Καληνύχτα Ακίλ,κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει... | Νίκη Παΐση

 Ο Ακίλ ήταν από τη Συρία.Συνήθιζε να παίζει μόνος του.Μιλούσε λίγο έως ελάχιστα,αν και ήξερα άπταιστα αγγλικά και λιγοστά ελληνικά ίσα ίσα για να συνεννοείται.Του άρεσε να κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι του City Plaza και να χαζεύει τους περαστικούς.Δε χαμογελούσε ποτέ ούτε συμμετείχε στα ομαδικά παιχνίδια και δε θυμάμαι να με πήρε ποτέ αγκαλιά,όπως τα υπόλοιπα πιτσιρίκια.Γι'αυτόν ήμουν απλά η Ελληνίδα,"the unan" κι ώρες ώρες ένιωθα πως ποσώς τον ενδιέφερε η παρουσία μου στο χώρο,θέλοντας ,ωστόσο,να πιστεύω πως του ήμουν τουλάχιστον ανεκτή.

 Είναι στιγμές που νοσταλγώ την πρώτη φορά που τόλμησα να διακόψω τη ρέμβη του Ακίλ.Καθόταν μόνος του στο μπαλκόνι κοιτάζοντας εξεταστικά τον κόσμο να πηγαινοέρχεται από και προς την πλατεία Βικτωρίας.Πάντα αμίλητος και σκεπτικός.Πρέπει να πέρασαν λίγα λεπτά απόλυτης σιώπης μέχρι να βρω το θάρρος να του μιλήσω.

 -You know Akil,years ago ..during a travell,i met a little boy like you...
 Ο Ακίλ γύρισε και με κοίταξε με μάτια υγρά,γεμάτα απορία και αθώα παιδικότητα.Ήξερα ότι κατάλαβε.Χαμογέλασα και συνέχισα..Κάπως έτσι ξεκίνησα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού πρίγκηπα,ενός πρίγκηπα λούμπεν,που κάποτε γνώρισα τυχαία στην Alexander Platz και που με φιλοξένησε αργότερα στον πλανήτη του σ'ένα banlieu,το Pantin,σε μια απομίμηση του πύργου του Άιφελ,όπου κοιμηθήκαμε στρωματσάδα με την αλεπού σε σλίπιγκ μπάγκς.Άρχισα να του μιλώ γεμάτη ενθουσιασμό για εκείνο το μικρό αγόρι και τα ταξίδια του και για όλα όσα μου έμαθε για τους ανθρώπους και τη ζωή.Ο Ακίλ παρέμενε αμίλητος αποφεύγοντας να στρέψει το βλέμμα του προς το μέρος μου.Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν μόνο λίγα λεπτά πριν με αποχαιρετήσει για καληνύχτα.

 -Will you come tomorrow;
 -I'll come.
 -Goodnight unan
 -Goodnight Akil
 Την επόμενη μέρα ο Ακίλ ήταν εκεί,στο μπαλκόνι και με περίμενε.Έκατσα κοντά του.Επεδίωξα ματαίως τη βλεμματική επαφή κι έπειτα το βλέμμα μου πλανήθηκε μεταξύ των περαστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω τι παραπάνω από εμένα έβλεπε και τον κρατούσε κάθε μέρα εκεί,σιωπηλό κι αποσβολωμένο.Συνειδητοποιήσα με πικρία πως έχω χάσει προ πολλού την παιδική μου φαντασία,ξεκόλλησα αποκαρδιωμένη τα μάτια από το κράσπεδο και συνέχισα συνέχισα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού μου συνταξιδιώτη,διανθισμένη με ένα σωρό εμπειρίες και συμβάντα της δικής μου διόλου παραμυθένιας ζωής.Και λίγο πριν τελειώσω τη διήγηση για το αεροπλάνο της Ryanair που ξέμεινε στο Brighton έπειτα από μια επίθεση γλάρων,με διέκοψε η "υπόσχεση"του Ακίλ...
-Tomorrow;
-Tomorrow
-Goodnight unan
-Goodnight Akil

 Θυμάμαι τις επόμενες μέρες να περνούν γρήγορα με τις επισκέψεις μου στο City Plaza όλο και να πυκνώνουν.Καθημερινά αγωνιούσα για εκείνη τη στιγμή της ημέρας που θα ξανάβλεπα τον Ακίλ.Τα συνωμοτικά μας βλέμματα κάθε φορά που έμπαινα στο χώρο μαρτυρούσαν ένα είδος μυστικής σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ μας,κάτι που με έκανε να νιώθω λίγο πιο ευτυχισμένη.Κόντευε να περάσει μήνας περίπου και τα απογεύματα στο μπαλκόνι είχαν γίνει η πιο ευχάριστη συνήθεια μου.Πλέον επισκεπτόμουν την κατάληψη κάθε μέρα ανελλιπώς και πάντα είχα να διηγηθώ στον Ακίλ και μια νέα περιπέτεια του μικρού Πρίγκηπα,όπως για τότε που επετράπη το ελεύθερο κάμπιγκ στον πλανήτη του έπειτα από λαϊκή απαίτηση και σωρεία διαδηλώσεων ή για εκείνη τη φορά που έχασε το τελευταίο διαστημόπλοιο κι έπρεπε να περάσει τη νύχτα του στο Picadilly line μόνος και χωρίς λεφτά

