Ηλίας Κασσελάς: Η μόνη εποχή στην οποία θα μπορούσα να ζήσω είναι η εποχή της συνεχώς "παλλόμενης μεμβράνης" του εδώ και τώρα

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

O Ηλίας Κασσελάς είναι ένας εικαστικός καλλιτέχνης που "μοιράζει" το χρόνο του μεταξύ Αθήνας και της γενέτειρας του της Κορίνθου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει επιδείξει σπουδαία δείγματα εικαστικής απεικόνισης με ήδη δύο ατομικές εκθέσεις στο ενεργητικό του αλλά και τη συμμετοχή του σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων ενώ επίσης έχει ασχοληθεί με το animation και την εικονογράφηση βιβλίων. Στην τελευταία και πιο πρόσφατη ατομική του έκθεση "Εσωτερικά Τοπία"  σε επιμέλεια Πάρη Καπράλου προσεγγίζει εσωτερικούς κόσμους και πολιτισμούς μέσα από τη μέθοδο που ο ίδιος αποκαλεί ημι-αυτοματισμό, ενώ τα έργα του έμπεριέχουν συμβολισμούς και πρόσωπα από μυθολογίες των Σουμέριων - γεγονός που αποδεικνύει ότι ο Κασσελάς είναι μία περίπτωση ερευνητή-εικαστικού με σημαντικό φιλοσοφικό υπόβαθρο.

Πως ανακάλυψες την κλίση σου στη ζωγραφική; Ξεκίνησες με πενάκι ή πειραματίστηκες πριν καταλήξεις σε αυτή τη μέθοδο;

Μικρός συνήθιζα να περνάω αρκετές ώρες μόνος μου, είτε παίζοντας είτε διαβάζοντας είτε ζωγραφίζοντας. Συνέχισα να ζωγραφίζω σε όλο το δημοτικό και το γυμνάσιο, όπου και έμαθα για την ύπαρξη των σχολών καλών τεχνών, από την τότε δασκάλα καλλιτεχνικών του γυμνασίου μου, η οποία και με προέτρεψε να ξεκινήσω μαθήματα σχεδίου για να εισαχθώ σε μία από αυτές.

Τα πρώτα χρόνια της φοίτησής μου στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας χρησιμοποιούσα σινική μελάνη με πινέλο και πένα, ύστερα μελάνη και μαρκαδοράκι και στο τέλος μόνο μαρκαδοράκι, υλικό με το οποίο εως τώρα έχω παράξει το μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς μου. Το τελευταίο διάστημα χρησιμοποιώ όλο και περισσότερο σινική μελάνη με πένα.

 Αν επέλεγες να ζήσεις σε μία άλλη εποχή, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Δε ξέρω. Το παρελθόν δεν έχει υπόσταση, αποτελεί αναμνήσεις δηλαδή αντίλαλους πραγμάτων, το μέλλον δεν έχει υπόσταση, αποτελεί προοπτικές και σπόρους. Κάθε δεύτερο εξαφανίζεται δίχως δεύτερη σκέψη και το ίδιο και ό,τι αποτελεί τον "εαυτό" σε ένα σύμπαν όχι "πραγμάτων" μα ατελείωτων διαδικασιών απρόσωπων και αδιάφορων για τον "εαυτό" του καθενός. Συνεπώς η μόνη εποχή στην οποία θα μπορούσα να ζήσω είναι η εποχή της συνεχώς "παλλόμενης μεμβράνης" του εδώ και τώρα, ευτυχώς ή δυστυχώς. Ή ίσως αυτός είναι ο τρόπος μου να διαχειριστώ ότι πλησιάζω τα 40.
 
 Πως ξεκινάει ένα έργο «ημι-αυτοματισμού» για τον Ηλία Κασσελά; Ποια είναι η αφορμή; Υπάρχει κάποια διαδοχικότητα στην προσέγγιση ή είναι ένας κόσμος που έρχεται φωτογραφικά σαν έμπνευση και έπειτα αποτυπώνεται;
 
Συνήθιζα να ονομάζω "ημι-αυτοματισμό" το τρόπο που λειτουργώ ζωγραφικά, προσπαθώντας να περιγράψω με ειλικρίνεια τη διαδικασία που ακολουθώ τόσο πριν αρχίσω να σχεδιάζω, όσο και τη ζωγραφική αυτή καθ' εαυτή. Τη περίοδο 2012-2015 πειραματίστηκα με συγκεκριμένες τεχνικές εξαπάτησης του νου και κατάφερα να δημιουργώ εναν νοητικό κενό χώρο τον οποίο ερχόταν να γεμίσει βίαια και αυτόματα η φαντασιακή δεξαμενή και τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας τα αποτύπωνα στο χαρτί όσο πιο ελεύθερα γινόταν. Σταδιακά μπόρεσα να αντιληφθώ μια κοινή πηγή παραγωγής αυτών των εικόνων και μορφών και αυτή τη πηγή την αναγνώρισα σαν αυτό που αποκαλώ έναν ιστό ή πλέγμα πληροφορίας. Κάποιες από τις μορφές και κάποιες από τις γεωγραφίες που έκαναν την εμφάνισή τους στο χαρτί επέμεναν να συνεχίσουν να εμφανίζονται με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, και με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι μου χάριζε ευχαρίστηση το να θεωρώ πως αυτός ο ιστός πληροφορίας που προανέφερα αποτελεί μια πραγματικότητα από μόνος του, με τις πεδιάδες και τις πόλεις και τις οντότητες που τον κατοικούν (και περιμένουν να μεταλλαχθούν σε κάτι ανώτερο ή απλά να κονιορτοποιηθούν) να αποτελούν επίσης κτήμα όλων μας.

Ένα ακόμη πράγμα που κατάλαβα από τη περίοδο 2012-2015 είναι πως ο καθένας μας μπορεί να πιστέψει το οτιδήποτε, αρκεί να πείσεις το νευρικό σύστημα και το μυαλό, μέσω της επαναληπτικότητας συγκεκριμένων πράξεων και τη χρήση σωστής ορολογίας και λεξιλογίου.
 

Οι ατομικές σου εκθέσεις αποτελούν ένα ταξίδι που εκκινεί από την «Δυναμική των Μεταλλάξεων» ξανά σε επιμέλεια Πάρη Καπράλου, μεταβαίνει στην «Ομόφωνη Στιγμή» για να φτάσει σήμερα στα «Εσωτερικά Τοπία» (επιμ. Πάρη Καπράλου) . Πόση αυτογνωσία χρειάζεται να έχει ένας εικαστικός καλλιτέχνης για να επικοινωνήσει με τους έντονους συμβολισμούς που περιλαμβάνονται στα δικά σου έργα;

Οι συμβολισμοί και τα σύμβολα που χρησιμοποιώ στη δουλειά μου αποτελούν είτε κομμάτι κάποιου συστήματος εσωτερισμού δυτικού ή μη, πεδίο απ το οποίο αντλώ έμπνευση ούτως ή άλλως, είτε αποτελούν σύμβολα καθαρά δικής μου έμπνευσης και καπρίτσιου. Συνεπώς φαντάζομαι πως κάποιος θεατής με τα ίδια χόμπυ με εμένα ίσως διασκεδάσει αναγνωρίζοντας τη σύνδεση μεταξύ κάποιας φιγούρας και κάποιου γνωστού συμβόλου για αυτόν, σε έναν πίνακά μου.

 Δύο από τα πιο χαρακτηριστικά σου θέματα αποτελούν ο θάνατος και ο έρωτας και ίσως θα έλεγε κανείς και αυτά τα δύο σε αντιπαραβολή. Με την θεότητα της Ερεσχιγάλ να «κρύβεται» στους πινακές σου, πως το εικαστικό σου ταξίδι στράφηκε στις θεότητες και στα σύμβολα των Σουμέριων;

Νομίζω πως πρώτα απ' όλα παράγω εικόνες επειδή το να δημιουργώ με βοηθάει να διαχειρίζομαι το υπαρξιακό μου άγχος. Να δέχομαι δηλαδή ότι επί της ουσίας βρίσκομαι εδώ για ένα μικρό χρονικό διάστημα περιμένοντας να εξαφανιστώ το ίδιο γρήγορα από και σε ένα απρόσωπο σύστημα συνεχούς μεταβολής και ατελείωτης κίνησης. Οπότε αν σκέφτομαι πως αφήνω πίσω μου ένα έργο το οποίο ιδανικά θα αποκτούσε μια κάποια αναγνώριση, κατασκευάζω και τη ψευδαίσθηση πως δήθεν έχω μια μικρή νίκη ενάντια στο αναπόδραστο τίποτα. Ψευδαίσθηση σίγουρα, μα παρ' ολ' αυτά λειτουργική, μιας και μου επιτρέπει να είμαι δραστήριος και δημιουργικός, άρα και πολύτιμη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τοποθετώ και το ενδιαφέρον και τη πρακτική μου ενασχόληση με αυτό που αποκαλούμε συστήματα και τεχνικές του δυτικού κατά κύριο λόγο εσωτερισμού. Είναι ένα σύστημα επικοινωνίας, μια γλώσσα και ταυτόχρονα ένας χάρτης ο οποίος μου επιτρέπει να κατανοώ καλύτερα τη θέση μου σε σχέση με οτιδήποτε άλλο αναπνέει μαζί με μένα στη σύντομη αυτή ύπαρξη που μοιραζόμαστε.

