Θ-έρως | Μιχάλης Ριζόπουλος

Στάσου για λίγο,στάσου και αγνάντεψε τη γής πως καρποφορεί, σα στέκεσαι σιμά μου,
Ως τους καρπούς της ψυχής, που πέφτουν ώριμοι πια σα να σε καρτερούσανε καιρό.
Στάσου και βάστηξε και εμένα, γιατί ο χρόνος άρπαξε απ τις σπίθες μας και άλλαξε ταχύτητα
Στο ταξίδι του ξαφνικά, με ένα σου βλέμμα. Ψιθύρισα στα πουλιά να μην αποδημήσουν φέτος,
Γιατί είναι πια ζεστά, και δεν θα κρυώνουμε τα βράδια μας μονάχοι. Η πλάσις όλη ημέρεψε, στάθηκε κ εκείνη μαζί με μας, να κλέψει δυο σταγόνες του έρωτά μας,στα κρυφά, δεν το άντεξε βλέπεις να νιώθει τόσο έρωτα σε δυό ψυχές, και όλες τις άλλες άδειες.

Ανθρώπων φύση | Μιχάλης Ριζόπουλος

Ζωόμορφοι θεοί τόσο μικροί, που υποχείρια ενστίκτων και ορμών καταλήγουμε αθελά μας μέσα στο πέρας των στιγμών, τόσο τρανοί, που η φύσης όλη αναπαύεται στη νόηση και στις ψυχές μας και αμέτοχη στέκει να θαυμάζει τον άνθρωπο που έχει την βούληση και το κουράγιο να πλάθει αυτούσια τον κόσμο του.

Στο απατηλό πέρασμα των χρόνων, κείτεται η ζεύξη δύο κόσμων, δίπλα στην ακατάπαυστη πάλη τους για κυριαρχία επι της ανθρώπινης ψυχής.

Αγάπη, ελπίδας γένεση | Μιχάλης Ριζόπουλος

Αντικρίζω τη λευκή τούτη σελίδα.
Ένα βράδυ, πυρωμένο,
με τα μάτια μου το είδα.
Σαν η αγάπη γεννά την ελπίδα,
λάβαρο γίνεται και ασπίδα.
Αντικρούοντας ,
τα ανελέητα της πραγματικότητας χτυπήματα.
Κυοφορώντας,
του ονείρου τον καρπό,
στωικά φυλαγμένο στο κορμί της.
Μέχρις ο κόσμος τούτος,
να είναι εύφορος,
να ανθίσει,
τη μόνη πραγματική επανάσταση.