-Goodnight unan
-Goodnight Akil

 Οι μέρες περνούσαν και ήξερα πως ο Σαιντ-Εξυπερυ στο τέλος"σκοτώνει"το μικρό Πρίγκηπα,όμως εγώ δεν ήθελα να στενοχωρήσω τον Ακίλ κι όλο και φρόντιζα να παρατείνω το τέλος,ώσπου μια μέρα ο Ακίλ δεν ήταν εκεί.Δε με περίμενε ποτέ στο μπαλκόνι.Έτυχε,μετά από καιρό,να ακούσω για κάτι συγγενείς του στην Ειδομένη,χωρίς ποτέ να καταφέρω να διασταυρώσω πληροφορίες και να μάθω τι απέγινε.

 Στο παραμύθι ο μικρός Πρίγκηπας πεθαίνει με αυτοχειρία.Ίσως να είναι και το μόνο παραμύθι που τελειώνει έτσι.Ίσως γιατί δεν είναι παραμύθι.Ο Σαιντ-Εξυπερυ ήθελε να απέχει από τη λούπα του εύπεπτου καθαρτικού τέλους.Άλλωστε αυτό που με δίδαξαν τόσο ο ο μικρός πρίγκηπας όσο κι ο Ακίλ είναι πως η ζωή ομοιάζει περισσότερο με κινέζικο κοάν παρά με δερματόδετη έκδοση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κι αφηγήσεις της θείας Λένας.

 Λίγους μήνες μετά έμαθα γιατί ο Ακίλ ήταν πάντα μόνος και μελαγχολικός.Ο Ακίλ ήταν κουφός.Δεν άκουσε ποτέ τις ιστορίες μου κι ας με περίμενε πάντα με τόση αγωνία.Έχασε την ακοή του λίγο πριν φτάσει στην Ελλάδα ως συνεπεία μετατραυματικού σοκ.Δεν είχε ανάγκη από ένα εύπεπτο τέλος γιατί αυτός ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι η ζωή ομοιάζει με κοάν.Κι έτσι σ΄ένα μπαλκόνι στη Βικτώρια  βρήκα το δικό μου μικρό Πρίγκηπα.
-Καληνύχτα unan
-Καληνύχτα Ακίλ...κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει!    

Καληνύχτα Ακίλ,κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει... | Νίκη Παΐση

