Ο αληθινός Sherlock Holmes | Ελλάδα Κράλλη

Ήταν πραγματικά μια πρόκληση να ερευνήσω για τον διάσημο ντετέκτιβ Sherlock Holmes. Αυτός ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα Sir Ignatius Arthur Conan Doyle. Ποια ήταν η έμπνευση όμως πίσω από αυτόν τον χαρακτήρα;

     Το 1877 ο Doyle μόλις 18 χρονών σπούδαζε ιατρική στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Θαύμαζε πολύ έναν καθηγητή του τον Joseph Bell. Ήταν ικανότατος στις διαγνώσεις ασθενών, αλλά όχι μόνο. Μπορούσε να καταλάβει τον χαρακτήρα ενός ατόμου, ακόμα και να μην τον έχει γνωρίσει ποτέ. Ο Doyle είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του ένα περίφημο παράδειγμα ενός άντρα, που εμφανίστηκε στον Bell χωρίς να του δώσει πληροφορίες για τον εαυτό του. Μα μετά από αυτή την καλή εξαπάτηση ο Bell είχε δώσει το εξής συμπέρασμα για τον άνθρωπο που δεν είχε γνωρίσει ποτέ πριν: 

«Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος υπηρέτησε στον στρατό, μα όχι για πολύ... Ένα σύνταγμα στο Highland… δεν ήταν αξιωματικός της επιτροπής… και βρισκόταν στο Μπαρμπάντος». 

     Ο Bell είχε βγει σωστός σε όλα και εξήγησε το γιατί:

 «Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος με σεβασμό. Δεν αφαίρεσε το καπέλο του. Δεν το κάνουν αυτό στο στρατό, αλλά έχει μάθει πολιτισμένους τρόπους. Έχει αέρα εξουσίας και είναι Σκοτσέζος. Με το θέμα του Μπαρμπάντος είναι γιατί θέλει να επισκεφτεί έναν γιατρό λόγω ελεφαντίασης και τα σκωτσέζικα συντάγματα βρίσκονται επί του παρόντος στο συγκεκριμένο νησί». 

     Κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους του ο Bell τον ξεχώρισε και τον έκανε υπάλληλο εξωτερικών ασθενών. Στην ουσία έγινε ο Watson του Bell. Μετά από δέκα χρόνια ο Doyle ξεκίνησε να γράφει το πρώτο του έργο. Όταν είχε στείλει αργότερα ένα γράμμα στον Bell γράφοντας, ότι χωρίς εκείνον δεν θα υπήρχε ο Sherlock Holmes. Ο ίδιος του απάντησε μετά από καιρό, δηλώνοντας ότι ο Doyle ήταν ο Sherlock Holmes και ότι το ήξερε αυτό πολύ καλά.

     Εκτός από τον Joseph Bell υπήρξε και μια άλλη πηγή έμπνευσης για την δημιουργία του χαρακτήρα του. Ο Sir Henry Duncan Littlejohn ήταν αστυνομικός χειρούργος του Εδιμβούργου το 1854 και συχνά συνεργαζόταν με τον Joseph Bell σε διάφορες έρευνες. Είχε διδάξει τον Doyle ότι γνώριζε για την ιατροδικαστική. Η πιο βασική του επιρροή όμως ήταν ο Edgar Allan Poe από τον φανταστικό ντετέκτιβ των ιστοριών του, τον C. Auguste Dupin ("Οι δολοφονίες της οδού Μοργκ", "Το μυστήριο της Μαρί Ροζέ"). Ορμώμενος από τέτοιες επιρροές, έφτασε, το 1887, στα 27 του χρόνια να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "A Study in Scarlet". Δεν είχε τόσο καλά αποτελέσματα μιας και θεωρήθηκε αποτυχία. Ήταν την εποχή που ο Doyle βρισκόταν σε μια χειρουργική επέμβαση γιατρού στο Portsmouth. Είχε απορριφθεί από πολλούς εκδότες μα τελικά κατάφερε να εκδοθεί από την Beeton’s Christmas Annual, αλλά δεν μπόρεσε να πουλήσει όσο θα έπρεπε και βυθίστηκε πριν καλά - καλά ξεκινήσει.

     Βρέθηκαν όμως άτομα που θαύμασαν το βιβλίο του. Ένας από αυτούς ήταν ο συντάκτης του περιοδικού Lippincott’s Monthly Magazine, Joseph Stoddart . Σε ένα πάρτι δείπνου το 1889 τον έπεισε να γράψει και δεύτερο μυθιστόρημα. Στο δείπνο βρισκόταν και ο Oscar Wilde. Ήταν κι εκείνος ένας ακόμη θαυμαστής του και τον παρότρυνε επίσης να συνεχίσει την συγγραφή. Το 1890 που γράφτηκε το δεύτερο μυθιστόρημα του Doyle με τίτλο The Sign of the Four, ο Wilde είχε γράψει το μοναδικό του μυθιστόρημα με τίτλο The Picture of Dorian Gray.

     Κανονικά θα ονόμαζε τον ντετέκτιβ Sherrinford, αλλά το Sherlock είχε καρφωθεί στη μνήμη του από έναν παίχτη κρίκετ. Του Doyle του άρεσε να παίζει κρίκετ και μεταξύ του 1887 και του 1907 έπαιξε δέκα αγώνες πρώτης κατηγορίας στο Marylebone Cricket Club. Δεν ήταν μάλλον τυχαίο που η περιοχή Marylebone ήταν κοντά στην οδό Baker.

     Ο William Gillette ήταν ένας λόγος ενθάρρυνσης για να συνεχίσει τα έργα του. Ήταν ένας αμερικανός ηθοποιός, μεγαλωμένος στη Hartford από ευκατάστατη οικογένεια. Θαύμαζε τις ιστορίες με τον διάσημο ντετέκτιβ και του έστειλε γράμμα ζητώντας την άδεια του να ανεβάσει μια μικρή θεατρική παράσταση. Ο Doyle μετά χαράς όχι μόνο έδωσε την άδεια του, αλλά ήθελε να τον γνωρίσει προσωπικά. Ο Gillette ήταν ο πρώτος ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Sherlock Holmes 1300 φορές πάνω στη σκηνή. Ήταν δική του ιδέα ότι ο Sherlock Holmes έπρεπε να φοράει το συγκεκριμένο καπέλο και καθώς έκανε πρόβα του φάνηκε χρήσιμη και η πίπα στο να έχει μια καλύτερη προφορά. Μαζί με τον Doyle είχαν γίνει πολύ καλοί φίλοι. Η αγάπη του Gillette τον ενέπνευσε πάρα πολύ. Η πίστη τους στον θεό τους βοήθησε σε δύσκολες στιγμές. Τα πιστεύω του Gillette φαίνονται στο πανέμορφο κάστρο του με αρκετούς σταυρούς που υπάρχουν. Πλέον το κάστρο του έχει γίνει ένα μνημειώδες κτίριο που κινεί το ενδιαφέρον πολλών τουριστών.

     Δυο διαφορετικοί συγγραφείς είχαν διαφορετική άποψη για την έμπνευση του Doyle στο να δημιουργήσει τον Sherlock Holmes. Η Angela Buckley αναφέρει τον Jerome Caminada έναν αληθινό ερευνητή που η δουλειά του ήταν παρόμοια με τον φανταστικό χαρακτήρα του Doyle. Όλα του τα έργα είχαν γραφτεί κατά τη διάρκεια της ζωής του Caminada και απεβίωσε το 1914, την χρονιά που γραφόταν το τελευταίο μυθιστόρημα του Doyle.

     Ο John J. McAleer από την άλλη πλευρά αναφέρει τον Henry David Thoreau. Ήταν ένας Αμερικανός φιλόσοφος. Ο McAleer τονίζει πως και ο Thoreau και ο Holmes ήταν πολύ καλοί παρατηρητές της ανθρώπινης φύσης και της φύσης γενικότερα. Είχαν παρόμοια μύτη και άρεσε και στους δυο η μουσική (ο Holmes έπαιζε βιολί και ο Thoreau φλάουτο). Είχαν δεξιότητα στην αφή, ήταν εργένηδες και είχαν ελαφρώς κοινωνικές συναναστροφές. Συχνά έστελνε ο κόσμος γράμματα στην φανταστική οδό 221b Baker. Κάποιοι θαυμαστές πίστευαν πως στα αλήθεια υπήρχε αυτός ο ντετέκτιβ και ζητούσαν την βοήθεια του. Φυσικά ο Doyle δεχόταν να εξιχνιάσει το μυστήριο μιας και είχε πάθει εμμονή με το έγκλημα. Συμμετείχε σε πολλά. Είχε επισκεφτεί τις σκηνές των θυμάτων του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Είχε μελετήσει επιστολές του και έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο Ανιχνευτής ήταν εκπαιδευόμενος και είχε ταξιδέψει στην Αμερική. Διεξήγαγε έρευνες και συχνά αμφισβητούσε τις ετυμηγορίες της κριτικής επιτροπής στο δικαστήριο.

     Ο χρησμός του σε Sir έγινε από τον βασιλιά Edward VII. Είχε γίνει αναπληρωτής λοχαγός του Surrey. Δεν χρήστηκε όμως ιππότης για τις ιστορίες του, αλλά ο κύριος λόγος ήταν η συμπεριφορά του στον πόλεμο της Νότιας Αφρικής. Μια σημαντική λεπτομέρεια που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι δεν έχει γραφτεί η φράση : ‘Elementary, my dear Watson’ στα βιβλία του Doyle, απλά επειδή αναφέρονται πολύ συχνά σε διαφορετικά σημεία, ήταν μια έξυπνη ιδέα να χρησιμοποιηθούν μαζί σε μια πρόταση.

     Ο πολυαγαπημένος μας ντετέκτιβ παρουσιάστηκε πάρα πολλές φορές στον κινηματογράφο, στην ουσία σε 226 ταινίες από διάφορους ηθοποιούς με τον πιο πρόσφατο τον Benedict Cumberbatc. Όμως δεν είναι ο φανταστικός Sherlock ο πιο φημισμένος χαρακτήρας. Ο Δράκουλας παίρνει την πρώτη θέση μιας και έχει παιχτεί 236 φορές.

     Ο Doyle είχε γράψει 22 μυθιστορήματα και 16 μικρές ιστορίες. Μέσα σε αυτές υπήρχαν ιστορικά και επιστημονικής φαντασίας μυθιστορήματα εκτός από τις αστυνομικές περιπέτειες του διάσημου ντετέκτιβ. Το The Lost World (1912)ήταν ένα έργο, από το οποίο εμπνεύστηκαν ο Michael Crichton και ο Steven Spielberg για το λεγόμενο Jurassic Park.

     Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχει τύχει να διαβάσω ακόμα κανένα βιβλίο του. Μέσω της έρευνας, με ιντρίγκαρε η εξιχνίαση αληθινών εγκλημάτων. Αυτό που μπορώ να τονίσω με σιγουριά είναι ότι ο Doyle έζησε σε βάθος αυτά που έγραφε. Μπορεί να είχε πειστεί ότι ήταν ο ίδιος ο Sherlock Holmes. Πολλές φορές ο γιος του επέμενε πως δεν θα μπορούσε να υπήρχε άλλος Holmes εκτός από τον ίδιο. Με πιάνει δέος με τέτοια άτομα που ζουν τη ζωή τους στα άκρα και την εκφράζουν μέσα από την τέχνη. Ήταν ένας άνθρωπος που βίωσε έντονες εποχές και που δεν τον φόβισε το γεγονός να συμμετέχει σε αληθινές δολοφονίες. Είχε ειπωθεί ότι μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, αλλά με ανακρίβειες . Μήπως ο ντετέκτιβ μας είχε την τάση να σκοτώνει; Αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να το αποδείξω εκτός αν φυσικά μπω σε τέτοια επικίνδυνα χωράφια. Ίσως να το έκανα, ποιος ξέρει;

Αγάπη | Ελλάδα Κράλλη

Κύλησε η ψυχή να ακολουθήσει το ρεύμα της εποχής. Έπιασε κρύο ξαφνικά και τα σκεπάσματα δεν έφταναν για να ζεστάνουν την ψυχρή καρδιά του κόσμου. Ένα φως αμυδρό αχνοφαινόταν στην πορεία προς το σκοτάδι. Μέσα εκεί όμως εφιαλτικές εικόνες πρόβαλλαν μια ουτοπία ευδαιμονίας. Χριστούγεννα, μια λέξη στολισμένη από χρυσόσκονες και χιλιάδες λαμπιόνια. Η καρδιά αργοπεθαίνει μέσα στον βούρκο της αμφίεσης των καθημερινών συναισθημάτων. Ματωμένα χαμόγελα μέσα στα πλήθη ενώ ψυχορραγεί η φύση. Ο άνθρωπος εγκατέλειψε την φυσική του υπόσταση και υποτάχθηκε στους μοντέρνους τρόπους για να ζεστάνει τον εγωισμό του. Παγωμένα πρόσωπα, τα θέλω νωχελικά και τα πνεύματα άδεια. Η χρυσόσκονη όμως στερεύει όταν η νύχτα συντροφεύσει το πικραμένο παρελθόν τους. Οι στιγμές πραγματοποιούνται, αλλά δεν υπάρχει ο λόγος ύπαρξής τους. Ακόμα η ψυχή βαδίζει μοναχή στο συνεχόμενο σκοτάδι. Μια αυταπάτη συναισθημάτων γεννά η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, ενώ η αγάπη κατοικεί αιώνια σε όλες τις καρδιές, αλλά ο φόβος λυγίζει τις σκέψεις. Οι άνθρωποι πορεύονται δίχως αγάπη προσμένοντας να αντικρίσουν τη σπίθα που λαχταρούν από την αρχή του κόσμου. 

Λαμπρινή Γιώτη : Δεν θεωρώ ότι ξεχωρίζω σε κάτι. Κάνω μόνο αυτό που πιστεύω και αγαπώ.

