Ντίνος Χριστιανόπουλος: Ο ποιητής της σαρκαστικής τρυφερότητας και οι ψευτοδιανοούμενοι

 Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη) γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1931 στη Θεσσαλονίκη και έφυγε από τη ζωή στις 11 Αυγούστου 2020. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές του 20ού αιώνα, με έργο που χαρακτηρίζεται από βαθύ συναισθηματισμό, λιτότητα, ειρωνεία και έντονη αυτοαναφορικότητα. Εκτός από ποιητής, υπήρξε διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, λαογράφος, βιβλιοκριτικός και εκδότης.

Ο Χριστιανόπουλος μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Η ζωή του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την πόλη του, την οποία ύμνησε και περιέγραψε με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Εργάστηκε για χρόνια ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης και παράλληλα δημιούργησε το λογοτεχνικό περιοδικό "Διαγώνιος", το οποίο λειτούργησε από το 1958 έως το 1983, φιλοξενώντας έργα νέων και καταξιωμένων λογοτεχνών.

Ο Χριστιανόπουλος ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά ποιητών και επηρεάστηκε βαθιά από τον Κωνσταντίνο Καβάφη, χωρίς όμως να τον μιμηθεί. Η ποίησή του είναι αφαιρετική, λιτή και περιεκτική, ενώ διακατέχεται από θέματα όπως ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η μοναξιά, η ματαίωση και η εσωτερική αγωνία. Χαρακτηριστικό του έργου του είναι η αντίθεσή του στο κατεστημένο και η αποστροφή του προς τις βραβεύσεις και τις τιμές.

Ανάμεσα στις πιο σημαντικές του ποιητικές συλλογές συγκαταλέγονται:

"Εποχή των ισχνών αγελάδων" (1950) – Η πρώτη του συλλογή, όπου διαφαίνεται η ιδιαίτερη φωνή του και η έμφαση στη λιτότητα και την αμεσότητα του λόγου.

"Ξένα γόνατα" – Έργο γεμάτο μελαγχολία και υπαρξιακή αγωνία.

"Ανυπεράσπιστος καημός" – Συλλογή που εστιάζει στον ανεκπλήρωτο έρωτα και τη μοναξιά.

"Το κορμί και το σαράκι" – Η ερωτική επιθυμία και η ματαίωση της απόλαυσης βρίσκονται στο επίκεντρο.

"Νεκρή πιάτσα" – Περιγράφει την παρακμή και την απογοήτευση μιας κοινωνίας που τον περιθωριοποιεί.

Αποσπάσματα που αγαπάμε :

"Εκείνοι που μας παίδεψαν"

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,

ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια

καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,

ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

"Έρωτας"

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –

ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.

Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.

Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,

φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,

συσκότιση παραπόνου,

παρηγοριὰ σπασμῶν.

Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,

ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

"Ενός λεπτού σιγή"

"Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μία φορά;

Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;"

Ο ποιητής ενάντια στις τιμητικές διακρίσεις

Ο Χριστιανόπουλος υπήρξε ένας λογοτέχνης με έντονη προσωπικότητα και απέφυγε τις βραβεύσεις, τις τιμές και την κοινωνική καταξίωση. Χαρακτηριστική είναι η άρνησή του να αποδεχτεί το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων το 2011, δηλώνοντας: «Εγώ δεν θέλω βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Δεν θέλω να εξαγοράζομαι.»

Χαρακτηριστικό της στάσης του ήταν και το κείμενο του για τους "ψευτοδιανοούμενους":

"ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ό,τι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι` αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ` όλες τις εποχές. Στην αρχαία Ελλάδα τούς κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΛΕΓΑΜΕ «ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων», νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΟΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ κατά βάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν τη χρησιμοποιεί σωστά.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ γλώσσα των κουλτουριάρηδων είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξειςκαι από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας». Μ` ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δεν βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

ΡΩΤΗΘΗΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΤΙΣ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση; Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου…». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ` αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δεν λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ και γι` αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε. Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται.

ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΩΤΑ στο μυαλό. Πάντως μ` αυτά και μ` αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει. Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πώς είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;

ΒΕΒΑΙΑ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξήλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλλας, που γράφουν ό,τι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΕΤΑΙ η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές της Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΥ οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους.Δεν θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ` όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ` όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη» και τα συναφή. Μέσα σ` αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.

Κληρονομιά και Επίδραση

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος άφησε πίσω του ένα πλούσιο έργο που εξακολουθεί να διαβάζεται και να μελετάται. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από μεγάλους Έλληνες συνθέτες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Διονύσης Σαββόπουλος, διατηρώντας ζωντανή την επίδρασή του στη σύγχρονη ελληνική κουλτούρα.

Η φωνή του Χριστιανόπουλου παραμένει δυνατή και επίκαιρη, υπενθυμίζοντάς μας τη δύναμη της αυθεντικότητας, της απλότητας και της ανθρώπινης ευαισθησίας στη λογοτεχνία.

Παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας "αιρετικός" ποιητής, που δεν δίσταζε να εκφράσει τη γνώμη του χωρίς φίλτρα και συμβιβασμούς. Η ποίησή του συνεχίζει να συγκινεί και να εμπνέει, με το ατόφιο, ειλικρινές και βαθιά ανθρώπινο ύφος της.

Ένα Αντίο στον David Lynch – Όσα με έκανε να νιώσω το Twin Peaks

 

Γράφει ο Νίκος Θεοχαρίδης

Γεια σου μεγάλε και αντίο μεγάλε. Και ίσως σε ξαναδούμε μεγάλε.


Με την συγκίνηση και την αγάπη που έχουμε προς εκείνους τους αγνώστους, γράφουμε και διαβάζουμε για εσένα. Με εκείνη την παράξενη οικειότητα και την αίσθηση απώλειας προς ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Δεν θα το ψάξω. Συμβαίνει. Το έχουμε νιώσει. Ίσως επειδή οι « Μεγάλοι », χαράζουν ένα πνευματικό μονοπάτι καλοσύνης. Και εκεί θέλουμε να συγγενέψουμε μαζί τους.

Ταξιδεύουν στο κοινό μας ταξίδι. Ξεχωρίσανε από εμάς, στις αποστάσεις και τους χρόνους. Μοιράστηκαν όμως κάτι που ξεπερνά τις αποστάσεις και τους χρόνους. Την τέχνη και τα οράματα. Μας έφεραν κοντά τους και τους φέραμε μέσα μας.

Συμβαίνει λοιπόν μια ήπια γλυκιά ανατριχίλα, κάπου στους καρπούς, τους αγκώνες και το στήθος μας, όταν ένας από τους άγνωστους « Μεγάλους » μας, φεύγει.

Ο Lynch μαζί με τις Δίδυμες Κορυφές του και τις Μεγάλες Ευθείες του, με την Άγρια Καρδιά και τη Φωτιά που περπατάει πλάι μας, έκανε το Άλμα.

Aξίζει αυτή η αφορμή να γίνει αιτία συζήτησης για το έργο του Lynch για χρόνια. Θα ήθελα πολύ να σε συζητάμε για καιρό. Για μέρες. Για χρόνια και εποχές. Το εύχομαι. Ίσως και να το κάνω. Να αρχίσω από σήμερα να μιλάω αναλυτικά για τις ταινίες σου.

Ο Lynch έκανε το Άλμα, τράβηξε την κόκκινη κουρτίνα και “πήγε” στις μεγάλες απορίες και τις μεγάλες απαντήσεις.

Κάθε φορά που ένας μεγάλος φεύγει, μας θυμίζει το δικό μας φευγιό. Των αγαπημένων. Και πως πριν φύγουμε, ήρθαμε. Είμαστε εδώ.

Εδώ με τις ταινίες μας. Τις δράσεις μας. Τους πίνακες μας. Τα βιβλία και τους καφέδες μας. Την αγάπη και τις παρέες μας.

Πριν το εκεί… Εδώ.

Μετά το εκεί…Ίσως παραπέρα.

Γεια σου Μεγάλε και Αντίο Μεγάλε.

Και ίσως σε ξαναδούμε Μεγάλε.

 

Ο David Lynch , εμείς και το Twin Peaks 

                                        

« Ποιος σκότωσε την Laura Palmer ; »

Η πρώτη ατάκα της σειράς. Ένα κορίτσι νεκρό. Έτσι αρχίζει…

Η μελαγχολία και η ηρεμία των πλάνων. Το intro με τη ζεστή ατμόσφαιρα μας σόμπας αναμένης κοντά στο πρόσωπο σου. Αυτή η υπνωτιστική φόρμα της σκηνοθεσίας. Η υπονομευτική έλλειψη καλών εφέ. Το επίτηδες της προχειρότητας μερικών σκηνών. Τα αργά fade στο μοντάζ, τα dissolve τα ομιχλώδη ατμοσφαιρικά τραγούδια. Εκείνη η ηλεκτρονική αιθέρια τζαζ του Angelo Badalamenti. Η αγωνία μετατρέπεται σε ζέστη. Ηρεμία. Τρόμος μετά. Ερωτήματα.

« Ποιος σκότωσε την Laura Palmer ; »

Το άρθρο δεν θα δώσει ερμηνείες και απαντήσεις. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει άλλος σκηνοθέτης με τέτοιο μέγεθος και όγκο ερμηνειών ή θεωρείων για έργο του.

