Φοβού | Μελίνα Πάσχου

Ξάπλωσες στο κρεβάτι σου · άλλη μια μέρα
κούραση, τρεχάλα, ζήσε για να δουλεύεις
- εμένα που δούλευα για να ζω, ζήλια του,
με χλεύαζες –
πάνω στο ροζ σου σύννεφο και τα πολυκαιρισμένα σεντόνια
νιώθεις άτρωτος.
Από τη μία, καλά κάνεις.
Βλέπει όμως από τη γωνιά το άγαλμα το πετρωμένο
με τα δυο τα φίδια που το τυλίξαν
και σου τυλίξαν τα μάτια και την καρδιά.

Εσύ δε βλέπεις. Και το χειρότερο;
Δε σκέφτεσαι.

Δεν τολμάς να σκεφτείς, κρύβεσαι καλά από το ξεροβόρι
του εφιάλτη.
Του εφιάλτη που έρχεται τις νύχτες και κουρνιάζει
σε μυαλά.
Είναι σκούρος μοβ κι όλο κλαίει, κι όλο ρωτάει
γιατί; Γιατί μου το έκανες αυτό; Σε αγκαλιάζει
να μη σε χάσει.
Διώξε τον, θα ξαναγυρίσει.
Γιατί είναι οι ψυχές που σου δόθηκαν και τις ξεφτίλισες·
είναι τα συναισθήματα που σου δωρίστηκαν
και τα έλιωσε την επομένη κάποιο σκουπιδιάρικο,
οι πίστες των ανθρώπων που ξεπούλησες
για τη δική σου βολή και μόνο,
οι συγγνώμες που δεν έδωσες
και τώρα σε τραβάνε πιότερο.

Είναι ο φόβος που τον γελάς στα μούτρα.

Κι όσο γερνάς, τόσο θεριεύει ο εφιάλτης,
τόσο βαραίνουν οι συγγνώμες,
χάνεται το χαμόγελο και ξαφνικά
θες να φωνάξεις.

Συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ.
Κι οι ψυχές δε θα σε ακούσουν,
ήδη αυτός που τις αγάπησε θα τις θάβει
με διάφανα δάκρυα
μαχαίρια στα κορμιά των δολοφόνων τους.

Ο δρόμος του αγνώστου | Μελίνα Πάσχου

Στον εγκαταλελειμμένο.

Φύγε, λοιπόν, τι περιμένεις;

Ποια καλοκαίρια φωτεινά;

Τα βήματά σου πια μην τα σέρνεις

σ’όνειρα μαύρα σαν ψευτιά.

Φύγε για σένα, μη και σταθείς ·

όλα καπνός κι αποκαϊδια,

όλα το μνήμα μιας εποχής

με νεκρικά, ρετρό στολίδια.

Τράβα το δρόμο το γνωστό,

πιο καλό θα’ναι ό,τι κι αν βρεις.

Θέση δεν έχεις –πώς να σ’το πω;-

μ’έρωτες ψεύτες κι ανεπαρκείς.

Μέρες καλοκαιριού | Μελίνα Πάσχου

Ο ήλιος ανατέλλει, δεν καταλαβαίνω.
Βυθίζομαι στον ύπνο, να μη με βαραίνει η σκέψη σου.
Η μέρα με τσιγκλίζει, τσινάω. Πάλι ξύπνια;
Μετρώ κομμάτια πεθαμένης αγάπης,
μετράω όνειρα βαθιά θαμμένα.
Τα βάζω κι αυτά σε δανεικά αποτσίγαρα,
προσπαθώ με τα ψέματα,
ψάχνοντας την ημέρα που δε θα σε σκέφτομαι.

Στους φίλους ακόμα δεν έχω πει τίποτα.
Ντρέπομαι τον οίκτο τους, το δάκρυ
πάνω στα αποκαϊδια σαν βροχή όξινη.
Δεν έχω πια δύναμη. Εσύ την πήρες.
Εσύ με έριξες στην άβυσσο.
Στην ίδια ακριβώς άβυσσο
που είχες διώξει
ένα βράδυ του Γενάρη.
Ας είναι.
Ας μείνω πίσω,
με μόνο στήριγμα τον αδερφό μου
και τα βήματά του επάνω στη Σελήνη.
Ας μας κρίνει ο χρόνος.

Τέρας | Μελίνα Πάσχου

Μη με κοιτάς.

Μην ψάχνεις να γνωρίσεις.

Αυτό που γνώρισες χάθηκε.

Το χαμόγελό μου έσβησε,

τα μάτια μου σκοτείνιασαν.

Μαύροι κύκλοι το πρόσωπο στοιχειώνουν,

ένα πρόσωπο τραβηγμένο απ'τη σιωπή.

Άρχισα ήδη να μετράω άσπρες τρίχες,

σημάδια, ρυτίδες.

Τα χέρια μου ξεμάθανε το χάδι,

αγριεμένα πια κινούνται και αγγίζουν.

Δεν υπάρχει πια η άνοιξη.

Βίαια την άρπαξε ο χειμώνας

και την κλείδωσε στο υπόγειο.

Αισθάνεσαι τα μαραμένα τριαντάφυλλα,

στη θέση τους απόμειναν αγκάθια-

τα ρόδα μέσα τους είναι έμβρυα νεκρά.

Κατάφερα να διώξω ό,τι μ'αγαπούσε-

αν μ'αγάπησε ποτέ.

Τώρα περπατώ μόνη,

κοιτάζοντας αγριεμένα τριγύρω

μη βρω άλλες ψεύτικες ελπίδες.

Μη με κοιτάς.

Ξέρεις ήδη τι έγινα.