Συνέντευξη στην Ελλάδα Κράλλη

Μια πηγή φωτός μέσα στον χρόνο. Ένα άκουσμα φωνής που χάνεται στην αιωνιότητα. Μοιάζει σαν ένα πλάσμα από κάποια παραμύθια που ποτέ δεν μας έμαθαν. Αυτή είναι η Λαμπρινή Γιώτη, μια καλλιτέχνης που το σώμα και η ψυχή της ανήκει στην μουσική. Μια ταξιδεμένη μορφή μέσα από χώρες αλλιώτικων παραδόσεων που προσφέρουν μαγεία και συγκίνηση στις καρδιές μας.

1   1)  Σε άκουσα πρώτη φορά στην συναυλία της Κυριακής στις 11/11 που ήσουν opening act για τους Myrkur. Πραγματικά η φωνή σου με ανατρίχιασε σε ότι ερμήνευσες. Ήταν η πρώτη φορά που άνοιγες μια συναυλία μόνη σου; Πως αισθάνθηκες με την απήχηση του κοινού;

Ναι, είναι η πρώτη φορά που ανοίγω συναυλία καλλιτέχνη (διεθνούς φήμης).

Συνήθως κάνουμε τις δικές μας συναυλίες.

Το κοινό ήταν φανταστικό. Πραγματικά τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου.

2)  Την Amalie Bruun την είχες γνωρίσει στο παρελθόν ή ήταν η πρώτη σου επαφή μαζί της; Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την γνωριμία σου μαζί της;

Την Amalie  την γνώρισα εκείνη την βραδιά .Φυσικά έχω ακούσει τη δουλειά της.

Μου φάνηκε ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

3) Από πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την παραδοσιακή μουσική;

Ξεκίνησα να ασχολούμαι από το 1993 με την Ελληνική παραδοσιακή μουσική λόγω του σχολείου που πήγαινα (Μουσικό Γυμνάσιο/Λύκειο Παλλήνης) . Όσον αφορά την Κέλτικη και Σκανδιναβική μουσική, ασχολήθηκα ακούγοντας τη δισκοθήκη του μεγαλύτερου αδελφού που είναι επίσης μουσικός και μουσικολόγος, την ίδια εποχή.

           4) Στη συναυλία είπες, αν άκουσα καλά, ότι έχεις ρίζες από Ιρλανδία. Ήταν αυτό η ώθηση να μελετήσεις παραδόσεις άλλων χωρών;

Την Ιρλανδία τη θεωρώ κομμάτι του εαυτού μου. Έχω ζήσει εκεί κάνοντας το μεταπτυχιακό μου στο Ιρλανδικό Γαελικό τραγούδι και την Εθνομουσικολογία (a cappella), αλλά και δουλεύοντας σε μουσική σχολή και στο πανεπιστήμιο.

Ωστόσο, η αγάπη μου και η σχάση με τη χώρα κρατάει τουλάχιστον 20 χρόνια. Η ώθηση, όπως είπα και παραπάνω, ξεκίνησε από το σχολείο που πήγαινα και από τη δισκοθήκη του αδελφού μου. Είναι κάτι βιωματικό και θυμάμαι ότι όταν πρωτάκουσα την μουσική, ένιωθα πως την είχα ξανακούσει.

 5) Με ποιο παραδοσιακό μουσικό όργανο ξεκίνησες αυτό το εσωτερικό σου ταξίδι;

Ξεκίνησα με τη nyckelharpa. Από παραδοσιακά όργανα, έχω παίξει και ταμπουρά, sami drum και Ιρλανδικές φλογέρες.

Τα όργανα που μελέτησα από 5 χρονών είναι το πιάνο και η φωνή. Έχω ασχοληθεί με βιόλα και τενόρο τρομπόνι επίσης.

6)  Πρόσεξα ότι είχες ποικιλία τραγουδιών από Σουηδία, Σκωτία, Νορβηγία, Λαπωνία και Ιρλανδία. Έχεις ταξιδέψει σε αυτές τις χώρες; Αν ναι τι αποκόμισες από το κάθε μέρος;

Nαι, έχω ταξιδέψει σε όλες, εκτός από τη Λαπωνία, που ωστόσο έχω μελετήσει τα τραγούδια της περιοχής που βρίσκεται στην πλευρά της Νορβηγίας, με δασκάλους στη γλώσσα και το τραγούδι. Από κάθε μέρος αποκομίζεις διαφορετικά πράγματα. Άλλα τοπία, άλλοι άνθρωποι, άλλη μουσική και τραγούδια. Η Σκωτία, ίσως είναι το πιο απόκοσμο τοπίο που έχω δει μέχρι τώρα.

      7)  Θεωρείς τον εαυτό σου ότι ξεχωρίζει μέσα από αυτή την προσέγγισή σου με την συγκεκριμένη τέχνη;

Δεν θεωρώ ότι ξεχωρίζω σε κάτι. Κάνω μόνο αυτό που πιστεύω και αγαπώ.

Θέλω να το περάσω και σε άλλους ανθρώπους, μέσω των σεμιναρίων και συναυλιών, να μάθουν για άλλους πολιτισμούς. Πάντα με ήθος και σεβασμό στον πολιτισμό της κάθε χώρας.

Η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά τη Βόρεια και Σκανδιναβική παραδοσιακή μουσική, είμαστε οι μόνοι που ασχολούμαστε  με την μπάντα μας τους  Sòlastas και την Κέλτικη/Σκανδιναβική χορωδία  Curfá Gaelic/Nordic Choir στην Ελλάδα.

Στην Κέλτικη μουσική, υπάρχουν λιγοστά σχήματα εδώ με τα οποία συνδιοργανώνουμε και το Φεστιβάλ Κέλτικης Μουσικής.

Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι δεν κάνουμε αυτή τη μουσική για να ξεχωρίσουμε. Ο πολιτισμός μιας χώρας δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα μας, ούτε είναι μόδα.

      8)  Ποια ήταν η αντιμετώπιση του κόσμου όταν σε άκουσε για πρώτη φορά ζωντανά; Παρουσιάστηκε ποτέ κάποια περίεργη συμπεριφορά που έπρεπε να  διαχειριστείς;

Νομίζω πρώτη φορά πρέπει να ήταν στο Λύκειο, όταν τραγούδησα Κέλτικα μέσα στην τάξη μου. Είχαμε μια καθηγήτρια αρχαίων που της άρεσαν τα "περίεργα" ακούσματα.

Σταματούσε το μάθημα ξαφνικά και με έβαζε να τραγουδάω και να παίζω πιάνο (Ήμουν στο Μουσικό Λύκειο). Θυμάμαι ότι μου είχε δώσει μέχρι και κασέτα των Madredeus (ένα κορυφαίο Πορτογαλικό συγκρότημα).

Νομίζω ότι άρεσε στους συμμαθητές μου.

Έχω δει ανθρώπους συγκινημένους κάποιες φορές ή αμήχανους.

      9)  Στην έως τώρα πορεία σου υπήρξαν κάποιοι καλλιτέχνες που άσκησαν μέγιστη επιρροή επάνω σου;

Σίγουρα. Με τυχαάα σειρά : Lisa Gerrard(Dead Can Dance),  Márta Sebestyén, Mari Boine,  Liam Ó Maonlaí ,  Muireann Nic Amhlaoibh , Iarla Ó Lionáird , Fever Ray,  Röyksopp , Massive Attack, Pink Floyd, Seth Lakeman, Moya Brennan, Erik Rydvall, Olav Mjelva, Olov Johansson,Mairi Mac Innes, The Mystery of the Bulgarian voices, Sheila Chandra, Enigma, Queen. Να μη μιλήσουμε για συνθέτες Αναγεννησιακηή, Μπαρόκ και Ρομαντικής μουσικής. Φυσικά από Ελληνική μουσική, συνθέτες και ερμηνευτές.. Ross Daly, Μ. Χιώτης, Β. Τσιτσάνης, Μαρία Δημητριάδη, Μάνος Χατζιδάκης, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Κώστας Σκαρβέλης, Γ. Καβούρας, Θ. Ευγενικός. Είναι ατελείωτος ο κατάλογος.

 10)  Μουσική : Είναι το είδος τέχνης που παρακινεί την ανθρωπότητα σε μια διαφορετική επικοινωνία; Θα μπορούσες να φανταστείς έναν κόσμο χωρίς την ύπαρξή της; Μίλησε μου εκφράζοντας τα πιο βαθιά σου συναισθήματα.

 Nαι! Η μουσική είναι επιστήμη, τέχνη, θεραπεία και γλώσσα. Σπάει τα σύνορα και φέρνει όλους τους πολιτισμούς κοντά.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς την ύπαρξή της. Η μουσική για μένα είναι η ζωή μου και εκφράζομαι μέσα από αυτή.

      11)   Εκτός από την κύρια απασχόληση σου με το συγκεκριμένο είδος έχεις προβεί σε καμία άλλη δραστηριότητα;

Διδάσκω θεωρία μουσικής, πιάνο, φωνητική. Διοργανώνω σεμινάρια πάνω στο Ιρλανδικό, Σουηδικό, Νορβηγικό και Σκωτσέζικο παραδοσιακό τραγούδι στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό συνήθως παίζουμε και διδάσκουμε Ελληνική μουσική.

Διοργανώνουμε συναυλίες με τη μπάντα μας τους  Sòlastas παίζοντας μουσικές από Νορβηγία, Σουηδία, Sami, Ιρλανδία, Σκωτία, Αφγανιστάν, Καταλονία, μεσαιωνική μουσική από Πορτογαλία και Ιταλία, ΗΠΑ, Βουλγαρία και Ελλάδα.

Η χορωδία  Curfá δημιουργήθηκε μέσω των σεμιναρίων και τραγουδάει αποκλειστικά ρεπερτόριο από Ιρλανδία, Σκωτία αλλά και Σουηδία, Νορβηγία , Ισλανδία και τις Σουηδικές περιοχές της Φινλανδίας.

      12)   Σας  απόλαυσα στην παράσταση/συναυλία που πραγματοποιήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου και πραγματικά με συγκίνησε η όλη παρουσίαση. Πως σου φάνηκε ο χώρος του Gagarin; Πόσα χρόνια διατηρείς αυτό το σχήμα;

Ο χώρος του Gagarin είναι εκπληκτικός. Ζεστός χώρος και παρόλο που είναι παραδοσιακά μια ροκ σκηνή μπορεί άνετα να φιλοξενήσει τέτοιου είδους συναυλίες σαν την δική μας.

Το σχήμα των Solastas ξεκίνησε στην ουσία το 2011, πήρε μορφή το 2013 και όνομα το 2016.

Η χορωδία Curfa ξεκίνησε το 2017 μέσα από τα σεμινάρια Ιρλανδικού τραγουδιού. Είναι όλοι μαθητές των σεμιναρίων.

13)   Η συναυλία έκλεισε γλυκά το 2018 με μια όμορφη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Ποια είναι τα νέα σου όνειρα για το καινούργιο έτος;

Εύχομαι υγεία σε όλους μας. Τα όνειρα μου είναι μουσικά κυρίως. Έχουμε ήδη προκανονισμένες συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μέχρι το καλοκαίρι. Μακάρι τα όνειρα όλων να γίνουν πραγματικότητα.

Link σελίδας της Λαμπρινή Γιώτη : https://www.facebook.com/Labrigiotto/

1   

1      

Aνέστης Χατζήμπεης: Το γυμνό σώμα αποτελεί τον καθρέπτη μιας γυμνής ψυχής.

Συνέντευξη στην Ελλάδα Κράλλη 

Ένας σκοτεινός κόσμος πέρα από τις σκέψεις του κάθε ανθρώπου ξετυλίγεται μέσα από την οπτική του Ανέστη Χατζήμπεη. Ένας άντρας που τολμά να αγγίξει όρια των απώτερων φόβων, όταν το υποσυνείδητο σιωπηλά μας αγκαλιάζει προκαλώντας μας αναστολές. Πίσω από τον φακό του κρύβεται μια διχασμένη ιστορία που ταλαντεύεται μεταξύ σκοταδιού και φωτός.

1) Με χαροποιεί που για δεύτερη φορά παίρνω συνέντευξη από έναν φωτογράφο που έχει να δώσει πολλά μέσα από τον φακό του. Ο καλλιτεχνικός σου κόσμος έχει διαφοροποιηθεί από τότε;
Νέες σκέψεις, σχέδια και επιρροές. Πιστεύω οτι απλά υπάρχει συνεχής εξέλιξη όχι μια ξαφνική αλλαγή που έφερε τα πάνω κάτω. Σίγουρα πάντως έχω γίνει πολύ πιο τολμηρός σε ότι μοιράζομαι! Τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Θεματα που έχω ήδη αγγίξει, συνδέονται, μεταμορφώνονται και γεννούν κάτι νέο.

2) Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια που πέρασαν παρατήρησα μέγιστη αλλαγή στα έργα σου. Το υποσυνείδητο είναι ακόμη η κύρια έμπνευσή σου;
Σίγουρα δεν μου αρέσει η επιφάνεια. Ψάχνω ότι βρίσκεται πάνω και πιο συχνά κάτω από αυτή! Το υποσυνείδητο είναι η πνευματική και προφανώς βιολογική, εγκεφαλική αποθήκη μας, σκονισμένη, παρατημένη, απόλυτα σκιερή. Είναι τεράστια και ανεξερεύνητη όπως η ωκεάνια άβυσσος. Είναι μεγάλη πρόκληση να χώνεσαι εκεί κάτω, ψάχνοντας υποχθόνιες μούσες και ιστορίες από το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν. Δικές μου η εικόνες που κρύβουν μυαλά και συνειδήσεις όσων συνεργάζομαι. Πρόκληση και αυτό, η εξερεύνηση και η χαρτογράφηση εικόνων ενός ανθρώπου που λέγεται μοντέλο μα για εμένα είναι κάτι πολύ παραπάνω!

3) Ποια ήταν η άμεση προσέγγισή σου με το γυμνό που παρατηρείται με έναν ιδιαίτερο τρόπο στα έργα σου;

Το γυμνό ανθρώπινο σώμα είναι ότι πιο αγνό στη δημιουργία. Είναι γεμάτο φως και γεμάτο σκοτάδι. Η ανθρώπινη φύση και παρουσία ονομάστηκε γυμνή μετά την πτώση στον κήπο της Εδέμ. Η πρώτη αμαρτία, η ντροπή ενοχοποίησε την ανθρώπινη φύση και ανάγκασε τους πρωτόπλαστους να θέλουν να κρυφτούν από οτιδήποτε ανώτερο. Είναι τεράστιο ταξίδι, απόλυτα φωτεινό μα και έντονα σκιερό το ανθρώπινο σώμα. Το φως, η αγνότητα που κρύβονται πίσω από ένα πέπλο αμαρτίας και σκότους είναι τα στοιχεία που προβάλλονται μέσα από τα θέματα γυμνού που ασχολούμαι.

4) Ζούμε σε μια εποχή που το γυμνό σε μια φωτογράφιση δείχνει τόσο υπερτιμημένο. Μέσα από τη δική σου ματιά φαίνεται μια διαφορετική οπτική. Έχει αξία το γυμνό σώμα σήμερα;
Το γυμνό είναι παρεξηγημένο. Δεν θα σχολιάσω τις δημιουργίες άλλων φωτογράφων, αλλά θα πω με βεβαιότητα ότι το πέπλο της ντροπής που προανέφερα ισχύει μέχρι τις μέρες μας. Το γυμνό σώμα αποτελεί τον καθρέπτη μιας γυμνής ψυχής. Μια γυμνή ψυχή είναι αγνή με μέγιστη αξία, αντίστοιχα ο αντικατροπτισμός της ψυχής αυτής έχει μέγιστη αξία.

5) Archetypes, Tales of Eden και Theatre Macabre : Τρία projects που έχουν μια διαφορετική προσέγγιση στο γυμνό. Μέσω αυτών των έργων σου υπάρχει μια αλληγορία που θα ήθελες ο κόσμος να αντιληφθεί;

Και τα τρία project είναι απόλυτα. Δείχνουν δυναμικά κάτι που θέλω να εκφράσω. Το θέμα Archetypes αφορά κοσμικά σύμβολα και αρχέτυπα. Το θέμα Tales of Eden αφορά την αρχέγονη φύση του ανθρώπου τη θηλυκή ενέργεια και δύναμη σε άμεση επαφή με τη φύση. Το θέμα Theatre Macabre μέσα από επιρροές του Κιούμπρικ εκφράζει το μυστηριώδες αισθησιακό πέπλο της αμαρτίας που περιβάλει την ανθρώπινη φύση. Και τα τρία θέματα δείχνουν ασαφή, μα σίγουρα είναι ικανά να ενεργοποιήσουν μια σκέψη από το απώτερο παρελθόν στον καθένα.

6) Statues (αγάλματα) : Ένα έργο με μια μοναδική αισθητική στο γυμνό σώμα. Τι υποδηλώνει η επήρεια των αγαλμάτων στο δικό σου έργο;

Καταρχήν με επηρέασαν τα αρχαία και αναγεννησιακά αγάλματα. Τα αρχαία αγάλματα έχουν αυστηρό τόνο και γεωμετρία. Δείχνουν κάτι ιδανικό, τέλειο και θείο. Μέσα από αυτήν την επιρροή εκφράζω κάποιο πρότυπο ιδανικό και θείο. Η αναγγενησιακή επιρροή με κάνει να εκφράζω εικόνες λιγότερο αυστηρές και συναισθηματικές.

7) Η απόδοση των έργων σου γίνεται αντιληπτή στον καλλιτεχνικό χώρο; Ήσουν αντιμέτωπος με περίεργες συμπεριφορές;

Μου έχουν αναφέρει ότι τα έργα μου είναι πολυεπίπεδα. Σκηνοβατούν μεταξύ του δυσνόητου και του προκλητικού. Συνήθως τα έργα μου αντιμετωπίζονται ως ιδιαίτερα, αλλόκοτα και σίγουρα διαφορετικά. Σχετικά με τις περίεργες συμπεριφορές έχω αντιμετωπίσει αμηχανία από τα άτομα που δεν έχουν την θέληση να προσεγγίσουν την οπτική μου.

8) Οι καλλιτέχνες βιώνουν επίσης την κρίση του απλού κόσμου. Οι αντιδράσεις αυτών των ανθρώπων είναι διαφορετική σε κάθε σου δημιουργία;

Όπως προανέφερα τα έργα μου έχουν κάτι να ξυπνήσουν στον κόσμο του υπερσυνείδητου και υποσυνείδητου όποιου το αντικρίζει. Αυτή η λειτουργία δεν είναι πάντα άμεση και σαφής. Σίγουρα είναι μια πολύ διαφορετική διαδικασία από το να αντικρίσει κάποιος μια φωτογραφία ενός εξώφυλλου περιοδικού και να πει :

« Τι ωραία φωτογραφία! Τι ωραίο μοντέλο!».

Είναι μια λειτουργία βαθύτερη. Τα έργα μου είτε αρέσουν είτε όχι συνεχίζουν να λαμβάνουν εκφράσεις αμηχανίας.

9) Συνεργάζεσαι κυρίως με ερασιτέχνες. Μια επαγγελματική συνεργασία θα είχε την ίδια αίσθηση;

Τέχνη και επαγγελματίες δύσκολα δένουν. Οι επαγγελματίες υποκρίνονται, οι ερασιτέχνες ταξιδεύουν. Αυτό το ταξίδι με γοητεύει. Είναι μια αμφίδρομη σχεδόν τελετουργική εμπειρία η καλλίτεχνική μου συνεργασία με ερασιτέχνη. Σίγουρα όπως με εκφράζουν και τα άτομα με τα οποία έχω συνεργαστεί ήταν μια εμπειρία μοναδική και αξέχαστη αυτή μας η επαφή.

10) Η επιμονή σου στην τέχνη διακρίνεται μέσω άλλων έργων σου. Η επήρεια του κινηματογράφου σκιαγραφεί μια διαφορετική οπτική;

Ο κινηματογράφος έχει ως βάση τη φωτογραφία. Τα σημαντικότερα μέρη μιας καλλιτεχνικής ταινίας είναι στατικά. Σίγουρα οι κινηματογραφικές μου επιρροές με έχουν επηρεάσει στο να θέλω να δώσω μια κίνηση σε κάτι το στατικό. Μια ολόκληρη ιστορία μπορεί να κρύβεται πίσω από μια φωτογραφία και σίγουρα ο εξπρεσσιονισμός και η αμερικάνικη εκδοχή του τα film noir έχουν απόλυτη σχέση με αυτό που έχω στο νου μου για την διπλή φύση του ανθρώπου. Φωτεινή και σκοτεινή ταυτόχρονα όπως προδίδει ο ιδιαίτερος φωτισμός με έντονο contrast σε αυτά τα έργα. Σίγουρα έχουν δει πολλοί τέτοια έργα μα δεν ξέρω πόσοι τα κατάλαβαν. Τα έργα μου Acte Noir και Worth Killing For εκφράζουν ότι προανέφερα.

11) Ο χώρος του κινηματογράφου είναι μια παρακίνηση για να φτάσεις σε επόμενο επίπεδο; Μια σκηνή είναι καλύτερη αποτύπωση μιας κατάστασης ή η φωτογραφία δίνει περισσότερη δυναμική σε σχέση από μια κίνηση;

Ήδη ξεκινάω τα πρώτα μου βήματα στο φιλμ. Όπως ανέφερα πριν ο κινηματογράφος βασίζεται στην φωτογραφία και τα πιο δυναμικά του κομμάτια είναι στατικά οπότε η οπτική μου θα είναι καθαρά φωτογραφική. Αγαπημένοι δημιουργοί όπως ο Χίτσκοκ, ο Μελβίλ και οι γερμανοί πρωτοπόροι του εξπρεσσιονισμού είναι και θα είναι τεράστια επιρροή στην αισθητική μου.

12) Δραστηριοποιείσαι σε κάποιον διαφορετικό κλάδο πέρα της φωτογραφίας;

Αυτό το διάστημα ασχολούμαι με το εμπόριο και το μάρκετινγκ και ότι γραφιστικό χρειάζονται. Επίσης, έχω ασχοληθεί με την μουσική και ελάχιστα με την ποίηση. Πάντοτε όμως ασχολούμαι με το ανθρώπινο πνεύμα εξερευνώντας το μέσα από βιβλία, συζητήσεις και κάθε μορφή τέχνης.

13) Πως αναμένεις να σε βρουν οι τελευταίοι μήνες του 2018 και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Αναμένω να με βρουν σε μεγάλες αλλαγές λίγο σουρρεαλιστικές όπως και τα έργα μου. Τα μελλοντικά μου σχέδια αλλάζουν συνεχώς, μα προς το παρόν έχω στο μυαλό μου συνεργασίες με καλλιτέχνες αλλόκοτους και προκλητικούς σαν εμένα, κάποια ιδιαίτερη έκθεση φωτογραφίας και την δημιουργία του πρώτου μου φιλμ.

Link σελίδας του Ανέστη Χατζήμπεη : https://www.facebook.com/Anestis-Chatzibeis-Photography-664408176952056/

Άνθρωποι|Σέβη Σολωμάκου:Θεωρώ ότι οι άνθρωποι η μόνη σταθερά που έχουν στην ζωή τους είναι το σώμα τους. Είναι ο ναός τους.

Συνέντευξη στην Ελλάδα Κράλλη

Μια ψυχή παρορμητική και ταυτόχρονα γλυκιά αναδείχτηκε μέσα από μια σκοτεινή φωτογράφιση, με την προσέγγιση και τη ματιά δυο διαφορετικών φωτογράφων. Μια παρουσία που μπήκε με χαρά στον ρόλο και τον ενσάρκωσε με πάθος και δημιουργικότητα. Υπήρχαν ερείπια τριγύρω αλλά παρέμενε μια θεατρική φιγούρα στον χρόνο.

Aγαπητή Σέβη, είχα την τιμή και την χαρά να σε γνωρίσω μέσα από μια φωτογράφιση που ήμουν βοηθός φωτογράφου. Ήταν η πρώτη σου φορά που είχες επαφή με φωτογράφο; Πως ήταν η ψυχολογία σου λίγο πριν ξεκινήσει η φωτογράφιση; Είχες ποτέ σου επαφή με το φωτογραφικό γυμνό στο παρελθόν;

Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ για την στήριξη και την βοήθειά σου. Είχα ξανακάνει φωτογράφιση στο παρελθόν για χορευτικά ρούχα και προώθηση γενικά του χορού μέσα από χορογραφίες. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα μέρος σε θέμα που είχε ως βάση το γυμνό. Παραδόξως ήμουν πολύ ήρεμη και σίγουρη για την απόφασή μου αυτή. Χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις «βγήκα» από το εγώ μου και επικεντρώθηκα στο θέμα που είχε δοθεί.

Ποια είναι η άποψή σου για το καλλιτεχνικό γυμνό; Το θεωρείς υπερτιμημένο ή ότι αξίζει να απεικονιστεί;

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι η μόνη σταθερά που έχουν στην ζωή τους είναι το σώμα τους. Είναι ο ναός τους. Εκεί κατοικούν. Λόγω κοινωνικών-θρησκευτικών επιρροών υπάρχει ντροπή στην θέα του ανθρώπινου σώματος. Η απεικόνιση με αισθητική και άποψη θα συμβάλλει στην απενενοποίηση. Στην απελευθέρωση από τα στενά θρησκευτικά-κοινωνικά όρια.

 Μου άρεσε που συζητήσαμε γενικώς για τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες και κυρίως για το πάθος σου για τον χορό. Πόσα χρόνια ασχολείσαι με αυτό το κομμάτι; Ποιος ήταν ο λόγος που ακολούθησες και αγάπησες αυτή την τέχνη;

Από μικρή ηλικία ασχολήθηκα με αυτό το είδος τέχνης. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι εντός των λεγόμενων «Καλών Τεχνών» (που μάλλον τον κατατάσσει στις «κακές») η ενασχόλησή μου με αυτό ήταν ενστικτώδης. Η απελευθέρωση των συναισθημάτων χρησιμοποιώντας ως αγωγό το σώμα ήταν το κίνητρο. Η έκθεση ψυχής και σώματος μπροστά στο κοινό. Η δυνατότητα να πεις τόσα πολλά χωρίς να μιλήσεις. Να δώσεις και να πάρεις ενέργεια από το κοινό.

 Υπάρχουν σκέψεις την ώρα μιας χορογραφίας μπροστά σε κοινό; Τι συναισθήματα σου βγάζει η κάθε παράσταση;

Ανάλογα την χορογραφία και το είδος του χορού είναι διαφορετικά τα συναισθήματα που επιθυμείς να εκφράσεις. Για παράδειγμα το tango είναι συνυφασμένο με τον έρωτα. Δυναμικό, άγριο. Μαζί αλλά και χώρια. Η πάλη και η ένωση των δύο φύλων. Το cha cha είναι συνυφασμένο με το φλερτ. Είναι παιχνιδιάρικο. Σίγουρα πρέπει να έχεις ένα ξεκάθαρο concept και αυτό να υπηρετήσεις.

Ακόμα και οι πρώιμες παραστάσεις που έλαβα μέρος με γεμίζουν ακόμα υπερηφάνεια. Το θάρρος του να εκθέσεις τον εαυτό σου στον κοινό, παρά τις ανθρώπινες ανασφάλειες και φόβους.

