Παρουσίαση Βιβλίου "Χάος" της Έλλης Πράντζου στο Cabaret Voltaire

Παρουσίαση Βιβλίου
«Χάος» της Έλλης Πράντζου

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019, 20.00
Cabaret Voltaire

Ο έρωτας δεν προσδιορίζεται ούτε από τον εαυτό του. Η ανθρώπινη ψυχολογία, άβυσσος. Τα συναισθήματά μας, έννοιες αφηρημένες. Η έμπνευση δε χαλιναγωγείται. Και κάπως έτσι εγένετο Χάος. Ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις, νιώσε το."

Η συλλογή μικρών ποιημάτων "Χάος" των εκδόσεων Οσελότος αποτελεί το πρώτο έντυπο εγχείρημα της Ελλης Πράντζου και βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοση. Θα χαρούμε να σας δούμε στην παρουσίαση που θα γίνει την Τρίτη 22 Οκτώβρη, ώρα 20.00, στο Cabaret Voltaire (Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο). Δεν απαιτείται τίποτε παραπάνω από την καλή σας διάθεση ώστε να μιλήσουμε και να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα.

Το βιβλίο παρουσιάζουν οι:
Μαριάννα Πολυχρονίδη (Ηθοποιός, Τραγουδίστρια)
Στάθης Δρογώσης (Τραγουδοποιός)
Κάλλια Βαβουλιώτη (Δημοσιογράφος)
Έλλη Πράντζου (Συγγραφέας του βιβλίου)

Συντονίζει ο:
Αλέξανδρος Γερασίμου (Δημοσιογράφος, Ραδιοφωνικός παραγωγός)

Μουσική επένδυση:
Maria Voulgari (Τραγουδοποιός)

Cabaret Voltaire
Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο
Τηλέφωνο κρατήσεων: (+30) 2105227046
Είσοδος Ελεύθερη

Η Έλλη Πράντζου έχει σπουδάσει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Συνέχισε τις σπουδές υποκριτικής στην Ανώτερη Δραματική Σχολή "Σύγχρονο Θέατρο-Βασίλης Διαμαντόπουλος". Συμμετείχε κατά καιρούς σε διάφορες παραστάσεις θεατρικών ομάδων της Θεσσαλονίκης. Ενδιαφέροντά της μεταξύ άλλων είναι η ψυχολογία, η φιλοσοφία, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία κι η φωτογραφία. Μεγάλος της έρωτας είναι το γράψιμο, το οποίο την κέρδισε από μικρή ηλικία. Αρθρογραφεί σε διάφορες ιστοσελίδες και το παρόν βιβλίο αποτελεί το πρώτο της έντυπο εγχείρημα.

Η Αθήνα προσκαλεί σε ένα παιχνίδι μυστηρίου στα χνάρια αγαπημένων λογοτεχνικών ντετέκτιβ

Ένα παιχνίδι ρόλων και μυστηρίου - «Detective Stories- διοργανώνουν στις 20 και 21 Ιουλίου στην Τεχνόπολη, η Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου του δήμου Αθηναίων, Μέγας Δωρητής της οποίας είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και η οργάνωση Challedu- challenging education.

Μέσα από τη δράση αποκαλύπτεται η δύναμη της ανάγνωσης, της διαδραστικής αφήγησης και του βιβλίου, μέσα από το παιχνίδι και απευθύνεται σε παιδιά άνω των 15 ετών και σε ενήλικες.

Πρόκειται για ένα συνεργατικό παιχνίδι ρόλων, όπου οι παίκτες αναλαμβάνουν τον ρόλο του ντετέκτιβ για να εξιχνιάσουν το έγκλημα ακολουθώντας στοιχεία. Παίρνοντας τον ρόλο και τις ικανότητες ενός ήρωα της παγκόσμιας αστυνομικής λογοτεχνίαςν όπως του Ηρακλή Πουαρώ, του Σέρλοκ Χολμς, της Μις Μαρπλς, του Φίλιπ Μάρλοου, του Γουίλιαμ Μέρντοχ, του Χάρι Χόλε, του Αστυνόμου Μπέκα, του Πέπε Καρβάλιο, και με τη βοήθεια ενός ευρετηρίου διευθύνσεων και στοιχείων από τη σκηνή του εγκλήματος, οι παίχτες καλούνται να αποφασίσουν ποιους μάρτυρες θα ανακρίνουν, ποιους χώρους θα επισκεφθούν και ποια στοιχεία της υπόθεσης είναι σημαντικά για να βρουν τον ένοχο!