Μιλάω για τον Lynch και το Τwin Peaks επειδή έχει συνδεθεί απόλυτα με εκείνον στο συλλογικό γίγνεσθαι. Επειδή είναι μεγάλος χάρτης του φιλμικού έργου του. Και επειδή μας έφερε σε επαφή με την αίσθηση της παραδοξότητας. Όσο λίγα πράγματα στην τηλεόραση. Όλα τα υπόλοιπα υπέροχα « γιατί » θα τα συμπληρώσετε εσείς. Είναι η δική σας ταύτιση με το έργο του.

TWIN PEAKS 1-2 (1990 - 1991)

Σε αυτόν τον εξιδανικευμένο κόσμο του Lynch ακόμα και οι πράκτορες παραμένουν ρομαντικοί. Ιδανικοί θηρευτές αρωματικών καφέ. Μιλούν σε μαγνητόφωνα, ηχογραφώντας τις σκέψεις τους για εγκλήματα που καλούνται να λύσουν. Όπως μιλούν και για τα ξενοδοχεία και τους καλύτερους καφέδες. Τις πίτες από κεράσι. Οι άνθρωποι ερωτεύονται σερβιτόρες και ζουν θαύματα. Είναι γεμάτοι καλoσύνη και αλτρουισμό. Απολαμβάνουν τα ντόνατς και φιλοσοφούν μαζί με ινδιάνους για το μέλλον του πλανήτη. Ενώ το Ναιτινγκειλ από την Julee Cruise παίζει αιθερικά στα ηχεία. Το οργασμικό ονειρικό υπνωτιστικό Twin Peaks, μας δείχνει την κοινωνία μας.

Αυτές τις κόκκινες κουρτίνες της ζεστής επαρχίας, ανασηκώνει ο Lynch για να μας δείξει τι βρίσκεται μερικές φορές μέσα στα σπίτια. Στις ντουλάπες. Κάτω απο τα δέρματα. Για να μας πει πως το κακό μπορεί να κρύβεται μέσα σε περιβάλλοντα που μοιάζουν ζεστά και γλυκά. Εκεί όμως βρίσκεται και η ευκαιρία να το ξεπεράσουμε. Να λύσουμε τις γονιδιακές μας τάσεις, με πνευματική προσπάθεια. Με διαλογισμό. Με φροντίδα. Με προσευχές. Με χάδια. Με ευχές. Με χιούμορ. Με μνήμη και εμπιστοσύνη σε εκείνο το « Λευκό ».

Ο χορός της Audrey. Η Audrey ίσως, πάντα θα χορεύει, αλλά εμείς πια, δεν θα έχουμε χρόνο και διάθεση να σταματήσουμε να πονάμε ο ένας τον άλλο, για να τη προσέξουμε.
Η Βία μας κρατά μακριά από τον χορό της.

« Ποιος σκότωσε την Laura Palmer ; »

FIRE WALK WITH ME ( 1992 )

O David Lynch θέλει να δώσει μια απάντηση στο κοινό που έμεινε γεμάτο απορροίες απο το φινάλε της δεύτερης σεζόν. Έτσι επιστρέφει με μια ταινία. Για να φωτίσει λίγο την ιστορία.

Έρχεται η φωτιά που περπατά μαζί μας ( Fire Walk With Me) και μας δείχνει τι συνέβη σε εκείνη. Εκείνη την ιδανική άγνωστη. Την ιδανική χορεύτρια. Την ιδανική μαθήτρια. Την ιδανική σερβιτόρα. Την ιδανική πρόσκοπο. Βοηθό έτοιμων γευμάτων. Ιδανική πόρνη. Ιδανική αμαρτωλή. Ιδανική αγαπημένη. Ιδανική σύντροφο. Η Laura. Η πρωταγωνίστρια του είναι βαθύτατα ανθρώπινη. Όπως εμείς. Είναι γεμάτη τραύματα και αντιθέσεις. Σπασμένη σε κομμάτια η προσωπικότητα της. Είναι ένας άνθρωπος αντιφάσεων. Όλοι έχουν διαφορετική άποψη για εκείνη. Και αυτό μας δείχνει γιατί έιναι ιδανική. Επειδή η Laura δεν ήταν καλή. Μόνο. Ούτε μόνο μαθήτρια. Ούτε μόνο ερωμένη. Η Laura ήταν ανθρώπινη.

Η Laura είναι εμείς. Laura.

« Ποιος σκότωσε την Laura Palmer; »

Τζαζ. Ηχώ. Φωνή αηδονιού. Μαύρη Στοά. Λευκή Στοά. Αμήχανο χιούμορ. Τέλειο χιούμορ. Τηλεοπτική παράνοια. Σάτυρα σαπουνόπερας, που τελικά γίνεται σαπουνόπερα, για να γίνει πάλι σάτυρα σαπουνόπερας. Ντονατς. Καφέδες και τσιγάρα. Άνετο Noir. Ξεκούραστες ήρεμες λήψεις. Τραβεστί πράκτορες. Εξωγήινοι. Βιασμοί. Διεφθαρμένα ξενοδοχεία. Δάση ζωντανά.

« Εντάξει ; » Μας ρωτά ο σκηνοθέτης. « Είδατε όλοι τι συνέβη ; Είναι καλύτερα τώρα ; »

TWIN PEAKS 3 THE RETURN

Η σκηνή της πυρηνικής έκρηξης.

Ο χρόνος ανοίγει.

Το κακό θα εισέρχεται πάντα στην γη μέσα από την δράση των ανθρώπων. Λες η μανία μας ανοίγει την πύλη. Μέσα από μανιτάρια ραδιενεργών εκρήξεων, μέσα από συμπαντικές και πολυεθνικές καταστροφές. Μέσα από ανήθικη χρήση τεχνολογιών. Μέσα από δυνάμεις δικές μας, που όμως, είναι μεγαλύτερες απο το μέτρο και την ανθρωπιά μας, το « κακό », θα βρίσκει πάντα ανοίγματα και θα εισέρχεται μέσα μας.

Στα πνευμόνια μας, στην ουσία μας. Στα σπίτια μας στις σχέσεις μας. Κρατά την υπόσχεση του. Ολοκληρώνει την δική μας.

Αυτοκαταστροφή.

Δεν είναι η ερμηνεία που θα δώσουμε. Δεν είναι η επίλυση του αινίγματος.

Είναι τι μας έδειξε. Είναι τι έβαλε στα κάδρα του…

« Εντάξει ; » Μας ρωτά ξανά. « Είδατε όλοι τι συνέβη εικοσιπέντε χρόνια μετά ; »

Η παρακμή και η πολυτέλεια που παρουσίασε στις δυο πρώτες σεζόν, οδηγήσαν στην « Επιστροφή ». Μια σύγχρονη κοινωνία γεμάτη βία αρρώστια, πείνα, όπλα, ναρκωτικά. Η παρακμή και η πολυτέλεια των δυο πρώτων σεζόν μας έφτασαν εδώ. Η παρακμή και η πολυτέλεια και η διαφθορά μιας μικρής κοινωνίας γίνεται ένας ιδανικός καθρέφτης. Για να καθρεφτίσει τις πράξεις μιας μεγάλης κοινωνίας.

Έτσι ξεκινά η σειρά.

« Είναι νεκρή. Τυλιγμένη σε πλαστικό ».

Και ενώ το βασικό ερώτημα είναι πάντα « Ποιος σκότωσε την Laura Palmer ; »

Υπάρχει κάτι ακόμα κρυμμένο καλά. Αναρωτιέμαι… Ποια είναι η Laura Palmer ;

« Είναι νεκρή. Τυλιγμένη σε πλαστικό ».

Είναι η ανθρωπιά μας ;

« Είναι νεκρή. Τυλιγμένη σε πλαστικό ».

Είναι τα έργα μας ;

« Είναι νεκρή τυλιγμένη σε πλαστικό ».

Είναι η ζωή μας ;

« Είναι νεκρή. Τυλιγμένη σε πλαστικό ».

Είναι η ελπίδα μας ;

« Είναι νεκρή. Τυλιγμένη σε πλαστικό ».

Είναι ο πολιτισμός μας ;

………………

« Ποιος σκότωσε την Laura Palmer ; »

Εμείς ; Είναι νεκρή από τους ίδιους τους δημιουργούς της ; Εκείνους που θα έπρεπε να την φροντίζουν ;

Ψάχναμε την κορύφωση εικοσιπέντε χρόνια μετά, ενώ κρυβόταν στο φόντο της σειράς;Ο καθρέφτης ;

Εμείς ;

Το ουρλιαχτό της Laura είναι το ουρλιαχτό που μας προειδοποιεί.

Να σταματήσουμε να την σκοτώνουμε πάντα.

Ξανά και ξανά…

Να σταματήσουμε να μας σκοτώνουμε….

