Νέες Κυκλοφορίες| Έρωτες Θεοί | Κατερίνα Γιαμά

 

Στο όγδοο βιβλίο της "Ερωτες θεοί" η συγγραφέας Κατερίνα Γιαμά ακολουθεί τον ήρωα - ταραξία ή μέτρ D όπως τον αποκαλούσε,  του τέταρτου βιβλίου της "Μπιντές από μετάξι"(2016) στην ξενική του αντίστοιχη σημασία Troublemaker. Μετά το κοινωνικό μυθιστόρημα "Φεγγάρι Μπλε"(2020)ασχολείται με μυθιστόρημα φαντασίας με μοναδικό της στόχο και επιθυμία το ταξίδι στον κόσμο της τέχνης μέσα από τα μάτια ενός εξωπραγματικού ήρωα που προσγειώνεται κυριολεκτικά στο..Παρίσι του εικοστού αιώνα και καταλήγει στην Ιάβα της Ινδονησίας γνωρίζοντας τον έρωτα σε χώρες που επισκέπτεται και γυναίκες που επιδι΄κει να συναντήσει. Χρησιμοποιώντας το όπλο της έρευνας, μέσα από την σχετική βιβλιογραφία, η Κατερίνα Γιαμά "ξοδεύει"αφειδώς την φαντασία της  προς όφελος του έρωτα, κινώντας τα νήματα ενός αθέατου ήρωα που παριστάνει τον ερωτιδέα σε πίνακες της Αναγέννησης και όχι μόνο, για να συνδιαλλαγεί με τον κόσμο της εικαστικής τέχνης. Ο ερωτιδέας Troublemaker σαν ανήσυχο πνεύμα, άτυπο μέλος μιας πολιτιστικής σέκτας που του καλύπτει όλα τα έξοδα για τα ταξίδια του, προσφέρει την ενέργειά του σε αντάλλαγμα μιας σύντομης σεξουαλικής εμπειρίας μέχρι την αποκαλυπτική, ερωτική του ολοκλήρωση. 

Το φανταστικό μυθιστόρημα έχει το προνόμιο, εκτός από το να καλλιεργεί τη φαντασία του συγγραφέα, να καλλιεργεί και τη φαντασία του αναγνώστη και να την εκτοξεύει σε τόπους που του επιτρέπεται να ονειρευτεί ανεμπόδιστα. Οι "΄Ερωτες θεοί" αντιπροσωπεύουν το όνειρο, την επιθυμία των ανθρώπων να γνωρίσουν έναν έρωτα που να μην είναι ίδιος με κανενός άλλου. Να είναι μοναδικός. Να μην είναι τέλειος αλλά ταυτόχρονα να είναι και στο απυρόβλητο. Αντιπροσωπεύουν τη μαγευτική δύναμη που έχει το υπέρτατο, ανθρώπινο συναίσθημα να μεταμορφώνει όσους το νιώθουν, να τους βγάζει τον κρυμένο τους ρομαντισμό, το πάθος για ερωτική ολοκλήρωση - ακόμη και όταν αυτή δεν έχει Αύριο - και να τους οδηγεί να αγαπήσουν την Τέχνη που μέσα στους αιώνες ύμνησε τον έρωτα.΄Ενας ταραξίας(Troublemaker), ένα είδος διακτινιζόμενου παρατηρητή από το τέταρτο βιβλίο μου "Μπιντές από μετάξι"επιστρέφει μέσα από τους πίνακες ζωγραφικής που τον ιντριγκάρουν και αντικαθιστά τους κλασικούς ερωτιδείς χρησιμοποιώντας τις ιδιαίτερες ικανότητές του. Παρίσι, Ρώμη, Σεβίλλη, Αθήνα, Κύπρος,Ταγγέρη, Λισαβόνα, Βερολίνο, γίνονται οι σταθμοί της περιπέτειας στην οποία βάζει ο ίδιος τον εαυτό του διαπιστώνοντας μέσα από διασκεδαστικές ιστορίες ότι δεν είναι όλα πλάκα αλλά ότι έχουν και τίμημα. Το τίμημα του έρωτα.    

***

Σχεδιασμός εξωφύλλου - οπισθόφυλλου: patitiri.design(Δοκός, Χαλκίδα)

Λογοτεχνική επιμέλεια: Ευαγγελία Στεργίου

Το βιβλίο πωλείται στη σελίδα του bookstars και κατόπιν παραγγελίας στα βιβλιοπωλεία.

(https://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=5buTeBJYhja7tAagiGcGQg%3d%3d&CId=HgAViWA5%2bUg%3d)  

Μαύρες Διαθήκες, Νικήτας Σινιόσογλου, Εκδόσεις Κιχλή | Σταμάτης Παρασκευάς

Ιδού μερικές σκέψεις, αισθήσεις και αποσπάσματα μετά την ανάγνωση των Μαύρων Διαθηκών του Νικήτα Σινιόσογλου από τις Εκδόσεις Κιχλή.
Δεν είμαι, ούτε θα ήθελα να είμαι ποτέ κάτι περισσότερο από έναν αναγνώστη, που όπως αναζητώ ένα κομμάτι καλοσύνης κι ευγένειας στους ανθρώπους ή προσπαθώ να τους το εμπνεύσω και να μου το εμπιστευθούν, έτσι ακριβώς διαβάζω και επικοινωνώ τα βιβλία.

