Με είχες ρωτήσει αν είμαι ρομαντικός, δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντηση που σου έδωσα. Μια απάντηση που βγήκε μέσα από έναν αυθορμητισμό, γεμάτος από απρόσμενες ελπίδες της ζωής, γεμάτος από «κούφια» όνειρα. Κι όμως, το θυμάμαι. Σου είχα δώσει την πιο ποιητικά αισιόδοξη απάντηση που είχα δώσε ποτέ σε άνθρωπο.
«Ρομαντικός; Ναι είμαι ρομαντικός. Δεν ξέρω ποιον θεωρείς εσύ ρομαντικό, μα εγώ θα σου πω τη δική μου εκδοχή ρομαντισμού. Θα σου πω που ανήκω εγώ. Εγώ δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν τον κόσμο ένα χρυσαφένιο, ροζ παλάτι γεμάτο ευτυχία και καλοσύνη. Εγώ δεν είμαι από εκείνους που αρνούνται την καθημερινή κατάντια και υποβίβαση που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος. Δεν είμαι εκείνος που θεωρεί πως όλα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. Γιατί; Γιατί, αγάπη μου, γνωρίζω τον άνθρωπο, είμαι σίγουρος πως ο κύκλος της απληστίας δε θα σταματήσει ποτέ, η απάτη των δήθεν ευτυχισμένων θα αποτελεί για πάντα τη φυλακή τους.
Εγώ, που λες, είμαι από εκείνους που ενώ γνωρίζουν τη σαπίλα των αξιών και των ανθρώπων, επιμένει να ζει στον δικό του κόσμο. Δεν αρνούμαι την κακία, μα περνά από δίπλα μου χωρίς να με αγγίζει. Δεν φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή γίνω και εγώ σαν τους άλλους, όχι. Δεν φοβάμαι να είμαι διαφορετικός. Στέκομαι απέναντι στη βρωμιά με καθαρά παπούτσια και όχι δεν κάνω τον κόπο να την ποδοπατήσω. Δεν την ακουμπάω καν. Όχι, μην με πεις δειλό. Δες με σαν έναν ρομαντικό ρεαλιστή που δεν θέλει παρτίδες με τον σάπιο ρεαλισμό των άλλων.
Ναι, αυτό είμαι, ένας ρομαντικός ρεαλιστής!»
Το πρόσωπο του όταν είναι γεμάτο από επιθυμία.
Ανάσες που θέλουν να υποσχεθούν το άπειρο μα διστάζουν.
Σε πειράζει αυτή η δειλία, μα σε ανακουφίζει η αναμονή.
Τα μάτια του όταν μιλάνε για όλα εκείνα που θα ζούσατε και δε ζήσατε.
Ο χρόνος που στέκεται μόνος του και επίμονα δεν κάνει βήμα με σκοπό τη μαγεία.
Η αλήθεια του που είναι ό,τι πιο απλό και αγνό έχεις γνωρίσει.
Πόσο σε τρομάζει αυτή η αλήθεια!
Θυμάσαι πως την αναζητούσες κάθε φορά που τα ψέματα φορούσαν τα ρούχα του ανανεωτικού καινούριου.
Οι μη υποσχέσεις του που φωνάζουν όμως, μια τεράστια υπόσχεση.
Αντίφαση; Ναι.
Κατάφαση; Ναι.
Η μεγαλύτερη κατάφαση της ζωής σου, εκείνος.
Το πρόσωπό του όταν μάλλον ξέρει πως τέτοιες καταφάσεις υπόσχονται χωρίς υποσχέσεις τα πάντα και τα ποτέ.
Η κατάφαση του πάντα.
Η αλήθεια σε ένα μονάχα πρόσωπο.
Υπάρχει ένα μικρό κουτί που έχει μαζεμένους όλους, όσοι σε άγγιξαν.
Κάποιοι λίγο, άλλοι πολύ. Εκείνοι οι «πολύ» είναι που γεμίζουν το σώμα. Μιλάω για
σώμα, γιατί δεν μπορώ να μιλήσω για ψυχή. Και να είμαι σίγουρη.
Όταν το κουτάκι φτάσει να γεμίζει με ένα πρόσωπο, δε ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή όχι.
Χαίρομαι γιατί γνωρίζω πως υπήρξε. Ήταν τόσο αληθινό που θα «φωνάζει» για
πάντα. Ναι, το κουτί.
Ο ήχος της φωνής δε θα είναι πάντα δυνατός, μα θα είναι πάντα εκεί.
Κι εγώ εκεί. Να σκέφτομαι κουτάκια γεμάτα. Να θέλω να τα αδειάσω και εκείνα με
πείσμα -που ζηλεύω- να επιμένουν να μείνουν γεμάτα.
Ας είναι γεμάτα λοιπόν.
Μα θέλω μια χάρη μόνο. Να μην κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ας
προσπαθήσουν να μείνουν σιωπηλά που και που.
Πρόσωπα και κουτάκια.
Ένα πρόσωπο σε ένα κουτί που δεν μπορώ να αδειάσω. Ένα πρόσωπο για όλα τα
κουτάκια του κόσμου μου.
Ίσως και να μη θέλω τελικά.
Τίποτα.
Τόση μικρή η λαχτάρα του, τόσο μικρές οι στιγμές του. Λες κι η ζωή δεν του έκλεισε ποτέ το μάτι.
Μα τι λέω, δεν του το άνοιξε ποτέ!
Λες και του είχαν κρατημένα «χρέη» από παλιά, χρέη ζωών που μπορεί κάποτε να είχε ζήσει. Ζωές
γεμάτες, που ξέρεις!
Οι λέξεις του λίγες, μετρημένες. Νομίζει μάλλον πως και εκεί υπάρχει όριο. Όριο; Μα τι λέω! Δε
ξέρει καν πως είναι να ζεις μέσα σε όρια. Τα όρια προϋποθέτουν ισχύ, που εκείνος δεν έχει.
Τον κοιτάω πολλές φορές που κάθεται. Αμίλητος, με ένα βλέμμα χαμένο, που μαρτυρά τη μεγάλη
του αδιαφορία. Όχι, δε φανερώνει καμιά «δίψα» για τις στιγμές ζωής που έχασε, δε φανερώνει
τίποτα.
Και εγώ εκεί, συνεχώς προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους, τις αιτίες, σαν ένας σωστός
ντεντέκτιβ. Μα ποιος ξέρει τις πραγματικές αιτίες; Ποιος έχει το δικαίωμα να ψαχουλεύει τις ζωές
των άλλων; Πόσο μάλλον όταν εκείνες είναι χαμένες.
Τον είδα χθες, ξανά. Δεν αναρωτήθηκα για τίποτα, δεν προσπάθησα να τον λυπηθώ, γιατί αυτό δεν
είναι ούτε λύπηση, ούτε λύπη.
Είναι απλά μια χαμένη ζωή, που εκείνος επέλεξε.
Ένα απλό, μεγάλο και σπουδαίο(;) Τίποτα.
Έσπασε λες και πλαντάζεις στο κλάμα. Τόσος πόνος, που νιώθεις πως δεν χωράει σε ένα σώμα.
Σπας και εσύ.
Πονάει, γιατί η συνήθεια, σου είπαν πως είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Είχαν δίκιο.
Τώρα έσπασε όμως.
Πόνος και ύστερα λίγη ανακούφιση.
Θυμάσαι πως ένας μια φορά, σου είχε πει πως η φυγή του παρελθόντος σε ανακουφίζει.Φέρνει λέει νέα πράγματα, νέα ξεκινήματα Τον πίστεψες. Πάντα πιστεύεις τα λόγια τους.
Χίλια κομμάτια έγινε. Χίλια και μετά χαρά.
Ναι, φυσικά και θα βρισκόταν κάποιος, κάπου, κάποτε να σου αφηγηθεί για την χαρά. Σου έλεγε με μανία και με μια λύτρωση στα μάτια πως η ευτυχία γεννιέται πάντα εκεί που πεθαίνει κάτι.
Φώναζε σαν τρελός πως η χαρά τρέφεται από τον χαμό και πως μόνο έτσι μεγαλώνει. Μέχρι να τον αφανίσει και αυτόν. Γιατί βλέπεις γίνεται τεράστια. Αποκτά υπερδυνάμεις και τεράστιες αντοχές.
Ωπ! Η χαρά μεγάλωσε πολύ. Πάρα πολύ. Δεν χωράει πια που να την βάλεις. Δεν ξέρεις τι να την κάνεις και ψάχνεις πάλι να ρωτήσεις κάποιον, κάπου. Οποιονδήποτε.
Στριμώχνεται στα χέρια σου και πέφτει κάτω.
Έσπασε ξανά.
