Αποπροσανατολισμένοι | Τάσος Θεοτόκης

Βράδια που σέρνουνε βαρύ το βήμα τους

πάνω στα στήθη μας.

Σιωπηλοί εμείς, πνίγουμε την ανάσα

μην τύχει και μας φέρει μ’ ένα αεράκι της

τη σκέψη ή το χαμόγελο ή το χάδι

κάποιου, από εκείνους που κάποτε μια για πάντα δοθήκαμε

και τώρα βρίσκονται τόσους ρόλους και έγνοιες μακρυά.

Γεμίσανε τα χέρια μας πληγές

μικρές μικρές χαραγματιές

πουλιά που ήρθαν με το πρώτο άρωμα της νεραντζιάς

να φάνε από τις χουφτες μας

και μας βρήκαν απροετοίμαστους, προστατευμένους

σ’έναν λάκκο που πέσαμε από απροσεξία

και λίγο πιο βαθιά από επιθυμία

και πιο βαθιά από αδυναμία.

Έχοντας ξεχάσει

το ψιθυριστό μίλημα της θάλασσας

με τη νοστιμιά του αλατιού και την πείρα του πάντοτε

ακινητούμε

ασκώντας την πολλή δύναμη που μας απέμεινε

με μόνο σκοπό

ν’ απολησμονήσουμε κι ετούτο μας  το ξέχασμα.

Έλα σ' εμένα | Τάσος Θεοτόκης

Έλα σ’εμένα

μας βρήκα έναν κόσμο

ίδιος τα μάτια σου.

Εργόχειρο κεντημένο

με τις γραμμές της παλάμης

και το φως που ξαίνουν τα πράσινα φύλλα των δέντρων.

Έλα, σε καρτερεί το μάραθο κι η μπουκαμβίλια

το τραγανό θυμάρι, ο πλάτανος

και η γριά ελιά.

Το κορμί

με το όνομά σου χαραγμένο στα πλευρά

σε καρτερεί κι αυτό

δεμένο σε ακτή ίδια το στόμα σου

χαμόγελο στην άμπωτη

φιλί στην πλημμυρίδα.

Του μικρού ποδιού σου καλώ την πίεση

να γλιστρήσουμε στη νοστιμιά της θάλασσας

με τα πανιά φουσκωμένα 

σαν όνειρα, σαν φτερά γλάρων.

Έλα σ’εμένα

κι είναι τα μάτια μου αστέρια που πήρανε να πέφτουν

σαν μάθανε πως θα γεννηθείς

μήπως και βρουν μιαν άκρη 

εκεί όπου εσύ μοναδική βασίλισσα είσαι.

Έρχονται με παράπονο

που δεν τους δόθηκε 

ακόμα μια ζωή πριν απ’αυτή

να ‘ταν νωρίτερα η αρχή του δρόμου να σε φτάσουν

(και ας μην ήταν η άφιξη νωρίτερα)

Βαλμένη σε τροχιά γύρω από ‘σένα η φωνή μου

ποθεί ν’ αναλυθεί μέσα σου.

Έλα κι ας είμαι κοντά τόσο

που ήδη κρατώ ανάμεσα στα δόντια την ανάσα σου.

Reproductions of Henry Asencio's oil paintings,lovers embrace 

Άτιτλο | Τάσος Θεοτόκης

Κοιμόμασταν πάντα αγκαλιά.

Στην κοιλότητα του βράχου που ήμουνα

ερχόταν και χώνευε το κορμί της σαν θάλασσα.

Τα μεσημέρια του Ιούλη, στη θέρμη του φωτός, ήταν εκείνη : η Θάλασσα

ήμουν σίγουρος

                                            κι ας έκανα λάθος,

πώς αλλιώς όμως αυτό που διψάει το στόμα

και ξεδιψά τα μάτια;

Πώς αλλιώς από θάλασσα λέγεται;

Προσκυνημένοι του μυαλού απαντήστε.