'Oργασμός πολύχρωμής αθωότητας | Ειρήνη Μάραλη

Κι όταν γιορτάζει 

η ψύχη 

εσυ να είσαι εκει 

σε κάθε πανηγυρι 

ενάντια σε καθε φυλάκη 

ποτέ δεν έλειπες εσυ 

σε εξοστράκησαν των άλλων οι καημοι

γι'αυτο γεννήθηκες 

για ένα ουράνιο τόξο μέτα απ'τη καθε βροχή 

πόσα άραγε φεγγάρια μέτρησες 

μοναχή 

γιατί ρωτάς σάμπως 

κάτι διαφορετικά θα πραττες 

ποιος έχασε το τολμάς 

κι εκεί που χορεύουν όσα άφησες 

κι εκεί που ζωη γυρεύουν όσα νοστάλησες 

σύεται ένα στάδιο 

κι εσύ δεν άργησες

φύσα το μπλε σαν της θαλάσσης 

το βυθό 

και ένα ρόζ σαν το σύννεφο που σημαδεύεις

αυτό το ουτοπικό 

ζωγράφισε με της ψυχής σου το χρώμα όσα δεν βλεπουν 

οι άλλοι και θωρω εγώ 

χάραξε με του αφημένου σου παιδιού 

την οπτική

ό,τι θελεις από αύριο στου κόσμου τα άδεια μάτια 

να φανεί ...

Edith | Eιρήνη Μάραλη

Περπατώντας στα μονοπάτια της Edith αντικρύζουμε μια ταινία που κρατά τον θεατή σε εγρήγορση χαρίζοντας του στιγμές μυστηρίου και συνεχούς αναμονής για την έκβαση της υπόθεσης.

Όλα ξεκινούν απο τον Ρένο Χαραλαμπίδη, μάγο Sanford που εκτινάσσει την αδρεναλίνη στο ζενίθ μ’έναν αριστοτεχνικό τρόπο.

Δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στην καθηλωτική Θεοδώρα Σιάρκου που δυστυχώς μέχρι πρότινως δεν είχα δει σε μια δραματική ερμηνεία και ομολογουμένως κάθε που ανατρέχω σε αυτή τη σκηνή μου προκαλεί την ίδια ένταση συναισθημάτων σαν να ήμουν εκεί και βουρκώνω.

Αξιόλογοι οι έχοντες τους βασικούς ρόλους εναρμονισμένοι με την μουσική υπόκρουση της ταινίας πάλλονται γύρω από ένα γαϊτανάκι μαγείας.

Επιπρόσθετα άλλη μια αποκάλυψη η Κατερίνα Κουράκου που ως Francis με λίγα λεπτά συμμετοχής της αποτύπωσε το ταλέντο της στο κινηματογραφικό πανί.



Τέλος η σκηνοθεσία πρωταγωνίστησε σε κάθε λεπτό δίδοντας έναν ιδιαίτερο παλμό με πλάνα που συνεπαίρνουν το μυαλό ταξιδεύοντας το σε τόπους όπου »η φωτιά εξαγνίζει» και λυτρώνει ψυχές …

Ένα μπράβο σε όλους τους συντελεστές!!!


Eιρήνη Μάραλη


Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα της ταινίας που μπορείτε να βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/Edithshortmovie

Στου Καλλιμάρμαρου τις παρυφές | Ειρήνη Μάραλη

Φεγγάρι νότα 

κι απόψε θέλησε 

να με στολίσει χειροκροτήματα ρυθμικά

το στάδιο πόθησε να γεμίσει

και μια γροθιά του κόσμου η δύναμη 

καλά κρατεί 

κι ουρανός κλέβει το φως 

και στο χαρίζει 

μήτε τι νιώθεις να γνωρίζει 

κι ένα αστέρι ξεπρόβαλε άξαφνα

απ΄της πάχνης 

τη λάμψη 

στέκει στην άκρη της σκηνής σα παλικάρι 

μουσική ειν' αυτό 

που λεν' με λόγια

όταν σιωπούν και πετούν ψηλά οι γλάροι..