Έτσι, χρησιμοποιώντας τη τέχνη και τη μαγεία, δίνοντας στις θεότητες διαφόρων πολιτισμών και τα σύμβολά τους μια θέση στο χαρτί, χρησιμοποιώντας το ταιριαστό αλφάβητο για να μπορέσω να χτίσω μια σχέση συμπάθειας μεταξύ αυτού που επιθυμώ να παράξω και της διάνοιας ή έστω της διακριτικής ενέργειας που χαρίζει τη κίνηση στο κόσμο, έχω στα χέρια μου ένα τρόπο να νοηματοδοτώ εκ νέου κάθε φορά τη θέση μου στο εδώ και τώρα καθώς και ένα εργαλείο παραγωγής εικαστικού έργου.

Κάποιες από τις θεότητες ή Ιδέες που μελετάω ή προσπαθώ να προσεγγίσω (όπως η Ερεσχιγάλ) τις συμπαθώ παραπάνω λόγω προσωπικών εμπειριών ή φετίχ που δε έχουν νόημα για κάποιον άλλο, μάλλον.  
 

 Θεωρείς εικαστικά αλλά και φιλοσοφικά τον έρωτα και τον θάνατο αντικρουόμενες έννοιες;

 Κάτι δηλαδή σαν τάσεις; Όπως οι φροϋδικές ορμές ζωής και θανάτου ας πούμε του eros/thanatos; Μπορεί, δεν είμαι γνώστης του αντικειμένου. Βλέποντας το θέμα πιο απλοϊκα ίσως, δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι αντικρουόμενο με το θάνατο, μιας και ο θάνατος είναι αναπόδραστος και σίγουρος. Δε ξέρω κατα πόσον ο έρωτας τον αντισταθμίζει με κάποιο τρόπο. Εμπειρικά μιλώντας, από τότε που (θεωρώ πως) γνώρισα τον έρωτα, ταυτόχρονα γνώρισα και τον απόλυτο τρόμο της πιθανής απώλειας αυτού που ερωτεύτηκα.

Νομίζω πως το να γερνάς, ιδανικά θα έπρεπε να σημαίνει ότι δέχεσαι με μεγαλύτερη ηρεμία το γεγονός πως πλησιάζει η ώρα που θα πάψεις να έχεις το ίδιο σχήμα εντός κι εκτός. Ο θάνατος στο τέλος της ημέρας δεν έχει από μόνος του κάποια τρομακτική ποιότητα- θα έρθει. Αυτό το οποίο με πανικοβάλλει είναι το παράδοξο της ύπαρξης του τίποτα.
 

   Έχεις αναφέρει  «Εστιάζω πλέον περισσότερο στη σύνθεση και την “αρχιτεκτονική” του έργου, επιδιώκοντας την ισορροπία, ακόμα κι αν αυτή αναδύεται από το χάος. Με αυτό το τρόπο συνεχίζω την αναζήτησή μου, του να δημιουργώ εικόνες που ενώνουν το παράδοξο με το οικείο». Τα εικαστικά σου έργα αποτελούν επομένως περιπλανήσεις και ανάγκη της δικής σου εσωτερικής αναζήτησης, άρα στροφή εντός ή περισσότερο μία ανάγκη επικοινωνίας και εξωτερίκευσης  και απεύθυνσης προς τον φιλότεχνο κόσμο;

Σίγουρα τα εικαστικά μου έργα αποτελούν μια ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης, όπως ανέφερα και προηγουμένως, η ζωγραφική είναι για εμένα μια καθαρά προσωπική και μοναχική υπόθεση. Από κει και πέρα, το να προσπαθώ να είμαι "καλλιτέχνης" σημαίνει πως αναγκαστικά πρέπει να υπάρχουν και θεατές που θα αναγνωρίσουν και θα κρίνουν με το τρόπο τους αυτό που παράγω. Ακόμα και σε κάποιο κελί ή σε κάποια σπηλιά να ήμουν απομονωμένος, θα συνέχιζα να παράγω ό,τι παράγω, απλά δε θα είχα τη χαρά να μοιράζομαι αυτό που παράγω με το κόσμο. Διότι ασχέτως του πόσο αντικοινωνικός είμαι, με ευχαριστεί και με "γεμίζει" το να μου κάνει κάποιος τη τιμή να ασχοληθεί με το εικαστικό μου έργο και να το σχολιάσει.
 
Ποια είναι η άποψη σου για τις εικαστικές τέχνες στην Ελλάδα; Πολλοί θεωρούν την ενασχόληση με τις τέχνες πάρεργο ενώ σε άλλες χώρες του κόσμου, οι τέχνες γνωρίζουν μεγαλύτερη αναγνώριση και γίνονται αντιληπτές ως εργασία αποτελώντας την κύρια πηγή βιοπορισμού των καλλιτεχνών.

Δε θα ήθελα να κάνω κάποιου είδους πολιτικό σχόλιο. Φυσικά όταν δε λειτουργούν κάποιοι τομείς όπως η δημόσια υγεία ή η εκπαίδευση, θα ήταν υπερβολικό να αγανακτήσει κανείς που οι τέχνες δεν έχουν την θέση που θα έπρεπε να έχουν ή ν'αγανακτεί που δεν μπορεί να βιοποριστεί από αυτήν . Δεν είναι δυνατόν να ψέγει κάποιος το κοινό που ακόμα και αν εκτιμά τη δουλειά του δεν είναι σε θέση να αγοράσει τα έργα του.

 Απ' την άλλη, δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τη λογική που προτείνει πως "πάνω απ' ολα να το διασκεδάσεις εσύ, κάντο για τη πάρτη σου μόνο". Μου φαίνεται πως γεννά την ηττοπάθεια. Δε το κάνω "για τη πάρτη μου μόνο". Αν ήθελα να το κάνω "για τη πάρτη μου μόνο" θα έκανα έκθεση στο σπίτι μου και θα παρουσίαζα τους πίνακές μου σε 4 φίλους και γνωστούς.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ζήσει εκτός Ελλάδας ποτέ, για να μπορώ να κρίνω εμπειρικά το αν θα κατάφερνα να βιοποριστώ από τη τέχνη μου κάπου αλλού. Θα είχε φοβερή πλάκα να είχα μεταναστεύσει σε 3-4 διαφορετικές χώρες, πιο φιλικές απ την Ελλάδα στο θέμα της τέχνης, και να ανακάλυπτα πως ούτε εκεί θα μπορούσα να βιοποριστώ καθαρά και μόνο απ΄το εικαστικό μου έργο!

Προς το παρόν, είμαι αρκετά τυχερός που η κύρια δουλειά μου είναι κοντά στο αντικείμενό μου, μιας και εδώ και περίπου 10 χρόνια εργάζομαι σα καθηγητής σχεδίου στα Εργαστήρια Ελευθέρων Σπουδών Global Arts Studios στη Κόρινθο, τα οποία προσφέρουν τη ποιοτικότερη εκπαίδευση στο χώρο του σχεδίου και της τέχνης γενικότερα σε όλο το νομό Κορινθίας.
 
Υπάρχει κάποια φιλοσοφία ή κάποια αξία με την οποία πορεύεστε; Κάποιο αγαπημένο μόττο που αποτελεί φιλοσοφία ζωής ;

Τίποτα, για να είμαι ειλικρινής. Απλά προσπαθώ να μη τσαντίζομαι καθημερινά από τους χίλιους και δύο λόγους που σου προσφέρει απλόχερα η ζωή στη χώρα μας και να αλιεύω όπου μπορώ το Αστείο.

* Η έκθεση του Ηλία Κασσελά "Εσωτερικά Τοπία" σε επιμέλεια Πάρη Καπράλου παρατείνεται στο χώρο τέχνης Alma Mater (Εμμανουήλ Μπενάκη 62, Εξάρχεια) εως τις 22 Ιανουρίου 2025.

 

 

 

 

Νίκος Θεοχαρίδης | Είχα μάθει να μιλάω με εικόνες πριν αρχίσω να συγγράφω, “έντονα” | Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Ένας νέος συγγραφέας,  ο Νίκος Θεοχαρίδης μας συστήνεται με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου "Vampire Road Story" (εκδ. Πηγή), το δεύτερο σε σειρά μετά το "Edelweiss" (εκδ. Κάκτος) και μας μυεί στον κόσμο της λογοτεχνίας του φανταστικού μέσα από το δικό του πρίσμα.Νεράϊδες, Ιερείς και άλλα ξεχωριστά πλάσματα με ισχυρούς συμβολισμούς βρίσκουν τη θέση τους, στον κόσμο του νέου συγγραφέα. Οι "αναποδιές" στο γύρισμα της πρώτης του ταινίας τον οδήγησαν στα ξεχωριστά μονοπάτια της συγγραφής, άλλωστε στον κόσμο του, "όλα είναι εικόνες". Ας τον γνωρίσουμε!


 Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη συγγραφή ;

Κλισέ, απάντηση θα δώσω. Από πάντα. Από ένα σημείο και μετά έγινε όμως έντονο και άρχισαν να αντιδρούν τα δάχτυλα μου στη σκέψη.

Από το «εντελβαϊς» στο «Vampire Road Story” τι έχει μεσολαβήσει συγγραφικά για εσάς σε αυτό το διάστημα;

Δυο συνεργασίες με δυο εκδοτικούς οίκους. Ένας νέος κύκλος γόνιμων γνωριμιών, με ανθρώπους που υπάρχουν με ωραίους διαφορετικούς τρόπους. Συνειδητοποίηση. Φρόντίδα. Υπάρχουν ακόμα εκεί έξω.

