Aνθίζει το χώμα | Κατερίνα Θεοδώρου

«και περνάν οι μέρες»

πόσο κλισέ ατάκα για να ξεκινήσεις να γράφεις

περνάν όμως σαν διάολος

και δεν μπορώ να χωνέψω πως πότε πια δε θα σε ξαναδώ

αν και σε βλέπω να περπατάς μες το σπίτι

πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω

με ένα τσιγάρο στο χέρι να κρέμεται κι ένα ψαλίδι στ’ άλλο

φόβος

κι ανθίζει το χώμα

πως γίνεται να αγαπάς κάτι που δεν υπάρχει πια

τι θα πει «ν’αγαπάς»

ασθένεια προς θάνατον

εκείνη την ημέρα

τα λουλούδια ήταν ανθισμένα

κι ο ήλος φώναζε κι η θάλασσα φώναζε

κι εσύ δεν μπορούσες να μιλήσεις πια

Χωρίς εσένα | Κατερίνα Θεοδώρου

Εκείνος είχε ένα πολύ ασυνήθιστο όνομα

τον λέγαν “χωρίς εσένα”

στα μαλλιά του είχαν φωλιάσει ετοιμόγεννα ψάρια

πάνω στο στήθος του λιποψυχούσε ένα πληγωμένο πουλί

μες τη κοιλιά του κολυμπούσαν μικρά ποδαράκια εντόμων

έψαχναν τα σημεία της ένωσης με κάτι

τα βλέφαρα του ξεκόλλησαν

επέπλευσαν μέσα στον αφαλό του

κάθε βράδυ το φεγγάρι γεμίζει με το γαστρικό υγρό του σύμπαντος

ένα αστέρι κοιμάται πάνω στον ώμο του

τα χέρια του γεμίσαν αγκάθια

η καρδιά του εκριζώθηκε

σε μια στιγμή απόλυτου εκτροχιασμού του χρόνου

Άτιτλο | Κατερίνα Θεοδώρου

Χτες το βράδυ βρέθηκα ξαφνικά σε μια σχολή ζωγραφικής. Ήταν ένα μεσαίου μεγέθους δωμάτιο σ' ένα κτήριο χτισμένο πολλές δεκαετίες πριν. Υπήρχαν καβαλέτα και άνθρωποι να ζωγραφίζουν, δεν υπήρχαν προτομές, όλοι ζωγράφιζαν μόνο σκηνές από όνειρα. Δεν υπήρχαν κάρβουνα, μόνο χρώματα, πολλά χρώματα. Περπάτησα ανάμεσα από τα καβαλέτα και τους ανθρώπους, κοιτάζοντας τους πίνακες και τότε σταμάτησα μπροστά του. Είχε με αφαιρετικό τρόπο ζωγραφισμένα έναν ελέφαντα στο κέντρο και κάτω αριστερά ένα μικρό κουνέλι σε πολλές αποχρώσεις του ροζ, ήταν αφημένος πάνω στο καβαλέτο και η καρέκλα μπροστά του άδεια. Θέλησα να τον ακουμπήσω και τότε απ' τα δαχτυλά μου άρχισαν να τρέχουν νερά, τα χρώματα ανακατεύτηκαν, τα σχήματα αλλοιώθηκαν, δεν ξεχώριζαν πλέον οι μορφές. Τρόμαξα, σήκωσα τον πίνακα και πήγα σε μια γωνιά προσπαθώντας να τον στεγνώσω ταμπονάροντας τον με το μανίκι μου. Τότε είδα δυο πόδια να σταματάνε μπροστά μου και δύο γαλάζια μάτια να με κοιτάνε με απορία και απαξίωση. Ήταν ο άντρας που είχε ζωγραφίσει τον πίνακα. Τον πήρε μέσα απ' τα χέρια μου, χωρίς να πει τίποτα και απομακρύνθηκε.