 Οι παραστάσεις είναι διαφορετικές κάθε φορά. Η καθεμία έχει διαφορετική αντιμετώπιση; Υπήρξε ποτέ δύσκολη παράσταση και πως την αντιμετώπισες;

Τεχνικές δυσκολίες υπάρχουν πάντα. Αλλά έως τώρα δεν υπήρξε κάποια παράσταση που να την χαρακτηρίσω δύσκολη.

 Μέσα από τα λόγια σου κατάλαβα ότι σου αρέσει πολύ ο λάτιν χορός. Τι σε ελκύει σε αυτόν; Έχεις κάποιο άλλο είδος χορού που να σε τραβάει τόσο;

Έχω δοκιμάσει πολλά είδη χορού (μπαλέτο, παραδοσιακούς, σύγχρονο κλπ). Οι latin χοροί μου έδωσαν την δυνατότητα να γνωρίσω καλύτερα το σώμα μου και να χρησιμοποιήσω δυνατότητες που δεν πίστευα ότι είχα. Σημαντικό στοιχείο είναι ότι είναι «ζευγαρωτοί» χοροί. Οπότε δίνεται η ευκαιρία ανάπτυξης επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι. Λόγω της ενασχόλησής μου με διαγωνιστικό χορό, από εμπειρία επιβεβαιώνω ότι μοιράζεσαι τα πάντα με τον παρτενέρ σου. Το σώμα και την ψυχή σου. Γίνεστε ένα αλλά ταυτόχρονα διατηρεί ο καθένας την προσωπικότητά του.

Φέτος δοκιμάστηκα στον σύγχρονο χορό. Τον προσέγγισα με τεράστιο ενδιαφέρον. Απαιτεί πέρα της σωματικής προσπάθειας-καταπόνησης και ψυχική αναζήτηση και έκφραση ακόμα και των βαθύτερων συναισθημάτων. Πλήρη έκφραση του ψυχικού κόσμου, σε ένα κοινό που δυστυχώς ακόμα δεν είναι εκπαιδευμένο σε αυτού του είδους τις εκδηλώσεις.

Πέρα από τις χορευτικές σου ανησυχίες ασχολείσαι και με κάποια άλλη δραστηριότητα;

Κατά κύριο λόγο γυμνάζομαι. Δοκιμάζω τον εαυτό μου σε διάφορα είδη γυμναστικής, ώστε να το διατηρώ υγιή.

Η λογιστική συνυπάρχει με τον χορό; Υπάρχει πιστεύεις χρυσή τομή μεταξύ τέχνης και εργασίας;

Η λογιστική είναι μαθηματικά και ο χορός επίσης. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις είναι να μετράς τον ρυθμό. Η μουσική πάνω στην οποία χορεύουμε είναι μαθηματικά.

Η ζωή μας είναι γεμάτη αντιθέσεις που η μία συμπληρώνει αλλά και αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη της άλλης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η δουλειά μου είναι το μυαλό μου και ο χορός η καρδιά μου. Και τα δύο απαραίτητα. Σοβαρός λόγος για να μην ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χορό είναι ο φόβος της απώλειας της χαράς του ερασιτέχνη.

Τις φωτογραφίσεις θα τις συνέχιζες; Πιστεύεις ότι σου δίνουν ώθηση να διευρύνεις περισσότερο τις χορευτικές σου ικανότητες;

Εφόσον πίστευα στο concept ναι. Διευρύνονται οι ικανότητες έκφρασης χωρίς την χρήση του λόγου. Ικανότητα απαραίτητη όχι μόνο στο χορό αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής.

 Μια φωτογράφιση και μια χορογραφία κατά την γνώση σου δεν είναι ένας ρόλος; Ποιο πιστεύεις ότι είναι πιο δύσκολο να αποδοθεί;

Στην ουσία πιστεύω ότι είναι αυτό που θα μπορούσες να είσαι εάν βρισκόσουν σε συγκεκριμένες συνθήκες. Δεν πιστεύω ότι είναι ρόλος, δηλαδή κάτι που υποδύεσαι, αλλά κάτι το οποίο έχεις ήδη μέσα σου και βρίσκει δίοδο να εκφραστεί.

Δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση δυσκολίας ή ευκολίας. Δεν είμαι υπέρ στον να «ζυγίζω» τις μορφές τέχνης. Όπως ανέφερα παραπάνω τον χαρακτηρισμό «καλές τέχνες» που δημιουργεί αυτόματα μια ελίτ τεχνών.

 Η τέχνη πόσο σε επηρέασε μέχρι σε αυτή την πορεία που βρίσκεται τώρα; Είναι η τέχνη σημαντική για τους ανθρώπους;

Η τέχνη, η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο όπως έχει ορθά ειπωθεί από τον Όσκαρ Ουάιλντ. Εμένα πάντως, ένα ασήμαντα μικρό μέρος του κόσμου με έχει σώσει.

Η τέχνη είναι ο μόνος δρόμος για να προσεγγιστεί το Θείο.

 Μουσική : Είναι το άλφα και το ωμέγα που χρειάζεται η ανθρωπότητα; Είναι κομμάτι των ανθρώπων ή δημιούργημά τους;

Σίγουρα δείγμα πολιτισμού και νοημοσύνης. Σε όλες τις διαστημικές αποστολές εμπεριέχεται μουσική ώστε να γίνει κατανοητό σε οποιαδήποτε εξωγήινη μορφή ότι το ανθρώπινο είδος είναι πολιτισμένο.

Αν σκεφτεί κανείς ότι μία μουσική μας κρατάει στην ζωή, ο χτύπος της καρδιάς, τότε σίγουρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας.

 Ποιά είναι τα σχέδια σου για το 2018 και έχεις θέσει νέους στόχους για το νέο έτος;

Χορευτική χρονιά αποτελεί το διάστημα Σεπτέμβριος-Ιούλιος. Προς το παρόν θα ολοκληρωθεί με μία παράσταση η φετινή χρονιά. Υπάρχουν σχέδια για μία νέα συνεργασία από Σεπτέμβριο σε διαγωνιστικό επίπεδο.

Σημεία των ψυχών | Ελλάδα Κράλλη

Με θαλάσσια ορμή τιθασεύω τον εαυτό μου. Πόσο πικρά είναι τα λόγια του χτες; Ίσως αμάρτησα για σκέψεις μου άσχημες. Γιατί όμως η καρδιά μου ταράζεται; Χείμαρροι κυλούν και λυτρώνουν τις έντονες στιγμές. Χτυπήματα ένα σωρό μέσα από βουβές κραυγές. Λάθη που ίσως στα μάτια πολλών είναι ανθρώπινα, αλλά σε άλλων δείχνουν ανόητα. Είναι ακατανόητο ένα στιγμιαίο χαμόγελο. Κανείς δεν γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από μια απώλεια. Απωθημένα μετέωρα γυρεύουν να αγκιστρωθούν στις ψυχές. Ξεσπάσματα καθημερινά σε λανθασμένους χρόνους. Η ψυχολογία κουκουλώνεται με τα βάσανα των ημερών. Πενιχρά αισθήματα που ταπεινώνουν τον εαυτό. Η νύχτα απλώνεται με τα αστέρια της ως γέφυρα των ονείρων. Πώς λοιπόν τα όνειρα κατορθώνονται όταν τρέμει το πνεύμα τους σκιερούς δαίμονες; Η μέρα όμως θα λάμψει ξανά και ξανά μέσα στου χωροχρόνου τα στενά. Θα πλάσει ήρεμες θάλασσες και καθάριους ουρανούς.

"Τα θηρία αντιμετωπίζονται μόνο με καθαρή συνείδηση".

Έτσι μου ψιθύρισε ένα βράδυ η ψυχή μου και την επόμενη μέρα όλα μέσα μου ήταν διαφορετικά.

Το βραχιόλι της αδερφής μου | Ελλάδα Κράλλη

Είναι στιγμές που βυθιζόμαστε στο άπειρο και οι σκέψεις μας συνεπαίρνουν. Η συνείδηση μας αφήνεται στα ζοφερά μονοπάτια της ανυπαρξίας. Χάνονται οι επιθυμίες και τα όνειρα.
Μιλώντας για στιγμές, μέσα σε αυτές είναι και ένα, ασήμαντο για τον υπόλοιπο κόσμο μα σημαντικό για μένα, βραχιόλι. Δεν είναι ακριβό, αλλά είναι πολύτιμο. Είναι το βραχιόλι της αδελφής μου. Μου το είχε πάρει το καλοκαίρι του 2014. Είχα χαρεί με αυτό το δώρο. Ταίριαζε με μια πτυχή του χαρακτήρα μου έτσι όπως ήταν φτιαγμένο.

Βέβαια είμαι και άτομο με σκοτεινό στυλ, αλλά με παραμυθένιες πινελιές που τονίζω μέσα στην καθημερινότητα. Το βραχιόλι αυτό δεν έδειχνε την παραμυθένια νοσταλγική πλευρά, αλλά το ελεύθερό μου πνεύμα, το οποίο δεν αρέσκεται στη σκλαβιά και πολεμάει για το καλύτερο.

Βέβαια η μικρή μου αδελφή δεν θα μπορούσε αυτό να το καταλάβει μιας και βρίσκεται στην φάση της εκπαίδευσης και αναπροσαρμογής. Τότε ήταν μικρούλα και χαρούμενη και πάντα της άρεσε που κάναμε παρέα και μιλούσαμε για διάφορα πράγματα.Υπήρξε ένα διάστημα που απομακρύνθηκα για δικούς μου προσωπικούς λόγους. Αναζητούσα τον εαυτό μου μέσα από τις οικογενειακές καταστάσεις που με είχαν μπερδέψει. Ήταν μια χαώδης περίοδος. Όλο αυτό το διάστημα που ήμουν απούσα η αδελφή μου άλλαζε. Είχε μεγαλώσει πολύ. Η συμπεριφορά της δεν ήταν ίδια. Είχε
μπλεχτεί με κανόνες και υποχρεώσεις. 

Έβλεπα ότι το σχολείο την πίεζε, αλλά πιο πολύ την πίεζε ο ίδιος της ο εαυτός. Έδειχνε τόσο σφιγμένη και απομακρυσμένη από την οικογένεια. Αισθανόμουν ότι βασάνιζε το μυαλό της για κάποιο λόγο που ίσως σε κάποιον μεγαλύτερο ο λόγος να φαινόταν γελοίος, αλλά για εκείνη να ήταν τεράστιος. Έχει σημασία που βρίσκεται ο καθένας μας και τι αντιμετωπίζει στη ζωή. Μεγαλώνοντας και άλλο η αδελφή  μου πρόσθεσε επιπλέον δραστηριότητες που ναι μεν την γεμίζουν αλλά δε την κουράζουν πάρα πολύ. Νιώθει ότι θα «πουλήσει» κάποιον αν τυχόν αποφασίσει να διαλέξει ένα από αυτά. Της είχα πει όμως ότι με τον καιρό δεν θα το βλέπει έτσι αυτό. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος
ωριμάζει και οι αποφάσεις του είναι διαφορετικές.

Πριν φτάσω στο σήμερα είχε συμβεί κάτι που με απομάκρυνε γιαδεύτερη φορά από την αδελφή μου. Μια παρεξήγηση. Χάρηκα που λύθηκε γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ να περνούσαν τα χρόνια
και ποτέ της να μην μου ξαναμιλούσε. Δεν θα ξεχάσω που μετά από λίγους μήνες μπήκε μέσα στη κουζίνα που καθόμουν με τη μητέρα μου και ξαφνικά με χαιρέτησε. Την έσφιξα τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα σκάσει. Ήταν αμήχανη, αλλά δεν με πείραξε αυτό. Σημασία είχε ότι ο προηγούμενος τοίχος έσπασε. Δεν θα πιέσω να το συζητήσουμε αλλά θα περιμένω όταν θα είναι εκείνη έτοιμη.

Αυτό λοιπόν το βραχιόλι που μου είχε κάνει δώρο από τότε το φοράωσυνέχεια. Νιώθω όμορφα όταν τα φοράω. Ίσως κάποια στιγμή να χαλάσει, αλλά και να γίνει αυτό θα το φυλάξω κάπου και θα θυμάμαι εκείνο το γλυκό πρόσωπο όταν μου το δώρισε. Ένα πρόσωπο που το μεγάλωσα σαν μάνα και ας είμαι η μεγάλη της αδελφή. Το βραχιόλι αυτό είναι η απόδειξη της αγάπης και της παιδικότητας. 

Έρευνα: To Πάσχα σύμφωνα με τον Παγανισμό

Γράφει η Ελλάδα Κράλλη

Χρόνια απορούσα από που μπορεί να προέρχεται η έννοια του Πάσχα και γιατί οι παραδόσεις και τα έθιμά μας να είναι αυτά που γνωρίζουμε. Πέρσι αναρωτήθηκα για τα χριστιανικά μας έθιμα και είχα ξαναγράψει ένα άρθρο πάνω σε αυτό το θέμα. Αυτή τη φορά όμως μιας και τον τελευταίο καιρό μελετάω για τον παγανισμό, παρατήρησα ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως τα έχουμε μάθει.
Το Πάσχα είναι καθαρά εβραϊκό έθιμο από όλες τις απόψεις από το σούβλισμα του αρνιού και το κόκκινο στα αυγά που συμβολίζει το αίμα του Χριστού. Πόσο όμως αυτό το αίμα κύλησε για να το κατανοήσουν οι άνθρωποι; Ο Χριστός ήρθε σε μας για να ανανεώσει και να αναδιαμορφώσει τους παλιούς συμβολισμούς. Να φέρει μια νέα αρχή… να φέρει την Ανάσταση των ψυχών μας.