 Με μία πρώτη ματιά στα βιβλία σας διαπιστώνει κανείς κάποιες επιρροές από beat generation . Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράψει κανείς τη δεδομένη χρονική στιγμή beat διηγήματα στα ελληνικά; Είναι κάτι που γίνεται σκόπιμα ή συμβαίνει φυσικά; 

 Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να αποδεχτώ πως γράφω Beat. Από ταπεινότητα. Πως θα μπορούσα να ταυτίσω εγώ ο ίδιος τον τρόπο γραφής μου με κάτι τόσο υπέροχο ;

Ο τρόπος γραφής μου είναι σκόπιμος και φυσικός. Επειδή ο σκοπός μου, δημιουργείται από φυσικές εσωτερικές ανάγκες. Είναι αρκετά εύκολο. Έρχεται εκείνη η ανάγκη να σώσεις τον κόσμο. Μετά η γνώση πως δεν θα το καταφέρεις μόνος. Ύστερα έρχονται οι ψιθυροι για ελευθερία ανεξαρτησία. Αλληλεγγύη και φυσικά ταξίδι. Ο δρόμος. Μέχρι να φτάσουμε σε εκείνες τις πραγματικότητες. Α . Να μερικά beat στοιχεία. Ναι τώρα το βλέπω.

Από που πηγάζει η έμπνευση σας; Υπάρχει το βιωματικό στοιχείο;

Πόνος. Υπέροχος πόνος. Υπαρξιακός πόνος. Φανταστικός πόνος. Ψεύτικος πόνος. Ο πόνος που σου προκαλούν οι άλλοι και ο πόνος που προκαλείς στον εαυτό σου. Ο πόνος της αγάπης και ο πόνος της ελπίδας. Ο πόνος του νου και ο πόνος του αποχωρισμού. Και χαρά. Υπέροχη χαρά. Υπαρξιακή χαρά. Φανταστική χαρά.Ψεύτικη χαρά. Η χαρά που σου προκαλούν οι άλλοι, η χαρά που προκαλείς στον εαυτό σου. Η χαρά της αγάπης και η χαρά της ελπίδας. Η χαρά του νου και η χαρά του αποχωρισμού. Και αγάπη. Όχι αγάπη. Ας είμαι ταπεινός μπροστά της. Τάση προς εκείνη.

 Πως έχουν επηρεάσει οι σπουδές σας στον κινηματογράφο την προσέγγιση της συγγραφής;

Κάποτε δεν μπόρεσα να γυρίσω μια ταινία. Για πρακτικούς λόγους. Τράβηξε πολύ αυτή ιστορία. Μέχρι να παραδεχτώ, πως η πραγματικότητα με είχε νικήσει για την ώρα. Αλλά της την έφερα. Την έκανα βιβλίο. Νομίζω αυτό είναι το πιο βασικό. Από εκδίκηση στην πραγματικότητα. Ο κινηματογράφος με έμαθε να μιλάω με εικόνες. Έρχονται στο χαρτί κάποιες φορές και γράφω σαν να τοποθετώ τη κάμερα. Κοντά η μακριά από την δράση. Με αργή κίνηση η όχι. Το κάδρο των λεπτομερειών. Κοντινό. Πολύ κοντινό. Μεσαίο. Σκιές φώτα. « Κάτι κινείται. Κάτι κινείται γρήγορα, εκεί. Δες ». Να όπως έγινε τώρα. Ίσως ο αναγνώστης κάτι είδε με το νου του διαβάζοντας, κάτι να κινείται, και μετά να κινείται γρηγορότερα. Μου λένε πως τα κείμενα μου είναι γεμάτα εικόνες. Είχα μάθει να μιλάω με εικόνες πριν αρχίσω να συγγράφω, “έντονα”. Η ταχύτητα του μοντάζ γίνεται ρυθμός πλοκής. Το σενάριο το ταξίδι των ηρώων. Είναι μεγάλες μητέρες και η συγγραφή και η σκηνοθεσία.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες σας εντάσσονται περισσότερο στο πλαίσιο του φανταστικού ενώ συγχρόνως εμπεριέχουν αντιφατικά στοιχεία (πχ. μία νεραϊδα που συγκρούεται με έναν ιερέα). Ποια η διαδικασία για να χτίσετε έναν ήρωα συγγραφικά; 

 Έρχονται μόνοι τους. Ειλικρινά. Έρχονται ντυμένοι σαν σύμβολα, λίγο πιο έντονοι από τις ιδιότητες τους. Π.χ. Νεράιδα και Ιερέας. Έρχονται γεμάτοι υπονοούμενα και παραδοξότητες. Έρχονται από θρυλικές διηγήσεις, από λίμνες αρχετύπων. Από μύθους και παραμύθια. Εγώ είμαι απλά δεκτικός στην παρουσία τους. Τους αφήνω να πασπαλίσουν τα χέρια μου με νεραιδόσκονη και άμμο. Οπότε έχω προσπαθήσει να τους χειραγωγήσω δεν μου βγαίνουν τα κείμενα. Όμως έχουμε κάνει και κάποιες συμφωνίες. Δεν αφήνω καμία Νεράιδα μου να είναι απλά και μόνο Νεράιδα. Κανέναν Ιερέα να είναι απλά και μόνο Ιερέας. Πρέπει να μου φέρουν κάτι. Όχι από τον κόσμο τους. Από τον δικό μας.

Σε ποιον ήρωα ταινίας και σε ποιον βιβλίου θα βρίσκατε τον εαυτό σας/θα ταυτιζόσασταν και γιατί;

Δεν θα μπορούσα να απαντήσω. Αγαπώ όμως εκείνους. Εκείνους που είναι αστείοι και τραγικοί. Που τεντώνονται να φτάσουν κάτι που ξέρουν πως δεν θα φτάσουν. Εκείνους που στο τέλος γίνονται ασπρόμαυροι για λίγο, πριν λάμψουν, σε ένα φινάλε πανδαισίας χρωμάτων μέσα από την αυτοθυσία.

Αν και στα western κινηματογραφικά- που αγαπάτε γεγονός που φαίνεται τόσο από το εξώφυλλο αλλά και από την πλοκή του νέου σας βιβλίου- η έμφαση δίνεται περισσότερο στους αντρικούς χαρακτήρες (πιστολέρο κλπ), το βιβλίο σας εμπεριέχει τη γυναίκα ως «νεράιδα», «ιέρεια», «Μαμά Λεβάντα», «η πόλη των κοριτσιών» αποδίδοντας της μία εξέχουσα και ενδεχομένως ανώτερη θέση. Ισχύει αυτό; Πως αντιλαμβάνεται ο αφηγητής του «Vampire Road Story» τη θυληκή μορφή;

« Ήμαστε μια πόλη δίχως μανάδες και ερωμένες. Εκείνες είχαν το νοιάξιμο και τη φροντίδα. Την δύναμη και την αντοχή. Μείναμε μόνοι τώρα πια. Άσχημοι. Κακόγουστοι ». Η δύναμη η αντοχή η φροντίδα. Η ομορφιά. Για εμένα είναι θηλυκές ποιότητες. Είναι ουσιαστική, η δύναμη της παθητικής αγκαλιάς, που ενισχύει ζεσταίνει φροντίζει δυναμώνει και τελικά, ιεροποιεί, επειδή η ίδια είναι από τη φύση της ιερή, ότι διαλέγει για παιδί της, ερωμένο η εραστή της. Στο βιβλίο ακόμα και ο έρωτας είναι μια μορφή ίασης. Σωματικής και ψυχικής. Άλλωστε όπως διαπίστωσε κάποιος κάποτε για να τελειώνουμε με τα βαρετά ταμπού……… « Οι πόρνες, μπορούν να είναι το ίδιο αγνές με τις Νεράιδες. ‘Οσο και οι Ιέρειες ».

 Πείτε μου τρία βιβλία που υπάρχουν στο κομοδίνο σας και διαβάζετε αυτό τον καιρό.

Είναι τέσσερα. Βιογραφία Καρλ Γιούνγκ. Το Πέπλο Της Σκιάς. Άρης Γκρίμπας. Λευκή Σοκολάτα. Doninique Caulker. Τα Κανάλια Του Τρόμου. Αλέξανδρος Τριανταφύλλου.

Ένα μότο που σας αντιπροσωπεύει.

Στον δρόμο. Στον δρόμο της συνάντησης. Του αποχωρισμού και της ελπίδας, να βρεθούμε παρακάτω.

Βιβλιοπαρουσίαση: Ποιητική συλλογή "Καρδιοθραύστες" της Κάλλιας Βαβουλιώτη | Γράφει η Κωνσταντία Φαγαδάκη

Γράφει η Κωνσταντία Φαγαδάκη

 

 

Αν μπορούσα να περιγράψω την πρώτη ποιητική συλλογή της Κάλλιας Βαβουλιώτη με τρεις φράσεις θα έλεγα «ζεστά χέρια», «ανοιχτά πανιά», «ήλιο στο βλέμμα». Ό,τι θα μπορούσε δηλαδή να γοητεύσει έναν κουρσάρο της ψυχής για να κυριεύσει τους ορίζοντες της ποίησης. Η Κάλλια Βαβουλιώτη, νησιώτισσα στο αίμα και καπετάνισσα της ζωής, μας ταξιδεύει στην θάλασσα της πρώτης ποιητικής της συλλογής από τις εκδόσεις ΑΩ, με τον τίτλο «Καρδιοθραύστες» . Τίτλος γεμάτος από θραύσματα … ξέρετε… αυτά τα ιριδίζοντα ποιήματα που ακτινοβολούν σαν διαμαντάκια πλημμυρισμένα από συναισθήματα. Η ποίηση της λυρική ακολουθεί ελεύθερο στίχο και ρυθμό. Λόγος λιτός, δωρικός χωρίς την ανάγκη εντυπωσιασμού, καθώς η ποιήτρια ζυγίζει τις λέξεις για να μεταφέρουν το νόημα απαλλαγμένες από ότι μοιάζει για εκείνη περιττό.

