Ομολογώ ότι παλιότερα δεν έβλεπα τόσες πολλές ταινίες και μάλιστα μου αρκούσε να παρακολουθήσω τυχαία κάποια που παιζόταν στην τηλεόραση ή να πάω σε κάποιο φιλικό σπίτι και να δούμε κάτι σε DVD. Τον τελευταίο καιρό λόγω διάφορων συγκυριών η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει και σινεμά πηγαίνω όλο και συχνότερα, ενώ πλέον έχει γίνει ένας από τους αγαπημένους μου τρόπους διασκέδασης, αφού σίγουρα θα το επιλέξω ανάμεσα σε έναν καφέ ή ένα ποτό σε κάποιο μαγαζί. Θα μπορούσα σίγουρα να αναφέρω περισσότερους λόγους που πλέον το αγαπώ, αλλά θα αρκεστώ στους παρακάτω.
Γιατί ταυτίζομαι. Είναι σίγουρα πολλές οι φορές που πιάνουμε τον εαυτό μας να ταυτίζεται με ήρωες ενός κινηματογραφικού έργου. Εξάλλου, όπως είναι γνωστό, η τέχνη μιμείται τη ζωή…(Ενίοτε, βέβαια, συμβαίνει και το αντίθετο) Εμπειρίες που μοιάζει να έχουμε περάσει και εμείς, καταστάσεις στις οποίες έχουμε βρεθεί αλλά και συμπεριφορές τις οποίες έχουμε συναντήσει, θα έλεγε κανείς ότι λειτουργούν λυτρωτικά προς τον εαυτό μας, κυρίως όταν καταλαβαίνουμε ότι κάποιο λάθος δεν σημαίνει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Και με την έννοια λάθος, περικλείω μία λανθασμένη συμπεριφορά, μια λέξη που είπαμε ενώ δεν έπρεπε, έναν χειρισμό που δεν είχε την αναμενόμενη κατάληξη …παρακολουθώντας, θα έλεγε κανείς μπροστά στα μάτια του, άλλους ανθρώπους, έξω από αυτόν, έξω από τον περίγυρό του, να κάνουν τα ίδια λάθη, να μη φέρονται έτσι όπως «πρέπει», και μετά να μετανιώνουν, να θέλουν να διορθώσουν ό,τι ενδεχομένως χάλασαν, σίγουρα αντιλαμβάνεται πόσα κοινά έχουμε στην τελική οι άνθρωποι μεταξύ μας, φυσικά ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν θα ήθελα να επικεντρωθώ μόνο στα σφάλματα, η ίδια αίσθηση απομυζάται και όταν παρακολουθείς μια παρέα να γελάει σε κάποια κωμωδία, δύο ερωτευμένους να φιλιούνται σε κάποια ρομαντική κομεντί ή μια μαμά να μαγειρεύει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, δεν μιλάμε τόσο για λύτρωση, όσο για μία ταύτιση που οδηγεί στην αναπόληση στιγμών που έχουμε ζήσει και σε συναισθήματα όμορφα, νοσταλγίας, χαράς και ενίοτε στην αναζωπύρωση συναισθημάτων που νομίζαμε ότι είχαν πλέον εξαφανιστεί. Άλλωστε δύο είναι τα κυρίαρχα αφηγηματικά μοτίβα του σινεμά. Είτε απλοί άνθρωποι σε ασυνήθιστες καταστάσεις, είτε ιδιαίτεροι άνθρωποι σε συνηθισμένες καταστάσεις. Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε πως ο χαρακτήρας μας έχει κάτι το ιδιαίτερο, το ασυνήθιστο, έστω κι αν τόσοι και τόσοι έζησαν παλεύοντας μάταια να το φέρουν στην επιφάνεια. Από την άλλη, όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε ασυνήθιστες, έντονες αλλά και ταραχώδεις καταστάσεις που θα μας συνταράξουν, ακόμη και αν τόσοι και τόσοι συμβιβάστηκαν στη σιγουριά και τη νηνεμία μιας ήρεμης ζωής. Το σινεμά προσομοιώνει όλα αυτά τα βιώματα που δεν ήταν ποτέ δικά μας σε δύο ώρες, μέσα στην ασφάλεια και την άνεση μιας μικρής, κλιματιζόμενης αίθουσας.
