίτσα της ξορκίζει τον μισογυνισμό | Έλλη Πράντζου

Διανύουμε μια εποχή παράξενη κι ίσως θα μπορούσαμε να πούμε μεταιχμιακή. Είναι η εποχή των αντιθέσεων κι αποτελεί ένα ιδιόμορφο “πάντρεμα” του παρελθόντος με το παρόν που προσπαθεί ωστόσο να κατακτήσει το μέλλον μέσα από εκρήξεις, αντιδράσεις, συγκρούσεις. Όλα τα παραπάνω, βέβαια, δε συμβαίνουν πια τόσο συχνά με τους παλιούς “παραδοσιακούς” επαναστατικούς τρόπους αλλά μάλλον κυρίως μέσω των social media. Όπως σχεδόν τα πάντα σε αυτή τη ζωή έτσι και τα social media έχουν πολλές πλευρές ανάλογες της χρήσης τους και των σκοπών του εκάστοτε χρήστη. Αποτελούν ένα εργαλείο στα χέρια μας, ένα όπλο στα χέρια κάποιων άλλων, ένα μέσον έκφρασης, έναν τρόπο εξευτελισμού, με πολλούς τρόπους “φακέλωμα” αλλά και μια ευκαιρία αντίδρασης για κάποιους απέναντι σε όλα όσα μας καταδυναστεύουν αφού καλώς ή κακώς χρησιμοποιώντας τα αποκτούμε φωνή “προς τα έξω”. Κάπως έτσι μπορεί να συναντήσεις στο ψηφιακό σύμπαν τόσο φωνές επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο όσο -ευτυχώς- και τον έντονο αντίλογό τους μια έκφανση του οποίου θα παρουσιάσουμε παρακάτω.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, αρκετά εκ των οποίων αποτελούν και την πρόσφατη επικαιρότητα. Σε ένα πιο γενικευμένο πλαίσιο η καλή πλευρά των social media περιλαμβάνει τις φωνές εκείνες που μάχονται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε επίπεδο όπως και ενάντια σε κάθε είδους καταστροφικά στερεότυπα. Είναι οι φωνές του αντιρατσισμού, του αντιφασισμού, του αντισεξισμού/φεμινισμού, της queer κοινότητας, οι φωνές εκείνες που μάχονται με όποιον τρόπο μπορούν εκμεταλλευόμενες και το ρεύμα των κοινωνικών δικτύων υπέρ των επί αιώνες πληττόμενων διαφορετικοτήτων ή/και μειονοτήτων. Είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει, λοιπόν, καλούμαστε να παραδεχτούμε ότι μέσω των κοινωνικών δικτύων η ενότητα και το κύμα των φωνών αυτών έστω κι ως εντύπωση -κάτι που δεν είναι αμελητέο- έχει ενταθεί πολύ πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί αρκετά ελπιδοφόρο. Εξάλλου, σε πολλές περιπτώσεις οι εντυπώσεις διαμορφώνουν ψυχολογίες κι οι ψυχολογίες οδηγούν σε αντίστοιχες πράξεις. Συνάνθρωποί μας που μέχρι χτες υπέμεναν σιωπηλά την όποιας μορφής κακοποίησή τους λόγω διαφορετικότητας κι εγκληματικών στερεοτύπων πλέον όλο και πιο μαζικά βρίσκουν στήριξη κάθε είδους μέσα από τις διαδικτυακές πλατφόρμες τα μέλη των οποίων σε χρόνο dt ενημερώνονται, ενώνονται κι αντιδρούν. Φυσικά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας, όμως κάθε βήμα προς το καλύτερο είναι ευχής έργον και μια καλή αρχή για τα επόμενα.

Ένας τρόπος αντίδρασης, λοιπόν, αναμφισβήτητα είναι κι η τέχνη η οποία έχει με τη σειρά της βρει μέσω των social media έναν δρόμο διάδοσης κι εξάπλωσης. Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε, βέβαια, ότι μαζί με τα όμορφα πράγματα εξαπλώνονται μέσω αυτής της οδού και τα άσχημα όμως προς το παρόν σε αυτό το κείμενο επιλέγουμε να σταθούμε στην καλή πλευρά. Η καλλιτέχνιδα Lainey Molnar από την Ουγγαρία την οποία θα σας συστήσουμε σήμερα μέσα από τη δουλειά της, είναι ένα δείγμα αυτής της καλής πλευράς του διαδικτύου.