Γκέλη Ντηλιά: Αν ανθρωπιά σημαίνει ρίσκο ζωής, έχω επιβιώσει από πολλές ακραίες πιθανότητες

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

H Γκέλη Ντηλιά, ποιήτρια και συγγραφέας εγκληματολογικού περιεχομένου, καθηγήτρια αγγλικών και εθελόντρια καθηγήτρια σε σωφρονιστικά καταστήματα, αποτελεί περίπτωση χαρισματικής πένας που συγχρόνως στηρίζει το έργο της με τον τρόπο ζωής της. Αφοπλιστικά ειλικρινής και λίγο πριν ετοιμαστεί να βρεθεί στην Αθήνα από το Ναύπλιο όπου και ζει για την μεγάλη παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου της "Άγιοι στην Κόλαση", η συγγραφέας εξομολογείται στο Pause τα μεγάλα της μυστικά- της συγγραφής και όχι μόνο.

 Έχετε κατά το παρελθόν γράψει με ψευδώνυμο όπως έχετε αναφέρει σε προγενέστερη συνέντευξη σας. Αινείας Γ.Ν και Αγγελική Ι. Βολιώτη . Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία και η Ποίηση ακόμα και σήμερα θέτουν έναν περιορισμό στην έκφραση των γυναικών σε σχέση με την ελευθερία λόγου που ενδεχομένως έχει ένας άνδρας;


Δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με κάτι περιοριστικό της έκφρασης των φύλων, αλλά με την καλλιέργεια μυστηρίου γύρω από την ταυτότητα. Σε κάθε περίπτωση συγγραφείς, όπως η Φερράντε, ανήκουν στους ευπώλητους ακριβώς επειδή κανείς δεν γνωρίζει ποιοι είναι. Θα έλεγα πως είναι ένα πολύ καλό διαφημιστικό κόλπο.

 

 

Γνωρίζοντας την εθελοντική σας δράση στις Φυλακές ως εθελόντρια καθηγήτρια Αγγλικών, και έχοντας αντλήσει ερεθίσματα από αυτή σας τη δράση με αποτέλεσμα την σπουδαία ποιητική συλλογή « Το στίγμα των βάλτων» Ποιήματα της Φυλακής από τις εκδ. ΑΩ αλλά και το νέο σας βιβλίο «Άγιοι στην Κόλαση» πόσο εύκολο είναι να κατανοήσει ένας απλός πολίτης τη ζωή ενός έγκλειστου και περισσότερο πώς μπορεί ένας συγγραφέας να μπει στα παπούτσια ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε αυτή τη θέση ;

Στους απλούς πολίτες αρέσει υπερβολικά η κλειδαρότρυπα. Αν παρατηρήσουμε τι είδους σίριαλ και ταινίες παρακολουθούν, τι ακούνε και τι διαβάζουν γενικώς, έχουν να κάνουν με τύπους που είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Το «καλό παιδί» θα αναμετρηθεί για λίγο με το «κακό παιδί» και μετά θα επιστρέψει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Κατά κάποιο τρόπο, βάζει μια στολή που δεν του κάνει, εν γνώσει του. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει κάποιος το πόσο αβάσταχτος είναι ο εγκλεισμός. Άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το βιώνεις. Επειδή στα γραφτά μου καταπιάνομαι με προσωπικότητες εκ πρώτης όψεως συνηθισμένες, κατά τη διαδικασία της συγγραφής καταλήγουν να με εκπλήσσουν με τη μεταστροφή τους σε κάτι απρόβλεπτο και τραγικό. Σε ένα βιβλίο επιτρέπονται όσα απαγορεύονται.

 

 

 Στο βιβλίο σας «Άγιοι στην Κόλαση» μία από τους κύριους ήρωες, η Ίριδα καταγόμενη από καλή οικογένεια, αντισυμβατική και συγχρόνως ρομαντική η ίδια καλείται να σηκώσει τον άθλο της επίλυσης ενός μυστηρίου το οποίο μπορεί να αποβεί και επικίνδυνος για την ασφάλεια της. Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε στο δίλημμα του να σιωπήσετε σε κάποιο κακώς κείμενο κοινωνικά; Ταυτίζεστε λοιπόν με την ηρωίδα σας ως προς αυτό αλλά και γενικότερα και σε τι βαθμό;


Ωραία ερώτηση! Κάποια πράγματα δεν πρέπει ποτέ να αποκαλύπτονται, για το καλό όλων. Ο βαθμός ταύτισης μου με την Ίριδα αρχίζει και τελειώνει με το ενδιαφέρον και την ενσυναίσθηση που δείχνει για κάποιον που δεν γνωρίζει και την απόφαση της να δώσει μάχη, ώστε να λάμψει η αλήθεια. Δεν θα αδιαφορούσα ποτέ για κάποιον που οι περιστάσεις τον έκαναν να βρίσκεται σε αδύναμη θέση.Αν ανθρωπιά σημαίνει ρίσκο ζωής, έχω επιβιώσει από πολλές ακραίες πιθανότητες.

 

Στο βιβλίο σας θίγονται παραπλεύρως σοβαρά ζητήματα της εποχής μας, όπως το gender fluidity, η ηθική και πόσο ελαστική μπορεί να είναι αυτή αναλόγως τις περιστάσεις, ζητήματα δικαιοσύνης σε ένα σύγχρονο πλαίσιο ενώ η γραφή σας θα έλεγε κανείς πως «σε χειρουργεί με το γάντι». Ποιο είναι το μυστικό με την εμπειρία που έχετε τόσο στο μετερίζι του ποιητικού λόγου αλλά και στον πεζό για να μιλήσει κανείς για δύσκολα θέματα χωρίς να γίνει διδακτικός με την αρνητική έννοια προς τον αναγνώστη;


Για να λάβει ο δέκτης το μήνυμα από τον πομπό θα πρέπει να γνωρίζει εξ αρχής τον τρόπο με τον οποίο θα το μεταδώσει. Αν το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί μια προβληματική γόνιμη ώστε ο δέκτης να αναθεωρήσει και να υιοθετήσει μια εναλλακτική στάση πάνω στο αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τότε ο τρόπος προσέγγισης οφείλει να είναι ανάλογος. Ηθική σε δόσεις δεν υπάρχει. Όπως θα διαπιστώσει κανείς από το στυλ γραφής μου, είναι ωμό, κυνικό και έξω από τα δόντια. Οι αλήθειες δεν γίνεται να επιχρυσώνονται για να ακουστούν. Όταν η κοινωνία πρέπει επιτέλους να απεγκλωβιστεί από τις αυταπάτες στις οποίες είναι δέσμια, σε ό,τι με αφορά έρχομαι σε ευθεία ρήξη με όλα. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι αρεστή. Με ενδιαφέρει να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Όσο για τα ζητήματα δικαίου, θεωρώ ότι σε παγκόσμια κλίμακα οι νομοθεσίες είναι ανάλογες με τις κοινωνίες τις οποίες διέπουν. Πάντως σίγουρα η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή.

 

 Αντιστρόφως, θα ήθελα να μου πείτε ως αναγνώστρια τι κάνει ένα καλό βιβλίο στα δικά σας μάτια ; Ποιο/α βιβλίο/α διαβάζετε το τελευταίο διάστημα ;

Ένα καλό βιβλίο είναι αυτό που δεν ήθελα να τελειώσει, που το έχω υπογραμμίσει και σχολιάσει, που μου έχει προσδώσει κάποιο στοιχείο στον χαρακτήρα μου που αν δεν το είχα διαβάσει δεν θα το είχα, που με έκανε να ζήσω μια άλλη ζωή.

Αυτή την εποχή διαβάζω το βιβλίο του Πάνου Σόμπολου, «Τα τραγικά γεγονότα της τελευταίας τριακονταπενταετίας όπως τα έζησα», βασισμένο σε τρανταχτές υποθέσεις που θα μείνουν για πάντα και θα συζητούνται.

 Στο τελευταίο σας βιβλίο «Άγιοι στην Κόλαση» υπηρετείτε την αστυνομική λογοτεχνία με ιδιαίτερο σεβασμό. Αν είχατε τη δυνατότητα να συναντήσετε τον Αστυνόμο Μπέκα του Μάρκαρη, τον Σέρλοκ Χόλμς του Ντόιλ ή τον Ηρακλή Πουαρό της Κρίστι με ποιον θα επιθυμούσατε να συνομιλήσετε και γιατί;

Θα προτιμούσα τον τελευταίο, καθώς θεωρώ ότι ο τρόπος που φτάνει στη λύση είναι η αποθέωση της ευφυΐας. Απολαμβάνω όλους τους ψυχαναγκασμούς του.

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας, εάν έχετε κάποια βαθιά πεποίθηση για τη ζωή ή για τη συγγραφή με την οποία πορεύεστε – κάτι σαν κοσμοθεωρία- και να μας δώσετε μία γεύση από όσα ετοιμάζετε στο μέλλον.


Η βασική πεποίθηση μου είναι ότι ποτέ δεν περνάς το ίδιο ποτάμι δυο φορές. Είμαστε όλες οι αποφάσεις που έχουμε πάρει, αλλά και όσες δεν τολμήσαμε μέχρι τώρα. Βρίσκομαι μονίμως σε μια εξελισσόμενη κατάσταση, όπου προσπαθώ να αξιοποιήσω ακόμη και το παραμικρό ερέθισμα της καθημερινότητας και να ζω τη ζωή μου με τέχνη. Σε ένα στίχο έχω γράψει, «… παρακαλώ να μου βάλετε ένα στυλό στο χέρι, να γράφω και στον άλλο κόσμο…». Στο συρτάρι μου, εκτός από τα Διηγήματα της Φυλακής και διάφορα ποιήματα έντονα ερωτικά, τώρα τελευταία, υπάρχουν δυο έτοιμα μυθιστορήματα. Όταν γράφω ποίηση, γράφω για εμένα. Όταν γράφω μεγάλη φόρμα, γράφω για τον αναγνώστη. Είμαι πρωτίστως αναγνώστρια του εαυτού μου. Στον κόσμο των εκδόσεων θα υπάρχω για όσο θα έχω να μοιραστώ κάτι ενδιαφέρον χωρίς ωραιοποιήσεις και περιστροφές. Είναι βαρετό να επαναλαμβάνεται κανείς για λίγη δημοσιότητα.

