Ένα Κουτάλι | Νικόλας Α. Πολυκανδριώτης

Στην εσωτερική
πλευρά του κουταλιού
εικονιζόμαστε ανάποδα
βλέπουμε δηλαδή
το μέτωπο του κεφαλιού μας
να ξεφυτρώνει από το χερούλι
να συνεχίζει ο λαιμός
κι ο θώρακας
να χάνεται στην καμπύλη.
Εξωτερικά όλα δείχνουν κανονικά:
βλέπουμε απλώς
το είδωλο του προσώπου μας.
Επειδή όμως
η εξωτερική πλευρά είναι κυρτή
άλλα στοιχεία του προσώπου
τονίζονται κι άλλα
παραλείπονται περισσότερο.
Αναλόγως δηλαδή με το που
θα φέρουμε το κουτάλι
σε ποιο σημείο
κάτοψη, άποψη, όψη
και τα λοιπά κ.τ.λ.
Η πλευρά που το κουτάλι θυμίζει σχήμα στέρεου γεφυριού
δε κρατάει τίποτα.
Η ουσία κρατιέται
από την πλευρά που θυμίζει
σχήμα κρεμαστής γέφυρας.
Όσο βέβαια
κοιταζόμαστε στο κουτάλι
αυτό σκουριάζει
και η σούπα κρυώνει.
Τελευταία διαπίστωση και βουτάμε:
κι από τις δυο πλευρές
θυμίζουμε γελοιογραφία.

Το σταυρωτό του Νότου αστέρι | Νικόλας Α. Πολυκανδριώτης

                                             

Απ' τα χαλάσματα

σηκώνοντας γαρύφαλλο

σιγά σιγά ένας καιρός αποχωρεί

στα μεσοπέλαγα

σου δίνει έναν ύφαλο

και δραπετεύει μ' αχαλίνωτο αστρί.

Στάσου περίμενε

κι ακόμα δε σου μίλησα!

Σε μια σελίδα που θυμίζει Αρκτικό

νυχτέρια δίχως τέλος αποστήθισα

κόκκινο πλήκτρο μου

κι άσβεστο βεγγαλικό....

Τις πολιτείες και τις θάλασσες

που μ' έφερες θα της κρατήσω

φυλαχτό στην καταχνιά

μπορεί να γνώριζες

μπορεί και να μην ήξερες

μα είσαι φάρμακο

μέσα στη λησμονιά.

Κι ο θεριστής από τη πολεμίστρα

που' χει στραμμένο

προς εσέ το στόχαστρο του

πες του ατύχησε

θα' ναι χαμένα σκάγια

πες του να πάει κοιμηθεί

στο άροτρο του

Ένας καιρός απόψε μου το μήνυσε

ν' αφήσω άλυτα

της Ποίησης τα μάγια

μού δωσε το μολύβι και τη σβήστρα

και το ταξίδι μόλις που ξεκίνησε!