 Μας υποδέχεται στο ποίημα της «Το σταυροδρόμι»

 

θα μας πει :

 

Κάποιους δρόμους /τους ανοίγει ο Θεός/ και άλλους /ο Διάολος/ άντε να καταλάβεις

/ποιος ανοίγει ποιον/ για να μπορέσεις /να σωθείς

 

Γεμάτη αντιθέσεις η ζωή καλούμαστε να σταθούμε σε μοιραία σταυροδρόμια. Ωστόσο η Κάλλια Βαβουλιώτη είναι εδώ χαμογελαστή και έτοιμη να μας δείξει τον δρόμο.

Ένας δρόμος σαν τόξο που φεύγει από την βαλλίστρα και οδηγεί στην καρδιά. Την δική μας καρδιά που αναζητά να μας κατακτήσει.

Μια έκδοση που έγινε με πολύ φροντίδα τόσο στην δομή την ποιότητα όσο και με την επιλογή των εικαστικών έργων του κου Ηλία Κασσελά. Γιατί έχει σημασία όλα να τα κάνει κανείς με Τέχνη∙ ποιήματα που το καθένα αφήνει την δική του νότα στο καρδιογράφημα σαν ψίθυροι, σαν χάδι, σαν γέλιο σαν κραυγή Τόσοι ήχοι… κι

 

άλλοτε βουβοί •μας αφήνουν να τους ανακαλύψουμε, πίσω από παύσεις και αναπνοές ένα συνονθύλευμα ήχων, μια καρδιά ζωντανή!

ποίημα «Καρδιοθραυστες» :

 

απο θραύσματα είναι φτιαγμένοι γι’ αυτό και είναι γενναίοι

από χιόνι και φωτιά καρδιά

ραγίσματα γυαλιά

 

μες στην αντίφασή τους δεν θ’ άλλαζαν

τη ζωή τους

 

και πάντοτε είναι οι πιστοί που υπήρξαν οι πιο άπιστοι και απείρως κυνικοί

οι πιο ρομαντικοί.

 

 Ένα ποίημα από το οποίο αντλήθηκε και ο τίτλος της ποιητικής συλλογής . Ποίημα έκρηξη που πλημμυρίζει από συναίσθημα αλλά και σύνεση. Αντιφάσεις αντικατοπτρισμοί σε έναν στροβιλισμό συναισθημάτων που έχει ωστόσο μέτρο και πατάει γερά στην γη.

Μέσα από τα γυαλιά γεννιούνται τα ποιήματα. Ψηφίδες ενός παζλ που μόνο η ίδια η γράφουσα γνωρίζει. Αφήνει όμως μέσα από τους καθρεφτισμούς της να ανασύρουμε τις δικές της προσωπικές σκέψεις όπως την οδηγούσε κάθε φορά το ιστίο της καρδιάς.

 

Ο άνθρωπος γεννιέται, από την πάλη φωτός και σκοταδιού και όπως η πρώτη αναπνοή στην ζωή σηματοδοτείται από την αίσια έκβαση αυτής της μάχης έτσι είναι και η ανάσα της ψυχής. Ζούμε… αλλά καμιά φορά νιώθουμε ότι δεν ζούμε. Η πυξίδα έχει χαλάσει και συχνά λιμνάζουμε σε γκρίζες ζώνες . Κάπου εκεί εξερευνώντας και δοκιμάζοντας τα όρια ανακαλύπτουμε τον εσωτερικό θόλο της καρδιάς …την δική της νοημοσύνη, τον δικό της χρόνο και ουρανό.

Όπως και η ίδια γράφει χαρακτηριστικά στην σελίδα 22 στο ποίημα «Ειλικρίνεια» :

 

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ειλικρινές από την ταχύτητα που οδηγάω όταν θέλω να έρθω να σε βρω…»

Και τότε διαπιστώνουμε ότι αυτό που αποκαλείται καρδιά δεν είναι απλά μια αντλία αίματος, αλλά είναι ο βηματοδότης των πόθων, των ονείρων , των δακρύων της ευτυχίας και του πόνου, του τραγουδιού του γέλιου με τους δικούς της νόμους ∙ μια καρδιά ζωντανή, πολύχρωμη γεμάτη παλμό που μπορεί να εκτελεί τον ρυθμό της πότε σαν ωρολογιακή βόμβα και πότε σαν ερωτικό ταγκό.

Στα ποιήματα της Kάλλια Βαβουλιώτη δεν διακρίνει κανείς μόνο το συναισθηματικό φορτίο αλλά το γεγονός ότι μας προσφέρει την καρδιά της σαν μια ανοιχτή Πύλη στο παιχνίδισμα του φωτός του Έρωτα να τον κοιτάξουμε κι εμείς μέσα από την «λευκότητα» μιας παιδικότητας που αφήσαμε κλειδωμένη στο χρονοντούλαπο. Εκείνο που μου χάρισε η ποιητική συλλογή «Καρδιοθραύστες» είναι κάτι που το συναντάς πλέον σπάνια ∙το πρίσμα του ήθους κάτω από το οποίο όλα αναλύονται και ζυγίζονται. Ποίηση ελεύθερη, γραμμένη με αγάπη με ζωή με πάθος με τόλμη μας αφήνει το χάδι της ζεστασιάς και της θαλπωρής

Η Κάλλια Βαβουλιώτη δεν μας προσφέρει απλά μια ποιητική συλλογή, αλλά μια ποιητική συλλογή γεμάτη από την διήγηση μιας καρδιάς που έσπασε-όπως γράφει και η ίδια σε ένα ποίημα της - από την υπερβολική χρήση και αυτό από μόνο του είναι το κόσμημα της που την τοποθετεί απέναντι από την μετριότητα. Είναι ένα οδοιπορικό που μέσα από διλήμματα και υπερβάσεις ανοίγεται σε λιμάνια αφοσίωσης αλλά και ελευθερίας που θα αναζητήσουμε να ξαναδιαβάσουμε αρκετές φορές . Πλέκει με τον δικό της μοναδικό τρόπο έννοιες που αν και αντιφατικές τις τοποθετεί δίπλα δίπλα σε έναν συναισθηματικό χορό. Στέκομαι στο παρακάτω ποίημα .

με τίτλο: «Εσύ» 

"Έφυγα και γύρισα…. Περιπλανήθηκα.

Η απουσία μου Για εσένα

Αρρώστια.

Μα μη θαρρείς Πως κι εγώ

Μακριά δεν πέθαινα. Κι αν δεν ήσουν

Στ’ αλήθεια έρωτας Θα σε αποκαλούσα Μάνα.

Τόση αγάπη."

 

 

Ένα ποίημα … ποταμός συναισθημάτων που φέρνει το ύδωρ της Αγάπης.

Ένα ποτάμι που χαράζει την φλόγα της διαδρομής του Έρωτα τόσο βαθιά για να γνωρίσει την κορύφωση του στην ιερή ταύτιση της Μάνας -Αγάπης ∙ μια αστείρευτη πηγή δοτικότητας και προσφοράς στον οδοιπόρο της ζωής . Και πως να μην σταθείς Εδώ σε αυτό που δια- βλέπεται να ριζώνει και όμως μοιραία αποκόπτεται από το ζεύγος στο όριο των λέξεων Έρωτα – Αγάπης.

Με λίγα λόγια η ποιήτρια διερευνά τα πάντα γύρω της και όταν εστιάζει το βλέμμα της πάνω σου ξέρεις ότι ο στόχος της είναι να συναντήσει τον άλλον μέσα στο βάθος της καρδιάς του.

Ποίηση γραμμένη με αγάπη με ζωή με πάθος με τόλμη γεμάτη ραγίσματα και καθρεφτίσματα. Όλα αντανακλάσεις της ίδιας μέσα μας.

Λυτρωνόμαστε από την δοκιμαστική πορεία και από το χαμόγελο της που αφήνουν οι διαδρομές. Η ίδια μια γλυκιά παρέα ένας αχνιστός καφές …ετσι μας διηγείται Αληθινή, Απλή και Απέριττη μια ανθρώπινη καρδιά γεμάτη ζωή!.

 

 *

Η Κωνσταντία Φαγαδάκη είναι σπούδασε Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Η ανήσυχη και καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία την οδηγεί να εκφράζεται
μέσα από την ποίηση και τη ζωγραφική.
Εργάζεται στο δημόσιο τομέα και ζει με την οικογένειά της στην Αθήνα.

Παρουσίαση βιβλίου| Καρδιοθραύστες της Κάλλιας Βαβουλιώτη | 18 Νοεμβρίου| Αθήνα

 Η Κάλλια Βαβουλιώτη και οι Εκδόσεις ΑΩ σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της "Καρδιοθραύστες" τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου στο «Έναστρον Βιβλιοκαφέ»  στις 19:00 .

***

 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

 

·       Ηλίας Κασσελάς (Εικαστικός- Εικονογράφηση του βιβλίου)

·       Ιωάννα Λιούτσια (Ποιήτρια,Υποψήφια Διδάκτωρ Θεάτρου Παν. Πελοποννήσου)

·       Γκέλη Ντηλιά(Ποιήτρια, Καθ. Αγγλικών)

·       Έλλη Πράντζου (Ηθοποιός, Ποιήτρια)

 

Θα απαγγείλουν :

 

η Κατερίνα Λιάτζουρα και η Ζανέλ

Τη βραδιά θα "ντύσει" μουσικά ο μαέστρος  Χρήστος Κουμούσης.