Η Molnar έχει χιούμορ έξυπνο, (αυτο)σαρκαστικό και μέσα από τα σκίτσα της, που δημοσιεύει κυρίως στο προφίλ της στο instagram, αναδεικνύει και στηρίζει κάθε γυναικεία έκφανση, προσωπικότητα και πλευρά ξεμπροστιάζοντας παράλληλα όλα τα στερεότυπα που η κοινωνία επιβάλλει. Γκρεμίζει με την τέχνη της το κατασκευασμένο παγόβουνο των πρέπει και των κανόνων που υποτίθεται ότι αποτελούν “δείγμα (ιδανικής) θηλυκότητας” και στέκεται απέναντι σε κάθε είδους τσουβάλιασμα ξηλώνοντας όλες τις ταμπέλες που κάρφωσαν οι παλιότερες γενιές στις πλάτες των γυναικών.

“Μιλώντας” με τρόπο απλό αλλά καθόλου απλοϊκό κι επιλέγοντας μια μορφή τέχνης ευχάριστη και προσιτή από όλους θίγει ζητήματα όπως η εμφάνιση, ο τρόπος ζωής, η οικογένεια, η ψυχική υγεία, το για πολλούς ακόμη (!) θέμα ταμπού της περιόδου, η συμπεριφορά, οι συνήθειες κι άλλα καθημερινά στοιχεία που μαρτυρούν το πώς η κοινωνία περιμένει από όλες τις γυναίκες να είναι βάσει στερεοτύπων και πώς στ’ αλήθεια (μπορεί να) είναι η καθεμιά μας ως ξεχωριστή, διαφορετική οντότητα. Τα σκίτσα της σου τρίβουν επιτέλους στη μούρη το στοιχειώδες δεδομένο πως οι γυναίκες είμαστε απλώς άνθρωποι με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθεμιά.

Σου φωνάζουν ότι η λέξη “γυναίκα” δεν αποτελεί γενική περιγραφή προσωπικότητας, δεν αποτελεί ομοιόμορφη περιγραφή εξωτερικής εμφάνισης, δεν αποτελεί μαζική περιγραφή συμπεριφοράς, δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από έναν ακόμη τρόπο για να πει κανείς ότι βιολογικά κάποιος είναι άνθρωπος γένους θηλυκού ή κάποιος άνθρωπος νιώθει -άρα είναι- θηλυκό έχοντας γεννηθεί σε αντρικό σώμα. Το πώς ορίζει από κει και πέρα ο καθένας μας όμως τη λέξη “θηλυκό” καμιά κοινωνία δεν έχει δικαίωμα να του το επιβάλει.

Όσο ανάλαφρος κι αν φαίνεται επίτηδες ο τρόπος προσέγγισης της Molnar ενός τόσο επώδυνου για τις γυναίκες ζητήματος τα σχόλιά της είναι τόσο εύστοχα, τόσο άμεσα και τόσο ειλικρινή που τελικά μόνο ανάλαφρο δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις το μήνυμα που θέλει να περάσει.

Είσαι ελεύθερη να υφίστασαι όπως θέλεις να υφίστασαι, να νιώθεις όπως νιώθεις, να μπορείς μέχρι εκεί που μπορείς την εκάστοτε στιγμή της ζωής σου, είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι σε εκφράζει, να ζεις όπως γουστάρεις, να υποστηρίζεις την ύπαρξή σου και την αλήθεια σου κι όλα όσα σε απαρτίζουν είναι εντάξει. Δεν είσαι από πορσελάνη, είσαι άνθρωπος κι οι τέλειες ατέλειές σου δεν είναι ταμπού, δεν είναι απόκλιση, δεν είναι δυστυχία. Είναι όλες εσύ κι είναι η δική σου ξεχωριστή αλήθεια και γοητεία. Η δική σου τολμηρή πινελιά σε έναν τρομαγμένο κόσμο που έχει μάθει να επιτίθεται σε ό,τι διαφέρει. Το τι είναι για σένα ευτυχία ή δυστυχία το ορίζεις μόνο εσύ. Τους στόχους σου τους ορίζεις μόνο εσύ. Την άνεσή σου την ορίζεις μόνο εσύ. Το ποια είσαι το ορίζεις μόνο εσύ. Το τι είσαι το ορίζεις μόνο εσύ. Και τελικά οι δικές σου επιλογές είναι που θα σε κάνουν ξεχωριστή αντί για μια ακόμη στεγνή φωτοτυπία όπως τα στερεότυπα προστάζουν. Είσαι άνθρωπος. Τόσο απλά. Σαν να θεωρούμε κατόρθωμα την παρουσίαση του αλφάβητου εν έτει 2021.

