Άνθρωποι σκιές, χωρίς ελευθερία | Νικόλ Παπαδοπούλου

Πώς άραγε, να φτάσαμε σε τέτοια κατάσταση; Πώς μετατρέψαμε την ύπαρξη και την υπόστασή μας σε μια υποδόρια εθελοδουλία; Γιατί η αλήθεια και ο φωτεινός της δρόμος θυσιάστηκαν στο βωμό μιας ανούσιας εγωπάθειας και υπεροψίας; 

Δεν υπάρχει πια ελευθερία. Μονάχα Άνθρωποι σκιές. Άνθρωποι με μια απροσδιόριστη ένδεια στην ψυχή. Χωρίς ουσιαστικά συναισθήματα και όνειρα. Χωρίς κανένα ίχνος οίστρου και χρηστότητας. Αντιθέτως, μόνο μια υποδούλωση παρουσιάζουν. Μια ημιμάθεια, έναν θεατρινισμό, δίχως ευνομία και εξυγίανση στα μύχια βάθη της ψυχής και του πνεύματος τους. Δεν υπάρχει ευόδωση για τέτοιους ανθρώπους. Ούτε ικμάδα, ούτε μένος για την δύναμη της ζωής. Μόνο από ανία και στωικότητα τρέφονται. Δεν ποτίζουν την ζωή τους με πλούσια χρώματα και άφθονο νέκταρ. Μόνο επισκιάζουν την βούλησή τους με μια ασυγκράτητη υψηλοφροσύνη. 

Είμαστε λοιπόν, άνθρωποι με μια επίπλαστη ελευθερία. Απλά και μόνο για να υπάρχει στην φαντασία. Όμως, στα πρόσωπα και στις πράξεις μας δεν είναι απτή. Είμαστε φερέφωνα στα χέρια κάποιων ανεύθυνων ινστρουχτόρων που ψάχνουν συνεχώς κάποια μικρή χαραμάδα θρυαλλίδας για να μας καταστρέψουν. Δεν έχουμε πλέον λόγο. Και αυτός μετατράπηκε σε σιωπή και άρνηση να διεκδικήσει αυτά που πραγματικά του αξίζουν. Παραλληλιστήκαμε με το στίφος. Με μια άμορφη μάζα χωρίς στόχους και σκοπούς. Που μπορεί να ξεκινάει από μια άμορφη ύλη, από μια εντελέχεια μορφή, αλλά να μην δίνει ήλιο και απαντοχή στην αρτίωσή της. 

Χιλιάδες χρόνια, αυτό γίνεται. Ο άνθρωπος θυσιάζει την εξωτερική και εσωτερική του ελευθερία, την παρρησία και την ανδρεία του για χάρη μιας αναίτιας και άχρωμης φιλαλληλίας. Συνεχώς, εθίζετε σε ινδάλματα, πρόσωπα και καταστάσεις και έτσι εκφυλίζει την ελευθερία του. Την μετατρέπει σε μια μόνιμη έριδα, σε έναν κυκεώνα και την ξεπουλάει, μόνο και μόνο για να κερδίσει τον ενστερνισμό των άλλων. 

Οι άνθρωποι σκιές, γίνονται λοιπόν, μαριονέτες και άθυρμα σε πρόσωπα που μόνο ο ναρκισσισμός και κυνισμός τους διακρίνει. Δεν έχουν μάθει να αγαπούν τον εαυτό τους και αυτό τους καθιστά αυτομάτως έρμαια των περιστάσεων. Η μεσότητα του Αριστοτέλη, είναι άγνωστη λέξη για αυτούς. Μονάχα τον κομπασμό ξέρουν και στην ψυχή υποβόσκει το σκοτάδι. Έχουν χάσει την καλή τους πλευρά. Και αυτό γιατί απογοητεύτηκαν από την υποκρισία των άλλων. Διότι, έδωσαν πολλά και δεν πήραν ποτέ τίποτα το ίδιο. Επειδή, η εμπιστοσύνη τους σε κάποιους ανθρώπους, τους έκαναν να ξεχάσουν αυτό που αξίζουν. Όμως, πρέπει να αλλάξουν, για να σώσουν την ευδαιμονία της ψυχής τους. Διότι, μόνο με την άρνηση κάθε μορφής αδυναμίας ο άνθρωπος προσεγγίζει το ιδεώδες της ελευθερίας και γίνεται άξιός της.