Όπως είχα αναφέρει στο περσινό μου άρθρο ο Ιησούς Χριστός κατέβηκε από τους ουρανούς ως αμνός του Θεού κουβαλώντας όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Πόσο όμως χάθηκε από τότε μέχρι σήμερα; Μέχρι και η λέξη Πάσχα δεν είναι ελληνική. Προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Πέσαχ που σημαίνει προσπέραση (έξοδος). Εκείνον τον καιρό οι εβραίοι πίστευαν ότι θα πέσει κατάρα στα πρωτότοκα παιδιά τους από τον άγγελο του θανάτου αν δεν έβαφαν με αίμα αμνών τις πόρτες τους. Όλα αυτά αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Πριν έρθει ο Χριστός τηρούσαν αυτό το έθιμο κάθε χρόνο ευχαριστώντας τον θεό κάνοντας αυτή την τελετουργία. Προς τιμήν του σούβλιζαν αρνιά και γλεντούσαν.

Την στιγμή όμως που ήρθε ο Χριστός στον κόσμο ήθελε να δώσει μια νέα υπόσταση σε όλα αυτά τα παλαιά αρχέτυπα και τις εντολές. Καθιέρωσε να τιμούν οι άνθρωποι τη μνήμη μου με το σώμα και το αίμα του που το συμβόλισε με τον άρτο και το κρασί. Η μοναδική εντολή που αναίρεσε όλες τις υπόλοιπες ήταν να αγαπάμε τον Θεό και να μην πράττουμε αυτά που δεν θέλουμε να μας κάνουν. Ο ίδιος υπέδειξε το αρχέτυπο του σταυρού ως θεμελιώδες σύμβολο της πίστης μας.

Τα αρχέτυπα όμως υπήρχαν από την αρχή του κόσμου. Οι συμβολισμοί ήταν ανθρώπινο γέννημα. Ο παγανισμός δημιουργήθηκε από τότε. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος εξέπεσε στη Γη είχε χάσει το χάρισμα της αφθονίας. Στη Γη άρχισε να βιώνει τις αρρώστιες, τον πόνο, τις κακουχίες και πολλά άλλα. Η πτώση όμως έφερε «αμνησία». Έχασε την πίστη του και άρχισε να δημιουργεί σύμβολα πίστης. Έφτασε μέχρι τη στιγμή του Μωυσή στη λεγόμενη έξοδο, για να καταλήξουμε στον όρο Πέσαχ. Ο Μωυσής κατέγραψε δέκα εντολές για να σταματήσουν οι άνθρωποι να προσκυνούν είδωλα. Ο Χριστός άλλαξε όλα αυτά τα δρώμενα του τότε θυσιάζοντας τον εαυτό του για να μας λυτρώσει. Πόσο όμως αυτό το εκτίμησε ο άνθρωπος; Πόσο η μνήμη του στερήθηκε εκείνες τις μαρτυρικές στιγμές του Κυρίου;

Οι ξένοι το Πάσχα το ονομάζουν Easter. Είναι καθαρά όνομα γυναικείας θεότητας με το όνομα Ishtar (ή αλλιώς Ίστερ, όπως προφέρεται και η ξένη λέξη). Προερχόταν από έναν σουμεριακό θρύλο του Tammuz και της συζύγου του Inanna (Ishtar). Όταν ο Tammuz πέθανε η Inanna νιώθοντας μεγάλη θλίψη από τον χαμό του αποφάσισε να τον ακολουθήσει στον κάτω κόσμο. Περνώντας από τις εφτά πύλες, της αφαιρέθηκε η κοσμική της ενδυμασία μένοντας γυμνή. Από εκεί κρίθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Μετά από τρεις μέρες έχοντας παρατηρήσει ένας βοηθός της την απουσία της παρακαλάει τους θεούς για βοήθεια. Ο Enki ένας από αυτούς δημιούργησε δύο πλάσματα που το ένα κρατούσε το φυτό της ζωής και το άλλο το νερό της ζωής μεταφέροντας τα στον υπόκοσμο. Με αυτόν τον τρόπο ο Tammuz και η Inanna αναστήθηκαν,  φέρνοντας στη γη το φως για έξι μήνες. Τους υπόλοιπους έξι μήνες Tammuz επιστρέφει στον κάτω κόσμο με την Inanna πιστή του ακόλουθο. Αυτή η τελετουργία υποδηλώνει τον χειμώνα και την άνοιξη. Όσο παραμένει μακριά από τη γη η Inanna δεν υπάρχει γονιμότητα, τα ζώα δεν αναπαράγονται και η φύση πεθαίνει (χειμώνας), ενώ με την επιστροφή της μαζί με τον  Tammuz από τον κάτω κόσμο έρχεται η ανάσταση, η αναγέννηση της φύσης, της γονιμότητας (αναπαραγωγής των ζώων) και της αφθονίας (άνοιξη).

Δεν έχει διαφορά όμως ο σουμεριακός θρύλος με τα δικά μας τα λεγόμενα Αδώνια μυστήρια. Ο Άδωνης (αρχαίος σημιτικός θεός) είχε γεννηθεί από την αιμομιξία του Κινύρα και της Μύρρας που την είχε προκαλέσει η Αφροδίτη. Τον είχε ερωτευτεί παράφορα και από μωρό τον έδωσε στην Περσεφόνη, τη θεά του Κάτω Κόσμου μέχρι να μεγαλώσει. Φτάνοντας στην ενηλικίωση τον ερωτεύτηκε και εκείνη και δεν ήθελε να τον αποχωριστεί και υπήρξε μια διαμάχη μεταξύ των δυο θεοτήτων.  Η παρέμβαση του Δία όρισε τον Άδωνη να περνάει τέσσερις μήνες με την Αφροδίτη και άλλους τέσσερις μήνες με την Περσεφόνη. Αυτό δημιούργησε ζήλεια στον Άρη. Μεταμορφώθηκε σε κάπρο και τον σκότωσε. Με το αίμα του βάφτηκαν τα τριαντάφυλλα και από τα δάκρυα της Αφροδίτης φύτρωσαν παπαρούνες.  Επειδή και οι δυο όμως  επιθυμούσαν να τον έχουν συναποφάσισαν να τον μοιράζονται σε έξι μήνες η μια και έξι μήνες η άλλη. Αυτό συμβόλιζε την νίκη του έρωτα επί του θανάτου. Ο αφανισμός του υποδήλωνε τον μαρασμό της φύσης κατά τη διάρκεια του χειμώνα και η ανάστασή του την αναγέννηση της, τον ερχομό της άνοιξης. Από τότε ισχύουν τα Αδωνίδια κάνοντας συγκεκριμένες τελετές κυρίως γυναίκες προς τιμήν του Άδωνη. Τα αρχαία επιτάφια τελετουργικά γεγονότα ήταν ενάντια της Εκκλησίας, αλλά παρατηρώντας την ισχύ των Ελλήνων σε αυτά αναγκάστηκαν να τα ενσωματώσουν στη Χριστιανική θρησκεία.

Σήμερα το Πάσχα γιορτάζεται με σοκολατένια αυγά μέσα σε καλάθια και φιγούρες από κουνέλια και αχνιστά κουλουράκια που είναι γνωστά πιο πολύ στο εξωτερικό, αλλά φυσικά τα έχουμε υιοθετήσει και εμείς. Σκεφτήκατε όμως ότι όλα αυτά είναι παγανιστικά σύμβολα; Τα κουνέλια και οι λαγοί αντιπροσωπεύουν την θεά της γονιμότητας Eostre. Τα αυγά έχουν βαθύτερη έννοια. Είναι το σύμβολο του σύμπαντος. Το κέλυφος είναι η κρούστα της γης, το ασπράδι το μάγμα και ο κρόκος ο πυρήνας. Τα αυγά χρησιμοποιούνταν σε σαμανικές τελετουργίες  ζωγραφίζοντας πάνω τους περίεργα σχέδια και σχήματα. Είχαν γίνει γνωστές σε όλο τον κόσμο. Οι Δρυίδες άλλαξαν το έθιμο αυτό βάφοντας τα αυγά κόκκινα (όπως το γνωρίζουμε και εμείς σήμερα). Το κόκκινο χρώμα για εκείνους υποδήλωνε το αίμα της περιόδου. Τα έθαβαν στο χώμα προς το τέλος του χειμώνα για να συμβολίσουν την αρχή μιας άλλης εποχής, της άνοιξης. Μια τελετή για να τους δώσει η θεά αφθονία και γονιμότητα. Μια ιεροτελεστία που συμβόλιζε την γένεση της φύσης.

Μετά από αυτή την μελέτη μου για την γιορτή του Πάσχα συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τέτοια γιορτή. Δεν ανήκουν τα έθιμα σε εμάς αλλά σε άλλους την προ Χριστού εποχή. Γιατί λοιπόν αυτή η γιορτή να συνεχίζεται; Γιατί ο παγανισμός κυριαρχεί ακόμα στους ανθρώπους; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που πολλοί είναι άθεοι σήμερα; Φυσικά δεν κατηγορώ κανέναν άνθρωπο μιας και είμαι άτομο της πίστης και όχι της θρησκείας.

Δεν έχει σημασία αν είμαστε Έλληνες ή ξένοι. Αυτό που παρατήρησα με σόκαρε. Αν ρωτήσω ανθρώπους γύρω μου τι γιορτάζεται το Πάσχα θα μου απαντήσουν την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο συνδυασμός της Σαρακοστής (αποχή από το κρέας- νηστεία), η ευλάβεια της Μεγάλης Εβδομάδας και μετά το Κυριακάτικο φαγοπότι πάντα μου δημιουργούσαν απορίες. Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι συνεχώς βρίσκονται σε πτώσεις (αμνησίες). Προσκυνούν και εξυμνούν σύμβολα και τηρούν τελετές των παλαιών. Ποια λοιπόν η σημασία του Πάσχα στη σημερινή κοινωνία; Πότε λοιπόν θα σταματήσουν αυτά τα δρώμενα; Είναι τελικά ο άνθρωπος δέσμιος των συμβολισμών;

Ο αληθινός Sherlock Holmes | Ελλάδα Κράλλη

Ήταν πραγματικά μια πρόκληση να ερευνήσω για τον διάσημο ντετέκτιβ Sherlock Holmes. Αυτός ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα Sir Ignatius Arthur Conan Doyle. Ποια ήταν η έμπνευση όμως πίσω από αυτόν τον χαρακτήρα;

Το 1877 ο Doyle μόλις 18 χρονών σπούδαζε ιατρική στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Θαύμαζε πολύ έναν καθηγητή του τον Joseph Bell. Ήταν ικανότατος στις διαγνώσεις ασθενών αλλά όχι μόνο. Μπορούσε να καταλάβει τον χαρακτήρα ενός ατόμου ακόμα και να μην τον έχει γνωρίσει ποτέ. Ο Doyle είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του ένα περίφημο παράδειγμα ενός άντρα που εμφανίστηκε στον Bell χωρίς να του δώσει πληροφορίες για τον εαυτό του, μα μετά από αυτή την καλή εξαπάτηση ο Bell είχε δώσει το εξής συμπέρασμα για τον άνθρωπο που δεν είχε γνωρίσει ποτέ πριν :

«Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος υπηρέτησε στον στρατό, μα όχι για πολύ…. Ένα σύνταγμα στο Highland… δεν ήταν αξιωματικός της επιτροπής… και βρισκόταν στο Μπαρμπάντος».

Ο Bell είχε βγει σωστός σε όλα και εξήγησε το γιατί :

«Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος με σεβασμό. Δεν αφαίρεσε το καπέλο του. Δεν το κάνουν αυτό στο στρατό, αλλά έχει μάθει πολιτισμένους τρόπους. Έχει αέρα εξουσίας και είναι Σκοτσέζος. Με το θέμα του Μπαρμπάντος είναι γιατί θέλει να επισκεφτεί έναν γιατρό λόγω ελεφαντίασης και τα σκωτσέζικα συντάγματα βρίσκονται επί του παρόντος στο συγκεκριμένο νησί». 

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους του ο Bell τον ξεχώρισε και τον έκανε υπάλληλο εξωτερικών ασθενών. Στην ουσία έγινε ο Watson του Bell. Μετά από δέκα χρόνια ο Doyle ξεκίνησε να γράφει το πρώτο του έργο. Όταν είχε στείλει αργότερα ένα γράμμα στον Bell γράφοντας του ότι χωρίς εκείνον δεν θα υπήρχε ο Sherlock Holmes, ο ίδιος του απάντησε μετά από καιρό δηλώνοντας ότι ο Doyle ήταν ο Sherlock Holmes και ότι το ήξερε αυτό πολύ καλά.

Εκτός από τον Joseph Bell υπήρξε και μια άλλη πηγή έμπνευσης  για την δημιουργία του χαρακτήρα του. Ο Sir Henry Duncan Littlejohn ήταν αστυνομικός χειρούργος του Εδιμβούργου το 1854 και συχνά συνεργαζόταν με τον Joseph Bell σε διάφορες έρευνες. Είχε διδάξει τον Doyle ότι γνώριζε για την ιατροδικαστική.

Η πιο βασική του επιρροή όμως ήταν ο Edgar Allan Poe από τον φανταστικό  ντετέκτιβ των ιστοριών του, τον C. Auguste Dupin (Οι δολοφονίες της οδού Μοργκ, Το μυστήριο της Μαρί Ροζέ). Αυτές οι τρεις επιρροές τον έφτασαν στο σημείο το 1887στα 27 του χρόνια να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο A Study in Scarlet. Δεν είχε τόσο καλά αποτελέσματα μιας και θεωρήθηκε αποτυχία. Ήταν την εποχή που ο Doyle βρισκόταν σε μια χειρουργική επέμβαση γιατρού στο Portsmouth. Είχε απορριφθεί από πολλούς εκδότες μα τελικά κατάφερε να εκδοθεί από την Beeton’s Christmas Annual, αλλά δεν μπόρεσε να πουλήσει όσο θα έπρεπε και βυθίστηκε πριν καλά - καλά ξεκινήσει.