*Το βιβλίο της Γκέλης Ντηλιά "Άγιοι στην Κόλαση" εκδ. ΑΩ παρουσιάζεται τη Δευτέρα 27.01 στο βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101) στις 19:00.

Δημήτρης Χόρν : Δεν αρκεί να θέλεις κάτι-Πρέπει να είσαι και έτοιμος να παλέψεις γι' αυτό

Σαν σήμερα φεύγει από τη ζωή ο μεγάλος ηθοποιός Δημήτρης Χορν το 1998. Συγκεντρώσαμε μερικά αγαπημένα αποφθέγματα του και κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει κατά το παρελθόν.

Με δικά του λόγια:

• Δεν αρκεί να θέλεις κάτι. Πρέπει να είσαι και έτοιμος να παλέψεις γι' αυτό.

• Μη φοβάσαι το τρακ. Πηγαίνει πάντα εκεί, όπου υπάρχει ταλέντο.

• Δεν είναι κακό να βασανίζεσαι. Κακό είναι να βαριέσαι.

• Η επιτυχία είναι εξίσου δύσκολη να τη χειριστείς, με την αποτυχία.

• "Τι θα πει πρόοδος ή ελευθερία; Υπάρχει άλλη λέξη από την ελευθερία που να την έχουν μεταχειριστεί ελεεινότερα; Αλλά αν βγω εγώ και πω ότι είμαι προοδευτικός, θα καγχάσουν όλοι αυτοί που θεωρούν ότι δεν είμαι προοδευτικός. Θα ήθελα να μάθω τι είναι πρόοδος, τι είναι ελευθερία, που εγώ είμαι εναντίον αυτών των πραγμάτων ως συντηρητικός. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου προοδευτικό! Άλλο αν οι δυνάμεις μου, η ηλικία μου και η ιδιοσυγκρασία μου ακόμα, και η φύση μου η ίδια, να μην είναι ένα κύτταρο τολμηρού ανθρώπου. Αυτό δεν θα πει ότι δεν είμαι προοδευτικός. Μπορεί να μην είμαι μαχητής αν θέλετε, μπορεί να μην είμαι ηγετική μορφή."

[...]

Ερωτηθείς για το πως μπορεί να κατακτήσει κανείς τη γυναίκα των ονείρων του

Πώς φαντάσθηκε αυτός ο νέος ότι θα είχα συμβουλή για το πώς θα μπορούσε να κατακτήση την γυναίκα των ονείρων του, αφού εγώ ο ίδιος δεν μπόρεσα ακόμα να κατακτήσω την γυναίκα των δικών μου ονείρων; Α, θάναι αναιδέστατος αυτός ο νέος… Και για να μην έρθη στο καμαρίνι μου, τον πληροφορώ ότι καμμιά γυναίκα δεν κατακτάται με συμβουλές, γιατί απλούστατα καμμιά γυναίκα δεν κατακτάται αν δεν θέλη η ίδια να κατακτηθή. Άλλωστε είναι πλάνη να πιστεύουμε ότι κατακτούμε τις γυναίκες. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Για την πολιτική

Προσπαθώ να αποκτήσω συνείδηση εκλογέως. Νομίζω ότι σ’ αυτό το κεφάλαιο οι Έλληνες είμαστε αφάνταστα καθυστερημένοι. Ψηφίζουμε ανάλογα με το πώς μας καθοδηγεί το ένστικτο ή το προσωπικό μας συμφέρον. Το ένστικτο μπορεί πολλές φορές να είναι αλάνθαστο, αλλά στην περίπτωση της πολιτικής δεν βοηθά τον εκλογέα να κατευθυνθή σωστά προς το κοινόν συμφέρον. Κι’ ας μου επιτραπή να πω κάτι Παπανδρεϊκό (σ.σ. ο Χορν αναφέρεται ασφαλώς στον Γεώργιο Παπανδρέου, στο Γέρο της Δημοκρατίας): Ο πολιτικός πρέπει να διαθέτη ένστικτο. Ο εκλογέας, ποτέ.

Mε πληροφορίες από in.gr, sansimera.gr

Αφιέρωμα | Νίκος Καββαδίας : Χόρεψε πάνω στὸ φτερὸ τοῦ καρχαρία

Ὁ Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου τὸ 1910 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Μαντζουρίας, στην περιοχή Χαρμπίν που ήταν στρατιωτική βάση. Λεγόταν τότε Νικόλσκι Ουσουρίσκι κοντά στον ποταμό Ουσσούρ. Ο πατέρας του ήταν επιχειρηματίας και διατηρούσε γραφείο γενικού εμπορίου με εισαγωγές και εξαγωγές, ενώ διακινούσε μεγάλες ποσόστητες εμπορευμάτων, τροφίμων και άλλων καταναλωτικών ειδών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν προμηθευτής του τσαρικού στρατού.

Σύμφωνα με το μπλογκ της Τζένιας Καββαδία, αδερφής του ποιητή το 1933 η οικογένεια μετακόμισε από τον Πειραιά στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Κυψέλη, στην οδό Αγ. Μελετίου 10. Εκεί τους βρήκε ο πόλεμος. Πήρε μέρος στον Αλβανικό και γύρισε τελευταίος και ταλαιπωρημένος από το μέτωπο, τρώγοντας ότι του έδιναν οι νοικοκυρές στα γύρω χωριά.

Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, έμεινε στην Αθήνα και συμμετείχε στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του Κ.Κ.Ε. Εκεί όπου οι Έλληνες από τη μία μεριά και οι Γερμανοί Ταγματασφαλίτες έπαιζαν το παιχνίδι της γάτας με τα ποντίκια. Τότε που γέμισαν τα Χαϊδάρια και οι Καισαριανές και δεν ήξερες αν το βράδυ θα κοιμηθείς σπίτι σου ή στην Ασφάλεια της οδού Μέρλιν. 

Μετά την αποχώρηση του Στρατού Κατοχής μπαρκάρισε υπό περιοριστικούς όρους και ταξίδεψε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του ως ασυρματιστής μέχρι το θάνατο του στις 10 Φεβρουαρίου 1975.

Οι περισσότερες από τις ποιητικές του συλλογές αναφέρονται στη θάλασσα και τους ναυτικούς, με το έργο του να χαρακτηρίζεται από έντονη ατμόσφαιρα και ρομαντισμό, καθώς και από τη χρήση του καθημερινού λόγου.

Ο Καββαδίας υπηρέτησε ως ναυτικός για πολλά χρόνια και αυτή η εμπειρία επηρέασε βαθιά το έργο του. Στη γραφή του συνδυάζονται εικόνες της θάλασσας, της περιπέτειας, της μοναξιάς και της απόλυτης ελευθερίας που προσφέρει η ζωή των ναυτικών. Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι οι ποιητικές συλλογές "Μαραμπού" (1933) και "Ποίηση" (1948), "Τραβέρσο"(1975).

Η ποιητική του γλώσσα είναι λιτή, γεμάτη συναισθηματική ένταση, και συχνά ασχολείται με θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της μοίρας, συνδυάζοντας τον έρωτα με τη θάλασσα και την περιπλάνηση.

Την πρώτη μουσική προσέγγιση στο έργο του μεγάλου ποιητή πραγματοποίησε ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος ενώ εμβληματικό είναι και το ποίημα "Φάτα Μοργκάνα" που ερμήνευσε η Μαρίζα Κωχ.

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό

στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου

σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,

που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,

οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,

όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί

χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.

Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.

Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,

Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.

Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.

Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.

Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Η μουσική σύνδεση με το έργο του, μέσω τραγουδιών όπως το "Μαραμπού" και το "Αχ, μανούλα", τον καθιστούν επίσης σπουδαία προσωπικότητα στην ελληνική μουσική παράδοση.

Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της ελληνικής ναυτικής λογοτεχνίας και παραμένει μια εμβληματική μορφή της ελληνικής γραμματείας.

Με δικά του λόγια:

• Το «ευχαριστώ» είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου, δεν χωράει πληρωμή.

• Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται

• σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού…

• Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;

• Χόρεψε πάνω στὸ φτερὸ τοῦ καρχαρία.
• Παῖξτε στὸν ἄνεμο τὴ γλώσσα σου καὶ πέρνα.

Σαν σήμερα δολοφονείται ο Τζον Λένον - Είκοσι αποφθέγματα του σπουδαίου "σκαθαριού" που θα σου αλλάξουν τη ζωή

 

 Ήταν 8 Δεκεμβρίου του 1980, όταν ο Mαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν από θαυμαστής του Λένον έγινε ο δολοφόνος του, βυθίζοντας στο πένθος τον καλλιτεχνικό κόσμο και τα εκατομμύρια θαυμαστών των Beatles.

