Τεχνική Ποινή | Ο Στέλιος Λιθοξοΐδης εκτίει την Τεχνική του Ποινή στο Pause| Μαριλένα Κολλάρου

«Στο τέλος έρχεται η Κάθαρση ή μήπως όχι; Υπάρχει happy end ή είναι απλώς ένας μύθος; Τι θα συμβεί όταν τελικά ο κριτής επιβάλλει την τεχνική ποινή; Κάθε βράδυ ο καθένας μας κοιμάται αγκαλιά με κάτι... Τυχεροί όσοι κοιμούνται αγκαλιά με την αλήθεια τους.»

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

1. Είμαι ο (συνέχισε την πρόταση).

 Στέλιος Λιθοξοΐδης.

2. Ήρωες των άκρων: ναρκωτικά, βία, σεξ. Γιατί;

Δεν ξέρω κατά πόσο το τρίπτυχο που αναφέρεις ανήκει πλέον στα λεγόμενα άκρα. Προσπαθώ μάλιστα να καταλάβω και γιατί δεν ανήκει πλέον στα άκρα. Τείνει να γίνει η επικρατούσα τιμή, αν προσθέσει κανείς και τις λοιπές καταχρήσεις, τύπου αλκοόλ. Στη δική μου περίπτωση, στο βιβλίο μου δηλαδή, αναπαρίσταται η εργαλειοποιημένη μορφή τους. Αυτή δηλαδή που ενυπάρχει στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα, που θεωρούνται ως μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα. Με στοιχειώνει το γεγονός ότι νέοι άνθρωποι δεν αντέχουν την πραγματικότητα και ψάχνουν την ευτυχία μέσα από τέτοιες μεθόδους.

 

3. Ξεχώρισα θεματολογίες ταμπού στις ιστορίες σου, όπως εξωσυζυγικές σχέσεις, καθηγητές με μαθήτριες ή φοιτήτριες κτλ. Πάντοτε όμως, η ιστορία έληγε με ένα είδος «απονομής δικαιοσύνης ». Θεωρείς ότι η μυθοπλασία επιτρέπει την εξιλέωση ή πρόκειται για κάποια δική σου ανάγκη να επικρατήσει επιτέλους το «δίκαιο»;

Ο κόσμος είναι φριχτά άδικος, ειδικά σε θέματα που δεν εντάσσονται στον ποινικό κώδικα. Ερωτοδικείο, ας πούμε, δεν υπάρχει. Εγώ προσπάθησα να αποτυπώσω την πραγματικότητα. Πού να ήξερα μάλιστα τότε που έγραφα το βιβλίο, ότι σε ορισμένα θέματα θα ήταν τόσο επίκαιρο. Μάλλον γιατί τα προβλήματα αυτά ταλανίζουν τις κοινωνίες διαχρονικά, κρυμμένα, ως συνήθως, κάτω από το χαλάκι. Στη μυθοπλασία αποδίδεται δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα όχι. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε η μυθοπλασία και η πραγματικότητα συνιστούν δυο παράλληλες γραμμές, που δεν συναντιούνται ποτέ.

4. Εάν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα σύμβολο στο βιβλίο, θα ήταν η μύγα. Ποιες έννοιες προσωποποιεί η μύγα στην πραγματική ζωή;

Η μύγα είναι το πιο συνηθισμένο έντομο που συναντάει κανείς μέσα σε ένα σπίτι. Που είναι μάρτυς κάθε αστικού δράματος, που παίζετε κάθε φορά που κλείνουν οι πόρτες και τα παραπετάσματα. Υπάρχει και σε υποείδος μύγας, ως οικιακή μύγα, για να καταλάβεις.

5. Σελίδες 71-73 και τίτλος «Αποστολή Βιογραφικού». Πες μου απλώς εάν είναι αλήθεια.

Παρά ένα κλικ, ναι. Αν δεν υπήρχε το βιβλίο, θα είχε χαθεί στη λήθη, όταν καιγόταν ξανά ο σκληρός του PC. Μετανιώνω που δεν πάτησα αυτό το κλικ. Είναι το μόνο κείμενο που δεν εναρμονίζεται απόλυτα με τη συλλογή. Αλλά επέμενα να το βάλω, ώστε να εξιλεωθώ για αυτό το κλικ. Σιχαμερή η ανεργία. Είναι φριχτό το συναίσθημα να θέλεις να δουλέψεις, να έχεις όλα τα προσόντα και να μη σε θέλει κανείς. Δεν θα σταματήσω να φωνάζω ποτέ για όσους δεν έχουν δουλειά.

6. Πρόκειται για μια εξομολόγηση αρσενικού γένους. Άνδρες διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών τάξεων και πεποιθήσεων καταθέτουν. Γιατί δεν υπάρχουν γυναικείες φωνές στο βιβλίο; Πρόκειται για μια ψυχογράφηση του σύγχρονου άνδρα;

Πράγματι, στα πρωτοπρόσωπα είναι ανδρική η φωνή. Ωστόσο, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν περισσότερο οι γυναίκες. Σε κάθε περίπτωση, δεν είχα σκοπό να προσδιορίσω τίποτα βάσει φύλου.

8. After all, οι ήρωες σου είναι οι δαίμονες σου;

Και οι δαίμονες, άνθρωποι είναι.

9. Σελίδες 107-110, Τεχνική Ποινή. Στο τελευταίο κεφάλαιο, δεν είμαι σίγουρη εάν οι άνθρωποι απολογούνται στον Θεό ή οι ήρωες στον συγγραφέα, για την πορεία τους στη ζωή ή την μυθοπλαστική έκβαση των πραγμάτων. Θεωρείς ότι εξιλεώθηκαν  πια; Ήρθε με το κλείσιμο του βιβλίου κι η δική σου εξιλέωση; Ξεχρέωσες στην συνείδηση σου;

Καμία εξιλέωση δεν πρόκειται να έρθει, όσο τα δελτία ειδήσεων είναι τόσο πλούσια και συνάμα δυσάρεστα. Ούτε και η συνείδησή μου ξεχρεώνει, όσο λαμβάνω μηνύματα για το πόσο επίκαιρα είναι τα κείμενά μου. Φοβάμαι κιόλας μήπως εκτός από το επίκαιρος, στο μέλλον κερδίσω και το διαχρονικός.

10. Τα γεγονότα διαδραματίζονται ως επί το πλείστον στη Φλώρινα ή τουλάχιστον δανείζεσαι αρκετά στοιχεία από το σκηνικό της. Θεωρείς την Φλώρινα ιδιαίτερη λογοτεχνική συνθήκη; Δεν αναφέρομαι φυσικά μονάχα στο φυσικό τοπίο κι ό,τι το διαμορφώνει• εννοώ περισσότερο την δομή της κοινωνίας, τους ανθρώπους, την καθημερινότητα, τους ρυθμούς γενικότερα.

Το δομημένο περιβάλλον της Φλώρινας είναι πραγματικά ιδιαίτερη συνθήκη, από όλες τις απόψεις. Μπορεί να περιορίζει τον συγγραφέα σε ορισμένα πράγματα ως προς την πλοκή, αλλά προσφέρει πολλά περισσότερα. Μπορεί κανείς εύκολα να εντρυφήσει σε αυτήν τη δομή με μια πενθήμερη επίσκεψη. Για παράδειγμα, αποτελεί την ίδια στιγμή θεματοφύλακα της παράδοσης, με διαρκείς τάσεις εκσυγχρονισμού. Στη Φλώρινα δύναται κανείς να συναντήσει τα πάντα, σε ήπια μορφή.

11. Σαλπίζεις εγερτήριο ή σιωπητήριο;

Θα απαντήσω, όμοια με το βιβλίο. Αντί για εμένα, ρώτησε τις σελίδες της Τεχνικής Ποινής. Αν αποκριθούν, σαλπίζω εγερτήριο. 

 

*Ο Στέλιος Λιθοξοΐδης γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα. Είναι δάσκαλος και εργάζεται στην δημόσια εκπαίδευση. Οι μεταπτυχιακές του σπουδές αφορούν στη Δημιουργική Γραφή. Είναι βραβευμένος μεταξύ άλλων, από το Δίκτυο Δημιουργικής Γραφής και την παιδική/ εφηβική ομάδα παραγωγής ταινιών μικρού μήκους στη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας, των οποίων ομάδων είναι ιδρυτής και επιστημονικός διευθυντής.  Έχει επιμεληθεί  την ποιητική συλλογή Στιχουργήματα του Πασχάλη Καραφώτη, καθώς και την πρώτη συλλογική έκδοση πεζογραφίας και ποίησης με τίτλο Φλωρινανθοί, της ομάδας Δημιουργικής Γραφής της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας, η οποία ιδρύθηκε το2019 από τον ίδιο. 

Η Τεχνική Ποινή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. 

#Pause_about_rape| Θα με αποκαλείς Γοργώ (Η Επιστολή της Μέδουσας) | Μαριλένα Κολλάρου

 Είμαι η Γοργώ

κόρη του Φόρκυ και της Κητούς•

η Γοργώ η θνητή,

η Γοργώ με τα άγρια μάτια.

Κι εάν δεν με γνωρίζεις γελιέσαι

κι εάν με γνωρίζεις γελάστηκες.

Γνωρίζεις την Μέδουσα;

Το δώρο του ξακουστού Θησέα

στον βασιλιά Πολυδεύκη της Σερίφου.

Γνωρίζεις το Τέρας

με τα φιδίσια μαλλιά

και τα άγρια μάτια, που πέτρωσαν όποιον τα κοίταξε;

Θέλω να εξομολογηθώ,

μην με ρωτάς γιατί το κάνω τόσους αιώνες μετά,

η αδικία δεν γιατρεύεται από τον χρόνο

μονάχα ανακυκλώνεται

όπως ο μύθος

από στόμα σε στόμα

από γενιά σε γενιά

από άνδρα σε γυναίκα

από γυναίκα σε παιδί.

Είμαι το μυθικό τέρας

που βιάστηκε από τον Θεό Ποσειδώνα.

Το καταγγέλλω.