Βρέθηκαν όμως άτομα που θαύμασαν το βιβλίο του. Ένας από αυτούς ήταν ο συντάκτης του περιοδικού Lippincott’s Monthly Magazine, Joseph Stoddart . Σε ένα πάρτι δείπνου το 1889 τον έπεισε να γράψει και δεύτερο μυθιστόρημα. Στο δείπνο βρισκόταν και ο Oscar Wilde. Ήταν κι εκείνος ένας ακόμη θαυμαστής του και τον παρότρυνε επίσης να  συνεχίσει την συγγραφή. Το 1890 που γράφτηκε  το δεύτερο μυθιστόρημα του Doyle με τίτλο The Sign of the Four, ο Wilde είχε γράψει το μοναδικό του μυθιστόρημα με τίτλο The Picture of Dorian Gray.

Κανονικά θα ονόμαζε τον ντετέκτιβ Sherrinford, αλλά το Sherlock είχε καρφωθεί στη μνήμη του από έναν παίχτη κρίκετ. Του Doyle του άρεσε να παίζει κρίκετ και μεταξύ του 1887 και του 1907 έπαιξε δέκα αγώνες πρώτης κατηγορίας στο Marylebone Cricket Club. Δεν ήταν μάλλον τυχαίο που η περιοχή Marylebone ήταν κοντά στην οδό Baker.

Ο William Gillette ήταν ένας λόγος ενθάρρυνσης για να συνεχίσει τα έργα του. Ήταν ένας αμερικανός ηθοποιός, μεγαλωμένος στη Hartford από ευκατάστατη οικογένεια. Θαύμαζε τις ιστορίες με τον διάσημο ντετέκτιβ και του έστειλε γράμμα ζητώντας την άδεια του να ανεβάσει μια μικρή θεατρική παράσταση. Ο Doyle μετά χαράς όχι μόνο έδωσε την άδεια του, αλλά ήθελε να τον γνωρίσει προσωπικά.  Ο Gillette ήταν ο πρώτος ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Sherlock Holmes 1300 φορές πάνω στη σκηνή. Ήταν δική του ιδέα ότι ο Sherlock Holmes έπρεπε να φοράει το συγκεκριμένο καπέλο και καθώς έκανε πρόβα του φάνηκε χρήσιμη και η πίπα στο να έχει μια καλύτερη προφορά. Μαζί με τον Doyle είχαν γίνει πολύ καλοί φίλοι. Η αγάπη του Gillette τον ενέπνευσε πάρα πολύ. Η πίστη τους στον θεό τους βοήθησε σε δύσκολες στιγμές. Τα πιστεύω του Gillette φαίνονται στο πανέμορφο κάστρο του με αρκετούς σταυρούς που υπάρχουν. Πλέον το κάστρο του έχει γίνει ένα μνημειώδες κτίριο που κινεί το ενδιαφέρον πολλών τουριστών.

Δυο διαφορετικοί συγγραφείς είχαν διαφορετική άποψη για την έμπνευση του Doyle στο να δημιουργήσει τον Sherlock Holmes. Η Angela Buckley αναφέρει τον Jerome Caminada έναν αληθινό ερευνητή που η δουλειά του ήταν παρόμοια με τον φανταστικό χαρακτήρα του Doyle. Όλα του τα έργα είχαν γραφτεί κατά τη διάρκεια της ζωής του Caminada και απεβίωσε το 1914, την χρονιά που γραφόταν το τελευταίο μυθιστόρημα του Doyle.

Ο John J. McAleer από την άλλη πλευρά αναφέρει τον Henry David Thoreau. Ήταν ένας Αμερικανός φιλόσοφος. Ο McAleer τονίζει πως και ο Thoreau και ο Holmes ήταν πολύ καλοί παρατηρητές της ανθρώπινης φύσης και της φύσης γενικότερα. Είχαν παρόμοια μύτη και άρεσε και στους δυο η μουσική (ο Holmes έπαιζε βιολί και ο Thoreau φλάουτο). Είχαν δεξιότητα στην αφή, ήταν εργένηδες και είχαν ελαφρώς κοινωνικές συναναστροφές.

Συχνά έστελνε ο κόσμος γράμματα στην φανταστική οδό  221b Baker. Κάποιοι θαυμαστές πίστευαν πως στα αλήθεια υπήρχε αυτός ο ντετέκτιβ και ζητούσαν την βοήθεια του. Φυσικά ο Doyle δεχόταν να εξιχνιάσει το μυστήριο μιας και είχε πάθει εμμονή με το έγκλημα. Συμμετείχε σε πολλά. Είχε επισκεφτεί τις σκηνές των θυμάτων του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Είχε μελετήσει επιστολές του και έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο Ανιχνευτής ήταν εκπαιδευόμενος και είχε ταξιδέψει στην Αμερική.  Διεξήγαγε έρευνες και συχνά αμφισβητούσε τις ετυμηγορίες της κριτικής επιτροπής στο δικαστήριο.

Ο χρησμός του σε Sir έγινε από τον βασιλιά Edward VII. Είχε γίνει αναπληρωτής λοχαγός του Surrey. Δεν χρήστηκε όμως ιππότης για τις ιστορίες του, αλλά ο κύριος λόγος ήταν η συμπεριφορά του στον πόλεμο της Νότιας Αφρικής.

Μια σημαντική λεπτομέρεια που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι δεν έχει γραφτεί η φράση : ‘Elementary, my dear Watson’ στα βιβλία του Doyle, απλά επειδή αναφέρονται πολύ συχνά σε διαφορετικά σημεία, ήταν μια έξυπνη ιδέα να χρησιμοποιηθούν μαζί σε μια πρόταση.

Ο πολυαγαπημένος μας ντετέκτιβ παρουσιάστηκε πάρα πολλές φορές στον κινηματογράφο, στην ουσία σε 226 ταινίες από διάφορους ηθοποιούς με τον πιο πρόσφατο τον Benedict Cumberbatc. Όμως δεν είναι ο φανταστικός Sherlock ο πιο φημισμένος χαρακτήρας. Ο Δράκουλας παίρνει την πρώτη θέση μιας και έχει παιχτεί 236 φορές.

Ο Doyle είχε γράψει 22 μυθιστορήματα και 16 μικρές ιστορίες. Μέσα σε αυτές υπήρχαν ιστορικά και επιστημονικής φαντασίας μυθιστορήματα εκτός από τις αστυνομικές περιπέτειες του διάσημου ντετέκτιβ. Το The Lost World (1912)ήταν ένα έργο, από το οποίο εμπνεύστηκαν ο Michael Crichton και ο Steven Spielberg για το λεγόμενο Jurassic Park. 

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχει τύχει να διαβάσω ακόμα κανένα βιβλίο του και μέσω αυτής της έρευνας με ιντρίγκαρε το γεγονός της εξιχνίασης αληθινών εγκλημάτων. Αυτό που μπορώ να τονίσω με σιγουριά είναι ότι ο Doyle έζησε σε βάθος αυτά που έγραφε. Μπορεί να είχε πειστεί ότι ήταν ο ίδιος ο Sherlock Holmes. Πολλές φορές ο γιος του επέμενε πως δεν θα μπορούσε να υπήρχε άλλος Holmes  εκτός από τον ίδιο. Με πιάνει δέος με τέτοια άτομα που ζουν τη ζωή τους στα άκρα και την εκφράζουν μέσα από την τέχνη. Ήταν ένας άνθρωπος που βίωσε έντονες εποχές και που δεν τον φόβισε το γεγονός να συμμετέχει σε αληθινές δολοφονίες. Είχε ειπωθεί ότι μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, αλλά με ανακρίβειες . Μήπως ο ντετέκτιβ μας είχε την τάση να σκοτώνει; Αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να το αποδείξω εκτός αν φυσικά μπω σε τέτοια επικίνδυνα χωράφια. Ίσως να το  έκανα, ποιος ξέρει! 

Αγγίζοντας το όνειρο | Ελλάδα Κράλλη

Σε ένα σπήλαιο μακριά από την ματιά του σύγχρονου κόσμου μια μικρή ομάδα ανθρώπων ζούσε φυλακισμένη εκεί κάτω. Το φως έμοιαζε σαν παράδεισος όταν μέσα από τις τρύπες της σπηλιάς εισχωρούσε και φώτιζε την δική τους πραγματικότητα.

Εκείνος μεγαλωμένος στη σπηλιά είχε ακούσει τόσους μύθους για τον έξω κόσμο που επιθυμούσε τόσο να ζήσει μαζί τους. Σε όσους είχε τολμήσει να το πει δεν τον πίστευαν και η απάντησή τους του δημιουργούσε μια φοβερή θλίψη για κάτι που απλά όπως έλεγαν εκείνοι δεν υπήρχε. Οι μύθοι είχαν προέλθει από μια μάγισσα πριν αιώνες.

«Και αν τότε όσα έγιναν ήταν αλήθεια;

-Πόσες φορές θα στο πω παιδί μου; Αυτό που σκέφτεσαι είναι ανύπαρκτο. Οι μύθοι πλάστηκαν για να ομορφαίνουν τις ζωές μας.

-Και αν δεν είναι απλά μύθοι; Και αν όλοι μας εδώ θέλουμε να παραμείνουμε τυφλοί για να αποφύγουμε την αληθινή ομορφιά;».

Απορίες πολλές και μετά το κενό. Όλοι τον φώναζαν ονειροπόλο και οραματιστή, μα δεν ήξερε ακριβώς σε τι όνειρο ζούσε και αν όντως τα οράματά του ήταν αυτό που έβλεπε. Άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του έχοντας για συντροφιά πλέον μόνο τις σκέψεις του. Μετά από μέρες έχασε τελείως επαφή με τους υπόλοιπους και στόχεψε στο να βρει τον τρόπο να τους διαψεύσει. Γύρω του υπήρχε μόνο σκοτάδι και πέτρα. Ούτε το κρεβάτι του δεν μπορούσε να δει πια. Με μανία άρχισε να σκάβει μέχρι που κάποιες πέτρες έπεσαν και το δωμάτιο που έμενε μίκρυνε περισσότερο. Αυτό που αντίκρισε όμως ήταν απερίγραπτο. Ήταν η εικόνα του έναστρου ουρανού με το φεγγαρόφως να αγγίζει το δέρμα του με τις νυχτερινές του αχτίδες. Πίστεψε για λίγο ότι πρόκειται για μια οφθαλμαπάτη μα μόλις ξεπρόβαλλε προς τα έξω ένιωσε τον δροσερό αέρα πάνω του.

«Είναι αλήθεια τελικά».

Ξύπνησε ιδρωμένος βλέποντας μόνο την νεκρική όψη της σκουρόχρωμης πέτρας που τον περιέβαλε. Ακούστηκε ένας συναγερμός. Σήμαινε ότι το φως θα λούσει για άλλη μια φορά τη σπηλιά. Όλοι πανευτυχής κάθε φορά έτρεχαν να δουν αυτό το θέαμα, αλλά εκείνος είχε πάρει τις δικιές του αποφάσεις.

Στέκονταν όλοι με τα ορθάνοιχτα στόματα και το βλέμμα τους υγρό έτοιμο να δακρύσει για την ομορφιά που δέχονταν στο μέρος όπου ζούσαν. Σαν σκιά μέσα από το φως που έπεφτε προς τα κάτω εμφανίστηκε εκείνος και όλοι στην αρχή φοβήθηκαν. Όταν τους πλησίασε άρχισαν να τον χλευάζουν και να λένε δυνατά τα πιστεύω του προκαλώντας πιο δυνατό αλαλαγμό από γέλια και φωνές. Έμεινε ακίνητος όση ώρα γινόταν όλος αυτός ο χαμός. Τότε ένας-ένας σιωπούσε έχοντας για μόνη παρέα τους τον τρόμο πλέον. Σήκωσε το χέρι του ψηλά στο φως. Έπειτα μαζί με το άλλο του χέρι όσο μπορούσε έριξε κομμάτια από πετρώματα κάτω μέχρι να ανέβει πάνω. Είχε γραπωθεί με τα δυο του χέρια και το μισό του σώμα κρεμιόταν στην οικουμένη τους.

«Μη πας θα πεθάνεις.

-Ο μόνος θάνατος είναι οι σκιές εκείνων που περιπλανιόνται στο σκοτάδι».

Τότε χάθηκε ψηλά αφήνοντας τους ανθρώπους που παρήκμαζαν για ένα παραμυθένιο αύριο. Μύριζε μουσκεμένο χώμα και λίγα φύλλα ήταν πάνω στα ρούχα του. Θυμήθηκε πόσα μάζευε στη σπηλιά και διακοσμούσε το δωμάτιό του. Τα άγγιξε με χαρά και περπάτησε προς το άγνωστο με ελπίδα. Ύστερα από χρόνια το μέρος του σπηλαίου γκρεμίστηκε. Αυτό δημιούργησε μετά έναν νέο μύθο για κάποιες περιφερόμενες ψυχές παγιδευμένες σε έναν υπόγειο κόσμο.

Πίσω από την σκιά του Edgar Allan Poe | Ελλάδα Κράλλη

Ο Edgar Allan Poe ήταν ένας πολύ αξιοθαύμαστος συγγραφέας και ποιητής. Τα έργα του άγγιξαν και επηρέασαν πολλούς. Η εποχή του όμως ήταν πιο σκοτεινή και δύσκολη καθώς εμείς ζούμε πλέον στον 21ο αιώνα.

Το ταξίδι του ξεκινά τρεις αιώνες πίσω συγκεκριμένα το 1809. Τότε γεννήθηκε στη Βοστώνη. Η μητέρα του Elizabeth Arnold Poe πέθανε πριν κλείσει τα τρίτα του γενέθλια. Ο πατέρας του David ήταν αλκοολικός και τον παραμελούσε. Μετά από δύο μέρες έφυγε και εκείνος από την ζωή μένοντας ο Poe ορφανός  με τα 2 αδέλφια του στο Richmond, Virginia. Για καλή του τύχη βρέθηκε ένα ζευγάρι ο John και Frances Allan που με χαρά τους τον υιοθέτησαν επιθυμώντας να του παρέχουν μια πολύ καλή φροντίδα και εκπαίδευση.