"Στα Μαύρα Τετράδια του Μάρτιν Χάιντεγκερ και στο Glossarium του Καρλ Σμιτ -τα πιο σκοτεινά ημερολόγια στην ιστορία της φιλοσοφίας-, οι δυο κορυφαίοι στοχαστές του Τρίτου Ράιχ καταδύονται στον ένδον εαυτό δίχως δίχτυ ασφαλείας. Καθώς καταφεύγουν στην εξομολογητική γραφή, οι ηττημένες φασιστικές ιδέες διαθλώνται με τρόπους προσωπικούς και γίνονται φιλοσοφική πραφητεία για το επικείμενο τέλος της δύσης", αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "Μαύρες Διαθήκες", ένα βιβλίο γραμμένο μεστά, ανεκτά και για λιγότερο μυημένους, αλλά πάντα ενδιαφερόμενους αναγνώστες, για τις ημερολογιακές καταγραφές δύο μεγάλων στοχαστών.
Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας, ούτε φιλόσοφος, αλλά ένας αναγνώστης (ίσως ούτε καν απαιτητικός) και με αυτή μου την ιδιότητα θα σας μιλήσω για το βιβλίο του κ. Νικήτα Σινιόσογλου, που τον "συναρπάζει η διάθλαση του ηττημένου φασισμού στην εξομολογητική γραφή. Και το ευρύτερο ερώτημα των δύο ημερολογίων: τι συμβαίνει στις ιδέες μετά τη φαινομενική του συντριβή;" αναφέρει στο πρώτο (Αντί προλόγου) κεφάλαιο του βιβλίου, προϊδεάζοντάς μας για μια μελέτη για το τι γίνεται, όταν οι ιδέες μας ηττώνται. Και θέτει εν συνεχεία ένα θέμα "καυτή πατάτα", για το αν ποινικοποιούνται οι ιδέες...
Στο πρώτο κεφάλαιο, εν ονόματι Mare tenebrosum (Αντί προλόγου), ο κ. Νικήτας Σινιόσογλου μάς κάνει μια γνωριμία με τη δομή του βιβλίου (στο δεύτερο κεφάλαιο γνωρίζουμε το Glossarium του Σμιτ, στο τρίτο τα Μαύρα τετράδια του Χάιντεγκερ και στο τελευταίο τις ιδίες σκέψεις του συγγραφέα σε σχέση με αυτές του Χάιντεγκερ -κατά κύριο λόγο- σε ένα ταξίδι του στη Σιγκαπούρη).  "Το ημερολόγιο και η εξομολόγηση μάς υπερασπίζονται καλύτερα από τους ικανότερους δικηγόρους" διατείνεται ο συγγραφέας και άρα οι ημερολογιακές καταγραφές είναι αυτές που μπορούν να λειτουργήσουν ως καταφύγιο και ως μέλλον ορμητήριο για τις ιδέες των στοχαστών.
Διαβάζοντας το βιβλίο μού ερχόταν ξανά και ξανά το φαινόμενο της κοινωνιογνωστικής ασυμφωνίας του Festinger, μία κατάσταση δυσφορίας την οποία το άτομο βιώνει όταν έχει δύο αντικρουόμενες απόψεις. Όταν η προφητεία, η πρόβλεψη αποτυγχάνει -βρέθηκε από τον ερευνητή και την ομάδα του, ότι- δεν μεταπείθονται οι άνθρωποι. Μέσα από τα ημερολόγιά τους ρίχνουμε κλεφτές ματιές για τις ιδέες τους, για την διάψευση των προσδοκιών τους για το Τρίτο Ράιχ και για το μετά.
Οι Μαύρες Διαθήκες διαβάζονται με ανοιχτά μυαλά, όπως ο κ. Νικήτας Σινιόσογλου έγραψε για δύο στοχαστές αφήνοντας αρκετές φορές να εννοηθεί, πως δεν τους συμπαθεί ιδιαίτερα. Ωστόσο, δεν περιθωριοποιούνται. Ίσα ίσα, η δική τους καταβύθιση μέσα από τα ημερολόγιά τους (ή το καταχώνιασμά τους) αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία και όχημα για τον ίδιο τον συγγραφέα για να ξεδιπλώσει τις δικές του σκέψεις στο τελευταίο μέρος του βιβλίου. Ένας θεραπευτής, όταν υποδεχόταν έναν πελάτη του, έλεγε: "Καλωσήρθατε, βλέπω έφερες όλη σου την οικογένεια", τη στιγμή που ο πελάτης ήταν μόνος. Προφανώς και δεν έβλεπε τα φυσικά πρόσωπα της οικογένειας του πελάτη, αλλά έδινε εξαρχής το σήμα, ότι το άτομο έρχεται σίγουρα κουβαλώντας πρόσωπα, προσωπεία, ιδέες, σκέψεις, θυμούς, συναισθήματα και άλλων προσώπων. Ο Χάιντεγκερ και ο Σμιτ, διαβάζοντας τις Μαύρες Διαθήκες, κάτι τέτοιο ήταν για τον συγγραφέα. Και αποτελούν και όχημα μιας κριτικής ματιάς στο ίδιο το επάγγελμα του συγγραφέα (φιλοσοφία) ως κομμάτι μετα-φιλοσοφίας.
"Το έγκλημα είναι εγγεγραμμένο στη συμβολική καταγωγή των πόλεων, μια κατά τη Βίβλο οι πόλεις είναι έργο του πλάνητα Κάιν, άρα καρπός μιας αδελφοκτονίας". Πλάνητας ο κ. Νικήτας Σινιόσογλου στο τελευταίο μέρος του βιβλίου του, στην δρακόντειας ασφαλείας Σιγκαπούρη, σκέφτεται για την αστική μας κουλτούρα και  τα παράγωγά της. Επιτρέπει στον εαυτό του, κάτι που επιτρεπόταν την εποχή του Χαίντεγκερ, δηλαδή "οι προσωπικές ιδέες του φιλοσόφου να είναι μέρος της διδασκαλίας του".
Τελειώνοντας το βιβλίο, εν μέσω επανεκκίνησης μετά την καραντίνα, υπήρχε το χωρίο "άραγε δεν είναι ένας τρόπος  κι αυτός (η ροπή προς τα πράγματα που προσκαλούν τη ροπή μου, κατά Χάιντεγκερ) να καταρρεύσει η διάκριση του "κοντινού" και του "μακρινού", να απαλλαγώ επιτέλους από την προσμονή της εγγύτητας κι από τον τρόμο της απόστασης;"
Τι γίνεται από εδώ και στο εξής με την εγγύτητα και την απόσταση ανάμεσά μας μέσα σε μιαν από καταβολής της αδελφοκτόνα κουλτούρα και δοχείο, τι γίνεται από εδώ και πέρα με την οικειότητα με τον ίδιο μας τον εαυτό και τους άλλους, το διαφορετικό πόσο δικαίωμα έχει εντός μας;
Τελειώνοντας τις "Μαύρες Διαθήκες" του κ. Νικήτα Σινιόσογλου από της Εκδόσεις Κιχλή, φέρω μαζί μου έναν προβληματισμό για όσες προφητείες επαληθεύτηκαν κι όσες ματαιώθηκαν. Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Τι σημαίνει το να μένω συνεπής στις ιδέες μου ή ασυνεπής; Πότε θα πάω σ' ένα ταξίδι να χαθώ και να επανευρεθώ;

Σελιδοδείκτης | Τζάμπα η παράταση | Κώστας Καβανόζης | Μαρίνα Καρτελιά

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.

Τζάμπα η παράταση

Κώστας Καβανόζης

Πολυαναμενόμενη η επόμενη λογοτεχνική αποτύπωση του Κώστα Καβανόζη, αυτή τη φορά με μια συλλογή διηγημάτων με γενικό τίτλο Τζάμπα η παράταση από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Με φροντισμένη έκδοση και εξώφυλλο που υποσχόταν έναν ακόμη βαθύ και εποικοδομητικό λογοτεχνικό δρόμο, όπως μας έχει συνηθίσει, έκανε το ντεμπούτο του της πρώτες μέρες του ανοίγματος των βιβλιοπωλείων μετά το lockdown. Επίδραση στα λογοτεχνικά πράγματα και στους αναγνωστικούς μας στόχους θα είχε κάθε εποχή, αλλά αυτήν ειδικά, πιστεύω ότι ήρθε για να αφήσει το σημάδι του αυτό το βιβλίο.

Γιατί απ΄τις πρώτες συνδέσεις που έκανα ξεκινώντας την ανάγνωση, με τα πρώτα διηγήματα, αν και αποτελούν ήδη δημοσιευμένα σε ιστοσελίδες και λογοτεχνικά περιοδικά αρκετά απ΄αυτά, ήταν η εξής: Πολλά απ΄τα στοιχεία της κοινωνικής επαφής που στερούμαστε σα νάρθε το βιβλίο και οι ιστορίες που έπλασε ο Κώστας Καβανόζης να μας τις θυμίσει. Σα να έγινε, με τις συναναστροφές και σχέσεις που περιγράφονται στα διηγήματα, μια αγκαλιά αυτό το βιβλίο, ή μια υπενθύμιση της αγκαλιάς σε μια εποχή που μας λείπει τόσο, σαν απαγορευμένη ή σαν επιβεβλημένη η στέρησή της απ΄τους καιρούς. Και όπως περιγράφεται πλέκοντας τις ιστορίες και τις κοσμοθεωρίες πολλών ανθρώπων, στο "Τζάμπα η παράταση", να διαπιστώσουμε ότι τελικά δεν πήγε τζάμπα η οικοσυσπείρωση, η παράταση της ζωής μας στη γη, τα διδάγματά της με τόσο άμεσο τρόπο. Δεν πήγε τζάμπα η παράταση της επιλογής μας να αλλάξουμε επιτέλους ματιά και μάτια. Μας δόθηκε για να ζήσουμε και να βγούμε διαφορετικοί και στην έξοδο να μας περιμένει όπως πάντα ένα καλό βιβλίο.

Η φιλία, η αντροπαρέα, οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, ο ερωτισμός, τα φιλιά κι η αγκαλιά, η συντροφική αγάπη, η πατρική αγκάλη που κληρονομείται σάμπως μες στο dna μας, αν υφίσταται κάτι τέτοιο... ΄Ολα είναι εδώ, να μας δώσουν την εικόνα ενός κόσμου όπου ακόμα υπάρχουν, υφίστανται, καθορίζουν κοινωνικές ισορροπίες και πλάθουν ιστορίες. Πως υπάρχει η ελπίδα να τα ξαναβρούμε ή πώς άμα τα ιστορούμε, τα διαβάζουμε, θα αξιωθούμε να τα ξαναζήσουμε και ίσως τώρα πιο ουσιαστικά.

Γιατί στον τρόπο που περιγράφονται απ΄την πένα του Κώστα Καβανόζη, υπάρχει ένα βάθος που δείχνει δουλειά εαυτού. Που ίσως το χρωστάμε και μεις στους εαυτούς μας κι αυτό το βιβλίο ήρθε αυτή την περίοδο να μας δείξει το δρόμο να το δικαιώσουμε. Να κάνουμε αυτή τη δουλειά, να ψάξουμε να βρούμε τις λέξεις όπως ο συγγραφέας, να τις πλέξουμε ανύποπτα και φυσικά, αλλά να έχει προηγηθεί η διανοητική εκείνη επεξεργασία, η βαθιά βουτιά στον εαυτό με τρόπο που επιτρέπει να φαίνεται φυσικό το αποτέλεσμα. Και να κυλούν οι ιστορίες νεράκι στην πλοκή και βάλσαμο στην αλήθεια της αφήγησης.

΄Ενα ελιξήριο λοιπόν το βιβλίο αυτό, ένα ανθεκτικό αντίσωμα, μια συνομιλία με το ιστορικό παρελθόν και με τα προηγούμενα βιβλία το "Μουσείο", μια ελεγεία θανάτου που καταλήγει ύμνος ζωής. Τα "Ψίχουλα" το πρώτο που καρμικά με βρήκε και ξεκίνησα από κει, μια συναισθητική μου σύνδεση με το "Τυχερό".  "Η παραμονή" ο ύμνος της αντροπαρέας και της φιλίας, της βαθιάς συγγένειας που δεν χρειάζεται πολλά για να ειπωθεί και να συντηρηθεί. "Τραμπολίνο" έκανε ένα απ΄τα αγαπημένα θέματα του Κώστα Καβανόζη, η φύση και τα ζώα, θέμα που στην παρούσα εποχή το είδαμε στα μάτια μας να αποκτάει το σεβασμό που του αναλογεί και αυτό συμβαίνει και στην ιστορία αυτή κατά έναν καρμικά τραγικό τρόπο, όπως και στο "δέντρο"... Ξαναθυμήθηκα τη μαγεία των εθίμων και τον τρόπο που γράφει γι΄αυτά τον ιδιαίτερο ο Κώστας Καβανόζης στα "Ραβδιά και Τριγωνάκια". Ευχάριστα με αποτέλειωσε συγκινησιακά "Ο Μήτσος και η Τότα" - δικός μου υπότιτλος "Η Τυχερή Αλεπού" - κι άλλο οτιδήποτε δε λέω γιατί θα σας το χαλάσω. Τέλος, όλα έδειξαν και με αυτή την ιστορία ότι καθόλου δεν πήγε "Τζάμπα η παράταση" γιατί σ΄αυτό το διήγημα καταφέρνει να μιλήσει χωρίς λόγια για την αγάπη προς τους προγόνους και τη σύνδεση που μας ακολουθεί. Σύνδεση αγάπης και βαθιάς ένωσης που δεν τελειώνει ποτέ όπως διατυπώνεται με ελάχιστα ουσιαστικά λόγια στο τόσο ευαίσθητο "Το φως", όπου άνοιξαν πια οι εύκολοι αλήθεια κρουνοί μου και δεν έκλειναν.  ΄Αφησα να διαβάσω τελευταίο το "Λευκό",  ταινία μικρού μήκους αγγελοπουλικής ατμόσφαιρας στα τοπία που είναι ρόλοι, υμέναιος της απώλειας, για τη διαχείριση και περιγραφή της οποίας η γλώσσα αποκτά δωρικότητα, για να περιγράψει το πένθος παίρνοντας απόσταση απ΄αυτό και χωρίς να γίνει μελό.

Και τα δάκρυα πλέον φεύγουν και κυλούν αβίαστα παρόλα αυτά, για μένα που δεν πρόλαβα - όπως περιγράφεται στο "Μουσείο" - να τα μαζέψω σ΄ένα μπουκαλάκι και να έχετε τις αποδείξεις πως νιάστηκα, μπήκα στο βιβλίο αυτό, δέθηκα και νιώθω τη μικρή μελαγχολία του αποχωρισμού, τώρα που τέλειωσε. Αν και ξέρω ότι πάντα θα επιστρέφω.

Γιατί συμπέρασμα μου αγιασμένο απ΄τις περιγραφές, την όμορφη σφιχτοπλεγμένη γλώσσα, την αριστοτεχνική πλοκή των ιστοριών, το αδιόρατο χιούμορ που σκάει στην επιφάνεια ακριβώς τις στιγμές που πρέπει, τη μουσικότητα των φράσεων και τη συντακτική ποιητική του Κώστα Καβανόζη και σ΄αυτό το βιβλίο, - σε αλληλεπίδραση με τα προηγούμενα. σε συνομιλία και συνάφεια με το Τυχερό, αλλά σε εξέλιξη του Χαρτόκουτου - είναι αυτό:

Ο συγγραφέας, με τα προσφιλή του θέματα, με την ματιά του ώριμη και βαθύτερη, με την ποιότητα της γλώσσας, ένα πράγμα έχει καταφέρει κι όχι χωρίς προσωπική προσπάθεια θεωρώ, αλλά με περισσή συγγραφική ακεραιότητα που δεν μαθαίνεται: Να μην προδίδει την αύρα του. - 

Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Κι αυτό που σε κάνει να λυπάσαι λίγο λιγότερο, όταν τελειώνει ένα τέτοιο βιβλίο. Η αύρα του σε τυλίγει και σ΄ακολουθεί στα επόμενα δικά σου βήματα.



Τζάμπα η παράταση
Κώστας Καβανόζης
Εκδόσεις Πατάκη

Ο Κώστας Καβανόζης κατάγεται από το Τυχερό Έβρου. Γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1967 και ζει στην Ξάνθη. 

Κυκλοφορούν τα βιβλία του Τυχερό (μυθιστόρημα, Πατάκης 2017, βραχεία λίστα Βραβείου Μυθιστορήματος Αναγνώστη), Το χαρτόκουτο ( Διηγήματα, Πατάκης 2015, βραχεία λίστα Βραβείου Μυθιστορήματος Αναγνώστη), Όλο το φως απ’ τα φεγγάρια (διηγήματα, Πατάκης, 2011, βραχεία λίστα Κρατικού Βραβείου Διηγήματος και Βραβείου Διηγήματος Διαβάζω), Του κόσμου ετούτου (μυθιστόρημα, Κέδρος, 2009) και Χοιρινό με λάχανο (νουβέλες, Κέδρος, 2004). 

Είναι φιλόλογος με μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή, μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και διδάσκει στη Μέση Εκπαίδευση, σε σεμιναριακά μαθήματα του ΠΜΣ Δημιουργική Γραφή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, όπως επίσης και στους διαδικτυακούς κύκλους μαθημάτων δημιουργικής γραφής της αλυσίδας πολιτισμού Ιανός. 

Κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις, δημοσιεύονται κατά καιρούς σε εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές σελίδες, έχουν παιχτεί στο θέατρο και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα αλβανικά, τα γαλλικά και τα ουγγρικά. Το 2012 τιμήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας (CNL) και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Ελλάδας (ΕΚΕΒΙ) με υποτροφία συγγραφής. 

Το τελευταίο του βιβλίο "Τζάμπα η παράταση" μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη (2020).

Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Συγγραφής από τις Εκδόσεις Κίχλη και το βιβλιοπωλείο Επίκεντρον

Οι εκδόσεις ΚΙΧΛΗ και το βιβλιοπωλείο ΕΠΙΚΕΝΤΡΟΝ

στο πνεύμα των ημερών συνδιοργανώνουν

λογοτεχνικό διαγωνισμό συγγραφής πεζού κειμένου

με τίτλο:

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

ή

ΗΜΕΡΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ το αίσθημα του εγκλεισμού που δοκιμάζουμε όλοι στις μέρες μας, τα κείμενα που ζητάμε καλούνται να αναμετρηθούν με την τρέχουσα κατάσταση και να μετασχηματίσουν αυτή την εμπειρία (μετάθεση σε χώρο, χρόνο και συμφραζόμενα), να τη μεταμφιέσουν, να την παρωδήσουν, ενδεχομένως και να την αντιμετωπίσουν ως ευνοϊκή συνθήκη για τη δημιουργία ή ακόμα και να την υπερβούν (αφού ο αυτοπεριορισμός μπορεί να είναι όχι μόνο ακούσιος, αναγκαστικός και επιβεβλημένος, αλλά και εκούσιος). Επίσης, στόχος είναι η διερεύνηση σχετικών αντιθέσεων, όπως, για παράδειγμα, το μέσα και το έξω, ο κλειστός και ο ανοιχτός χώρος, η απόσταση και η εγγύτητα, ή συναφών εννοιών (π.χ. άνθρωπος του πλήθους, μόνωση και δημιουργία κ.ά).

Δεκτά γίνονται πρωτότυπα και ανέκδοτα διηγήματα έως 3.000 λέξεις, καθώς επίσης κείμενα αφηγηματικής πεζογραφίας, ημερολόγια, χρονικά, κείμενα περιπλάνησης και αφηγήματα με δοκιμιακές, στοχαστικές αξιώσεις.

Ο διαγωνισμός απευθύνεται σε νέους αλλά και σε ενεργούς συγγραφείς, οι συμμετοχές των οποίων θα κριθούν ξεχωριστά.

Υποβολές συμμετοχών θα γίνονται δεκτές από Παρασκευή 1 Μαΐου έως και Κυριακή 31 Μαΐου 2020 αποκλειστικά με ηλεκτρονική αποστολή στο mail:

diagonismos.pezografiadomatiou@gmail.com.

Ο δικηγόρος Κώστας Σολωμός θα αναλάβει τη συγ­κέντρωση του υλικού και τη διασφά­λιση της ανωνυμίας των συμμετεχόντων. Μαζί με το προς κρίση κείμενο απαιτείται η αποστολή σύντομου βιογραφικού 100 λέξεων σε ξεχωρι­στό αρχείο. Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη σελίδα του διαγωνισμού στο Facebook: Λογοτεχνικός διαγωνισμός: Πεζογραφία δωματίου ή Ημέρες εγκλεισμού.

Την κριτική επιτροπή, υπεύθυνη για την αξιολόγηση των κειμένων, απαρτίζουν η καθη­γήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΑΜΟΥΗΛ, ο διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Καίμπριτζ και συγγραφέας ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΙΝΙΟΣΟΓΛΟΥ, η εκδότρια και επιμελήτρια κειμένων ΓΙΩΤΑ ΚΡΙΤΣΕΛΗ από τις εκδόσεις ΚΙΧΛΗ και ο κριτικός λογοτεχνίας ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΑΪΝΗΣ από το βιβλιοπωλείο ΕΠΙΚΕΝΤΡΟΝ.

Οι εκδόσεις Κίχλη προτίθενται να εκδώσουν τα 10 καλύτερα κείμενα (5 από κάθε κατηγορία) και να παρουσιάσουν στη συνέχεια τη συλλογή σε σχετική εκδήλωση σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο Επίκεντρον. Οι νέοι συγγραφείς, εφόσον το επιθυμούν, μπορούν να παρακολουθήσουν δωρεάν τα σεμινάρια που διοργανώνονται στον Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής και Λογοτεχνικών Πειραματισμών του βιβλιοπωλείου. Τέλος, όλοι οι συμμετέχοντες επωφελούνται αυτόματα από τα προνόμια των μελών στις ηλεκτρονικές σελίδες των εκδόσεων Κίχλη και του βιβλιοπωλείου Επίκεντρον.

Το αποτέλεσμα θα ανακοινωθεί το φθινόπωρο. Η ακριβής ημερομηνία θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των κειμένων που θα υποβληθούν.

Μια διαφορετική Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου η σημερινή

Μια διαφορετική Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου η σημερινή , δίχως διεθνείς εκθέσεις και εκδηλώσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο καθώς έχουν αναβληθεί  λόγω κορωνοϊού.

Φέτος δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά, η μέρα δεν έχει εκδηλώσεις, είναι βουβή. Η Παγκόσμια Ημερα Βιβλίου διοργανώνεται επί ετησίας βάσεως από την UNESCO, με σκοπό την προώθηση και την προβολή της ανάγνωσης - και όχι μόνο της ανάγνωσης. Η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου είναι και γιορτή των εκδοτών και των πνευματικών δικαιωμάτων

Η ημερομηνία της 23ης Απριλίου επελέγη για πρώτη φορά το μακρινό 1925 από βιβλιοπώλες της Καταλονίας επειδή συνέπιπτε με την ημερομηνία θανάτου του Θερβάντες. Το 1995 η UNESCO καθιέρωσε την 23η Απριλίου ως ημερομηνία εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Βιβλίου επειδή συμπίπτει με τον θάνατο και ενός άλλου κλασικού των διεθνών γραμμάτων: του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο Σαίξπηρ και ο Θερβάντες πέθαναν στις 23 Απριλίου του 1616 και το γεγονός αυτό προσδίδει ιδιαίτερη συμβολική βαρύτητα στην Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, που καλεί τους νέους να ανακαλύψουν την απόλαυση της ανάγνωσης, συνειδητοποιώντας το μέγεθος της συμβολής της στην κοινωνική και την πολιτιστική ανάπτυξη της ανθρωπότητας.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου χωρίς εκδηλώσεις

Η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου γιορτάστηκε με ιδιαίτερες τιμές στην Ελλάδα το 2018, όταν η Αθήνα ήταν Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Βιβλίου, αλλά η φετινή Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Βιβλίου, η Κουάλα Λουμπούρ, υποχρεώθηκε να αναβάλει την αντίστοιχη διεθνή έκθεση βιβλίου, η οποία ήταν προγραμματισμένη για τα τέλη Απριλίου με εκδηλώσεις που είχαν σκοπό να προβάλουν τα κανάλια και τους δρόμους της πόλης, στέλνοντας ένα οικολογικό μήνυμα σε ολόκληρη την υδρόγειο. Σε επιστολή της, η δήμαρχος της Κουάλα Λουμπούρ, Datuk Nor Hisham Ahmad Dahlan, εκφράζει τη λύπη της για την αναβολή των εκδηλώσεων χωρίς να δίνει συγκεκριμένη ημερομηνία για την καινούργια διοργάνωση.

Αναβλήθηκαν όλες οι εκθέσεις βιβλίου

Από καιρό έχει αναβληθεί, για το διάστημα 29 Οκτωβρίου-1 Νοεμβρίου, η 17η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, που ήταν προγραμματισμένη για τις αρχές Μαΐου, που θα έχει ως κεντρικό της αφιέρωμα τη γερμανόφωνη λογοτεχνία.
Και ενώ έχουν αναβληθεί οι καθιερωμένες κάθε Μάρτιο διεθνείς εκθέσεις βιβλίου στο Παρίσι και το Λονδίνο, με τεράστιο αριθμό εκδοτών και επισκεπτών, αναβάλλεται και η διάσημη έκθεση Παιδικού Βιβλίου της Μπολόνια, που ήταν προγραμματισμένη για το διάστημα από 4 μέχρι 7 Μαΐου με 1500 εκθέτες από 80 χώρες και απειράριθμους εκδότες, συγγραφείς, εικονογράφους και πράκτορες βιβλίου. Στη θέση όλων αυτών, πολλαπλές ψηφιακές εικόνες και ηλεκτρονικές συνδέσεις.
Αναβάλλεται επίσης η Έκθεση Σπανίων Βιβλίων στις Βρυξέλλες, που αποτελούσε μια ευκαιρία για την προβολή και την κινητοποίηση του εκδοτικού κόσμου του Βελγίου. Όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Ένωσης Παλαιοβιβλιοπωλών Βελγίου, Pierre Coumans, η έκθεση προγραμματίζεται για τον Ιούνιο του 2020 αφού εκείνο που προέχει τώρα είναι η ασφάλεια έκδοτών και επισκεπτών.
Τέλος, αναβάλλεται και το Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου, που ήταν προγραμματισμένοι για τον Αύγουστο. Οι διοργανωτές προσφέρουν για φέτος ένα πλούσιο ψηφιακό πρόγραμμα και υπόσχονται πως θα επανέλθουν του χρόνου με μια διοργάνωση αντάξια της πόλης τους

Βιβλιοκριτική | Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα - Νικολά Μπαρρό | Νινέτα Πλυτά

Το συγκεκριμένο βιβλίο του Νικολά Μπαρρό το επέλεξα με βάση τα πολυάριθμα και ομόφωνα θετικά σχόλια. Η ιδέα να ταξιδέψω στο Παρίσι σε μια περίοδο που οι μετακινήσεις είναι περιορισμένες, ήταν δελεαστική. Και όλο αυτό, σε συνδυασμό με μια ρομαντική ιστορία και ένα καλό μυστήριο, ήταν ό,τι έπρεπε!

Έτσι, μετά την ανυπομονησία μου να παραλάβω το πακέτο με τα δύο βιβλία του Μπαρρό (αφού οι κριτικές ήταν τόσο καλές, πήρα μια και καλή και το "Ερωτικά γράμματα από τη Μονμάρτη") και τις δύο μέρες που χρειάστηκα για να το διαβάσω, γράφω αυτό το κείμενο για να προσθέσω και το δικό μου λιθαράκι στις ενθουσιώδεις κριτικές.

Αρχικά, ταυτίστηκα αμέσως με την πρωταγωνίστρια. Ο ενθουσιασμός της για τις κάρτες (παρόλο που θεωρούνται ξεπερασμένες), η αγάπη της για το μπλε και όλες τις αποχρώσεις του, η μανία να αφήνει σημειωματάκια για τους άλλους μέσα στο σπίτι αλλά και η συνήθειά της να κάθεται σε παγκάκια στις πλατείες και να χαζεύει τον κόσμο, με έφεραν κοντά της ήδη από την αρχή. Επρόκειτο για έναν πολύ γλυκό άνθρωπο που πίστευε στη δύναμη των ευχών  και ακολούθησε το όνειρό της: να φτιάξει ένα χαρτοπωλείο με κάρτες που θα ζωγράφιζε η ίδια. 

Ο Μπαρρό, πέρα από την ατμόσφαιρα του Παρισιού με τα στενάκια και τα πολύχρωμα καφέ, τα πάρκα και τα αξιοθέατα, καταφέρνει να μας μεταδώσει ακόμη και την αίσθηση του μικρού χαρτοπωλείου. Με την περιεκτική πρώτη περιγραφή του, ένιωσα πραγματικά σαν να ήμουν εκεί, να χαζεύω τη χαριτωμένη βιτρίνα με τις πρωτότυπες κάρτες και να προσπαθώ να αποφασίσω ποια από αυτές θα αγοράσω.

Την ονειροπόλα διάθεση της πρωταγωνίστριας και τη ρομαντική ατμόσφαιρα του Παρισιού, έρχονται να ενισχύσουν πρώτα ένας παράξενος ηλικιωμένος και έπειτα ένας Αμερικανός με μια κατηγορία για λογοκλοπή. Οι μυστηριώδεις αφίξεις των δύο αντρών, θα φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή της Ροζαλί, αποδεικνύοντάς της ότι "η άνοιξη πολλές φορές πραγματοποιεί τις υποσχέσεις που αθέτησε ο χειμώνας". Όλοι μαζί θα εξιχνιάσουν το μυστήριο γύρω από μια ιστορία, η οποία εκδόθηκε στη Γαλλία αλλά το χειρόγραφο της βρισκόταν στην Αμερική, μια ιστορία που θα τους ταξιδέψει πολλά χρόνια πίσω, σε έναν έρωτα που ''τα είχε όλα και δεν είχε τίποτα'', και θα τους οδηγήσει στην ανακάλυψη ενός καλά κρυμμένου μυστικού, που θα αλλάξει οριστικά τις ζωές τους.

Έτσι στο βιβλίο αυτό, ο Μπαρρό, επιστρατεύοντας μια εικονογράφο, έναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων, έναν καθηγητή λογοτεχνίας και μια μπλε τίγρη, πλάθει μία ρομαντική ιστορία που αποδεικνύει σε εμάς αλλά και στον δύσπιστο Αμερικανό ότι "το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα" !

Σελιδοδείκτης | Το περίσσιο παιδί | Θανάσης Τριαρίδης | Της Μαρίνας Καρτελιά.

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.

Το περίσσιο παιδί

Θανάσης Τριαρίδης

Είναι δύσκολο πολύ να εκφραστείς για ένα βιβλίο του Θανάση Τριαρίδη, χωρίς να κινδυνεύσεις να υποπέσεις σε ατοπήματα. Σε μεγαλοστομίες ή κοινοτοπίες, στην προσπάθεια να αποδώσεις το μεγαλείο αυτού που διάβασες. ΄Ισως ο μόνος αξιοπρεπής τρόπος να είναι να ακολουθήσεις τη λογοτεχνική γραμμή.

΄Οπως στο περίσσιο παιδί. Που είναι αυτό που κάποιοι αποφάσισαν πως περισσεύει. Που είναι αυτό που παλεύουμε να διασωθεί, σε πείσμα της παγκόσμιας σύνθλιψής του μέσα από τις εικονικές καλές συμπεριφορές. Το περίσσιο παιδί που όλοι θέλουμε να ανακαλύψουμε και ταυτόχρονα πασχίζουμε να κρύψουμε. Για να το προστατεύσουμε; Για να το φυγαδεύσουμε; ΄Η γιατί δεν τολμάμε να έρθουμε καταπρόσωπο με τα συναισθήματα που αναδεύει, που τα κάνει να αναδύονται; Τα δικά μας συναισθήματα που καιρό αποτεφρώνουμε, κρύβουμε σε σπηλιές ή καταβαραθρώνουμε μέσα σε νόρμες, κανόνες, ρόλους;








Η αντίσταση σ΄αυτό που μας επιβάλλεται. Η ακεραιότητα της σκέψης παρόλα αυτά. Η ευτυχία που στην ουτοπία της στηριζόμαστε και όμως την ακυρώνουμε, αλλά υπάρχει και εμφανίζεται όταν έχουμε πειστεί πως δεν θαρθεί. Η επιμονή να την κρατήσουμε. Η χρήση τέλος, όλων εκείνων των νόμων και κανόνων, που η κοινωνία θέσπισε για να περιχαρακώσει την Ευτυχία, για να εξαφανίσει τα περίσσια παιδιά, ώστε εμείς να επιτύχουμε το εντελώς αντίθετο απ΄αυτό που επιδιώκει: Την εμφάνιση της ευτυχίας, τη διαφύλαξή της, την επικράτηση της σε όλο μας το είναι.


"Η ζωή δεν είναι αυτό που είναι, αλλά αυτό που έρχεται", λέει κάπου ο συγγραφέας. Ας αναλογιστούμε αυτό κι ας αποφασίσουμε όπως το Ασήμαντο Προγραμματάκι της ιστορίας να ζήσουμε, σε πείσμα όλων. Ας αντιληφθούμε ότι η "ανθρώπινη ευτυχία θα μπορούσε να εξαρτάται εξίσου από τον κάθε άνθρωπο, ότι "ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει κάποιος που θα οδηγήσει το είδος του στη γνώση, στην ελευθερία και την αγάπη".


Πώς θα γίνει αυτό; Μα ο συγγραφέας νομίζω έχει ήδη ξεκινήσει να το κάνει. Εμείς μπορούμε να αρχίσουμε με το Περίσσιο παιδί. Μπορεί να είναι η αρχή.


"Μπορεί άμα διανοηθούμε [τα δάκρυα] να μολυνθούμε: να νιώσουμε αδειανοί, σαν ένας καθαρός ολόλαμπρος κλίβανος". Αλλά αυτό, αντί για το τέλος, θα μπορούσε να είναι μια ολόλαμπρη αρχή.

Για μια ζωή σε έναν κόσμο όπου κανένα παιδί δεν περισσεύει.

Το Περίσσιο Παιδί
Θανάσης Τριαρίδης
Εκδόσεις Gutenberg


Το Περίσσιο Παιδί ανέβηκε και στο θέατρο FAUST από την ομάδα Ιch Bebe, παρότι δεν είναι θέατρο, όπως λέει ο συγγραφέας.