Η ταινία "Μήλα" με πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη στον δρόμο για τα Όσκαρ

 Η ταινία «Μήλα» του Χρήστου Νίκου, η ελληνική πρόταση που θα διεκδικήσει υποψηφιότητα στα Όσκαρ 2021, στην κατηγορία καλύτερης Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους, προβάλεται διαδικτυακά την Κυριακή 17/1 και για ένα εικοσιτετράωρο, με ελεύθερη πρόσβαση, παρέχοντας τη δυνατότητα και στους ψηφοφόρους της Αμερικανικής Ακαδημίας να δουν την ταινία, όπως ενημερώνει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.

Φωτογραφία : Ζέτα Χιώτη

Στην ίδια πλατφόρμα, μαζί με τα «Μήλα» θα διατίθεται και η ταινία «Index» του Νικόλα Κολοβού, που προσδοκά την είσοδό της στην πεντάδα υποψηφίων για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους.

Η απονομή των βραβείων Όσκαρ θα πραγματοποιηθεί τον Απρίλιο του 2021.

Όσο για την online προβολή των δύο ελληνικών ταινιών πρόκειται για κοινή δράση του Los Angeles Greek Film Festival και του UCLA Stavros Niarchos Foundation Center for the Study of Hellenic Culture.

Τα «Μήλα», στη διαδρομή τους προς το Όσκαρ, έχουν πολύτιμη σύμμαχό τους την Κέιτ Μπλάνσετ. Ως γνωστόν, η διάσημη ηθοποιός συνδράμει από τη θέση του executive producer στην προώθηση της ταινίας. Ενδεικτική ήταν η συζήτηση στο κανάλι του διαδικτυακού περιοδικού TheWrap στο YouTube, στις 7 Δεκεμβρίου 2020, όταν η Κέιτ Μπλάνσετ σύστησε τον Έλληνα σκηνοθέτη στο κοινό και στα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας .

Σύμφωνα με την πρόσφατη πρόβλεψη του περιοδικού Variety, τα «Μήλα» ανεβαίνουν στη 16η θέση ανάμεσα σε ταινίες από 70 χώρες, που φιλοδοξούν να ακουστούν στην πεντάδα των υποψηφίων για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, ενώ το περιοδικό The Hollywood Reporter έχει τα «Μήλα» ανάμεσα στις τρεις καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες του 2020: «Τα ''Μήλα'' είναι μία λεπτή σάτιρα για την τεχνολογία, για τα apple στις τσέπες μας που μας κλέβουν τη μνήμη και την προσωπική μας ταυτότητα. Ο ήρωας της ταινίας, όμως, ξυπνάει με αμνησία σε έναν αναλογικό κόσμο χωρίς ίντερνετ και κινητά για να καταγράψει σε μία παλιά Polaroid τις καινούργιες εμπειρίες του, που θα τον βοηθήσουν να συνθέσει μία νέα μνήμη», γράφει το περιοδικό.

Προηγήθηκε η μεγάλη πορεία της ταινίας σε διεθνή φεστιβάλ, με βραβεία και καλές κριτικές, στη διάρκεια μίας δύσκολης χρονιάς λόγω της πανδημίας, που έφερε την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα σε μία πρωτόγνωρη καθημερινότητα.

Τα «Μήλα» είναι συμπαραγωγή Ελλάδας, Πολωνίας, Σλοβενίας και υποστηρίζεται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Το σενάριο είναι του Χρήστου Νίκου και του Σταύρου Ράπτη. Ερμηνεύουν ο Άρης Σερβετάλης, η Σοφία Γεωργοβασίλη, η Άννα Καλαϊτζίδου και ο Αργύρης Μπακιρτζής.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το Βραβείο του Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην ταινία «Το Σύννεφο στο Δωμάτιό της» από την Κίνα

 «Το Σύννεφο στο Δωμάτιό της», η ταινία της κινέζας Ζενγκ Λου Σινιουάν απέσπασε το μεγάλο βραβείο του 11ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας το οποίο ολοκληρώθηκε την Κυριακή, συνεχίζει όμως με επιτυχία τις διαδικτυακές προβολές του έως και τη Δευτέρα 26 Οκτωβρίου στην πλατφόρμα online.tainiothiki.gr.

Η κριτική επιτροπή απένειμε το βραβείο στην Ζενγκ Λου Σινιουάν «για το αινιγματικό και ειλικρινές ταξίδι μιας νεαρής γυναίκας που ψάχνει να βρει ένα χώρο να ανήκει σε μια ασπρόμαυρη ουτοπία, κάνοντας μας να αναρωτηθούμε και εμείς για το δικό μας οικείο».

Το βραβείο συνοδεύεται από το ποσό των 10.000 ευρώ σε post production services για την επόμενη ταινία της νικήτριας, από την Authorwave.

Επίσης, εύφημο μνεία απέσπασε το γαλλικό ντοκιμαντέρ «Απεργείς ή πεθαίνεις» του Ζόναθαν Ρεσινιό «για το πλούσιο μωσαϊκό διαφορετικών ανθρώπων μιας βιομηχανικής πόλης της Γαλλίας γεμάτη από ομίχλη, που πίσω από αυτή νιώσαμε την Επανάσταση που έρχεται».

CROWDFUNDING ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ «ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ»

Crowdfunding: «Πικρό Γάλα» των Άλκη Παπαδόπουλου και Κατερίνας Αδαμίδου

Η πτυχιακή ταινία του Τμήματος Κινηματογράφου, ΑΠΘ ζητάει τη βοήθειά σας για να πραγματοποιήσει με ασφάλεια τα γυρίσματά της.

Η Μαριάννα, μια γυναίκα γύρω στα 30, επιλέγει μετά από χρόνια να επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι στο χωριό. Εκεί βρίσκει τον ετοιμοθάνατο πατέρα της, Παύλο, τον οποίο φροντίζει η μητέρα της, Χριστίνα. Το σπίτι ξυπνάει στη Μαριάννα τραυματικές αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία.

Το «Πικρό Γάλα» είναι ένα επαρχιακό δράμα που θα γυριστεί τον Σεπτέμβρη στην Κατερίνη, στο χωριό Σφενδάμη. Θέμα της ταινίας είναι η παιδική ηλικία και πως αυτή επηρεάζει την ενήλικη ζωή ενός ανθρώπου. Η Μαριάννα και η οικογένειά της λειτουργούν σαν μικρογραφία της κοινωνίας μας, η οποία κλείνει τα μάτια και δεν αντιδρά στην βία. Η ταινία αυτή μας (υπεν)θυμίζει πόσο μοιραίες μπορούν να είναι οι συνέπειες ενός κακού οικογενειακού περιβάλλοντος στην ενήλικη ζωή.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ

Σχεδόν όλες οι ταινίες που παράγονται στη σχολή μας χρηματοδοτούνται καθαρά από εμάς που τις δημιουργούμε. Η COVID-19 δεν μας επέτρεψε να κάνουμε ένα πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης για την ταινία μας, οπότε επιλέξαμε να δημιουργήσουμε μια crowdfunding καμπάνια με στόχο να μπορέσουμε να καλύψουμε κάποια από τα βασικά έξοδα των γυρισμάτων μας.

Σημαντικό για εμάς είναι να κάνουμε τα γυρίσματά μας με ασφάλεια, γι’ αυτό ένα μεγάλο ποσό των χρημάτων που στοχεύουμε σε αυτήν την καμπάνια είναι για αγορά υλικών που αφορούν την προσωπική υγιεινή του συνεργείου μας (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά) και την απολύμανση του χώρου γυρίσματος.

Τα γυρίσματα της ταινίας θα διαρκέσουν μια εβδομάδα και θα είναι εκτός έδρας. Με κάθε ποσό που μας δίνει κάποιος/α για να γυρίσουμε την ταινία μας, ένα μέρος θα ξοδευτεί για να του/της δώσουμε πίσω ένα μικρό συμβολικό δώρο. Αποφασίσαμε τα δώρα μας (perks) να τα προμηθευτούμε από συνεταιρισμούς και ανθρώπους που δημιουργούν χειροποίητες κατασκευές. Αυτοί οι άνθρωποι μας έχουν βοηθήσει αφιλοκερδώς σε ταινίες που έχουμε γυρίσει κατά τη διάρκεια των σπουδών μας και θέλουμε να τους το ανταποδώσουμε ως ελάχιστο ευχαριστώ. Εκτός από τα perks, θα έχουμε κι άλλα δώρα κατά τη διάρκεια της καμπάνιας, τα οποία θα τα ανακοινώνουμε μέσω των social media της ταινίας μας.

Για περισσότερα νέα και πληροφορίες για την καμπάνια και την ομάδα μας επισκεφτείτε τα παρακάτω link!

Indiegogo: https://www.indiegogo.com/projects/wasted-milk--2

Facebook: https://www.facebook.com/wastedmilkshort/

Instagram: https://www.instagram.com/wastedmilkshort/

22o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Διαδικτυακές προβολές για φέτος

Θα μπορούσε να είναι όλο ένα... μεγάλο ντοκιμαντέρ. Με άγνωστο σκηνικό ή φυσικό περιβάλλον (το διαδικτυακό), άγνωστη οθόνη προβολής των έργων του (αυτή του διαδικτύου) γνωστούς αλλά «εικονικούς» τους ανθρώπους του (με τις εικόνες τους στις οθόνες των P/C των θεατών), δωρεάν θέαση (χωρίς εισιτήριο- αλλά και χωρίς ανθρώπινη επαφή, κινηματογραφικές αίθουσες, συναντήσεις, «ζωντανές» συζητήσεις).

Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκινά -για πρώτη φορά στην ιστορία του ηλεκτρονικά- την ερχόμενη Τρίτη 19 Μαΐου και θα ολοκληρωθεί την Πέμπτη 28 Μαΐου. Στη διάρκειά του θα προβληθούν (στο κανάλι του φεστιβάλ στο διαδίκτυο) 210 ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο, και μια σειρά από live ανοιχτές συζητήσεις, διαθέσιμες στο κανάλι του στο YouTube.

Τα ντοκιμαντέρ Ελλήνων δημιουργών «ζουμάρουν», στην πλειονότητά τους, σε περιπτώσεις μονάδων, από το σήμερα αλλά και την ιστορία, ενώ με την ίδια «πρακτική», αυτή του «ζουμ» σε πρόσωπα και προσωπικότητες, κινούνται δημιουργικά και οι ντοκιμαντερίστες από όλο τον κόσμο.

Μουσικά ντοκιμαντέρ, «οσκαρικά», πολιτικά (η παράξενη υπόθεση του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Ρωσία, στη δεκαετία του 1990, η ιστορία της διεμφυλικής πρώην στρατιωτικού Τσέλσι Μάνινγκ, που διέρρευσε 750.000 απόρρητα κυβερνητικά έγγραφα και καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 35 ετών αλλά αποφυλακίστηκε ύστερα από χάρη που της απένειμε ο Μπαράκ Ομπάμα αλλά και η συναρπαστική ζωή του Βρετανού πολεμικού ανταποκριτή Ρόμπερτ Φισκ (Robert Fisk) στο ντοκιμαντέρ «This is not a movie» του Καναδού Γιούνγκ Τσανγκ (Yung Chang).

- Στα 93 λεπτά της συνολικής της διάρκειας, η έγχρωμη καταγραφή του Ιταλού Alberto Puliafito με τίτλο «Slow News» επιχειρεί να «αποδείξει», όπως ισχυρίζεται η ...περίληψη του «σεναρίου» της, πως: η «κλασσική»- «αργή» δημοσιογραφία είναι ο πυλώνας της Δημοκρατίας -ειδικά στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο με τον αβάσταχτο όγκο πληροφοριών που προτείνονται καθημερινά γεννώντας ένα δυστοπικό παράδοξο: την ίδια στιγμή αμφισβητούμε και πιστεύουμε τα πάντα. Το μυαλό μας έχει «βυθιστεί» σε μια δίνη από tweets, αναρτήσεις, βίντεο, hoaxes και fake news. Τα τελευταία χρόνια, σε διάφορα μέρη του πλανήτη, νησίδες αντίστασης έρχονται στην επιφάνεια. Ολιγομελείς ομάδες ανεξάρτητων δημοσιογράφων αγωνίζονται να οικοδομήσουν ένα εναλλακτικό μοντέλο πληροφόρησης, το οποίο βασίζεται σε μια εξαιρετικά απλή αρχή: πρέπει να κόψουμε ταχύτητα. (Η ταινία μετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα).

- «Αναρωτιέμαι πλέον γιατί έγινα δημοσιογράφος», λέει ο 74χρονος (12 Ιουλίου 1946- Κεντ, Μ. Βρετανία) Ρόμπερτ Φισκ, δημοσιογράφος της βρετανικής «Independent», ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή για περισσότερα από τριάντα χρόνια, στην αρχή της ταινίας που... δεν είναι ταινία («Τhis is not a movie») και εξελίσσεται σε χώρους- υπολείμματα του πολέμου, με τον ίδιο να μιλά με ντόπιους, να παρακολουθεί διαδηλώσεις και κηδείες αμάχων και να δηλώνει «σοφά» πως «ο πόλεμος είναι πάντα μια απόλυτη αποτυχία του ανθρώπινου πνεύματος». Χρησιμοποιώντας, μάλιστα, τα λόγια της πολυβραβευμένης Ισραηλινής δημοσιογράφου Αμίρα Χας (Amira Hass) δηλώνει πως: «Υπάρχει η παρανόηση ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι αντικειμενικοί. Η ουσία της δημοσιογραφίας είναι να ελέγχει την εξουσία και τα κέντρα της».

Ο Ρόμπερτ Φισκ, λόγω της κατάστασης με τον κορονοϊό, δεν θα βρεθεί τελικά στη Θεσσαλονίκη. Θα μετάσχει, όμως, σε οnline ανοιχτή συζήτηση την Πέμπτη 21 Μαΐου, στις 21:00. Στη συζήτηση, που θα είναι δυνατή η θέαση αλλά και παρεμβάσεις με ερωτήσεις από τους θεατές, συμμετέχει και ο σκηνοθέτης της ταινίας Γιούνγκ Τσανγκ.

«Ανθρωπόκαινος»

Ο εν πολλοίς άγνωστος όρος ήταν και η βασική θεματική του φετινού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όταν αυτό προετοιμαζόταν για την 22η διοργάνωση του (είχε οριστεί για το διάστημα από 5 ως 15 του περασμένου Μαρτίου).

Ο όρος «Ανθρωπόκαινος»: σύνθεση των λέξεων άνθρωπος και «καινός» (νέος- καινούργιος- επίθημα, που χρησιμοποιείται στα ονόματα των γεωλογικών εποχών). Ο όρος υιοθετήθηκε τον Φεβρουάριο του 2008 από τον βραβευμένο με Νόμπελ Χημείας Πάουλ Κρούτσεν προκειμένου να περιγραφεί η νέα φάση της πλανητικής ιστορίας στην οποία ο άνθρωπος έχει καταστεί η κινητήρια δύναμη. Σήμερα, η κλιματική αλλαγή, η εξαφάνιση ειδών από τον πλανήτη με ταχύτατους ρυθμούς, η οικολογική καταστροφή, οι συνέπειες των πυρηνικών δοκιμών, η υπερβολική χρήση πλαστικού και η ανεξέλεγκτη κατανάλωση κρέατος δημιούργησαν μια νέα, εφιαλτική πραγματικότητα που απειλεί την ύπαρξη της ίδιας της ζωής στη Γη.

- Ανοιχτή επίσης online συζήτηση διοργανώνεται και την Κυριακή 24 Μαΐου, στις 20:00, με θέμα την «Ανθρωπόκαινο». Η συζήτηση στόχο έχει να προσεγγίσει το ζήτημα κινηματογραφικά, αλλά και φιλοσοφικά, επιστημονικά και φυσιολατρικά. Μετέχουν (πάντα online) οι: Ορέστης Ανδρεαδάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, πρόεδρος και ιδρυτής του Αρκτούρου, Κώστας Στασινόπουλος, επιμελητής και ιστορικός τέχνης, Serpentine Galleries, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ)/ Κωνσταντίνος Βουδούρης,καθηγητής Γεωλογίας ΑΠΘ / Βανέσα Αρχοντίδου, αλπινίστρια και Χρυσόστομος Σταμούλης,καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ.

Παράλληλα, το Φεστιβάλ εξέδωσε ήδη έναν τόμο (δίγλωσση ειδική έκδοση 120 σελίδων με τίτλο «Ανθρωπόκαινος») στις σελίδες του οποίου επιστήμονες, ιστορικοί του κινηματογράφου και των τεχνών και φιλόσοφοι προσπαθούν να απαντήσουν στα ερωτήματα που δημιουργεί τη νέα αυτή πραγματικότητα.

«Η ετυμολογία της λέξης ντοκιμαντέρ υπονοεί ή συμπεριλαμβάνει την καταγραφή/τεκμηρίωση, μοναχά όμως αν κάνουμε λόγο για την «τέχνη του ντοκιμαντέρ» είμαστε σε θέση να αποτυπώσουμε όλες τις συνισταμένες, τις αποχρώσεις και την πολυπλοκότητα ενός κινηματογραφικού είδους που αρνείται να περιοριστεί σε μια στείρα ετυμολογική ερμηνεία...

«Να κατορθώσουμε ιδανικά να αρθρώσουμε πιο καθαρά τη δική μας προσωπική ετυμολογία, τις λέξεις και τις ιδέες που συνθέτουν τελικά τη δική μας ύπαρξη όχι ως αυτόνομες μονάδες αλλά ως πρωταγωνιστές ενός "ντοκιμαντέρ" που προβάλλεται σε μια άλλη, πολύ μεγάλη και αδιόρατη οθόνη», υπογραμμίζουν στο κοινό εισαγωγικό τους κείμενο, στον έντυπο κατάλογο του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, οι: Ελίζ Ζαλαντό -γενική διευθύντρια, Ορέστης Ανδρεαδάκης- διευθυντής και Γιώργος Κρασσακόπουλος - επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Στο φετινό φεστιβάλ- ηλεκτρονικό «πιλότο», κάθε ταινία θα είναι διαθέσιμη για 400 θεάσεις σε χρήστες αποκλειστικά από την Ελλάδα. (οδηγίες για τη σύνδεση μέσω της ιστοσελίδας: www.filmfestival.gr και του συνδέσμου TDF22 ONLINE).

Στο τέλος της διοργάνωσης θα απονεμηθούν (και τα χρηματικά) τα βραβεία του 22ου ΦΝΘ.

Η ημερομηνία του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του ερχόμενου φθινοπώρου ορίστηκε, για το διάστημα 5-15 Νοεμβρίου. Οι διοργανωτές προβληματίζονται για την τελική μορφή του (ένα «υβριδικό»- «ζωντανό» φεστιβάλ ή ένα ακόμη online, αλλά ...ανθρωπό-ΚΕΝΟ».

Β. Χαρισοπούλου

Πηγή : ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το Φεστιβάλ Δράμας συνεχίζει δυναμικά τις online προβολές των Δραμedies

Σε μία ...δραματική εποχή, το Φεστιβάλ Δράμας, με τις «Δράmedies» του, μας κάνει να νοιώθουμε καλύτερα.

Με μεγάλη επιτυχία συνεχίζει τις προβολές διακεκριμένων ελληνικών ταινιών μικρού μήκους στο διαδικτυακό πρόγραμμα του «Δrameties» κάθε Πέμπτη και για ακόμα τρεις εβδομάδες, στο κανάλι του Φεστιβάλ Δράμας στο youtube (https://www.youtube.com/user/dramafilmfestival). Ταινίες που συνδυάζουν χιούμορ και συγκίνηση, τις οποίες οι σκηνοθέτες και παραγωγοί διέθεσαν αφιλοκερδώς γι' αυτό το πρόγραμμα.

Οι online προβολές (τρεις νέες ταινίες κάθε Πέμπτη) θα συνεχιστούν μέχρι να ανοίξουν τα σινεμά. Πρόκειται για μία επιλογη ταινιών, από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα, με κυρίαρχο το κωμικό στοιχείο, που μας δίνουν μια γεύση από ένα μάλλον δυσεύρετο είδος στην ελληνική κινηματογραφική παραγωγή μικρού μήκους ταινιών.

Αυτήν την Πέμπτη 7/5, σειρά έχουν οι ταινίες:

- Τι κολυμπάει και γελάει (17', 2003) της Εμμανουέλας Φραγκιαδάκη με τους Ά. Παϊτατζή, Θ. Καλλιγά και Θ. Παπαγεωργίου.

Η Μάγδα και η Γεωργία είναι φίλες χρόνια τώρα. Ένα απρόβλεπτο γεγονός, όμως, έγινε η αιτία να αλλάξει η καθημερινή διαδρομή τους προς τα λουτρά, η συγκεκριμένη ημέρα τους πήρε άλλη τροπή, ίσως και οι επόμενες.

- The foreigner (15', 2012) της Αλήθειας Αβράμη με τους Μ.Σορμαΐνη, Ph. Bretherton και Γ. Παύλου.

Ένα απομακρυσμένο ελληνικό χωριό πρέπει να αυξήσει τον πληθυσμό του, διαφορετικά κινδυνεύει να χάσει τη χρηματοδότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όταν ένας αλλοδαπός, ο Eric, βρίσκεται περαστικός εκεί, ο πρόεδρος του χωριού κινητοποιεί τους αφιλόξενους κατοίκους του να τον πείσουν να μείνει.

- Cowboy (22', 2017) του Γιάννη Χαριτίδη με τους Μ. Μαυροματάκη, Χρ. Σαπουντζή και Μ. Τσιμά.

Σε μερικές ημέρες ο Μηνάς (Cowboy) θα πάρει μέρος σε ένα τηλεοπτικό σόου, στο Ταλέντο της Χρονιάς. Το τηλεοπτικό συνεργείο τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του και παίρνει συνεντεύξεις απο τον ίδιο και τους κοντινούς ανθρώπους του. Ο Μηνάς πρέπει να κερδίσει για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Ποιο είναι το ταλέντο του; Είναι καουμπόης. Στην Αθήνα.

Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες online έως και την Τετάρτη 13 Μαϊου.

Θα ακολουθήσουν έξι ταινίες: Ο κλέφτης (Ιρίνα Μπόικο), Το τέρας κοιμάται (Κωστής Χαραμουντάνης), Debtfools (Φίλιππος Βαρδάκας, Δέσποινα Οικονομοπούλου), Ι'm gay (Νικόλας Κολοβός), Χρήστος και Δήμητρα (Αμέρισσα Μπάστα), Αχ Ελλάδα... (Κώστας Αναγνωστόπουλος).

Άλφρεντ Χίτσκοκ: Σαράντα χρόνια χωρίς τον μετρ της αγωνίας

Πέρασαν κιόλας 40 χρόνια από το θάνατο του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ήταν 29 Απριλίου του 1980, στο Λος Άντζελες. Όμως παραμένει ακόμη "ζωντανός" και πρωτοπόρος στοιχειώνοντάς μας, με τις τρομακτικές και αγωνιώδεις ταινίες του και συνεχίζοντας να αποτελεί σημείο αναφοράς για τον παγκόσμιο κινηματογράφο, με το συνολικό του έργο και βεβαίως με τις ιδιοφυείς σκηνοθεσίες του, τις ανεπανάληπτες σεκάνς, τα μοναδικά πλάνα του, αλλά και τις εμμονές του. 

   Οι ξανθές πρωταγωνίστριες και η ηδονοβλεψία

   Όπως οι περισσότεροι μεγάλοι κινηματογραφιστές -ειδικά της εποχής του- είχε και ο Χίτσκοκ εμμονές, σε υπερβολικό βαθμό- πολλοί μιλάνε και για ψυχαναγκασμό, ακόμη και για συμπλεγματική συμπεριφορά. Εμμονές που έβγαιναν σχεδόν πάντα στις ταινίες του. Οι περίφημες ξανθιές πρωταγωνίστριές του, κυρίες που ήταν έτοιμες να πέσουν πολύ... χαμηλά, αλλά και να «μοιάζουν με άσπιλο χιόνι επιτρέποντας να φανούν καλύτερα τα αιματοβαμμένα χνάρια του δολοφόνου» ή η τυραννική ματιά του πάνω στις γυναίκες και στον έρωτα, ήταν κάτι παραπάνω από εμμονή. Ακόμη, είχε κόλλημα με την ηδονοβλεψία. Όπως είχε πει στην περίφημη συνομιλία του με τον Τριφό, «είμαστε όλοι ηδονοβλεψίες», κάτι στο οποίο στήριξε τη σχέση του με το κοινό και βεβαίως πέρασε και στις ταινίες του. Κορυφαίο παράδειγμα ο αριστουργηματικός "Σιωπηλός Μάρτυς", με τον Τζέιμς Στιούαρτ, έναν φωτογράφο καθηλωμένο στο σπίτι από ένα ατύχημα, να παρατηρεί τους γείτονες και να ανακαλύπτει συμπτωματικά ένα φόνο και να βάζει τη σύντροφό του, την απαστράπτουσα Γκρέις Κέλι, στο ίδιο "τριπάκι". Εμμονές είχε και με την ψυχανάλυση -το "Vertigo", κατά πολλούς η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, είναι το χαρακτηριστικότερο δείγμα- με τους σεξουαλικούς συμβολισμούς και άλλα ροζ υπονοούμενα, αλλά και με τα όνειρα. Ίσως αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που θαύμαζε τον Λουίς Μπουνιουέλ. Και φυσικά ο φόβος του για τους αστυνομικούς.

      Πέντε χρονών στο κρατητήριο

   Όμως, όλα ξεκινούν από την παιδική ηλικία. Ο Χίτσκοκ, γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1899 στο Ιστ Εντ του Λονδίνου. Ήταν ένα μοναχικό αγόρι, πήγε σε ένα αυστηρό ιησουιτικό σχολείο, εκεί διδάχτηκε τον αυτοέλεγχο και την αποστροφή για το ανθρώπινο σώμα, ενώ σε ηλικία πέντε ετών, ο πατέρας του τον έστειλε στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς με ένα σημείωμα, το οποίο το διάβασε ο αστυνομικός και τον έβαλε στο κρατητήριο για πέντε λεπτά, χωρίς να ξέρει τον λόγο ο μικρός Άλφρεντ. Ο αστυνομικός του είπε ότι αυτό παθαίνουν τα παιδιά που κάνουν κάτι κακό. Αυτό το περιστατικό θα τον σημαδέψει, περισσότερο από πολλά άλλα, όπως οι πολλές φορές προβληματικές σχέσεις του με τις γυναίκες. Παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία την Άλμα Ρεβίλ, μία σεναριογράφο και μοντέρ, που υπήρξε βοηθός του για όλη του τη ζωή, αλλά μάλλον όχι και ερωτική σύντροφος. Οι φήμες θέλουν να έχει μία και μοναδική ερωτική επαφή μαζί της, αποκτώντας και τη μοναχοκόρη του.

      Σεξιστής;

   Ο Χίτσκοκ ήταν φανερό ότι ήταν ένας καταπιεσμένος άνθρωπος που απελευθερωνόταν μέσα από τις ταινίες του, ξόρκιζε τους φόβους του και κάλυπτε την ερωτική του επιθυμία μέσα από τις πρωταγωνίστριές του, μερικές απ' τις οποίες είχαν άσχημες εμπειρίες από τη συνεργασία μαζί του, με χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Τίπι Χέντρεν. Σίγουρα, στις μέρες μας, ο Χίτσκοκ θα είχε χαρακτηριστεί σεξιστής, ρατσιστής και άλλα πολλά, αλλά αυτό ίσως είναι και μια ιδιοτροπία του χρόνου και της ιστορίας....

      Αριστουργήματα χωρίς Όσκαρ

   Πέρα όμως απ' όλα αυτά, που στιγμάτισαν το χαρακτήρα και το έργο του, υπάρχουν και οι ταινίες του. Και μπορεί κάποιες φορές να έχουν υπερεκτιμηθεί ορισμένα φιλμ, όπως το "Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων" ή το "Ο Άγνωστος του Εξπρές", αλλά είναι βέβαιο ότι μας έχει χαρίσει μια σειρά από εκπληκτικές δημιουργίες και σεκάνς ή πλάνα που πήγαν το σινεμά σε μια ανώτερη διάσταση. Εκτός από το "Vertigo" (Τζέιμς Στιούαρτ, Κιμ Νόβακ), θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αριστουργήματα και οι ταινίες του "Ρεβέκα" (Λόρενς Ολιβιέ, Τζόαν Φοντέιν), "Υπόθεση Νοτόριους" (Κάρι Γκραντ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν- πιο ερωτική από ποτέ), "Σιωπηλός Μάρτυς" (Στιούαρτ, Γκρέις Κέλι), "Το Χέρι που Σκοτώνει" (Τζόζεφ Κότεν, Τερέζα Ράιτ), "Τα 39 Σκαλοπάτια" (Ρόμπερτ Ντόνατ, Μάντλεν Κάρολ) και άλλες πολλές. Εννοείται ότι δεν ξεχάσαμε το "Ψυχώ" (Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς) ίσως την τρομακτικότερη ταινία όλων των εποχών, που διαθέτει και τη σκηνή του φόνου στο ντουζ, ένα κινηματογραφικό επίτευγμα, αλλά και ένα φινάλε που κόβει την ανάσα.

      Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, δεν ήταν ένας εύκολος άνθρωπος. Είχε πολύ κακή άποψη για τους ηθοποιούς, τους οποίους -εκτός εξαιρέσεων (Τζέιμς Στιούαρτ, Ίνγκριτ Μπέργκμαν, Τζόζεφ Κότεν, Γκρέις Κέλι, Χένρι Φόντα)- τους χαρακτήριζε ηλίθιους, ήταν δύσκολος στη συνεργασία, δικτάτορας του πλατό, αλλά ένας από τους 10-20 σημαντικότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, έχοντας το... προνόμιο να είναι απ' τους λιγοστούς κορυφαίους του σινεμά που δεν πήραν ποτέ ένα Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Σάρωσε η "Ευτυχία" του Άγγελου Φραντζή στα βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Χθες ήταν η απονομή των Βραβείων Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, η οποία βέβαια λόγω κορωνοϊού έλαβε χώρα διαδικτυακά.  Όπως φαίνεται η "Ευτυχία" του Άγγελου Φραντζή σάρωσε τα βραβεία κερδίζοντας οχτώ στο σύνολο - μεταξύ άλλων αυτό της καλύτερης μεγάλου μήκους ταινίας, μυθοπλασίας.

Η φετινή απονομή των Βραβείων Ιρις ήταν διαφορετική. Με οικοδεσπότες τον Πρόεδρο της Ακαδημίας, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, και τους ηθοποιούς Ελλη Τρίγγου και Χρήστο Λούλη, τα βραβεία ανακοινώθηκαν μέσω live streaming, παρουσία συμβολαιογράφου, στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση και στα social media της ΕAK και όχι σε τελετή απονομής, λόγω των προληπτικών μέτρων για την πανδημία.

Ειδικότερα, η ταινία του Άγγελου Φραντζή για τη ζωή και το έργο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου κέρδισε συνολικά 8 Ίρις στις κατηγορίες: Καλύτερης Ταινίας, Α' Ανδρικού (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), Β' Γυναικείου (Κάτια Γκουλιώνη), Β' Ανδρικού (Θάνος Τοκάκης), Σκηνογραφίας, Ενδυματολογίας, Ήχου και Μακιγιάζ, αφήνοντας όμως εκτός βράβευσης την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, αφού το Ίρις Α' Γυναικείου απονεμήθηκε στην Αγγελική Παπούλια για την ταινία «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών». Η ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, που πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Πανόραμα του 69ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, κέρδισε και το Ίρις Σκηνοθεσίας.

Από δύο βραβεία Ιρις κέρδισαν και το «Cosmic Candy» της Ρηνιώς Δραγασάκη (Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας), και η «Winona» του Αλέξανδρου Βούλγαρη (Πρωτότυπης Μουσικής, Μοντάζ), ενώ από ένα βραβείο Ιρις κέρδισαν ο «Απόστρατος» του Ζαχαρία Μαυροειδή (Βραβείο Σεναρίου), και το «Ζίζοτεκ» του Βαρδή Μαρινάκη (Βραβείο Φωτογραφίας).

Το ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου «Όταν ο Βάγκνερ Συνάντησε τις Ντομάτες» απέσπασε το Ίρις Καλύτερης Ταινίας Τεκμηρίωσης, ενώ το αντίστοιχο στην κατηγορία μικρού μήκους κέρδισε ο Γιώργος Γούσης για την ταινία «Ο Χειροπαλαιστής». Η ταινία «Electric Swan» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη, έκανε την ανατροπή και προσπέρασε το Χρυσό Φοίνικα του Βασίλη Κεκάτου, κερδίζοντας το Βραβείο Ιρις Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους, ενώ το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Animation κέρδισε το «Heatwave» του Φωκίωνα Ξένου.

Αναλυτικά τα Βραβεία Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το 2020

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας: Ευτυχία | Παραγωγός: Διονύσης Σαμιώτης

Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης: Οταν ο Βάγκνερ Συνάντησε τις Ντομάτες της Μαριάννας Οικονόμου

Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας: Electric Swan της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη

Βραβειο Μικρού Μήκους Τεκμηρίωσης: Χειροπαλαιστής του Γιώργου Γούση

Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων: Heatwave του Φωκίωνα Ξένου

Βραβείο Σκηνοθεσίας : Σύλλας Τζουμέρκας για το «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών»

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη: Ρηνιώ Δραγασάκη για το για το «Cosmic Candy»

Βραβείο Σεναρίου: Ζαχαρίας Μαυροειδής για τον «Απόστρατο»

Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για την «Ευτυχία»

Βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου: Αγγελική Παπούλια για το «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών»

Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου: Θάνος Τοκακης για την «Ευτυχία»

Βραβείο Β' Γυναικείου Ρόλου: Κάτια Γκουλιώνη για την «Ευτυχία»

Βραβείο Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη για το «Ζίζοτεκ»

Βραβείο Μοντάζ: Νίκος Πάστρας για τη «Winona»

Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής: Δεσποινίς Τρίχρωμη, The Boy για τη «Winona»

Βραβείο Σκηνογραφίας: Μιχάλης Σαμιώτης, Γιάννης Παπαδόπουλος για την «Ευτυχία»

Βραβείο Ενδυματολογίας: Ιουλία Σταυρίδου για την «Ευτυχία»

Βραβείο Ηχου: Νίκος Μπουγιούκος, Κώστας Βαρυμποπιώτης, Αρης Λουζιώτης για την «Ευτυχία»

Βραβείο Μακιγιάζ: Δήμητρα Γιατράκου για την «Ευτυχία»

Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας: Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος, Γιάννης Αγελαδόπουλος, Ανδρέας Χέλμης, Γιώργος Φουκαράκης για το «Cosmic Candy»

Μένουμε Σπίτι | 3 επιλογές για να περάσουμε ευχάριστα

Η Κάλλια Βαβουλιώτη προτείνει:

1) ΑΦΤΕΡΛΩΒ

Το φιλί σου ήταν καυτό
σαν σε κοιτώ την καρδιά μου καίει ακόμα
στα όνειρά μου σε κρατώ
να τραγουδάς πόσο με θέλεις.

Μπορεί το soundtrack "ηλιαχτίδα" που έφτιαξε με πολύ αγάπη η Melentini να είναι εκείνο που μας σηματοδοτεί την Άνοιξη και το Καλοκαίρι, η ταινία Άφτερλωβ όμως είναι αυτή που θα μας κρατήσει συντροφιά μιλώντας μας για τον έρωτα και τον χωρισμό με ένα μοναδικό τρόπο. Με λίγα λόγια ο Νίκος, ένας άφραγκος μουσικός αποφασίζει να κάνει διακοπές στο σπίτι του φίλου του στα Βόρεια Προάστια και να προσέχει τον σκύλο του όσο εκείνος θα λείπει. Ο Νίκος καλεί την Σοφία, την πρώην κοπέλα του για διακοπές εκεί και τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Νίκος αποφασίζει να τους κλειδώσει στο στούντιο και να μην ανοίξει μέχρι να μάθει τους πραγματικούς λόγους που χώρισαν.Μια μετα-ερωτική σύγχρονη και συνάμα ποιητική ιστορία, σκηνοθετημένη από τον Στέργιο Πάσχο με τους Χάρη Φραγκούλη και Ηρώ Μπέζου που δεν θα μπορούσε παρά να ονομάζεται ΑΦΤΕΡ-ΛΩΒ.

Δείτε εδώ :

2) Είμαι ένας άλλος 

Μία παράσταση για την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ, που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του συμβολισμού με το παράδοξο ότι εγκατέλειψε τη λογοτεχνία στα εικοσιένα του.

Το "Είμαι ένας άλλος" ουσιαστικά αποτέλεί την μεταφορά του έργου του θεατρικού συγγραφέα Μίκαελ Αζάρ σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη και με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Στάνκογλου, που εμπνέεται από τον Αρθούρο Ρεμπώ. Πρόκειται για ένα έργο που πλημμυρίζει από τη δύναμη του πνεύματος του Ρεμπώ, έναν άνθρωπο που θέλησε να ζήσει απαλλαγμένος από τον φόβο, αλλά και τις δεσμεύσεις των άλλων, έναν άνθρωπο που ήθελε να είναι ελεύθερος και αντιλαμβανόταν πως για να βελτιωθεί ο κόσμος, όφειλε πρώτα ο καθένας να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό. Το έργο δεν είναι αυτοβιογραφικό αλλά διαπνέεται από την αγάπη και το θαυμασμό ενός θεατρικού συγγραφέα για το φαινόμενο που υπήρξε ο Ρεμπώ και διατρέχει όλη τη ζωή του γάλλου ποιητή από την παιδική του ηλικία ως τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του στη Χαράρ της Αιθιοπίας.

Δείτε εδώ:

Ι IS ΑΝΟΤΗΕR/ EIMAI ENAS ALLOS (FULL SHOW) from Aliki Danezi - Knutsen on Vimeo.


3) Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων

Πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του Γκολντόνι μαζί με την "Λοκαντιέρα"  που μας δίνουν επακριβώς τι σημαίνει Κομέντια Ντελ Άρτε. Γκολντόνι λοιπόν και όπως γράφει και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που πρωταγωνιστεί  στην παράσταση, το να αναπαράξουμε ένα έργο ενός Ιταλού  ιδιοφυή συγγραφέα ως φόρο τιμής στην γείτονα Ιταλία που έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό από τον κορωνοϊό είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Ο Τρουφαλδίνο υπηρετεί δύο αφέντες, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ο ένας για τον άλλο. Ο πολυμήχανος και ευφυής υπηρέτης έχει βρει την "χρυσή φόρμουλα" για να τους διατάζει, ενώ τα θαλασσώνει και να πληρώνεται και από τους δύο κοροϊδεύοντάς τους. Τι συμβαίνει όμως όταν ο Τρουφαλδίνο ερωτεύεται;

Ένα θεατρικό έργο σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με πρωταγωνιστές τους Βασίλη Χαραμπόπουλο, Φαίη Ξυλά, Γιώργο Χρυσοστόμου και Αλέξανδρο Μυλωνά για το πάθος, την ευτυχία, την ηθική παρακμή και την αγωνία για επιβίωση.

Δείτε εδώ:

#weremember 2020 | Δεν θ΄αρνηθώ, Δεν θα ξεχάσω το Ολοκαύτωμα | Κινηματογράφος και Ολοκαύτωμα | Πάνος Λιάκος

Γράφει ο Πάνος Λιάκος.

Κινηματογράφος και Ολοκαύτωμα

 

Δεν θα ξεχάσω τα δακρυσμένα μάτια. 1998. Σ’ έναν κινηματογράφο της Αθήνας. Στο φινάλε του La vita è bella τον πατέρα μου τον έχουνε κυριεύσει οι λυγμοί. Μία μόνο από τις πολλές στιγμές που ο παγκόσμιος κινηματογράφος συγκίνησε τα πλήθη μιλώντας για το Ολοκαύτωμα, την προσπάθεια της ναζιστικής Γερμανίας να εξοντώσει εθνότητες που δεν ανήκαν στην κατά φαντασίαν της άρεια φυλή, με τη μανία της να στρέφεται κυρίως εναντίον των Εβραίων. 

Οι πρώτες ταινίες που μου έρχονται πάντα στο νου με την ερώτηση «Ποιες ταινίες για το Ολοκαύτωμα σε έχουν συγκινήσει;» είναι οπωσδήποτε οι εξής πέντε.