Και Σ' Άνοιξα | Νικόλας Α. Πολυκανδριώτης

Και σ` άνοιξα Και μ` άνοιξες. Κ` η σκόνη σκόρπισε στον Χώρο. Κ` η σκόνη σκόρπισε στον Χρόνο. Και σε ξεφύλλισα και με ξεφύλλισες και το αεράκι των σελίδων μας φύσηξε μακριά τον σκονισμένο Χώρο τον σκονισμένο Χρόνο. Και σε διάβασα και με διάβασες και γέμισες ποιήματα τις άσπρες μου σελίδες. Και τις τσαλακωμένες προσπάθησες να ισιώσεις, επιτέλους είπες, επιτέλους είπα: «Βρήκα εκείνον που θα με αποστηθίσει» Και σ` απήγγειλα και μ` απήγγειλες. Κ` ήμασταν δυο ζωγραφιές που αντάλλαζαν τα χρώματα τους. Δυο τραγούδια που αντάλλαζαν τις μουσικές τους. Κι ήταν ένα το πεντάγραμμο κι ήταν ένας ο καμβάς! Κ` ύστερα συνηθίσαμε. Κι η συνήθεια μας έγινε σελιδοδείκτης. Και η συνήθεια μας έγινε πινέλο. Κι η συνήθεια μας έγινε μετρονόμος. Κι απλώς οι λέξεις έρχονταν κι απλώς οι λέξεις έφευγαν, κι οι νότες γύριζαν κενές. Και σ` άδειασα και μ` άδειασες από νοήματα Και τον υπόλοιπο καιρό Σκίζαμε ο ένας τον άλλον Κόβαμε ο ένας τον άλλον. Καίγαμε ο ένας τον άλλον. Και κάθε νύχτα κοιμόμασταν με μια γη στάχτη ανάμεσα μας. Με ένα νησί που όλο ματαιώνεται τη στιγμή που το προσεγγίζεις, να μας πλακώνει σαν σεντόνι. Και ν` αφήνει τον βυθό μας βυθισμένο. Και βούλιαξα. Και βούλιαξες. Και σ` αγκάλιασα και μ` αγκάλιασες. Και σε βούλιαξα και με βούλιαξες, πιο πολύ . Και πνιγήκαμε στη συνήθεια και το επόμενο πρωί ξεράσαμε συνήθεια ο ένας πάνω στον άλλον. Κι επιχείρησα να σε συρράψω Κι επιχείρησες να με συρράψεις, αλλά δεν ήμασταν οι ίδιοι. Μας ήταν πια ταυτότητα οι πληγές κι οι ζωές μας γέμισαν με ναυάγια μιας ζωής που δε ζήσαμε ποτέ! Και σ` έκλεισα Και μ` έκλεισες. Και ξεθωριάσαμε και μου` πες ότι: Οπότε σ` απήγγειλα παραφωνούσα. Και σου` πα ότι: Όποτε μ` απήγγειλες Βιαζόσουν. Και κάποτε που δοκιμάσαμε να ξεφυλλίσουμε από την αρχή ο ένας τον άλλον η σκόνη επέστρεψε πιο βαριά. Κ` ηβρε Χρόνο δίχως έλεος κι έλεος δίχως Χώρο να αποστηθίζουν τη σιωπή μας. Και των ουρλιαχτών τα απομεινάρια!

Θερμή Παράκληση | Νικόλας Α. Πολυκανδριώτης

Να μη με λέτε Ποιητή, Αγωνιστή και τα συναφή κοσμήματα που δίνουν ένα πρόσημο στη σκιά μου. Παρακαλώ να με λέτε πουτάνα του ξεφτισμένου ονείρου. Γιατί τι άλλο λειτουργώ Κυρίες και Κύριοι, παρά να κάνω ένα όνειρο που έχει ξεφτίσει να αισθάνεται πως ακόμα είναι όνειρο, δείχνοντας του ανύπαρκτους αστερισμούς; Υπάρχει ωστόσο μια μικρή διάφορα: Στο τέλος εγώ πληρώνω τ` όνειρο κι όχι αυτό εμένα. Στο τέλος εγώ πληρώνω τ` όνειρο.

Η Τελευταία Σελίδα | Νικόλας Α. Πολυκανδριώτης

Κάπως θα φάω τον Χρόνο μου δεν ξέρω. Μετρώντας ίσως τρένα που δεν πήρα. Συρμούς που πήρα κι έπαθαν μετωπική. Φτερά που έγιναν δεσμά, εγχειρίδια κολύμβησης που βρήκα στον πάτο. Μπρατσάκια που μετά τη χρήση τους βαρύνανε ασήκωτα. Πορτοκαλιές , γειτόνισσες χαλασμάτων. Λουλούδια που τα κόβεις κι ουρλιάζουν χίλιες και μια ελπίδες για μιαν άκρη. Γδαρσιματιές από θρύψαλα ουρανού, σακατεμένα βήματα, τσακισμένες υπάρξεις.
Αφού βολεύομαι στα μπάζα της ζωής μου λέω κι απόψε να επιδοθώ να κοιμηθώ στο ρημαγμένο παραμύθι μου ησύχως.