Έβαλα το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα μου και έκλαψα, έκλαψα από τα μάτια, τα δάκρυα μου έβρεξαν τα μαλλιά μου και τα χέρια μου. Τότε ένιωσα μια παρουσία δίπλα μου, σήκωσα το υγρό μου πρόσωπο και είδα εκείνον τον άντρα, εκείνον που του είχα καταστρέψει τον όμορφο πίνακα του. ''Μην κλαις'' μου είπε ''Δεν έγινε τίποτα'' Με κοίταγε στα μάτια καθώς μου μίλαγε. Εγώ σάστισα, είχα συνηθίσει να μην μου συγχωρούνε οι άνθρωποι. Συνέχισε να με κοιτάζει και μου έπιασε το χέρι. Κατάλαβα ότι ήθελε να πάμε κάπου. Τον ακολούθησα ανάμεσα στους γκρίζους, σκοτεινούς διαδρόμους του κτηρίου, μέσα από μεγάλες, ατελείωτες σκάλες και δωμάτια γεμάτα από υγρασία και χρώματα σάπιου πρασίνου στους τοίχους. Περπατάγαμε αργά και ήρεμα, χωρίς να μιλάμε, σαν να είχαμε μηδενίσει την απόσταση του χρόνου. Τότε φτάσαμε μπροστά σε μια ξύλινη, ταλαιπωρημένη από την χρήση πόρτα. Γύρισε το κεφάλι να με κοιτάξει, τα μάτια του έλαμπαν στο μισοσκόταδο, έπιασε το πόμολο και την άνοιξε αργά και τότε ένιωσα στα πόδια μου την υγρασία της φθινοπωρινής αμμουδιάς και μπροστά μου απλωνόταν η θάλασσα. Προχωρήσαμε πιασμένοι απ' το χέρι, χωρίς να μιλάμε, χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε, μέχρι που τα νερά αγκάλιασαν τα πόδια μας και μείναμε εκεί για πάντα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου, μετά από τότε που βύζαινα απ' τη μάνα μου, ένιωσα ξανά πληρότητα.

Χύματα | Κατερίνα Θεοδώρου

κολπικά υγρά
στάζουν από το ταβάνι
κλαδιά δέντρων
φυτρώνουν μέσα απ’ το δέρμα μου
πουλιά σφαγμένα
κρέμονται από τα δόντια μου
κι ο χρόνος ανάμεσα στα πόδια μου αναπαράγεται

Τσίρκο γαλάζιων πτωμάτων | Κατερίνα Θεοδώρου

Είναι αστείο, με κάνει να γελάω το πως σαπίζουν τα λουλούδια και τα φρούτα στα χωράφια
όταν δεν βρέχει ή όταν ας πούμε δεν τα ποτίζουν γιατί έχουνε πεθάνει εδώ και μήνες.
Είναι αστείο, με κάνει να γελάω το πως οι μύγες πάνε πάνω στα μάτια των αλόγων που περιμένουν κάποιος να τ’ αφήσει, να τρέξουν και πάνω στα μάτια των νεκρών ανθρώπων που περιμένουν κάποιος να τα κλείσει.
Είναι αστείο το πως μαζεύονται τα σκουλήκια πάνω στις μολυσμένες πληγές των πτωμάτων που δεν πρόλαβαν να θαφτούνε,
το πόσο εύκολα σπάνε, σαν βρεγμένα ξύλα, τα κόκκαλα που βρίσκονται σε σήψη, των παιδιών που πνίγηκαν.
Είναι τόσο αστείο, τόσο αστείο το πως το νερό ξεπλένει τα πόδια μας απ’ τα αίματα των πουλιών που δεν θα ξαναπετάξουν,
το πως χορεύουν οι γυναίκες, ξυπόλυτες στη Σεβίλλη κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και μετά γεννάνε νεκρά παιδιά.
Είναι τόσο αστείο το πως περπατάνε ανάποδα οι αράχνες πάνω στα σώματα των κρεμασμένων και
το πως κοιτάζονται μεταξύ τους οι ετοιμοθάνατοι τα ξημερώματα.
Με κάνει να γελάω, το πως κοιμούνται τα βράδυα οι φυλακισμένοι στο Ζαξενχάουζεν,
το πως μαζεύουνε τα φύλλα τα παιδιά απ’τα αμπέλια, στην Ανγκόλα της Αφρικής, για να φτιάξουνε μικρά φέρετρα για τις άρρωστες πεταλούδες.
Είναι ακόμη αστείο το πως πλένονται στο Νείλο τα ορφανά από πατέρα και από σκύλο και
το πως τρέμουν τα χέρια αυτών που μόλις έπνιξαν τις κόρες τους για να μην τις βρούν οι φασίστες του Φράνκο.
Είναι τόσο αστεία όλα αυτά, γιατί άραγε πια δεν γελάνε
τα ξεδοντιασμένα στόματα αυτών που απο καιρό, τη γη μέσα απ’ τα σπλάχνα την κοιτάνε