Δύσκολα ξεχνιούνται και άπαξ και τις δεις δύσκολα θα μπορέσεις ποτέ να λησμονήσεις αυτή τη μαύρη σελίδα της Ιστορίας:

1.      Night Will Fall (2014)

Μια από τις συγκλονιστικότερες προβολές που μπορεί να έχει κανείς στη ζωή του. Μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε και σοκαριστική. Για γερά νεύρα. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ του Αντρέ Σινγκέρ που ασχολείται με ένα άλλο ντοκιμαντέρ που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ για πολιτικούς λόγους. Κάνουμε λόγο για το υλικό των Βρετανών Σίντνεϊ Μπερνστάιν και Άλφρεντ Χίτσκοκ- ναι, καλά διαβάσατε- όπου αποκαλύπτει τις φρικτές συνθήκες που επικρατούσαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ παράλληλα ξεσκεπάζει τις σαδιστικές μεθόδους με τις οποίες χιλιάδες άνθρωποι-κυρίως Εβραίοι- δολοφονούνταν καθημερινά. 

2.  Son of Saul (2015)

Εντολές ναζιστών, απελπισμένες κραυγές αθώων που εκτελούνται στο Άουσβιτς, θόρυβοι που παράγει η σκληρή καταναγκαστική εργασία. Ότι και να συμβαίνει όμως, στο ''Γιο του Σαούλ'', η κάμερα του Λάζλο Νέμες μένει να ακολουθεί το πρόσωπο του κεντρικού ήρωα που μέσα στο κέντρο της κόλασης-ίσως την πιο ντροπιαστική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας-προσπαθεί να διατηρήσει την ανθρωπιά του και να θάψει κατά τα εβραϊκά έθιμα το πτώμα ενός παιδιού που θεωρεί για δικό του. Από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες για το Ολοκαύτωμα, καθηλώνει από την αρχή. Και να σκεφτείτε ότι μιλάμε για σκηνοθετικό ντεμπούτο.

3.  Schindler’s List (1993)

To έπος του Στίβεν Σπίλμπεργκ για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Αρκεί να ακούσει κανείς έστω και μία νότα από το μουσικό θέμα του Τζον Γουίλιαμς προκειμένου να νιώσει και πάλι ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του. Η ταινία που απέσπασε συνολικά 7 Όσκαρ στην Απονομή του 1994 πραγματεύεται την αληθινή ιστορία του Τσέχου εργοστασιάρχη Όσκαρ Σίντλερ (Λίαμ Νίσον) που έσωσε 1300 πολωνωεβραίους από το Γκέτο της Βαρσοβίας, παρουσιάζοντάς τους στους ναζί συνεργάτες του ως χρειαζούμενους για τις επιχειρήσεις του εργάτες. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Γιάνους Καμίνσκι χαράσσει στη μνήμη ανεξίτηλα σεκάνς όπως εκείνη της καύσης των αθώων ψυχών. 

4.  The Pianist (2002)

Η ταινία των τριών Όσκαρ. Τριών σημαντικότατων Όσκαρ. Πρωταγωνιστικής ερμηνείας για τον Άντριεν Μπρόντι που τη βραδιά της Απονομής από τη χαρά του φίλησε στο στόμα την Χάλι Μπέρι που παρουσίαζε το βραβείο, σκηνοθεσίας για το Ρομάν Πολάνσκι που λόγω απαγόρευσης εισόδου στις ΗΠΑ δεν μπορούσε να παραλάβει το αγαλματίδιο και σεναρίου εκ διασκευής για το Ρόναλντ Χάργουντ- οι θεατρόφιλοι ίσως γνωρίζουν το έργο του Ο Αμπιγιέρ. Ακόμα μία αληθινή ιστορία, εκείνη του Πολωνού μουσικού και επιζήσαντα του Ολοκαυτώμας Βλαντισλάβ Σπίλμαν. Μια σχεδόν προσωπική υπόθεση για το Ρομάν Πολάνσκι το να αφηγηθεί μια τέτοια ιστορία- φτιάχνοντας μια συγκινητική αλλά ποτέ ακραία μελοδραματική ταινία-, αφού η μητέρα του άφησε την τελευταία της πνοή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ενώ και ο ίδιος είχε επιβιώσει από το Γκέτο της Κρακοβίας. 

5.      La vita è bella (1997)

Μια διαφορετική ταινία για το Ολοκαύτωμα. Από τις ελάχιστες που τολμούν να μιλήσουν για ένα τέτοιο θέμα μέσα από το είδος της κωμωδίας. Η επιτυχία του Ρομπέρτο Μπενίνι- ο πατέρας του οποίου βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης την περίοδο 1943-1945- στα Όσκαρ του 1999 σαρωτική. Βραβείο Πρώτου Ανδρικού Ρόλου και Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.  Πλήρης αποθέωση και ο ίδιος να σκαρφαλώνει στα καθίσματα. Όλος ο πλανήτης συγκινήθηκε από την ιστορία του Εβραίου βιβλιοπώλη που προσπαθεί να διαφυλάξει την αθωότητα του γιου του λέγοντάς του ότι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν βρίσκονται παρά για να παίξουν ένα παιχνίδι με έπαθλο ένα τανκ! Αυτή είναι Η αγάπη. Η αγάπη, λοιπόν. Έχει πολλές όψεις η αγάπη σε αυτό το φιλμ. Είναι η ερωτική (συμπρωταγωνιστεί η μούσα του ιταλού κωμικού, Νικολέτα Μπράσκι), είναι φυσικά η αγάπη για τη ζωή που ξεχειλίζει από το πρώτο λεπτό του φιλμ και πάνω απ’ όλα η αγάπη που έχει ένας γονιός για το παιδί του. Διόλου τυχαία ο κωμικός δεν ανέφερε κατά την παραλαβή του Όσκαρ τους εξής στίχους του Δάντη: «L'amor che move il sole e l'altre stelle» (Paradiso, XXXIII, v. 145)