Η διοργάνωση εντάσσεται στη θεματική ενότητα «Ανακαλύπτοντας θησαυρούς» και στόχος της είναι η διάδοση του παιχνιδιού ως μέσου διαπαιδαγώγησης, αλληλεπίδρασης, κοινωνικής ενσωμάτωσης και ανάπτυξης δεξιοτήτων σε μαθητές, ευάλωτες ομάδες πληθυσμού, ενήλικες επιστήμονες ειδικών κλάδων όπως εκπαίδευσης, υγείας, κοινωνικής ένταξης.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Όταν ο Iggy Pop και ο Καβάφης συναντήθηκαν στα Εξάρχεια | Jordanka Mrsuljia

Η Αθήνα είναι μια πόλη η οποία δέχεται ξένους, τους αφήνει να κυλήσουν στις φλέβες της και να τρέφουν το τεράστιο σώμα της. Ξένοι έχουμε γίνει όλοι πια, ανεξαρτήτως έθνους, ταυτότητας, πατρίδας… Είναι πολλοί εκείνοι χωρίς πατρίδα, που έφτασαν να τη βρουν σε παράξενες γωνιές της Αθήνας.

Τέτοιος είναι και ο Οροφέρνης.
Ένας σύγχρονος Οροφέρνης περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας.
Άσκοπη περιπλάνηση, η οποία πάντα όμως φέρνει καινούρια πράγματα. Τα βήματά του αποτυπώνονται στο χάρτη της πόλης, μα κυρίως διασταυρώνονται σε γειτονιές όπου ο ίδιος δημιουργεί χάρτες και μονοπάτια που ορίζουν τις μέρες και τις νύχτες του.
Οροφέρνης Aριαράθου.
Παιδί τον έδιωξαν απ’ την Καππαδοκία,
απ’ το μεγάλο πατρικό παλάτι,
και τον εστείλανε να μεγαλώσει
στην Ιωνία, και να ξεχασθεί στους ξένους .
Ύστερα από Καππαδοκία, Ιωνία, ποίηση και ιστορία πώς στο καλό βρέθηκε στην Αθήνα; Και όμως…

Καθημερινά κατεβαίνει από Αλεξάνδρας για να ξεχασθεί στους ξένους, περνάει την Ιπποκράτους και στρίβει στο δρόμο Καλλιδρομίου, όπου χάνεται σε βιβλιοπωλεία, καφενεία, χαζεύει μαγαζιά, χωρίς να ψάχνει κάτι ιδιαίτερο. Είναι ξένος που συναναστρέφεται ξένους, που πάντα παραμένει στους τρόπους του και στην λαλιά του Έλλην. Αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού το οποίο ο Οροφέρνης το βρίσκει διασκεδαστικό, διότι από τη στιγμή που η ελληνική γλώσσα έχει μπει στους πόρους του και εγκαταστάθηκε σαν μητρική, μπορούσε εύκολα να μπαινοβγαίνει από μία ταυτότητα στην άλλη, χωρίς κανείς να καταλάβει πως είναι ένα όμορφο πλουσιόπαιδο που γυρίζει τους δρόμους αναζητώντας καινούρια ερεθίσματα.

«Καλημέρα σε όλη την κομπανία», χαιρέτησε χαρούμενα μια παχουλή τον κρεοπώλη και τον νεαρό με γένια που πουλάει κάτι περίεργα προϊόντα γαϊδούρας στο μαγαζάκι του. Χαμογέλασε ο Οροφέρνης, έγνεψε κι εκείνος αντί για καλημέρα. Με το που έφτασε στα γνωστά σκαλάκια των Εξαρχείων έστριψε κάτω προς Θεμιστοκλέους, όπου σε οδό μέθης θυμόταν εφήμερες στιγμές ηδονής  που είχε νιώσει ύστερα από  ποτό, φαγητό και συνάντηση με πρόσωπα αινιγματικά σε ένα κρυμμένο κήπο.

