Χριστουγεννιάτικο Αφιέρωμα | Μαρία Χατζηχριστοδούλου - Το άστρο των Χριστουγέννων

Η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη.
Μια φάτνη με την Παναγία και το θείο βρέφος κούκλα σκεπασμένη με την κουβερτούλα της.
Έξω από τη φάτνη στημένο σαν φρουρός το αστέρι των Χριστουγέννων, λευκή στολή και κοντάρι ξύλινο με το χάρτινο ασημένιο άστρο στην κορφή.
Μουτρωμένο το αστέρι· η μνήμη με περιγελά με τρυφερότητα.

Τετάρτη δημοτικού και η δασκάλα είχε πει θα φτιάξουμε μεγάλη φάτνη, θα είστε όλοι στην αναπαράσταση. 
Η Παναγία, ο Ιωσήφ, βοσκοί, μάγοι, προσκυνητές. Μια ολόκληρη τάξη για τη ζωντανή φάτνη, ενθουσιασμός και παιδική ανυπομονησία.
Με λένε Μαρία, είμαι η μόνη Μαρία, θα είμαι σίγουρα η Παναγία, η χαρά παίζει κρυφτό με την αγωνία.
Ο Ιωσήφ βρέθηκε αμέσως, είναι ο Μανώλης.
Η δασκάλα μάς κοιτάζει με βλέμμα βιαστικό εμάς τα κορίτσια, με προσπερνά σα να μη με λένε Μαρία.
Λενιώ, εσύ θα ντυθείς Παναγία. Κόκκινα φουσκωτά μάγουλα, φεγγάρι το πρόσωπο, μαύρα στρογγυλά μάτια, έτσι θα ήταν η Παναγία, αναγεννησιακή, με τη μαντίλα της τυλιγμένη.

Αχ γιαγιά, καλά μου τα έλεγες, φάε παιδάκι μου, σαν της Μπιάφρας* τα καημένα είσαι, τρώγε όλο το φαΐ σου, δεν βλέπεις το Λενιώ πώς μπουκώνει τους κουραμπιέδες δυο δυο;
Άσε το παιδί, μάνα, μια χαρά είναι, δεν χρειάζεται να γίνει φραντζολίτσα.
 
Τώρα η φραντζολίτσα καμαρώνει Παναγία με την κούκλα της αγκαλιά κι εγώ απέξω, ακίνητη, το πιο θυμωμένο αστέρι των Χριστουγέννων.
 
Γιαγιά, καλά τα έλεγες, ήξερες εσύ, οι καλοταϊσμένοι πάντα μέσα στις φάτνες, οι άλλοι απέξω.

*Μπιάφρα : νεοσύστατο κράτος της Αφρικής που  τη δεκαετία του '70 έγινε συνώνυμο των παιδιών που λιμοκτονούσαν.

Επιμέλεια κειμένου: Νινέτα Πλυτά

Βιογραφικό της συγγραφέα

Η Μαρία Χατζηχριστοδούλου γεννήθηκε το 1965 και μεγάλωσε στην Κάλυμνο, όπου επιστρέφει κάθε καλοκαίρι. 
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ έχοντας επιλέξει το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. 
Αγαπά τη ζωγραφική όσο και τη λογοτεχνία και συχνά η πρώτη γίνεται πηγή έμπνευσης και για τη δεύτερη.
Από τις εκδόσεις Σμίλη κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο, μια εφηβική νουβέλα (Αθήνα, 2019) με τίτλο «ο Κάβος του φεγγαριού» ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και το δεύτερό της βιβλίο με μικρά πεζά από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος (Αθήνα, 2021) με τίτλο «Ο Κήπος της μνήμης». Αρθρογραφεί στο ηλεκτρονικό έντυπο Artinews συμμετέχοντας με μικρά πεζογραφήματα.
Είναι μητέρα μιας υπέροχης κόρης.

Βιογραφικό | Μαρίνα Καρτελιά

Να δει τη ζωή της κατάματα μέσα από ένα βιογραφικό καινούργιο της, δεν το περίμενε. ΄Ολα τα βήματα, το παρελθόν, σε στήλες, ημερομηνίες, υπηρεσίες, θέσεις, μια θητεία διατεταγμένη, μια πορεία αναγκαστική, μακριά απ΄την εξέλιξη.


Κοιτούσε το στεγνό χαρτί και τόνιωθε να της μιλάει. Εκεί μέσα οι αγωνίες για την καθυστερημένη άφιξη, τα καινούργια ξεκινήματα κάθε φορά που η κατάσταση μύριζε τέλμα, τα μεσημεριανά ουζάκια και αυτοσχέδια γλέντια, οι θάνατοι, οι γεννήσεις, τα βαφτίσια. Η μέρα που κράτησε την πλάκα του πατέρα της στο φως και είδε πεντακάθαρα τη σκιά στον πνεύμονα, η πρώτη φορά του γιού της που κρύφτηκε απ΄την ντροπή του κάτω απ΄το σιδερένιο γραφείο της, η πρώτη μπάλα απεσταλμένη στην κατασκήνωση να το βρει, το τρεχαλητό απ΄τη δουλειά στο σχολικό και στο σταθμό, το πρώτο ταξίδι κατευθείαν προς το αεροδρόμιο υπό χιονοθύελλα, ο εορτασμός της Αργεντινής Δημοκρατίας με φανφάρες λίγο πριν την καλοκαιρινή άδεια...


Το Υπουργείο να τρέμει απ΄τους σεισμούς, η νυχτερινή βάρδια, το 4ωρο στο τετραψήφιο με τους πολίτες να κλαίνε στα τηλέφωνα κι εκείνη ανίσχυρη να καταγράφει. Το κανονάκι του πυροσβεστικού στην επίδειξη της ρίψης αφρού, οι πίτες, οι έξοδοι με τους συναδέλφους... Οι αλλαγές Υπουργών, διευθυντών, τα κλάματα τα βουβά στα κλειδωμένα γραφεία όταν έφυγε ο αγαπημένος της προϊστάμενος. Οι "Δημόσιοι Υπάλληλοι" του Καρυωτάκη κολλημένοι στον τοίχο του γραφείου, όπου πήγαινε.


Τελείωσε την καταγραφή και πάτησε Αποθήκευση. Τώρα ήταν ένα πλήρες Αρχείο.


΄Ενα βιβλίο για μια ζωή γεμάτη τρέξιμο, άγχος, αποδείξεις της αξίας, γραμμάτια αδιάβαστων βιβλίων και χαμένων στιγμών ουσίας. Αυτή είναι η σύνοψη για 34 χρόνια. Μια φίλη μονάχα στα υπηρεσιακά χρονικά και η ζωή που δεν έζησε.

Μια δεύτερη κρυφή. Αγέννητη. Που την περίμενε υπομονετικά και κρυβόταν και γελούσε γιατί ήξερε ότι θα έρθει η ώρα της. Και ήρθε.