Για μια καινούρια αρχή | Μαριεύα Νταϊρούση

Αρχές του μήνα, των αδειών, του καλοκαιριού για πολλούς. Ξεκούραση, θάλασσα, ανεμελιά, κυριαρχούν και όλοι κάνουμε ένα διάλειμμα από τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας.
Ο Αύγουστος νομίζω, είναι πραγματικά το σημείο αναφοράς του καλοκαιριού. Δεν είναι τυχαίο που γράφεται με «Α» και φυσικά δεν είναι τυχαίο που ξεκινά με το ίδιο γράμμα που αρχίζει και η λέξη «Αρχή».

Είναι νομίζω επίσης Αυτόνομος μήνας είναι θα έλεγα το «Βατικανό» του καλοκαιριού. Ίσως φταίει που Ιούνιος και Ιούλιος μοιάζουν σαν άκουσμα και πάντα τους θεωρούσα σαν ένα.

Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις για τις «αρχές» γενικότερα.

Το πρώτο πράγμα που μού ήρθε στο μυαλό είναι η γνωστή σε όλους νομίζω φράση «Κάθε αρχή και δύσκολη».

Αυτό, ειλικρινά ποτέ δεν το κατάλαβα.

Για ποιο λόγο πρέπει κάθε φορά να πούμε το ίδιο πράγμα και όχι κάτι που θα μας δώσει ενέργεια και κίνηση;

Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια στιγμή που να βρέθηκα μπροστά σε μια καινούρια αρχή και να μην πανικοβλήθηκα. Κάθε φορά, η ίδια αγωνία και τα ερωτήματα να ξεπηδάνε συνεχώς : «Τι θα κάνω τώρα;», «Ποιους θα συναντήσω εκεί;» «Πώς θα είναι;»…
Και τελικά , εκεί που καταλήγω είναι ότι ποτέ δε χρειάζεται ν’ ανησυχούμε. Γιατί πάντα όλα βρίσκουν το δρόμο τους. Και πάντα αυτές τις ανησυχίες τις ξεχνάμε μ’ ένα χαμόγελο.
Είναι το ίδιο χαμόγελο που έχουμε όταν γυρνάμε στην παρέα μας και ξαναμπαίνουμε στη συζήτηση μετά από τη γρήγορη αναδρομή σε όλες δυσάρεστες σκέψεις που κάναμε «στην αρχή».
Γιατί τώρα το ξέρεις, ότι δε χρειαζόταν και δε χρησίμευσε σε τίποτα όλο εκείνο το άγχος.
Γιατί κάθε φορά, θα προκύπτουν καινούριες αρχές που θα μας τρομάξουν, όμως στη συνέχεια θα τις απομυθοποιήσουμε και πάλι.

Γιατί μόνο σπάζοντας τα σκοινιά που μας κρατούσαν δέσμιους μπορούμε τελικά να προχωρήσουμε μπροστά. Τα είπε άλλωστε ο Πλάτωνας πολύ νωρίτερα από εμένα.

Μη με κατηγορήσεις που έφυγα, σκέψου τι δεν έκανες εσύ για να μείνω | Μαριεύα Νταϊρούση

Πρόσφατα, μετά από διάφορα ερεθίσματα που δέχθηκα, ξεκίνησα ν’ αναλύω συμπεριφορές στη ζωή μου και τα γεγονότα που τις προκάλεσαν. Έχω γενικά την τάση να θέλω να φύγω όταν βλέπω ότι μια  κατάσταση με πνίγει, οπότε φροντίζω να μην πνίγω ούτε εγώ τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μου.

Δε θα σταθώ σε όλα τα περιστατικά που πυροδότησαν τις σκέψεις μου αυτές ,προφανώς, όμως ένα ζήτημα που με απασχόλησε ιδιαίτερα, ήταν η είσοδος και η έξοδος ανθρώπων από τη ζωή μου. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ότι τις περισσότερες φορές ένας άνθρωπος εισέρχεται στη ζωή σου πιο ομαλά απ ‘όσο όταν φεύγει.

Θέλω να πω, όσο επεισοδιακή και καθοριστική κι αν είναι μια γνωριμία, δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο έντονη και επώδυνη με έναν χωρισμό, μια απώλεια. Κι αυτό, διότι στην πρώτη περίπτωση, έχεις να κάνεις με το τώρα, ενώ στη δεύτερη, με το πριν με το τώρα και με το πάντα. Αυτό το «πάντα» που σε βασανίζει παράλληλα με το «τι θα γινόταν αν… αυτός ο άνθρωπος που γνωριστήκαμε στο νηπιαγωγείο γινόταν και κουμπάρος στο γάμο μου και νοννός του παιδιού μου και και και…» Όλες αυτές οι σκέψεις, που όσο τρελές και μακροπρόθεσμες κι αν φαίνονται, ωστόσο είναι πολύ πιθανές, γιατί η ζωή περνάει και πολλές φορές τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνεις καν.