Μπορεί, όντως, για πολλές/ους/α από εμάς όσα φανερώνει η τέχνη της Molnar να είναι η στοιχειώδης πλευρά της αλήθειας, παρ’ όλα αυτά τίποτε δεν είναι δεδομένο σε έναν κόσμο χτισμένο σε θεμέλια σαθρά. Δυστυχώς η πατριαρχία κι ο σεξισμός είναι μια κατάσταση εδραιωμένη σε βαθμό σχεδόν ακλόνητο. Έχει εμποτιστεί ύπουλα ακόμη και στα πιο μικρά κι απλά καθημερινά πράγματα έτσι που πολλές φορές δε γίνεται καν αντιληπτή ως στερεότυπο αλλά θεωρείται απλώς γεγονός. Μια τέτοια πραγματικότητα, όμως, για να καταφέρουμε κάποτε να τη φθείρουμε τόσο ώστε τελικά να την γκρεμίσουμε χρειάζεται όσο μπορούμε να τη βομβαρδίζουμε διαρκώς επαγρυπνώντας με όποιο μέσον και τρόπο διαθέτει η καθεμία, ο καθένας, το καθένα από εμάς. Άλλοι άνθρωποι μιλούν μέσω της τέχνης τους όπως η Molnar, άλλοι συσπειρώνονται δημιουργώντας ομάδες στήριξης κι αλληλεγγύης, άλλοι φωνάζουν μέσω του γραπτού λόγου, άλλοι συνδυάζουμε κάποια από τα παραπάνω μα το κοινό στοιχείο είναι πως πλέον δεν αφήνουμε τίποτε να πέσει κάτω. Δεν επιτρέπουμε πια τη διαιώνιση των στερεοτύπων και των εγκλημάτων που αυτά προκαλούν.

Για όλα τα καλοκαίρια μας | Έλλη Πράντζου

Να οδηγεί 4 ώρες μέχρι να βρείτε παραλία χωρίς πολύ κόσμο, να απορρίπτετε τις πιο γνωστές που βουλιάζουν και γίνεται το αδιαχώρητο, να βρίζετε θεούς και δαίμονες γιατί τη μισή σας μέρα την έφαγαν οι διαδρομές και να αποζημιώνεστε τελικά σε δικούς σας παραδείσους που σνομπάρουν οι mainstreamαδες γιατί δεν έχουν γίνει ακόμη "της μόδας". Κι εκεί να σας καίει ο ήλιος, το αλάτι και το υγρό στοιχείο για όσο γουστάρετε αλλά πιο πολύ να καίει ο ένας τον άλλον ανελέητα.