« Η ζωή χωρίς Ελευθερία είναι όπως, το σώμα χωρίς την ψυχή»

«Πού πήγε άραγε η σωστή Παιδεία;…» | Νικόλ Παπαδοπούλου

     
Όσο αδιανόητο κι αν μας φαίνεται η παιδεία αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας. Έναν συνδετικό κρίκο που ενώνει ψυχή, πνεύμα και σώμα. Μια δύναμη που δεν μορφώνει μόνο το πρόσωπο και την υπόστασή μας αλλά οδηγεί και προς την σωτήρια οδό για την αρτίωση όλων των προσπαθειών, όλων των στόχων. Δυστυχώς, σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο. Δεν είναι εφικτό να χαρακτηρίζουμε με παιδεία το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και πεπαιδευμένο τον ίδιο τον άνθρωπο. Το μόνο που υπάρχει είναι μια ‘’παραπαιδεία’’.

Μια παραποίηση αυτής παγκόσμιας ηθικό-πνευματικής αξίας. Αντί η σημερινή παιδεία που παρέχεται στους νέους να τους οιστρηλατεί προς την ηθική, πνευματική και εσωτερική αυτογνωσία, τους οδηγεί σε μια ανούσια απομνημόνευση πληροφοριών. Για αυτό και η σωστή Παιδεία του ανθρώπου είναι αυτή που ξεκινάει από τον χαρακτήρα του και όχι από τα πτυχία που κατέχει. Πρωταρχικός, ρόλος λοιπόν, των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων είναι να μάθουν στα παιδιά να έχουν έρμα τις ηθικές αξίες. Να σέβονται τον εαυτό τους, την φύση και τον κόσμο γύρω τους. Να είναι υπεύθυνοι και να έχουν θάρρος και ενέργεια έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Πού πήγε άραγε, αυτή η παιδεία;

Αντιθέτως, το μόνο που κυριαρχεί είναι μια τεράστια ύλη για τους μαθητές την οποία πρέπει να μαθαίνουν παπαγαλία προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των εξετάσεων. Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι γνώση; Πού πήγε η κριτική σκέψη και άποψη; Μήπως τελικά, ο στόχος της παιδείας που είναι να δημιουργεί τα εχέγγυα για μια ανθρωπινότερη και ηθικό-πνευματική ζωή μετατράπηκε απλά σε μια εθελοδουλία; Το πιο πιθανόν είναι αυτό να έγινε. Όλοι αυτοί- οι ανεύθυνοι, οι άπειροι που χάνονται μέσα στην άγνοια των σκέψεων και των επιλογών τους- που τόσα χρόνια μας κυβερνούν μετατρέψανε την γνώση σε μια ατέρμονη διένεξη. Σε μια στείρα και ουσιαστικά ανούσια παροχή γνώσεων, με στόχο όχι να δημιουργήσουν πολίτες με παιδεία αλλά ανθρωπάκια, φερέφωνα στα χέρια της εξουσίας και του συστήματος. Αντί να αναδεικνύεται η κρίση των νέων, η φαντασία και τα ταλέντα τους μέσα από την εκμάθηση διαφόρων τεχνικών και μαθημάτων στοιχειώδης διδασκαλίας, το μόνο που γίνεται είναι ένας υποδόριος, εσωτερικός, ψυχολογικός πόλεμος. Επομένως, μιλάμε για λαικισμό της παιδείας και της πολιτικής.

Με άλλα λόγια, η γνώση παραχαράζεται και μεταβάλλεται σε ένα παιχνίδι υψηλών βαθμών με σκοπό μονάχα την κολακεία του μαθητή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Εφόσον, υπάρχει σύγχυση ανάμεσα σε άλλα εξίσου σοβαρά θέματα, χωρίς καμία βελτίωση, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σωστή μεταχείριση στον τομέα της παιδείας; Για να μπορέσει λοιπόν, να αλλάξει η παιδεία, θα πρέπει όλοι αυτοί που εργάζονται στον τομέα της, αλλά κυρίως αυτοί που κυβερνούν, να προσπαθήσουν να αναγνωρίσουν και να παραδεχτούν τα λάθη τους, έτσι ώστε η παιδεία να αποτελεί από μόνη της φάρο που θα κατευθύνει αλλά και στοιχείο ικανό που θα δικαιώνει τον άνθρωπο ως αξία και υπόσταση.