Ως παιδί ήταν εξαίρετος μαθητής και θαυμάσιος αθλητής. Έκανε ρεκόρ στο κολύμπι ενάντια στο ρεύμα του ποταμού James στα έξι μίλια. Θα μπορούσε να ολοκληρώσει το γαλλικό του μάθημα στο Πανεπιστήμιο της Virginia, παρά τα λιγοστά του χρήματα για τα σχολικά εγχειρίδια, αλλά ο τζόγος του έφερε μεγάλα χρέη και αυτό τον εμπόδισε να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο.  Αυτό δημιούργησε μια  αποξένωση μεταξύ των θετών γονιών του και ο Poe έμεινε μόνος του.

Όταν επέστρεψε στο Richmond βρήκε την μνηστή του με άλλον άντρα και αυτό τον έκανε να πάει να μείνει στην Βοστώνη ξεκινώντας την λογοτεχνική του σταδιοδρομία. Όταν ξεκίνησε να γράφει υιοθέτησε το όνομα Edgar Allan Poe, κρατώντας έτσι και τα δυο του επίθετα.  Κατάφερε να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο με το όνομα Tamerlane σε ηλικία μόλις 18 ετών. Ο εκδότης όμως έβγαλε μόνο πενήντα αντίτυπα και ο Poe αναγκάστηκε να κάνει και την δουλειά υπαλλήλου. Σύντομα κατατάχθηκε με το όνομα Edgar. A. Perry (μιας και δεν ήταν εξοικειωμένος και με τις δυο του οικογένειες) στη στρατιωτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών του West Point  και αυτό τον ανέβασε στις διαβαθμίσεις. Είχε την προσδοκία να γίνει αξιωματικός, αλλά εκδιώχθηκε απότομα λόγω παραμέληση του καθήκοντος. Μέσα σε αυτά τα τρία στρατιωτικά χρόνια κατάφερε να εκδώσει δυο ακόμη ποιητικά του βιβλία. Οι κατώτεροι του West Point είχαν μισήσει το τελευταίο του βιβλίο τόσο πολύ που πέταξαν τα αντίτυπα στον ποταμό Hudson.

Έζησε στη Βαλτιμόρη μετά την απέλαση του. Άρχισε να δημοσιεύει μικρές ιστορίες του ώσπου κέρδισε ένα σημαντικό διαγωνισμό γραφής“ MS Found in a Bottle” και ο  Poe ήρθε στην εθνική προσοχή ως συντάκτης και κριτικός λογοτεχνίας του περιοδικού Southern Literary Messenger του Richmond.  Ο προϊστάμενος του όμως είχε παράπονα από εκείνον αναφέροντας ότι γελοιοποιεί τους συγγραφείς. Ο ίδιος κατάφερε να αυξήσει την κυκλοφορία του περιοδικού κατά εφτά φορές παρά τον φόβο και το μίσος που του είχε δημιουργήσει η χώρα. Μπορεί να ήταν σκληρός και επικριτικός αλλά πολλές φορές είχε δίκιο. Ο  Nathaniel Hawthorne ήταν πάντοτε υποστηρικτής του και θαύμαζε πολύ τον Charles Dickens .

Ο Poe είχε ζήσει και στιγμές ευτυχίας που κράτησαν 11 χρόνια σχεδόν. Είχε παντρευτεί μυστικά την πρώτη του ξαδέλφη Virginia Clemm όταν εκείνη ήταν μόλις στην ηλικία των δεκατριών. Ήταν ένας αγαπημένος σύζυγος, ένας στοργικός φίλος και ένας εργατικός και νηφάλιος υπάλληλος. Όμως η Virginia έπαθε φυματίωση στα 20 της χρόνια. Αυτό τον πλήγωσε θανάσιμα μιας και η βιολογική και θετή του μητέρα όπως και ο αδελφός του πέθαναν από φυματίωση. Το Κοράκι (The Raven) το έγραψε όταν η Virginia ήταν στο χείλος του θανάτου. Αυτό τον οδήγησε να μετακομίσει στα εκδοτικά κέντρα της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης. Εκεί δημοσίευσε την πρώτη του ιστορία ντετέκτιβ υπό την επιμέλεια του περιοδικού Graham's της Φιλαδέλφειας με τον τίτλο «Οι δολοφονίες στην οδό Morgue» (The Murders in the Rue Morgue).  Έγινε ο πρώτος Αμερικανός που εφευρίσκει ένα νέο λογοτεχνικό είδος, προτού η λέξη «ντετέκτιβ» εισέλθει στην αγγλική γλώσσα.

Με τις ιστορίες μυστήριου είχε μια πετυχημένη δημοτικότητα μέχρι και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Η ιστορία φρίκης The Tell-Tale Heart είχε απορριφτεί από την Boston Miscellany πριν την αγοράσει για δέκα δολάρια η Pioneer. Το περιοδικό Graham είχε αρνηθεί να εκτυπώσει Το Κοράκι του Poe, το όποιο αργότερα του έδωσε μεγάλη φήμη. Δικαιώθηκε μέσω της Elizabeth Barrett Browning (από την οποία είχε εμπνευστεί για το μέτρο του ποιήματος του)  από την Αγγλία έγραψε του Poe διατυπώνοντας ότι Το Κοράκι της δημιούργησε  μια αίσθηση και μια ταιριαστή φρίκη στη χώρα της. Η American Review, το Evening Mirror και πολλά άλλα περιοδικά εξασφάλισαν την φήμη αυτού του ποιήματος. Ο Charles Baudelaire (κορυφαίος Γάλλος ποιητής) αναγνώρισε τις καινοτόμες θεωρίες του Poe γύρω από την τέχνη και την λογοτεχνία και αφιέρωσε τον εαυτού στην μετάφραση αμερικανικών έργων στα γαλλικά. 

Το Κοράκι είχε μεγάλη διασημότητα. Τα παιδιά στον δρόμο κουνούσαν τα χέρια τους πάνω κάτω σαν πουλιά και όταν τους έλεγε τη λέξη nevermore (ποτέ πια) εκείνα έτρεχαν μακριά φωνάζοντας. Μετά από έναν μήνα αφότου βγήκε Το Κοράκι δημοσιεύτηκε ένα ποίημα με τίτλο "The Owl” από τον “Sarles.” Ακολούθησαν και άλλα όπως "The Whippoorwill," "The Turkey," "The Gazelle," and "The Parrot” (παρωδίες). Συχνά τον καλούσαν σε διαλέξεις και πολλές φορές θα μιλούσε περίπου δυο ώρες για αυτό. Οι γυναίκες γοητεύονταν από την παρουσία του και αγωνίζονταν για το ποια θα διοργανώσει ένα πάρτι διαβάζοντας ο Poe τα ποιήματα του.

Οι ιστορίες του όμως όπως τις γνωρίζουμε δεν είναι πλάσματα της φαντασίας του. Είναι βασισμένες σε αληθινά γεγονότα. 

Η συγχώρεση θέλει δύναμη | Ελλάδα Κράλλη

Σκιές και ψίθυροι οι σκέψεις μας που συνήθως μας συντροφεύουν τις νυχτερινές ώρες. Κραυγές δόλιες, σαγηνευτικές που εκλιπαρούν για λίγη σημασία. Το μυαλό μας ξύνεται από τα «γιατί» των στιγμών.

Πρόσωπα και προσωπεία μας περιβάλλουν καθημερινά με την θέα της καλοσύνης. Κάποιοι απορούν αν όντως έχουν καλό οι άνθρωποι μέσα τους. Όλοι έχουν, μα προτιμούν τη διαφθορά ως έτοιμη συνταγή. Δεν την συνειδητοποιούν βέβαια γιατί έχουν τον εγωισμό ως σύντροφο.

Πόσο ο εγωισμός τους βοήθησε; Πόσο η ζωή τους προχώρησε; Πόσο τις ερινύες βούτηξαν στα βάθη της αβύσσου ώστε η συνείδηση τους να είναι καθαρή; 

Απονήρευτα μυαλά υπάρχουν ακόμα σε αυτούς που πλέον μεγάλωσαν και βιώσαν εμπειρίες. Η αθωότητα δεν γκρεμίζεται με το βουνό των εμπειριών, αλλά μόνο όταν το επιλέξουμε εμείς. Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται να συγχωρήσουμε κάποιον που μας πλήγωσε. Αρκετοί πιστεύουν ότι η συγχώρεση λυτρώνει και άλλοι ότι δεν αξίζει να δοθεί.

Και ποιοι είμαστε εμείς που θα το αποφασίσουμε αυτό; Φυσικά δεν το εννοώ από θρησκευτικής απόψεως αλλά γενικώς. Είμαστε πλάσματα αυτού του κόσμου. Θα σφάλλουμε, θα πέσουμε, θα ηττηθούμε και θα προχωρήσουμε.

Ο καθένας μας είναι διαφορετικός, αλλά μήπως αυτή η διαφορετικότητα να δημιουργεί τα προβλήματα; Πόσο διαφορετικοί δηλαδή είναι οι άνθρωποι; Έχουμε κοινά χαρακτηριστικά , όνειρα, στόχους, σκεπτικά. Η υπόσταση μας είναι διαφορετική.

Πόση δύναμη άραγε χρειάζεται η συγχώρεση; Είναι βαρύ το φορτίο εκείνων των στιγμών που η καρδιά μας μαράθηκε, αλλά θα είναι ακόμα βαρύτερο όταν το μυαλό δεν θα ξεχνάει και η πίκρα θα μετατρέπεται σε μίσος και ύστερα σε αδιαφορία. Γιατί λοιπόν όλο αυτό το βάρος να μας καθοδηγεί;

Ο άνθρωπος είναι σπουδαίο όν. Μπορεί να καταφέρει τα πάντα ή τίποτα. Τι είναι λοιπόν ομορφότερο μια καταστροφή ή μια αρμονία; 

Η αληθινή ιστορία πίσω από το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι και η επιρροή άλλων καλλιτεχνών | Eλλάδα Κράλλη

Αρκετοί από εσάς θα έχετε δει Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι (Das Cabinet des Dr. Caligari). Όπως και εσείς έτσι και εγώ θαύμασα την αισθητική του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Μου έκαναν εντύπωση τα σκηνικά και τα βαψίματα των ηθοποιών. Μου άρεσε που τα σκηνικά ήταν χειροποίητα όπως και οι εκφράσεις των ηθοποιών που ήταν τόσο παραστατικές. Όμως πίσω από κάθε ομορφιά κρύβεται και μια πικρή αλήθεια.

Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός ξεκίνησε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αυτόν τον τρόπο επιθυμούσαν οι άνθρωποι να δείξουν τα σκοτεινά συναισθήματα του πολέμου και επίσης να εκφράσουν την απογοήτευσή τους μέσα από αυτό. Αυτή η ταινία είχε στοιχεία εξπρεσιονισμού, σουρεαλισμού και κυβισμού στα σκηνικά της. Οι ηθοποιοί είχαν χορευτικές και ποιητικές κινήσεις όπως και έντονες εκφράσεις. Τα δάπεδα ήταν κεκλιμένα και τα σπίτια ήταν μυτερά και λυγισμένα δίνοντας μια γοτθική πινελιά.

Αυτή η ταινία ήταν η απεικόνιση του γερμανικού λαού. Ένιωθαν θλίψη και απώλεια για αυτά που έχασαν. Το έντονο βάψιμο των ηθοποιών και τα μελαγχολικά (σκοτεινά) συναισθήματα υποδεικνύονται στο έργο. Οι περισσότεροι ήταν στα μαύρα ντυμένοι εκτός από την Lil Dagover (Jane) που ήταν ντυμένη στα άσπρα για να υποδηλώσει την αγνότητα.

Ο Werner Krauss (Dr. Caligari) και η Lil Dagover τάχθηκαν υπέρ των Ναζί. Ο Χίτλερ θαύμαζε την Lil για την ηθοποιία και την ομορφιά της και συχνά δειπνούσαν μαζί. Ο Conrad Veidt που έπαιξε τον Cesare στην ταινία είχε διαφορετικές αντιλήψεις και ήταν κατά του ναζιστικού καθεστώτος. Παραλίγο να πρωταγωνιστήσει και στην ταινία Casablanca, αλλά παντρεύτηκε μια εβραία μετακομίζοντας στο Ηνωμένο Βασίλειο για ασφάλεια.

Πίσω από την οπτική της ταινίας και τη ματιά του σκηνοθέτη Robert Wiene, υπάρχει και η αληθινή ιστορία των συγγραφέων Hans Janowitz

και Carl Mayer. Ο Hans Janowitz ένας ντόπιος από την Τσεχοσλοβακία έγινε αξιωματικός στον πρώτο παγκόσμιο ζώντας έντονες και φρικιαστικές στιγμές στέλνοντας νέους στρατιώτες για σφαγή. Αυτό τον έκανε να επιστρέψει στην πατρίδα του ειρηνιστής. Οι τραγικές εμπειρίες του στον πόλεμο δεν ήταν η μοναδική αφορμή της έμπνευσής του. Ένα βράδυ περιπλανώμενος σε μια έκθεση στο Αμβούργο ήλπιζε να συναντήσει μια κοπέλα που είχε δει νωρίτερα. Νόμιζε ότι την άκουσε να γελάει κοντά σε ένα πάρκο, αλλά αντίκρισε μια σκοτεινή φιγούρα ενός άντρα που μετά εξαφανίστηκε. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες έγραψαν για μια φρικτή σεξουαλική εγκληματικότητα στο Holstenwall και ότι μια νεαρή με το όνομα Gertrude δολοφονήθηκε. Αυτό αναστάτωσε πολύ τον Hans Janowitz και αναρωτιόταν αν όντως αυτή η κοπέλα ήταν η ίδια που είχε δει στην έκθεση. Κατά τη διάρκεια της κηδείας η σκιερή μορφή παραβρισκόταν εκεί και το είχε παρατηρήσει αυτό.