 Ο Ακίλ ήταν από τη Συρία.Συνήθιζε να παίζει μόνος του.Μιλούσε λίγο έως ελάχιστα,αν και ήξερα άπταιστα αγγλικά και λιγοστά ελληνικά ίσα ίσα για να συνεννοείται.Του άρεσε να κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι του City Plaza και να χαζεύει τους περαστικούς.Δε χαμογελούσε ποτέ ούτε συμμετείχε στα ομαδικά παιχνίδια και δε θυμάμαι να με πήρε ποτέ αγκαλιά,όπως τα υπόλοιπα πιτσιρίκια.Γι'αυτόν ήμουν απλά η Ελληνίδα,"the unan" κι ώρες ώρες ένιωθα πως ποσώς τον ενδιέφερε η παρουσία μου στο χώρο,θέλοντας ,ωστόσο,να πιστεύω πως του ήμουν τουλάχιστον ανεκτή.
 Είναι στιγμές που νοσταλγώ την πρώτη φορά που τόλμησα να διακόψω τη ρέμβη του Ακίλ.Καθόταν μόνος του στο μπαλκόνι κοιτάζοντας εξεταστικά τον κόσμο να πηγαινοέρχεται από και προς την πλατεία Βικτωρίας.Πάντα αμίλητος και σκεπτικός.Πρέπει να πέρασαν λίγα λεπτά απόλυτης σιώπης μέχρι να βρω το θάρρος να του μιλήσω.
 -You know Akil,years ago ..during a travell,i met a little boy like you...
 Ο Ακίλ γύρισε και με κοίταξε με μάτια υγρά,γεμάτα απορία και αθώα παιδικότητα.Ήξερα ότι κατάλαβε.Χαμογέλασα και συνέχισα..Κάπως έτσι ξεκίνησα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού πρίγκηπα,ενός πρίγκηπα λούμπεν,που κάποτε γνώρισα τυχαία στην Alexander Platz και που με φιλοξένησε αργότερα στον πλανήτη του σ'ένα banlieu,το Pantin,σε μια απομίμηση του πύργου του Άιφελ,όπου κοιμηθήκαμε στρωματσάδα με την αλεπού σε σλίπιγκ μπάγκς.Άρχισα να του μιλώ γεμάτη ενθουσιασμό για εκείνο το μικρό αγόρι και τα ταξίδια του και για όλα όσα μου έμαθε για τους ανθρώπους και τη ζωή.Ο Ακίλ παρέμενε αμίλητος αποφεύγοντας να στρέψει το βλέμμα του προς το μέρος μου.Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν μόνο λίγα λεπτά πριν με αποχαιρετήσει για καληνύχτα.
 -Will you come tomorrow?
 -I'll come.
 -Goodnight unan
 -Goodnight Akil
 Την επόμενη μέρα ο Ακίλ ήταν εκεί,στο μπαλκόνι και με περίμενε.Έκατσα κοντά του.Επεδίωξα ματαίως τη βλεμματική επαφή κι έπειτα το βλέμμα μου πλανήθηκε μεταξύ των περαστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω τι παραπάνω από εμένα έβλεπε και τον κρατούσε κάθε μέρα εκεί,σιωπηλό κι αποσβολωμένο.Συνειδητοποιήσα με πικρία πως έχω χάσει προ πολλού την παιδική μου φαντασία,ξεκόλλησα αποκαρδιωμένη τα μάτια από το κράσπεδο και συνέχισα συνέχισα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού μου συνταξιδιώτη,διανθισμένη με ένα σωρό εμπειρίες και συμβάντα της δικής μου διόλου παραμυθένιας ζωής.Και λίγο πριν τελειώσω τη διήγηση για το αεροπλάνο της Ryanair που ξέμεινε στο Brighton έπειτα από μια επίθεση γλάρων,με διέκοψε η "υπόσχεση"του Ακίλ...
-Tomorrow?
-Tomorrow
-Goodnight unan
-Goodnight Akil
 Θυμάμαι τις επόμενες μέρες να περνούν γρήγορα με τις επισκέψεις μου στο City Plaza όλο και να πυκνώνουν.Καθημερινά αγωνιούσα για εκείνη τη στιγμή της ημέρας που θα ξανάβλεπα τον Ακίλ.Τα συνωμοτικά μας βλέμματα κάθε φορά που έμπαινα στο χώρο μαρτυρούσαν ένα είδος μυστικής σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ μας,κάτι που με έκανε να νιώθω λίγο πιο ευτυχισμένη.Κόντευε να περάσει μήνας περίπου και τα απογεύματα στο μπαλκόνι είχαν γίνει η πιο ευχάριστη συνήθεια μου.Πλέον επισκεπτόμουν την κατάληψη κάθε μέρα ανελλιπώς και πάντα είχα να διηγηθώ στον Ακίλ και μια νέα περιπέτεια του μικρού Πρίγκηπα,όπως για τότε που επετράπη το ελεύθερο κάμπιγκ στον πλανήτη του έπειτα από λαϊκή απαίτηση και σωρεία διαδηλώσεων ή για εκείνη τη φορά που έχασε το τελευταίο διαστημόπλοιο κι έπρεπε να περάσει τη νύχτα του στο Piccadilly line μόνος και χωρίς λεφτά
-Goodnight unan
-Goodnight Akil
 Οι μέρες περνούσαν και ήξερα πως ο Σαιντ-Εξυπερυ στο τέλος"σκοτώνει"το μικρό Πρίγκηπα,όμως εγώ δεν ήθελα να στενοχωρήσω τον Ακίλ κι όλο και φρόντιζα να παρατείνω το τέλος,ώσπου μια μέρα ο Ακίλ δεν ήταν εκεί.Δε με περίμενε ποτέ στο μπαλκόνι.Έτυχε,μετά από καιρό,να ακούσω για κάτι συγγενείς του στην Ειδομένη,χωρίς ποτέ να καταφέρω να διασταυρώσω πληροφορίες και να μάθω τι απέγινε.

 Στο παραμύθι ο μικρός Πρίγκηπας πεθαίνει με αυτοχειρία.Ίσως να είναι και το μόνο παραμύθι που τελειώνει έτσι.Ίσως γιατί δεν είναι παραμύθι.Ο Σαιντ-Εξυπερυ ήθελε να απέχει από τη λούπα του εύπεπτου καθαρτικού τέλους.Άλλωστε αυτό που με δίδαξαν τόσο ο ο μικρός πρίγκηπας όσο κι ο Ακίλ είναι πως η ζωή ομοιάζει περισσότερο με κινέζικο κοάν παρά με δερματόδετη έκδοση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κι αφηγήσεις της θείας Λένας.

 Λίγους μήνες μετά έμαθα γιατί ο Ακίλ ήταν πάντα μόνος και μελαγχολικός.Ο Ακίλ ήταν κουφός.Δεν άκουσε ποτέ τις ιστορίες μου κι ας με περίμενε πάντα με τόση αγωνία.Έχασε την ακοή του λίγο πριν φτάσει στην Ελλάδα ως συνεπεία μετατραυματικού σοκ.Δεν είχε ανάγκη από ένα εύπεπτο τέλος γιατί αυτός ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι η ζωή ομοιάζει με κοάν.Κι έτσι σ΄ένα μπαλκόνι στη Βικτώρια  βρήκα το δικό μου μικρό Πρίγκηπα.
-Καληνύχτα unan
-Καληνύχτα Ακίλ...κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει!  

Πηγή: Περσείδες

Run,homo,run | Νίκη Παΐση

Υπάρχει η φήμη ότι τη σκηνή χορού ανάμεσα στον Τραβόλτα και τη Θέρμαν ο Ταραντίνο την εμπνεύστηκε από τις Αριστόγατες. Πολλές σκηνές στις ταινίες του Ταραντίνο δεν έχουν λογική,δεν είναι απαραίτητο κομμάτι της πλοκής και δεν προωθούν την εξέλιξη.Στον Ταραντίνο, όπως και στη ζωή,συνήθως απουσιάζει ο σχεδιασμός.Είναι δύσκολο,τις περισσότερες φορές,να καταλάβεις αν εσύ δημιουργείς κι επηρεάζεις τα συμβάντα ή αν τα συμβάντα δημιουργούν κι επηρεάζουν εσένα.Στον πραγματικό κόσμο,όπου ζεις,είσαι κάτι μεταξύ σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή,αν όχι κομπάρσου(όμως αυτό εξαρτάται από το πόσο παθητικά και μοιρολατρικά αντιμετωπίζεις τη ζωή).  Στις περισσότερες ταινίες,οτιδήποτε συμβαίνει εξυπηρετεί την πλοκή.Τίποτα δε γίνεται τυχαία.Άλλωστε,κάτι τέτοιο θα ήταν χάσιμο χρόνου και πιθανότατα θα επιβάρυνε το budjet. Ακόμη κι αν φαινομενικά τα γεγονότα δεν έχουν κάποια συνοχή στο τέλος όλα ξεδιαλύνονται κι αποκτούν κάποιο νόημα.Μέχρι κι οι μεγαλύτερες mindfuck ταινίες έχουν μια υποτυπώδη διάρθρωση(και πάω στοίχημα πως τώρα σκέφτεσαι κάποια που είδες πρόσφατα..) Δε συμβαίνει,όμως,το ίδιο και με τη ζωή.Το μεγαλύτερο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ μετά το "λεφτά υπάρχουν"είναι το "όλα για κάποιο λόγο γίνονται".Πώς θα σου φαινόταν,λοιπόν,αν μια μέρα ξυπνούσες και συνειδητοποιούσες,όχι πως έχεις γίνει κατσαρίδα,γιατί σε αυτό μας πρόλαβε ο Κάφκα,αλλά πως τυχαία γνώρισες τον κολλητό σου,τυχαία είσαι ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας,τυχαία πέρασες στη δεύτερη επιλογή του μηχανογραφικού σου,τυχαία υπήρξες το σπερματοζωάριο που γονιμοποίησε το ωάριο...;Η ζωή μας είναι ένα άναρχο μωσαϊκό.Είμαστε εκτεθειμένοι στο "αύριο".Δεν εξυπηρετούμε κάποιο θεϊκό τελολογικό σχέδιο ούτε τείνουμε στην ενδελέχεια.Δεν προοριστήκαμε για κάτι. Απλά υπάρχουμε κι αυτό γιατί έτυχε να υπάρχουμε.
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την τυχαιοκρατία.Σε όλους τους πολιτισμούς υπάρχουν λέξεις όπως κάρμα,κισμέτ,πεπρωμένο,μοίρα,ειμαρμένη...που αποδίδουν αυτή ακριβώς την αδυναμία μας.Ακόμα και η ίδια η λέξη "τέλος"σημαίνει το σκοπό."τέλειος"είναι αυτός που εκπληρώνει το σκοπό του.Όλη μας,λοιπόν,η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από την εκπλήρωση ενός ακαθόριστου ανώτερου σκοπού,για τον οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα έως και τίποτα.Από το τρένο που χάσαμε μέχρι εκείνη την τυχαία συνάντηση με τον παλιό μας συμμαθητή από το δημοτικό,όλα είναι καρμικά,μέρος της συμπαντικής αρμονίας κι εντροπίας.

Κατά πάσα πιθανότητα φοβόμαστε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας και να αντικρίσουμε κατάματα τη ματαιότητα της ζωής μας.Είμαστε απειροελάχιστοι κόκκοι σκόνης μπροστά στην αιωνιότητα.Θα ήταν εγωκεντρική και θα άγγιζε τα όρια της βλασφημίας η σκέψη πως στηρίζεται σ' εμάς μεμονωμένα η λειτουργία έστω και του μικρότερου γραναζιού της Μηχανής της παγκόσμιας τάξης.Αύριο δε θα υπάρχουμε.Πέρα από τους λίγους φίλους και συγγενείς που θα κλάψουν για εμάς,η γη θα συνεχίσει την κυκλική της πορεία γύρω από τον ήλιο,τα κανάλια θα εξακολουθούν να αναπαράγουν πανικό και φόβο,τα λουλούδια δε θα πάψουν να ανθίζουν στις αυλές...Το σύμπαν ποσώς θα ενδιαφερθεί γι' αυτή την απώλεια(και προφανώς όχι γιατί επετεύχθη ο σκοπός που υπηρετούσαμε).

    Όση σημασία κι αν θέλουμε να προσδώσουμε στην ύπαρξή μας,πρέπει να αποδεχτούμε πως το σύμπαν δεν ασχολείται με εμάς.Και κάπου εδώ θα θυμηθείς τον Coelho να λέει πως "όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις".Όμως,το σύμπαν συνωμότησε και δε σε έλαβε υπόψιν.Άλλωστε σκέψου πόσο θλιβερό θα ήταν το σύμπαν να καθορίζει την τύχη σου,να εξαρτάσαι εξ' ολοκλήρου από αυτό;Θα προτιμούσες να είσαι μια αυθύπαρκτη οντότητα ή μαριονέτα σ' ένα ανοίκειο νομοτελειακό σκηνικό;Κάτι τέτοιο θα ήταν βέβαια παρήγορο γιατί θα σε απάλλασσε από πολλές ευθύνες και παράλληλα θα δικαιολογούσε πολλά από αυτά που σου συμβαίνουν αυτή τη στιγμή...Αυτή ακριβώς την ανθρώπινη ευθυνοφοβία και ανάγκη έρευσης απαντήσεων και εναπόθεσης της ελπίδας μας σε κάτι ανώτερο,καυτηριάζει ο Βάρναλης στους Μοιραίους:"Φταίει το ζαβό το ριζικό μας,φταίει ο Θεός που μας μισεί,φταίει το κεφάλι το κακό μας,φταίει πρώτα απ'όλα το κρασί...Δειλοί,μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα...". 

Λίγα χρόνια μετά το Βάρναλη,πιο σύγχρονος,ο Τίκβερ,αφιερώνει ολόκληρη ταινία στο αναπόδραστο της τύχης,βάζοντας την πρωταγωνίστριά του Λόλα να τρέχει φρενήρης στους δρόμους του Βερολίνου."Run,Lola,run".Τυχαία,μικρά και φαινομενικά ασήμαντα περιστατικά μοιάζουν να αλλάζουν τη ζωή,όχι μόνο της Λόλας,αλλά και όλων όσων συναντά."Run,Lola,run".Ο χρόνος μοιάζει να κατακερματίζεται σε τρία παράλληλα σύμπαντα,όλα με διαφορετικό τέλος για τη Λόλα.Όλα είναι θέμα συγκοιριών..Η ταινία γίνεται αυτοφορέας του εαυτού της.Στην πρώτη εκδοχή η Λόλα πεθαίνει,στη δεύτερη ληστεύει την τράπεζα χωρίς να κατορθώσει να σώσει το φίλο της και στην τρίτη κερδίζει στο καζίνο."Run,Lola,run". Αν πράγματι η ζωή μας έτεινε σε κάποιο σκοπό,τότε και οι τρεις εκδοχές θα κατέληγαν σε ένα κοινό τέλος.'Όμως όλα είναι ρευστά,όπως και η ίδια η ζωή.Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη προκαθορισμένη κατάληξη.Οτιδήποτε ζούμε υφαίνεται την ίδια στιγμή που το βιώνουμε.Είναι όλα θέμα συγκοιριών.Ο,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο σύμπαν είναι κατά κάποιον τρόπο προϊόν συμπτώσεων. Είναι αυτό που ο Camus χαρακτηρίζει  absurde(παράλογο) ή μπορεί και να εξηγείται με ανώτερα μαθηματικά,τα οποία αδυνατώ να κατανοήσω(κι ίσως είναι καλύτερα έτσι για τη διατήρηση του μυστηρίου).

     Η ζωή,λοιπόν,είναι απρόβλεπτη(όσο κι αν εμείς πασχίζουμε να τη δρομολογήσουμε)και διαρθρώνεται μέσα από πολλά μικρά γεγονότα.Τρέχουμε όλοι σαν τη Λόλα,χαράζοντας ο καθένας τη δική του πορεία μέσα σε ένα δαιδαλώδες σκηνικό εξελίξεων και ανθρωπίνων σχέσεων.Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μας δίνεται και μια νέα δυνατότητα να αλλάξουμε τη ζωή μας,εάν αυτή δε μας αρέσει.Αρκεί να σταματήσουμε να ψάχνουμε για όλα απαντήσεις και να επικεντρωθούμε σ' αυτό που συμβαίνει τώρα,αυτή τη στιγμή.Γιατί κι αυτό είναι  κάτι το υπερβατικό,όπως υπερβατικό είναι από μόνο του το γεγονός της ύπαρξης.Σε μια ζωή χωρίς σκηνοθέτη και σενάριο,είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα ορίσουμε το τέλος...

                                                                 "Run,homo,run"

Πρώτη δημοσίευση στο: Περσείδες 

Ξαφνικά,περυσι το καλοκαίρι... | Νίκη Παΐση

Καλοκαίρι του 15'.Καλοκαίρι που μυρίζει αρμύρα και αντηλιακό,μυρωδιές νοσταλγικές που σε γυρνούν σ'εκείνο το πρώτο καλοκαίρι,σε διακοπές με τους γονείς κι αργότερα με φίλους,σε ξενύχτια γύρω απ'τη φωτιά ,σε ζεστά μεσημέρια στην πόλη.Καλοκαίρι του '15, 3ο μνημόνιο και είσοδος χιλιάδων προσφύγων σε μια Ελλάδα -" Γη της επαγγελίας". Κοινές μνήμες που σφυρηλάτησαν εκείνο το καλοκαίρι (το καλοκαίρι και όχι εμάς,γιατί διαφορετικά βιώνεται "η συλλογική μνήμη" στο μικρόκοσμο του καθενός).

Καλοκαίρι στο μπαλκόνι με μπυρίτσες και αουτάν και το Μίλτο Πασχαλίδη να συνοδεύει το ήσυχο βράδυ : "κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια, τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω",στίχος που σε χτυπά βαθιά στο υποσυνείδητο υπενθυμίζοντας σου ότι φυτοζωείς έναν ολόκληρο χειμώνα με την προσμονή του επόμενου καλοκαιριού.Αυτές οι λίγες στιγμές ήλιου και ανεμελιάς σου δίνουν δύναμη για τις υπόλοιπες 339 περίπου μέρες το χρόνο(ίσως αυθαίρετη γενίκευση αυτό).Είναι η ελπίδα σου, το ναρκωτικό σου,πανάκια στις δύσκολες μέρες γιατί είσαι άνθρωπος και κατ'επέκταση ατελής και έχεις ανάγκη από "θεούς"και 'καλοκαίρια".

Ανατρέχοντας στο καλοκαίρι του 15' με θυμάμαι να βλέπω με τους φίλους μου "το μικρό ψάρι" του Οικονομίδη ,μια ταινία για έναν άνθρωπο-θύμα,θύμα των καταστάσεων,θύμα της ζωής .Ποτέ δεν ένιωσα πιο συγκεχυμένα μέσα μου τις έννοιες του καλού και του κακού. Ως άνθρωποι είμαστε ατελείς και έχουμε ένα πολύ βασικό ελάττωμα: συνηθίζουμε να θυματοποιούμαστε , συνηθίζουμε να θυμόμαστε περισσότερο τις φορές που βρεθήκαμε στη θέση του αδύναμου παρά αυτές που ήμαστε σε θέση ισχύος ( σίγουρα κάπου θα υπάρχει και κάποια Φροϋδική εξήγηση γι'αυτό ). Γουστάρουμε να αυτοαποκαλούμαστε άτυχοι λες και η λέξη αυτή κρύβει από μόνη της μια ηδονή . Αλλά το χειρότερο είναι πως ξεχνάμε . "Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό " έλεγε η γιαγιά μου και το παραδέχεται στωικά και ο Οικονομίδης στην ταινία του.

Πιθανότατα,διαβάζοντας αυτή τη στιγμή, να ταυτίζεσαι με το "μικρό ψάρι" και να αναθεματίζεις την τύχη σου.Κι όμως το καλοκαίρι του 15' βρέθηκες αναπάντεχα και στις δύο θέσεις. Δε θυμάσαι ; Υπήρξες ταυτόχρονα και μικρό και μεγάλο ψάρι. Αδύναμος μπροστά σε μια κυβέρνηση,που αθετώντας το λόγο της (τι πρωτότυπο άλλωστε!) ,υπέγραφε το 3ο μνημόνιο και σε θέση ισχύος μπροστά στους πρόσφυγες που συνέρρεαν κατά χιλιάδες στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ έδαφος επιδιώκοντας να σου πάρουν τις δουλειές (αυτή την πολυπόθητη δουλειά του εργάτη που τόσες φορές στο παρελθόν σνόμπαρες) και να επιβαρύνουν το παραπαίον κράτος σου. Για να σε προλάβω, θα μου πεις πως όλα αυτά δεν είναι δική σου αρμοδιότητα , έπρεπε να έχει φροντίσει η Πολιτεία...λες και συ δεν είσαι μέρος αυτής ...που ήσουν όμως εκείνο το καλοκαίρι; Δε σε αδικώ γιατί ,είπαμε ,είσαι ατελής και μέρος της ατέλειας σου είναι και η διάχυση ευθύνης.Έχεις ανάγκη να νιώθεις αδύναμος ώρες ώρες ,γιατί έτσι μειώνονται οι ευθύνες απέναντι στον συνάνθρωπο και όταν γίνεσαι εσύ το"μεγάλο ψάρι"ξεχνάς.Όμως ποιος να σου θυμώσει?είσαι άνθρωπος. Tρέμεις τα "μεγάλα ψάρια"και έχεις ανάγκη από καλοκαίρια .Στο μικρόκοσμό σου πάντα θα είσαι μικρότερο ψάρι από κάποιους αλλά και μεγαλύτερο από κάποιους άλλους...

Και να που σιγά σιγά  το καλοκαίρι τελειώνει και συ ξεχνάς ...και περιμένεις το επόμενο.Σε λίγο όλα θα είναι μια ανάμνηση.Αυτή τη στιγμή σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορεί να είναι ήδη χειμώνας , η Ελλάδα να υπογράφει το 5ο μνημόνιο ή εσύ να διώκεσαι ως βρωμιάρης μετανάστης.Όμως θέλω να πιστεύω πως σ'αυτό το σύμπαν κάποιος,κάπου εκεί έξω ,αναρωτιέται "τελικά είμαστε άραγε μικρά ψάρια...;"

Πηγή: Περσείδες

Ο ήχος του Σύμπαντος κι ένα γεράνι στα χαλάσματα | Νίκη Παΐση

-Τι ξέρεις για το white noise;                                                                                                                

-Το ταρατσάδικο στο Γκάζι;                                                                                                                 

-Τον ήχο του Σύμπαντος...Τον έχεις ακούσει στάνταρ..και πάω στοίχημα πως δε σ'άρεσε.               