Είμαι το αποτέλεσμα μιας περιπέτειας

που κατά βάθος δεν με αφορά.

Ο πόνος μου διττός

για τον άνδρα που με βίασε

και την γυναίκα που με δίκασε

κι από ιέρεια έγινα τέρας

κι από γυναίκα θύμα.

Άσχημη, τρομακτική, απόκοσμη,

ξακουστή.

Με ζώνουν τα φίδια,

ας είχα την δύναμη να κοιτάξω τον εαυτό μου στα μάτια

κι ας πέτρωνα.

Δεν είμαι η μόνη

και εσύ δεν είσαι μόνη.

 

Κι από πότε τα τέρατα ζητούν τον λόγο;

Από σήμερα.

Από χθες.

Από αύριο.

Από την ημέρα που θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι τέρατα.

 

Θα με αποκαλείς Γοργώ,

τέλος με την Μέδουσα.

Είμαι η Γοργώ,

κόρη του Φόρκυ και της Κητούς.

Έφτασα από το παρελθόν στο παρόν

για να σώσω το μέλλον.

Κοίταξε με, δεν κινδυνεύεις από την αλήθεια .

Κάθε που κλείνεις τα μάτια

γίνεσαι πέτρα

κι εγώ γίνομαι τέρας.

 

Ζητώ μια δεύτερη ανάγνωση

στους μύθους, στα παραμύθια,

στα μάτια των ανθρώπων.

Είμαι εδώ, όχι επειδή θυμήθηκα τώρα

αλλά επειδή δεν ξέχασα ποτέ.

Δεν επαναδιεκδικώ τα μεταξένια μου μαλλιά.

Δεν επαναδιεκδικώ μια θέση στο τέμενος της Αθηνάς.

 

Είμαι εδώ για να σου μάθω να με λες με το όνομα μου.

 

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς

στην Λουκρητία, την Ευρώπη

την Δήμητρα και την Περσεφόνη,

την Λαίδη Carrouges, την Κίρκη

την Καλλιστώ και την Πριγκίπισσα Δανάη του Άργους,

την Κασσάνδρα, την Talia (Ωραία Κοιμωμένη)

την Ελένη και την Σοφία.


Φιλικά

Γοργώ

 

 Luciano Garbati, Medusa, 2008

 

Ωραίος Που Είναι Ο Κόσμος | Μαριλένα Κολλάρου

Οι συγγραφείς 

άνθρωποι καθημερινοί, 

των οποίων η ρίζα θέλει βάψιμο 

κι η μασχάλη ζέχνει αποκρουστικά. 

Αγοράζουν ρούχα από γνωστές αλυσίδες 

και πιστεύουν στις ευεργετικές ιδιότητες της αλόης. 

Στα νιάτα, φορούσαν εσώρουχα 

από τη λαϊκή της Πέμπτης 

και πανηγύριζαν σαν έβρισκαν 

ξεχασμένα ταλιράκια στον δρόμο.

Αγοράζουν αφρόλουτρα ένα συν ένα, 

μερικές φορές κυριεύονται 

από λαγνεία, 

αλλάζουν εραστές 

αλλάζουν σπίτι 

αλλάζουν μάρκα τσιγάρων. 

Όμως εγώ τους ξεχωρίζω πάραυτα. 

Οι προσπάθειες ενσωμάτωσης 

αποτυγχάνουν 

στα γυμνασμένα μάτια 

του αγύμναστου κορμιού μου. 

Ακούγεται ένα εμφιαλωμένο "ευχαριστώ" 

στο σερβίρισμα του καφέ 

και παρελαύνουν για δοκιμή, μία - μία οι αισθήσεις. Τους ξεχωρίζω, 

από τα κουμπωμένα μπουφάν 

ως το λαιμό, 

σε μια προσπάθεια να ζεστάνουν την ψυχή τους • 

και τα ντροπιασμένα τσιγάρα. 

Μαζεύονται σε μια γωνιά 

καταπίνοντας νευρικά τον κόσμο 

κι όταν ρεύονται, 

συναντάται γαρύφαλλο, 

μπούκοβο και μέντα. 

Οι συγγραφείς, ξύνουν τα φρύδια 

σπρώχνουν τα μαλλιά 

και διαλέγουν το μικρότερο μπρόκολο, 

γιατί τρώνε μόνοι. 

Κι όταν φτάσουν σπίτι, 

μπροστά στον καθρέφτη 

το προσφέρουν ανθοδέσμη 

και γελούν για ώρες• 

ωραίος που είναι ο κόσμος. 

#Pause_About_Abortion_#Poems | Μαριλένα Κολλάρου| Τα παιδιά μου φυλάω

 

Μου προόρισαν ένα σώμα

να ζήσω

να το φωνάζω δικό μου.

Να του ασπρίζω τα δόντια

να του λειαίνω τα νύχια

ζεστό να μένει.

Στον καθρέφτη το φοράω

Μετρώντας τα τετραγωνικά του.

Εξέχουν τα νύχια και τα βυζιά μου.

Εξέχουν έννοιες, παραδόσεις και θρύλοι.

