Πώς να ξεχάσεις αυτή την κρύα νύχτα.
Οι μικρές σταγόνες της βροχής χτυπούσαν το πρόσωπό σου
και το κρύο πάγωνε σιγά σιγά το σώμα σου.
Περίμενες.
Σε πλησίασε.
Έφτασε τόσο κοντά.
Ήρεμη, σχεδόν νωχελική
βγαλμένη από κάποια παλιά ταινία για τον έρωτα.
Σε κοίταξε και έχασες τον κόσμο στα μάτια της.
Άκουσες πάλι τη φωνή της
μα η αμηχανία ήταν ολοφάνερη στο γλυκό της πρόσωπο.
Το σκοτάδι έθαβε τους δρόμους,
και το κρύο γινόταν όλο και πιο βαρύ.
Τίποτα όμως δεν πάγωσε περισσότερο την καρδιά σου
παρά οι λέξεις που έβγαλε απ΄τα πανέμορφα χείλη της.
Και πάλι αυτό.
Η αδυναμία να κινηθείς.
Να αναπνεύσεις.
Το άρωμα της στον παγωμένο αέρα σε έπνιγε.
Οι λέξεις μικρές και ανούσιες για να πεις αυτά που νιώθεις.
Όπως την τελευταία σας φορά μαζί.
Άραγε, αυτή ήταν η τελευταία σας νύχτα;