Να ξετρυπώνετε εκείνον τον γραφικό καφενέ που δεν τον πιάνει το μάτι, να είστε στο μαγαζί μόνο εσείς και μια παρέα παππούδων, να τους ακούτε να διαφωνούν για τον δάκο όσο πίνουν ο ένας τσίπουρο, ο άλλος ελληνικό κι ο τρίτος φραπέ ενώ ο χώρος παίζει scorpions. Και στο τέλος ο ιδιοκτήτης να σας κερνάει μια ακόμη γύρα από αυτά που πίνετε μαζί με ένα τεράστιο χαμόγελο δίνοντας γροθιά σε κάθε κλισέ ροζ ρομαντισμό. Να μην ξέρεις κολύμπι αλλά εξαιτίας της επιμονής, της υπομονής και κυρίως της επιρροής που έχει πάνω σου, να γίνεται ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο αφήνεσαι για να ξεπεράσεις τη φοβία σου συνειδητοποιώντας για ακόμη μια φορά καθώς βουτάς το κεφάλι στη θάλασσα ότι όπου ο εαυτός μας κωλώνει να πάρει μπρος ο έρωτας γίνεται κίνητρο που (τα) πάντα μπορεί. Να σου θυμίζει κάθε τόσο να πίνεις νερό και να βάζεις αντηλιακό την ώρα που σου φοράει το καπέλο επειδή ανήκεις στους ανοιχτόχρωμους και γαλανομάτηδες κι ούτε τα γυαλιά, ούτε η ομπρέλα είναι αρκετά για κάποιον που σε νοιάζεται τόσο. Μετά να σε κοροϊδεύει που τυλίγεις την πετσέτα γύρω σου όσο κάθεσαι στο καρεκλάκι "σαν τη θειά" κι εσύ να βγάζεις φωτογραφίες όσο διαβάζει και δε σε βλέπει χωρίς να μπορείς να διαχειριστείς τόση ομορφιά σε έναν άνθρωπο.

Να πηγαίνετε το σούρουπο βόλτες σε μέρη που μαζί τα βλέπετε αλλιώς και να μοιάζουν όλα σαν βγαλμένα από ταινία μόνο και μόνο επειδή είστε τόσο μαζί. Να μένετε το βράδυ μέσα, να φτιάχνει μαργαρίτες και να σου κάνει νόημα παραπονεμένα επειδη κάθεσαι "μακριά" στην καρέκλα αντί να είστε δίπλα στον ίδιο καναπέ. Κι αφού πηγαίνεις κοντά να ξαπλώνει πάνω σου κάνοντάς σε να μην ξέρεις τι να πρωτονιώσεις. Να σου φτιάχνει κρέπες με Μερέντα το πρωί και το απόγευμα να σε ξεσηκώνει να κάνετε μαζί γυμναστική. Να τελειώνει το καλοκαίρι και να συνειδητοποιείς για ακόμη μια φορά πως έχεις γνωρίσει μέσα από αυτό το μαζί ό,τι δε γνώρισες σε όλη τη μέχρι πριν από αυτό ζωή σου. Και να ξέρεις παράλληλα πως το δικό σας καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ, απλώς αλλάζει μορφές όσο εσείς συνεχίζεται να καίγεστε ο ένας μέσα στον άλλον.

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι το καλοκαίρι σας και κάθε δικό σας καλοκαίρι;

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι κάθε εποχή που την περνάτε μαζί αν όχι στιγμές που φτιάξατε για πάρτη σας και μόνο.

Για όλα τα καλοκαίρια που έφυγαν και για όλα εκείνα που πρόκειται να έρθουν ονομάστε ρομαντισμό ό,τι καυλώνει τις ψυχές σας!

Τα δικά μας απογεύματα | Έλλη Πράντζου

Ήταν ένα από κείνα τα απογεύματα, θυμάσαι;
Τα δικά μας.
Σε ένα μέρος κάπου αλλού, μακριά απ'ολα,
"τσακώθηκαμε" στη βόλτα
για το αν θα τρώγαμε παγωτό ή γιαούρτι παγωμένο
και μετά διαφωνήσαμε
για την ώρα που θα έπεφτε ο ήλιος.
Θα προλαβαίναμε ένα ακόμη περιβόητο ηλιοβασίλεμα από ψηλά;
Στο τέλος φάγαμε μαζί αυτό που ήθελες
κι εμένα μ' άρεσε πιο πολύ από αυτό που ήθελα εγώ.
Για τον ήλιο, όμως, είχαμε δίκιο κι οι δύο.
Λίγο πιο μετά από την ώρα που έλεγες
και λίγο πριν την ώρα που ισχυριζόμουν
άρχισε να γλιστράει λιώνοντας στον ορίζοντα.
Ευτυχώς ήμασταν ήδη ψηλά.
Εσύ κι εγώ.
Ένα από κείνα τα απογεύματα, θυμάσαι;
Τα δικά μας.
Να συμφωνούμε, να διαφωνούμε και τελικά να ερωτευόμαστε
κάθε μέρα πιο πολύ από την προηγούμενη.