 

Με λένε Κοκκινοσκουφίτσα.

Φορώ την αιματοβαμμένη κάπα

του παρθενικού μου υμένα

κι ο Λύκος με οσφραίνεται σε κάθε έξοδο μου.

Με λένε Χιονάτη.

Ζω με εφτά άνδρες:

Πατέρα, αδελφό, σύζυγο, γιο, Θεό, βιαστή και νομοθέτη.

Με λένε Πεντάμορφη.

Εξαγορασμένη από ένα τέρας,

τον Μύθο μου.

 

Με λένε, επίσης, Ασθενές Φύλο

και πάσχω από προπατορικό αμάρτημα.

Είτε Μαριλένα,  είτε Χιονάτη,  είτε Εύα

κάθε που λιγουρεύομαι ένα μήλο

μολύνω την Ιστορία.

 

Αγαπητέ Λογοτέχνη του νόμου

αυτήν τη φορά

δεν είμαι δική σου.

Έφεση ασκώ στα παραμύθια.

Εξαγοράζω την ισόβια ποινή μου.

Ονομάζω και δεν ονομάζομαι.

Δουλεύω και δεν εργάζομαι.

Ακούω και δεν αφουγκράζομαι.

Κάνω και δεν γίνομαι.

 

Τα παιδιά μου φυλάω

για καλύτερα χρόνια ,

για καλύτερους άνδρες,

για μισθούς άνω των 500€,

για προφυλακτικά που δεν σπάνε,

για ώριμες σκέψεις

για συμφιλιωμένους γονείς,

για νηφάλια ξενύχτια.

 

Τα παιδιά μου φυλάω

Για νέους κόσμους

διαλεγμένους

εκ την συνειδητοποίησης γεννηθέντα

και της βίας μη ποιηθέντα.

Illustration by Victor Juhasz, War on Women

Edito #7 | Έρωτας στην καραντίνα | Μαριλένα Κολλάρου

Ο έρωτας  στην καραντίνα. Δεν ξεγελά νόμους. Υποχωρήσεις μόνο για βασικές ανάγκες . Ένα για τον γιατρό, δύο για super market, έξι για σωματική άθληση. Εγώ,  κύριε Καραντίνε μου, με τα πρησμένα μάτια και τα ξεραμένα χείλη που στέλνω μήνυμα; Εγώ, που θέλω να αγγίξω. Γιατί είμαι μόνο 23 χρονών.

            Πρέπει να φιλήσω κάποιον. Είναι μεγάλη ανάγκη. Μας χωρίζει η οργή της φύσης, αμέτρητα νεκρά σώματα κάτω από τη γη, τα οποία σκέπασαν με τσιμέντο. Εγώ νιώθω τελευταία λίγο ερωτευμένη, μα σε ποιον να το πω; Αισθάνομαι ότι είναι ντροπή. Γύρω μου, οι λαοί πεθαίνουν σε ασθενικές βιντεοκλήσεις και σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αεροπλάνα με μάσκες κατάσχονται, στήνονται αόρατες γυάλες και κολυμπάμε  σε ένα ενυδρείο χωρίς φίλτρα. Οι αυθόρμητες πράξεις καλύτερα να αποφεύγονται, γιατί ατομική ευθύνη, γιατί κάποιοι άλλοι, γιατί ίσως λίγο κι εμείς, γιατί κίνδυνος. «Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;» συνήθιζα να λέω χιουμοριστικά, μιμούμενη wanna be desperate housewifes. Τα παιδιά, πώς θα γίνονται πια τα παιδιά τηρώντας δύο μέτρα απόσταση ανάμεσα μας; Δεν αρκεί το χάσμα στις ψυχές, δεν μπορούμε πια ούτε τα σώματα να κατευνάσουμε.

            Κλεισμένοι σε σπίτια με τη ζωή που μας έτυχε. Καθένας με τη μοναξιά του.  Με δήθεν συγγενείς κι οικογένειες, με δήθεν ασφάλεια κι οχτώ πακέτα μακαρόνια, τα οποία θέλω να βράσω και να δέσω σαν θηλιά γύρω από τον λαιμό μου. Μονάχα τότε θα χορτάσω, όχι δεν πεινάω, δεν θα ξαναπεινάσω ποτέ. Είμαι η γενιά της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων, του Grexit, του δημοψηφίσματος,  των capital controls, της ανεργίας, των κορνιζαρισμένων πτυχίων, του αντικαπνιστικού νόμου, του coronavirus, της ατομικής ευθύνης, του νόμιμου εγκλεισμού, του 13033 του μετακίνηση 6 ΚΟΛΛΑΡΟΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΑ.

