Ναι. ΄Ενα ωραίο ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό στην πόλη. Τίποτε δεν προμήνυε αυτά τα αναπάντεχα να συμβούν. Εγώ ένα βιβλίο ήθελα να πάρω.... Και βρέθηκα αντιμέτωπη με την ιστορία της Ελλάδας, με την έννοια της Πατρίδας. ΄Ηρθε και φύτρωσε μέσα μου μια κραυγή για δίκιο απ΄τους τοίχους της Κομμαντατούρ.
Εκεί. Στην πλατεία Κλαυθμώνος. Λίγο πριν τη στοά του ΄Αστορ και του καφέ που τρέχαμε όταν είχε διαδηλώσεις στη Σταδίου, και που έκλαιγαν κάποτε οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχαναν τη δουλειά τους.
Εκεί. Που απέξω κάποια τραγουδούσε "το μικρό κουρέλι, που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη", μια γυάλινη πυραμίδα σκέπαζε το μετρό και δύο σύγχρονοι ήρωες πουλούσαν,φορώντας τα σχετικά πορτοκαλί μπουφάν, τη Σχεδία, το περιοδικό των αστέγων.
Εκεί, στις σκιές των αγαλμάτων των ειδώλων της αρχαίας και νεότερης Ιστορίας του Πνεύματος που λούζονταν στο φως, ήρθαν απ΄τα ανήλιαγα υπόγεια των βασανιστηρίων και το χώρο μνήμης να με τυλίξουν φράσεις. Πάντα έτσι γίνεται. Με τυλίγουν φράσεις όπως.....Αδίκως κρατηθείς. Ζητώ νερό.
Κι εγώ. Αλλά είμαι ελεύθερη. Και χάρη σ΄αυτούς. Να πάτε οπωσδήποτε.
Και να μην ξεχάσετε ποτέ. Κοραή 4.