Αν και έχουν περάσει πάνω από 4 δεκαετίες από την παγωμένη νύχτα που σίγησε για πάντα το αγαπημένο σκαθάρι, για τους αστυνομικούς που είδαν πρώτοι χτυπημένο τον Λένον είναι σαν χθες.

Οι μνήμες στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τους γιατρούς που προσπάθησαν να κρατήσουν στη ζωή το ίνδαλμα της μουσικής.

Παρακάτω μαζέψαμε 20 ατάκες του που θα σου αλλάξουν το mindset και σίγουρα θα σου αλλάξουν τη ζωή.

1. Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με το να κάνεις άλλα σχέδια.

2. Τον χρόνο που ευχαριστήθηκες σπαταλώντας τον, δεν τον σπατάλησες.

3. Όλα είναι πιο καθαρά όταν είσαι ερωτευμένος.

4. Όσο περισσότερα βλέπω, τόσο λιγότερα γνωρίζω με σιγουριά.

5. Ο σουρεαλισμός είχε μεγάλη επίδραση πάνω μου επειδή τότε συνειδητοποίησα ότι οι εικόνες στο μυαλό μου δεν ήταν τρέλα. Ο σουρεαλισμός για μένα είναι η πραγματικότητα.

6. Όταν ήμουν πέντε χρονών, η μητέρα μου μου έλεγε συνέχεια πως η ευτυχία είναι το κλειδί στη ζωή. Όταν πήγα σχολείο με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έγραψα «ευτυχισμένος». Μου είπαν πως δεν καταλάβαινα την εργασία και τους απάντησα πως εκείνοι δεν καταλάβαιναν τη ζωή.

7. Αν όλοι ζητούσαν ειρήνη αντί για μια καινούρια τηλεόραση, τότε θα υπήρχε ειρήνη.

8. Ο Θεός είναι μια έννοια μέσα από την οποία μετράμε τον πόνο μας.

9. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρέπει να κρυβόμαστε για να κάνουμε έρωτα, ενώ η βία ασκείται μπροστά στα μάτια όλων.

10. Δεν έχει σημασία ποιον αγαπάς, πού αγαπάς, γιατί αγαπάς, πότε αγαπάς ή πώς αγαπάς. Σημασία έχει μόνο ότι αγαπάς.

11. Το να είσαι ειλικρινής μπορεί να μη σου φέρει πολλούς φίλους, αλλά θα σου φέρει τους σωστούς φίλους.

12. Όλα θα είναι εντάξει στο τέλος. Αν δεν είναι εντάξει, τότε δεν είναι το τέλος

13. Πιστεύω στα πάντα μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Πιστεύω στις νεράιδες, τους μύθους, τους δράκους. Όλα υπάρχουν, ακόμα κι αν βρίσκονται στο μυαλό σου. Ποιος είπε ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες δεν είναι τόσο αληθινοί όσο το εδώ και το τώρα;

14.Ένα όνειρο που ονειρεύεσαι μόνος είναι απλώς ένα όνειρο. Ένα όνειρο που ονειρεύεσαι με άλλους είναι πραγματικότητα.

15. Να μετράς την ηλικία σου με τους φίλους, όχι με τα χρόνια.Να μετράς τη ζωή σου με τα χαμόγελα, όχι με τα δάκρυα.

16. Αυτό που με κρατάει στη ζωή, είναι η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου. Δεν ξεγελάστηκα ποτέ από την εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα.

17. Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις: Ο φόβος και η αγάπη. Όταν φοβόμαστε, απομακρυνόμαστε από τη ζωή. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει η ζωή με πάθος, ενθουσιασμό και αποδοχή. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα τον εαυτό μας, σε όλο του το μεγαλείο και με όλες του τις ατέλειες. Αν δε μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δε μπορούμε να είμαστε εντελώς ανοιχτοί στο να αγαπήσουμε τους άλλους. Η εξέλιξη και όλες μας οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο βασίζονται στο να είμαστε ατρόμητοι και ανοιχτόμυαλοι απέναντι σε αυτούς που αγκαλιάζουν τη ζωή.

18. Δε φοβάμαι το θάνατο, επειδή δεν πιστεύω σ’ αυτόν. Είναι σαν να βγαίνεις από ένα αμάξι και να μπαίνεις σ’ ένα άλλο.

19. Όταν πνίγεσαι, δεν λες «Θα ήμουν εξαιρετικά ευχαριστημένος εάν κάποιος είχε την πρόνοια να προσέξει ότι πνίγομαι και να έρθει να με βοηθήσει», απλώς ουρλιάζεις.

20. Η αγάπη είναι η απάντηση. Ποια ήταν η ερώτηση;

Νίκος Θεοχαρίδης | Είχα μάθει να μιλάω με εικόνες πριν αρχίσω να συγγράφω, “έντονα” | Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Ένας νέος συγγραφέας,  ο Νίκος Θεοχαρίδης μας συστήνεται με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου "Vampire Road Story" (εκδ. Πηγή), το δεύτερο σε σειρά μετά το "Edelweiss" (εκδ. Κάκτος) και μας μυεί στον κόσμο της λογοτεχνίας του φανταστικού μέσα από το δικό του πρίσμα.Νεράϊδες, Ιερείς και άλλα ξεχωριστά πλάσματα με ισχυρούς συμβολισμούς βρίσκουν τη θέση τους, στον κόσμο του νέου συγγραφέα. Οι "αναποδιές" στο γύρισμα της πρώτης του ταινίας τον οδήγησαν στα ξεχωριστά μονοπάτια της συγγραφής, άλλωστε στον κόσμο του, "όλα είναι εικόνες". Ας τον γνωρίσουμε!


 Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη συγγραφή ;

Κλισέ, απάντηση θα δώσω. Από πάντα. Από ένα σημείο και μετά έγινε όμως έντονο και άρχισαν να αντιδρούν τα δάχτυλα μου στη σκέψη.

Από το «εντελβαϊς» στο «Vampire Road Story” τι έχει μεσολαβήσει συγγραφικά για εσάς σε αυτό το διάστημα;

Δυο συνεργασίες με δυο εκδοτικούς οίκους. Ένας νέος κύκλος γόνιμων γνωριμιών, με ανθρώπους που υπάρχουν με ωραίους διαφορετικούς τρόπους. Συνειδητοποίηση. Φρόντίδα. Υπάρχουν ακόμα εκεί έξω.

 Με μία πρώτη ματιά στα βιβλία σας διαπιστώνει κανείς κάποιες επιρροές από beat generation . Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράψει κανείς τη δεδομένη χρονική στιγμή beat διηγήματα στα ελληνικά; Είναι κάτι που γίνεται σκόπιμα ή συμβαίνει φυσικά; 

 Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να αποδεχτώ πως γράφω Beat. Από ταπεινότητα. Πως θα μπορούσα να ταυτίσω εγώ ο ίδιος τον τρόπο γραφής μου με κάτι τόσο υπέροχο ;

Ο τρόπος γραφής μου είναι σκόπιμος και φυσικός. Επειδή ο σκοπός μου, δημιουργείται από φυσικές εσωτερικές ανάγκες. Είναι αρκετά εύκολο. Έρχεται εκείνη η ανάγκη να σώσεις τον κόσμο. Μετά η γνώση πως δεν θα το καταφέρεις μόνος. Ύστερα έρχονται οι ψιθυροι για ελευθερία ανεξαρτησία. Αλληλεγγύη και φυσικά ταξίδι. Ο δρόμος. Μέχρι να φτάσουμε σε εκείνες τις πραγματικότητες. Α . Να μερικά beat στοιχεία. Ναι τώρα το βλέπω.

Από που πηγάζει η έμπνευση σας; Υπάρχει το βιωματικό στοιχείο;

Πόνος. Υπέροχος πόνος. Υπαρξιακός πόνος. Φανταστικός πόνος. Ψεύτικος πόνος. Ο πόνος που σου προκαλούν οι άλλοι και ο πόνος που προκαλείς στον εαυτό σου. Ο πόνος της αγάπης και ο πόνος της ελπίδας. Ο πόνος του νου και ο πόνος του αποχωρισμού. Και χαρά. Υπέροχη χαρά. Υπαρξιακή χαρά. Φανταστική χαρά.Ψεύτικη χαρά. Η χαρά που σου προκαλούν οι άλλοι, η χαρά που προκαλείς στον εαυτό σου. Η χαρά της αγάπης και η χαρά της ελπίδας. Η χαρά του νου και η χαρά του αποχωρισμού. Και αγάπη. Όχι αγάπη. Ας είμαι ταπεινός μπροστά της. Τάση προς εκείνη.