A εξαίσιες της Ιωνίας νύχτες, τις ζούσε στην Αθήνα τώρα, όπου βρέθηκε εντελώς τυχαία. Ήταν ολομόναχος, μα γνώριζε ανθρώπους φωτεινούς, σκοτεινούς, διαφορετικούς… Πίνανε μαζί ρακόμελα στην Εμμανουήλ Μπενάκη, εκεί σε ένα κρητικό μεζεδοπωλείο που βγάζει καρεκλάκια στο δρόμο και μαζεύει παρέες ως αργά τη νύχτα. Όταν έτυχε να περάσει πρώτη φορά από εκεί, ηχούσαν τα αυτιά του από τα γέλια, τσουγκρίσματα ποτηριών και από κάποιες μελωδίες που του άρεσαν, μύριζε καπνό και παντού ήταν βρώμικα, αλλά ο Οροφέρνης μπορούσε να το νιώσει, να το βιώσει. Υπήρχε κάτι εκεί που του κίνησε το ενδιαφέρον.

Ένα βράδυ σε τουαλέτα μεζεδοπωλείου έπιασε κουβέντα περί φύλου και βρέθηκε στη διαμάχη μεταξύ βιολογικής και κοινωνικής υπόστασής του, μόνο και μόνο επειδή μαζεύτηκε ουρά μπροστά στην πόρτα τουαλέτας η οποία ήταν μία και προοριζόταν για όλους, ανεξάρτητα φύλου και οποιασδήποτε πεποίθησης. Κάτι τέτοια απρόβλεπτα περιστατικά συνεχώς του τύχαιναν στα στενά των Εξαρχείων και αυτό τον διασκέδαζε αφάνταστα (πιο πολύ από την πολυτέλεια στο παλάτι της Καππαδοκίας, θα το πω με σιγουριά).

Καθίσαμε μια μέρα στην πλατεία, ρουφούσαμε τον καφέ μας και τα λέγαμε. Εκείνος έστριβε τσιγάρα.

Από το διπλανό στενό στ’ αυτί μου μπήκε ο Iggy Pop και το “Passenger”.
«Όλο κάτι περιπλανήσεις, ταξίδια, βαλίτσες… Πόσο πια θα αντέξεις Οροφέρνη;», τον ρώτησα.
Απάντηση καμία. «Μου αρέσει να φλερτάρω με αυτή την πόλη», είπε και σηκώθηκε βιαστικά.
Συνέχισε κάπου προς Ομόνοια, έχω καιρό να τον δω.

Photography: Vedran Pilipovic

Young Lear, Θησείον, Ένα Θέατρο Για Τις Τέχνες | Πήγαμε Θέατρο

Κείμενο: Ερμιόνη Τσεντίδου

Ο Young Lear της Ιόλης Ανδρεάδη, ακολουθεί τα χνάρια της γνωστής ιστορίας του Σαίξπηρ για τον βασιλιά της Βρετάνης που μοιράζει την περιουσία του στις κόρες του που δεν τον αγαπούν, αποκληρώνοντας την μοναδική κόρη που τον αγαπά. Είναι η ιστορία του βασιλιά που ξεγελάστηκε και εκδιώχτηκε από τα ίδια του τα παιδιά.

Η παράσταση ξεκινά με την αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου. Η ένταση είναι διάχυτη. Κάτι σοβαρό συμβαίνει, κάποια ζωή απειλείται. Στα λεπτά πριν ξεκινήσουν οι διάλογοι γίνεται φανερό πως κάτι δένει τους χαρακτήρες, κάποιος τους έχει φέρει εκεί, από διαφορετικές ζωές τον κάθε ένα. Η αγωνία είναι διάχυτη διαποτίζοντας τις κινήσεις των ηθοποιών.

 Ένας παλμός. Μια καρδιά που παλεύει.

Ένα παιχνίδι παλιό ξεκινά και μέσα σε αυτό φαίνεται ο Βασιλιάς Λήρ. Διάλογοι του κλασσικού έργου μπερδεύονται με τους ρόλους των ηθοποιών, σε ένα λογοτεχνικό πάρε δώσε, σε ένα παιχνίδι μεταξύ αλήθειας και ενός βασιλείου φανταστικού, όπου κυριαρχεί η δολοπλοκία, η διαφθορά και η ζήλεια. Μέσα από το παιχνίδι ψυχογραφούνται οι ηθοποιοί που μοιάζουν πολύ με τους αρχέτυπους ρόλους του Κάιν και του Άβελ. Τα αδέρφια υπονομεύουν ο ένας τον άλλον, ζητούν να εκδικηθούν, ζητούν να κυριαρχήσουν σε ένα καινούριο παιχνίδι εξουσίας που στήνεται πάνω στο ανοιχτό στερνό του πατέρα στο χειρουργείο.