            Εκτός από τον σοβαρότατο coronavirus, συμβαίνει επίσης κι η άλωση της αυτοκυριαρχίας. Κάτω από το πέπλο της ατομικής ευθύνης κρύβονται τα αγαπημένα μου ρήματα: ονειρεύομαι, θέλω, λαχταρώ. Εάν κάποιος τολμήσει να θελήσει, ευθύς του απαντούν «Σώπα εσύ, έχεις υγεία», «Σώπα έχεις και σπίτι κι ένα πιάτο φαγητό». Φυσικά αυτά υπεραρκούν, εάν είσαι σκύλος. Κατάντησα να ντρέπομαι γιατί λαχταρώ να περπατήσω ξυπόλητη στην έρημο, για να βεβαιωθώ ότι καίει. Θέλω να καθίσω κάτω από την αμυγδαλιά διαβάζοντας ένα βιβλίο που μιλά για πανδημίες κι απαγορευμένους έρωτες χωρίς να το ζω. Λαχταρώ να αγγίξω τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα, γιατί έχω ξεχάσει την όψη του, έχω ξεχάσει τη μυρωδιά του, έχω ξεχάσει πως κοιμάται τα βράδια, πως ανασαίνει, πως θυμώνει, πως φιλά.

Εγώ

με τα πρησμένα μάτια και τα ξεραμένα χείλη,

που είμαι μόνο 23

κι έτυχε να ερωτευτώ,

ποιο νούμερο στέλνω;

Μαριλένα Κολλάρου

Προφίλ Εργαζόμενης | Μαριλένα Κολλάρου

Ονομάζεται κάπως, όπως όλοι. Συστήνεται ακατάπαυστα, στέλνει τον εαυτό της σε e-mails. Διαλέξτε εκείνη. Ξέρει αγγλικά -όπως ολόκληρος ο πλανήτης-, μαθαίνει γερμανικά -ενώ παράλληλα τα σιχαίνεται, τι ταλέντο!-, έχει και πτυχίο. Δεν αντιμιλάει, γιατί φοβάται. Δεν ζητάει περισσότερα, ούτε θεωρεί ότι τα αξίζει. Εάν την κοιτάξεις κατάματα, θα σκύψει το κεφάλι προτού διακρίνεις το χρώμα των ματιών της. Κι όμως, τα μάτια της χρωματίζονται διαφορετικά υπό το φως του ήλιου, αλλά πως να το ξέρεις εσύ; Τη στριμώχνεις σε μια γωνιά, χαίρεται που χώρεσε. Τουλάχιστον δεν είναι πάλι μόνη κι ας στέκεται μονάχη. Δεν γελά με τα αστεία σας, δεν καταλαβαίνετε τα δικά της. Δεν αστειεύεται. 

       Είναι αστεία, τραγελαφική, φιγούρα του Κάφκα,  ηλίθια του Ντοστογιέφσκι, ή απλώς του εαυτού της. Λοιπόν, θα την πάρετε στη δουλειά; Λίγα χρήματα. Όσο λιγότερα τόσο καλύτερα για την γελοιοποίηση της. Δεν ζητάει πολλά, ούτε καν λίγα. Δεν ζητάει, είπαμε. Τέτοια λέει στις συνεντεύξεις, όταν δεν τα λέει τα δείχνει ποικιλοτρόπως. Τρίβει νευρικά τα χέρια, κοιτά μικροσκοπικούς λεκέδες στα πλακάκια, μικρά χνουδάκια στους κόμπους του χαλιού, μία καστανή τρίχα που κρέμεται από το πολύφωτο. Χαμογελά, δυναμική και συνειδητοποιημένη.

      Το μετά άλλη ιστορία. Γυρνά σπίτι χωρίς κουράγιο, χωρίς κουβέντα, χωρίς χαμόγελο. Προσποιείται μια σοβαρή δουλειά, δεν αναβάλλεται. Σκαρφίζεται μια βαρύγδουπη λέξη και την ψιθυρίζει μέχρι να βραδιάσει. Στην ίδια στάση, ζεις; Την ρωτούν με πόνους οι σπόνδυλοι της. Νυχτώνει έπειτα από πολύ κόπο. Ψάχνει ανάμεσα στα e-mails. Ευτυχώς για την επιδείνωση της κατάθλιψης της κανένας δεν την αναζήτησε πάλι. Φίλους έχει; Υπό προϋποθέσεις θα έλεγα, δεν έχει πάντοτε όρεξη να εξυπηρετήσει. Κάποιες φορές θα μείνει μόνη. Λοιπόν, θα την πάρετε στη δουλειά; Διαλέξτε εκείνη, σίγουρα εκείνη.

Την επόμενη φορά | Μαριλένα Κολλάρου

Καθ' οδόν για το βιβλιοπωλείο. Τυλιγμένη σε έντονα κόκκινα, κρυφοκοιτά τους περαστικούς πίσω από τα λεπτά γυαλιά, ωσάν να φοβάται ότι θα καταλάβουν μια αταξία της. Εξυπηρετείται ευγενικά "Θέλετε σακούλα;", όχι ευχαριστώ, δεν θέλει. Περπατά περιμετρικά του πάγκου με τα βιβλία σε προσφορά. Ένας τίτλος για την Ωραία Ελένη παρακινεί το χέρι της να αναποδογυρίσει ένα από τα αντίτυπα, φέρνοντας το τόσο κοντά στο πρόσωπο, που τα χνώτα της νοτίζουν το οπισθόφυλλο.