Καποιες έννοιες | Ειρήνη Μάραλη

(αυτό που ορίζει την υπόσταση μας δεν είμαστε εμείς αλλά εμείς σε συνδυασμό ε τους άλλους) 

Κάποιες έννοιες τις έχεις τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες μέσα στο μυαλό σου με το »έτσι είναι» που ποτέ ακόμα κι αν το θες κάποιες στιγμές δεν μπορείς να φύγεις μακριά απ’ αυτόν το λογισμό… Ο ερωτάς… Η φιλία… Αλληλένδετα με τη μεριμνά… Με τη δοτικότητα… Με την προσφορά… Κι αυτό, όχι γιατί απλά κάποιες αξίες είναι στο απυρόβλητο αλλά γιατί έτσι αισθάνεσαι… Δεν είσαι διαλλακτικός, χαίρεσαι για την απολυτότητα σου και την θαυμάζεις… Όχι επειδή έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, αλλά προκύπτει να έχεις μικρή ιδέα για τους άλλους… Και »αναγκαστικά» υπερισχύεις..

Κάποιες έννοιες δεν μπορούν να βρουν ανταπόκριση σε ανθρωπινά βλέμματα… Περιπλανιούνται απλά από στόμα σε στόμα και μετά εξαφανίζονται στο χάος… Οι άνθρωποι είμαστε αλαζόνες, νάρκισσοι, εγωιστές και όλο αυτό μας παρεμποδίζει πέρα από τον εαυτό μας να δούμε αυτό που υποτίθεται αγαπάμε… Κάθε σχέση για να μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο χρειάζεται φροντίδα, νοιάξιμο και αγάπη… Ουσιαστική αγάπη… Σαν εάν λουλούδι που για να ανθίσει είναι αναγκαίο να είσαι εκεί κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.. Για να βλέπεις πως το εξελίσσεται δίνοντάς του εσένα, το χρόνο σου, την αφοσίωση σου..

Χανόμαστε μέσα στις λέξεις, στις συζητήσεις για να επαναλάβουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε, αυτό που φοβόμαστε κάποιοι, να μείνουμε μόνοι… Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι δύσκολες… Είναι απλές, είναι εύκολες… Εμείς είμαστε αυτοί που τις κάνουμε αδιάβατες, απροσπέλαστες διότι ο καθένας λειτουργεί σαν μονάδα. Τοποθετεί τον εαυτό του, ενίοτε υποσυνείδητα ακόμα και από ανασφάλεια, σε εάν βάθρο, που ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να καθίσει μονός του… Ενώ ταυτόχρονα απαιτεί τα πάντα, αποζητά συνεχώς από τους άλλους. Είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτό που ορίζει την υπόσταση μας δεν είμαστε εμείς, αλλά εμείς σε συνδυασμό με τους άλλους..

Ζούμε σε μια άθλια εποχή που όλοι έχουμε παρωπίδες για τα πάντα… Αφήνουμε χώρο μόνο για εμάς… Για να θρέψουμε το εγώ μας, που μόνο του είναι ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε… Παραγκωνίζουμε τους ανθρώπους… Δεν θέλουμε να τους δώσουμε τίποτα… Όχι γιατί δεν έχουμε αλλά γιατί κρατάμε τα περισσότερα για εμάς και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται τόσο τοξικά που κοντεύουν να μας πνίξουν..

 Κάποιες έννοιες… Ας μην τις χρησιμοποιούμε. Ας τις αφήσουμε απλά να υπάρχουν. Σιγουρά κάποιοι μπορούν να τους δώσουν ζωή και για αυτό όλοι ελπίζουμε, πως στο διάβα μας, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα έχουν ακριβώς τις ιδίες αντιλήψεις επ’ αυτού, ούτως ώστε να μοιραζόμαστε τα απλά… Τις στιγμιαίες χάρες… Τόσο αυθόρμητα που δεν θα χρειάζεται πια να προβληματιζόμαστε για οτιδήποτε! Αναλωνόμαστε στη ζωή μας… Κάποιοι… Κάπως… Κάπου… και τι δε θα “δίναν για να το ζήσουν μαζί μας;;; 

Πηγή: Devian Art