Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Μου είναι δύσκολο και θεωρώ πολύ ταπεινά άτοπο να εκφέρω γνώμη για μια ποιητική συλλογή, και ειδικά για την καινούργια του Κώστα Γουλιάμου, το Υγρό Γυαλί, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg.
To μόνο που μου βγαίνει να κάνω είναι να μεταφέρω την αίσθησή μου, νωπή κι αυτούσια, όπως στάλαξε μέσα μου αυτό το μεγάλο ποίημα που χωρίζεται σε νοηματικές και θεματικές θα έλεγα, ενότητες:
O ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ
Νομίζω αυτόν τον τίτλο θα έβαζα σε ένα κείμενο που θα έγραφα για το Υγρό Γυαλί. Θα ήθελα να ντύσω με φωτογραφίες μια μια ενότητα μ΄αυτό που μου βγάζει. ΄Αξια δεν είμαι να γράψω κριτική, όμως η αίσθηση που μου αφήνει είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με εικόνες και εμπειρίες της πανδημίας, είναι αναπόφευκτο.
Μόνο σ΄ένα , στο Αόρατο φως παρότι στέκεται μια χαρά στη σημερινή πραγματικότητα, σκάει από μέσα η Κατεχόμενη Κύπρος και τα διαλύει όλα τα άλλα όπως κάνει πάντα μ΄εμένα.
΄Εχω υπογραμμίσει φράσεις πολύ δυνατές που με άγγιξαν, πέρα απ΄τις συνεχείς συνταρακτικές εικόνες που μοιάζου προϊόν αυτόματης γραφής σχεδόν, εποχής νταντα, αλλά εγώ ξέρω, νιώθω ότι είναι στιχοπλεγμένες δομικά, με αιτιολόγηση κρυφή. ΄Εχω πολλά που ιντριγκαρίστηκα να γκουγκλάρω, να μάθω τοπωνύμια και πρόσωπα που αγνοώ, δεμένα με συμβολισμούς προφανώς μες στο ποίημα, που όμως καθόλου δεν μ΄εμποδίζουν να μπω στο σώμα τους και να αφεθώ, γιατί η παράθεση γίνεται με άλλα πεδία ενσυναίσθησης που με τραβάνε ούτως ή άλλως.
Θα μου άρεσε να το δω δραματοποιημένο, όχι με συνηθισμένο τρόπο, με κίνηση χορευτών, με φωτογραφίες και μουσική παράλληλα, κάτι σαν μια παράσταση στο Τέχνης που είδα κάποτε, την εκδίκηση του πυριτίου. Και νομίζω πως θα μ΄αρέσει να διαβάζω κάποιους στίχους κάθε βράδυ, άλλους κάθε φορά, για να μπαίνω στο ενύπνιο ήσυχη, κι άλλοτε να τους κολλάω με ποστ ιτ στο ψυγείο, ή στον καθρέφτη, να αντέχονται οι μέρες της πανδημίας και να ξεκινάνε καλύτερα.
Ελπίζω να κάλυψα όλα όσα μου διακινήθηκαν, και γι΄αυτό ένιωσα την ανάγκη να τα απλώσω σε ενα δημόσιο κείμενο στον επόμενο καιρό.
Α, και το υγρό γυαλί, για μένα, είναι το φεγγάρι, το γλυπτό που είναι στα νερά του Βαρδάρη, στη Σαλονίκη, και φωτίζεται το βράδυ στα νερά. Αυτό είδα μπροστά μου.
"όταν ο Whitman διέσχιζε τον Κεράτιο
(άλλοι πιστεύουν τις Πελάγιες Νήσους)
σημασία έχει πως ξήλωνε
"τις παρενέργειες της λογικής"
κι άλλοτε έγραφε επιστολές
στο τρυφερό στήθος των γυναικών
πριν ξεψυχήσουν
και καούν
στο άλλο μισό
της νύχτας .......
............ Va Pensiero