 

 

 Πότε: 

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου

 

 Ώρα: 19:00

 

·       Στο «Έναστρον Βιβλιοπωλείο - Καφέ»

Σόλωνος 101, Αθήνα, 10678

Τηλέφωνο: 21 0382 8139

 

 

 

***

 

Αργύρης Αγγέλου στο EVIA PRESS : Η Χαλκίδα για εμένα είναι τα πάντα, είναι στο DNA μου

                                                                         Επιμέλεια συνέντευξης: Κατερίνα Γιαμά

& Κάλλια Βαβουλιώτη

Πηγή: Evia Press

 

Σαν τίτλος η “Αφροδίτη με τη Γούνα”  ιντριγκάρει όποιον τον διαβάζει ή τον ακούει και τον παραπέμπει σε μια παράσταση που οφείλει να τη δει. Σαν μοντέρνο έργο που δανείστηκε μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο του γνωστού μυθιστοριογράφου Μαζόχ για να στήσει τους διαλόγους της παράστασης που σκηνοθετεί η Ρέινα Εσκενάζυ και θα παρουσιαστεί αύριο το βράδυ στο Θέατρο Παπαδημητρίου από τον Αργύρη Αγγέλου και τη Βαρβάρα Λάρμου, είναι μια τολμηρή κατάδυση στις ανθρώπινες σχέσεις, ανεξαρτήτως εποχής.

Ο Αργύρης Αγγέλου μιλάει με ανοιχτά χαρτιά στο Evia Press, αποκαλύπτοντας ότι το έργο αυτό είναι ένα λιθαράκι στην όλη υποκριτική του διαδρομή, ένα κλασικό και διαχρονικό έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Μετά από τον “Συλλέκτη”, μια παράσταση που προκάλεσε έντονη αίσθηση στο κοινό της Χαλκίδας και όχι μόνο, έρχεται να προβληματίσει, να αφηγηθεί ίσως με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο μια ιστορία, “ένα έργο μέσα στο έργο” όπως δηλώνει, για τα συναισθήματα που πολλές φορές μετουσιώνονται στο σκοτάδι της εμμονής και άλλων σκοτεινών παραγώγων της. Ο Χαλκιδέος ηθοποιός επιστρέφει για μία και μοναδική παράσταση στη γενέτειρά του, όπως επιστρέφει πάντα: Με τη φόρα του καλλιτέχνη που εκτιμάει και αγαπάει το κοινό που τον στηρίζει και του ενήλικα που αποζητάει πάντα το σημείο εκκίνησής του στον χώρο της Τέχνης.

Είχαμε παρακολουθήσει την προηγούμενη παράσταση σας “Ο συλλέκτης” πριν από τρία χρόνια στην πόλη μας. Προσωπικά διέκρινα ανάμεσα στις συμμετοχές σας σε γνωστά σήριαλ ότι το ψυχολογικό θρίλερ σας ταιριάζει, αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι. Θα εντάσσατε το έργο “Η Αφροδίτη με τη γούνα, σε κάτι παρόμοιο;

Καταρχάς θα ήθελα να σας πω ότι δεν έχω χειρότερο από το να κατατάσσω τις δουλειές μου  και τι θα ήθελα να κάνω. Το όνειρο μου ξεκινώντας και ο λόγος που αγαπάω αυτή τη δουλειά είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να μην παγιώνεσαι και να μη βαλτώνεις σε τίποτα. Για εμένα αυτό είναι βασικό κριτήριο για να επιλέγω τις δουλειές. Φαινομενικά λοιπόν  ο”Συλλέκτης” όπως και είπατε που ήταν και μία παράσταση που φτιάχτηκε για τη Χαλκίδα ήταν όντως ένα ψυχολογικό θρίλερ , για την “Αφροδίτη με τη γούνα” θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ αλλά δεν έχει καμία σχέση με προηγούμενες πάραστάσεις στις οποίες έχω παίξει. “Η Αφροδίτη με τη γούνα” είναι ένα έργο αυτόνομο, ανεξάρτητο, μία νέα προσέγγιση είναι μία καινούρια συνεργασία και μία απόπειρα να βγάλω προς τα έξω στοιχεία του εαυτού μου που δεν είχαν τη δυνατότητα να εκφραστούν παλαιότερα . Είναι ένα λιθαράκι ακόμα σε αυτή την αναζήτηση, σε αυτό που κάνουμε σε αυτή τη δουλειά. Δε μπορώ να παραλληλίσω  αυτή την παράσταση με κάποια άλλη.

Πως είναι η συνεργασία σας με την κ. Εσκενάζυ; 

Με την κ. Εσκενάζυ είχα τη χαρά και τη τιμή να συνεργαστώ και στο παρελθόν, η πρώτη μας συνεργασία ήταν στο έργο “Δέκα μικροί νέγροι” της Αγκάθα Κρίστι, ξανασυνεργαστήκαμε μετά στους “Ξυπόλητους στο πάρκο” του Νηλ Σάιμον και βέβαια συνεργαστήκαμε πέρυσι σε μία από τις πιο ωραίες σειρές που έχει σκηνοθετήσει όπου συνυπήρξαμε και με την Καρυοφιλιά Καραμπέτη και τον Άρη Λεμπεσόπουλο στη σειρά “Φλόγα και Άνεμος” της ΕΡΤ1. Με μεγάλη μου χαρά τριτώνουμε τη θεατρική μας συνεργασία στην τωρινή παράσταση, της χρωστάω πολλά, είμαι ευγνώμων για τη γενναιοδωρία της, την αγαπάω τη στηρίζω και θα είμαι παρών  σε ό,τι  με αναζητήσει.

 

Η Χαλκίδα για σας είναι παρελθόν, παρόν ή και μέλλον;

Από το ’97 που έφυγα για να σπουδάσω και ουσιαστικά έφυγα για πάντα επαγγελματικά μιλώντας από τη Χαλκίδα, ονειρευόμουν κάποια στιγμή όταν άρχισαν να μου συμβαίνουν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα στην πορεία, να επιστρέψω και να φτιάξω μια παράσταση για την πόλη μου  όχι απλά να περάσω με μία περιοδεία . Ήθελα να φτιάξω μία παράσταση για την πόλη μου, να την παρουσιάσω στην πόλη μου και να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους ανθρώπους εκεί για τη στήριξη τους και για την υπερηφάνεια που νιώθω ότι αισθάνονται για εμένα. Γι’αυτό έγινε και “ο Συλλέκτης” το ’18.

Η Χαλκίδα  λοιπόν, για εμένα είναι όλοι μου οι φίλοι, η εφηβεία, τα σχολικά μου χρόνια τα βιώματά μου, είναι τα πάντα μου. Είναι το σημείο που θα επιστρέψω μόλις νιώσω μπαϊλντισμένος για να ηρεμίσω.  Αυτή η πόλη στο παρελθόν έχει υπάρξει για εμένα όχι απλώς ένα αποκούμπι, αλλά όταν έπαθα ένα overdose και έπρεπε να σταματήσω από τα πάντα, ήταν το σημείο που κρύφτηκα γέμισα τις μπαταρίες μου και ανέκτησα τις δυνάμεις μου για να συνεχίσω. Χαίρομαι πολύ όταν φέρνω φίλους από Αθήνα και τους γνωρίζω τις ομορφιές της. Με συνδέει πάντα με την πόλη η οικογένεια μου που είναι εκεί και  αναζητώ ευκαιρίες και αφορμές για να επιστρέφω. Δεν μπορώ να πω αν είναι παρόν παρελθόν ή μέλλον. Η Χαλκίδα είναι τα πάντα για μένα. Είναι στο DNA μου η Χαλκίδα.

Σε μια εποχή που η βια κυριαρχεί σε πολλά επίπεδα ζωής μας, η παράσταση αυτή που βασίζεται στον γνωστό μυθιστοριογράφο Μαζοχ, εκτιμάτε οτι προσεγγίζει στοιχεία της ακραίας συμπεριφοράς  κάποιων  ανθρώπων;

Το έργο μας είναι γραμμένο το 2014 δεν είναι το αυθεντικό έργο του Μαζόχ. Το έργο του Μαζόχ είναι η αφορμή με την οποία έχει χτιστεί η θεατρική παράσταση. Δηλαδή ένας σκηνοθέτης που θέλει να ανεβάσει την “Αφροδίτη με τη γούνα” του Μαζόχ , ψάχνει την ιδανική πρωταγωνίστρια , ψάχνει την Αφροδίτη  και οργανώνει μία οντισιόν. Μετά από διάφορες αποτυχημένες  και απελπισμένες προσπάθειες διάφορων κοριτσιών που πέρασαν από αυτή την ακρόαση, περνάει μία κοπέλα η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι είναι η ιδανική πρωταγωνίστρια και εκεί ξεκινάει το έργο. Δανειζόμαστε λοιπόν κομμάτια του Μαζόχ που αποτελούν και την  αφορμή για να  πραγματοποιηθεί η δική μας παράσταση. Αυτό δηλαδή που κάνουμε είναι θέατρο μέσα στο θέατρο. Πρακτικά κάνουμε ένα έργο επίκαιρο, την Αφροδίτη του Μαζόχ που έχει γυρίσει και ο σκηνοθέτης Ρόμαν Πολάνσκι.

Θεωρείτε ότι τα πιο μοντέρνα έργα είναι και πιο επίκαιρα;

Επίκαιρα είναι τα θέματα που πραγματεύονται τα έργα. Δεν είναι ούτε τα σύγχρονα ούτε τα κλασσικά έργα και αν με ρωτάτε τα κλασσικά γι’αυτό το λόγο  θα είναι πάντα επίκαιρα γι’αυτό είναι και μοντέρνα γιατί πραγματεύονται θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους διαχρονικά, όπως είναι ο έρωτας, ο θάνατος, η κατάθλιψη.

