Διαβάζουμε | Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΤΟΥ HOTEL PHIDIAS του Θοδωρή Τσαπακίδη

Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα βγαλμένο από τις γειτονιές της σύγχρονης Αθήνας, συνδεδεμένο με την αναζήτηση της ανθρώπινης ψυχή, την αέναη ζωντανή περιπέτεια της εκπλήρωσης και της κάθαρσης είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Τσαπακίδη «Ο ελέφαντας του Hotel Phidias».

Μια αστυνομική περιπέτεια που σε όλη την έκταση του έργου μοιάζει με παλινδρομικό καρδιακό τικ τακ, μια καλοστημένη πολιτική πλεκτάνη, μια αφόρητη ταύτιση με την Ελλάδα της κρίσης, ένας συγκυριακός, μα μοιραίος έρωτας και σίγουρα ένας μεταιχμιακός ήρωας. Ο Θάνος Αποστολίδης, ο ήρωας, πάνω στον οποίο ο συγγραφέας σκιαγραφεί την ηθική κατάπτωση του αισιόδοξου, αγωνιστή και ποιητικού νέου που με τα χρόνια συμβιβάζεται, αγκυλώνεται ή τέλος πάντων, ενηλικιώνεται και ως μεσήλικας, πια, στέκεται μπροστά στον έφηβο εαυτό του και παλεύει να τον σώσει. Κι από την άλλη η Σοφί Ρουαγιάλ, ο όμορφος χαρακτήρας του έργου, φροντισμένος συνειδητά από το συγγραφέα για να αναπαραστήσει αντιπροσωπευτικά το ρόλο της νεότητας και να φωτίζει δειλά, με την παράτολμη ευφυΐα της, τα χρώματα της διαφθοράς και παραπλάνησης που περιτριγυρίζουν την ιστορία.

Ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη της ιστορίας του Ελέφαντα να κυλάει εύκολα και προοδευτικά, μέσα από το συνεχές χτίσιμο των χαρακτήρων. Οι ήρωες του έργου είναι φροντισμένοι, ολοκληρωμένοι και άκρως επιτελικοί για την πλοκή, παραμένουν έξυπνοι και καλλιεργημένοι αντανακλώντας, σε όλο το αφήγημα, τη σκέψη του γράφοντος μέσα από πολλά διαφορετικά φωτισμένα πρίσματα.

Το σκηνικό του σύγχρονου κέντρου της Αθήνας, με τα κλασσικά και μεταπολεμικά κατάλοιπα, με την ποιητική και διαπολιτισμική του φύση και την αποξενωμένη του θέση φιλοξενεί την ιστορία διαφθοράς και πάθους του Ελέφαντα. Ο Αποστολίδης θα μας συστηθεί μέσα στο δωμάτιο του Hotel Phidias, απόλυτα χαμένος, θα μας οδηγήσει  σταδιακά σε μια ιστορία, όχι ηρωική αλλά μυθιστορηματική, απτή και ειλικρινά ανθρώπινη. Ο αναγνώστης θα περπατήσει γρήγορα κι ηρωικά, μέσα από τα βήματα του συγγραφέα στην αφήγηση που ρέπει, καταπληκτικά, ανάμεσα στη ματαίωση και την αγωνία της αναμενόμενης κάθαρσης.

Τέλος, ο Θοδωρής Τσαπακίδης, με εμφανείς ισχυρές λογοτεχνικές καταβολές και πολύ δυναμική πένα, δημιουργεί ένα ανάγνωσμα που ανάλογα με τη δεινότητα του αναγνώστη μπορεί να διαβαστεί πολυεπίπεδα. Πρόκειται, πιθανότατα, για ένα κείμενο που διατρέχεται από εξομολογητικές αναφορές κι ίσως αυτό είναι το στοιχείο που διατηρεί την έντονη υποβλητικότητα στο σύνολο του έργου. Μια καλλιεργημένη, ζωντανή και διεισδυτική ιστορία που αξίζει να διαβάσετε.

Γράφει η Ραφαέλλα Μανέλη

Με κλειστό στόμα | Θοδωρής Τσαπακίδης

Artwork:Gustav Klimt

Δεν κατάλαβα πώς σε

 ξέχασα, αγάπη μου

Και μετά πήγα και βούτηξα

στη θάλασσα

Ήταν ωραία

Αυτό το λένε ευτυχία

όσοι έχουν πονέσει.

Βιβλιοπροτάσεις από 4 συγγραφείς του Pause.