Ωραίο φαίνεται, ίσως την επόμενη φορά. Κοντοστέκεται, ίσως σήμερα. Είναι τα γενέθλια της, μην κοιτάτε που δεν αναφέρθηκα ως τώρα σε ευχές. Να το δωρίσει στον εαυτό της, να το ακουμπήσει στο ταμείο λέγοντας ότι είναι για δώρο, ναι, ναι να το τυλίξετε, γιατί όχι και κορδέλα. Κάρτα αλλαγής; Φυσικά, είναι δώρο. Να πληρώσει με κάρτα, να φύγει κρύβοντας βιαστικά την απόδειξη στην κόκκινη τσέπη του παλτού.

Ίσως την επόμενη φορά. Ίσως επανέλθει κάποτε στην σημερινή ημέρα. Τότε θα είναι γενναιόδωρη με τον εαυτό της. Θα αγοράσει ένα φθηνό βιβλίο δίχως δεύτερη σκέψη. Σήμερα άργησε ήδη, κάπου πηγαίνει και δεν θα της ξεφύγει -δήθεν καταλάθος- ότι έχει γενέθλια.

Σήμερα, μια ημέρα όπως οι άλλες. Το μεσημέρι θα φάει μακαρόνια. Το βράδυ θα φοβηθεί τις σκιές που σχηματίζουν τα κλαδιά της νεραντζιάς του πεζοδρομίου. Σήμερα μην της ευχηθείτε τίποτα. Προσπάθησε καιρό προκειμένου να επιτύχει τη διαφάνεια. Αναρωτιέμαι κι εγώ, φαντάζομαι κι εσείς, πόσο θα άλλαζε η ζωή της, εάν υποχωρούσε και δώριζε τελικά στον εαυτό της το  βιβλίο με την Ωραία Ελένη. 

Από εμένα πάντως χρόνια πολλά, γιατί εγώ θυμάμαι τα γενέθλια σου κάθε χρόνο. Δεν σου αγόρασα τίποτα πάλι φέτος, γιατί γνωρίζω ότι δεν σου αρέσουν τα δώρα, ούτε τα γενέθλια, ούτε τα κεριά κι οι φίλοι που θα χάσεις αργά ή γρήγορα μαζεμένοι γύρω από μεγάλα ξύλινα τραπέζια. Εγώ σε ξέρω καλύτερα από τον εαυτό μου και σε ευχαριστώ που μου επίτρεψες να γιορτάσουμε  τα εικοστά τρίτα γενέθλια σου ολομόναχες.

Ποια νομίζεις ότι είσαι μωρή; | Μαριλένα Κολλάρου

Δεν πειράζει

Μίλησες για βία, έπειτα για γυναίκα. Μίλησες για ένα στιγμιαίο «σπλάτζ» στο μάγουλο, λίγο αίμα που έσταξε από τη μύτη. Σε πειράζει κάθε 25 Νοεμβρίου, γιατί της είπε πουτάνα, βρώμα, ποια νομίζεις ότι είσαι μωρή; Εκείνη δεν την πειράζει.

          Σηκώθηκε την επόμενη ημέρα, το μαξιλάρι είχε στεγνώσει. Φόρεσε τις παντόφλες, έψησε καφέ• έσκυψε, τον μύρισε προτού ρουφήξει την πρώτη τζούρα. Ήταν μία καινούργια ημέρα, ευτυχώς ξημέρωσε – έφυγε το χθες της. Σήμερα ψιθυρίζει ένα στιχάκι πάνω από την κατσαρόλα ή στο δρόμο για τη δουλειά. Σήμερα κοίταξε βιαστικά ένα πουλόβερ σε μια βιτρίνα, κι ίσως της πήγαινε.

          Δεν πειράζει που ξέχασαν τα γενέθλια της και φέτος, ή τα θυμήθηκαν και ξεμπέρδεψαν από εκείνη με ένα xronia polla (greeklish, άνευ τόνου, άνευ θαυμαστικού). Δεν πειράζει που την ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι και την έγδυσαν λίγο. Δεν πειράζει που την άφησαν με δυο παιδιά στα χέρια, ενίοτε το ένα τουλάχιστον στο στήθος, γιατί κάπου πήγαν και δεν προλάβαιναν – μα που πήγαν; Δεν πειράζει που δούλεψε μια ώρα για 3€, έναν μήνα, χωρίς να μάθουν το όνομα της. Δεν πειράζει που δεν βρήκε ρούχα στο νούμερο της, προσευχή για τον Θεό της, παιδί για τα γηρατειά της, δεν πειράζει, δεν πειράζει σου λέει.

          Σήμερα ψιθύρισε ένα στιχάκι πάνω από την κατσαρόλα ή στον δρόμο για τη δουλειά. Αυτή είναι η προσευχή της. Αυτή είναι κι η χαρά της, τριάντα δεύτερα ανεμελιάς. Υψώνει το σκυμμένο σώμα (πέντε), κοιτά τριγύρω ( δέκα), κουνάει ελάχιστα το κεφάλι ρυθμικά (είκοσι), σκύβει και σωπαίνει (τριάντα). Έπειτα από τη λήξη του χρόνου τα σημάδια επιστρέφουν στο πρόσωπο. Οι μαύροι κύκλοι, τα φαγωμένα νύχια, τα ουρλιαχτά, οι βρισιές, το άδειο της πορτοφόλι, η σιωπή του κόσμου, η βαλίτσα με τις χαλασμένες ρόδες, τα πέτρινα ρούχα στην ντουλάπα, τα χαμηλά ντεσιμπέλ ενσυναίσθησης των ανθρώπων.

