Γλίτωσες τον αφανισμό; | Αλεξάνδρα Στελλάκη

Μοναδικό, εξιδανικευμένο,επικίνδυνο,κυνηγημένο.

Το δικό σου είδος υπό εξαφάνιση.

Το απόθεμα, δεν αρκεί, σκέψου:

«Η υπεροχή είναι μια σβηστή λάμπα.

Θυμίζει την τρύπα μέσα μας,

όταν το φως τυλίγει τους μοναχικούς

με ηδονικά δάκρυα».

Εργοστασιακό, ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο.

Η δημιουργία, δεν φτάνει, ζήσε:

« Η πράξη γίνεται φως.

Λυτρώνει τους αιχμαλώτους, κινεί τα βουνά,

λογιάζει όμοια

τη ρίζα του πλουραλισμού »

Alter Ego 2 | Aλεξάνδρα Στελλάκη

Οι φόβοι ολάκερης της πλάσης, κατέληξαν στο κτήμα με τις μαραμένες τουλίπες.
Στον τόπο εκείνο, γήρας και νεότητα λαχανιάζουν και ύστερα σωριάζονται ομοιοτρόπως.
Εκεί, σκέφτηκα να σε ντύσω με «ανάθεμα», να σε χορέψω τον πιο ήσυχο σκοπό, να σε ρωτήσω τα παράξενα, τα ελκυστικά, τα ανεξήγητα.

Θέλησα να φορέσω την προσμονή, να υπομείνω τους δυνατότερους των κραδασμών και να σωπάσω ατέρμονα, σχεδόν μηχανικά, κλείνοντας ένα προς ένα τα στόματα στου κόσμου τα τρομακτικά αμαρτήματα.

Τότε, σε άφησα να τρέξεις για να λογιάσω μέχρι που φτάνει η σοφία και το έλεος. Μα εσύ περπάτησες το θάρρος ίσα με δέκα βήματα και έκοψες τα λουλούδια- θεέ μου, λάτρεψα την καταστροφή- και λύγισα πιότερο και απ’ τους άψυχους βλαστούς.

Τα ανθρώπινα «θέλω» και τα απάνθρωπα «μπορώ» σε συνοδεύουνε καρτερικά και ας πήρανε ως μακρινό αντάλλαγμα την αιωνιότητα σου. Μέσα σε τόσο χώμα, δακρυσμένο, λοξοπερπατημένο έφτιαξες τη ζωή.

Την ώρα που ο ουρανός μετανοούσε, έλουσα τις μνήμες σαν ανήμπορα νεογνά και ευχήθηκα τη μέρα που εμείς οι αγεωμέτρητοι θα τέμνουμε τις συνειδήσεις μας, να ανθίσει η τόση ματαιότητα και να μας επιτρέψει πλέον δικαιωματικά, για μια στιγμή μονάχα, τη λαχτάρα.

Η ζώνη της μη παραπομπής | Αλεξάνδρα Στελλάκη

Όταν δρασκελίζεις, ενώ απέχω.



Το παιδί μέσα μου

που παύει να  έχει πλακόστρωτη σκιά

και αποξηραίνεται σαν μαραμένο τριαντάφυλλο.



Η ζαλάδα παραμένει φορτική,

οι τοίχοι είναι ακόμη βαμμένοι

υποχρεώσεις και τα όνειρα μου.



Τα μαλλιά μου μακραίνουν κατά μισό εκατοστό,

η εφηβεία μου γίνεται λεηλατούσα και

το γόνατο μου πονάει απ’ τους καιρούς.


Τότε, η εκούσια καθημερινή αυτοπυρπόληση,

γίνεται ανομία.

Alter Ego | Αλεξάνδρα Στελλάκη

Θαυμάζω το βήμα της διεκδίκησης που δεν το χωρεί 

ο δρόμος, ο διάπλατος, ο αδιάβατος- ο δικός μου.

Καρτερώ τους ανθρώπους που δεν πλάθονται πια

να ξυπνήσουν το χάραμα, ζητώντας βοήθεια από το μπλε.

Αξιώνω το προστατευτικό μακριά και το ανέμελο κοντά 

της θέσης που παραχωρήθηκε ευάλωτα λατρευτική.

Βάπτισες πατρίδα, τους καινούριους κόσμους, εκείνους

που περπάτησες πλάι στην ανήσυχη νιότη.

Γέλασες, φλερτάροντας την αμαρτία των άλλων σαν πόνεσες

και κλεισμένων των θυρών για τη δική σου άνοιξη.

Ζήλεψες «το ατρόμητο» της διαφορετικότητας, 

με το παιδί μέσα σου να καρδιοχτυπά ακόμη στη θύμηση.

Γιατί το όνειρο, γεννιέται απ’ το κουράγιο στο ανείπωτο συναίσθημα,

όταν η επιθυμία μαζεύει τα παπούτσια των ομοίων της.

Και εμείς ξυπόλητοι, γλιστράμε στις καύτρες του ίσως 

αναπαλαιώνοντας τους χάρτες της γαλήνιας διαδοχής μας.

Γυμνοί, άμαθοι, άκομψοι, πνευματικοί εραστές 

κάθε φωτεινής πλατείας που το βράδυ γίνεται υπόκοσμος.

Egon Schiele

Der Intellekt 1 | Αλεξάνδρα Στελλάκη

Τέχνασμα ολίγων ή και μη εστί η νόησις.

Τα πυρωμένα πούπουλα μιας λειψής κανονικότητας 

και της τυχαίας εμφάνισης, έκδηλο γέμισμα.

Όσα ουράνια δίχτυα και ν’ απλώσεις, 

θα’ ναι χαμένη πεταλούδα-ατίθαση. 

Του παιδικού μας πόθου το ταξίδεμα, η ονειρική πατρίδα.

Κόρη μυαλού στερνή όμοια καταιγίδας.

Και σαν απλώσεις χέρια το «ψηλότερα» ν’ αγγίξεις,

είναι η λύτρωση συγκριτικού βαθμού-επίστρωση;

Πέρα απ’ τις κόρες των ματιών και των δακτύλων τα πατήματα.

Έκκληση κακοπαθημένων, δακρύων κέντημα.

Πολλάκις άχαρη και άχρωμη.

Ανόητη, ανώνυμη και διόλου προσιτή.

Μπερδεμένης γνώσης ακούραστη ποσόστωση.

Πολύπλευρη και άστατα αντικειμενική.

Κατοχυρωμένης άφεσης αμαρτιών- δημόσια διαπόμπευση.

Αγάλματα σωσίες | Αλεξάνδρας Στελλάκη

Άμεμπτου ακρωτηριασμού θύμα η θεά του κάλους

της Μήλου γέννημα λαμπρό και μάρμαρο σκανδάλου.

Μέθυσε εκείνη των Δελφών το χάλκινο βραβείο;

Ή αυτός τυράννου ηνίοχος πότιζε το σαρκίο;

Στη Σαμοθράκη απρόσωπη η νίκη ευλογημένη

τα χρόνια τα ελληνιστικά κοσμεί και περιμένει.

Του Πραξιτέλη ο Ερμής το Διόνυσο κρατάει 

θαρρείς και για τα επίκαιρα πνιχτά να του μιλάει.

Κι η Ιστορία μοναχή,θρηνεί ταλαιπωρίες

των νεαρών των τέκνων της συγχώρεση να δώσει.

Κρατά καθρέπτη γυάλινο,τον σπάει για να γιάνει

γιων, θυγατέρων σύγκριση αρνείται πια να κάνει.