Ο Carl Mayer μεγάλωσε στην Αυστρία μαζί με τον πατέρα του και τους τρεις νεότερους αδελφούς του. Ο πατέρας ήταν πλούσιος και φιλόδοξος. Έχασε όλη του την περιουσία έχοντας καταπιαστεί από μια ιδέα για ένα επιστημονικό σύστημα στα χαρτοπαίγνια. Αυτό τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Δεν ήταν όμως η τραγωδία του πατέρα που επηρέασε την ζωή του Carl. Υποβλήθηκε σε ψυχιατρικές εξετάσεις κατά την διάρκεια του πολέμου. Αυτές οι εξετάσεις πραγματοποιήθηκαν από στρατιωτικό ψυχίατρο. Οι αναμνήσεις του Carl ήταν τόσο τραυματικές με την εικόνα εκείνου του ψυχίατρου μιας και ήταν μόλις δεκαπέντε ετών τότε.

Οι δυο συγγραφείς συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Τους άρεσε να συνομιλούν κυρίως τα βράδια για τις εμπειρίες τους και πάντα κατέληγαν σε μια πολύχρωμη εκδήλωση κοντά στη Kantstrasse. Μια νύχτα όλες αυτές οι συζητήσεις και οι σκέψεις τους ολοκληρώθηκαν σε μια έκθεση δρόμου στο Βερολίνο. Υπήρχε ένας άντρας που ενώ βρισκόταν σε έκσταση απαντούσε σε ερωτήσεις του κοινού. Αυτή ήταν και η τελευταία πινελιά των συγγραφέων για να γράψουν ‘’Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι’’.

Το όνομα Καλιγκάρι ήταν εμπνευσμένο από ένα βιβλίο που είχε στην κατοχή του ο Carl. Ο Cesare ήταν αναπαράσταση των στρατιωτών του πρώτου πολέμου. Υποδήλωνε ένα αβοήθητο πιόνι με την προϋπόθεση να εκπαιδευτεί για να σκοτώνει.

Κανένας από τους δυο δεν είχε γράψει σενάριο πριν. Τους πήρε έξι βδομάδες για το τελειώσουν. Το παρουσίασαν στον παραγωγό Eric Pommer, αλλά εκείνος τη στιγμή που θέλησε να τους πετάξει έξω από το γραφείο του στο τέλος του άρεσε αυτή η ιδέα και την αγόρασε. Ο Hans και ο Carl ήταν ενθουσιασμένοι που η γραφή τους έπαιρνε μορφή. Όμως η ταινία δεν ήταν έτσι όπως την έχουμε δει. Υπήρχαν επεξηγηματικές σκηνές που κόπηκαν για να δώσουν ένα ανατρεπτικό τέλος. Οι συγγραφείς ήταν αντίθετοι μιας και το έργο τους ήταν βασισμένο στις εμπειρίες τους.

Το 1920 συζητήθηκε αρκετά αυτή η ταινία και επικροτήθηκε. Την ταινία θα την σκηνοθετούσε ο Fritz Lang, αλλά επειδή είχε μια άλλη ταινία να γυρίσει με τον τίτλο The Spiders, επιλέχτηκε ο Robert Weine.

Αυτή η ταινία ήταν πρωτοπόρα και πρωτότυπη για την εποχή της. Υπήρχε μεγάλη ομοιότητα με το πλάσμα της Mary Shelley – Frankenstein. Επίσης παρομοιάζεται και με το στυλ των βρικολάκων σε άλλες ταινίες που κυκλοφορούσαν μόνο τα βράδια και αδυνατούσαν μπροστά σε μια γυναικεία ομορφιά. Το έργο του Robert Weine ήταν μέγιστη επιρροή για πολλούς καλλιτέχνες. Ο πιο διάσημος καλλιτέχνης της εποχής μας Salvador Dali στην προσπάθεια του να κάνει μια σουρεαλιστική πειραματική ταινία με το όνομα Un Chien Andalou. Επιπλέον επηρέασε ταινίες όπως το The Black Cat (1934) και Son of Frankenstein (1939). Πλέον ο πιο γνωστός που έχει εμπνευστεί από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και το παρουσιάζει στις ταινίες του είναι ο Tim Burton. Βέβαια και άλλοι καλλιτέχνες δείχνουν την επίδρασή τους όπως το βίντεο αρχής στην ταινία Η Βασίλισσα των Καταραμένων (Queen of the Dammed), ο Rob Zombie με το τραγούδι του Living Dead Girl, οι Cradle of Filth με το τραγούδιHer ghost in the fog και πολλοί άλλοι.

Ακόμα και τώρα προκαλεί συζήτηση και θαυμασμό αυτή η ταινία. Χάρις σε αυτή την ταινία δημιουργήθηκαν τα θρίλερ. Θα δούμε σε μοντέρνες και λίγο πιο παλιές την επήρεια από το Καλιγκάρι ειδικά με το θέμα του σανατόριου ή της διχασμένης προσωπικότητας. Όσοι δεν έχετε τύχει να την δείτε είναι σημαντικό να την παρακολουθήσετε. Θα λατρέψετε τόσο την απλότητα και την τεχνική ζωγραφικής των σκηνικών όσο και την ερμηνεία των ηθοποιών.

Επιβίωση | Ελλάδα Κράλλη

Μη με κοιτάς έτσι επειδή ποτέ δεν θα με νιώσεις. Τι σε πληγώνει πιο πολύ; Η αγάπη των ανθρώπων μου είχαν πει τα μάτια σου πολλές φορές και ας μην το παραδεχόσουν. Μια ύπαρξη που αναζητά να χωθεί σε στιγμές, αναμνήσεις, συζητήσεις. Πόσο αξίζει να συνυπάρχεις όταν μέσα σου αισθάνεσαι ότι είσαι ξένη; Τα δάκρυα έρχονται την περίοδο που η απώλεια ακμάζει. Είναι ένα είδος ωρίμανσης και εξέλιξης του εαυτού. Όμως λίγοι είναι εκείνοι που θα αγκαλιάσουν αυτά τα στάδια. Είναι δύσκολο πολύ. Γνωρίζω πολύ καλά τι κρύβει μια αλλαγή, πόσο μάλλον πολλές. 

Ακόμα βλέπω τη ζωή να μου μιλάει με τα χιλιάδες πρόσωπα. Είμαι εγώ, ο γείτονας, ένας φίλος, ένας εραστής. Πόση λύτρωση να κρύψω στο βλέμμα μου για να ταιριάξω με τις ψυχές που θέλουν να με πνίξουν; Η αγνότητα σπανίζει και η πονηριά θερίζει. Αγάπησα και πόνεσα, πλήγωσα και πληγώθηκα.  Χανόταν ο ύπνος μου τα βράδια σκεπτόμενη αντιδράσεις που με στεναχωρούσαν. Δάκρυζα και απορούσα. Λένε χρειάζεται να πονέσεις για να κατανοήσεις το τι συμβαίνει γύρω σου.

Πόσο πόνο βίωσα; Πόσο χρόνο έχασα; Σε πόσα προσωπεία με ειλικρίνεια μίλησα; Ήταν πάντα με αγνότητα και όχι με κακία. Δεν προσπαθώ να κρυφτώ στις λέξεις. Έμαθα να εκφράζομαι έτσι με βάση τις εμπειρίες μου. Στα μάτια πολλών αυτό θα φανεί σκληρό, αλλά είναι και δίκαιο. 

Ακόμα και την τελευταία στιγμή η προσπάθεια γίνεται και ας καταναλώνεται ο πολύτιμος λιγοστός χρόνος των λεπτών. Μια μαχόμενη ψυχή που πιστεύει στο καλύτερο. 

«Πες μου τελικά έχεις καταλάβει την αξία των ανθρώπων;», μια φευγαλέα σκέψη μου με προσπέρασε καθώς περπατούσα. 

Δεν θα μάθω ποτέ. Η ζωή με περιμένει εκεί κάτω. Θέλω να βρίσκομαι στο φως, να βαδίζω προς την εξέλιξη του εαυτού μου. Πως λοιπόν να προχωρήσω παρακάτω αν παραδίνομαι στον καθένα; 

Χαρακτήρες | Ελλάδα Κράλλη

Ήταν νωρίς τα ξημερώματα. Ο ήλιος δεν είχε ξεπροβάλλει ακόμα κι όμως στάθηκε στο παράθυρό της προσμένοντας την πορφυρένια μορφή της αυγής. Σκέφτηκε τα μάτια του να την αγγίζουν όταν κοίταξε για λίγο τον σκούρο ουρανό που στο βάθος ξάνοιγε. Μάλλον φαντάστηκε το έντονο βλέμμα του πάνω της. Ήταν μια στιγμιαία δόση χαράς που χάθηκε με τον νοτιά. Κατάλαβε πως πλησίαζε το καλοκαίρι. Που ήταν όμως εκείνος; Γιατί δεν της μιλούσε πια;

Το ρολόι του έδειχνε περασμένες οχτώ. Πάλι θα αργούσε να πάει στη δουλειά του. Οι συνεχόμενοι εφιάλτες δεν τον είχαν αφήσει να ηρεμήσει εδώ και μήνες. Ειρωνεύτηκε λίγο τον εαυτό του λέγοντας ότι είναι προτιμότερο να είναι νεκρός παρά ζωντανός. Συνήθιζε να μιλάει μακάβρια μα λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να τον αντέξουν. Το σπίτι φαινόταν παραμελημένο. Από πότε είχε να συμμαζέψει; Για λίγο προσπάθησε να θυμηθεί και στάθηκε κοντά στην μπαλκονόπορτα. Ο ήλιος έκαιγε. Αυτό ήταν σημάδι για το καλοκαίρι. Ποτέ δεν του άρεσε όσο ο χειμώνας, αλλά αγαπούσε πολύ τη θάλασσα. Έφερε στο νου του μια αγαπημένη του παραλία και εκείνη να βγαίνει από τα καταγάλανα νερά σαν σειρήνα με τη γλυκιά φωνή της. Αναρωτιόταν γιατί είχε χάσει επαφή μαζί της. Αμέσως η θλίψη έσβησε τις όμορφες εικόνες βυθίζοντάς τον στο απέραντο κενό της αβύσσου.

Σταμάτησε σε μια παιδική χαρά. Ήταν άδεια. Παράξενο για μια τόσο όμορφη μέρα. Συνειδητοποίησε ότι ήταν ακόμα νωρίς. Είχαν απλωθεί και τα κοκκινωπά σύννεφα στον ουρανό. Μόνο λίγοι άνθρωποι υπήρχαν σε μια στάση λεωφορείου ντυμένοι καλά για να πάνε στις δουλειές τους. Αισθανόταν χαμένη στις σκέψεις της και στο πρόσωπό του. Άκουσε μια φωνή μέσα από τα αυτιά της παρακινώντας την να καθίσει πάνω σε μια κούνια. Η χροιά της φωνής έμοιαζε με εκείνου. Έτρεξε χαρούμενη και κάθισε. Ο αέρας ήταν λίγο δροσερός και αυτό την ώθησε να μετακινήσει με το σώμα της την κούνια. Νόμιζε ότι πετούσε σαν πουλί αγκαλιά στα πολυαγαπημένα της σύννεφα, αλλά έπεσε απότομα στο χώμα.

«Που είσαι; Γιατί δεν μου μιλάς πια; Πάντα ήσουν δίπλα μου και τώρα έχεις εξαφανιστεί. Μίλησέ μου σε παρακαλώ!».

Αποφάσισε να μην πάει στην δουλειά τελικά. Τηλεφώνησε λέγοντας πως αρρώστησε. Ήπιε τον καφέ του γρήγορα και κατέβηκε στο αυτοκίνητο. Ήξερε ακριβώς που ήθελε να πάει. Στο δρόμο δεν βρήκε πολύ κίνηση. Ανυπομονούσε να δει το γυάλινο χρώμα της θάλασσας ξανά.  Προτίμησε να νιώθει τον αέρα στο πρόσωπό του και για αυτό άνοιξε το τζάμι του αυτοκινήτου. Άρχισε να αναγνωρίζει το μέρος όταν ο ήλιος άστραψε στα γαλάζια της νερά. Δεν άντεξε άλλο την οδήγηση και σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μια άκρη κοντά σε ένα χωμάτινο δρόμο. Θυμήθηκε τον δρόμο με τα ξεραμένα δέντρα ριζωμένα στους χωμάτινους τάφους τους. Έτρεξε τόσο γρήγορα που γλίστρησε λερώνοντας τα ρούχα του. Είδε την θάλασσα που έμοιαζε σαν ένα ακίνητο αθάνατο τοπίο έτοιμο να βουλιάξει οποιαδήποτε ανάμνηση. Περίμενε να την ακούσει, καθώς είχε ξαπλώσει στη μουσκεμένη άμμο από τα κύματα. Ένα μεγάλο κόκκινο σύννεφο κάλυψε τον ήλιο και με αυτό τον τρόπο άλλαξε και το χρώμα του νερού. Τότε με ένα γλυκό κάλεσμα τον οδήγησε να την ακολουθήσει στα ματωμένα ύδατα της θάλασσας.

Στην καθημερινότητα αρκετοί άνθρωποι βιώνουν έντονες στιγμές από το παρελθόν τους. Μπορεί σε πολλούς να φανεί ότι είναι ίδιοι χαρακτήρες, αλλά στα τόσα εκατομμύρια πληθυσμού μοιάζουν σαν μικροσκοπικοί κόκκοι άμμου που η κλεψύδρα τους έσβησε μέχρι η πένα του ουρανού να τους πλάσει από την αρχή δίνοντας μια διαφορετική πινελιά για τα καθημερινά όνειρά τους.