          Ποια νομίζεις ότι είσαι μωρή; Δεν γνωρίζω ποια είμαι, δεν γνωρίζω ποια είσαι. Δεν γνωρίζω ποια νομίζεις ότι είσαι, ποια σου είπαν ότι είσαι, ποια σου υπέδειξαν να γίνεις. Γνωρίζω όμως ότι έχεις ένα αγαπημένο στιχάκι στο μυαλό σου, τραγούδησε το συχνότερα…

Θέλεις να μείνουμε σπίτι; | Μαριλένα Κολλάρου

Θέλεις να μείνουμε σπίτι;
Να αδράξουμε την μέρα;
Να αδράξω εγώ τον λαιμό σου
εσύ τα μαλλιά μου,
να κάτσουμε στο πίσω μπαλκόνι
κοιτώντας την Ακρόπολη.
Να μου λες ότι προτιμάς τον Λευκό Πύργο,
να σου λέω προτιμώ το Παρίσι
μα δεν έχω πάει,
μα τι πειράζει; Εάν πήγαινα,
θα το προτιμούσα.

Να μείνουμε σπίτι,
να τραβήξουμε τις κουρτίνες
να ανοίξουμε τα παράθυρα.
Φτιάχνεις καφέ; Εγώ δεν τον πετυχαίνω.
Βάλε και λίγο νερό,
βάλε και λίγη αγκαλιά,
είναι άβολος ο καναπές
δεν συνηθίζεται
έπειτα από τα χάδια.

Ας μείνουμε σπίτι.
Μην ανοίγεις τηλεόραση όχι,
μην ανοίγεις τον φούρνο,
ας φάμε κάτι πρόχειρο.
Μίλησε,
τι άλλαξε κατά τη διάρκεια της νύχτας;
Ωραία ημέρα σήμερα, ωραίος ήλιος.
Ωραίος καφές, ωραία τα μάτια σου.
Ήταν καφέ αρχικά,
όμως τώρα άλλαξαν
έγιναν το χρώμα των πρωινών στο σπίτι.

Εγώ και το εγώ | Μαριλένα Κολλάρου

Εγώ είμαι 22, εκείνη επινοεί συνεχώς τρόπους για να πείσει ότι οι αριθμοί είναι ανούσιοι, ούτε τις προπαίδειες δεν με άφησε να μάθω στο σχολείο. Κόκκινα διαγωνίσματα, αμαυρωμένα. Η μαμά έλεγε «Τι θα κάνω με εσένα;», εκείνη έλεγε «Μην την ακούς, πήγαινε παίξε». Μετά, εκείνη, με πήγε να σπουδάσω, ενώ οι καθηγητές (μου) έλεγαν «Δεν είναι για εσένα, δεν θα περάσεις». Με σπούδασε, με έτρεχε σε απόμακρα μέρη, διάβασε λίγο Μποβουάρ, αυτή είναι η αγαπημένη σου συγγραφέας. Μα εμένα μου αρέσει ο Μπουσκά(γ)λια κι ο πατέρας μου λέει ότι θα πρέπει να μου αρέσει ο Καβάφης, μην με μπλέκεις με Γαλλίδες Φεμινίστριες • στο Κερατσίνι μεγάλωσα – άντε να διαβάσω λίγο Λειβαδίτη εν ανάγκη. Τη βγάζω για καφέ, θα καπνίσεις μου λέει, θα αγαπήσεις κι από Δευτέρα πρέπει να ερωτευτείς επιτέλους. Ειλικρινά τη βαριέμαι. Πέρυσι ερωτεύτηκα, πάλι πρέπει; Σήμερα την έφερα για μάθημα, τώρα κάθεται και με κοιτά καθώς διαβάζω, τι σκέφτεσαι για εμένα; Σε λίγο θα μάθω, σε λίγο θα κοκκινίσει το γραπτό μου, σε λίγο θα παρασιτήσω κοντά της, θα παλέψω να διαγνώσω τις σκέψεις παλινδρομώντας μέσα της.

Ποίημα 2 | Μαριλένα Κολλάρου

Κύριε Καθηγητά

Κύριε Καθηγητή

Κύριε Δάσκαλε

θέλω να γράψω μια τραγωδία.

Διστάζω,

αγνοώ τα κατά ποιόν και κατά ποσόν μέρη.

Αγνοώ τον Αριστοτέλη•

κουράζομαι με τα τέλη και την τελειότητα

τον απόψεων. Πως να τον αναγνώσω ευχάριστα;

Αμαθής, αδιάβαστη –

εντάξει «τεμπέλα», το παραδέχτηκα!