Τι σχέση έχει ο πλούτος με την ευτυχία ; | Νικόλ Παπαδοπούλου

Κάποτε ένας εκ των αγαπημένων μου φιλοσόφων, ο κορυφαίος Αριστοτέλης είχε πει: "Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα πλούτη αλλά στην ηρεμία της ψυχής". Μια φράση με βαθιά μηνύματα και προειδοποιήσεις. Πόση αλήθεια άραγε να κρύβει; Πολλή και αλλόκοτη από τις άλλες έχω να σας πω. Διότι, η ευτυχία δεν έχει να κάνει με τα χρήματα αλλά με την ουσία της ψυχής. Εκεί λοιπόν βρίσκεται. Μέσα μας. Στα βάθη του μυαλού και της καρδιάς μας. Στο σπίτι μας. Το κακό παντού υπάρχει. Σε κάθε γωνιά. Όμως, το καλό μόνο σε ένα σημείο. Ποίο είναι; ΕΣΥ είσαι. Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, δίπλα σου είναι. Εσύ ο ίδιος είσαι κυρίαρχος, δημιουργός αλλά και παραλήπτης των δικών σου αποφάσεων και επιθυμιών. Στα χέρια σου λοιπόν άνθρωπε, βρίσκεται η ευδαιμονία, η ηθική αρετή.

 Τα πλούτη δεν δηλώνουν κανέναν τίτλο. Δεν αμφιβάλλω ότι έχουν αξία αλλά δεν σε κάνουν ευτυχισμένο. Μπορεί να έχεις όλα τα πλούτη του κόσμου αλλά μέσα σου να είσαι φτωχός. Τι είδους ευτυχία μπορεί να είναι αυτή; Θα σου πω εγώ. Ανεπαρκής και αναλφάβητη δίχως συναισθήματα και παιδεία. Μια μίζερη, ζοφερή και επίπονη προσπάθεια επιβεβαίωσης και επιβίωσης. Με μόνη κάλυψη το σώμα για ομορφιά και επίδειξη. Με αυτάρκεια, ζήλεια και μιμητισμό. Ο σαρκασμός βασικός πλέον συνοδός της. Γιατί άραγε να μην υιοθετούμε την άλλη ευτυχία; Αυτή λοιπόν που κατάλαβες. Ναι, Για εκείνη μιλώ που φωτίζει τα μάτια των ανθρώπων από αλήθεια και ειλικρίνεια. Που δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις και δεν ζητά ανταλλάγματα για να αποκαλυφθεί. Δεν κρύβεται από το έρεβος σαν τους δεσμώτες στο σπήλαιο αλλά προβάλλεται από ψηλά με το φως του ήλιου. Δεν βρίσκεται ούτε στην υπερβολή ούτε στην στέρηση. Μόνο στην μεσότητα. Στο πρέπει και στο είναι. Βρες την λοιπόν, στην μέση της κλωστής. Στα αισθήματα, στις καταστάσεις. Τα πλούτη δεν είναι τίποτα παρά μόνο ένα παρείσακτο αγαθό δωροδοκίας και μυθοπλασίας.

 Η ευτυχία βρίσκεται στην έκλυση της ψυχής σου. Στην δικαιοσύνη, στο χαρακτήρα και στις πράξεις. Στην ελευθερία επιλογών και αποφάσεών σου. Στην αγαστή συνεργασία του πνεύματος και σώματός σου και όχι στον σκοταδισμό των αδυσώπητων και επίπλαστων Ερινυών των σκέψεων και των επιρροών σου. Η ευτυχία λοιπόν σχετίζεται με την πληρότητα, την αγάπη, την χαρά, την δύναμη για την νίκη της ψυχής και όχι την αμετροέπεια του μυαλού. Μπορείς λοιπόν να συνδυάσεις αυτήν την ευτυχία, την πραγματική με το χρυσό χρώμα των χρημάτων; Αντέχεις να ζεις σε μια ουτοπία ή αλήθεια που μόνη σου κρηπίδα είναι ένας ανεύθυνος και τιποτένιος εαυτός; Σου αρέσει να υπάρχεις από τα χρήματα και για τα χρήματα και μόνο; Δεν θα αντέξεις για πολύ. Είναι το μόνο σίγουρο. Διότι, η έκρηξή σου θα πλησιάζει… Και πίστεψέ με…Θα είναι πολύ ανυπόφορη…

« Τα πλούτη δεν σε κάνουν βασιλιά της ευτυχίας της ψυχής, αλλά αντιθέτως, η ευτυχία της ψυχής σε κάνει βασιλιά όλου του πλούτου. Μην το ξεχνάς ποτέ!»