Τώρα που ανέφερα λοιπόν, την πορεία της ζωής και τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξή της, ανέλυα στο μυαλό μου αυτή την ιδέα, ότι δηλαδή «οι νέοι σήμερα έχουν αποξενωθεί τελείως ο ένας από τον άλλον, όντας απορροφημένοι με τα κινητά τους» και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό ίσως τελικά να μην ισχύει και τόσο, αλλά αντιθέτως, σήμερα να είμαστε πιο κοντά από ποτέ. Όλοι με όλους. Και ίσως γι’ αυτό να υπάρχει κρίση στις σχέσεις των ανθρώπων.
Αφενός, γιατί υπάρχει μεγαλύτερη τριβή και άρα πιο συχνές εντάσεις, αυτό δηλαδή, που «το πολύ μαζί βλάπτει» και αφετέρου οι λάθος προτεραιότητες που βάζουμε. Θέλω να πω, ότι παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν τάξη στη ζωή τους. Πήγαιναν στη δουλειά τους, έπειτα γύριζαν στο σπίτι και στις οικογένειές τους και στον ελεύθερο χρόνο επικοινωνούσαν ή βρίσκονταν με τους φίλους τους. Μια καλά ιεραρχημένη ζωή, που δούλευε καλά. Κι αυτό, γιατί ο καθένας είχε το ρόλο του, και τον είχε ολοκληρωτικά.

Σήμερα αντιθέτως, βγαίνεις για έναν καφέ και η καλή σου φίλη δε σε ακούει, γιατί μιλάει στο κινητό της και γελάει με κάποιον άλλον. Μα αφού ήθελες να είσαι μ’ εκείνον βγαίνεις μαζί μου; Και είναι συχνό φαινόμενο που επαναλαμβάνεται. Είναι θα έλεγα μια σύγχρονη “μάστιγα”.
Θα μού πει κανείς, γιατί να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά; Και θα σας πω, ότι μερικές φορές, πρέπει να είμαστε σοβαροί, κι αυτό γιατί η ζωή ναι, είναι όμορφη, ναι, είναι μία και ναι πρέπει να τη χαρούμε, αλλά δεν είναι πάντοτε πλάκα. Έχει και σοβαρές και δύσκολες στιγμές κι εκεί είναι που πρέπει να στεκόμαστε στους ανθρώπους μας.

Γι’ αυτό λοιπόν, μη με κατηγορήσεις που έφυγα, σκέψου τι δεν έκανες εσύ για να μείνω. Εγώ, που φεύγω με την πολλή πίεση, πόσο μπορεί να άδειασα, για να μην έμεινα καν με την υπερβολική χαλαρότητά σου. Όχι, λοιπόν δε σε κατηγορώ, έκανες την επιλογή σου κι εγώ τη σεβάστηκα. Γιατί είσαι άνθρωπος και έχεις κάποια αισθήματα τα οποία, μέχρι κάπου φτάνουν. Και εγώ όμως αντίστοιχα έφτασα ως εδώ.

Μη με κατηγορήσεις επίσης ότι σε παραμέλησα. Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο. Γιατί μια φιλία, είναι όπως ένα φυτό. Θέλει και νερό και ήλιο για να μεγαλώσει. Θέλει φροντίδα και αγάπη αντίστοιχα. Μόνο με ήλιο ξεραίνεται.

Τέλος, να ξέρεις ότι εμένα δε μ’ αρέσουν τα βάρη. Ούτε να γίνομαι, ούτε να τα κουβαλάω για πάντα μόνη μου.

Μη δίνεις σημασία στον πόνο που νομίζεις ότι βγάζω. Οι χαρές θα έρθουν ξανά και θα είναι πολλές και θα τις μοιράζομαι με αληθινούς φίλους δίπλα μου. Και μια που αναφέραμε για γάμους και χαρές και πανηγύρια, οφείλω ένα «ευχαριστώ». Σ’ ευχαριστώ που δε με άφησες να κάνω τη λάθος επιλογή. Τώρα ξέρω ποιους θα φαντάζομαι δίπλα μου σ’ εκείνες τις στιγμές και ποιους θα βγάλω εντελώς από το πλάνο μου.