Δραπέτης της νύχτας για τον επιούσιο άρτο, δεν είχα προσέξει ποτέ ένα ρέμα στο δρόμο μου, κοντοστάθηκα και πλησίασα. Άφησα την πανοπλία του χρόνου που με βάραινε και σαν άλλος σταυροφόρος αφέθηκα στην αρμονία μιας ξεκούρδιστης μπάντας. Απώλεσα τη φωνή μου και εν μέρει τα φρένα από τη συνουσία που είχα μπροστά μου δύο υπέροχων ζευγαριών του χώρου με το χρόνο και του ήχου με την εικόνα. Αντικατοπτριζόμενος στη φύση, απορροφήθηκα πλήρως από αυτή και έγινα αρμός του σύμπαντος - ο ίδιος μια αλήθεια. Αφήνοντας κάθε συναισθηματική αποσκευή πίσω, σίγουρος για το χοϊκό μου πεπρωμένο όπως και για το επικείμενο αέρινο φευγιό μου, κίνησα για τη δουλειά που είχα αργήσει.
Finos Film, O μικρός δραπέτης