Κατοικείς μέσα | Κατερίνα Θεοδώρου

κατοικείς μέσα στα πουλιά
κι εκεί βλέπεις τα σπλάχνα πως σκιρτούνε
κατοικείς μέσα στα κύματα
κι εκεί βλέπεις πώς χρωματίζονται τα βουνά απ’ τον ήλιο
κατοικείς μέσα στη θάλασσα
κι εκεί βλέπεις πως γεννιούνται και πως τρώγονται τα ψάρια
κατοικείς μέσα στη βροχή
κι εκεί βλέπεις πως είναι να σκορπίζεσαι παντού, ταυτόχρονα
κατοικείς μέσα στον άνεμο
κι εκεί βλέπεις πως είναι να γκρεμίζεις και να απομακρύνεις
κατοικείς μέσα στον έρωτα
κι εκεί βλέπεις πως είναι να δημιουργείς το ανεκπλήρωτο
κατοικείς μέσα στο φώς
κι εκεί βλέπεις πως είναι στην πραγματικότητα ο κόσμος
κατοικείς μέσα στα βιβλία
κι εκεί βλέπεις πως είναι να σε κοιτάζουν οι άλλοι
κατοικείς μέσα στο μηδέν
κι εκεί βλέπεις πως είναι να διολισθαίνει η ύπαρξη
κατοικείς μέσα στα μάτια μου
κι εκεί βλέπεις πως φυτρώνουν και πως πεθαίνουν οι παπαρούνες

Ενδοσυμβιωτικοί οργανισμοί | Κατερίνα Θεοδώρου

Άκου

τα κύματα απαγγέλουν Ρεμπώ

κοίτα πως χορεύει το αίμα

μέσα στις φλέβες των άστρων

η νύχτα διαστέλλεται

καθώς εισχωρεί μέσα της ο χρόνος

άφησε με

μέσα στα δυο δοχεία των ματιων σου

να φυτέψω μικρά λουλούδια

η θαλασσα ξεβράζει πολύχρωμα πτώματα απόψε

από άλλους γαλαξίες

κοίτα πως υποφέρουν τα ψάρια

πως κλυδωνίζονται

ψάξε ανάμεσα στα πόδια μου

έχω κρύψει ένα νεκρό αλογάκι

κι ο κόσμος μικραίνει και τυλίγεται

με μια μορφή υδραυλικής πρόωσης

ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο

ένα χταπόδι χορεύει και κλαίει

Όμορφη μέρα | Κατερίνα Θεοδώρου

Οι ομολογίες αποσπάστηκαν

έπειτα απο ξυλοδαρμούς και χορήγηση φαρμάκων

Η ελληνική κυβέρνηση καταδικάζει την αριστερή τρομοκρατία

Οι τρομοκράτες ειναι δολοφόνοι

Αυτο δεν ειναι τέχνη

ειναι πορνογραφία

είναι αριστερή προπαγάνδα

κλείσε τη τηλεόραση

άφησε τα παράθυρα ορθάνοιχτα

σήμερα ειναι μια γιορτινή μερα

σήμερα η πόλη είναι όμορφη

σήμερα η πόλη είναι στολισμένη

με τα κεφάλια των αφεντικών

Μη το διαβάσεις, δεν είναι τέχνη | Κατερίνα Θεοδώρου

Γίνομαι 24 και σκέφτομαι τι σκατά έχω κάνει στη ζωή μου. Ναι το ξέρω φίλε μου δεν με πήραν και τα χρόνια σε φάση αλλά με πήραν άλλα και χάθηκα και έχασα τον εαυτό μου.