Το έργο μας είναι ένα κλασσικό έργο και είναι ένα έργο που θα μείνει γιατί πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και τα σκοτάδια που έχει ο καθένας μέσα του και αυτό είναι ένα θέμα που θα απασχολεί πάντα τους ανθρώπους. Δεν το καθιστά μοντέρνο ότι γράφτηκε το 14 αλλά το ότι το θέμα του είναι πάντα επίκαιρο.

 Αναφέρετε μεταξύ άλλων σε μία συνέντευξη σας ότι δεν ακολουθείτε την κλασσική μέθοδο που ο θεατής έρχεται να σας δει αλλά επιλέγετε να πηγαίνετε εσείς σε αυτόν. Στη γενέτειρα σας, την πόλη μας εισπράττετε αποδοχή; Τι χαρακτηρίζει στα μάτια σας το κοινό της Χαλκίδας;

Αυτό το είπα χάριν αστεϊσμού φέτος γιατί είναι η πρώτη φορά που έχουμε επιλέξει να κάνουμε περιοδεία το χειμώνα και όπως έχω πει “Φέτος δε θα με ρωτάτε που παίζετε για να έρθουμε” αλλά θα ρωτάω εγώ “που είστε για να έρθουμε εμείς”.

Συγκινούμαι πραγματικά κάθε φορά που παίζουμε στη Χαλκίδα.  Έχω έρθει αρκετές φορές με παράσταση στη Χαλκίδα σε καλοκαιρινή περιοδεία και με το “Συλλέκτη” με τον οποίο ήρθαμε για δύο εβδομάδες και καθίσαμε πέντε και το ’19 με τη “Μαρία την Πενταγιώτισσα” και τώρα με την “Αφροδίτη με τη γούνα”.Με συγκινεί γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλα και με συγκινεί που βλέπω τους ανθρώπους που συγκινούνται. Δε νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω το συναίσθημα με λόγια.  Το κοινό στη Χαλκίδα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.  Δεν συγκρίνεται με καμία άλλη πόλη της περιοδείας που κάναμε φέτος. Περάσαμε πολύ ωραία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας αλλά το συναίσθημα και η ενέργεια στη Χαλκίδα είναι κάτι το μοναδικό.

Έχοντας σήμερα μια μακρά πορεία στο θέατρο και την τηλεόραση πως επιλέγετε τόσο τα έργα στα οποία θα συμμετέχετε ως ηθοποιός, ποιους ρόλους επιλέγετε αλλά και στην αντίπερα όχθη  ποια είναι τα έργα που θα επιλέγατε να απολαύσετε ως θεατής;

Πλέον δεν αντιλαμβάνομαι τους ρόλους ως ρόλους αλλά ως συνεργασία και συνεργάτες.  Στην αρχή της πορείας  μου κυνήγαγα και με ενδιέφερε ο ρόλος, το έργο. Εξακολουθούν να είναι κριτήρια αυτά αλλά σήμερα με ενδιαφέρει και το πλαίσιο μία συνεργασίας. Επειδή είμαστε ένα επάγγελμα που καλείται να δουλέψει υπό αντίξοές συνθήκες, έχουμε μάθει σ’αυτό και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις-στο εξωτερικό αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα- αλλά μετά από τόσα χρόνια έχω σκληραγωγηθεί κιόλας. Θέλω μεγαλώνοντας να περνάω και καλά στις συνεργασίες μου . Είναι το πρώτο πράγμα που ζητώ σήμερα. Θα δω ποιος σκηνοθετεί, ποιος κάνει την παραγωγή και μετά θα δω το έργο. Τα κριτήρια είναι τα ίδια απλά αναδιοργανώνονται οι προτεραιότητες.

Όσον αφορά το τι θα επιλέξω να δω, δεν έχω κάποιο μοτίβο. Για παράδειγμα θέλω να δω την ταινία του Λάνθιμου για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα και μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, τα Χριστούγεννα ήθελα να χαλαρώσω γυρνώντας από ένα σερί δεκαπέντε παραστάσεων σε διαφορετική πόλη, είχα ανάγκη να δω το Ρατατούη που δεν έχει καμία απολύτως σχέση το ένα με το άλλο. Είναι αναλόγως τη στιγμή και την ανάγκη που έχω.

 Όσον αφορά πάλι την παράσταση “Η Αφροδίτη με τη γούνα” υπάρχουν στοιχεία που δανείζει ο Αργύρης στον σκηνοθέτη Τόμας, στον ήρωα δηλαδή που υποδύεστε;

Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Για να είμαι ειλικρινής και να γνώριζα δεν ξέρω αν θα το μοιραζόμουν.

Αυτό που καταθέτεις στη σκηνή την ώρα της παράστασης και στην προετοιμασία  μιας παράστασης της είναι ένα πολύ προσωπικό κομμάτι και καμιά φορά δεν αποτυπώνεται κιόλας ακόμα και αν το θέλεις. Είμαι σίγουρος ότι έχω δανειστεί  στοιχεία του Αργύρη, έχω σκαλίσει σκοτάδια του Αργύρη, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να το προσδιορίσω σε ποιο βαθμό και ποια είναι.  Έχει να κάνει με το τι απαιτεί ο ρόλος, την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και το γενικότερο πλαίσιο του έργου. Πάντως όλοι οι χαρακτήρες έχουν ένα κομμάτι του ηθοποιού που τους υποδύεται.

Το έργο άπτεται των ανθρωπίνων σχέσεων που κάποιες φορές γίνονται και κακοποιητικές. Πως αντιλαμβάνεστε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας; 

Είναι μία δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι. Είναι μία εποχή που ζούμε στα άκρα γιατί προφανώς είναι μία εποχή που κάτι πάει να αλλάξει είτε προς το καλό είτε προς το κακό και αυτό γίνεται βίαια.

Προσωπικά, ζω σε ένα περιβάλλον πολύ προστατευμένο και νομίζω ότι αυτό με σώζει. Πάντα ζούσα έτσι. Είμαι ένας άνθρωπος με όρια. Αγαπώ τα όρια, βάζω όρια και θεωρώ ότι έχω κρατήσει τους κινδύνους μακριά μου γι’αυτό το λόγο.

Είστε λοιπόν αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

Είναι αναλόγως πως θα ξυπνήσω, κάποιες μέρες είμαι αισιόδοξος και κάποιες μέρες ξυπνάω και αναρωτιέμαι πόσο μέτρα πρέπει να είναι ο τάφος. (γέλια)

***Η παράσταση “Η Αφροδίτη με τη γούνα” του Davis Ives, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ και πρωταγωνιστές τον Αργύρη Αγγέλου και την Βαρβάρα Λάρμου, έρχεται στη Χαλκίδα στο Δημοτικό Θέατρο Παπαδημητρίου Κυριακή 14/01 στις 19:30.

Το έργο του David Ives είναι ιδιαίτερο και πολύ τολμηρό. Ξεκινάει ως αισθηματική κομεντί και ολοκληρώνεται ως ένα έργο γεμάτο σκληρότητα – τη σκληρότητα που διακατέχει πολλές φορές τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι ισορροπίες των ρόλων στους ερωτικούς δεσμούς, η εμμονή που μπορεί να αποκτήσει κανείς με το αντικείμενο του πόθου του, το παιχνίδι της γοητείας, το παιχνίδι της εξουσίας στις σχέσεις και στον εργασιακό χώρο, όλα αυτά μαζί με τις διαρκείς ανατροπές στους χαρακτήρες και τις καταστάσεις οδηγούν την ιστορία στο μη αναμενόμενο φινάλε της.

Στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΟΥΝΑ μια συμβουλή αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη: ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΙ ΕΥΧΕΣΑΙ… Η υπόθεση: Μόνος σε ένα θέατρο στο Παρίσι, μετά από μια εξοντωτική ημέρα γεμάτη οντισιόν, ο σκηνοθέτης, Τόμας, διαμαρτύρεται στο τηλέφωνο για τις ατάλαντες ηθοποιούς που είδε. Καμία δεν αξίζει να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο θεατρικό του. Είναι έτοιμος να φύγει, όταν ξαφνικά, εισβάλλει η Βάντα. Αρχικά, φαίνεται να είναι ο,τι απεχθάνεται ο Τόμας, όμως τελικά την αφήνει να κάνει το δοκιμαστικό. Αρχικά, μένει έκπληκτος και στη συνέχεια, λίγο λίγο, μαγεύεται από τη μεταμόρφωσή της. Η Βάντα, όχι απλά ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο, αλλά δείχνει να έχει μελετήσει το έργο μέχρι τελείας και να γνωρίζει όλους τους διαλόγους. Όσο όμως προχωράει η οντισιόν, ο Τόμας γοητεύεται και μετά περνάει από την έλξη στην εμμονή…

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΓΟΥΝΑ γράφτηκε ως μυθιστόρημα το 1870 από τον Λέοπολντ Φον Ζάχερ-Μαζόχ, συνδέοντας για πάντα τον συγγραφέα με τα εγχειρίδια ψυχολογίας και τον ορισμό της ψυχοπαθολογίας της ηδονής μέσω του πόνου. Το έργο αποτέλεσε την έμπνευση για το θεατρικό του David Ives και έγινε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι με τον Ματιέ Αμαλρίκ και την Εμανουέλ Σενιέ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ως θεατρικό, ανέβηκε αρχικά σε off Broadway σκηνές αλλά, λόγω της μεγάλης επιτυχίας του, συνέχισε σε μεγάλες σκηνές σε πολλές χώρες του κόσμου..

Θεσσαλονίκη: Η πόλη όπως την έζησα

 Tης Κάλλιας Βαβουλιώτη

Αφήνουμε το στίγμα μας στους δρόμους που περπατάμε, στις στιγμές που φωτογραφίζουμε, στους τόπους που τρώμε και στους ανθρώπους που γνωρίζουμε.

