Θέμα Αισθητικής | Χριστόφορος Τριάντης

 Όλοι όσοι παρακολουθούν τις  ζωές των άλλων (κι είναι πολλοί: σε χωριά, εξοχές, πόλεις και κωμοπόλεις), πιστεύουν ότι τα περισσότερα ζευγάρια, που είναι καιρό μαζί (συμβατικά, ασύμβατα, ερωτικά και οικογενειακά), είναι ευτυχισμένα, επειδή πρωτίστως έχουν καλύψει τις συναισθηματικές τους ανάγκες και σε δεύτερο λόγο τις κοινωνικές, νομικές και οικονομικές τους υποχρεώσεις (χρειάζεται να τονιστεί αυτή η παράμετρος που αφορά τις οικονομικές υποχρεώσεις, γιατί είναι καίρια).

 Δεν χρειάζεται όμως, καμιά φοβερή προσπάθεια για να ανακαλύψεις την «ευτυχία» των τακτοποιημένων σχέσεων, φτάνει να παρατηρήσεις τι γίνεται σε συνάφειες και σε συνεστιάσεις, όπου τέλος πάντων η πρόθεση «συν» διαμορφώνει σχέσεις και υποσχέσεις, και ύστερα να τα καταγράψεις όλα αυτά, λογοτεχνικά και φιλοσοφικά. Σε όποιο πολυσύχναστο μέρος κι αν βρεθείς, ακόμα και στις πιο «ταπεινές πολίχνες», θα δεις βαριεστημένους συζύγους ή εραστές που ασχολούνται με τις ψηφιακές συσκευές τους. Κανονική δικτύωση, πτήσεις και βυθίσεις σε ψηφίδες και εικόνες. Δεν ανταλλάσσουν ούτε δύο λέξεις με τις γυναίκες και τις ερωμένες τους, κι αν  ξεστομίσουν μερικές, θα είναι άπνοες, κοινότοπες, ηττημένες, ολογράμματα σκέψεων και προθέσεων. Οι συζητήσεις περιορίζονται σε υβριστικές, φθονερές αναφορές (προς πάσα κατεύθυνση) και σε χρηματικά αποτελέσματα (παντός τύπου). Και ύστερα αυτοματοποιημένα, γίνεται η καταφυγή στις ψηφιακές συσκευές για ανάληψη δράσης και αντίδρασης.   

 Γι’ αυτό, όταν έβγαινα έξω με την αγαπημένη μου, δεν έκανα τίποτ’ άλλο, παρά να την κοιτώ στα μάτια και να της μιλώ για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Προσήλωση στο πρόσωπο. Η συγκεκριμένη στάση είχε να κάνει με την αισθητική του έρωτα κι όχι με το κυνήγι της ευτυχίας (παλαιόθεν συνταγματικά κατοχυρωμένης). Ήθελα να δείξω στον εαυτό μου και στον φθονερό περίγυρο (γνωστό κι άγνωστο) ότι ο χρόνος δεν σκοτώνει τον έρωτα, ούτε τον λόγο, ούτε τις λέξεις. Δεν ήμουν ο χωροφύλακας τη αγάπης, ούτε κανένας διαπρύσιος καλόγηρος της ηθικής, αλλά ένας αισθητικός του έρωτα. Βέβαια, υπήρχε και μια άλλη παράμετρος που αφορούσε τη ζωντανή μας σχέση: τα γράμματα. Αισθάνομαι περήφανος για τα γράμματα που αντάλλαξα με την καλή μου. Όταν ταξίδευε για κάποια δουλειά ή πήγαινε να δει τους δικούς της, έβρισκα την ευκαιρία και της έγραφα, κι εκείνη μου απαντούσε με την ίδια προθυμία, με την ίδια δύναμη. Δεν υπήρχαν για μας τηλέφωνα κι άλλες τηλεσυσκευές επικοινωνίας, οι γραπτές λέξεις μας, δημιουργούσαν αναμνήσεις. Τα γραπτά μας ήταν το τεκμήριο της αγαπητικής μας σχέσης.

Artwork : Banksy

Ύφος | Χριστόφορος Τριάντης

Η ποίηση είναι ένα λάθος

με ανορθόγραφες λέξεις,

και χαμένες εγκλίσεις,

(έξω απ’ το παρόν).

Ό,τι θορυβεί δραστικά  

είναι κάτι.

Προελαύνουσα κυτταρική τάξη,

απλωμένη σε παρελθόν και μέλλον,

λαϊκότροπο ύφος

σε αριθμημένες σελίδες.

Και αποτυπώνονται

κι άλλοι χαρακτηρισμοί,

πλαισιωμένοι  από προσδιορισμούς

και γενικές υποκειμενικές,

και εσύ ακολουθείς

(ακανόνιστα)

τη συντακτική γεωμετρία.

