Το καινούριο μου γραφείο | Νίο

Στο καινούριο μου γραφείο, χτισμένο ξένο απο ξένους, μισή ωρα απο το σπίτι μου, βρήκα ενα πολιτικό χάρτη "φοιτητικά κολλημένο" με σελοτέιπ στον τοίχο με τι μια του άκρη ξεκολλημένη να κρέμεται και να με περιμένει.
Παραδίπλα ενα τραπεζάκι βάση, που ξεκουράζονται πάνω του ένθετα περιοδικά εφημερίδων κυρίως και ενα βαρύ γραφείο ξένο κι αυτό.
Απο την μπαλκονόπορτα βλέπω τη γειτονιά μου, στην ευθεία στους πρόπωδες του λόφου.
Εκεί δημιουργώ, ταξιδεύω με το χάρτη, γελάω ή πονάω και κλαίω στη γλώσσα μου.
Αυτός ο χώρος είναι ενας υπομονετικός φίλος. Αγκαλιάζει κάθε εμένα και κάθε αλλαγή στη διαθεσή μου.
Στεγάζει τα μυστικά μου, τις επιθυμίες μου, καλύπτει τις πίκρες μου και ακούει τις μουσικές μου.
Με ακούει να εξιστορώ κομμάτια απο τη ζωη μου. Αλλά δεν έχει ιστορίες απο άλλον τόπο να μου πεί, παρα μόνο με ακούει με φιλόξενη υπομονή.
Δεν παύει να είναι ενα ξένο γραφείο, χτισμένο απο ξένους για ξένους.

Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης

"Τώρα ναι" | Νίο

Θέλω να φύγουμε μου είπε.
-Να πάμε απ' την αρχή.
Χωρίς καβάτζα ξέγνοιαστοι.
Χωρίς Θεό ''λεύτεροι'' .
Κι ας φτιάξουμε μαζί το δικό μας Θεό
και όλα τα άλλα που οι στοχαστές σιχαίνονται.

Εγώ κι εκείνη μείναμε σ’ ένα σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Καθημερινά φωτογράφιζε το πορτρέτο μου. Ποθούσε να αποκαλύψει κάτι που απουσίαζε απ΄ το πρόσωπο μου όμως υπήρχε στο βλέμμα μου. Κάτι που μπορεί κάποιος να συλλάβει μονάχα με τις αισθήσεις. 

Με φωτογράφιζε κάθε μέρα στο ίδιο παράθυρο. Όποτε πήγαινα να της ποζάρω με σταματούσε. Η Χ έψαχνε μόνο την αλήθεια. 

Συνήθισα με τον καιρό τόσο την ακινησία που κι όταν έλειπε παρέμενα στην ίδια θέση.

Τελευταία είχε πάει στην πόλη. Χρειαζόταν χημικά για τον σκοτεινό θάλαμο.

Δεκέμβρης 4:20μμ.

Ημίφως και καλή ώρα για να ανάψει κανείς μπάφο.

Στεκόμουν μπροστά στο παράθυρο και τα πορτρέτα με πρόσεχαν ακίνητα.

Πήρα τη φωτογραφική της μηχανή κι άρχισα να τα σημαδεύω. Ένα-ένα έπεφταν στο ξύλινο πάτωμα. Ήμουν το μόνο πορτρέτο που είχε μείνει όρθιο, όμως δεν με πρόλαβα γιατί η Χ άνοιξε την πόρτα κι έμεινα πάλι ακούνητος.

"Τώρα ναι"  είπε, πριν με φωτογραφίσει.

Ανένοχα βραδυνά τα"ξύδια" | Νίο

Ανένοχα βραδινά τα(ξύδια). Βράδυ στο μπαρ.
Είναι που με κυριεύουν τα πάθη μου το βράδυ και οι άγνωστοι γίνονται οικείοι.
Το βράδυ μας πάει. Το αλκοόλ μας πάει και κάπου εκεί τα βλέφαρα πέφτουν. Πέφτουν, σηκώνονται μέχρι που οι αισθήσεις χάνονται.
Ανοίγεις τα μάτια και είσαι ένα κλικ από τα βυζιά της. Δεν θυμάσαι πως την λένε, δεν έχει σημασία.
-Σόρυ, της λες.
-Χαλάρωσε.
-Τι ώρα είναι;
-6.00 πμ
-Ένα τελευταίο τσιγάρο;
-Πριν ή μετά;
Ένα χάδι σε ξυπνά. Η άγνωστη πλάι σου, σε κοιτάζει και σου χαμογελάει. Σηκώνεσαι. Της χαμογελάς. "Καλημέρα", τη χαιρετάς ανένοχα και οι καλημέρες σας χωρίζονται. Χάνονται στο φως της μέρας.
Καλημέρα καινούρια ζάλη.

Η ζωή είναι ωραία, amigo | Νίο

Κι αν άλλαξαν πολλά amigo. Σήκω, διεκδίκησε ότι αγαπάς, τρέξε μην σε πιάσει η ρουτίνα. Λέρωσε τα all star σου. Κάνε αυτό που πραγματικά θες. Ξόδεψε όλα σου τα φράγκα, ταξιδεύοντας μίλια. Φάε trdelník στην Πράγα. Λίγο πριν το σπίτι της Άννας Φρανκ σκάσε ένα χαμόγελο. Στο Άμστερνταμ όλα επιτρέπονται. Κάνε μουστάκια απ΄το σοκολατένιο κέικ mozart tort και μη σε νοιάζει που είσαι στο mozart, έτσι για την αλητεία και χαμογέλα σε όποιον σε κοιτάξει, αφού σου πάει να χαμογελάς. Το κορίτσι σου είναι το πιο όμορφο στον κόσμο. Καύλωσε την, πηδηχτήτε, βγάλε γούστα,νιώσε μαζί της, κλάψτε και μετά φιλήστε ο ένας τα δάκρυα του άλλου, μα μην κλαίγεσαι. Η ζωή είναι ωραία.

Η ουσία δεν είναι στους Sex Pistols, μα στην ίδια την ζωή.  Το πορτραίτο της ζωής σου περνά από μπροστά σου amigo, τώρα. Κάθε γαμημένο καρέ γράφει το τώρα σου. Είναι η στιγμή σου. Κάθε γαμημένο καρέ είναι η πνοή σου, τα τσιγάρα σου και οι ανάσες σου.  Ζήσε το τώρα γιατί αύριο η ζωή μπορεί να πάρει πίσω την πνοή, τα τσιγάρα και τις ανάσες σου. Σήκω amigo.

Σκίτσο: Jason Sio Primitive