Κι εσύ, ψάχνεις κάποιον να ρωτήσεις πάλι. Κάποιον, κάπου, κάποτε.
Μάσκες. Παντού. Άνθρωποι που περιφέρονται εδώ κι εκεί χωρίς νόημα. Απομίμηση σκέτη. Τίποτα δεν σου λένε. Θυμίζουν μονάχα παρουσίες.
Άσχημο πράγμα η απομίμηση, σκέφτεσαι. Μάσκες ανθρώπινες που προσπαθούν να μιμηθούν κάτι αυθεντικό. Ψέματα που στριμώχνονται άτσαλα σε απέραντες ψυχές και αγάπες. Στριμώχνονται πολύ. Στριμώχνουν και εσένα. Πνίγεσαι λίγο.
Θες να φύγεις. Σε πνίγει η αίσθηση του ψεύτικου. Φο-μπιζού που στέκονται με θράσος απέναντι σε διαμάντια.
« Θα σταματήσω να ψάχνω εκείνα τα διαμάντια μωρέ. Άντε στο καλό. Μια χαρά είναι άλλωστε και τα φο ».
Το λες τόσο δυνατά για να το πιστέψεις. Φωνάζεις, ξεσπάς επιτέλους. Ουρλιάζεις γιατί δεν χωράς στα ψεύτικα.
Πόσο θα ήθελες να χωρούσες καμιά φορά. Να, σε εκείνες τις στιγμές που θες κάτι, οτιδήποτε.
Να μην σε νοιάζει τι λογής είναι αυτό το κάτι.
Να μην ενδιαφέρεσαι για τον άγαρμπο τρόπο του μη αληθινού.
Να μην πιάνεσαι από λεπτομέρειες.
Να συμβιβάζεσαι. Με μάσκες που θυμίζουν αλήθειες. Με ψέματα που μεταμφιέζονται κακά σε αυθεντίες.
Ναι, καμιά φορά είναι καλό να μεταμφιέζεσαι και εσύ σε «ανθρωπάκο».
Στάση ζωής που κοντεύει να αυτοκτονήσει. Λόγια που θες να πεις. Λέξεις που θες να ακούσεις. Πράξεις; Έχουν εκλείψει από καιρό. Τις ψάχνεις χαμένος σε περίγυρους μέτριους και σε σκοτώνει. Μέτριο, μετριότητες και μισές ζωούλες. Και έπειτα είναι και αυτές οι λέξεις. Κάτι μικρές λέξεις μόνο. Σου υπόσχονται ουρανούς μα τα άστρα έχουν φύγει από καιρό.
Είναι και αυτοί οι άτιμοι οι ουρανοί. Δεν τους θες σκέτους τους ουρανούς σου. Θες άστρα. Πολλά άστρα. Να είναι γεμάτο. Ο ουρανός να είναι έτοιμος να εξαφανιστεί από τον αριθμό τους. Να τον πολιορκούν, να τον ανταγωνίζονται στα ίσα, να τον ξεπεράσουν. Ονειροπόλοι βλέπεις. Είδος αιωνόβιο -ευτυχώς- που παλεύει για ζωή.
Ζωή ακούς και σκέφτεσαι όνειρα πάλι. Κακό πράγμα η συνήθεια βλέπεις. Κάτι στερημένα όνειρα όμως δεν τα έχεις ζήσει ακόμη. Για εκείνα μιλάς σε όλους. Μεγάλες ελπίδες, που στις έχουν ξεριζώσει βαθειά μέσα από την ψυχή σου. Πολύ βαθειά.
Γεια σου άνθρωπε. Καλώς ήρθες στον κόσμο.
Είναι ωραία εδώ. Ναι, ναι πολύ ωραία. Απίστευτα. Τέλεια. Να, μόνο που κάποιες
φορές μωρέ δεν είναι και τόσο καλά. Μην φανταστείς, τίποτα το σπουδαίο.
Απλά γίνονται πόλεμοι, υπάρχει μίσος και
οι Θεοί έχουν αλλάξει. Ναι έχουν αλλάξει, δεν το ήξερες; Μεταμφιέζονται
σε χρήμα τώρα και έχουν και ομάδες. Χωρίζονται με βάση το χρώμα, τα λεφτά και
τον πολιτισμό. Γιατί πρέπει να σου το τονίσω αυτό. Έχουμε πολιτισμό.
Καμιά φορά επίσης σκοτώνουμε και εκτός
πολέμου. Αδέλφια, πατεράδες και εραστές. Και παιδάκια, συγγνώμη, ξεχάστηκα. Α!