Το καλοκαίρι θεωρείται από τους περισσότερους, η πιο ξέγνοιαστη εποχή του χρόνου και σίγουρα όχι άδικα . Είναι η εποχή που οι ρυθμοί εργασίας χαλαρώνουν  και οι περισσότεροι έστω και για μία εβδομάδα βρισκόμαστε σε κατάσταση ανάπαυλας.Έχοντας φτάσει (και ξεπεράσει) αισίως το 15Αύγουστο και με δεκατρίς γεμάτες μέρες καλοκαιριού να απομένουν - σαν παθιασμένοι άνθρωποι λοιπόν, για ό,τι διαγείρει την φαντασία και την σκέψη μας , σαν άλλοι ηδονολάτρες ρωτήσαμε αγαπημένους μας ποιητές και συγγραφείς να μας προτείνουν ένα βιβλίο για το καλοκαίρι ,προκειμένου να υποκύψουμε και εμείς στην μόνη ηδονή που παραμένει ατιμώρητη - το διάβασμα , που λέει και η Ζυράννα Ζατέλη. 


Ανδρέας Παπάζογλου, ποιητής

"Δεν θα σου πω μαλακίες. Μισώ το καλοκαίρι και ό,τι αυτή η καταραμένη εποχή εκπροσωπεί. Ως αντικαλοκαιρινό ανάγνωσμα λοιπόν, προτείνω ανεπιφύλακτα τα σκοτεινιασμένα στιχάκια του Tim Burton, έτσι όπως τα κυκλοφόρησε το 1997 στη συλλογή ιστοριών The Melancholy Death of Oyster Boy. Εδώ κυκλοφόρησε ως Ο Μελαγχολικός Θάνατος του Στρειδάκη και αποτελεί μία εξαίρετη ευκαιρία να θυμηθείς γιατί κάποτε αγάπησες τον Burton. Μικρά κι αραχνιασμένα  ποιηματάκια, ξεκούρδιστα στιχάκια και σκίτσα καρβουνιασμένα αφηγούνται τις ιστορίες παιδιών (;) περίεργων,  τρελών, ασθενικών, φοβικών, μανιακών και αφόρητα μακρινών απ' όλα πλην του τέλους τους. Άλλες γλυκές, άλλες φριχτές και άλλες μέχρι κι αστείες, οι ψυχοσωματικές Οδύσσειες των μικρών αυτών αντικατοπτρισμών μας, τρυπάνε και χαϊδεύουνε ταυτόχρονα. Αν περνάς τον Αύγουστο στο κρεβάτι σου με τον κλιματισμό στους 15 και παντζούρια κλειστά περιμένοντας τις βροχές του Νοέμβρη, βρες το και ξεκοκκάλισε το. Για τους υπόλοιπους, καλές βουτιές σάς εύχομαι, μα ο Στρειδάκης δεν πάει παραλία."



Θοδωρής Τσαπακίδης, συγγραφέας-μεταφραστής

 Το δικαίωμα στην τεμπελιά – Πωλ Λαφάργκ.
Μετάφραση: Γιάννης Καυκιάς
Εκδόσεις Μεταίχμιο (Φεβρουάριος 2017)
Σελίδες: 96

"Σε έναν κόσμο όπου η οικονομίστικη ρητορική εμφανίζεται ως σοβαρή σκέψη και λογική, και, με την πανταχού παρουσία της, διαβρώνει τη γλώσσα, ένα βιβλίο τόσο παλιό όσο το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» (1880) του Πολ Λαφάργκ φαντάζει σήμερα εξαιρετικά σύγχρονο και πρωτότυπο.
Το θέμα του είναι η διάθεση του χρόνου. Η πρωτοτυπία του βρίσκεται στο γεγονός πως αποστασιοποιείται από την κυρίαρχη αντίληψη περί του «δικαιώματος στην εργασία» (την οποία σχεδόν όλες οι προοδευτικές δυνάμεις (με ή χωρίς εισαγωγικά) υπερασπίζονται), για να θέσει στο κέντρο της συλλογιστικής του το δικαίωμα στην τεμπελιά.
Ο μαχητικός συγγραφέας εμπνέεται από τους φιλοσόφους της αρχαιότητας, και δη τους Έλληνες, που «δίδασκαν την περιφρόνηση για την εργασία, αυτόν τον εξευτελισμό του ελεύθερου ανθρώπου, ενώ οι ποιητές τραγουδούσαν την τεμπελιά, αυτό το δώρο των θεών»
Πολλά από όσα λέει θα μας εκπλήξουν καθώς πολλά από όσα θεωρούμε δεδομένα τα θέτει υπό αμφισβήτηση, και ασκεί κριτική, καταδεικνύοντας τη σχετικότητα και την ιστορικότητα των αντιλήψεών μας, και φανερώνει τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε η θρησκεία της εργασίας.
Εμπρός της γης οι τεμπέληδες, ενωθείτε! "

Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη, συγγραφέας


"Το υπόλοιπο Αυγούστου θυμίζει απόγευμα Κυριακής και κρύβει μέσα του ψήγματα μελαγχολίας. Το βιβλίο που μου έρχεται στο μυαλό και το διάβασα πρόσφατα είναι "η ώρα του Αστεριού" της Κλαρίσε Λισπέκτορ. Ένα μικρό βιβλίο που όμως είναι μεστό και εμπνευσμένο. Η συγγραφέας στο τελευταίο της αυτό κείμενο, αφηγείται την ιστορία της εύθραυστης, σχεδόν ανύπαρκτης Μακκαμπέα, χωρίς ανάσα και με λέξεις-κραυγές. Ένα βιβλίο που μου επιφύλασσε την ωραιότερη ίσως εκδοχή του γιατί γράφει κάποιος: “Γράφω γιατί δεν έχω τίποτα να κάνω στον κόσμο: περίσσεψα και δεν υπάρχει τόπος για μένα στη γη των ανθρώπων. Γράφω γιατί είμαι ένας απελπισμένος και έχω κουραστεί, δεν αντέχω πλέον τη ρουτίνα του να είμαι εγώ και αν δεν υπήρχε το πάντα καινούργιο που είναι το γράψιμο, θα πέθαινα συμβολικά κάθε μέρα. Μα είμαι προετοιμασμένος να βγω διακριτικά από την πίσω πόρτα. Τα έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα, ακόμα και το πάθος και την απόγνωσή του. Και τώρα θα ‘θελα μονάχα να έχω αυτό που θα είχα γίνει και δεν έγινα.”

Άγγελος Ήβος, ποιητής

"Ένα παλιό μικρό βιβλίο, με εξώφυλλο λεπτό, σαν από χαρτί εφημερίδας, άσπρο και πορτοκαλί το θυμάμαι, πάντα με τυραγνάει όταν το ψάχνω ανάμεσα στα ράφια με τα βιβλία μου που αγαπώ. Κρύβεται και χάνεται, μετά φανερώνεται ξαφνικά, ακριβώς όπως και «η μύτη» που ιστορούν οι σελίδες του: μια μύτη που βρέθηκε μέσα σε ένα καρβέλι ψωμί, μια μύτη που έφυγε από το πρόσωπο κάποιου κι άρχισε να σεργιανά μόνη της στην πόλη. Βρήκα παλιά, φοιτητής, τη Μύτη του Νικολάι Γκόγκολ, σε έναν πάγκο όπου η σκέψη πουλιόταν με το κιλό. Τι παράδοξο: είχε κρυφτεί τόσο καλά που δεν την ανακάλυψε ούτε η παρέα του Μπρετόν, όταν έψαχνε τους πρόγονους του σουρεαλισμού. Μα έτσι είναι: ένα αριστούργημα δεν χώνει τη μύτη του παντού και στον καθένα…"

Καλές βουτιές και καλές αναγνώσεις!

Damnatio memoriae | Θοδωρής Τσαπακίδης

Τότε προσκάλεσε τη Λήθη

Εκείνη τον πήρε αγκαλιά 

και τον βύζαξε

Και όσο ρουφούσε από το βυζί της

χανόταν

Πρώτα τα πόδια 

μετά τα χέρια

μετά ο κορμός

Έμεινε ένα στόμα στο τέλος

Και πριν χαθεί κι αυτό

τη δάγκωσε

Έτρεξε μια σταγόνα αίμα

Μία 

Σε άλλες εποχές θα έπεφτε στο χώμα

και θα φύτρωνε κόκκινο ρόδο

Τώρα μαζεύτηκαν οι μύγες στον καναπέ

Υποθήκη | Θοδωρής Τσαπακίδης

Έτρεξα σε ξένες τράπεζες 

να παζαρέψω λίγο συνάλλαγμα ευτυχίας

Έπαιξα τις σταθερές μου αξίες 

στην αγορά των μεταβλητών 

Πούλησα τις αγάπες μου για λίγα ψίχουλα

Και όταν δεν μου έμεινε τίποτα άλλο

γύρισα στο σπίτι