Όμως με την τραγωδία τι θα γίνει;

Μετράει το τραύμα;

Πόσα likes;

Μετράει ο ήρωας;

Στα πόσα quotes;

Τέσπα, το παρόν #ποίημα

είναι μια #τραγωδία,

δίχως μέρη, δίχως μέρα.

Το #ποίημα είναι μια #τραγωδία

για #αδιάβαστους_διανοούμενους,

εντάξει;

Εφηβικά, αγνά κι ανώφελα | Μαριλένα Κολλάρου

Ίσως ήρθε πια ο καιρός

να φύγεις•

να πας να βρεις

όσα ψάχνω

μα δεν βρίσκονται σε εμένα.

Να επενδύσεις.

Να μην χαθούμε.

Τα μάτια πήραν θέση.

Αρνούνται,

φτάνει μόνο να σε κοιτούν.

Μα εσένα δεν σου βρίσκεται

το μυστήριο του κόσμου,

η αγάπη προς τους νεκρούς,

το μίσος προς τους ανθρώπους.

Δεν συναντώ κοντά σου,

παρά στιγμές που προτιμώ να αποφύγω.

Λευκά πέπλα, παιδιά και ρυτίδες•

έτσι σε μάθαινα να μου συστήνεις τον κόσμο;

Θα έμενα,

όμως τούτη η καθημερινότητα

δεν είναι στα μέτρα μου.

Πολύ κοντή, κι η καρδιά

όλο ψηλώνει•

όλο κι ανθίζει, βλασταίνει

μακριά σου.

Πως έγινε τούτο πάλι;

Να κρατάς κλειδί

δίχως πόρτα να συναντάς•

μονάχα  ασφράγιστα περάσματα.

Να φύγεις, να γίνεις ό,τι λατρεύω.

Εκείνα που διακρίνω στο βλέμμα σου,

τα άλλα που στερώ στον εαυτό σου.

Να πας. Να ζήσεις όσα ονειρεύτηκα.

Τα άλλα, που έκλαιγα

και δεν αντιλαμβανόσουν.

Να φύγεις, επιτελούς

να συναντήσεις

αυτό

που πάντοτε σου εξηγούσα,

το απόλυτο.

Εγώ, δεν θα πάω μακριά

με τα μικρά μου πόδια.

Όποτε θα κοιτάς πίσω

πάντα θα με βρίσκεις

να στερούμαι τον κόσμο.

Να ζηλεύω, την ευτυχία

που δεν βρήκες σε εμένα

που δεν άντεξα για εσένα,

που σ’ αγαπούσα - εφηβικά, αγνά κι ανώφελα - .

                                         

Μην έρθεις να με πάρεις | Μαριλένα Κολλάρου

Μεγάλωσα,

μην έρθεις  να με πάρεις.

Την ξέρω την πόλη.

Πρώτα θα σύρω τη βαλίτσα

ως την απότομη διασταύρωση,

η οποία ομολογουμένως με φοβίζει

κι ας κατάγομαι από μεγάλη πόλη.

Θα περάσω έπειτα το μεγάλο

εγκαταλελειμμένο κτήριο,

μια ταβέρνα φάντασμα.

Κι έπειτα, όλο ευθεία προς την πόλη.

Στην ψευδαίσθηση

ότι όλα βαίνουν καλώς

και σε λίγο θα πάρουμε την πόλη,

ή ίσως μας πάρει εκείνη πρώτη

καθώς θα τρέχουμε,

ίσως μας καταπιεί

σε μια προσπάθεια να μείνει έρημη, ξάστερη, γκρι.

Θα στρίψω, κι όλο θα ανηφορίζω

θα πλησιάζω

διερωτούμενη εάν με θέλεις τόσο κοντά,

πλάι ή και μέσα σου

κατά τις περιστάσεις.

Πάλι θα στρίψω, στα φαγάδικα

τα οποία με «σιχάζουν»,

όπως λέτε στην Βόρεια Ελλάδα σας.

Συνωστισμός κι άδεια στομάχια,

αφεντικά και πελάτες,

καπιταλισμός

χριστιανισμός

ανθρωπίλα.

Πλησιάζω, θα στρίψω

αριστερά.

Ίσως καθυστερήσω λίγο,

επειδή ο δρόμος αυτός μου αρέσει

και θέλω αργά να τον βαδίσω.

Να κοιτώ ψηλά και χάμω

τα γκράφιτι, τις ταμπέλες, το φρούριο.

Να κοιτώ εμένα

κάπως μεθυσμένη

ένα ήρεμο βράδυ της πεπατημένης.

Ξέρω σε ποιο στενό θα στρίψω,

αναζητώ εκείνον τον στίχο των FFC

στο ντουβάρι

της διπλανής πόρτας

«Ίσως η δικιά μου Ιθάκη να σου μοιάζει τελικά» .

Έφτασα. Τον ήξερα τον δρόμο, σου είπα.

Δεν έψαχνα να αραδιάσω νέο ποίημα,

με βαριέσαι όταν είμαι ο εαυτός μου,

ξέρω.

Ήθελα μονάχα να πεισθείς,

ότι  οχτώ μήνες μετά

έμαθα να σε βρίσκω,

έμαθα τον δρόμο.