Και ζώα, πολλά ζώα για την ακρίβεια. Βλέπεις τα θυσιάζουμε στον βωμό του
χρήματος και αυτά. Καλλυντικά, ρούχα, γούνες, κοσμήματα, ξέρεις τώρα.
Ξέχασα να σου πω. Υπάρχει και φτώχεια.
Καθολική φτώχεια όμως. Ο κόσμος πεινάει και το χρήμα μαζεύεται σε χέρια λίγων.
Έτσι ξέρω. Οι κυβερνήσεις μοιάζουν αρκετές φορές ακυβέρνητες και η χώρα ένα
ξεχασμένο ψαροκάϊκο στα ρηχά μιας βρώμικης θάλασσας.
Πολλές φορές έχουμε και αλλού φτώχεια.
Αυτή την φτώχεια να την προσέχεις άνθρωπε, είναι συχνότερη από την άλλη. Ιδέες,
αξίες και όνειρα πτωχεύουν καθημερινά. Ελπίδες καταρρέουν και το μέλλον μοιάζει
ονειροπαγίδα. Τάζει το μέλλον, μα εγκλωβίζει. Ανήμπορο φαίνεται και αυτό πολλές
φορές.
Όμως άνθρωπε, πέρα από αυτά να ξέρεις πως
ζεις στον πιο πολιτισμένο πλανήτη.
«Έλα ρε, χρόνια πολλά!». Έχεις γενέθλια. Είναι η ημέρα που γίνεσαι η μεγαλύτερη ατένσιον χορ του πλανήτη και θες όλοι να σου ευχηθούν. Για κάτι συναισθηματικά και γλυκούλια πλασματάκια,σαν κι εμένα, είναι η τέλεια ευκαιρία για ευχές, δώρα, ραβασάκια. Είναι μια καλή ημέρα για να θυμηθώ πόσο πληθωρική μπορώ να γίνω, χάρη στο συναισθηματικό περιτύλιγμα του να μπαίνεις από τη μια ηλικία σε μια άλλη.
«Ο Πήτερ Παν δε θα είχε ποτέ τέτοια προβλήματα μετάβασης ηλικίας» σου είχα πει, δήθεν στ’ αστεία.
Το οποίο είναι αστείο γιατί εγώ ήμουν που σε κατηγορούσα αιωνίως ότι ζεις το προσωπικό σου σύνδρομο του Πήτερ Παν. Σ’ έκραζα γιατί δε θα καθόσουν ποτέ να παραδεχθείς ότι η νοσταλγία σου για τις παλιές καλές ημέρες σε ωθούσε σε όλες αυτές τις παράλογες παρορμήσεις σου σε άτομα που είχαν συντομότερη ημερομηνία λήξης απ’ όσο θα ήθελες. Είχες εκείνο τον τοξικό κολλητό, γιατί κάποτε είχατε περάσει υπέροχες στιγμές μαζί. Είχες εκείνη τη φίλη που σου έβγαζε το χειρότερο σου εαυτό στην επιφάνεια.
Θα μου πεις, το να σε κατηγορώ εγώ γι’ αυτά είναι σαν να βγεις εσύ και να καταδικάζεις τις αγαπημένες σου συνήθειες. Τα γενέθλια σου μου θυμίζουν αυτό ακριβώς. Ότι, για κάποιο λόγο, ίσως και ματαιοδοξία, γυρίζουμε, έστω και για μια ημέρα, σε ανθρώπους που έχουν ημερομηνία λήξης. Θα πρέπει να σου ευχηθώ και θα θέλω να σου ευχηθώ. Θα σε ανασύρω από κάποιο είδους αρχείο στο μυαλό ή, καλύτερα, από κάποιο καλάθι των αχρήστων. Ναι, αυτό φαίνεται αρχικά σαν μαζοχισμός.
Μα θα σου ευχηθώ γιατί θέλω να φανώ ανώτερη. Θα σου δώσω απλόχερες ευχές για τα καλύτερα. Ίσως να ξεπεράσω και τον κυνικό μου εαυτό και σου γράψω κάτι παραπάνω, πιο γλυκούλι, απ’ αυτά που συνηθίζω, που θα με κάνουν να τα μετανιώσω αργότερα. Εσύ θα δεις το μήνυμα μου και πιθανότατα θα βαρέσεις ένα αυτοκρατορικό facepalm, δε θ’ αντέξεις τα μέλια, θα πας σε γιατρό να σου βρούνε ζάχαρο. Να, από αυτά μπορεί να μας σώσουν ο κυνισμός και το χιούμορ. Λιγότεροι άνθρωποι με ζάχαρο από το πολύ sugarcoating.