Γη της Επαγγελίας έγραψα στο σημειωματάριο μου όσο ήμουν καθ’οδόν για την συχνά αποκαλούμενη “συμπρωτεύουσα”.

Τόσοι και τόσοι ύμνησαν τη Μητρόπολη της Μνήμης της Ψυχής – που έγραψε ο ποιητής

Άλλοι όρισαν πως μοναχά της πρέπει το καράβι – να μην τη δεις ποτέ απ’τη στεριά

Η υγρασία της γλυκιά

τα κόκκαλα μας να τσακίζει ο Βαρδάρης και εμείς να τον αγαπάμε πιο πολύ γιατί στην αγάπη πάντα υπάρχει λίγη τυρρανία

Σελανίκ* διάβασα κάποτε πως σημαίνει “Ρόδο του Σουλτάνου”

Αρχαία πόλη – Πυρηνική η ενέργεια που νιώθω εντός μου

Στην πλατεία Αριστοτέλους έχουν γραφτεί οι πιο απίθανες ιστορίες

Οι φίλοι μου πάντα εδώ – αγαπημένοι όλοι – με τις ζωές τους- Πρωταγωνιστές οι φίλοι μου – ο καθένας τους μοναδικός – χιλιάδες κόσμοι το παζλ της ζωής του καθενός

Οι φίλοι μου εκεί να μου λένε σαν να μην πέρασε μια μέρα για το αγόρι που τους χάωσε – για το αγόρι που τους άναψε – για το πως η πόλη γίνεται υγρότερη

οι φίλοι μου πάντα εκεί με τα άγχη και τα νέα ξεκινήματα τους – αλλά πάντα χαρούμενοι οι φίλοι μου.

Υπόκλιση στην Άνω Πόλη – πως να μην προσκυνήσουμε εμείς οι ταπεινοί επισκέπτες τη θέα που έταξε σε αυτή την πόλη ο Δημιουργός

Τα πλοία – Το λιμάνι- τις χαραμάδες φως που κλέβουν λίγο ουρανό σαν γρίλιες

Στο μυαλό μου αναβοσβήνει ο Μητροπάνος να χορεύει ζεμπέκικο

Αρχάγγελος χθες – Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη σήμερα

 

Ύψιστη η μεταφυσική του Σύμπαντος

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ

Συνέντευξη | Γραφούλες: Μία κολλεκτίβα ποιητριών εκτάκτου ανάγκης- "Η ευαισθησία μας είναι η δύναμή μας"

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Μια ανάρτηση στο Facebook στάθηκε η αφορμή για να αναρωτηθώ, μα τι κάνουν τέλοσπάντων αυτές οι Γραφούλες και πως προέκυψε αυτό το ξεχωριστό όνομα ; Πρόκειται για μία κολλεκτίβα νέων ποιητριών με πολύ αγάπη και πολύ μεράκι για Ποίηση. Αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας και διοργανώνουν δράσεις - συχνά ξαφνικές - στο δρόμο με μέσο τι άλλο από τον γραπτό λόγο. Άλλωστε τι πιο αφυπνιστικό από ένα ποίημα γραμμένο μόνο για σένα; Οι Γραφούλες, λοιπόν είναι η Ιωάννα Λιούτσια, η Παυλίνα Μάρβιν, η Νάντη Χατζηγεωργίου, η Δανάη Σιώζου και η Ουίτσι!

Ας τις γνωρίσουμε!

 Πως ξεκίνησε η ιδέα για τις «Γραφούλες»;


Ι: Νομίζω πως η ιδέα υπήρχε λίγο αφηρημένα και συγκεχυμένα στο μυαλό μας καιρό. Αυτή η ανάγκη για κοινωνική παρουσία και δράση του ποιητή στον δρόμο, αυτή η πιο-άμεση-δε-γίνεται επαφή του με τον κόσμο, η προσπάθεια προσέγγισης του άγνωστου, του άλλου, η προσπάθεια γνωριμίας και συζήτησης. Τον Μάιο του ’22 ήμασταν με την Παυλίνα σπίτι μου προετοιμάζοντας την παρουσίαση της συλλογής μου και.. πώς το έφερε η κουβέντα Παυλίνα, θυμάσαι; Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς αλλά ξαφνικά καταλάβαμε πως μοιραζόμασταν μια κοινή ιδέα. Πέρασαν μήνες μεν, αλλά.. το πρώτο βήμα έγινε!

Π: Επέλεξα να μοιραστώ την αρχική ιδέα με την Ιωάννα επειδή γνώριζα και εμπιστευόμουν, πέρα από την πορεία της στη λογοτεχνία, την εμπειρία της ως περφόρμερ στο δρόμο, κάτι που εγώ η ίδια θα δίσταζα να επιχειρήσω μόνη μου. Έπειτα προέκυψε στην κουβέντα και η κοινή μας αγάπη για τις γραφομηχανές ως εργαλείο με μεγάλη ιστορία, προσφορά και, βέβαια, ομορφιά. Οραματιστήκαμε τις 'γραφούλες' να αφουγκράζονται πληκτρολογώντας τον παλμό της πόλης στην οποία ζούμε, μεταδίδοντας ταυτόχρονα στίχους και μηνύματα, και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Με τη Δανάη, τη Νάντη και την Ουίτσι μοιραζόμαστε εδώ και χρόνια κόσμους ανάμεσα στην καθημερινή ζωή και τη δημιουργία, και καταλάβαινα πως είναι τα πλέον κατάλληλα πρόσωπα για τη διαμόρφωση της πυρηνικής ομάδας.

 Ποιος είναι ο σκοπός της ομάδας αυτής;

Π: Ο σκοπός της ομάδας είναι να ανταποκρίνεται στα καταιγιστικά προβλήματα της εποχής γράφοντας χειρόγραφα και σε γραφομηχανή με τον κόσμο και για τον κόσμο που ζει στη χώρα μας ή την επισκέπτεται, στο δρόμο, στις γειτονιές, σε διαφορετικά και ίδια σημεία, μεριμνώντας πάντοτε για την άμεση επαφή, φροντίζοντας την απρόσμενη συνάντηση, επιδιώκοντας το μοίρασμα, χαρίζοντας σε μοναδικούς αποδέκτες και αποδέκτριες ποιήματα και ιστορίες που γράφονται εκείνη τη στιγμή και δεν επαναλαμβάνονται, απευθύνοντας ερωτήματα και παρακινώντας τους ανθρώπους να μοιραστούν σκέψεις, να παραγγείλουν κείμενα με θέματα που τους απασχολούν, να δράσουν ενάντια σε ό,τι κρίνουν άδικο ή επιβλαβές.

Δ: Τα μέλη της ομάδας επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στα διάφορα μέρη που επισκέπτονται με σκοπό να ανταποκριθούν με τον τρόπο που ξέρουν, γράφοντας δηλαδή ένα μοναδικό ποίημα για το κάθε άτομο ξεχωριστά, σε επιθυμίες, ανάγκες και επιτακτικά ή έκτακτα θέματα που τους απασχολούν, να μοιραστούν μαζί τους αγωνίες και ελπίδες καθώς και τρόπους δράσης και αλληλεγγύης στην καθημερινότητα.


 Πόσο εύκολο είναι να συνυπάρχουν ποιήτριες – λαμβάνοντας υπόψιν ότι πρόκειται για ανθρώπους που κατά γενική ομολογία δεν περιορίζονται και δρούν με γνώμονα την ελευθερία και την ευαισθησία τους.

Ο: Για αυτόν ακριβώς τον λόγο μπορούν και να συνυπάρχουν. Επειδή έχουμε τόσο έντονη την αίσθηση της ελευθερίας την αντιλαμβανόμαστε στην ουσία της. Κι η ουσία δεν έγκειται στο να κάνει κανείς ό,τι θέλει, αλλά να δρα με σεβασμό και αγάπη προς την ύπαρξη την ίδια, τη δική του και του δίπλα. Η ευαισθησία μας είναι η δύναμή μας. Ακούμε τις μικρές δονήσεις του κόσμου, των ανθρώπων. Ξέρουμε πότε να δίνουμε χώρο, πώς να εμπνεόμαστε και να εμπνέουμε μέσα στο σύνολο, με έναν τρόπο μοναδικό, ατομικό. Η καθεμία με τον δικό της τρόπο έκφρασης, με τις δικές της ακολουθίες λέξεων, συνθέτει και συμπληρώνει με αφετηρία τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, των άλλων ποιητριών και του εσωτερικού της κόσμου.

Δ: Μοιραζόμαστε κοινές αξίες και ιδανικά και βασιζόμαστε η μία στην άλλη, υπάρχει δηλαδή μία βάση εμπιστοσύνης και επικοινωνίας. Επιπλέον εμπνέουμε και στηρίζουμε η μία την άλλη έμπρακτα εντός και εκτός ομάδας. Τέλος, σε ότι αφορά τις γραφούλες, έχουμε ενώσει τις δυνάμεις μας σε έναν κοινό σκοπό.

 

Κατά την άποψη σας η ποίηση είναι ακτιβισμός;

Ο: Η ποίηση είναι από μόνη της επαναστατική. Χαλάς τη σύνταξη, τη φυσική ροή της γλώσσας, απορρίπτεις τους γραμματικούς κανόνες, δημιουργείς νέες λέξεις.