Ίσως, η πορεία των αδερφών γράφεται συνέχεια από την αρχή και είναι πάντα η ίδια. Απορροφημένοι από τον πλούτο και την αδιαφορία τους προς την πραγματική ζωή, την οποία τους θυμίζει ο τρελός γελωτοποιός, αρκούνται στο να χτυπιούνται μεταξύ τους, στο να κάνουν συμμαχίες που διαλύουν σε δευτερόλεπτα, στο να πληγώνουν ο ένας τον άλλον.

Ο αιώνιος πατέρας Λήρ καταλαβαίνει το λάθος του και έρχεται σε συναίσθηση, καθώς περνά το κατώφλι της τρέλας και συνειδητοποιεί πως τα παιδιά του ήταν πάντα αποφασισμένα για ένα πράγμα, να κερδίσουν το βασίλειο του, να καταχραστούν την περιουσία του, να γίνουν βασιλιάδες θάβοντας τον.

Η παράσταση είναι διαχρονικά κλασσική και είναι ξεκάθαρη η πορεία της. Αποτυπώνει μέσα της ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής οικογένειας, όπου πάθη, λάθη και ψέματα, χαράζουν τους ανθρώπους και τους μεταμορφώνουν σε μικρά τέρατα που ζητούν να τραφούν από τους δικούς τους ανθρώπους, ώστε να καλύψουν τα κενά τους.

Κατα την διάρκεια της παράστασης, το πέρασμα από την πραγματικότητα στους ρόλους του κλασσικού έργου γίνεται μερικές φόρες αρκετά προβληματικό, δημιουργώντας ενδεχομένως κάποια σύγχυση στον θεατή, ενώ η κινησιολογία της παράστασης είναι συχνά δυσνόητη και λίγο υπερβολική. Η σύνδεση με τον Βασιλιά Ληρ γίνεται ευκολότερα αν ο θεατής γνωρίζει το σαιξπηρικό δράμα, ειδάλλως οι παράλληλες αφηγήσεις κουράζουν και αποσυντονίζουν. Τα κοινά σημεία στις δυο αφηγήσεις είναι πολλά αλλά δεν είναι αρκετά.  

Η παράσταση χρειάζεται χρόνο για να μεταδώσει το μήνυμα της, σκέψη, και ενδεχομένως κάποια αντίστοιχα βιώματα του εκάστοτε θεατή, ώστε να γίνει είτε ο βασιλιάς, είτε ένα από τα παιδιά - δράκους, είτε η αδερφή που εκδιώχθηκε, αλλά, συγχωρώντας τους πάντες, κατάφερε να συνεχίσει την ζωή της, να απαλλαγεί από τα μίση και να θεραπεύσει τον εαυτό της. 

Young Lear

Σκηνική Σύνθεση της Ιόλης Ανδρεάδη

Διαρκεια : 90 '

Ερμηνεύουν: Μιλτιάδης Φιορέντζης, Ελεάνα Καυκαλά, Θύμιος Κούκιος, Μαρία Προϊστάκη, Χριστίνα Γαρμπή, Νεκτάριος Σμυρνάκης

Θησείον, Ένα Θέατρο Για Τις Τέχνες

Τουρναβίτου 7,Ψυρρή

Τηλ : 2103255444

Παραστάσεις : Έως : 30/10

Πληροφορίες : Βραδ.: Παρ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.

Τιμη : € 12.

"Οι δρόμοι της Αθήνας" - Δημήτριος Σαρρής

Οι δρόμοι της Αθήνας είναι ρυπαροί, εγωκεντρικοί, κακοστρωμένοι και ανέραστοι. Μην τους προσφέρετε ηδονή περπατώντας σε αυτούς, το μόνο που φιλοδοξούν είναι να σας λερώνουν τη σόλα του παπουτσιού. Σε κάθε σας βήμα βρίσκουν πάτημα να σας αποτελειώσουν.