Και μετά από αυτήν την ευχή, αυτήν τη σύντομη επαφή μας κι ανάσυρση των σχέσεων μας, όλα θα γυρίσουν σ’ αυτό το επίπεδο, που δε μιλούσαμε κι είχαμε βάλει ο ένας τον άλλον στο χρονοντούλαπο. Θα θυμηθώ γι’ άλλη μια φορά ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κι όταν έρχεται η ώρα της φυγής, η μόνη περίπτωση να μη στεναχωρηθείς είναι να είσαι cyborg. Φευ!
Ξέρεις, γινόμαστε αρκετά ρομαντικοί σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Θα θελήσω να μου πεταχτείς στο τσατ μια ημέρα. Θα θελήσω να τη δω στο δρόμο και να μιλήσουμε. Θα θελήσω να τον πετύχω σε κάποιο πάρτι και να πιούμε μαζί καμιά μπύρα. Όλα για να ξεχάσω λίγο την αλήθεια.
Όμως, για όλους αυτούς που φύγανε κάποια στιγμή από τη ζωή μου, θα έχω κάτι καλό και κάτι κακό να πω. Κι αυτό είναι από μόνο του καλό. Κάποιοι μου βγάλανε τον καλύτερο μου εαυτό – κι αυτό αρχίζει και γίνεται όλο και πιο σπάνιο, γιατί οι σάπιες πλευρές μας καραδοκούν στη γωνία. Άλλους θα τους κατηγορώ για ανευθυνότητα – αυτή η μάστιγα – μα θα ξέρω ότι υπήρξαν και στιγμές πολύ σωστές μεταξύ μας. Δε θα κάτσω να τους εξιδανικεύσω – ας αυτοκτονήσω καλύτερα. Θα τους δεχθώ ως επιλογές που έκανα, ως άτομα που με κάλυπταν σε μια χρονική στιγμή πολύ διαφορετική απ’ αυτή που ζω.
Να πω «αντίο»; Όχι. Η ζωή δεν είναι ταινία ή βιβλίο, για να έχει πάντα τον πιο καλοδουλεμένο επίλογο. Οι ανθρώπινες σχέσεις, δε, είναι αλλεργικές στο περίτεχνο και το στημένο ενός λογοτεχνικού επιλόγου. Γι’ αυτό το λόγο δεν είπα ποτέ αντίο, ούτε σε σένα, ούτε σε κάποιον άλλον. Είναι περιττό και μάλλον θα με θεωρείς τρελή ή μακάβρια, αν το κάνω.
Θα σου δώσω, λοιπόν, τις ευχές μου και θα αφεθώ σ’ όλη τη δίχως νόημα τρέλα του χρόνου, με τα comebacks και τις εξαφανίσεις ανθρώπων. Τι βγάζει νόημα σ’ αυτή τη ζωή άλλωστε;
Γελούσαν
όλοι μαζί της. Εκείνη πάντα ξυπόλυτη τριγυρνούσε στα χαμόσπιτα της γειτονιάς
ζητώντας ελεθερία. Ελευθερία και πολύ αλήθεια. Ρωτούσε τα πάντα, άκουγε τους
πάντες χωρίς να μιλάει. Η Ιώ ήθελε μόνο να ακούει.
Ξεχνούσε να φάει, γιατί
το φαγητό δεν μπορούσε να της υποσχεθεί τίποτα. Αρνιόταν να ντυθεί γιατί τα
ρούχα την κάλυπταν πολύ και μάγκωναν βάναυσα την ψυχή της. Ψυχές. Τις άρεσε να
τις κοιτάει, ήθελε να τις ακουμπήσει μα δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά. Κάποιες
φορές μόνο όταν ήταν μικρή είχε τύχει να αγγίξει ανθρώπινη ψυχή.
Κοίτα να δεις που
τελικά μοιάζει να είναι αληθινή, είχε πει. Κοίτα να δεις.
Τα Πουλιά. Εκείνα μόνο θαύμαζε. Εγκλωβισμένη
σε ένα σώμα, δέσμια της ζωής και της ψευτιάς έψαχνε την γαλήνη της μόνο στα
πουλιά. Τα είχε κάνει φίλους της, τα έχει κάνει σώμα της. Γύρω της πάντα ένα
σμήνος, να σιγοτρώει ψίχουλα ψωμιού και ψυχής. Όχι της δικής της.