 Πως έχουν επηρεάσει οι σπουδές σας στον κινηματογράφο την προσέγγιση της συγγραφής;

Κάποτε δεν μπόρεσα να γυρίσω μια ταινία. Για πρακτικούς λόγους. Τράβηξε πολύ αυτή ιστορία. Μέχρι να παραδεχτώ, πως η πραγματικότητα με είχε νικήσει για την ώρα. Αλλά της την έφερα. Την έκανα βιβλίο. Νομίζω αυτό είναι το πιο βασικό. Από εκδίκηση στην πραγματικότητα. Ο κινηματογράφος με έμαθε να μιλάω με εικόνες. Έρχονται στο χαρτί κάποιες φορές και γράφω σαν να τοποθετώ τη κάμερα. Κοντά η μακριά από την δράση. Με αργή κίνηση η όχι. Το κάδρο των λεπτομερειών. Κοντινό. Πολύ κοντινό. Μεσαίο. Σκιές φώτα. « Κάτι κινείται. Κάτι κινείται γρήγορα, εκεί. Δες ». Να όπως έγινε τώρα. Ίσως ο αναγνώστης κάτι είδε με το νου του διαβάζοντας, κάτι να κινείται, και μετά να κινείται γρηγορότερα. Μου λένε πως τα κείμενα μου είναι γεμάτα εικόνες. Είχα μάθει να μιλάω με εικόνες πριν αρχίσω να συγγράφω, “έντονα”. Η ταχύτητα του μοντάζ γίνεται ρυθμός πλοκής. Το σενάριο το ταξίδι των ηρώων. Είναι μεγάλες μητέρες και η συγγραφή και η σκηνοθεσία.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες σας εντάσσονται περισσότερο στο πλαίσιο του φανταστικού ενώ συγχρόνως εμπεριέχουν αντιφατικά στοιχεία (πχ. μία νεραϊδα που συγκρούεται με έναν ιερέα). Ποια η διαδικασία για να χτίσετε έναν ήρωα συγγραφικά; 

 Έρχονται μόνοι τους. Ειλικρινά. Έρχονται ντυμένοι σαν σύμβολα, λίγο πιο έντονοι από τις ιδιότητες τους. Π.χ. Νεράιδα και Ιερέας. Έρχονται γεμάτοι υπονοούμενα και παραδοξότητες. Έρχονται από θρυλικές διηγήσεις, από λίμνες αρχετύπων. Από μύθους και παραμύθια. Εγώ είμαι απλά δεκτικός στην παρουσία τους. Τους αφήνω να πασπαλίσουν τα χέρια μου με νεραιδόσκονη και άμμο. Οπότε έχω προσπαθήσει να τους χειραγωγήσω δεν μου βγαίνουν τα κείμενα. Όμως έχουμε κάνει και κάποιες συμφωνίες. Δεν αφήνω καμία Νεράιδα μου να είναι απλά και μόνο Νεράιδα. Κανέναν Ιερέα να είναι απλά και μόνο Ιερέας. Πρέπει να μου φέρουν κάτι. Όχι από τον κόσμο τους. Από τον δικό μας.

Σε ποιον ήρωα ταινίας και σε ποιον βιβλίου θα βρίσκατε τον εαυτό σας/θα ταυτιζόσασταν και γιατί;

Δεν θα μπορούσα να απαντήσω. Αγαπώ όμως εκείνους. Εκείνους που είναι αστείοι και τραγικοί. Που τεντώνονται να φτάσουν κάτι που ξέρουν πως δεν θα φτάσουν. Εκείνους που στο τέλος γίνονται ασπρόμαυροι για λίγο, πριν λάμψουν, σε ένα φινάλε πανδαισίας χρωμάτων μέσα από την αυτοθυσία.

Αν και στα western κινηματογραφικά- που αγαπάτε γεγονός που φαίνεται τόσο από το εξώφυλλο αλλά και από την πλοκή του νέου σας βιβλίου- η έμφαση δίνεται περισσότερο στους αντρικούς χαρακτήρες (πιστολέρο κλπ), το βιβλίο σας εμπεριέχει τη γυναίκα ως «νεράιδα», «ιέρεια», «Μαμά Λεβάντα», «η πόλη των κοριτσιών» αποδίδοντας της μία εξέχουσα και ενδεχομένως ανώτερη θέση. Ισχύει αυτό; Πως αντιλαμβάνεται ο αφηγητής του «Vampire Road Story» τη θυληκή μορφή;

« Ήμαστε μια πόλη δίχως μανάδες και ερωμένες. Εκείνες είχαν το νοιάξιμο και τη φροντίδα. Την δύναμη και την αντοχή. Μείναμε μόνοι τώρα πια. Άσχημοι. Κακόγουστοι ». Η δύναμη η αντοχή η φροντίδα. Η ομορφιά. Για εμένα είναι θηλυκές ποιότητες. Είναι ουσιαστική, η δύναμη της παθητικής αγκαλιάς, που ενισχύει ζεσταίνει φροντίζει δυναμώνει και τελικά, ιεροποιεί, επειδή η ίδια είναι από τη φύση της ιερή, ότι διαλέγει για παιδί της, ερωμένο η εραστή της. Στο βιβλίο ακόμα και ο έρωτας είναι μια μορφή ίασης. Σωματικής και ψυχικής. Άλλωστε όπως διαπίστωσε κάποιος κάποτε για να τελειώνουμε με τα βαρετά ταμπού……… « Οι πόρνες, μπορούν να είναι το ίδιο αγνές με τις Νεράιδες. ‘Οσο και οι Ιέρειες ».

 Πείτε μου τρία βιβλία που υπάρχουν στο κομοδίνο σας και διαβάζετε αυτό τον καιρό.

Είναι τέσσερα. Βιογραφία Καρλ Γιούνγκ. Το Πέπλο Της Σκιάς. Άρης Γκρίμπας. Λευκή Σοκολάτα. Doninique Caulker. Τα Κανάλια Του Τρόμου. Αλέξανδρος Τριανταφύλλου.

Ένα μότο που σας αντιπροσωπεύει.

Στον δρόμο. Στον δρόμο της συνάντησης. Του αποχωρισμού και της ελπίδας, να βρεθούμε παρακάτω.

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας | Στις Γυναίκες | Ζωή Καραπατάκη

Απαρνηθείτε γυναίκες, 

 την ατελέσφορη υπομονή 

Μη χαμογελάτε ενώ είστε οργισμένες 

 Μη σιωπάτε ενώ είστε εξοργισμένες 

 Μη φοβάστε το λεξιλόγιο των ανδρών 

 Ακυρώστε αυτόν τον μηχανισμό εξουσίας 

που τους βόλεψε για χρόνια.

Ελένη Λουκά: H πρώτη πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down

 Η Ελένη Λουκά είναι άξια συγχαρητηρίων! Κατάφερε να γίνει η πρώτη απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με σύνδρομο Down καθώς κατάφερε να αποφοιτήσει από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

Ελένη Λουκά: Το «αστέρι» που κατέκτησε το όνειρό της

Φοίτησε στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο και σήμερα είναι και επίσημα πτυχιούχος νηπιαγωγός. Τώρα, ετοιμάζεται ν’ ανοίξει νέα κεφάλαια στη ζωή της και να κάνει σχέδια για νέα «ταξίδια». Πρόκειται για ένα πλάσμα που με την πρώτη ματιά σε κερδίζει. Από παιδί έμαθε πολλά. Έμαθε να παίζει πιάνο, να τραγουδά, έκανε και μαθήματα χορού (αδυναμία της είναι το ζεϊμπέκικο), έμαθε να αγαπά τη ζωή, μα πάνω απ’ όλα να αγαπά τα πάντα γύρω της και πιο πολύ τους ανθρώπους.

Στο Πανεπιστήμιο, έμαθε πολλά. Λάτρεψε τη θεωρία. Ιδιαίτερα όμως την ψυχολογία γιατί της έδωσε εκείνα τα εργαλεία να καταλάβει όσα νιώθει για τα παιδιά. Άλλωστε ήταν πολύ συνειδητή επιλογή να σπουδάσει νηπιαγωγός για να προσφέρει στα παιδιά. Γιατί τα παιδιά είναι το αύριο του τόπου μας.

Παράλληλα, αναπόσπαστο κομμάτι των σπουδών της ήταν και η σχολική εμπειρία η οποία έδωσε στην Ελένη την ευκαιρία να ζήσει τη διδασκαλία στην πράξη. Μια διαδικασία που θεωρείται εύκολη, αλλά στην πράξη είναι δύσκολη. Μπορεί τα παιδιά να είναι οι πιο δύσκολοι κριτές, ωστόσο έχουν μέσα τους την ενσυναίσθηση. Καταφέρνουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να καταλαβαίνουν ποιος τους αγαπά αληθινά.

Ελένη Λουκά: Τα μελλοντικά σχέδιά της

Δεν δίστασε ποτέ να «τσαλακώσει» την εικόνα της, να κάτσει στο πάτωμα μαζί με τα παιδιά, να παίξει, να χορέψει και να τραγουδήσει, να ζωγραφίσει, γι’ αυτό και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά νόμιζαν πως πρόκειται για συμμαθήτριά τους. Πλέον, έχει ολοκληρώσει και το τελευταίο μάθημα για την απόκτηση του πτυχίου της και σκοπεύει να εγγραφεί στους καταλόγους των διορισίμων εκπαιδευτικών. Φύσει ανήσυχο πνεύμα, προς το παρόν, κάνει μια μικρή ανάπαυλα και σχεδιάζει το μέλλον της βλέποντας τις επιλογές που έχει μπροστά της!

