Άρωμα Βανίλιας | Πράξια Αρέστη

Γυμνός στο κρεβάτι, ανοίγει τα μάτια και βλέπει μία άγνωστη να κοιμάται δίπλα του. Άγνωστη όχι ακριβώς. Θυμάται το όνομά της, πώς τη γνώρισε, πώς βρέθηκε στο κρεβάτι της όμως σε λίγη ώρα θα την έχει κιόλας ξεχάσει. Άγνωστη θα του είναι πάλι. 

Σηκώνεται, φοράει το εσώρουχό του, κατευθύνεται στην τουαλέτα. Με δυσκολία τέλειωσε. Με δυσκολία τελειώνει τελευταία. Δεν το απολαμβάνει καν. Το σεξ είναι γι' αυτόν περισσότερο θέμα ανάγκης παρά απόλαυσης. 

Μαζί της δεν ήταν έτσι. Μαζί της ερχόταν σε οργασμό στα πέντε λεπτά και ντρεπόταν. Δεν ήξερε πώς να συγκρατηθεί και πώς να το εξηγήσει. Πρώτη φορά γαμούσε από έρωτα και διάβολε ένιωθε διαφορετικά. Κάποτε αυτό τον εκνεύριζε και τα έβαζε μαζί της χωρίς εκείνη να καταλαβαίνει το λόγο. Γαμημένος ανδρικός εγωισμός που τώρα τον πληρώνει ακριβά. 

Εκείνη ήταν διαφορετική από τις άλλες που γνώρισε. Από την πρώτη στιγμή που μπήκε μέσα της, κοιτάζοντάς την στα μάτια, το είχε καταλάβει, όμως δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Για πολύ καιρό προσπαθούσε να τη ρίξει. Ήταν γι' αυτόν ένα ακόμη παιχνιδάκι. Πίστευε ότι είχε κολλήσει μαζί της επειδή το έπαιζε δύσκολή γκόμενα. Τελικά δεν ήταν έτσι. 

Το δέρμα της ήταν απαλό και μύριζε βανίλια. Ρουφούσε με τη μύτη του τις μυρωδιές από όλο της το σώμα. Τη σιχαινόταν που μύριζε τόσο ωραία. Τη σιχαινόταν γιατί δεν ήταν δική του. Ήταν σφιχτή και στενή. Έτρεμε στα χέρια του και τα μάτια της ήταν τόσο θλιμμένα και άγια που τον καθήλωναν. Aυτή από την άλλη τον φοβόταν γιατί την γαμούσε σαν ζώο. Δεν το ήθελε, όμως η γεύση βανίλιας στο στόμα του, του θύμιζε ότι είχε γίνει αυτό που κορόιδευε στους άλλους. Ένα ερωτευμένο αγοράκι που είχε ανάγκη να γαμάει μία και μόνο γυναίκα. 

Μόνο αυτή του ξυπνούσε ένα τόσο άγριο πάθος και μαζί τόση αγάπη. Ακόμη κι ο ίδιος κάποτε τρόμαζε με τον εαυτό του. Μία φορά την είχε αρπάξει τόσο δυνατά από το λαιμό καθώς τέλειωνε, που την άκουσε να πνίγεται κι αμέσως πάγωσε. Έμεινε να την κοιτάζει και έφυγε τρέχοντας. Έκανε μέρες να επικοινωνήσει ξανά μαζί της. Αυτή δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί είχε εξαφανιστεί. 

Άλλες φορές προσπάθησε να βρει αυτό που ένιωθε μαζί της σε άλλες. Όμως, οι άλλες του γίνονταν όλο και περισσότερο αδιάφορες κι αυτή όλο και περισσότερο αναγκαία. Ήταν πια εξαρτημένος από το άρωμα βανίλιας στο σώμα της. Έτσι, έφυγε. Τρόμαξε. Δεν της έδωσε καμία εξήγηση. Δεν απάντησε ποτέ στις κλήσεις και στα μηνύματά της.

Τώρα ψάχνει το ίδιο άρωμα βανίλιας σε κάθε γυναίκα. Τη γαμούσε σαν ζώο ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να ξαποστάσει στην αγκαλιά της. Ποτέ, όμως, δεν της το είχε δείξει.  Δεν άφησε κανένα του συναίσθημα να το προδώσει. Δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό για τον εαυτό του. Δεν θα υπέκυπτε μπροστά σε καμία γυναίκα. Δεν θα την άφηνε να καταλάβει πώς ήταν το αδύνατό του σημείο. Θα έφευγε.

Τώρα, κανένας οργασμός δε σημαίνει τίποτα και καμία γυναίκα δεν έχει πρόσωπο. Το σεξ είναι απλά μια αγγαρεία. Μόνο αυτήν μπορούσε να φιλήσει και να μη νιώθει αηδία. Μόνο τα δικά της χαρακτηριστικά θυμάται. Κάθε σημάδι στο σώμα της που έδειχνε πόσο πάλευε για τη ζωή της και κάθε γραμμή στο πρόσωπό της που την έκανε σοφότερη. 

Ας ήταν εδώ και δεν θα τον ένοιαζε καθόλου αν το άρωμα βανίλιας μύριζε στο σώμα του και τον έκανε μαλθακό. Ας ήταν εδώ και δε θα κοιμόταν ποτέ ξανά σε άλλο κρεβάτι. 

Φόρεσε τα ρούχα του, πήρε τα πράγματά του από το κομοδίνο και χάθηκε μέσα στη νύχτα. Κάπου εκεί έξω υπάρχει η αγαπημένη του μυρωδιά. Αυτή που κάποτε πάλευε να σβήσει από πάνω του. Κι ας άλλαξε πλέον διεύθυνση και αριθμό. Κάπου εκεί έξω θα ξαναβρεί το ίδιο ακριβώς άρωμα βανίλιας και αυτή τη φορά θα το αφήσει να κυριεύσει όλο του το είναι.

Εκείνη. - Έβα Γκρην

Δευτέρα βράδυ. Πάντοτε αγαπημένο. Σαν εκείνες τις ζόρικες ερωμένες που σου κάθονταν έπειτα από πολύ ψηστήρι. Το βράδυ που νιώθεις μια ευγνωμοσύνη, γιατί οι μπάσταρδοι στο γραφείο σε έχουν πρήξει με τις παπαριές τους όλη μέρα. Το βράδυ που νιώθεις ικανοποίηση μόλις πετάξεις τα παπούτσια και το πουκάμισο. Μόλις πετάξεις το παντελόνι στο κρεβάτι. Μόλις ακούσεις εκείνο το μαγικό κλακ της πρώτης μπύρας. Μόλις ακούσεις το πιο δυνατό ροκ άσμα που γουστάρεις. Το άσμα που θα σε ταξιδέψει σε εκείνη. Το βράδυ που μόλις μπεις στο ντουζ μοιάζει με την ηδονή μίας τυχαίας συνεύρεσης. Ίσως όχι περισσότερη από εκείνη της Παρασκευής, αλλά σίγουρα περισσότερη από της Τρίτης. Η Τρίτη είναι συνηθισμένη, σαν μια γυναίκα χωρίς προσωπικότητα, σαν μια γυναίκα βαρετή. Η Τρίτη είναι άοσμη και άχρωμη, σα μπογιατισμένη γυναίκα. Πάμε όμως πάλι στη Δεύτερα.

Γυρίζεις σπίτι έπειτα από ζόρικη μέρα. Πετάς τα ρούχα και μένεις γυμνός. Τη φέρνεις στο μυαλό. Δε θυμάσαι καλά-καλά πως είναι και όμως αυτό είναι αρκετό για να σε ερεθίσει. Σκέφτεσαι τη φωνή της. Τα μεθυσμένα φιλιά που ανταλλάξατε, την ανάσα της να μυρίζει αλκοόλ. Μπαίνεις στο μπάνιο για να ηρεμήσεις. Την σκέφτεσαι, την θες. Οι φλέβες πετάγονται στο σώμα σου πριν καν το καταλάβεις. Δε μπορείς να ελέγξεις την ένταση. Τη θες. Τη θες. Πρέπει να την δεις. Πρέπει να της το δείξεις.

