Tης Κάλλιας Βαβουλιώτη
Αφήνουμε το στίγμα μας στους δρόμους που περπατάμε, στις στιγμές που φωτογραφίζουμε, στους τόπους που τρώμε και στους ανθρώπους που γνωρίζουμε.
Γη της Επαγγελίας έγραψα στο σημειωματάριο μου όσο ήμουν καθ’οδόν για την συχνά αποκαλούμενη “συμπρωτεύουσα”.
Τόσοι και τόσοι ύμνησαν τη Μητρόπολη της Μνήμης της Ψυχής – που έγραψε ο ποιητής
Άλλοι όρισαν πως μοναχά της πρέπει το καράβι – να μην τη δεις ποτέ απ’τη στεριά
Η υγρασία της γλυκιά
τα κόκκαλα μας να τσακίζει ο Βαρδάρης και εμείς να τον αγαπάμε πιο πολύ γιατί στην αγάπη πάντα υπάρχει λίγη τυρρανία
Σελανίκ* διάβασα κάποτε πως σημαίνει “Ρόδο του Σουλτάνου”
Αρχαία πόλη – Πυρηνική η ενέργεια που νιώθω εντός μου
Στην πλατεία Αριστοτέλους έχουν γραφτεί οι πιο απίθανες ιστορίες
Οι φίλοι μου πάντα εδώ – αγαπημένοι όλοι – με τις ζωές τους- Πρωταγωνιστές οι φίλοι μου – ο καθένας τους μοναδικός – χιλιάδες κόσμοι το παζλ της ζωής του καθενός
Οι φίλοι μου εκεί να μου λένε σαν να μην πέρασε μια μέρα για το αγόρι που τους χάωσε – για το αγόρι που τους άναψε – για το πως η πόλη γίνεται υγρότερη
οι φίλοι μου πάντα εκεί με τα άγχη και τα νέα ξεκινήματα τους – αλλά πάντα χαρούμενοι οι φίλοι μου.
Υπόκλιση στην Άνω Πόλη – πως να μην προσκυνήσουμε εμείς οι ταπεινοί επισκέπτες τη θέα που έταξε σε αυτή την πόλη ο Δημιουργός
Τα πλοία – Το λιμάνι- τις χαραμάδες φως που κλέβουν λίγο ουρανό σαν γρίλιες
Στο μυαλό μου αναβοσβήνει ο Μητροπάνος να χορεύει ζεμπέκικο
Αρχάγγελος χθες – Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη σήμερα
Ύψιστη η μεταφυσική του Σύμπαντος
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ
