Edito #8 Παλεύοντας ακόμα για τα αυτονόητα

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Εκεί έξω φαίνεται να υπάρχει σκοτάδι, όμως εγώ πιστεύω σε ένα φως σαν αυτό που δυναμώνουν οι Ταραντίνο αυτού του κόσμου.

Μοιάζει αλήθεια αδιανόητο ότι μιλάμε και πράττουμε με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν.

Δεν γίνεται, ειλικρινά , δεν μπορεί να συμβαίνει εν έτει 2020 να μιλάμε και να διεκδικούμε τα αυτονόητα ενάντια στην καταχρηστική βία της αστυνομίας. Δεν γίνεται να βιώνουμε εικόνες φυλετικού διαχωρισμού και οι ΗΠΑ να έχουν έναν ναρκισσισο στο τιμόνι που λέει ότι πίνει χλωροκίνη και δεν κολλάει κορωνοϊό. Δεν γίνεται να πατούν έναν άνθρωπο στο σβέρκο και επειδή είναι μαύρος να τον αφήνουν να ξεψυχάει λέγοντας "I can't breathe".

Και είναι αλήθεια. Ανήκουμε σε εκείνους που δε μπορούν να αναπνεύσουν από το κακό όνειρο και την παράνοια αυτού του πλανήτη. Που αν είσαι μαύρος σε σκοτώνουν, γιατί είσαι χρήσιμος μοναχά για σκλάβος ή  αν λέγεσαι Γιάννης Αντετοκούνμπο, αν είσαι Κινέζος σε θεωρούν μίασμα γιατί εξαιτίας σου ήρθε ο κορωνοϊός αλλά άμα ενισχύεις την οικονομία μας το καλοκαίρι σε γάμους στη Σαντορινη σ'αγαπάμε, που αν είσαι γυναίκα και είσαι όμορφη θα σου ρίξουν βιτριόλι στο πρόσωπο και θα σε κατηγορήσουν ότι έφταιγες, που αν είσαι άσχημη θα είσαι "η κακομοίρα" που κρίμα δεν την θέλει κανείς για σύντροφο, που αν είσαι πολύ συναισθηματική κάνε καλύτερα παιδιά και σπίτι, που αν είσαι πολύ ψυχρή και θες καριέρα μάλλον ανδροφέρνεις. Που αν έχεις διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό θα σε δολοφονήσουν και θα σου επιτεθούν και θα φταις. Που αν είσαι παιδί με φίλους στα Εξάρχεια σε σκοτώνουν ένα τυχαίο βράδυ, που αν είσαι νέος μουσικός στο Κερατσίνι σε σκοτώνουν φασίστες . Που αν είσαι πρόσφυγας "τι γυρεύεις εδώ; να πας από εκεί που ήρθες".

Από το πιο μικρό χωριό όπως η Ελλάδα μέχρι την πιο μεγάλη Πολιτεία με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν. Με τη ρίζα του ρατσισμού μέσα τους κάποιοι. Παλιότερα ίσως έλεγα ότι είναι η καχυποψία ή ο φόβος για το διαφορετικό το 2020 όμως κανείς μας δεν έχει δικαιολογία. Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί πως " δεν ήξερε" ή "δεν κατάλαβε". Είμαστε η πιο μορφωμένη γενιά, με πρόσβαση σε άπειρες πηγές και εργαλεία γνώσης.

΄Έτσι λοιπόν, με το βλέμμα στραμμένο σε όσα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και δεν είναι. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε και όλα αυτά θα είναι ένα κακό όνειρο, το γνωστό "δεν είναι ο κόσμος σου αυτός είναι διαφορετικός". Θα ξυπνήσουμε δίχως να είμαστε ιδρωμένοι από την αδικία και θα στρέψουμε τα μάτια μας στο μέλλον.

Edito #7 | Έρωτας στην καραντίνα | Μαριλένα Κολλάρου

Ο έρωτας  στην καραντίνα. Δεν ξεγελά νόμους. Υποχωρήσεις μόνο για βασικές ανάγκες . Ένα για τον γιατρό, δύο για super market, έξι για σωματική άθληση. Εγώ,  κύριε Καραντίνε μου, με τα πρησμένα μάτια και τα ξεραμένα χείλη που στέλνω μήνυμα; Εγώ, που θέλω να αγγίξω. Γιατί είμαι μόνο 23 χρονών.

            Πρέπει να φιλήσω κάποιον. Είναι μεγάλη ανάγκη. Μας χωρίζει η οργή της φύσης, αμέτρητα νεκρά σώματα κάτω από τη γη, τα οποία σκέπασαν με τσιμέντο. Εγώ νιώθω τελευταία λίγο ερωτευμένη, μα σε ποιον να το πω; Αισθάνομαι ότι είναι ντροπή. Γύρω μου, οι λαοί πεθαίνουν σε ασθενικές βιντεοκλήσεις και σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αεροπλάνα με μάσκες κατάσχονται, στήνονται αόρατες γυάλες και κολυμπάμε  σε ένα ενυδρείο χωρίς φίλτρα. Οι αυθόρμητες πράξεις καλύτερα να αποφεύγονται, γιατί ατομική ευθύνη, γιατί κάποιοι άλλοι, γιατί ίσως λίγο κι εμείς, γιατί κίνδυνος. «Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;» συνήθιζα να λέω χιουμοριστικά, μιμούμενη wanna be desperate housewifes. Τα παιδιά, πώς θα γίνονται πια τα παιδιά τηρώντας δύο μέτρα απόσταση ανάμεσα μας; Δεν αρκεί το χάσμα στις ψυχές, δεν μπορούμε πια ούτε τα σώματα να κατευνάσουμε.

            Κλεισμένοι σε σπίτια με τη ζωή που μας έτυχε. Καθένας με τη μοναξιά του.  Με δήθεν συγγενείς κι οικογένειες, με δήθεν ασφάλεια κι οχτώ πακέτα μακαρόνια, τα οποία θέλω να βράσω και να δέσω σαν θηλιά γύρω από τον λαιμό μου. Μονάχα τότε θα χορτάσω, όχι δεν πεινάω, δεν θα ξαναπεινάσω ποτέ. Είμαι η γενιά της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων, του Grexit, του δημοψηφίσματος,  των capital controls, της ανεργίας, των κορνιζαρισμένων πτυχίων, του αντικαπνιστικού νόμου, του coronavirus, της ατομικής ευθύνης, του νόμιμου εγκλεισμού, του 13033 του μετακίνηση 6 ΚΟΛΛΑΡΟΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΑ.

            Εκτός από τον σοβαρότατο coronavirus, συμβαίνει επίσης κι η άλωση της αυτοκυριαρχίας. Κάτω από το πέπλο της ατομικής ευθύνης κρύβονται τα αγαπημένα μου ρήματα: ονειρεύομαι, θέλω, λαχταρώ. Εάν κάποιος τολμήσει να θελήσει, ευθύς του απαντούν «Σώπα εσύ, έχεις υγεία», «Σώπα έχεις και σπίτι κι ένα πιάτο φαγητό». Φυσικά αυτά υπεραρκούν, εάν είσαι σκύλος. Κατάντησα να ντρέπομαι γιατί λαχταρώ να περπατήσω ξυπόλητη στην έρημο, για να βεβαιωθώ ότι καίει. Θέλω να καθίσω κάτω από την αμυγδαλιά διαβάζοντας ένα βιβλίο που μιλά για πανδημίες κι απαγορευμένους έρωτες χωρίς να το ζω. Λαχταρώ να αγγίξω τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα, γιατί έχω ξεχάσει την όψη του, έχω ξεχάσει τη μυρωδιά του, έχω ξεχάσει πως κοιμάται τα βράδια, πως ανασαίνει, πως θυμώνει, πως φιλά.

Εγώ

με τα πρησμένα μάτια και τα ξεραμένα χείλη,

που είμαι μόνο 23

κι έτυχε να ερωτευτώ,

ποιο νούμερο στέλνω;

Μαριλένα Κολλάρου

Edito #6 Αυτή η Τέχνη είναι δική τους και δική μας

Μάης - μήνας κόκκινος, ποτισμένος με αίμα και με λουλούδια. Τόσο κοντά το ένα με το άλλο. Κάθε Πρωτομαγιά μια υπενθύμιση ενός ατέρμονου και καινούριου αγώνα και η μέρα που γεννήθηκε ο εμβληματικός μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Είχε γράψει εκείνος "Ετούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του." Και οι καλλιτέχνες δε γονατίζουν , παρά μονάχα διεκδικούν την αξιοπρέπεια τους.

Μέσα σε σχεδόν μία δεκαετία η γενιά μου αντιμετωπίζει για δεύτερη φορά μία  τρομερή κρίση. 2009 η ευημερία έγινε μία άγνωστη σταδιακά λέξη. Λιτότητα μας είπαν - ή μάλλον καλύτερα μας επέβαλλαν. Επιχειρήσεις έκλειναν, άνθρωποι έχαναν τα σπίτια τους, νέοι που δεν είχαν καν τη δυνατότητα να σπουδάσουν λόγω έλλειψης χρημάτων . Άλλοι πάλι έκαναν διπλές δουλειές για να τα καταφέρουν. Για τους καλλιτέχνες βέβαια τα πράγματα ήταν πάντα λίγο πιο δύσκολα ήδη από την στιγμή που αποφάσιζαν να αφιερώσουν την ζωή τους στην Τέχνη τους.

Στα χρόνια του κορωνοϊού οι καλλιτέχνες πλήττονται αλόγιστα - με την πλειοψηφία αυτών να μην δικαιούται το επίδομα , καθώς τα κριτήρια είναι ιδιαίτερα απαιτητικά ενώ το καλοκαίρι που έρχεται βροντοψιθυρίζεται από πολλούς ότι δεν θα γίνουν καθόλου παραστάσεις δημιουργώντας ακόμα περισσότερα προβλήματα και οικονομική αβεβαιότητα σ'εκείνους. Μα δεν είναι μόνο ο ιός που απλά δυσχεραίνει την κατάσταση. Οι καλλιτέχνες ήδη ήταν οι περιθωριοποιημένοι - αγαπημένοι του κόσμου. Είναι εκείνοι που όλοι τους θαυμάζουν όταν βρίσκονται πάνω σε μία σκηνή αλλά κανείς δεν σκέφτεται πόσες ώρες έχουν επενδύσει στην τέχνη τους σε πρόβες, πόσες φορές έχουν παίξει απλήρωτοι, πόσες (απλήρωτες ασφαλώς) πρακτικές έχουν κάνει για να καταφέρουν κάποια στιγμή να προχωρήσουν, πόσες διπλές και τριπλές δουλειές έχουν δουλέψει για να μπορέσουν να ζουν, να σπουδάζουν και να καλλιεργούν την Τέχνη τους με αξιοπρέπεια.

Ναι είναι αλήθεια, η καραντίνα χωρίς εκείνους δεν θα ήταν η ίδια. Αν ως δια μαγείας αποσύρονταν όλα τα βιβλία, τα σιντί, οι πίνακες που έχουμε σπίτι μας- κάποιοι καλλιτέχνες ήδη απέσυραν το έργο τους από το Υoutube ως ένδειξη διαμαρτυρίας- η ζωή θα ήταν αποκλειστικά η τρομοκρατία των ειδήσεων - που φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν κάθε μέρα πόσο κακοί και ανυπάκουοι είμαστε καλλιεργώντας μας όσα ενοχικά σύνδρομα είναι απαραίτητα για να είμαστε πιο διαχειρίσιμοι.

Φοβάμαι, μη τυχόν η λύση που θα προταθεί- αν λειτουργήσουν ποτέ τα αντανακλαστικά του Υπουργείου Πολιτισμού-  αλλοιώσει τις Τέχνες .Φοβάμαι μην τυχόν τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες επιβιώσουν τελικά για πάντα ως καθηγητές μουσικής - χωρίς να συνεχίσουν παράλληλα να κυνηγάνε το όνειρό τους. Ακόμα,φανταστείτε να παρακολουθούμε τα πάντα παραστάσεις, συναυλίες, εικαστικές εκθέσεις αποκλειστικά με live streaming το οποίο σαφώς θα ήταν επί πληρωμή για να μπορέσουν έστω οι άνθρωποι αυτοί να έχουν κάποια στοιχειώδη έσοδα.  Θα ήταν το ίδιο;

Οι καλλιτέχνες βέβαια είναι οι πιο ταλαντούχοι άνθρωποι γιατί αν και μπορεί να έχουν ένα χάος στο μυαλό τους - μπορούν να σε γοητεύσουν με τα τραγούδια, τις παραστάσεις, μία χορογραφία ή ένα ποίημα. Ο καλλιτέχνης παράγει Τέχνη για να επικοινωνήσει με τον άνθρωπο και αυτό σίγουρα δεν μπορεί να γίνει με ουσιαστικό τρόπο μέσα από μία οθόνη. Η  κάθε παράσταση- με βάση τους νόμους του θεάτρου- είναι ένα μοναδικό στον κόσμο συμβάν λόγω του κοινού που βρίσκεται από κάτω. Καμία δεν είναι ίδια με την άλλη. Πως θα ήταν να παίζει λοιπόν κανείς χωρίς κοινό; Φοβάμαι γιατί μόνο στις κηδείες επικρατεί σιωπή και δεν υπάρχει χειροκρότημα.

Ας υποστηρίξουμε όλοι τους καλλιτέχνες που διεκδικούν τις ζωές τους όχι μόνο γιατί μας χάρισαν το έργο τους απλόχερα, αλλά γιατί με την Τέχνη τους έσκαψαν το χώμα της ψυχής μας και το έκαναν λουλούδι με τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν. Ας τους υποστηρίξουμε γιατί δίχως Τέχνη δε μπορούμε να λογιζόμαστε για άνθρωποι. Είμαστε στο πλευρό τους γιατί...


 Αυτή η Τέχνη είναι δική τους και δική μας.

Κάλλια Βαβουλιώτη

Edito #5 Για την άνοδο της σημερινής ασημαντότητας

Αν ο Κορνήλιος Καστοριάδης ζούσε σήμερα ίσως να φρίκαρε με το πόσο επίκαιρος και συνάμα διαχρονικός υπήρξε και υπάρχει.

Ξύπνησα το πρωί από ένα όνειρο και έχοντας σκάσει  από τη ζέστη σαν να είναι κάποιο παράδοξο καλοκαίρι καρφωμένο στον κόρφο μου. Ευτυχώς γλίτωσα τα υγρά από ιδρώτα σεντόνια. Η τελευταία σκηνή που θυμάμαι ήταν ότι ταξιδεύαμε σε ένα ιστιοπλοϊκό μαζί με τον Ανδρέα Εμπειρίκο και τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, την Κατερίνα Γώγου και τη Λιλή Ζωγράφου. Η Γώγου είχε αναλάβει Καπετάνισσα και είχαμε πρίμο τον καιρό. Είχαμε ξανοιχτεί στη θάλασσα - και δυστυχώς δεν συγκράτησα τις συντεταγμένες. Είχα τρυπώσει στο πλοίο κρυφά. Είχα φωτεινή πυξίδα τον έρωτα για τα γραπτά του Κορνήλιου Καστοριάδη.

Ο Ανδρέας και η Μάτση είχαν πιάσει μία γωνιά και εκείνος την μυούσε στον υπερρεαλισμό μέσω της ψυχανάλυσης. Το λευκό της φουστάνι - μάλλον ήταν εκείνο που ονειρευόταν ο Παυλίδης στη φωτιά στο λιμάνι. Ο Κορνήλιος μαζί με την Κατερίνα έπιναν μπύρα ασταμάτητα και η Λιλλή κάπνιζε δίχως σταματημό. Μιλούσαν θυμάμαι και έλεγαν για το πόσο ανελεύθεροι θα είναι οι άνθρωποι κάποτε - για το πως η ανελευθερία ξεκινάει από μέσα μας. Η Κατερίνα έλεγε πως πρέπει να τσακίσουμε το φασισμό με ένα αντάρτικο πόλης και ο Κορνήλιος ρητόρευε για το πως ο έρωτας και η παιδεία έχουν τη δύναμη ν'αλλάξουν τον κόσμο. Η Λιλή θυμόταν εικόνες από τότε που φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση και ήθελε να βοηθήσει τους άλλους δύο να φτιάξουν ένα σχέδιο.

Μέσα στην κούπα του πρωινού καφέ σκεφτόμουν ασταμάτητα τον τίτλο " Η άνοδος της ασημαντότητας". Αυτή η φράση σε επανάληψη σαν μάντρα. Έβλεπα τον Κορνήλιο Καστοριάδη στον καφέ να οργίζεται με  τη γενιά μου - όχι για όσα ζει - αλλά για όσα μας λένε και για όσα δε μας λένε. Για τους ανώτερους της πυραμίδας που όφειλαν να είναι οι τελευταίοι.Για την αδράνεια μας και για το σπρώξιμο σε μία οθόνη για συγκεκριμένους λόγους και για τους "σελέμπριτις" που για δέκα λεπτά δημοσιότητας παρουσιάζονται σαν άλλοι "Δαβίδ" που νίκησαν το θεριό του κορωνοϊού. Τον ενοχλούσε και εκείνο το άθλιο τικτοκ που ασυναίσθητα μας δίνει ακόμα μία σπρωξιά στην κατρακύλα- αποπροσανατολίζοντας μας από τα ουσιώδη . Θύμωνε πολύ ακόμα για το γεγονός ότι πλέον οι φοιτητές δεν θα γεμίζουν αμφιθέατρα και ο Άσιμος πια δε θα μπορεί να λέει " Παράτα τα θρανία και τ'αμφιθέατρα, να 'ρθεις στην παραλία να κάνουμ'έρωτα.

Με τις πρώτες γουλιές ο Κορνήλιος ηρέμησε - μου είπε να ανοίξω το βιβλίο του στις σελίδες 128- 131 και θα καταλάβαινα τα πάντα. Πράγματι εκεί έγραφε κατά λέξη «Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους – οικολογική, για παράδειγμα – θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δε μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν την συνείδηση των συμπολιτών τους.»

Κάλλια Βαβουλιώτη

Edito #4 Eν μέσω τρικυμίας κατάλαβα

Έπεσε στην αντίληψή μου , ένα δημοσίευμα του ΟΗΕ που αναφερόταν λίγους μήνες πριν ξεσπάσει η πανδημία του κορωνοιού - στο γεγονός ότι βρισκόμαστε λίγο πριν  από μια παγκόσμια κρίση. Αλήθεια όσο και αν δεν θέλει κανείς να είναι συνομωσιολόγος, η αμφιβολία είναι αυτή που θρέφει τη σκέψη.Μας το δίδαξε ήδη από την εφηβεία μας, η ατέρμονη παιδούλα Τζάνις Τζόπλιν.Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητη κάποια μαντική ικανότητα για να κατανοήσει κανείς ότι η δράση, φέρνει και αντίδραση και η έλλειψη σεβασμού της φύσης , του πλανήτη θα γυρνούσε κάποια στιγμή εις βάρος μας.

Ας πιστέψουμε, ότι όλο αυτό είναι μία ταινία ή ένα κακό όνειρο, ας μην αναλώσουμε χρόνο και σκέψη ούτε σε πολιτικά ούτε σε οικονομικά αίτια, αλλά ας περάσουμε χρόνο με τον εαυτό μας προσπαθώντας να κατανοήσουμε. Ξέρεις είναι αλήθεια ευκαιρία, να πάρεις εκείνη την άδεια που τόσο ήθελες όλον αυτό τον καιρό, να διαβάσεις το βιβλίο που είχες ξεχάσει στη βιβλιοθήκη σου - είμαι σίγουρη ότι για τους περισσότερους είναι πολλά τα βιβλία, μιας και μερικοί ηδονιζόμαστε να βλέπουμε καινούρια βιβλία να κοσμούν τα ράφια της βιβλιοθήκης μας. Είναι η ευκαιρία σου να δεις εκείνη τη σειρά, που πάντα σε έπαιρνε ο ύπνος, να βρεις κάποια σεμινάρια εξ'αποστάσεως και να αναπτύξεις ένα νέο skill. Να περάσεις ποιοτικό χρόνο με το παιδί σου, δίχως να το παρκάρεις στους παππούδες, που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Να συζητήσεις με την αγαπημένη ή τον αγαπημένο σου και να βρείτε νέα σημεία επαφής.

Ο μόνος τρόπος για να επιβιώνει κανείς, ανεξαρτήτως κρίσεων είναι μεταβολίζοντας την δυσκολία, το άγχος , την κρίση πανικού σε ευκαιρία, σε καλοσύνη, σε κάτι αισιόδοξο. Όπως από την κάμπια γίνεται η πεταλούδα και από το ασχημόπαπο κύκνος. Καμία Άνοιξη δεν χάθηκε. Πάρε την ευθύνη στα χέρια σου, σκέψου εσένα και τους ανθρώπους γύρω σου, αυτή η κρίση έγινε για να γίνει το ανθρώπινο ον ανελέητα ανθρώπινο.

Νιώσε τον ήλιο όταν σε αγγίζει, άκουσε με την ψυχή σου εκείνο το τραγούδι και όχι αδιαφορώντας, όλα έγιναν για να διπλοτσεκάρουμε αν η ζωή που ζούμε είναι αυτή που θέλουμε να ζήσουμε, αν έχουμε τις σωστές αξίες και αν έχουμε επιλέξει τους σωστούς φίλους, τις σωστές αγάπες, τις σωστές δουλειές.

Τρικυμία είναι θα περάσει κι η θάλασσα ξανά θα γίνει λάδι...

Το πλάνο τελείωσε με θάλασσα ήρεμη και ήλιο.

Πέρνα λίγο χρόνο και άκου όσα σου έλεγες και δεν άκουγες τόσο καιρό.

CUT.

Κάλλια Βαβουλιώτη

Edito #3 Δε χρειάζεται νοσταλγία για το παρελθόν μόνο λύσσα για το μέλλον

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

2018 τα χρόνια της συνειδητοποίησης. Φέρω βαριές πληγές που μετουσίωσα σε πλάκα και αμνησία. Φοβάμαι όσους θυμούνται πως κάποτε είχα μνήμη που θυμόταν μέχρι και τηλεφωνικούς διαλόγους  τεσσάρων ωρών. Είναι η χρονιά που μετρήσαμε απώλειες καλλιτεχνών και πάλι, ανθρώπων που είχαν παλέψει για κάτι, ανθρώπων δικών μας σε προσωπικό επίπεδο. 

 Νιώθω ότι θέλω να κάνω λίστες, με τα αγαπημένα μου τραγούδια για αυτή τη χρονιά, με τα βιβλία που διάβασα, με τους δίσκους που αγάπησα με τις ταινίες που είδα. Ξέρω πως όσες λίστες και αν κάνω μετά θα μετανιώσω που ξέχασα να συμπεριλάβω κάτι και θα θέλω να προσθέσω και να προσθέσω και να προσθέσω. 

2018. Είναι η χρονιά που "τρως ένα χαστούκι" και ξυπνάς από το όνειρο.  Ενηλικιώνεσαι  και όσο και αν η ενηλικίωση είναι φυλακή εσύ απελευθερώνεσαι κιόλας. Κρατάς από τον μικρό σου εαυτό ότι χρειάζεσαι και βλέπεις ότι η ανιδιοτέλεια είναι ψέμα τις περισσότερες φορές. Σκέφτεσαι πως έγινες ρομαντικό γιατί πίστευες στην πλατωνικότητα των πραγμάτων. Έβλεπες τους άλλους με όσα ήθελες εσύ να τους προσδώσεις. Έγινες ενήλικας, αφού αποποιήθηκες ό,τι σε βάραινε και εκτίμησες διπλά αυτά για τα οποία πάλεψες. Αξίζεις ένα μπράβο, αρκετά με το αυτομαστίγωμα.

2018, τα δράματα δεν είχαν τελειωμό. Η Δικαιοσύνη είναι μία αιματοβαμμένη ζυγαριά. Τις καλές στιγμές και την ισορροπία όλοι τις έχουμε προεξοφλήσει με αίμα. Είμαστε στα χρόνια που αν είσαι γυναίκα ή θέλεις να είσαι γυναίκα ή απλά ο εαυτός σου πληρώνεις με τη ζωή σου- αφού σου κρεμάσουν ταμπέλες για να αλαφρύνουν την δική τους έλλειψη ζωής. Αν ζεις όπως θέλεις εσύ και παλεύεις και τα καταφέρνεις , σε μισούνε.

Παρά τις απώλειες όμως, το 2018 παλεύει για να δείξει ότι μέσα σε όλα αυτά υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί. Ήθελα να γράψω ένα κείμενο- το έγραψα μέχρι τη μέση για το "αλλιώτικο παιδάκι" του Παύλου Παυλίδη, που εκτός από τέχνη της εποχής και δικαίωση για έναν αδικοχαμένο άνθρωπο αποτελεί και ένα έργο τέχνης οπτικά με τη σκηνοθεσία της Μαρίνας Δανέζη - αλλά σκέφτηκα ότι θα ήθελα να τα γράψω όλα μαζί όσα σκέφτομαι και να μην γράψω πέντε κείμενα σαν χείμαρρο μες τα τελειώματα της χρονιάς. Αυτή η χρονιά παλεύει να δείξει ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο αντίκρυσμα της τερατόμορφης πραγματικότητας.

Πρέπει η πάλη να συνεχιστεί, ακόμα και αν χρειάζεται που και που να ξαποστάσουμε. Νομίζω πως αποποιηθήκαμε τα ψεύτικα, παλεύουμε ακόμα, χάσαμε όσα μας κρατούσαν πίσω, πήραμε μια ανταμοιβή για την μοναχικότητα της ύπαρξης, είδαμε ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό απ'ότι νομίζαμε. Αξίζει αυτή η ζωή, αξίζει να επενδύουμε σε στιγμές, σε ανθρώπους, σε καινούργια πράγματα που έρχονται.

Την ερχόμενη χρονιά, εύχομαι και για εμένα και για όλους, να διαβάσουμε περισσότερα βιβλία, να ακούσουμε περισσότερες όμορφες μουσικές, να δούμε περισσότερες όμορφες ταινίες, να κάνουμε πιο πολλές ζεστές και εποικοδομητικές συζητήσεις, να γνωρίσουμε περισσότερους ωραίους ανθρώπους. Άλλωστε όσα και αν κάνεις από αυτά ποτέ δεν είναι αρκετά!

Να είναι το 2019 πιο ανθρώπινο για όλους, 
να φωτίσει ένα αστέρι τις ψυχές και τις καρδιές μας,
υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί.

Editorial #1 Oι Γολιάθ είναι θρασύδειλοι

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη 

Oι χρονιές προσωποποιούνται σε ανθρώπους ή ίσως είναι μία τάση των τελευταίων ημερών αυτή. Με το φευγιό τους , προβληματίζεσαι και κάνεις απολογισμό. Αναρωτιέσαι και συλλογίζεσαι εγώ τι πήρα και τι έδωσα σ’αυτό το 2017. Όχι για να κάνεις λογαριασμό, όχι για να δεις τι χρωστάς και τι σου έδωσαν - οι καρδιές και οι ζωές δεν ήταν και δεν θα γίνουν ποτέ ψιλικατζίδικα για όσους καίγονται μέσα τους.

Καίγονται για να δημιουργήσουν και να εμπνεύσουν και άλλους ανθρώπους, όπως το αστέρι είναι εκείνο που κάνει τα λαμπάκια και το δέντρο να ανάβουν και όχι εν τέλει το ηλεκτρικό. Καίγονται για να εμφυσήσουν και να διασπείρουν μία ιδέα και μία φιλοσοφία ζωής σε άλλους. Καίγονται να κάνουν με κάθε κόστος αυτό που αγαπούν κι ας ξυπνούν στην γκαρσονιέρα να αδράξουν την καθημερινότητα και να έχουν να αντιμετωπίσουν χίλιες προσωπικές μάχες μονομιάς.

H χρονιά που έφυγε , αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση αλλά ίσως να είναι και στη φύση μας αυτό το ακατάπαυστο ανικανοποίητο, και ίσως πάλι να είναι και εκείνο που μας ωθεί στην πρόοδο.Δε μιλάω ποτέ με βεβαιότητες καθώς παραπατάω πάντα στην ανεπαίσθητη αυτοαμφισβήτηση και αμφιβολία – αλλά πιστεύω πως το '17 έφερε αγάπη και συνειδητοποίηση. Ή απλώς συνειδητοποίηση της αγάπης και του ότι αν αυτή δε σε ματώσει ίσως να μην είναι αγάπη.

H χρονιά που έφυγε με έκανε περισσότερο από ποτέ να συνειδητοποιήσω πως είναι σημαντικό να ακολουθείς μία οργανωμένη καθημερινότητα για να πετύχεις τους στόχους σου, αλλά με δίδαξε πως είναι εξίσου σημαντικό το να παρεκκλίνεις φεύγοντας πχ . για έναν προορισμό στα μέσα του καλοκαιριού χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν. Με δίδαξε επίσης, ότι είναι σημαντικό να νιώθεις ευγνωμοσύνη για την οικογένεια σου, αλλά εξίσου σημαντικό να ξεπεράσεις τα όρια, να τσακωθείς μια φορά έστω άσχημα με τους γονείς σου και να κάνεις αυτό που θέλεις δίχως ενοχές – γιατί η επανάσταση είναι πράγματι προσωπική υπόθεση και ακόμα και αν συμβαίνει αργοπορημένα, ξεκινάει από το σπίτι.

Η χρονιά που φεύγει, με δίδαξε ότι η φιλία υπάρχει ανεξαρτήτου ηλικίας ,απόστασης, πεποιθήσεων και διαφορετικότητας στον τρόπο σκέψης. Είναι εκείνη η παρέα που σε βαστάει όταν θέλεις απλώς να παρατήσεις κάθε αγώνα – γιατί βάλλεσαι από ματαιότητα και νιχιλισμό και σου ψιθυρίζεις πως τίποτα δεν θ’αλλάξει όσο και αν προσπαθείς. Είναι εκείνη η απόφαση να θυσιάσεις προσωπικό χρόνο και χώρο και να συνυπάρξεις ακόμα και αν συγκρούεσαι και να βοηθάς – είτε μπορείς είτε όχι.Είναι εκείνη η αρετή του ν'ακούς όταν κάποιος θέλει να μιλήσει και να μην διακόπτεις.Είναι εκείνη η φιλοσοφία που μας εμφύσησε ο Ίκαρος, μεταξύ φίλων να λέμε μόνο “Au Revoir” ποτέ Αντίο.

Διδαχή από το έτος που πέρασε είναι και η συνειδητοποίηση ότι κόντρα στην κακεντρεχή και χρησιμοθηρική πεποίθηση των ανθρώπων θα υπάρχουν πάντα κάποιες αξίες που δεν θα εκλείψουν ποτέ – και αυτό μπορώ να το πω με κάθε βεβαιότητα.Η αλήθεια που θα φανερώνεται πάντα γιατί η δικαιοσύνη δεν ανέχεται καλοπλασμένα ψέματα και εμείς θα αγαπάμε πάντα την ιδεαλιστική πεποίθηση ότι η αδικία επιστρέφει σε όποιον την ξεκίνησε. Η συνειδητοποίηση για την καλοσύνη των ξένων. Εκείνων που θα σε βοηθήσουν να βρεις την οδό λες και την ψάχνουν οι ίδιοι, ενώ εσύ ως άξεστο επαρχιωτόπουλο στέκεις κάπου μπερδεμένη σε κάποια στενά κοντά στην Πατησίων .Εκείνοι που θα βοηθήσουν ένα κορίτσι χωρίς λόγο να πάει στον σταθμό των τρένων ενώ δεν μπορεί να περπατήσει λόγω ενός διαστρέματος στο πόδι, εκείνοι που θα αγοράσουν σε κάποιον άστεγο που ψάχνει τα σκουπίδια κάτι να φάει- πολύ περισσότερο σ’εκείνους που θα τον κεράσουν σοκολάτα και τσιγάρο, γιατί και οι άστεγοι χρειάζονται λίγη σοκολάτα για να νιώσουν άνθρωποι και λίγο καπνό για να ξεχαρμανιάσουν , όχι μόνο ξεροκόμματο.

Είναι η συνειδητοποίηση, ότι  μπορείς να μοιραστείς σαν ιστορία , όχι μυθιστόρημα - δύσκολο να γραφτεί σε ένα εξάωρο ταξίδι- περισσότερο διήγημα, πολλά πράγματα για την ιστορία της ζωής σου σ’ένα κουπέ τρένου, μ'έναν ολοκληρωτικά άγνωστο, να σου μιλήσουν για μία μητέρα που αποδήμησε και που την αγαπούσαν πολύ και την μοναξιά παρά την κάβλα που χαρίζει η ελευθερία και αντίστοιχα να μοιραστείς μια ενοχή για την τρέλα σου να ζεις σαν σε παραμύθι ανεξαρτήτου έκβασης και να σε καθησυχάσουν.

Είναι η συνειδητοποίηση πως δεν σου ταιριάζουν  οι εκβιασμοί , οι χειραγωγήσεις , οι δημαγωγίες και η αναπαραγωγή επιβλαβών μοτίβων από οικείους και ξένους – καθώς ούτε και η ύπαρξη κάποιων Σωτήρων που θαρρούν τον ανθρωπισμό για αγάπη και όχι την ανιδιοτέλεια, και την βοήθεια για ανταπόδοση και φυλακή του υποβοηθούμενου σκλάβου, με το αντάλλαγμα προφανώς την αίσθηση ανωτερότητας που όλο αυτό το νταλαβέρι δίνει . Αλλά είναι και η πεποίθηση ότι όσα κανείς ζητάει τα βρίσκει με πίστη, υπομονή και θέληση .

Η νέα χρονιά να έχει τον ακατάσβεστο πόθο για παρέες και επικοινωνία.Για νέους στόχους προπάντων συλλογικούς. Για συζητήσεις με ανθρώπους που θα επιθυμούν να κάνουν την απόσταση μια γειτονιά. Να έχει αυτοκριτική γιατί μόνο έτσι επέρχεται βελτίωση - κι ας αποτελεί αυτή επίπονη διαδικασία.

Η νέα χρονιά να μας εμφυσήσει την πίστη στην αντίληψη ότι οι Γολιάθ ήταν πάντοτε θρασύδειλοι τύποι - που με το φόβο και τα λόγια κέρδιζαν μάχες που δεν είχαν δώσει oυσιαστικά ποτέ. Και ότι η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι πολύ ανώτερη απ'ότι μας φοβίζει και μας φαίνεται ακατόρθωτο.


Να φέρει παρέες. Αυτό θα ήθελε και ο θείος Χρόνης.

Ένα τραπέζι, λίγη ρακή και καλούς φίλους.

Να νιώσουμε πιο γεμάτοι από ποτέ.

Painting: "David with the head of Goliath"- M.Caravaggio