Ελένη Λουκά: H πρώτη πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down

Μας αποκαλύπτει ότι γράφει τις δικές της ιστορίες και παραμύθια για παιδιά… τις οποίες ενδεχομένως τα επόμενα χρόνια, γιατί όχι, να τις συναντήσετε και στα βιβλιοπωλεία. Το παράδειγμα της Ελένης θα μπορούσε να τεθεί σε εφαρμογή διαχρονικά για όλα τα άτομα με αναπηρίες, ως προς το θέμα της αποδοχής αλλά και της ένταξης των ατόμων με σύνδρομο Down στην κοινωνία. Τέλος, σε μια κανονική χώρα, δεν θα έπρεπε να αποτελεί είδηση τα όσα πέτυχε ή θα πετύχει στο μέλλον.

Μπράβο της! Είναι ένα σπουδαίο κορίτσι με πίστη και θέληση και τίποτα δεν τη σταματά από τους στόχους της!

Πηγή: The mamagers

Τρία ποιήματα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου

Επιμέλεια: Κάλλια Βαβουλιώτη

Σήμερα θυμόμαστε τον ποιητή Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου, ποιητή του ανεπίδοτου έρωτα -και μέσα από την προσωπική μου ματιά-και ποιητή του Φθινοπώρου, μέσα από τρία ποιήματα του.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

ARS POETICA

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση

σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες

όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι

αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται

μα πάθος για την μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας

μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα

αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.

Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά

ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ

να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες

αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό

κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν

μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ’ αχαμνά ζωύφια

τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα

με αίσθημα ποτισμένες.

ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΜΥΡΑΣ

Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα

βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω

γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία

που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα

σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία

μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις

το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη

εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου

σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα

τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν.

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα

στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας

με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω

στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη

για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα

μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα

μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω

ξένος και κουρελιάρης τώρα

Μα όταν

μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω

ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα

κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν

το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά – απόκριση

για όσα περιμένω και δεν πήρα

Μαρκέλα Πλούμη: Μητέρα-αθλήτρια του πόλο βγήκε αλλαγή για να ταΐσει το μωρό της

 Η Μαρκέλα Πλούμη φόρεσε το μαγιό της, το σκουφάκι της και ρίχτηκε στη μάχη του φιλικού αγώνα με τον ΝΟ Χανίων-ΝΟ Ρεθύμνου. 

Όταν έγινε αλλαγή από τον προπονητή της, η αθλήτρια των Χανίων έσπευσε στην άκρη του πάγκου όπου είχε «παρκάρει» το καρότσι με το τριών μηνών αγοράκι της, έβγαλε από την τσάντα της το μπιμπερό και τάισε το βρέφος, με τη φωτογραφία να κάνει -δικαιολογημένα- το γύρο του διαδικτύου!

Μιλώντας για τη φωτογραφία της χρονιάς, η Μαρκέλα Πλούμη αποκάλυψε ότι ζήτησε αλλαγή γιατί το μωρό άρχισε να κλαίει και ήθελε να το ταΐσει.

Αρχικά είπε: «Εννοείται ότι θα φέρνω τον μπέμπη στους αγώνες. Θα έχω προνοήσει, βέβαια, να είναι ταϊσμένος και να μην γκρινιάξει για μία ώρα», ενώ κληθείσα να σχολιάσει τι κάνει ο μπαμπάς και δεν ταΐζει εκείνος το μωρό, «αποστόμωσε» τον Γιώργο Παπαδάκη και την Μαρία Αναστασοπούλου: «Ηταν εκεί ο σύζυγος (σ.σ.Γιώργος Κατσουλάκης), είναι ο προπονητής της ομάδας»!

Τέλος αποκάλυψε ότι το μωράκι θα βαφτιστεί Ιδομενέας.

Και προφανώς, θα ασχοληθεί και με το πόλο, μιας και γεννήθηκε μέσα στις πισίνες...

«Η Κάτια Βαρβάκη στο Εικαστικό Ημερολόγιο της Νικολένας Καλαϊτζάκη»

 

Επιμέλεια συνέντευξης: Νικολένα Καλαϊτζάκη

Πότε και πώς προέκυψε η ενασχόληση σας με την Τέχνη, και πόσο νόημα δίνει στη ζωή σας ως σήμερα;

Οι γονείς μου ζωγράφιζαν και οι δυο από μικρή ηλικία, είχαν καλό χέρι που λέμε, ο πατέρας μου παρακολούθησε και κάποια μαθήματα ζωγραφικής δια αλληλογραφίας, ήταν γραφίστας, φωτογράφος και μακετίστας. Από αυτούς τους παλιούς που τα κάναν όλα με το χέρι. Του άρεσε πολύ να δουλεύει το ξύλο, ίσως να γινόταν ένας καλός γλύπτης αν τα πράγματα ήταν αλλιώς. Φοβερά δημιουργικός, όλο κάτι έφτιαχνε με τα χέρια του. Από μικρή ήθελα να ζωγραφίζω. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Τώρα βέβαια δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Για εμένα η τέχνη είναι τρόπος ζωής, η καθημερινότητά μου, η αναπνοή μου. Από όταν τελείωσα την ΑΣΚΤ στην Αθήνα το 1991 ξεκίνησα να κάνω εκθέσεις, ατομικές και ομαδικές. Παράλληλα δίδασκα σε ιδιωτικά εργαστήρια για οικονομικούς κυρίως λόγους. 

Ποια είναι η βασική θεματολογική κατεύθυνση των έργων σας, σε ποιο ρεύμα τα κατατάσσετε, και πόση αξία δίνετε στην τεχνική τους απόδοση;

Στα έργα μου κυριαρχεί η φύση και ο άνθρωπος. Τα θέματα είναι κυρίως ονειρικά, όπου κυριαρχούν το ασυνείδητο, ο χρόνος, το όνειρο, η απώλεια, η απομόνωση, οι αναμνήσεις, η παιδική ηλικία, το ταξίδι και τελευταία η ιστορία της Ελλάδας και η μυθολογία της. Εκεί το πεδίο έμπνευσης είναι τεράστιο και ανεξάντλητο. Δεν θα κατέτασσα τα έργα μου σε κάποιο συγκεκριμένο ρεύμα, ίσως υπάρχουν στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, ιμπρεσιονισμού, εξπρεσιονισμού. Σε αυτό συνηγορούν και τα χρώματα. Δουλεύω πολύ την τεχνική, είτε ζωγραφίζω, είτε κάνω κατασκευές. Όταν χρησιμοποιώ λάδια τα επίπεδα του χρώματος μπαίνουν σε πολλά επάλληλα στρώματα. Μερικές φορές το επόμενο στρώμα καλύπτει σχεδόν ολοκληρωτικά το προηγούμενο. Πολλές φορές δουλεύω ξανά και ξανά ένα έργο που δεν με έχει ικανοποιήσει. Και φυσικά υπάρχει και η φάση της καταστροφής εκεί όπου νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις πια τίποτε άλλο. Στα  κατασκευαστικά έργα, όπως η «Φρίντα Κάλο», όπου χρησιμοποίησα σύρματα κόλλες και χαρτιά, η τεχνική δυσκολία είναι μεγάλη και χρειάζονται γερά νεύρα. Σωματικά και διανοητικά είναι επίπονο και εξαντλητικό.  

Μέσα από την Τέχνη σας επιθυμείτε να περάσετε "μηνύματα", σκέψεις και συναισθήματα στον θεατή ή απλώς μεταφέρετε στον καμβά την "αλήθεια" και την αισθητική σας, αποτυπώνοντας τα όσα σας εμπνέουν, σας απασχολούν και σας εκφράζουν;

Επιθυμώ το κάθε έργο μου να μεταφέρει στον θεατή κάποια συναισθήματα. Η τεχνική του έργου και τα μέσα που χρησιμοποιώ, για εμένα λειτουργούν βοηθητικά. Μπορεί να είναι κατασκευή ή ζωγραφική. Αν μπορέσω να «επηρεάσω» κάποιους ανθρώπους να νοιώσουν, να σκεφτούν, να φανταστούν κάτι που θα τους πάει λίγο πιο πέρα είναι μαγικό. Πάντα βέβαια με τη δική μου αλήθεια και έκφραση.  

Ποια είναι, κατά την κρίση σας, τα βασικά χαρακτηριστικά / "ποιότητες", που καθιστούν το έργο ενός εικαστικού καλλιτέχνη ξεχωριστό και τον περνούν στην αιωνιότητα;

Είναι πολύ δύσκολο να το πεις αυτό. Δεν αρκεί μόνο η ιδέα, η τεχνική, η τύχη, οι συγκυρίες, το πάθος και η επιθυμία. Είναι η ιστορική στιγμή, η τόλμη και να μπορείς να πηγαίνεις αντίθετα από τους κανόνες. Χρειάζεται συνδυασμός πολλών παραγόντων.

Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να αναγνωρίζεται θετικά το έργο σας; Σας δίνει χαρά η ευρεία αποδοχή του; Είναι αυτό το ζητούμενο για τον κάθε σύγχρονο εικαστικό δημιουργό• η κινητήριος δύναμη για να συνεχίζει;

Έχω εξασκηθεί πια να μην επηρεάζομαι από τις κακές κριτικές. Δουλεύω πάντα με την ίδια διάθεση ό,τι και να γίνει. Φυσικά όταν αναγνωρίζεται το έργο μας είναι πολύ ευχάριστο και λειτουργεί και ως κινητήριος δύναμη. Αλλά αν είσαι δημιουργός δημιουργείς με οποιεσδήποτε συνθήκες.  

