Κι όλα τελειώσαν. Όπως τελειώνουν πάντα. Κι όπως πάντα ξανααρχίζουν. Και τούτη η ζωή ξεφτιλίζεται και χάνει το νόημα που τάχα έχει. Γίνεται μια συνεχής και ανούσια επανάληψη. Μια αδιάκοπη επανάληψη. Χωρίς λόγο ύπαρξης. Χωρίς χρώματα. Σαν τις εικόνες που άλλοτε μου έδειχνες. Σαν εκείνες τις εικόνες από άλλες εποχές που χαζεύαμε τα απογεύματα και σκαρώναμε ιστορίες για τους ήρωες τους. Πίνω μια μπύρα και χαζεύω το ματς. Παίζει Γαλλία - Ιρλανδία σήμερα. Ας δω κάτι μπας και σαβουριάσει λίγο το μυαλό και ξεχαστώ, μπας και τάχα σε ξεχάσω. Είναι λίγο μάταιο, δε βρίσκεις; Έπειτα, δεν είναι και καθόλου του στυλ μου να προσποιούμαι ξερωγω ότι δε τρέχει τίποτα. Αφού τρέχει. Το μυαλό μου γυρνά σε σένα. Το μυαλό μου γυρνά σε εκείνα τα όνειρα που τάχα κάναμε εκείνο το βράδυ που μου είπες "Σ΄αγαπώ". Στο γαμημένο εκείνο σου άρωμα. Στη φωνή, στο βλέμμα σου. Σε όλα εκείνα που τάχα περάσαμε μαζί. Στις στιγμές που ήμουν δίπλα σου που σε είδα να επαναπαύεσαι και να εγκαταλείπεις. Εκείνες τις στιγμές που κουράστηκες, που λιποψύχησες. Εκείνες τις στιγμές που δεν εκτίμησες.
"Μη το παίρνεις προσωπικά. Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω." Κλασικά τσιτάτα που έχω πει σε γκόμενες. Κλασικά τσιτάτα που δε περίμενα ποτέ να σου πω. Όχι, όχι σε σένα ρε μαλακισμένο. Εσένα σε πίστεψα πραγματικά. Κλασικά τσιτάτα που όμως θα πω. Όχι πως τάχα αναλαμβάνω την ευθύνη, όχι πως τάχα σε απαλλάσσω. Αυτό θα σε απαξίωνε. Και μήτε άμοιρη ευθυνών είσαι, μήτε ηλίθια.
Αλλά να, είναι που τα 'χει πει και ο William. Επομένως, είναι και λίγο μάταιο το να σε κυνηγήσω. Είναι μάταιο να συντηρώ μέσα μου αυταπάτες και ουτοπίες. Ξέρεις, πως τάχα δε με θεώρησες δεδομένο. Ξέρεις δε σε κρίνω. Είναι που το ήθελα τόσο. Αλήθεια, το ήθελα. Και φέρθηκα πολύ μαλάκας. Ολόκληρος άντρας να σε παρακαλάω τόσες και τόσες φορές να μείνεις. Να τρέχω ξωπίσω σου ως την εξώπορτα για να σου πω "Μείνε. Σε αγαπάω.". Τι ξεφτίλα Θέε μου. Όμως δε με ένοιαξε. Ακόμα δε με νοιάζει.. Γιατί ξέρω. Ξέρω πως όταν θες κάτι, το κυνηγάς. Το κυνηγάς μέχρι τέλους. Κι ας σε προδίδει. Και τούτο δε μου το μαθε καμιά περιπέτεια. Και τούτο μου το μαθε μόνο η Λένα. Η Λένα με τα κουτσά και τα στραβά της. Η Λένα που 'χε περισσότερα αρχίδια και από μένα, φαντάσου. Ας το, γάμησε το δε θα καταλάβεις. Είναι μάταιο στο ξανάπα. Δεν αντέχεις. Δε είσαι εσύ για τέτοια. Σιγά μην βάλεις στην άκρη εγωισμούς. Σιγά να μην έρθεις. Είναι μάταιο να γράψω μια ακόμα λέξη. Λες και θα τις διαβάσεις. Λες και...Ας το.
Έπειτα, μπορεί και να το διαβάζεις τώρα. Μπορεί και να με μισείς πιότερο με τούτες μου τις παπαριές, να έχω πέσει τάχα κι άλλο στα μάτια σου, δε ξέρω. Μπορεί και να έχεις ήδη πάρει κάποιον πρώην να γυρέψεις αυτό που δε βρήκες σε μένα απόψε. Ποιος ξέρει;
Κείνο που ξέρω είναι πως ακόμα και την τελευταία στιγμή βρέθηκα κατηγορούμενος. Ναι, αγαπημένη μου. Για άλλη μια φορά τόλμησες να με καρφώσεις με λέξεις. Μία-μία. Σα τατουάζ θα τις κρατήσω να σε θυμάμαι. Όχι, όχι δε πάω να τις κάνω πλαστική. Εκεί να μείνουν οι γαμημένες. Να θυμάμαι πως ακόμα και τώρα σε ένοιαξε ποιανού ήταν το λάθος. Ας το αναλάβω, λοιπόν. Άμα έχει τόση σημασία για να ικανοποιήσεις τα εγωιστικά σου τριπάκια. Λες και θα 'ναι η μόνη ευθύνη που ανέλαβα. "Η ανωριμότητα είναι ευθύνη", στο ξανάπα. Τι τα θες, λοιπόν; Ας κάνω αυτό που έχω μάθει.
"Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο. Ακούστε τι απάντησε όταν τη ρωτήσαμε αν γνώρισε ποτέ… τον φόβο! Να η απάντηση: «Δεν τον γνώρισα. Και μη με ρωτάτε γι’ αυτό παρακαλώ, είμαι… ευαίσθητη σ’ αυτό το θέμα»."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου