The strangest life I’ve ever known | Μαρία Βασιλάκη

Πάει καιρός που συναντηθήκαμε
Εγώ κι εσύ, οι λέξεις μου
Μου λείψατε. Έτσι πώς αναπηδάτε προς κάθε κατεύθυνση
Πώς μεταδίδετε κάθε συναίσθημα
Γοητευτικές αλλά και δύσκολες
Με βάρος
Με δύναμη
και οι σιωπές βέβαια, βαρύγδουπες
χάθηκα γιατί έψαχνα
έψαχνα μέσα μου να βρω τις απαντήσεις
Για το χάος μέσα μου
συζήτησα
Μα με μένα
Δεν το έγραψα
Το ένιωσα
Με πόνεσε πολύ η αναμέτρηση με την αλήθεια
αλλά με λύτρωσε κιόλας
Να είσαι αληθινός πάντα να λες την αλήθεια σε σένα
Για ότι κάνεις
ότι είσαι
Οι συνήθειες σου σε κάνουν αυτόν που είσαι
Με αγκαλιάζω
Με συναντώ
Με προσέχω
αξίζω
αξίζω
αξίζω
ηρεμία, γαλήνη, σύννεφα μα και φως
αγάπη, άνθρωποι όμορφοι, ευχές, όνειρα
ελπίδες.
ίαση
Θεραπεία
νίκη
νίκησε το φόβο
Στο μυαλό σου είναι
ζήσε όπως θες
απλά ζήσε.
Και κοιμήθηκε. Και γαλήνευσε. Και έγινε πια “αυτή”
ευαίσθητη, τρυφερή, ρομαντική, ευφυής, γαλήνια, στοργική, ευέλικτη, επίμονη, ιδιαίτερη, προσγειωμένη, θαρραλέα
έμαθε πια ποια στ' αλήθεια είναι
έμαθε να είναι βασίλισσα στο παραμύθι της
όχι κομπάρσος
παραδέχτηκε στον εαυτό της τα ελαττώματα της
πεισματάρα, εγωίστρια, αλαζονική, αντικοινωνική σε περιπτώσεις, οξύθυμη
όλα της τα αναγνώρισε
Τα φύλαξε και τα άσχημα, της χρειάζονταν
Δεν τα πάλευε
έσμιξε μαζί τους
Τι ωραία που ήταν η ζωή
Η πιο παράξενη ζωή που ξέρω
Που θα μάθω και θα ανακαλύψω ποτέ
Μα και η πιο μυστήρια και γοητευτική
εμπρός έλα να βυθιστούμε στο άγνωστο
όλα είναι σπασμένα και χορεύουν
όλα είναι σπασμένα
μα είμαστε εμείς
εδώ, τώρα.
Σε αυτό το ταξίδι σε αυτή τη ζωή.

Διασχίζοντας τα νερά του εγώ μου | Μαρία Βασιλάκη

Πόσες φορές σε έσπασες για να φτιάξεις τους άλλους;

Και πόσες φορές είπες δεν πειράζει  ενώ έπρεπε να ορθώσεις ανάστημα

Γιατί πείραζε

Γιατί όσο σε έθαβες τόσο απομακρυνόσουν από εσένα

Όσο σε φίμωνες τόσο η φωνή μέσα σου γινόταν πιο δυνατή

Και μια μέρα βγήκε, ούρλιαξε, θέριεψε

Και όλοι απόρησαν

Κρύβουμε μέσα μας τόση μεγάλη δύναμη

Που καμιά φορά μας τρομάζει, μας ξεπερνά.

Στο διάβα της ζωής όμως είναι πολύ εύκολο να παραμελήσεις τον εαυτό σου και να τον θεωρήσεις δεδομένο

Να τον χτυπάς ανελέητα γιατί δεν νιώθεις άνετα μαζί του

Γιατί θα ’θελες να 'σαι ένας άλλος, όπως όλοι οι άλλοι.

Μην σε σνομπάρεις, να σε αγαπάς.

Όταν όλοι οι άλλοι θα 'χουν φύγει εσύ θα μείνεις πίσω

Εσύ και ο εαυτός σου. Φρόντισε να κάνεις τις στιγμές μαζί του να αξίζουν.

Έχεις τεράστια εσωτερική δύναμη, τεράστια ομορφιά και βάθος.

Όλοι τα έχουμε κάπου βαθιά κρυμμένα, καταχωνιασμένα ίσως μα υπάρχουν.

Ο καθρέφτης και το ταβάνι και οι τοίχοι ξέρουν ποιος είσαι.

Έχουν φιλοξενήσει τα όνειρά σου,  

Έχουν στεγάσει τις σκέψεις σου,  

Ήταν αυτόπτες μάρτυρες όλων των συναισθημάτων σου

Έχουμε υπάρξει πραγματικοί και ευάλωτοι  εκεί μέσα

Και αυθεντικοί, αγκαλιάζοντας το μέσα μας όπως είναι

Ο κόσμος εκεί έξω δεν ξέρει ούτε το 1% απ’όλα αυτά

Απ΄την ουσία σου

Και ο κόσμος θα σε κατακρίνει

Είναι το πιο εύκολο που μπορεί να κάνει

Αντί να σκεφτεί

Αντί να σε αφουγκραστεί

Αντί να σε προσεγγίσει.

Όσο προχωρώ, με βρίσκω

Και είναι αλήθεια, μια όμορφη αναζήτηση του εγώ μου

Ένα πολυπόθητο ταξίδι που το μόνο που θέλει είναι ο αυτοπροσδιορισμός

Η αυταγάπη.

Με τρικυμίες και κακοτοπιές, βάσανα και λύπες

Μα κάθε δευτερόλεπτο αυτού του ταξιδιού, αξίζει

Ένα βήμα από τη λήθη, μια ανάσα από σένα.

Άτιτλο | Μαρία Βασιλάκη

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους
Απλά τους κοιτούσα με περίσσεια αδιαφορία
Γιατί μου βγάζανε κάτι πολύ κενό
Μη ικανό να με κάνει να ανοιχτώ
Να δείξω το πραγματικό μου πρόσωπο
Και είναι και αυτοί στους οποίους ανοίχτηκες από την άλλη,
Και σε πλήγωσαν
Τους ευχαριστώ όμως γιατί έμαθα
Έμαθα να κρατώ μόνο ό,τι είναι καλό για μένα
Να ξεχωρίζω το καλό απ’το σκάρτο
Μουρμουρητά απόψε βοούν και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ
Τι ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι  που δεν έχουν έγνοιες
Η άγνοια είναι ευλογία τελικά
Δεν γνωρίζεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και άρα δεν σε ανησυχεί απολύτως τίποτα
Πες το αφέλεια πες το όπως θες
Εγώ αυτό το πράγμα το ζηλεύω.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εκφράσω και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα.
Γιατί μου έδειξες τι άτομα να αποφεύγω
Ποιους πρέπει να κρατώ δίπλα μου
Ποιοι με εξελίσσουν και ποιοι όχι.
Ποιοι πραγματικά με κρατάνε πίσω
Δεν σου κρατάω κακία, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
Πάει καιρός που δεν έχω καμία επαφή μαζί σου
Και καθόλου δεν με ενοχλεί αυτό
Oι κύκλοι είναι για να κλείνουν
Ο δικός μας είχε κλείσει πριν καν το αντιληφθούμε
Πρέπει να αποδεχτείς πως όλα δεν θα πηγαίνουν τέλεια στη ζωή σου
Θα υπάρξουν και οι απώλειες
Πως κάποιοι άνθρωποι δεν θα ναι πλάι σου
Θα έρθουν άλλοι όμως, που θα σε γεμίσουν απ την αρχή, επαναφέροντας
Το χαμόγελο στα χείλη σου
Αν γύριζα το χρόνο πίσω πάλι θα έκανα ακριβώς τις ίδιες επιλογές
Γιατί με βοήθησαν να δω καθαρά
Ποια είμαι
Να βρω τον εαυτό μου
να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να πιέζομαι για να αρέσω
αλλά να είμαι ο εαυτός μου όσο περίεργος και να’ναι. Να μην υποδύομαι ρόλους και να αφήσω κατά μέρους τις μάσκες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία απ’ αυτή του να είσαι ο εαυτός σου και να’σαι άνετα μ’αυτό. Άλλωστε, στο τέλος της ημέρας αυτόν θα έχεις και μ’αυτόν θα κοιμάσαι. Συν ότι οι γύρω σου θα σε αγαπήσουν γι’αυτό ακριβώς που είσαι.
Δεν σε κατηγορώ. Είχες κι εσύ τις αδυναμίες σου όπως κι εγώ.
Αλλά νιώθω καλύτερα χωρίς εσένα
Δεν έχω πια αρνητικότητα στη ζωή μου
Παλεύω για τους στόχους και τα όνειρά μου, δουλεύω γι’αυτά.
Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με αγαπούν.
Νιώθω ευλογία και χαρά για κάθε μέρα που ξημερώνει.
Χαίρομαι για τα λάθη μου γιατί έμαθα απ’αυτά
 Και οι επιλογές μου γίνανε μετά από ώριμη σκέψη και εσωτερικότητα
Μπορεί να μην κατάλαβες ποτέ ποια είμαι και τι θέλω ούτε καν τους λόγους για τους οποίους έφυγα.
Έφυγα για να βρω εμένα γιατί κάπου στο πλήθος με έχανα
Έφυγα επειδή δεν άντεχα τον έλεγχο
Έφυγα επειδή έδινα και το μόνο που έπαιρνα ήταν αρνητικότητα και υποδείξεις
Έφυγα για να αρχίσω απ’την αρχή
Και τα κατάφερα.
Και στην τελική ας αποδεχθούμε πως κανείς δεν είναι τέλειος και να πάψουμε να έχουμε μεγάλες προσδοκίες.
Οι άνθρωποι δεν είναι όπως τους θέλουμε ναι είναι και αυτό είναι το υγιές.
Δεν είναι μαριονέτες οι άνθρωποι να ικανοποιούν τον καθένα. Ο καθένας έχει την προσωπικότητά του κι έναν άλλο τρόπο ζωής.
Το μαγικό είναι όταν αφήνεις τον άλλον να κάνει αυτό που θέλει να κάνει. Το μαγικό βρίσκεται όταν τον στηρίζεις. Γιατί αυτό θα πει αληθινός φίλος.
Σε στηρίζω, no matter what. Είμαι δίπλα σου σε όλα.
Επιθυμώ να ωριμάζω, να μεγαλώνω, να εξελίσσομαι.
Οι άνθρωποι πλάι μου θα ναι της ίδιας νοοτροπίας
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά
Στόχευε πάντα ψηλά
Στα αστέρια
Στον καθάριο ουρανό
Στην απεραντοσύνη αυτού του σύμπαντος.
Δεν υπάρχουν όρια
Εμείς τα θέσαμε για να περιορίσουμε τις δυνατότητές μας
Να πετύχεις το ακατόρθωτο.
Να είσαι περήφανος μια μέρα για τη ζωή που έζησες.Για όσα πέτυχες. Για το πόσο αγάπησες και αγαπήθηκες
Όλα τα άλλα είναι κόκκοι άμμου
Ασήμαντα και με το χρόνο ο αέρας τα παίρνει μακριά.

Photography by Kristina Lerner 

Άτιτλο | Μαρία Βασιλάκη

Απόψε η αγάπη σου με ταξιδεύει.
Σαν το πιο περήφανο πουλί πετώ
σε κόσμους αλλιώτικους
Ήσυχους και γαλήνιους
Σε δακρυσμένους δρόμους
Με ατελέσφορη ομορφιά
Χαϊδεύεις τα μαύρα χείλια της μοναξιάς
Κι όμως μέσα σου ξέρεις πόσο πονάς
Ο έρωτάς σου είναι σαν τριαντάφυλλο
Ανθίζει, μαραίνεται, πεθαίνει
Ξέρω πως θα μ’αγαπάς
Και όταν θα με λησμονάς
Σε άλλες αγκαλιές
Σε απόμερες γωνιές
Όπου και να’σαι , εμένα θα ψάχνεις
Σε κάθε γυναίκα, σε κάθε ιδέα
Σε κάθε συναίσθημα
Θα είμαι κι εγώ εκεί, παρούσα.
Σωπάστε όλοι
Αφήστε τον να εκφραστεί
Να δείξει ποιος είναι
Τα πάθη του
Όλες τις πτυχές του.
Είναι πολλές ομολογουμένως
Τι κι αν σε σοκάρουν
Αυτό είναι.
Φιλάρεσκος, ματαιόδοξος και ναρκισσιστής
Κι αυτά σε γοητεύουν καμιά φορά
Είναι σαν το διάβολο με μάσκα αγγέλου
Ξέρει να σε παίζει
Ξέρει να σε ελέγχει
Ξέρει και να σε κάνει να λιώνεις σαν ένα μικρό κυβάκι ζάχαρης όταν μπει στο ζεστό καφέ
Η ασπρόμαυρη του μάσκα κρύβει καλά
Τον πόνο από κάτω
Τις ουλές της ψυχής του όμως μόνο σε σένα τις αποκάλυψε
Όσο κι αν τον κατακρίνεις
Ήταν πάντα αληθινός
Λάμπει η αλλόκοτη ανθρωπιά του
Και ενώ ο σκοτεινός εαυτός του σε τρομάζει  καμια φορά
Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ελκύεται κιόλας.
Περίεργο πράγμα ο άνθρωπος
Τα μεγάλα μάτια του σε θαμπώνουν
Η ανάσα του σε κάνει να τρέμεις
Όμως εκείνος αν και μυστήριος
Πάντα σε νοιαζόταν.
Σαν καλός φίλος, πατέρας και δάσκαλός σου
Ο διάβολος που έγινε άγγελος.
Η ψυχή που αφέθηκε και αγαπήθηκε όσο τίποτα άλλο.
Ένας βράχος που μαλάκωσε
Και ένα απαλό παιδί που σκλήρυνε
Βοήθησαν ο ένας τον άλλον
Και αυτό είναι για πάντα.
Ένα λυπημένο παραμύθι με αίσια κατάληξη;
Kανείς δεν ξέρει , ακόμα.
Μπορεί οι πρωταγωνιστές να πεθάνουν
Από έρωτα .  ή από μίσος. Ή από οτιδήποτε άλλο
Δεν έχει σημασία.

"Please add title." | Μαρία Βασιλάκη

Ακούς τη φωνή μου;
Ακούς τις κραυγές μου καθώς ποδοπατάς τα σ’αγαπώ μου;
Eίσαι ικανός να ακούσεις κάποιον άλλον άνθρωπο που έχει κάτι να σου πει;
Εκείνη, φωνάζει σαστισμένη γιατί την πνίγει η αδικία.
Ουρλιάζει και τα ουρλιαχτά της διαπερνούν τους τοίχους που είναι από τσιγαρόχαρτο.
Μόνη, αυτή και μια λάμπα φθορίου στις 4 η ώρα τα ξημερώματα
Να χαζεύει απ’το παράθυρο την κίνηση στους δρόμους
Πόση θλίψη κρύβει άραγε αυτός ο κόσμος; Aναρωτιέται.
Εκείνος, ακούει, αλλά δεν αφουγκράζεται
Βλέπει, αλλά δεν κοιτά μέσα της.
Ποτέ δεν είδε τι άτομο ήταν
Παραπλανήθηκε απ’τον έλεγχο
Ο έλεγχος βλέπεις είναι εθιστικός - καυλωτικός
Μιας και τον αποκτήσεις δε θες να φύγεις απ’το πλάι του
Νιώθεις κυρίαρχος των καταστάσεων, ένας μικρός θεός.
Αλλά η εμπιστοσύνη;
Που να πήγε άραγε αυτή η χαμένη αξία;
Tη θάψαμε κι αυτή κάτω απ’το στρώμα του εγωισμού και της δήθεν προστασίας του εαυτού;
Να προστατευτείς από τι;
Aπ’την αγάπη;
Απ’την αμέριστη αγάπη, την προσπάθεια, και το καθημερινό ενδιαφέρον;
Ποιος άραγε θέλει να "προστατευτεί¨" από αυτά;
Eγώ θέλω να τα παθαίνω αυτά. Κι ας με πονάν. Δίνουν νόημα στη ζωή μαζί με τόσα άλλα.
Άλλωστε αληθινή προστασία του εαυτού μας πηγάζει  μέσα απ’την αγάπη
Και η αγάπη διαλύει κάθε αμφιβολία, κάθε υποψία και επιθυμία κτητικότητας
Η αληθινή αγάπη είναι κάτι ανώτερο απ’όλα αυτά
Δεν σκοντάφτει σε μικρές παγίδες
Υπερνικά  κάθε εμπόδιο
Ξεχωρίζει το ουσιώδες απ'το ανούσιο και προχωρά αλώβητη
με βήμα γοργό προς την ολοκλήρωση.
Θέλει θυσίες και εσωτερική πάλη το ν’αγαπάς
Η αγάπη δύσκολα κατακτιέται
Μα όταν γίνει δική σου είναι δική σου για πάντα
Ανεξάρτητα απ' το τι θα κάνει ο άλλος
Την κουβαλάς και θα την κουβαλάς για πάντα μέσα σου
Και είναι το πιο όμορφο και το πιο θλιμμένο συναίσθημα.
Μια ατέρμονη διαδικασία με τη γνωστή κατάληξη.
Αδιέξοδο.
Και τώρα πώς βγαίνουμε απ'αυτό; Δεν υπάρχει σωστή απάντηση.
Η λογική και το συναίσθημα θα σου δείξουν το δικό σου ξεχωριστό μονοπάτι.
Αυτό ακολούθησε και αυτό στήριξε.
Γιατί δεν γίνεται να παραβλέπεις ό,τι σε ενοχλεί.
Κι εσύ είσαι άνθρωπος κι έχεις τα όριά σου
Και τα έχουν ξεπεράσει προ πολλού
Όσο κι αν τους δικαιολογείς, όσο κι αν εθελοτυφλείς.
Προχώρα χωρίς κανένα φόβο.
Απόψε το βράδυ θα’θελα να κλείσω τα μάτια μου και να ξυπνήσω
Σε μία άλλη πραγματικότητα
Σε ένα μικρό δωματιάκι 2Χ2, με ένα μεγάλο ξύλινο κρεβάτι, κάτι νότες από τζαζ μουσική
Και απ’το παράθυρο να ξετρυπώνουν κάτι αχτίδες ήλιου
Θα’θελα να κάθομαι στο κρεβάτι αυτό και να γράφω, απλά να γράφω.
Για όσα ονειρεύομαι
Και για όσα με πονούν
Για όσα αγαπώ
Και για όσα με πληγώνουν
Για κάθε μου φόβο και ανησυχία
Να είμαι εγώ κι ο εαυτός μου, κανείς άλλος.
Ω, τι ευτυχισμένη θα'μουν, στ’ αλήθεια!

Ευτυχία και όνειρα. | Μαρία Βασιλάκη

Ο αέρας λυσσομανά 

Ένας σκυφτός γεράκος περπατά στο δρόμο. Φαίνεται λυπημένος, σκυθρωπός. Αποκαμωμένος από αυτόν εδώ τον κόσμο.

Οι δρόμοι έρημοι κανείς δεν τολμά να κυκλοφορήσει στην κρύα αυτή πόλη

Μόνο τα καταστήματα και τα καφέ στολισμένα με κάθε είδους λαμπιόνια και στολίδια υποδέχονται το πλήθος του κόσμου προσφέροντας μερικές γωνιές ζεστασιάς.

Ένας καλός τρόπος να αναπληρώσουμε κενά και δυστυχία αυτός των εμπορικών κέντρων και

Των δώρων.

Σαν να ξεχάσαν ξαφνικά όλοι τα προβλήματά τους και να φόρεσαν το πιο ψεύτικο χαμόγελό τους για τα Χριστούγεννα.

Σαν να πρέπει να είσαι χαρούμενος, επιτηδευμένα και υποκριτικά.

Τα δώρα, τυλιγμένα σε πολύχρωμα κουτιά περιμένουν να τα ανοίξεις

Ξεγελιέσαι βέβαια νομίζοντας πως αυτή η επιφανειακή απόλαυση θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Μα η ευτυχία είναι κάτι πιο βαθύ

Και το γκρίζο δεν γίνεται εύκολα κόκκινο αν δεν προσπαθήσεις.

Αναλογίσου όμως πως τις ημέρες που εσύ θα έχεις όλα τα καλά του κόσμου

Κάποιοι άνθρωποι δεν θα έχουν ούτε τα βασικά

Μην γίνεσαι άπληστος και μάθε να εκτιμάς όσα έχεις.

Άλλοι θα ήταν ευτυχισμένοι έστω και μ’ένα πιάτο ζεστό φαϊ και με μια αγκαλιά.

Είναι που αυτές τις χαρμόσυνες ημέρες

Ο νους μου τρέχει στον συνάνθρωπο που κοιμάται στο τσιμέντο

Ή εκείνον που έχει χάσει τους δικούς του και θα κάνει μόνος του Πρωτοχρονιά

Δεν είμαι περισσότερο ευαισθητοποιημένη από σένα ανθρωπάκο

Όλοι στον ίδιο βούρκο επιπλέουμε

Κι εγώ γράφω τώρα αυτά και τα Χριστούγεννα θα ζητήσω κάτι φανταχτερό

Ένα δώρο που θα ικανοποιήσει τον ναρκισσισμό μου

Κάτι να με εντυπωσιάσει

Μια παρήγορη αίσθηση

Όχι, δεν χρειάζομαι τίποτα απ’αυτά. Το μόνο που χρειάζομαι

και χρειαζόμαστε όλοι μας, είναι να γίνουμε καλύτεροι. Περισσότερο

ανθρώπινοι και συμπονετικοί. Να εξελιχθούμε και να προοδεύσουμε.

Να μάθουμε να βοηθάμε, να ακούμε τον άλλον

Να μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας με κανέναν. Να γινόμαστε κάθε μέρα και πιο αληθινοί

Πιστοί στον εαυτό μας.

Να τον προσέχουμε, Να τον ακούμε. 

Άλλωστε ο εαυτός μας ξέρει καλά τι νιώθει και γιατί το νιώθει

Αυτόν πρέπει ν’ακολουθούμε πάντα

Και σ’αυτόν να απολογούμαστε.

Η ευτυχία απ’αυτόν θα έρθει άλλωστε.

Ευτυχία και όνειρα για το έτος που θα έρθει. Αυτά είναι αρκετά δεν νομίζετε?

Άτιτλο | Μαρία Βασιλάκη

Φθινοπώριασε. Το κρύο μας βοηθά να ανασκουμπωθούμε. Έτσι  λοιπόν φοράμε  τα πιο ζεστά μάλλινα πουλόβερ μας, τα μεγάλα κασκόλ μας για να μη νιώσουμε στιγμή εκτεθειμμένοι. Εν αναμονή του χειμώνα λοιπόν. Ο χειμώνας έχει μια άλλη γοητεία.  Καιρός για τις πιο χουχουλιάρικες ημέρες του χρόνου. Να στέκεσαι ατελείωτες ώρες μπροστά απ’το αναμμένο τζάκι, να πίνεις ζεστό καφέ ή σοκολάτα  και να δίνεις αγκαλιές. Από κείνες τις σφιχτές που σε ζεσταίνουν και σου δίνουν την αίσθηση πληρότητας. Είναι και οι πιο ωραίες στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους  που μας κάνουν να τον βλέπουμε ως μια απ'τις πιο ωραίες εποχές του χρόνου.

Τα πάντα είναι έτοιμα για το φετινό χειμώνα. Στο δρόμο συναντάς καμιά φορά ανθρώπους που παραπονιούνται για το κρύο κυρίως μεγάλης ηλικίας μα δεν τους παρεξηγείς. Έχουν περάσει πολλοί χειμώνες απ’την πλάτη τους, κουράστηκαν κι αυτοί, θέλουν ένα διάλλειμμα. Να τυλιχτούν στη ζεστασιά, να ξεκουραστούν. Για το κρύο στις καρδιές μας δεν γίνεται ποτέ λόγος, βέβαια.  Κρύβουμε καλά τη μελαγχολία μας πίσω απο επιτηδευμένα χαμόγελα, πίσω από προσποιητά «είμαι καλά». Και έτσι περνά ο καιρός, με ταχύτητα φωτός και φτάνουμε στην πιο χαρμόσυνη γιορτή του έτους. Τα χριστούγεννα. Όλοι στους δρόμους με θετική διάθεση και διάχυτη χαρά, έτοιμοι να αγοράσουν τα πρώτα δώρα κι εσύ υποτονική, λυπημένη από μέσα. Γιατί δεν μπορείς να νιώσεις κι εσύ έτσι; Kάτι σε βαραίνει.  Σου λείπει κάποιος. Κάποιος πολύ ξεχωριστός για σένα που έδινε χρώμα στις γκρίζες μέρες σου.

Χαμένη στους δρόμους περπατώ με μοναδικό σκοπό να σε συναντήσω. Είτε φυσικά είτε νοητά. Αποφασίζω λοιπόν να κάτσω σ’εκείνο το καφέ που πηγαίναμε μαζί. Κοιτάζω τους τοίχους και είναι εσύ. Πίνω την πρώτη γουλιά καφέ και σε θυμάμαι. Θυμάμαι το χαμόγελό σου κάθε φορά που με κοίταζες. Τις ατελείωτες συζητήσεις. Τον τρόπο που μου κινούσαν πάντα το ενδιαφέρον όσα έλεγες. Σκεφτόμουν όλους εκείνους τους λόγους που σε ερωτεύτηκα κι αν είχα την επιλογή να γυρίσω πίσω θα το’ κανα ξανά.  Η μουσική έχει κάτι από σένα.  Είναι παράνοια το πόσο σε θυμίζουν μερικά μικρά πράγματα.Μα τι νόημα έχει να αυθυποβάλλομαι σε αυτή τη διαδικασία; Πρέπει να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από δω. Υποφέρω.

Σε παίρνω τηλέφωνο, να σου πω για τη μέρα μου, εσύ για τη δική σου. Η κοινή μας καθημερινότητα έχει χαθεί.  Είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα. Κοντά γιατί δεν σε έχω βγάλει στιγμή απ’το  μυαλό μου. Όσες εποχές και να περάσουν θα σε θυμάμαι. Γιατί ήσουν αυτός που με έβγαλε απ’το βούρκο. Που με πήρε απ’το χέρι και με βοήθησε ν’ αλλάξω τον εαυτό μου. Και που με αγάπησε γι’αυτό που είμαι.  Χωρίς ανταλλάγματα.

Ποτέ μην ξεχνάς από που έρχεσαι, ποιοι ήταν δίπλα σου και ποιοι απέναντί σου. Ποιοι αποφάσισαν να’ναι συνοδοιπόροι σου και ποιοι αποχώρησαν.  Το να ξεχνάς από που ξεκίνησες είναι η μεγαλύτερη αφέλεια στη ζωή.Οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου σε όλα, θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Θα μου τη ζεσταίνουν αυτές τις κρύες εποχές. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Κράτα την αγάπη κοντά. Είναι ο μόνος τρόπος να διατηρείς την καρδιά σου ζεστή.

Oι τσαλακωμένες σελίδες της ζωής | Μαρία Βασιλάκη

Oι πιο απόκρυφοι φόβοι μου εμφανίστηκαν
Πίσω απ’την καφέ ξύλινη πόρτα
Είναι εκεί
Και με κοιτάζουν με απορία
Το δωμάτιο κρύο,υγρό
Τα δάκρυά μου μούσκεψαν τους τοίχους
Η ψυχή μου άδειασε
Το συναίσθημα ξεχείλισε
Μάτωσε
Και τελικά παραδόθηκε
Στα μαύρα τέρατα της μοναξιάς και της λήθης
Ανίκανη να περπατήσω, να κάνω ένα βήμα.
Τα τεράστια παπλώματα με έχουν κλείσει μέσα.
Δεν μπορώ να πάρω ανάσα.
Θα σπάσω στο πρώτο μου βήμα, τα πόδια μου θα λυγίσουν
Και θα πέσω κάτω
Φοβάμαι να ζω χωρίς εσένα,  δεν θέλω κάτι χωρίς εσένα, δεν νιώθω τίποτα
Χωρίς εσένα.
Έμαθα να σε αγαπάω σαν μικρό παιδί
Δεν μπορούν να «ξεαγαπήσουν» οι άνθρωποι
Ούτε καν τα παιδιά
Αγαπάνε, χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.
Μόνο σε παρακαλώ χάρισέ μου αυτή την αγκαλιά.
Και θα ξεχάσω όλα τα κακώς κείμενα.
Δεν θέλω να ξεριζώσω το πιο βαθύ μου κομμάτι, το πιο ουσιαστικό
Εσένα
Γιατί έτσι θα είναι σαν να ξεριζώνω τον εαυτό μου
Σιγά,σιγά
Σαν να σκίζω σελίδες απ’το λεύκωμα της ζωής
Τις πιο καλογραμμένες , τις πιο όμορφες και ουσιώδεις
 όχι τίποτα τυχαίες
Και ύστερα πώς θα ξαναγράψω τη δική μου ιστορία, μου λες;
Ακρωτηριασμένη πένα
Αποκομμένη κιμωλία
Αποστεωμένη καρδιά
Να συνοδεύουν μια ανούσια ύπαρξη.
Οι σελίδες δεν σκίστηκαν ποτέ ολοσχερώς. Λίγο τσαλακώθηκαν μόνο
Μα τι είναι η ζωή χωρίς μια γρατζουνιά, χωρίς λίγο πόνο, χωρίς κάτι ατελές;
Aτελής κι η ίδια...

Το ημερολόγιο μιας αγάπης | Μαρία Βασιλάκη

Νότες νοσταλγικές ηχούν στην πόλη.
Για κάτι αγάπες παντοτινές και παράφορες
Σκοτεινή η νύχτα, μ’ακούς;
H εκκωφαντική σιωπή του είναι μου
Περπατά παράλληλα με σένα.
Δε σε συναντά ποτέ όμως, δειλή, νοερή, μοναχική.
Αυτό το κρύο βράδυ που ο αέρας φυσά μανιασμένος και η γειτονιά έχει μια διαφορετική ησυχία το αγόρι φεύγει. Εκείνη, δεν αντιδρά. Μόνο στέκεται αμίλητη, δεν ξέρει τι να πει. Οι λέξεις δεν βρήκαν τον τρόπο να βγουν, σαν να κόλλησαν στα χείλη της. Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Γλυκόπικρα συναισθήματα στον αέρα. Σκέφτεται πως πρέπει να του δείξει πως είναι χαρούμενη και πως όλα θα πάνε καλά. Δεν θέλει η τελευταία του εικόνα απ’αυτήν να είναι θλιμμένη και μίζερη. Και αυτό κάνει. Τον αποχαιρετά με την πιο σφιχτή αγκαλιά που μπορούσε και με ένα γλυκό φιλί. Έβαλε όλη της την αγάπη σε εκείνη την αγκαλιά, στο τελευταίο τους φιλί.
Εκείνος φεύγει και μετά σιωπή. Ύστερα θλίψη. Τον νοιάζεται βλέπετε. Και στο τέλος ένα αίσθημα αδικίας καθώς τα εμπόδια υπήρξαν αναρίθμητα στον δρόμο τους.
Μέχρι την τελευταία στιγμή του έδειχνε μια χαρούμενη και χαλαρή πτυχή του εαυτού της. Μόλις όμως έμεινε μόνη της, λύγισε. Διότι όταν κλείνει η πόρτα έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια σου. Και τα συναισθήματά σου.
Υποφέρουν, σπάνε, πέφτουν ψυχολογικά. Όμως στο τέλος της ημέρας
Ξέρουν πως θα νιώθουν καλά. Γιατί η αγάπη τους τους κρατά μαζί, ενωμένους.
Ιδιαίτερη σχέση, ξεχωριστή.
Τόσο ξεχωριστή όσο ξεχωριστός είναι και ο καθένας μας.
Εκείνη τη μέρα, τα λόγια έκοψαν στα δύο την νύχτα
Οι ανάσες συναντήθηκαν ξαφνικά
Οι αγκαλιές έμειναν εκεί κολλημένες, έστω στην σκέψη τους
Και τα μάτια να κοιτάζονται για ώρες, έρμαια των συναισθημάτων.
Η ανάμνησή του είναι κάτι που δεν θέλει να αποχωριστεί ποτέ.
Κοιμάται και ξυπνά μ’αυτή και στο μεσοδιάστημα ο λογισμός της τρέχει σ’εκείνον.
Ανυπομονεί,βέβαια, για την ημέρα που θα τον σφίξει στην αγκαλιά της. Τη στιγμή που τα μάτια του θα συναντήσουν τα δικά της και τα χείλη τους θα τραγουδήσουν καινούριες νότες-αυτή τη φορά όχι μελαγχολικές και καταθλιπτικές- αλλά εύηχες και αισιόδοξες.
Μέχρι τότε, θα αρκεστεί στο να τον αγαπά. Κάθε μέρα και πιο πολύ..

             

Βουβά συναισθήματα αχαλίνωτες σκέψεις | Μαρία Βασιλάκη

Ξεκίνησα να γράψω κάτι μα το ξέχασα. Ίσως και να στέρεψα. Να άδειασα τελείως. Ίσως πάλι τα νοερά μουρμουρητά και οι κραυγές να είναι πια φίλοι μου. Ή μήπως μου ταιριάζει καλύτερα η απόλυτη σιωπή που ξεδιπλώνεται στην αδυναμία μου να αποτυπώσω όλα όσα νιώθω; Θλίψη εναντίον σιωπής  σε μία μάχη όπου δεν υπάρχουν φαβορί. Απλά υπερισχύει ο δυνατότερος, ο πιο επίμονος.

   Καμιά φορά, βλέπεις, δεν υπάρχουν λόγια για το ακαθόριστο, το απροσδιόριστο, το μπερδεμένο. Γι'αυτό και βασιλεύει η σιωπή. Μέσα σου όμως ελπίζεις. Ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Ελπίζεις πως θα λυτρωθείς ,πως θα μπορέσεις να ξεριζώσεις τον αρνητισμό από μέσα σου. Και η έκφραση είναι το καλύτερο μέσο γι'αυτό το σκοπό. Κατά βάθος όμως φοβάσαι την κριτική. Και τη φοβάσαι επειδή ακριβώς ς κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς βιώνεις εσύ ο ίδιος κι επομένως δεν είναι σε θέση να σε κρίνει. Απ'τη στιγμή που πολλοί κριτές έχουν πάρει τη θέση τους και εσύ δακτυλοδεικτούμενος προσπαθείς να μην επηρεαστείς απ'την αρνητική συνήθως κριτική. Και οι σκέψεις ανεξέλεγκτες για άλλη μια φορά. Μουρμουρίζουν και δεν σε αφήνουν σε ησυχία. Μία προσπάθεια ακόμα για να γίνεις και πάλι αυτή που ήσουν χωρίς τη θλίψη που διαγράφεται στο βλέμμα σου. Να εκφράσεις όσα με λέξεις δεν λέγονται, όσα το παγωμένο σου στόμα αδυνατεί να ξεστομίσει, όσα σε έχουν απομακρύνει απ’όλους κι απ’ όλα.

Όλοι σε κοιτούσαν γι’αυτό που θα’θελαν να σαι ή αυτό που θα μπορούσες να ‘σαι και όχι γι’αυτό που είσαι. Άνθρωποι. Φίλοι. Οικογένεια. Κύκλοι και επαφές τόσο σημαντικές. Μα πολλοί σε απογοήτευσαν περιμένοντας από σένα τα πάντα, κρίνοντάς σε και μιλώντας υποτιμητικά για σένα. Σαν εσύ να μην έχεις αξία, σαν να σαι το υποχείριό τους. Αυτά με θλίβουν, αυτά σπαράζουν το μέσα μου καθώς γνωρίζω πως αξίζω κάτι καλύτερο. Λάθος επιλογές, λάθος άνθρωποι, λάθη επί λαθών. Το αδιάφορο βλέμμα μου θα πέσει πάνω τους μια μέρα κι ελπίζω τότε να καταλάβουν το κακό που προξένησαν στην ψυχή μου.  Απ’την άλλη ζεις για να μαθαίνεις. Καθημερινά, γίνεσαι δέκτης μαθημάτων. Μαθημάτων που σε αλλάζουν, σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα και σου υπενθυμίζουν πως καταρχάς η ζωή δεν είναι ιδανική-ποτέ δεν ήταν- και ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ άσχημοι. Μπορεί τώρα να απογοητεύεσαι αλλά μακροπρόθεσμα ,  σίγουρα θα εισπράξεις κάτι απ’τις δυσκολίες και τα προβλήματα, θα μάθεις να ανταπεξέρχεσαι καλύτερα σε μια ανάλογη περίπτωση, θα βγεις πιο δυνατή εν τέλει.  Πάρε μια κοφτή ανάσα. Σταμάτα. Ξαναπάρε άλλη μία. Ναι, αυτό είναι. Ήδη νιώθεις καλύτερα. Χαμογέλα κι ας μην έχεις διάθεση. Κάν'το, πίεσε το πρόσωπό σου, δεν αξίζουν τη λύπη σου.. Προχώρα..Ένα βήμα τη φορά. Ένα βήμα πιο κοντά σε σένα.

Ο τελευταίος ουμανιστής | Μαρία Βασιλάκη

Συγγνώμη εαυτέ μου

που σε σκόρπισα δεξιά και αριστερά

που σε ξόδεψα έτσι απερίσκεπτα σε άτομα και καταστάσεις κατώτερές σου.

Που δεν σου έδωσα την προσοχή που σου έπρεπε όταν τη χρειαζόσουν

Που σε παραμέλησα.

Μα πάνω απ’όλα συγγνώμη που σε άδειασα, σε υποτίμησα, σε εκμηδένισα.

Τώρα καταλαβαίνω πως είσαι ό,τι πιο σημαντικό μου έχει δοθεί σε αυτό τον κόσμο

Και είμαι έτοιμη να σου δώσω απλόχερα την αγάπη και το σεβασμό που σου έλειψαν όλα αυτά τα χρόνια.

Μεγαλώνοντας γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς πως αυτό που είσαι είναι ένα και μοναδικό και πως του οφείλεις τη δέουσα αγάπη και φροντίδα. Χρωστάς σε σένα πολύτιμο χρόνο, προσοχή και πίστη. Πίστη στις δυνατότητες και την αξία σου.

Πάψε πια να σε χτυπάς, να σε κατακρίνεις, να σε σνομπάρεις

Αξίζεις μια στο τόσο την επιβράβευση και το μπράβο. Την αυτοεκτίμηση που τόσα χρόνια σου στερούσες πρέπει να την κερδίσεις, να την χτίσεις. Πάλι απ’την αρχή.

Γιατί έχεις καταφέρει πολλά εαυτέ μου συγκρινόμενος με αυτό που ήσουν παλιά. Άλλαξες. Εξελίχθηκες. Ωρίμασες. Έπεσες μα και σηκώθηκες. Κατάφερες τόσα δίνοντας σκληρές μάχες με σένα αλλά και με τρίτους.

 Σημείο αναφοράς τα παιδικά σου χρόνια. Εάν ήσουν και πάλι 8 χρονών αναρωτιέμαι, θα σε έκρινες τόσο αυστηρά; Θα επικεντρωνόσουν στα λάθη σου και μόνο;  H απάντηση ξέρουμε και οι δύο πως είναι αρνητική.

Οπότε τώρα γιατί δεν εκτιμάς αυτό που είσαι; Γιατί δεν το αγκαλιάζεις και δεν το αποδέχεσαι;

Σταμάτα να αυθυποβάλλεσαι σε τέτοια βασανιστήρια. Aξίζεις. Να το λες κάθε μέρα αυτό. «Είμαι δυνατός, θα τα καταφέρω, αξίζω». Έτσι θα αλλάξει και η νοοτροπία σου και το πώς βλέπεις εσένα και κατ’επέκταση θ’αλλάξει όλη σου η στάση προς τη ζωή.

Και κάτι τελευταίο εαυτέ μου. Συγγνώμη που ήμουν τόσο σκληρή και αυστηρή μαζί σου. Υπόσχομαι ν’αγαπήσω κάθε πτυχή σου, ακόμα και εκείνες για τις οποίες δεν είμαι τόσο περήφανη. Να νιώσω καλά με αυτό που είμαι για μία φορά. Γιατί ξέρω πως στο τέλος μόνο εσένα θα έχω και δεν θέλω να μετανιώνω για το ότι δεν σε αγάπησα αρκετά, όπως σου άξιζε.  Θα σε αγαπήσω μέχρι να αγγίξω τα όρια του εγωισμού. Το αξίζεις εαυτέ μου.

Κάποιος, κάποτε, μου είπε πως ο εαυτός μας είναι ο τελευταίος ουμανιστής. Ήταν, είναι και θα είναι εκεί, ακόμα κι όταν όλα τ’άλλα καταρρέουν. Σήμερα, συνειδητοποιώ το πόση σοφία έκρυβε αυτή η κουβέντα. Γιατί ο εαυτός σου μένει ακόμα κι όταν οι άλλοι θα' χουν φύγει. 

Οι αστερισμοί ενός έρωτα | Μαρία Βασιλάκη

Όπως τα αστέρια έχουν τη στιγμή τους και μετά πεθαίνουν για πάντα

Έτσι κι εγώ

Σε φιλώ στο πρόσωπο απαλά- σχεδόν ανεπαίσθητα- και ύστερα πεθαίνω.

Χάνομαι..

Μην με ρωτάς γι’αυτό τον θάνατο

Είναι η πιο γλυκιά ανάπαυση του μυαλού και της ψυχής.

-Φοβάσαι το θάνατο ή τη λήθη ;

-Ο θάνατος δεν με τρομάζει. Με τρομάζει το να ζω και να μην αισθάνομαι. Να μην σε έχω.