Οι δρόμοι αυτοί δεν έχουν Ιστορία και σε καμία περίπτωση δεν την έγραψε κάποιος από εμάς με μπογιά. Όταν βρέχει στήνουν παγίδες αποσκοπώντας να σας σωριάσουν στον υγρό τάφο τους. Η εξάντληση σας είναι φαινόμενο διάχυσης σε αυτά τα ανυπόφορα μονοπάτια. Τα σοκάκια είναι τα τσιράκια των δρόμων, με την παραμικρή διέλευση σας απ’αυτά ένας δρόμος έχει ενημερωθεί πως τον προσεγγίζετε και μηχανεύεται την επόμενη μοχθηρία του. Άλλωστε στους εχθρικούς αυτούς βάλτους βιώνει και το γένος της μαυρισμένης τσίχλας, ενος διδιάστατου πτηνού που εξαπολύει διαμήκεις επιθέσεις στα κατώτερα μέρη των υποδημάτων σας.

Ακόμα και αν φαίνονται ως μοναδική λύση μην τους ακολουθήσετε. Προτιμήστε τα αδιέξοδα,αυτά θα σας προστατεύσουν από τα μαινόμενα οδοστρώματα.

Στους δρόμους αυτούς δεν γεννιούνται συνειδήσεις αντιθέτως καταπλακώνονται και ολοένα περισσότερα μυαλά παρανοούν και εκκενώνονται με αποτέλεσμα να αφήνουν τα κρανία τους ακατοίκητα και εχθρικά προς τη σκέψη.

Όταν ερημώνουν, εξαγριώνονται, στολίζονται με βιτρίνες ή επιστρατεύουν κινήματα πόλης και ενεργών πολιτών για να σε τραβήξουν ξανά στο διάβα τους. Μην ενδίδεις, πάλι να σε ξεψυχήσουν πάνε.

Φωτογραφία: Mihaela Gavriela Marazoti Photography

Πρώτη δημοσίευση του κειμένου: tsopanakis

Στη θλιμμένη λεωφόρο - Μπαντιέρα Ρόσα

Μια μικρή κοκκινόμαυρη κλωστή είναι η ζωή μας φυλλοσκορπισμένη σε δυσαρμονικά ξενύχτια φυλαγμένη σε ένα κουτί αναμνήσεων φτιαγμένη από αίμα εμπειρία και ασχήμια. Στην άκρη της κλωστής είναι τα μάτια μου περασμένα χάντρες σ’αυτήν να βλέπουν τον βιασμό μιας τράνς από κάποιον τάχα μου πελάτη και η κραυγή της είναι ο τρόμος ολάνθιστος, ενώ εσύ πίνεις το κρασί σου και χαμογελάς ξέγνοιαστος. Στην άλλη άκρη της κλωστής βλέπουν τους ονειροβάτες που ψάχνουν για φτηνά αναλγητικά και τα βρίσκουν σε χαρακωμένα σακίδια ξανθών παιδιών με γαλανά μάτια και κόκκινα μάγουλα στην νύχτα έξω από μια εκκλησία με προσταγές από δήθεν Άγιους (ιατρούς) εκ Ρωσίας ορθοδόξης, τους οποίους βρίσκουν νομοταγείς και οι μπλέ μας στυλοβάτες. Στη μέση της κλωστής είναι οι ζωές που ρουφάει σαν ανεμοστρόβιλος η λεωφόρος , ρόζ καλσόν τεμαχισμένα και χάπια με κύρια ουσία τ’όνειρο.

Η θλιμμένη λεωφόρος πάντα ακίνητη και ακοίμητη 
περιμένει να μας καταπιεί με νοσοκομεία αφροδίσιων- συνονόματα της . 
 Μικρότητα μασκαρεμένη - φόβος –λύπηση- θάνατος. 
Υπερόπτες τακτικούς να μας εξετάζουν γιατί είμαστε «αλλαγμένοι» 
Μας λογίζουν για πειραγμένους και ψυχοπαθείς. 

 Πάντα εκεί η λεωφορός για όλους εμάς 
 για να μας σώσει μέσα στον πνιγμό 
για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους φόβους που μας θανατώνουν.