Υπάρχει "καλή" και "κακή" Τέχνη, και αντίστοιχα "καλός" και "κακός" εικαστικός; Η αξιολόγηση της Τέχνης και των εκπροσώπων της και η ταξινόμηση της σε "ποιοτικούς" και "μη" είναι, τελικά, "αντικειμενική" ή "υποκειμενική" υπόθεση που αφορά περισσότερο τα άτομα που εμπλέκονται σε αυτήν (καλλιτέχνες, γκαλερίστες, επιμελητές) παρά το φιλότεχνο κοινό;

Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές είναι υποκειμενικό. Στην εποχή μας βλέπουμε να προβάλλονται καλλιτέχνες από επιμελητές, συλλέκτες και γκαλερί, για οικονομικούς λόγους. Το χρηματιστήριο της τέχνης είναι  αδιαμφισβήτητο. Από την άλλη, η επαφή με την τέχνη και η παιδεία σίγουρα βελτιώνει την κρίση των φιλότεχνων. Είναι πολύ άδικο για την τέχνη να μην διδάσκεται όπως θα έπρεπε στα σχολεία. Μια χώρα όπως η Ελλάδα με τέτοια ιστορία πολιτισμού είναι απαράδεκτο να μην δίνει στα παιδιά της περισσότερα. 

Ποιος θα μπορούσε να είναι ο δικός σας ορισμός για την Τέχνη;

Δύσκολο να ορίσεις κάτι που σε ορίζει και σε καθορίζει. Είναι για εμένα κάτι μαγικό, ένα ταξίδι που ποτέ δεν γνωρίζεις πού θα σε πάει. Ξεκινάς με μεγάλη προσμονή το πρωί και το βράδυ καταλήγεις άλλοτε με απογοήτευση και άλλοτε με χαρά και πληρότητα. Παράλληλα είναι και τα πρακτικά θέματα, αυτά σε γειώνουν θες δεν θες. Η ζωή με την τέχνη έχει ποικιλία, εντάσεις και ανατροπές. Δεν βαριέσαι σίγουρα.

Τι σημαίνει για εσάς το ατελιέ σας; Η έμπνευση συνηθίζει να σας χτυπάει την πόρτα με το φως του ήλιου, ή με το γλυκό σκοτάδι των αστεριών; 

Είναι ο δικός μου Παράδεισος. Και όπως κάθε  Παράδεισος έχει τον «όφι». Που είναι η έλλειψη της έμπνευσης. Έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις. Πάντως με την εμπειρία τόσων χρόνων αντιμετωπίζω και τις κακές μέρες με την πολλή δουλειά. Πιστεύω ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Προτιμώ να δουλεύω με το φως της ημέρας. Και όχι πολύ αργά το βράδυ. Συνήθως μέχρι τις 8 μ.μ. Η ωραιότερη εποχή είναι η άνοιξη και το καλοκαίρι, όταν οι μέρες είναι μεγάλες και το φως κρατάει πιο πολύ.  

Ποιους εικαστικούς, διαχρονικούς ή και σύγχρονους, Έλληνες και ξένους, θαυμάζετε για το έργο τους;

Θαυμάζω πολύ κάποιες γυναίκες εικαστικούς. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να καταφέρει αυτά που για τους άντρες είναι αυτονόητα, ειδικά στην Ελλάδα. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε σύγχρονες Ελληνίδες. Είναι πολλές και υπέροχες, τις εκτιμώ, η κάθε μια από αυτές δίνει τον δικό της αγώνα για να συνδυάσει πολλούς ρόλους μαζί με την τέχνη, με πολύ αγάπη και πείσμα και γενναιότητα. Από τις ξένες θα πω για την γλύπτρια Λουίζ Μπουρζουά, την Marlene Dumas που έχει αφιέρωμα στη φετινή Μπιενάλε, την Κίκι Σμιθ, τη Φρίντα Κάλο και πολλές-πολλές άλλες.

Σε μία μετάβαση στην σφαίρα της φαντασίας και του άπιαστου χωροχρόνου, σε ποια χώρα και σε ποια εποχή θα θέλατε να ζείτε - ως εικαστικός καλλιτέχνης πάλι - και με ποιους διάσημους καλλιτέχνες θα θέλατε να κάνετε "παρέα";

Μου αρέσει το παρόν. Ίσως στη Νέα Υόρκη στα μέσα της δεκαετίας του '40 με τον Ντε Κούνινγκ, τον Μαρκ Ρόθκο, τον Πόλοκ.

Πέρα από την Τέχνη, ποια άλλα "ιδανικά" σας δίνουν ζωή, χαρά και νόημα; 

Μου δίνει μεγάλη χαρά το διάβασμα, η φύση, η μουσική, η θάλασσα, η οικογένεια. 

Πώς σας αρέσει να απολαμβάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Να κανονίζω με τους φίλους μου να δούμε εκθέσεις και μετά να καθόμαστε και να τις συζητάμε με ένα ποτήρι κρασί, να έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι, τα ταξίδια, η αγαπημένη μου Τζιά, η οικογένειά μου, βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, ο καλοκαιρινός κινηματογράφος, η μουσική στο 3ο πρόγραμμα κάθε μέρα, τα βιβλία. Χάνομαι με τις ώρες βλέποντας έργα και καλλιτέχνες στο διαδίκτυο.

• Κείμενο της Δώρας Μαρκάτου (τ. αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) για την Κάτια Βαρβάκη:

           

"...Εικονογραφικά οι ζωγραφικές συνθέσεις με θέμα τους κήπους, αφορμώνται από την πραγματικότητα, αλλά, με τον απρόσμενο συνδυασμό διαφορετικών στοιχείων πέρα από τη λογική και με την αφαίρεση του ατμοσφαιρικού, μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο εξωπραγματικό, όπου το πραγματικό συγχωνεύεται με το φανταστικό. Έτσι, το απείκασμα του πραγματικού κήπου γίνεται ο ποιητικός χώρος στον οποίο εκτυλίσσεται ο  μύθος που αφηγείται η ζωγράφος. Με άλλα λόγια, ο κήπος, χωρισμένος σε χρωματικά επίπεδα, λειτουργεί ως σκηνικό για να υποστηρίξει μια βουβή, παγωμένη δράση,  τυλιγμένη στην αχλύ του χρόνου. Όσα αποτυπώνονται στην επιφάνεια του πίνακα με το εσωτερικό άυλο φως φαίνεται, ότι είναι συναρμογή αναμνήσεων που αναπηδούν από το υποσυνείδητο ως όνειρα, τα οποία, με τη βοήθεια και του χρώματος στις ροζ-μώβ αποχρώσεις του που κυριαρχούν, δημιουργούν μια σχεδόν μεταφυσική ατμόσφαιρα και ένα χώρο χωρίς αέρα και πραγματική δομή. Τα χρωματικά επίπεδα λειτουργούν και ως χρονικά επίπεδα σε μια ποιητική εκδοχή του χωροχρόνου…".

Βιογραφικό:

Η Κάτια Βαρβάκη γεννήθηκε στην Αθήνα.

1986-1991: Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με δασκάλους: τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και τον Δημήτρη Μυταρά. Αποφοίτησε με άριστα 30/30.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα

Μέλος του Εικαστικού Επιμελητήριου Ελλάδας. 

Ατομικές εκθέσεις:

1991: Αθήνα, Γκαλερί «Ώρα», Νέοι Δημιουργοί

1993: Κύπρος, Λευκωσία, Γκαλερί «OPUS»

1994: Θεσσαλονίκη, Γκαλερί «Anny Balta»

1995: Πειραιάς, Γκαλερί «Αστρολάβος»

1997: Αθήνα, Γκαλερί  «Espace Kreonidis». Κατάλογος

1997: Αθήνα, Ξενοδοχείο Hilton, «Αrt Café»

1997: Κρήτη, Ρέθυμνο, Γκαλερί «Δίμιτο»

1998: Κύπρος, Λευκωσία, Γκαλερί «OPUS»

1998: Χαλκίδα, Γκαλερί  «Τesserα»

2000: Αθήνα, Κολωνάκι, Γκαλερί «Αστρολάβος». Κατάλογος

2002: Ζάκυνθος, Γκαλερί «Κρύπτη»

2006: Αθήνα, Κολωνάκι, Γκαλερί «Αστρολάβος Art life». ΟΙΚ -Υ -ΜΑΤΑ. Κατάλογος

2008: Ιωάννινα, Γκαλερί «Αμυμώνη». Κατάλογος

2009: Μέγαρα,  Πολιτιστικό Κέντρο «Θέογνης»

2010: Αλεξανδρούπολη,  «Art gallery»

2014: Αθήνα, Κολωνάκι, Γκαλερί «Αστρολάβος». Τόπος εκεί. Κατάλογος

2015: Κεφαλονιά, Αργοστόλι, Ξενοδοχείο «Μουίκης», Ουτοπίες ονείρων

2016: Άνδρος. Ξενοδοχείο Αneroussa, Υδάτινες ιστορίες

Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό.

***

*Η Νικολένα Καλαϊτζάκη είναι Ιστορικός της Τέχνης, Επιμελήτρια Εκθέσεων, ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Ελλάδος