Η λήθη απ’τη μεριά της μπορεί και να’ναι αναπόφευκτη. Θα’ταν εγωιστικό να μη θες να ξεχαστείς. Kαι ποιος είσαι στην τελική για να μην ξεχαστείς;  Όλοι στο τέλος ξεχνιούνται.

-Μα εγώ δεν φοβάμαι τίποτα όσο με κρατάς  αγκαλιά,  ούτε καν το θάνατο .την κοίταξε μέσα στα μάτια με περίσσειο πάθος και τρυφερότητα και ύστερα συνέχισε το τσιγάρο του. Ήταν βλέπεις από εκείνους τους ανθρώπους που πίστευαν στο παρόν και ζούσαν κάθε ημέρα σαν να ήταν η τελευταία. Δεν έκανε μελλοντικά σχέδια, φοβόταν  να πιστέψει στο αύριο, ωμός ρεαλιστής με ρομαντική όμως ψυχή.

Εκείνη σάστισε για λίγο δεν την είχε συνηθίσει σε βαρύγδουπες δηλώσεις.  Του χάιδεψε τα μαλλιά κι εκείνος έκλεισε τα μάτια και χάθηκε στη στιγμή. Τον ηρεμούσε το άγγιγμά της, τα χάδια της, το άρωμά της.

- Θέλω να είμαστε μαζί κάθε μέρα, κάθε λεπτό, να βιώνω τέτοιες μικρές μα τόσο πολύτιμες στιγμές.  Στο πλάι σου. Να φτιάχνουμε καφέ, ωραία φαγητά ,να γελάμε με το τίποτα, να συζητάμε όπως μόνο εμείς ξέρουμε, να κάνουμε βόλτες, να  εκφράζουμε ό,τι έχουμε μέσα μας μέσα απ’την τέχνη. Να υπάρχεις στη ζωή μου και έτσι απλά ο χρόνος να μην υφίσταται να περνά σαν γρήγορη αμαξοστοιχία .

Είναι τελικά εκείνοι οι άνθρωποι στη ζωή μας που την τελειοποιούν. Που καλύπτουν μικρά κενά, που ενώνουν τα κομμάτια μας, που συμπληρώνουν κάθε μας πτυχή.  Και είναι εκείνοι που αξίζει να κρατάμε σφιχτά.

Μην χαθείς,

Θολό μου τοπίο,

Χλωμό μου αστέρι

Φεγγάρι και ήλιε μου.

Είθε αυτός ο ουρανός  να παραμείνει έναστρος, υπερήφανος και πεπερασμένος, όπως τώρα.

Προς τιμήν όλων των επίγειων ερώτων.

There is a ghost inside my head | Μαρία Βασιλάκη

Από μικρούς μας έλεγαν να μην πιστεύουμε στα φαντάσματα πως είναι κάτι υπερφυσικό και ψεύτικο, ένα επίπλαστο κατασκεύασμα  που θα μας έκανε  να τρομάξουμε.  Κι αν όμως όλα εκείνα τα λευκά «πλάσματα» υπάρχουν και μεταμορφώνονται σε ανθρώπους που μας στοιχειώνουν; Αν όντως για κάθε άνθρωπο υπάρχει το φάντασμά του, κάτι που τον φοβίζει και πλαισιώνει την ύπαρξη του, τον βασανίζει σε τέτοιο βαθμό που να μην τον αφήνει σε ησυχία;  Μα τότε, όλα όσα πιστεύαμε ως παιδιά καταρρίπτονται και τα φαντάσματα υπάρχουν στ’ αλήθεια και βγαίνουν έξω στη Γη. Στα όνειρά μας, στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία.

Yπάρχει ένα φάντασμα που κατοικεί μέσα μου. Έχει βρει καταφύγιο στο μυαλό μου. Καθετί παλιό και σκοτεινό με στοιχειώνει. Νιώθω πως ο νους μου θα εκραγεί.  Το φάντασμα τώρα ανασηκώθηκε ένιωσα μια κίνηση να πλανάται στον αέρα. Έχει μπει και στο σώμα μου και το ελέγχει. Δεν μου αφήνει  κανένα περιθώριο για ελεύθερη βούληση και πρωτοβουλία. Όλα, μέσα από σένα.

Παλιά βιβλία σωριασμένα στο πάτωμα, μία κούπα καφέ και η ξύλινη σοφίτα των αναμνήσεων που ποτέ δεν θα λησμονήσουμε να μας φιλοξενεί  στο πιο ονειρικό τοπίο.. Ένα τοπίο που δεν υπάρχει, είναι γέννημα της φαντασίας μου. Όταν δεν με στοιχειώνει το φάντασμά σου , σκέφτομαι αυτά που αγαπώ. Εξού και τα βιβλία, οι λέξεις, το αεράκι, οι φθινοπωρινές νότες και τα φύλλα να θροοϊζουν απαλά στον άνεμο. Μαζί τους και η εικόνα σου. Τοποθετημένη σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία-πάντα λάτρευες τις ασπρόμαυρες λήψεις με θόρυβο-. Ο εναπομείναν ρεαλισμός με επαναφέρει στη γη, εκεί όπου σου λείπω. Εκεί όπου μου λείπεις κι εσύ.  Εκεί που οι δρόμοι μας είναι προσωρινά χωριστοί και τα χιλιόμετρα παρακωλύουν κάθε  ανάγκη μας για συντροφιά. Εκεί όπου ο ρομαντισμός δεν έχει θέση. Θα σου γράφω κάθε μέρα για όσα με κάνουν ευτυχισμένη, όσα με κάνουν να φοβάμαι και εκείνα που  με στοιχειώνουν.  Ίσως έτσι δεν χάσουμε επαφή. Ίσως έτσι να προσεγγίσουμε το άφθαρτο. Την αθανασία. Κάπου χαμένοι μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Εκεί όπου τα φαντάσματα κάνουν την εμφάνισή τους και οι λέξεις είναι ατσαλάκωτα όνειρα. Δεν σπάνε, μόνο ραγίζουν όσους δεν τις μεταχειρίζονται σωστά.

Φωτογραφία: Αντώνης Τσαρούχας