-Γενικά την έχεις ακούσει βλέπω...                                                                                                     

-Εγώ φταίω που σ'επιμορφώνω κιόλας!                                                                                             

-Να 'σαι καλά ρε!Σου ζητώ συγγνώμη!Μεθαύριο μην έρθεις στους Χατζηφραγκέτα,κάτσε ν'ακούσεις white noise...  

-χαχαχα έγινε!!Είσαι μεγάλο αγγούρι κοπελιά!Άλλη μια συμβατική βλαχοχίπστερ,ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ μέχρι το κόκαλο... Εσύ χάνεις!
-Μάλιστα...τι ακριβώς χάνω;                                                                                                               

-Ξέρεις γιατί έγινε διάσημος ο Μαγκρίτ;Γιατί ήταν αντισυμβατικός!Οι πίνακές του ο απόλυτος σουρεαλισμός!Ξέρεις γιατί δε θα γίνεις διάσημη εσύ;Μάντεψε...Μου ήθελες και Καλών Τεχνών τρομάρα σου...
Ζούσε κάποτε ένα παιδί που ζωγράφιζε τον κόσμο ανάποδα.Ζωγράφιζε τα σπίτια να επιπλέουν στη θάλασσα κι ολόκληρα παρτέρια με λουλούδια να κρέμονται από τον ουρανό.Ζωγράφιζε τα πουλιά να έρπονται και τους σκύλους να πετάνε.''Μα αφού ο Θεός δεν τους έδωσε φτερά,θέλω για λίγο να τους δείξω τον ουρανό...''.Ζωγράφιζε τους ανθρώπους να κινούνται ανάμεσα στα σύννεφα και τον ήλιο να ανατέλλει μες στις λίμνες.Οι κορυφές των βουνών άγγιζαν τη γη και τα αστέρια κάθε βράδυ φύτρωναν στα δέντρα.Η δασκάλα του κοίταζε τις ζωγραφιές κι έπαιρνε ύφος σοβαρό,επικριτικό..αυτό που παίρνουν οι μεγάλοι λίγο πριν κατσαδιάσουν...Όμως ποτέ δεν τον μάλωνε,άλλωστε δεν είχε λόγο να το κάνει.Έστεκε,απλά,εκστασιασμένη και κοιτούσε τις ζωγραφιές του εξεταστικά...''Μα οι λύκοι δεν κοιμούνται στις στέγες των σπιτιών και οι γάτες δεν περιφέρονται στις πλάτες ροζ ιπποπόταμων..και τα λουλούδια;Είδες ποτέ γεράνια να φυτρώνουν πάνω σε ερείπια πολυκατοικιών; Γιατί δε ζωγραφίζεις σπιτάκια με αυλές,παιδιά να παίζουν και γονείς να πηγαίνουν στη δουλειά;"           Ο μικρός ζωγράφος  καταλάβαινε πως ο κόσμος ήταν βαρετός,όμως δεν ήξερε πως να το εξηγήσει στη δασκάλα..Ο δικός του κόσμος καθόλου βαρετός δεν ήταν.Και τι δε θα έδινε για να ζούσε μια ζωή σαν αυτή που αποτύπωνε στις ακουαρέλες του...             Τα χρόνια πέρασαν,ο μικρός ζωγράφος άλλαξε πολλούς δασκάλους και καθηγητές κι όλοι είχαν από αυτόν το ίδιο παράπονο..."Μα γιατί δε ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις γύρω σου;".Ο έφηβος πια ζωγράφος πείσμωνε.Είχε πάρει όρκο να μην προσαρμόσει τις ζωγραφιές του στην "άχρωμη" πραγματικότητα.Άλλωστε ο ρεαλιστικός κόσμος ήταν μουντός και βαρετός!Όμως οι άλλοι δεν καταλάβαιναν τις ζωγραφιές του.Άλλοτε γελούσαν,άλλοτε τον περνούσαν για τρελό,άλλοτε κοιτούσαν εκστασιασμένοι απορώντας για τη φαντασία του κι ύστερα του συνέστηναν  κάποιον καλό ψυχολόγο,ο οποίος πάντα είχε βοηθήσει κάποιον γνωστό...Κι αυτός αγανακτούσε κι όλο πείσμωνε  και στο μυαλό του γύριζαν τα λόγια των δασκάλων του και των καθηγητών του: "Μα γιατί δε ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις γύρω σου;"Κι ο ζωγράφος μας το πήρε απόφαση.Ίσως ο συμβατικός κόσμος να μην ήταν τόσο άσχημος τελικά...Υπήρχαν σπίτια με αυλές και παιδιά που πήγαιναν σχολείο και γονείς που γυρνούσαν από τις δουλειές τους...κι ο ήλιος...τι όμορφος που ήταν την ώρα του δειλινού!                                                                                                                 

Τελικά είχε άδικο.Τα ψάρια ήταν πιο ωραία μες στη θάλασσα και τα λουλούδια ήταν πιο όμορφα στις αυλές.Με τα χρόνια τα σύννεφα βρήκαν τη θέση τους στον ουρανό,οι άνθρωποι προσγειώθηκαν στη γη και τα γεράνια έπαψαν να φυτρώνουν μέσα σε ερείπια!Οι άλλοι πλέον καταλάβαιναν τις ζωγραφιές του και γρήγορα έπαψαν να ασχολούνται μαζί του...Όμως αυτός δεν ήταν ευτυχισμένος γιατί τώρα κάτι έλειπε.Ο κόσμος του είχε γίνει τόσο αψεγάδιαστος,τόσο βαρετός!Κι ας έλαμπαν τα αστέρια στον ουρανό κι ας φύτρωναν τα κόκκινα άνθη στους κήπους...                                                 Που και που από παλιά συρτάρια του γραφείου του,ψάχνοντας  για στυλό ή μολύβι,ανασύρει τυχαία εκείνες τις παλιές παιδικές ζωγραφιές που ποτέ δεν πέταξε.Νιώθει μια νοσταλγία κι ένα παράξενο συναίσθημα.Ύστερα κοιτάζει τα παράξενα λουλούδια που φύτρωναν στις στέγες και στα χαλάσματα και βάζει τα γέλια"Χαχαχα μα καλά,τι στον πούτσο σκεφτόμουν...;;;Γιατί απλά δε ζωγράφιζα ό,τι έβλεπα γύρω μου;"                                                                                                    

                   

Είναι δεν είναι κάνας μήνας τώρα που στη Βαλτετσίου,μέσα στα ερείπια ενός παλιού,εγκαταλελειμμένου κτηρίου έχει φυτρώσει ένα γεράνι.Αναδύεται από το τσιμέντο χωρίς χώμα,χωρίς νερό.Αν ήμουν ποιήτρια,θα έπαιρνα την εικόνα αυτή ως εφαλτήριο για να συμβολίσω την"ομορφιά",την ελπίδα και την αισιοδοξία που επιβιώνουν μες στη μιζέρια,τη σήψη και την παρακμή...Όμως ποιήτρια δεν είμαι,και το μόνο που μου μένει είναι να στέκομαι εκστασιασμένη κάθε φορά που με φέρνει από εκεί ο δρόμος μου.Νιώθω τυχερή που μπορώ και χαζεύω έστω και για λίγο αυτή την απόλυτη αντίφαση,"την τελειότητα της ατέλειας".Δεν έχω μπει ως τώρα στον κόπο να εξηγήσω ούτε να αναρωτηθώ πώς συνέβη και το γεράνι φύτρωσε εκεί από το πουθενά,ενώ υπάρχουν τόσες άλλες όμορφες γωνιές στην Αθήνα που θα μπορούσε να "ζήσει" πολύ καλύτερα.Άλλωστε ό,τι προσπαθείς να εξηγήσεις ορθολογικά  χάνει τη μαγεία του!                                                                      

Την επόμενη φορά,λοιπόν,που θα πέσεις κατά τύχη στα βραχέα μη βιαστείς να αλλάξεις σταθμό.Στάσου για λίγα δευτερόλεπτα να ακούσεις το"λευκό ήχο".Είναι ο ήχος του Σύμπαντος που γεννήθηκε μετά το Big Bag και ταξιδεύει εδώ κι αιώνες στο διηνεκές.Πριν την εφεύρεση του ραδιοφώνου και την αποστολή δορυφόρων υπήρξαν άνθρωποι που δεν τον άκουσαν ποτέ(βέβαια από πληροφορίες που έχω έζησαν μια φυσιολογική ζωή και πέθαναν σε βαθιά γεράματα από φυσικά αίτια).Ομολογουμένως είναι ενοχλητικός και το βρίσκεις άσκοπο να ακούς "χιόνια"ενώ αυτή τη στιγμή σε κάποιο σταθμό παίζει το τελευταίο χιτάκι της Φουρέιρα.Όμως είναι ο ήχος του Σύμπαντος,είναι ανεξήγητος,απροσδιόριστος και μεγαλειώδης.Δεν είναι εύηχος,το ξέρω,αλλά γιατί θα έπρεπε να είναι;Ποιος είπε πως χρειάζεται κάτι να είναι συμβατικό κι αψεγάδιαστο για να είναι εκστατικό;                                                                                                                              -Μα υπάρχουν τόσοι όμορφοι ήχοι εκεί έξω...Για ποιο λόγο να ακούσεις τον "ήχο του Σύμπαντος";              -Γιατί,τελικά,και τα γεράνια φυτρώνουν στα χαλάσματα...                                                                                                                     

(Για την ιστορία,ο μικρός ζωγράφος είναι σήμερα 20 χρονών,έδωσε τρεις φορες εισαγωγικές κι αυτή τη στιγμή σπουδάζει στην Καλών Τεχνών στη Θεσ/νικη)