Η Ιώ έλεγε πως δεν έχει
ψυχή. Είναι ψεύτικη. Το αληθινό δεν μπορούσε να το βρει. Ούτε αυτή ήταν
αληθινή.
Ένα σμήνος ανέλπιστων
επιθυμιών και φυλακισμένης ευτυχίας.
Η Ιώ. Η Ιώ που ήθελε να
γίνει πουλί, να πετάξει.
Μα δεν ήξερε ότι τα
φτερά λυγίζουν και αυτά στο άπειρο. Σπάνε και σκορπίζονται.
Και ρωτάω πως γίνεται. Έφυγε και δεν ξέρω πια που πάει. Την ψάχνω σαν τρελή. Ήταν εδώ πολύ καιρό και έφυγε ξαφνικά. Δεν ρώτησε κανέναν. Ούτε εμένα, ούτε εσένα. Άνοιξε την πόρτα μάζεψε ότι είχε και δεν είχε και το έσκασε. Μάζεψε βιαστικά και άτσαλα τσακωμούς, δάκρυα, αγκαλιές-φυλακές, λόγια, πράξεις, λόγια καλά ειπωμένα μα ανεκπλήρωτα. Κάτι φιλιά τα πήρε και αυτά μαζί της. Της άρεσαν, την χαρακτήριζαν, την ολοκλήρωναν. Βλέπεις, τα φιλιά τα αγαπούσε περισσότερο.
Όπως έφευγε ξέχασε να πάρει το παράπονο, την ανεκπλήρωτη εκείνη αγκαλιά και τώρα μας έχει μείνει μόνο αυτή. Μια αγκαλιά ανεκπλήρωτη.
Πού πας; Δεν γίνεται να φεύγεις έτσι. Δεν γίνεται να ξεχνάς. Δεν μπορείς να ξεχαστείς. Και στο κάτω κάτω γιατί δεν λες σε κανέναν μας πού πας; Ωραία συμπεριφορά! Να την χαίρεσαι. Σαν αέρας είσαι. Γλυκός. Έρχεσαι, τάζεις χαμένους παραδείσους και κόσμους τρελούς και μετά φεύγεις χωρίς να μας λες αν θα χαθείς για πάντα ή αν θα ξαναγυρίσεις. Θα μπορούσες να αφήσεις έστω ένα σημείωμα στο ψυγείο, να ξέρουμε ότι ακόμη υπάρχεις και ας είσαι μακριά. Γιατί όχι, δεν μπορώ να πιστέψω πως χάθηκες χωρίς κανέναν προορισμό.
Υπήρχες. Ότι υπάρχει και φεύγει δεν εξαφανίζεται στο άπειρο, μα θαρρώ πως κάπου ξαποστάζει, κάνει ένα διάλειμμα, αλλάζει προορισμό. Όχι δεν χάνεται.
Προσπάθησα να σε κρατήσω μόνο μέσα μου, να έχω μόνο την ανάμνηση σου και ας ξέρω ότι έφυγες κι ας μην ξέρω τον επόμενο προορισμό σου. Όμως πόνεσα. Δεν ξέρω που πήγες. Πήρες τα μπογαλάκια σου και είσαι αλλού τώρα. Κι αν δεν ξαναγυρίσεις; Ο κόσμος μου λέει πως συνηθίζεις να έρχεσαι μια-δυο φορές το πολύ. Και μετά; Ήρθες σε μένα μια φορά και ήταν αξέχαστη.
Σε παρακαλώ, υποσχέσου μου πως θα ξανάρθεις. Αυτή την φορά θα προσπαθήσω να σε κρατήσω, ότι και να γίνει. Δεν θα σε αφήσω να φτιάξεις βαλίτσες και να εξαφανιστείς. Θα παλέψω για σένα. Μόνο να ξανάρθεις.
Δεν με νοιάζει τι ρούχα θα φοράς, τι βάψιμο θα έχεις και τι διάθεση θα υπάρχει. Άλλαξε και έλα. Μην φέρεις τίποτα αυτή την φορά. Μήτε φόβους, μήτε εγωισμούς. Έλα έτσι. Απλή, λιτή και απέριττη.
Θα συγχωρέσω αυτή την εξαφάνιση μόνο αν ξανάρθεις, Αγάπη.
