Faith | Έβα Γκρην

Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που μένουν πιστοί. Όλους εκείνους που με κόπο και προσπάθεια κατάφεραν να μείνουν πιστοί σε ανθρώπους, αξίες και ιδανικά. Που μπορεί να μάτωναν, που μπορεί να υπέφεραν, αλλά δε σταμάτησαν λεπτό να στηρίζουν τις επιλογές τους, δεν αμφέβαλαν ποτέ για αυτές. Εκείνους τους αφελείς που πάντοτε επέμεναν σε όλα εκείνα που ήθελαν, σε εκείνα που είχαν ποτέ φανταστεί, σε εκείνο τον καλύτερο κόσμο που είχαν οραματιστεί ένα βράδυ συντροφιά ενός τσιγάρου, μα πολύ περισσότερο εκείνους που κατάφεραν να μείνουν πιστοί στους συντρόφους. Δίχως μία στιγμή να λιποψυχήσουν. Δίχως μία στιγμή να αμφισβητήσουν τον άνθρωπο.

Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που μένουν πιστοί στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι το πιο διεφθαρμένο και ανισόρροπο ον. Πάντοτε θαύμαζα εκείνους που με αυταπάρνηση κατάφερναν να κρατούν άλλους δίπλα τους. Πάντοτε θαύμαζα εκείνες τις μακρόχρονες σχέσεις και φιλίες. Εκείνες που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Ειδικά τις νύχτες. Συντροφιά μιας μπύρας να ανοίγεις τα εσώψυχά σου δειλά-δειλά σε έναν άγνωστο. Συντροφιά ενός τσιγάρου να μιλάς για όλα εκείνα που δε σε αφήνουν να κλείσεις μάτι τις νύχτες. Να ξεγυμνώνεσαι σιγά-σιγά μέχρι να γδυθείς τελείως. Μέχρι να μη μείνει μήτε ένα κομμάτι σου, που να μη δώσεις. Μέχρι να μη μείνει στάλα εγωισμού. Τούτους τους ανθρώπους που κατάφεραν να αγαπήσουν χωρίς εγωισμό τους εκτιμάω ακόμα περισσότερο. Γιατί ο άνθρωπος είναι κτητικό ον. Σπάνια δέχεται να αγαπάει κάτι που δε μπορεί να έχει, κάτι ή κάποιον που δε του ανήκει. Κάτι ή κάποιον που δεν είναι κτήμα του. 

Ναι, αυτό θαύμαζα. Ξέρεις, αν κάτι με κάνει να νιώθω περήφανη είναι οι φίλοι. Μήτε τα πτυχία, μήτε τα μεταπτυχιακά, μήτε οι ξένες γλώσσες, φιλαράκο. Τούτα θα μου δώσουν φαΐ να μοιραστώ με τους φίλους. Οι φίλοι είναι οικογένεια. Είναι η οικογένεια εκείνη που διαλέγουμε. Η οικογένεια που μπορεί να μας απογοητεύσει ή να απογοητεύσουμε κάποια φορά, αλλά ξέρουμε ότι όταν πάρουμε τηλέφωνο θα είναι εκεί. Να μας στηρίξει μόνο με το να κάτσει να μας ακούσει. Οι φίλοι είναι ο καλύτερος γιατρός. Οι φίλοι και όχι ο χρόνος. Κι αν τάχα κάποιοι επιλέγουν να αποβιβαστούν όταν μας βλέπουν καλά, τότε είναι που καταλαβαίνεις, τότε είναι που ξεκινάς να μετράς τους ανθρώπους. Τον άνθρωπο τον μετράς στις στιγμές. Όχι, όχι στα δύσκολα. Στα δύσκολα όλοι είναι εκεί. Να γελάσουν μαζί σου από τον εξώστη της αποτυχίας τους. Στα γαμάτα και τα εύκολα μετρώνται οι άνθρωποι. Σε εκείνες τις επιτυχίες που θα γιορτάσουν μαζί σου, σε εκείνες τις φορές που πραγματικά θα χαρούν για σένα. Σε εκείνες τις μπύρες που θα τσουγκρίσουν στις επιτυχίες. Όχι, όχι στις αποτυχίες.