Ανάσα | Ζωή Βαλιώτη

Ανάσα. Να γεμίσει η ψυχή πράσινο κι αρμύρα, γαλήνη και ζωήφια μουσική.

Ανάσα. Και γίνομαι ένα με το καταγάλανο ουράνιο πέπλο και το ζεστό, φιλόξενο έδαφος.

Ανάσα. Και δέχομαι τον κόσμο γύρω μου, μέσα μου‧ κυλά σαν γαργαλητό από τον αφαλό μέχρι το μέτωπο και τα ξυπόλυτα ακροδάχτυλά μου.

Ανάσα. Και είμαι. Στο παρόν. Παρόν. Ον.

Sour Jolie

Θάλασσα | Ζωή Βαλιώτη

Θάλασσα. Υγρός, απέραντος, βαθυγάλανος όγκος.

Κινούμενη από ρεύματα, κύματα γεννά. Κύματα που, όσο κι αν διαφέρουν το ένα με το άλλο, πάντα ενώνονται στη μοναδική τους ολότητα‧ τη θάλασσα. Κάθε κύμα δονήσεις είναι γης, αέρα και πλασμάτων, κι αφού περάσει μια ζωή πλούσια σε σκαμπανεβάσματα και στροβίλους, πάντοτε καταλήγει σε μία ακτή, όπου με ένα τελευταίο ξέσπασμα-οργασμό ξεχύνεται, ως αφρός πια, κι απλώνεται πάλι στη γη και τον αέρα, την Αρχή που το δημιούργησε.

Και πάλι απ’ την αρχή η θάλασσα. Ξετυλίγει ακούραστα το γαλάζιο της καθρεφτίζοντας τις χίλιες και μία αποχρώσεις τ’ ουρανού.

Αυτή είναι. Και η δική μου και η δική σου. Η θάλασσα που μας μαθαίνει να αφηνόμαστε, που μας ανυψώνει και μας λικνίζει απαλά, αυτή γεμίζει τα πνευμόνια μας με μυρωδιά αλμύρας, αυτή προσφέρει τη δροσιά της καλμάροντας την κάψα που φουντώνει μέσα μας. Η θάλασσα.

Κι αν ολόκληροι αφεθούμε, σώμα, ψυχή και πνεύμα, τότε μόνο αποκαλύπτεται η πιο βαθιά της αλήθεια, τότε μόνο θα νιώσουμε την απέραντη, υγρή μας υπόσταση, τότε μόνο θα έχουμε βουτήξει στη ζωή.