Αλλά κάτι μένει πάντα να σε κρατάει. Θαρρείς πως μεγάλωσες και πλέον βαρέθηκες να κυνηγάς; Θαρρείς πως πλέον φοβάσαι; Πώς τάχα κατάλαβες ότι δεν αξίζει να περιμένεις; Θαρρείς πως σου θυμίζει μια τυχαία που κάποτε ερωτεύτηκες; Ίσως και να ψάχνεις δικαιολογίες. Ίσως σε τρομάζει το πόσο τη θες. Ίσως πάλι να μη συμβαίνει τίποτα από όλα ή και όλα μαζί. Κακά τα ψέματα, όταν έχεις καταφέρει να σηκωθείς από τον πάτο, δύσκολα ρισκάρεις να ξαναπέσεις. Και ο έρωτας είναι το πιο βαθύ και αχανές πηγάδι. Πάντα θα θέλουμε να πέσουμε και πάντοτε θα σπάει το κεφάλι μας με την πτώση. Τι κάνεις, λοιπόν; Τα ρισκάρεις όλα ή πας πάσο και τη χάνεις;

Εδώ σε θέλω φιλαράκο. Η λογική σταματά εκεί που επέρχεται η στύση. Άντε να της πεις όχι. Άντε να μη την πάρεις τηλέφωνο. Άντε να μη φερθείς σα κλασικός παπάρας μουνόδουλος. Άντε να μη της πεις όλα όσα έχει ξανακούσει. Δύσκολο; Ακατόρθωτο. Και τηλέφωνα θα την πάρεις και μηνύματα θα της στείλεις. Και θα το ρίξεις το γκομενάκι. Κάτσε δηλαδή ρε φίλε. Ποια είναι αυτή για να σου αντιστέκεται; Αντρικός εγωισμός; Ξεκάθαρα.

Θα συνεχίσει, όμως, γιατί έτσι της έμαθαν. Θα συνεχίσει γιατί δε σε εμπιστεύεται. Θα συνεχίσει πολύ περισσότερο για όλα εκείνα που δε της έχεις πει. Την τρομάζουν. Την τρομάζει ότι δε μπορεί να σε ελέγξει. Έτσι σου πε σε κάποιο τηλεφώνημα. Ακόμα κι αν καίγεται στη φωτιά της, ακόμα και αν λιώνει μπορεί και το ελέγχει η καριόλα. Μπορεί και σου αντιστέκεται. Αρχίζεις να εκνευρίζεσαι. "Έτσι είσαι; Δε γεννήθηκα χθες, μικρό", θα σκεφτείς και αμέσως θα συνεχίσεις να την πιέζεις. Ίσως φοβηθείς μη την τρομάξεις και κάπου σταματήσεις. Όμως ξέρεις. Σίγουρα θα πέσει. Το ξέρεις γιατί το 'χεις ξαναπεί το ποίημα. Συνεχίζει να το παίζει ζόρικη. Συνεχίζει να αντιστέκεται. Και μα, και μου και "άντε στη μάνα σου κοριτσάκι μου". Δεν έχω άλλο χρόνο για να ασχολούμαι μαζί σου. Με ξενερώνει το πόσο αναλύεις τα πάντα. Με ξενερώνει που σκέφτεσαι σαν σαραντάρα ξερω-γω, που θες να είσαι τόσο ελεγκτική. Άμα θέλαμε σοβαρή γυναίκα θα ψάχναμε σοβαρή γυναίκα. Εγώ σε ήθελα, γιατί νόμιζα είχες λίγη από την τρέλα μου. Αυτά λίγο πολύ σκέφτεσαι. Πλέον έχεις υιοθετήσει την νοοτροπία του σκύλου. Ότι δε μπορείς να γαμήσεις ή να φας, κατούρα το. Δε γίνεται κι αλλιώς.

 Όμως, δε θα της πεις τίποτα από όλα. Θα κάνεις μόκο σα γνήσιο αρσενικό. Θα συνεχίσεις να την κυνηγάς μέχρι να σου κάτσει. Θα συνεχίσεις πολύ περισσότερο, γιατί έτσι σε έμαθαν. Πως ότι θέλουμε πρέπει να το κυνηγάμε. Πως οι σκύλοι που δεν είναι καναπέ πρέπει να ψάχνουν για την τροφή τους. Θα συνεχίσεις πολύ περισσότερο γιατί γουστάρεις να ξαναζήσεις εκείνη τη μεθυσμένη παραίσθηση που σου 'φερε στύση εκείνο το βράδυ. Γιατί γουστάρεις να της το δείξεις. Γιατί γουστάρεις να της κάνεις έρωτα. Κι αν αυτή δε το βλέπει, θα της το δείξεις. Γιατί όσο τρελή και να 'ναι αυτή η γκόμενα, την έχεις διαλέξει. Τη θες. Τη θες. Πρέπει να της το δείξεις. Πριν τελειώσει τούτο το γαμημένο πακέτο όπως και τα προηγούμενα. Γιατί είναι ροκ να σου φέρνει στύση. Είναι πολύ περισσότερο ροκ το να γαμήσεις από έρωτα.