Η τάξη μου σε χάος | Έλλη Πράντζου

Απ' όλα έχει το μυαλό μου.
Σκοτάδι, φως, εγκατάλειψη,
ελπίδα, οργή, κατανόηση,
ανάγκη, λαχτάρα, άρνηση,
απογοήτευση, φόβο, απελπισία,
απόγνωση, θάρρος, αισιοδοξία,
έρωτες, αγάπες, αδιαφορία...

Τα πάντα έχει το μυαλό μου.
Κι όλα στο κόκκινο.

Τα πιο ακραία αντιθετικά κομμάτια
του εαυτού μου
τσακώνονται μέσα μου
καθως εγώ βάζω επίτηδες
την τάξη μου σε χάος.

Και τώρα μείνε ή φύγε.

Ή θα είσαι εσύ μαζί μου
ή θα είμαι εγώ κι ο εαυτός μου.
Ημίμετρα δεν ταιριάζουν
στην άβυσσο.

Απόχρωση | Έλλη Πράντζου

Η απόχρωση της πόλης όταν ο ήλιος
κάνει ελεύθερη πτώση στον ορίζοντα
μου θυμίζει την πρώτη φορά
που συνειδητοποίησα πως στέκομαι δίπλα σου
τραγικά ερωτευμένη.
Ήταν τότε που εξαιτίας σου
ακόμη και το πιο κακοφτιαγμένο τοπίο
έμοιαζε στο μυαλό μου
σαν το πιο δελεαστικό μέρος
ολόκληρου του σύμπαντος.
Μα τι λέω...
Ακόμα είναι.



Φωτογραφία Έλλη Πράντζου

Μπροστά σ' ένα φανάρι κόκκινο | Έλλη Πράντζου

Σε κάθε κόκκινο φανάρι
το χέρι σου άφηνε το τιμόνι
κι εσφιγγε το δικό μου
μεταδίδοντας ηλεκτρισμό,
ανάγκη και λαχτάρα.
Ποτέ πριν δε χώρεσε
τόσο ασυγκράτητο πάθος
σε τόσο ειλικρινή τρυφερότητα.
Ήσουν εσυ για μένα κι εγώ για σένα.
Μπροστά σε ενα φανάρι κόκκινο,
ένα φεγγάρι γεμάτο
και μια πόλη πάντα ανεξερεύνητη.



Φωτογραφία Έλλη Πράντζου

Βράδια μαγιάτικου καλοκαιριού | Έλλη Πράντζου

Λίγο πριν εμφανιστεί για τα καλά το καλοκαίρι μετά Βαΐων και κλάδων, ρίχνει πού και πού κάτι ψιλόβροχα λες και κάνει ειδική τελετή αποχαιρετισμού η άνοιξη στους προηγούμενους μήνες. Κι έτσι όπως αράζουμε στην πλατεία εμείς, τα αναμμένα τσιγάρα στα δάχτυλα, οι γόπες στα πεζούλια που 'χουμε το νου μας να μαζέψουμε μετά και κάνα-δυο μπουκάλια ρετσίνα παραδίπλα, πιτσιλάνε τα μέτωπά μας οι σταγόνες. Ψιλές κι αναποφασιστες πότε δυναμώνουν πότε κοπαζουν μην ξέροντας αν θέλουν ή όχι να γίνουν δυνατή βροχή.

Κάπου ανάμεσά τους πετάμε και κανένα σ' αγαπάω, σε θέλω, μου' λειψες, σε σκεφτόμουν ανάλογα τη φάση μας. Δε μας κάνει καρδιά να σηκωθούμε να μη βραχούμε, να μη βραχούνε τα χαρτάκια και δε στρίβονται μετά τα στριφτά, να μη γίνουν χάλια τα άσπρα μας παπούτσια. Το γουστάρουμε αυτό το τσικ τσικ τσικ των αναποφάσιστων σταγόνων, έχει μια αισθαντικοτητα, μια γαλήνη και μια μελαγχολία γλυκιά σαν τις αναποφάσιστες υπάρξεις μας. Σαν να τα λέμε νοερά με τη σχεδόν βροχή μια ατενίζουμε μπροστά μια αναλύουμε τα μέσα μας φωναχτά, μια χαζεύουμε εκείνα τα μάτια δίπλα μας.