Μείνε άνθρωπος και δικαίωσε τον τίτλο σου | Νικόλ Παπαδοπούλου

Να μείνεις άνθρωπος. Ακούς; Ότι και αν συμβεί. Να σέβεσαι τους άλλους, τον εαυτό σου. Να έχεις αξίες και αρετές. Η ηθική να υπάρχει μέσα σου. Να μιλάς, ακόμα και όταν όλα γκρεμίζονται γύρω σου. Ποτέ μην φοβηθείς. Διότι, ο φόβος μόνο σε καταστρέφει. Σε ακινητοποιεί από την ζωή. Να μην επηρεάζεσαι από τις ροπές των άλλων. Να τις ακούς, αλλά να δημιουργείς και την δική σου. Σε έναν κόσμο από επίπλαστους δεσμούς, η κρηπίδα να είναι ο εαυτός σου. Το καταφύγιό σου. Στην εκτυφλωτική θέα του χρήματος, να θαμπωθούν τα μάτια σου, αλλά μην επηρεαστεί το μυαλό και η ψυχή σου. Να αναζητάς την αλήθεια και όχι την παραχάραξή της. Η δικαιοσύνη να γίνεται συνώνυμο της ευημερίας ή της ευδαιμονίας.

 Ο Κυνισμός των ανθρώπων να μην εμποδίζει τις ατέρμονες προσπάθειες βελτίωσής σου. Να κάνεις συνεχώς όνειρα. Να βάζεις στόχους που θα επιφέρουν καλύτερο αύριο. Να λυγίζεις αλλά να μην τα παρατάς ποτέ. Γιατί τότε γράφεις το τέλος σου. Και είναι δική σου η βούληση. Κανενός άλλου. Να αφήνεις τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό σου. Δεν είναι ντροπή. Μόνο λύτρωση. Υπάρχει άλλωστε ανθρώπινο ον που να μην κλαίει; Όχι βέβαια. Είσαι άνθρωπος και όχι μηχανή. Δεν γίνεται να μην βιώνεις συναισθήματα. Να μην γίνεσαι αμοραλιστής και αδυσώπητος. Να συμπάσχεις με τους άλλους. Μην επιτιμάς κανένα και τίποτα. Όλα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.

 Μάθε να μην εμπαίζεις τις ψυχές των γύρω σου. Μην τις υποτιμάς σαν ένα παρείσακτο αντικείμενο που θα πεταχτεί στα σκουπίδια. Γίνε ο θεραπευτής τους. Μην κατατρύχεσαι από σκέψεις και επιθυμίες. Προσπάθησε να τις ελέγχεις. Ο ενστερνισμός από τους άλλους, μην γίνει ποτέ βάσανό σου, μήτε σκοπός σου. Έρεισμά σου να είναι το ‘’ΕΓΩ’’ σου. Όχι αυτό με την έπαρση, τον σαρκασμό και την περιθωριοποίηση των άλλων, αλλά το άλλο το μειλίχιο, με την έκλυση στο σώμα, την παιδεία στο πνεύμα και την συναισθηματική επάρκεια στην ψυχή. Να μείνεις ο άνθρωπος εκείνος με τα αγλαά μάτια. Που μπορούν να δουν τον πόνο πίσω από το χαμόγελο, μέσα στο βλέμμα.

 Να επικροτείς τους νόμους, τους κανόνες γιατί παραδειγματίζουν και συγκροτούν τους πολίτες. Να μην εκδικείσαι. Μάθε μόνο να φεύγεις από το οτιδήποτε σου στερεί, έστω και ένα δευτερόλεπτο χαράς και ευτυχίας. Μην μαστίζεσαι από Ερινύες. Να τις αποφεύγεις. Να ευαγγελίζεσαι όποτε νιώθεις την ανάγκη. Να ζητάς από το Θεό γαλήνη ψυχής. Και να είσαι σίγουρος ότι θα στην δώσει. Μην αλλάξεις ποτέ για κανέναν. Η αλλαγή δεν σημαίνει πάντα καλυτέρευση.

‘’Μείνε λοιπόν άνθρωπος, και δικαίωσε τον τίτλο σου!’’