Ήρθανε και με είπανε είσαι το ένα και είσαι το άλλο, ο καθένας έχει μια γνώμη για όλα σ’ αυτήν τη κοινωνία. Γεμίσαμε ξερόλες. Πρώτα έχουμε τους νόμους να μας νομοθετούν, να μας πατρονάρουν και μετά τις γαμημένες εκκλησίες να μας λένε πως πρέπει να πηδιόμαστε και με πόσους, τι ρούχα να φοράμε, να γλείφουμε τον κώλο του Θεού γιατί μας έφτιαξε και του χρωστάμε λέει. Εγώ φίλε μου δεν χρωστάω σε κανέναν γαμωθεό και δεν γουστάρω κανέναν κουστουμάτο και ρασάτο να μου λέει τι θα κάνω και πως θα το κάνω. Χορτάσαμε κανονικοποίηση, χορτάσαμε χριστιανική ηθική, χορτάσαμε παιδεία, χορτάσαμε πανεπιστήμια, γιατί η ζωή είναι σπίτι- σχολείο- πανεπιστήμιο- δουλειά- οικογένεια- τάφος κι εσύ πας σαν ούφο, όχι φίλε μου η ζωή είναι ο,τι θέλεις εσύ να είναι όχι ότι σου λένε οι πεφωτισμένοι μαλάκες. Στο περιθώριο καλύτερα και με λίγους παρά στην ψευδαίσθηση της ζωής μέσα στην αποσύνθεση των μεσοαστικών πτωμάτων. Ήρθανε και με είπανε “ δεν κάνεις για το θέατρο” και τι ξέρεις εσύ από θέατρο? τηλεοπτική περσόνα του πιασάρικου. Και με διώξανε, γιατί δεν ήμουν αρκετά, “προσαρμόσιμη”, δεν ήμουν αρκετά, “στρέιτ”, δεν ήμουν αρκετά “σύνολο” με το σύνολο. Ήρθανε και με είπανε, έχεις “ ντισόρντερ οριακής προσωπικότητας” πάρε λαντόζ, πάρε αντιψυχωσικά, πάρε ζάναχ, πάρε λίγο θάνατο, γιατί δεν είσαι αρκετά “λειτουργική” δεν είσαι αρκετά “προσαρμόσιμη” δεν είσαι αρκετά πρόβατο, πάρε λίγα χάπια να χαζέψεις λίγο γιατί τσακώνεσαι και προκαλείς προβλήματα. Ήρθανε και με είπανε πάρε πτυχίο να καταξιωθείς στο βάθρο της κοινωνικής σκατίλας, να βρεις δουλειά να μην καταρρεύσει το σύστημα της ανθρωποφαγίας. Ήρθανε και με είπανε μη φοράς εκείνο γιατί θα σε βιάσουν και μη κάνεις το άλλο γιατί θα πούνε ότι και μη προκαλείς, μη δίνεις δικαιώματα, να κρύβεις τα συναισθήματα σου να μη λένε, να μη μιλάς, να είσαι ήρεμη, να μην αρπάζεσαι, μέτρο, όλα με μέτρο, όχι μη την παρατήσεις τη σχολή, τα θέατρα και οι ζωγραφικές δεν σε ζούνε, πιέσου λίγο παραπάνω, πάρε χάπια, βάλε ορό, σύρσου, πάρε εκατό κιλά, φάε κι άλλο τα προβλήματα σου, φάτα όλα και μετά ξέραστα αλλά πάρε το πτυχίο σου, αλλιώς σε ξεγράφουμε,. Παιδάκι μου θα πεθάνω, αυτό θες, θες να με πεθάνεις. Άμα χωρίσουμε με τον πατέρα σου θα φταις εσύ, να μου κοπεί το χέρι αν σου ξαναμιλήσω κωλόπαιδο, πάρ' τον τηλέφωνο και πες του να έρθει να μου ζητήσει συγνώμη, θα φταις εσύ, τι ώρα είν αυτή, τι φοράς, σαν πουτάνα είσαι, θα φταις εσύ, δεν θα ξαναβγείς έξω, πήγαινε να κοιμηθείς, φάε, ξύπνα, θα φταις εσύ, είδες τι έκανες, ο αδελφός σου, η μάνα σου, ο πατέρας σου, θα φταις εσύ, είδες τι έκανες.

Ξέρεις κάτι, βαρέθηκα τις μαλακίες, βαρέθηκα τους εύκολους παραδείσους που αγοράζεις στην ομόνοια, βαρέθηκα να φοβάμαι, βαρέθηκα το σεξισμό, βαρέθηκα να μου λένε τι να κάνω και πως να το κάνω, βαρέθηκα το ρήμα “ ναρκώνω” και το ρήμα “αποφεύγω” βαρέθηκα κι εσένα και τη ζωή την ίδια σε τελική ανάλυση. Αλλά τώρα θα τους στείλω όλους στο διάολο, τώρα δεν θα ξαναφάω τα σκατά μου, όπου θα μου βρωμάει βόλεμα, τάξη κι ασφάλεια θα τη κάνω, γιατί προτιμώ ν’ αυτοκτονήσω παρά να γίνω κονσέρβα.

Αναδημοσίευση από: Ποιητικό Μίξερ

Κοίταξέ με | Κατερίνα Θεοδώρου

κοίταξε με
οι σκιές μας πάλλονται στις γωνίες του δρόμου
άφησε με να ξεφλουδίσω τις κόρες των ματιών σου
τα χέρια μου είναι γεμάτα βλέννα και σάλιο
δείξε μου το μικρό ορφανό ποντίκι που κατοικεί μέσα στο στόμα σου
τα πουλιά που κατοικούσαν στις κοιλιές μας, πέταξαν μακρυά
κοίταξε με
τα κουφώματα στις πόρτες έχουνε σαπίσει
μια κατσαρίδα κατουράει στο νεροχύτη
δεν έχω το κουράγιο να σύρω τα πληγιασμένα μου πλοκάμια
κοίταξε με
άφησε με να γλύψω τις μικρές πασχαλίτσες που κρύβονται ανάμεσα στα δάχτυλα σου
δώσε μου το σπέρμα σου
θέλω να ταίσω τις γάτες
έχουν λιμάξει
μη με κοιτάς πιά
η σκιά μου έφυγε από τις γωνίες του δρόμου
ξημέρωσε