Στολές και Χαρακτήρες | Χριστόφορος Τριάντης

Πράγματι, η απραξία είναι το σημείο αναφοράς. Δεν χρειάζονται τόσα και τόσα λογύδρια και σπουδαιοφανείς ρητορείες, που δήθεν θα γίνουν περιλάλητες πράξεις και σπουδαία έργα (συντόμως και εμφανώς). Όλα είναι λήθη, επιμελημένες τελετές, γαντζωμένες στα σύννεφα και τα στάσιμα νερά. Κατευθύνονται νοερά και προπατορικά στο μηδέν. Τις περισσότερες φορές «επενδύονται» με ακαταλαβίστικες οιμωγές, σαν πλησιάζει η ανυπαρξία. Μοναδικό κέρδος η αποδόμηση των θέσφατων που καθιερώθηκαν ως παρηγορίες, συνδεμένες με το μέλλον (συν το παρόν) του συνόλου και του καθενός ξεχωριστά. Είναι απαραίτητο να πιστεύει κάποιος στη μικρή του αθανασία, προσιδιάζει στην «περίλαμπρη» έξοδο του, και ταυτόχρονα τού προσφέρει τη δυνατότητα να φιλοσοφεί στις παρέες και στα μπιστρό (αυτή είναι μια ασχολία  για τους πιο έξυπνους).

 Καταρχήν,  το ποιητικό ύδωρ του έρωτος είναι νερωμένο. Περιορίζεται στα ακροφύσια και τις απολήξεις. Οι αδένες κερδίζουν – ζωγραφικά – την ουσία και το περίβλημα προθέσεων - προσδοκιών και αποτελεσμάτων. Φτωχή αξιολόγηση για το μεγάλο αισθηματικό σύμπαν. Στη σειρά, έρχονται οι διαδικασίες των ιερών επαγγελμάτων και των αγίων εργασιών, αυτοπεριορίζονται, εν τη ρύμη του χρόνου (και του χώρου), στις προϊστορικές τους διαστάσεις. Αγωνία και μόχθος για τον επιούσιο, κι όταν αποκτηθεί, όλα μετατρέπονται προς βρώσιν των αρχόντων ή των σοφών της πολιτείας (και της χρηματιστηριακής αγοραίας σπουδαρχίας).  Αποτελεσματικός ευνουχισμός της απραξίας και του όποιου ονείρου, οικονομίστικες καταστάσεις, άνευ αντικατάστασης, πραγματικός υπερκαπιταλισμός.

Οι άνθρωποι αγωνίζονται να βρουν και ν’ αποκτήσουν τις στολές τους (κάθε μορφής και εποχής). Και αφού τις φορέσουν, υπάρχουν δρόμοι (και παραστάσεις) να προχωρήσουν και να ανέλθουν στην κλίμακα των τρωκτικών ή των χωροφυλάκων (κάθε υποδιαίρεση είναι απολύτως συμβατή κοινωνικά και φιλοσοφικά).

Η στολή είναι το άπαν. Και όταν κερδηθεί (σχετικά εύκολα), ακολουθούνται άλλες ατραποί για να εμφανιστούν οι χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας τελειούται μέσα στο στολισμένο σαρκίο. Δίχως τη  σάρκα, δεν επιτυγχάνεται οτιδήποτε σε τούτον τον  παλιό καινούργιο κόσμο. Έχει μοναδικότητες το σύμπαν, ταιριαστές στον καθένα, φτάνει να τις ανακαλύψει και να τις εναποθέσει στα πόδια των θεοτήτων. Κουρασμένες κι ετούτες απ’ τις καταμετρήσεις, αραδιάζουν πλήθος τα εύσημα στις οχλαγωγίες, στις παννυχίδες, στους οδυρμούς και στο τίποτα (μυστικά και κρυφά εννοείται).

Εμφανώς, οι δρόμοι στενεύουν απ’ τα μοχθηρά επεισόδια. Κλείνουν γύρω γύρω. Μέσα τους στοιβάζονται σωρός οι επιθυμίες. Ο ευαγής αριθμός τους είναι απροσδιόριστος. Υπάρχει ηθική στα «θέλω». Όμως, ακυρώνονται από μόνα τους (τι ωραία κατάληξη, εντελώς αντιφιλοσοφική). Οι ουρανοί είναι κενοί, και δεν χωράνε τόσες εθιμικές εξαπλώσεις και συνηθισμένες προσευχές,. Χάνονται κατά τη μεταφορά (προς τα υψηλά),  και εξαϋλώνονται από τον πόνο και τα δάκρυα (τα τιτλοφορούμενα ως δάκρυα). Οι καρδιές κομματιάζονται και αποσυντίθενται επαναληπτικά. Παύει ο χρόνος να κραδαίνει απειλές και φωτοστέφανα. Όταν τελικά, γίνονται οι αποκλεισμοί, τότε παύουν και οι όποιες σοφιστικές αναζητήσεις. Εξαφανίζονται οι ώρες της εργασίας και των απολαβών: οβολοί, σάρκες, απολήξεις, κυνηγητά, προσμονές, και αλιτήριες προσδοκίες, μαζί με ηθικές νουθεσίες. Εμφανίζονται τα τέρατα της ανώτερης τάξης  (σε όλες τις περιόδους, και οι συνοδευτικές αισθηματολογίες και ηθικολογίες). Γιορτάζουν με τα μαραμένα γαιοτρόπια, τις νέες ενάρξεις (χρονικές και δραστικές).

Το μίσος για τις νύχτες, εμφιλοχωρεί στα χρονικά κάτεργα. Είναι  το ασήμαντο (π.χ. μια παρανυχίδα ή  αλλαγή της ώρας ή απειλή πανδημίας) που προκαλεί φόβο στους μετέχοντες σε δράσεις και πράξεις. Ένας κίνδυνος ελλοχεύει μέχρι τρέλας, και ίσως αναποδογυρίζει τις κατατάξεις. Μεταμορφώνει το μοιραίο σε συνεχές παραλήρημα, δίχως λέξεις και ελέγχους. Ως απολυτότητα, απομεινάρι της επείγουσας δράσης, έρχεται η απογοήτευση μεταμορφωμένη, μέσα κι έξω απ’ τα σύνορα του κόσμου, μέσα κι έξω απ’ τον νου και το σακατεμένο σώμα. Ο βαρκάρης καιροφυλακτεί και δεν αφήνει περιθώρια, επιτρέπει μόνο να έχεις τη στολή σου και να είναι εμφανές το γυμνό κρανίο σου.

Κρυψώνα | Χριστόφορος Τριάντης

Οι άνθρωποι τον φόβιζαν. Ένας αταβιστικός φόβος απέναντι την ανθρώπινη παρουσία τον είχε επηρεάσει καταλυτικά. Δεν είχε κάποια συμπλεγματική αγοραφοβία, αλλά τού «καρφώθηκε» η ιδέα ότι οι άνθρωποι (κοντινοί και μακρινοί ) ήταν επικίνδυνοι και ήθελαν το κακό του. Πίστευε ότι όλοι όσοι κυκλοφορούσαν έξω (σε απόσταση αναπνοής και σε απόσταση φωτός) και περιφέρονταν γύρω του, θα τον δολοφονούσαν. Παραιτήθηκε από τη δουλειά σχετικά εύκολα και οχυρώθηκε στο σπίτι του, σχετικά δύσκολα. Αποφάσισε ότι θα έβγαινε στον κόσμο, μόνο όταν θα περνούσαν εννέα μήνες (δεν ήταν και κάποιο μεγάλο διάστημα, αλλά ήταν αρκετό για μια νέα άφιξη). Τότε θα έκανε την εμφάνισή του. Στο υπόγειο του σπιτιού έφτιαξε μια κρυψώνα, με δυο δωμάτια και ένα υποτυπώδες μπάνιο. Κουβάλησε πολλές προμήθειες κι αρκετά βιβλία. Και ξεκίνησε την υπόγεια και μυστική ζωή του.

Αλλά σύντομα (εντελώς) άρχισαν οι έξωθεν παρενοχλήσεις και επεμβάσεις. Κάποιες φόρες (κατά περίεργο τρόπο) τις νύχτες, οι κορυφαίες ποιητικές συλλογές της χώρας και οι διαλέξεις των επίσημων λογοτεχνών της ευρύτερης περιοχής, έμπαιναν στην κρυψώνα. Κυριολεκτικά τρύπωναν στα υπόγεια δωμάτια. Κανονική εισβολή.

Άλλες πάλι φόρες, κάτι περίεργοι αχθοφόροι με μορφή τρωκτικών (κυρίως αρουραίων), άνοιγαν τρύπες ( ή μικρά λαγούμια ) και κουβαλούσαν στην κρυψώνα διάφορα λογοτεχνικά βραβεία (παλιάς και νέας κοπής). Αυτά τα βραβεία είχαν ανθρώπινη φωνή. Έκαναν τέτοια φασαρία μες στην υπόγεια κρύπτη που αναγκαζόταν να τα εξουδετερώνει με διάφορους μυστικούς τρόπους (μια φορά μάλιστα τους είχε δώσει χρήματα κι εξαφανίστηκαν). Ήταν ιδιαίτερα καλώς στις παγιδεύσεις, από παιδί. Εκτός από τις συνήθεις ονειροπαγίδες, κατασκεύαζε λογοπαγίδες και σπουδαιοπαγίδες (για τα πολιτικά πράγματα και πρόσωπα που τον ενοχλούσαν). Η αποτελεσματικότητα των παγίδων τον διέσωσε από τους ενοχλητικούς παρείσακτους.

Δυστυχώς όμως υπήρχε και μια ακόμη απειλή που δεν την υπολόγισε: οι αόρατοι εχθροί, που ήταν πιο σκληροί και πιο ύπουλοι από τις συλλογές, τα βραβεία και τους αρουραίους. Βρίσκονταν παντού σαν σκιές και τον παρακολουθούσαν. Ήταν απρόσβλητοι από τις παγιδεύσεις κι όλες τις παγίδες που είχε εφεύρει. Δεν τον άφηναν να κοιμηθεί, τον βασάνιζαν, τού έκλεβαν τις λέξεις ακόμα και τα όνειρά του. Όταν προσπάθησε να ξεφύγει από αυτούς, ήταν πολύ αργά.

Στιγμές | Χριστόφορος Τριάντης

Ω, αυτές οι στιγμές

από το παρελθόν

έρχονται

ζωντανές στο παρόν

(ολίγον φωτεινές).

Γεννούν δάκρυα

(όπως και μνήμες).

Είναι ντυμένες με μουσική

(άγραφη),

δεν είναι όμως άδειες απ’ τη θλίψη σου.

Και στο μέλλον θα ‘χουν (πάλι)

έναν λόγο,

δίχως όψεις,  

κι ως το τέλος.

Ύπνος | Χριστόφορος Τριάντης

Ανθρωπότητα

λατρεύεις την ακινησία
και παρακεντέδες  τού τίποτα
βγάζεις απ’ τα σπλάχνα σου,
να φορτώνουν δηλητήρια
τις λέξεις.
Τα όνειρα των ανθρωπάκων
τα πασπαλίζεις με αποχαύνωση
να διαλέγουν- κατευθείαν-
τον λήθαργο.
Η ραθυμία
είναι του θανάτου η τέλεια μίμηση.
Κι αν στα υπνωτήρια ( κατά λάθος )
άκαιρα ξυπνάνε,
άλλο δεν  κάνουν
παρά  να σέρνονται
πίσω απ’ τους ρόγχους,
δήθεν υπνοβατώντας.
Μα τα βαθιά μεσάνυχτα
ο σχοινοβάτης
άγρυπνος μένει
για να ντύνει τα νεκροκρέβατά σου,
με εφιάλτες, 
γεννήματα αγίων.

Ένα ποίημα | Χριστόφορος Τριάντης

Στον ποιητή που τον εαυτό του θαυμάζει
(το εγώ του)
και τις λέξεις- κομψά- τις χρησιμοποιεί
για να μαγεύει ειδήμονες και πλήθη,
ας του δώσουμε τις πρώτες σελίδες
στα λογοτεχνικά τα περιοδικά και τα συμπόσια.

Στην ποιήτρια που τα εγγονάκια της
κοιμίζει με ρίμες και λόγους
(υπνώσεως μεγαλοαστικούς),
ας χαράξουμε το όνομά της
σ’ ένα κεντρικό κοιμητήριο
της πρωτευούσης
(αλλού είναι απαγορευτικό).

Στον ποιητή που τα στιχάκια του
απλώνει να θωπεύσει ψυχικά
κύριες και κυρίους,
ας του δώσουμε δωρεάν βαφή, ξυραφάκια
και τραπεζοκόμο αλλοδαπή
(τρομερή επίτευξη των προσδοκιών του ανδρός).

Στην ποιήτρια που απ’ το πρωί ως το βράδυ
για τον έρωτα γράφει
και συρράπτει,
ας της χρεώσουμε ένα εργαστήριο αναπαραγωγής,
κυρίως ως ύλη γραφής
κι έπειτα ως πολυχώρο τεκνογονίας.

Και στον ποιητή που τον κόσμο μας
όμορφο τον βλέπει
σαν λάμπουν τα φωτάκια θυρίδων και λογαριασμών,
και αυξάνονται οι θαυμαστές στα πληκτρολόγια,
ας του χαρίσουμε μπόλικη παλιανθρωπιάνα
 τη ρίχνει στα αιχμάλωτα τρένα και πουλιά,
έτσι την παρουσία του θα επιβάλει (ενδέχεται)
στης εσπερίας (κι αλλού)
τ’ ακριβά ξενοδοχεία.

Μα είναι και η ποιήτρια
που τις καρδιές των λέξεων
με κρύους καφέδες και βαμμένα νύχια
ολημερίς κοσμογραφεί.
Ε, ας της προσφέρουμε, άνευ αντιτίμου,
εισιτήρια για τα θεάματα
στις επαρχιακές πολίχνες
και σημαίνουσα θέση ας της βρούμε
(με τον αστό σύζυγο)
ανάμεσα στους επισήμους.
Είναι και η έδρα
που την περιμένει
στις σχολές αισθητικής και κοσμητολογίας
με σίγουρες απολαβές.

Τέλος, στον άγνωστο ποιητή που δεν πρόλαβε
να ταξιδέψει με το πλοίο των τρελών,
ας τον αφήσουμε (λόγω ποιητικής αδείας)
να μετρά τα άνθη του κακού
στον κήπο με τις ροδιές
και μπαλάντες
να γράφει για τους φίλους,
τους φίλους μιας άλλης χαράς.

Έργα Τέχνης | Χριστόφορος Τριάντης

Κάποιες γυναίκες είναι σαν έργα τέχνης  ή μάλλον είναι έργα τέχνης. Ξεπερνούν την εποχή τους και κινούνται έξω απ’ τον χρόνο. Δεν προκαλούν μόνο τον θαυμασμό (που εύκολα κουράζει τον νου και τις αισθήσεις), αλλά γίνονται άξιες να πιστεύεις σε αυτές απόλυτα. Στην προσωπικότητά τους, ο άντρας  βρίσκει ένα δικό του κομμάτι, αλώβητο από ό,τι φθείρει κι αλλοτριώνει την ομορφιά. Υπάρχει στην εικόνα τους κάτι συνεχές και ασυναγώνιστο, πέρα από χυδαίες ηδονές, μικροαστικές συμβατικότητες, ελευθεριάζουσες κοινοτοπίες, και αισθηματικές ωραιολογίες.

Αυτές οι γυναίκες είναι ένα καλλιτέχνημα. Στο περίγραμμά του απεικονίζονται αντίθετα στοιχεία , τα όποια όμως δένουν αρμονικά και ωραία, μεταξύ τους. Ανεξίτηλη ζωγραφιά στις προθήκες του έρωτα.  Η παρουσία τους γίνεται η αρχέγονη πηγή που αγιάζει με το νάμα της: τις λέξεις, το αίμα και την ψυχή. Καλλιεργούν με στοχασμούς (και αγκαλιές) την έρημο του έρωτα.

Η ωραιότητά τους δημιουργεί κάτι μοναδικό στην καρδιά του άνδρα. Η ανάγκη χάνει τη νομοτέλειά της και γίνεται αδυναμία, η αδυναμία επιζητά τη βοήθεια, η βοήθεια δημιουργεί πολίτευμα, το πολίτευμα της  καθολικής αγάπης. Οι πράξεις χάνουν την ισχύ τους και η αστοχία, η  επανάληψή  τους καλύπτεται απ’ την αγαπητική σχέση, τ’ αληθινά φιλιά. Η δικαιοσύνη του σύμπαντος ανήκει σε αυτές τις γυναίκες.  Γι’ αυτό δεν μπορείς να ξεφύγεις -ποτέ- από μια τέτοια γυναίκα.

Αγρυπνίες | Χριστόφορος Τριάντης

Ένα μεγάλο μαρτύριο ήταν η αγάπη μου για σένα.  Ό,τι ήθελες με σκληρό τρόπο στο ‘δινα. Γέμιζα τις  νύχτες μας με πόνο και θλίψη και αφόριζα από τις μέρες μας κάθε στιγμή χαράς. Στα αγγίγματά σου απαντούσα με κακοφορμισμένες ηδυπάθειες, στη μελαγχολία σου με άλυπους χλευασμούς. Την ομορφιά σου τη φυλάκιζα σ’ ένα σωρό κοινοτοπίες. Χόρτασαν τα μάτια σου πίκρα. Ζητούσες λέξεις και σού απαντούσα με θλιβερά και χαλασμένα νεύματα. Ήθελες ποίηση ζωντανή, όλο φως, και σού πρόσφερα ποίηση αφορισμών και χυδαιότητας. Μοχθούσες να ζωγραφίσεις με χρώματα τον ουρανό μας και ευθύς κλεινόμουν στις αβύσσους του μυαλού μου, για να δείχνω έτσι τη δήθεν υπεροχή μου. Ένιωθα τον κόσμο σαν φυλακή, ένα νεκρωμένο σύμπαν δίχως κίνηση και άστρα. Αλλά στο είχα πει πολλές φορές πως οι βάρβαρες αγρύπνιες ήταν το παρόν και μέλλον μου. Το παρελθόν το είχα αφήσει στις φυλακές της λήθης. Δεν υπήρχαν ήσυχες ώρες στη ζωή μου. Δεν έβλεπα όνειρα, ούτε και εφιάλτες. Ήμουν ένας υπνοβάτης, σκαλωμένος στη βάρκα τύχης, χωρίς κουπιά και χωρίς προορισμό.

Καημός | Χριστόφορος Τριάντης

Γι’ αυτό λοιπόν, ήταν μια διαφορετική γυναίκα,  το καταλάβαινες απ’ τον τρόπο που σε αγκάλιαζε. Εκεί μες στην αγκαλιά της ένιωθες σαν να ‘βγαζε τον καημό της. Η αγαπητική της προσήλωση  ξεπερνούσε τη διαδικασία  της ερωτικής στιγμής και γινόταν ιστορία, δίχως επαναλήψεις και καθάρσεις. Δεν ήταν ένα φανερό γεγονός, ήταν μια μυστική πραγματικότητα. Η  αλήθεια τής καρδιάς της, σού δινόταν ακέρια, μυστηριακή θυσία, βγαλμένη απ’ τα άδυτα της ψυχής και του σώματος.

Μα εσύ φοβόσουν κάτι τέτοια αγκαλιάσματα, γιατί ήταν  σαν να σου λέγανε να βγάλεις κι εσύ την αλήθειά σου, τον δικό σου καημό,  να ενωθείς μαζί της,  να ξεχάσεις τον εαυτό σου,  να χάσεις την ελευθερία σου. Και είχες κι εσύ τον καημό σου, αλλά  είναι που υπολόγιζες τις δυνατότητες των καταστάσεων:  πού μπορούσες να φτάσεις γεωμετρικά και αριθμητικά,  πόσα μπορούσες να κερδίσεις και τι να χάσεις στο παζάρι των απολογισμών και των κοινοτοπιών.

Και απ’ την άλλη, πόσο θα κρατούσε όλο αυτό; Αργά ή γρήγορα θα τελείωνε (οριστικά και αμετάκλητα). Χάρη στην εκλογίκευση (των πάντων) υπολόγισα  ότι ήθελε να γίνουμε κάτι σαν συνένοχοι, να μοιραστούμε  τη φυλακή που θα τιτλοφορούνταν : «χαμένες ψευδαισθήσεις». Κι εκεί μέσα να ζούμε με σιωπηλές συμφωνίες και σακατεμένα σύμφωνα.  Όμως, οι στοχαστικές αυτές επισημάνσεις ήταν μια εγωιστική προσέγγιση που έσβησε τον πόθο. Τελικά από όλη αυτήν την ιστορία δεν έμεινε παρά η πικρή δήλωση: ότι  άξιζε να της «δώσω» τον καημό μου, να γεμίσω τις ηλίθιες μέρες και νύχτες μου, με αληθινά φιλιά.

Το ταξίδι των λέξεων | Χριστόφορος Τριάντης

Ω, λέξεις γίνετε τραγούδια

και ξεκινήστε το ταξίδι,

όχι στα θέρετρα

και τις συναυλίες,

μα, στα μέρη της ζωής

και τις λεκτικές μεταφορές.

Ταξιδέψτε στη θάλασσα της χυδαιότητας

και ρίξτε λίγο αλάτι

στ’ ανάλατα νερά της.

Ταξιδέψτε στα ανταμώματα των βολεμένων

κι αλλάξτε τον ρυθμό,

έτσι από πίστη στο χάος

και την αταξία.

Ταξιδέψτε στις κακοπαντρεμένες γυναίκες

που τα τέκνα τους

σαν αυτές θέλουν να τα κάνουν,

έφηβα γερόντια,

άπληστα για θάνατο από γεννησιμιού τους. 

Ταξιδέψτε στους χώρους

που οι αρχιθαλαμηπόλοι

συνηθίζουν τις κατατάξεις των ζώων.

Πληρώνουν θηριοδαμαστές 

να ρημάζουν τις ψυχές

και μετά να γελούν,

μιας και τα θεάματα μένουν ίδια

κι απαράλλαχτα, αιώνες τώρα.

Ταξιδέψτε στα μυαλά (των λογοτεχνών)

σαν σηκώνονται απ’ τα πληκτρολόγια

να φουσκώνουν τους λογαριασμούς τους

και τη χαμένη νιότη ν’ αναπαλαιώνουν

στις παραλίες.

Ταξιδέψτε στα πεδία των ηθικολόγων,

τα συνταίριαξαν καλά με τους αγύρτες

κι όλο χυδαιότητες σχεδιάζουν

ανακοινώνοντας μυστικοπαθώς :

η πλήξη αξίζει να νικηθεί

απ’ τη σάρκα αποκλειστικά.

Ταξιδέψτε τα σπάργανα

και βάλτε τα γέλια με τους προγραμματισμούς

και τους παροπλισμένους 

που νωρίς – νωρίς αρχίζουν να γερνούν,

λόγω βαρεμάρας κι ομοιότητας

όλων με όλους.

Ταξιδέψτε στους κήνσορες.

Ω, βγάζουν οβολούς

(κι από τις καλλιτεχνίες )

πολλούς και στολισμένους.

Μα, οι κύριοι ετούτοι

νυχθμερόν πασχίζουν ν’ αναδειχτούν

σε καπηλειά και εδωδιμοπωλεία.

Ταξιδέψτε στα σπίτια 

αυτών που μιλούν για προκοπή, τιμιότητα κι εργασία,

κάψτε τις σημαιούλες τους

και σκορπίστε τις στάχτες τους

στα σφαγεία

που μυρίζουνε ψευτιά.

Ταξιδέψτε στα ταριχευμένα αισθήματα

και ξεσηκώστε τα,

σαν πρόταση πίστης

στις χαμένες ευκαιρίες

(κι αυτών που θα ‘ρθουν).

Ω, σιωπήστε τραγούδια μου,

δεν υπάρχει εκεί άλλη σωτηρία

για την άνοιξη,

παρά το πείσμα των αδύναμων θεών,

που μια - δυο λέξεις λένε

και με αυτές κενώνουν

τα σπιτάκια.

Ταξιδέψτε στα ταχτοποιημένες

κατοικίες με τους καλοδουλεμένους κήπους,

όπου τίμιες θυγατέρες

ξερνούν βωμολοχίες

(κρυφά από γονείς), 

περιμένοντας τους γαμπρούς

να ξεκαμπίσουν

και βάλτε τα γέλια.

Ταξιδέψτε στους ρόγχους

και μείνετε παρατηρητές της σκόνης

που αφήνουν οι δυστυχείς, 

σαν παίρνουν τα λαχεία

(ως σημάδια πένθους),

παινεύοντας ταυτόχρονα

τα αίσχη (από φόβο). 

Ταξιδέψτε στο ορατό κι το αόρατο μέρος

Ταξιδέψτε στα ελαττώματα και τα προτερήματα,

στα πάθη και τα μίση,

στις πολυκατοικίες και τα μόνιππα,

στις αλάνες που έγιναν γραφεία στοιχημάτων

για φτωχούς. 

Ταξιδέψτε με τα παλιά λεωφορεία

και σταθμεύσεις να κάνετε (όχι οριστικά) 

για να παρακολουθείτε 

τις παρελάσεις των προθέσεων

σε ιστορίες και ζωές.

Κρατούν τη γοητεία του γελοίου

ολοζώντανη κατά τους απολογισμούς.

Ξεκινάτε λέξεις,

κυρίως άμα αχνοφαίνεται η χαραυγή.

Ταξιδέψτε, δίχως

άλλους σταθμούς.

Πρόζα | Χριστόφορος Τριάντης

Στη μια άκρη ήσουν εσύ

και στην άλλη εγώ,

ο κόσμος μας στη μέση.

Μια πρόζα με συγκεκριμένες βεβαιότητες

και κατάληξη.

Μα όλα αυτά ήταν μικρολεπτομέρειες

μέσα στον χρόνο,

δίχως έλεος.

Ενισχύθηκαν όμως

κι απ’ τις μυθιστορίες

λογάδων και γραφιάδων.

Και να που φτάσαμε ως εδώ,

ένας  κυτταρικός άθλος,

μια σακατεμένη εικονοποιία.

Σαν τις αμφιλογίες που

γεννήθηκαν στον στοχασμό 

και αφορούσαν επιθυμίες

και ιδιοκτησίες

(παλιάς και νέας κοπής).

Όνειρα | Χριστόφορος Τριάντης

Μες στον ύπνο

τα γάργαρα όνειρα

σκοτώθηκαν δίχως λόγο.

Χαμένα ροβόλησαν στις

μουντές θάλασσες

και τα πτώματα τους

λασπώθηκαν

απ’ τις ανάγκες.

Θάφτηκαν από τους φόβους.

και στα μνήματα

οι πανηγυριστές μόχθησαν

να ξεφύγουν

απ’ το πεπρωμένο.

Κοίταξαν

να γραπωθούν στο φως,

στα απομεινάρια που

ξεχάστηκαν στη δύση.

Όμως ίδια πορεία

έχουν ο ύπνος και

ο θάνατος.

Η πραγματικότητα

αναποδογύρισε τα σκεπάσματα

και πάγωσε

τους καθορισμούς,

σπέρνοντας

στα μονοπάτια

πρόσωπα ίδια

κι απαράλλακτα,

δίχως μεταμορφώσεις.

Αν και κρίθηκαν

απαραίτητες

τους χειμώνες που

η θλίψη

απομονώθηκε

απ’ τα γεγονότα

και φώλιασε στις αλλαγές

(διαθέσεων και ερωτήσεων).

Πίσω απ'τον χρόνο | Χριστόφορος Τριάντης

Ω , το παρόν :

παρτέρια λειψάνων

αφημένα στο χώμα,

δίχως καμιά ομορφιά.

Ρόγχοι

και βρυχηθμοί

φτιασιδωμένοι

με ανυπαρξία και πάγο. 

Ω , οι λογάδες αραδιάζουν ετούτα

στον κόσμο (από παλιά).

Μολεύουνε το φως

και μασκαρεύουνε σε κύκλο

την αγάπη.

Εμπορικό αναλόγιο

για   πολλούς.

Ένα παίγνιο

για δυστυχισμένους

( ή  βραδυπορούντες )

με εικονικές δολοφονίες αλλοφύλων κι

εαυτών.

Και όλη η κατασκευή

μια φυλακή με παράθυρα,

ζωγραφισμένα με

λαγνεία κι άρνηση. 

Ω , πανηγύρι για παραστρατημένους, 

φιλόδοξες  εκκενώσεις

που δεν αλλάζουν : πεπρωμένο

και ζωή.

Είναι όμως η υπόσχεση

για την τελική ήττα.

Η λέξη | Χριστόφορος Τριάντης

Η λέξη αρχίζει το ταξίδι

ανοίγει τα φτερά της

και ακούστηκαν τα γράμματά της

Εδώ : εμείς

κρατάμε στα χέρια σταυρούς

κι ακούμε τη βροχή.

Είναι η προσήλωσή μας στον πόνο

που διαφοροποιεί το τίποτα.

Εκεί : η ύπαρξη,

άχυρο στη θημωνιά της θλίψης.

Γράφει ονόματα

στα μάτια των νεκρών,

για να ‘χουν δείκτες τα νυχτοπούλια

κι οι ναυαγισμένοι.

Η λέξη δραπετεύει

στα ξύλινα κρεβάτια.

Αναπνοές πια δεν ακούγονται

στις ρωγμές.

Οι καθρέφτες

στοιχίζονται

στους ξερούς λάκκους

κι οι εικόνες χάνουν το αίμα τους.

Η επιλογή του μηδενός

είναι καρφί

στους στοχασμούς .

Ασήμαντο μάθημα

για τους άφωνους στις μαζώξεις.

Να τη, η λέξη

ταξιδεύει στην αντίθετη μεριά

των σκέψεων,

τα γράμματα αλλάζουν.

Κάτω : εμείς ένα σώμα,

κοιτάμε

με σκιαγμένα μάτια

τους άνεμους.

Πάνω : όρνια και ουρανός

θεοί και δαίμονες.

Πεθαμένες τυχαιότητες

κι αναστημένες επιθυμίες.

Η λέξη

χάνεται,

δεν επιστρέφει.

Ρήμα:Αγαπώ | Χριστόφορος Τριάντης

  Γι’ αυτήν τη γυναίκα κράτησα το ρήμα «αγαπώ» στον ενεστώτα χρόνο και την οριστική έγκλιση.  Δεν της ταίριαζε κανένας άλλος χρόνος, ούτε παρελθοντικός, ούτε μελλοντικός, ούτε ο παθητικός τύπος «αγαπιέμαι». Η παθητική φωνή δεν έπαιζε κανέναν ρόλο, ούτε υπηρετούσε κάποιον σκοπό. Δεν υπήρχε. Το κλιτικό σύστημα έμεινε ορφανό, αφού η ενεργητική της αγάπη είχε καταργήσει τις άλλες εγκλίσεις.  Η προστακτική ήταν νεκρή, το ίδιο και η υποτακτική. Δεν χωρούσανε εδώ διαταγές και ευχολόγια, διαβαθμίσεις και προσωδίες.

  Αλλά το όμορφο και μοναδικό (λεξιλογικά) ήταν το γεγονός ότι οι αρνήσεις «μην» και «δεν» έπαψαν να υφίστανται  απ’ την πρώτη στιγμή, άπαξ και δια παντός. Ο «ενεστωτικός χρόνος»  λειτουργούσε απόλυτα, χωρίς προσμείξεις και αλλαγές, αφηρημένα σύμβολα και υποσύνολα, άνω τελείες και εισαγωγικά. Σημαίνον και σημαινόμενο ταυτίστηκαν απολύτως. Κι όταν ο καιρός περάσει, πιστεύω ότι οι αναμνηστικές διηγήσεις θα γίνονται σε ιστορικό ενεστώτα (συνεχές παρόν). Το ρήμα αγαπώ είναι ενεργητικής φωνής , μεταβατικό, και φυσικά έχει αντικείμενο : εσένα, αγαπημένη μου.

Στοίχημα | Χριστόφορος Τριάντης

Ω, μεγάλο στοίχημα ο έρωτας.

Μα, οι αριθμοί

είναι οι διαμορφωτές

των ποιοτήτων του ( αποκλειστικά).

Οι ποσότητες ακολουθούν

επικούρειους αφορισμούς

για μετρημένες ηδονές

(ή ισορροπημένες)

που καθιερώνονται (αδιακρίτως)

σε συνεστιάσεις και τελετές,

οργανωμένες απ’ τους θεσμούς,

συμπεριλαμβανομένου

και του θεσμού των λογοτεχνών.

Για μας | Χριστόφορος Τριάντης

Η αγκαλιά σου

μια ανθισμένη

αγράμπελη

και τα μάτια σου

ντυμένα με ουρανό.

Γύρω μας καίγονται

ευχολόγια και δρόμοι.

Οι μοίρες αλλάζουνε

διαδρομές.

Χάνουν τη σειρά

στις κατατάξεις.

Στις αγριελιές

πεθαίνουν  οι μέλισσες,

θυσία στην ομορφιά.

Ένας κόσμος χάνεται

κι ένας άλλος γεννιέται,

για μας.

Δημοπρασίες | Χριστόφορος Τριάντης

Οι εμποράκοι

πωλούν αναμνήσεις,

σε προσιτές τιμές για άθεους και σκεπτικιστές

(υπάρχουν πάντα ευκαιρίες ).

Και στους πίσω πάγκους

ανακοινώνονται

αλάνθαστες υποδείξεις

παρακεντέδων ( εκτελούν διαταγές ).

Ναι, νουθετούν τους στοιχισμένους

για περισσότερη υπακοή

κι αγωνία.

Να, περνούν

και οι πλαστικοποιημένες

επιθυμίες, 

πάνω σε δέρματα

( για τους λιγότερους).

Εύρυθμη σειρά

και άψογη παρέλαση,

για να λειάνει

τον τρόμο του θανάτου.

Είναι η τάξη που ενδιαφέρει

σταθμάρχες και προξενητάδες.

Χρειάζονται οι τερατογενέσεις,

στελεχωμένες – πάντα –

με μουσικές και κύμβαλα.

Οι γιορτές μοιράζουν δόξα

και ξεκούραση

στους υπηκόους.

Ο καθένας πρέπει

να παίρνει ένα μερίδιο αθανασίας

κι ευτυχισμένος να κρύβεται

στα καταφύγια.

Τις ώρες που

οι ναοί γίνονται ερείπια

κι ακολουθούν κι άλλες τιμωρίες.

Κυκλόφιλοι | Χριστόφορος Τριάντης

Ω,  ευχαριστημένοι κυκλόφιλοι

αρπάξτε τις ακτίνες

και κρατήστε τες σφιχτά.

Υπάρχουν σωροί

από λάθη  που θα αποφύγετε

και τις αμφιβολίες θα νικήσετε,

χωμένοι στις συνήθειες.

Κάτω απ’ τα σάβανά  σας

θα βρείτε κι άλλες  αισθήσεις

νέες, πλουμιστές,

εμπορικές (ακραία).

Πράγματα σπουδαία,

φορτωμένα με ψιμύθια

για να συντηρήσετε

την παραγωγή

(και την αναπαραγωγή).

Και καθώς η επανάληψη

θα δικαιώνει τις επιλογές σας

( ιστορικά αποδεδειγμένο),

οι κύκλοι  θα στενεύουν.

Τελείες σε άσπρους τοίχους

θα  γίνουν,

λύνοντας  μια και καλή

το μυστήριο της  ύπαρξης,

(και της ύλης),

αδειάζοντας  τα μάτια σας

από είδωλα και τρυφερότητα.