Κάπου στην τάδε γουλιά αφού έχουμε χάσει το μέτρημα θα μας πιάσει κατουρημα και θα ταραχτει για λίγο η αλητικα λογοτεχνική ατμόσφαιρα μέχρι να παραβιασουμε κάποιο σκοτάδι για να ξαλαφρωσουμε πίσω από κανένα θάμνο, πίσω από κανένα δέντρο ή στη χειρότερη πισω από κάποιο ανυποψίαστο αμάξι. Ντροπή. Αλλά τι να κάνεις... Θα μπορούσες να χτυπήσεις το κουδούνι του ξένου να του πεις "κατουριέμαι"; Ή θα γυρνούσες σπίτι από τόσο νωρίς (ούτε 3 δεν πήγε η ώρα!);

Οι γάτες αμέριμνες τριγυρνάνε μασουλωντας πατατάκια απ' το έδαφος, ξέρεις, αυτά που συνοδεύουν τις μπιρες και ταΐζουν ενίοτε τα αδεσποτακια της γειτονιάς.

Ε, κι αν βγει τώρα και κανένας στα μπαλκόνια να μας φωνάξει "ησυχία!" συγγνώμη εκ των προτέρων αλλά είναι ενοχλητική η εφηβεία. Ειδικα όταν κρατάει μια ζωή... Αχ, αυτές οι πλατείες λίγο πριν πατήσει το πόδι του το καλοκαίρι...τι μυστικά φύλαξαν μέχρι να τα ξεπλυνουν οι αναποφάσιστες ψιχάλες...!

Φωτογραφία Έλλη Πράντζου

Τα παιδιά κι ο χρόνος | Έλλη Πράντζου

Έπρεπε να αφήναμε τα παιδιά
να κάνουν κουμάντο τον χρόνο.
Η διαφορά τους είναι
πως δεν τον κυνηγάνε, τον ζουν.
Γι' αυτό κι εκείνος δεν κυνηγάει τα παιδιά.
Μάλιστα κάθεται συχνά
για να τον αγκαλιάσουν. 
Κι ας μην υπάρχει.
Ξέρουν τα παιδιά να αγαπούν τα παραμύθια.
Πριν ενηλικιωθούν, βλέπεις,
όλα τα μπορούν.



Φωτογραφία Έλλη Πράντζου

Ανοιχτοί λογαριασμοί | Έλλη Πράντζου

Καθώς μετρούσα τα έσοδά μου
σε συναισθήματα
έμεινα ταπί από λεφτά.
Τώρα ο κόσμος με θεωρεί αποτυχημένη
κι εγώ φοβάμαι
μήπως οι άδειες μου τσέπες
διώξουν κάποτε τα συναισθήματα
απ' το παράθυρο.
Για δες πού έχουμε φτάσει.
Δίνουμε και παίρνουμε καρδιές
για να επιβιώσει το μέσα μας
μα δεν έχουμε φράγκο
για να κρατηθούμε στη ζωή.
Μέχρι που καταλήγουν οι καρδιές
να μας φαίνονται άχρηστες.
Μέχρι που καταλήγει το συναίσθημα
να μη μας αρκεί.
Μέχρι που καταλήγουν να νιώθουν μισοί
οι ολόκληροι
και παντοκράτορες οι λίγοι.
Μέχρι που κι οι έρωτες ακόμη
πέφτουν ηρωικά
στον βωμό της προσφοράς και της ζήτησης.
Μα όχι του εαυτού μας,
μην μπερδεύεσαι.
Των τραπεζικών μας λογαριασμών.
Τέτοιους λογαριασμούς
έχουμε σήμερα, βλέπεις,
μεταξύ μας ανοιχτούς.
Έτσι λογαριαζόμαστε πλέον.
Με νούμερα
αντί για τολμηρές διεκιδικήσεις
μπαρουτιασμένων ψυχών.
Έτσι λογαριαζόμαστε πλέον.
Κάποιοι έχουν ξέφτια σε άδειες τσέπες,
κάποιοι ξέφτια σε άδειες ψυχές.
Μα πάντα νικούν οι δεύτεροι.
Γιατί πάντα νικούν οι δεύτεροι;
Γιατί;