Όταν η ποίηση βγαίνει στους δρόμους, όταν μεταφράζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής, όταν αντλεί τη θεματολογία της από την κοινωνία και τα σκοτάδια της, όταν παίρνει τα γεγονότα και τα μεταμορφώνει σε εικόνες και ρυθμούς για να περάσουν στους ανθρώπους μαλακότερα, βαθύτερα, όταν έχει στόχο να μας επιστρέψει απαλά στους εαυτούς μας, όταν οπλίζει και ενδυναμώνει την ύπαρξη, όταν μετακινεί έστω κι ένα απειροελάχιστο μόριο στο στομάχι, στα δάχτυλα, στο μάτι προς μια ουσιαστική κατανόηση του κόσμου και της ανθρωπότητας.

Τότε η ποίηση είναι ακτιβισμός.

Ν. Έχει σημασία τι εννοεί κανείς μ’ αυτό τον όρο. Η έννοια του ακτιβισμού δεν είναι κατ’ ανάγκη μια θετική έννοια ή μια έννοια που διασφαλίζει από μόνη της μια πολιτική ποιότητα, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Ακτιβισμό μπορεί να κάνουν και πολιτικές ομάδες εξαιρετικά εχθρικές προς το πνεύμα που διακρίνει τις «γραφούλες» ή εχθρικές προς τον άνθρωπο εν γένει. Με μια διευρυμένη έννοια, μπορεί ναι, στο βαθμό που πρόκειται για μια «δράση», δράση που αλληλεπιδρά με την εποχή της και τους ανθρώπους της.


Με αφορμή κάποιες δράσεις σας στην πλατεία Συντάγματος ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου;

Ι: Αντιμετωπίσαμε ποικίλες αντιδράσεις στην πρώτη μας εμφάνιση ως Γραφούλες στην πλατεία Συντάγματος, που όλες όμως απέρρεαν από το ότι η δράση μας φαινόταν στους περαστικούς εντελώς απροσδόκητη. Ασφαλώς υπήρχαν πολλοί που δεν σταμάτησαν καν, κάποιοι που φοβούνταν ότι θέλουμε κάτι από αυτούς, ότι πουλάμε κάτι κλπ. Όμως υπήρχαν κι αρκετοί που ανταποκρίθηκαν πολύ θετικά, ακόμη και κάποιοι που στην αρχή ήταν διστακτικοί κι επιφυλακτικοί. Υπήρχαν άτομα που μας έγραψαν κι εκείνοι ποιήματα ως αντίδωρα – από παιδιά λυκείου μέχρι ηλικιωμένοι, κάποιος μας χάρισαν κέρμα της πατρίδας του ως γούρι και φυλαχτό, άλλοι μοιράστηκαν μαζί μας τις δύσκολες εμπειρίες που βίωναν εκείνη τη στιγμή, άλλοι μας τραγούδησαν δικές τους ραπ δημιουργίες και πόσα άλλα… Ήταν ένα τρίωρο γεμάτο ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία. Επικοινωνία με χαμόγελα σε σκυμμένα πρόσωπα που βρέθηκαν να διαβάζουν ποιήματα ένα πρωϊνό Δευτέρας.

Δ: Οι άνθρωποι ανταποκρινόντουσαν με όλους τους τρόπους από την άρνηση και την αδιαφορία μέχρι την ενθουσιώδη περιέργεια και συμμετοχή! Μέσα σε λίγες ώρες χαρίσαμε δεκάδες ποιήματα την πιο δύσκολη μέρα και ώρα της εβδομάδας σε μία πολυσύχναστη πλατεία, την οποία οι άνθρωποι διασχίζουν βιαστικά είτε για να πάνε στη δουλειά τους είτε για να συναντήσουν κάποιον λίγο παρακάτω. Επικοινωνήσαμε και μοιραστήκαμε πράγματα με ανθρώπους με διαφορετική ηλικία, υπόβαθρο, καταγωγή κλπ Πιστεύω ότι η παρουσία μας και ο συστηματικός τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε μας επέτρεψε όχι μόνο να δράσουμε άμεσα και ακτιβιστικά, αλλά επιπλέον να θέσουμε σε λειτουργία την λυτρωτική λειτουργία της τέχνης, η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να βλέπει τον κόσμο και τον εαυτό του μέσα από νέες δυναμικές και πρωτότυπες οπτικές.



Τι αγγίζει τις «Γραφούλες» περισσότερο αυτό τον καιρό; Για ποια ζητήματα επιθυμούν να γράψουν;

I: Καταρχάς είναι σημαντικό να πούμε πως ως “γραφούλες”, ως ομάδα συγγραφέων εκτάκτου ανάγκης που βγαίνει στον δρόμο, δεν θέλουμε να γράψουμε μόνο σχετικά με ζητήματα που απασχολούν εμάς τις ίδιες, αλλά θέλουμε κατά βάση να συνομιλήσουμε με τους περαστικούς, να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε μαζί τους έστω και μέσα από μια σύντομη κουβέντα και να γράψουμε για αυτό που απασχολεί τους ίδιους. Ως ενεργά μέλη της κοινωνίας, βέβαια, τα θέματα τα οποία απασχολούν τους τυχαίους περαστικούς συνδημιουργούς και αναγνώστες των ποιημάτων εκτάκτου ανάγκης, είναι θέματα που απασχολούν κι εμάς τις ίδιες. Στη δράση του Μαρτίου στο Σύνταγμα κυριαρχούσε το δυστύχημα με το τρένο στα Τέμπη ή μια διάχυτη αίσθηση αδιεξόδου, απαξίωσης και γενικευμένου φόβου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και θέματα στα οποία επιθυμούμε να δώσουμε περισσότερη ορατότητα μέσα από τα ποιήματα που μοιράζουμε. Τέτοια θέματα ήταν π.χ. η ιδιωτικοποίηση του Ογκολογικού Κέντρου Παίδων, η ιδιωτικοποίηση του νερού, το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022 που αφορά τα πτυχία των καλλιτεχνών κ.λπ. Δυστυχώς και σήμερα αν βγαίναμε στους δρόμους τα θέματα αυτά δεν θα είχαν εκλείψει, αντιθέτως θα είχαν προστεθεί και νέα.

 Θεωρείτε ότι «σπάτε» το στερεότυπο που θέλει τους συγγραφείς και τους ποιητές να γράφουν και να μιλούν για τα «κακώς κείμενα» από τη βολή τους με αυτό τον τρόπο;

Π: Υπάρχουν και υπήρξαν ποιητές και ποιήτριες που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, αντιστάθηκαν και αντιστέκονται με πολλούς τρόπους. Δεν θεωρώ πως παίρνουμε κάποιο μεγάλο ρίσκο. Από την άλλη καταλαβαίνω πως ο τρόπος εργασίας που επιλέξαμε δεν είναι συνηθισμένος και αυτό από μόνο του ίσως αμφισβητεί τα όποια στερεότυπα.

Ν. Όπως σωστά αναφέρει παραπάνω η Παυλίνα, υπήρξαν ποιητές που το γράψιμο τους τους στοίχισε αν όχι τη ζωή, τουλάχιστον την ελευθερία τους. Εμείς στην πραγματικότητα δε ρισκάρουμε τίποτε πέρα από το πραγματικό ενδεχόμενο για ένα απαξιωτικό νεύμα, ένα ενδεχόμενο να βρεθούν τα στιχάκια μας στον επόμενο κάδο. Ο δρόμος είναι αμείλικτος ως προς αυτό και, από αυτή την άποψη, έχει το πιο ειλικρινές κοινό. Γι’ αυτό, άλλωστε, η ελάχιστη επιτυχία στη συνάντηση με τον περαστικό έχει μια μοναδική χαρά.


 Αν είχατε τη δυνατότητα να εντάξετε στις «Γραφούλες» ποιήτριες ανεξαρτήτου εποχής ποιες θα ήταν αυτές και γιατί;

Ν. Στις «γραφούλες» θα ήταν σίγουρα γυναίκες που υπήρξαν με τον τρόπο και τα μέσα τους «γραφούλες» της δικής τους εποχής. Γυναίκες που ξεστόμισαν στο δημόσιο χώρο στιχάκια άβολα ή ανακουφιστικά, τα χάραξαν σε τοίχο, τσιγαρόχαρτα ή τα ψιθύρισαν σε μια ουρά στην εφορία.

Ι: Θα ήθελα πολύ να είναι “γραφούλα” η Έμιλι Ντίκινσον. Νομίζω πως αυτή μου η επιθυμία πηγάζει από το γεγονός ότι έμεινε τόσα χρόνια κλεισμένη στο σπίτι της. Θα μου άρεσε να τη δω δίπλα μας στον δρόμο.

Δ: Κυρίως όλες αυτές που τα όνοματά τους δεν θα μάθουμε ποτέ, γιατί ανήκανε σε παλαιότερες εποχές, όχι πολύ μακρινές, που οι γυναίκες λόγω μισογυνισμού και πατριαρχίας αφενός, λόγω κοινωνικής τάξης αφετέρου δεν επιτρεπόταν να ασχοληθούν με τη λογοτεχνία μεταξύ άλλων πραγμάτων.

 Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;


Π: Έχουμε αρκετά σχέδια. Θα θέλαμε να εργαστούμε σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας, με τον ίδιο σκοπό. Θα θέλαμε, ακόμα, να καταγράψουμε και να δημοσιεύσουμε ιστορίες ανθρώπων των οποίων η φωνή ακούγεται ελάχιστα ή καθόλου. Επίσης, υπάρχει στα σκαριά μια δράση που αφορά το μαθητικό κοινό όλων των ηλικιών.


Θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας ένα ποίημα/ στίχο σαν μήνυμα για όσους διαβάσουν τη συνέντευξη.

Π: Υπάρχει ένας στίχος που ξεχωρίζω, από το ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη "Το χτύπημα". Λέει: "Για μια στιγμή ξεχάσαμε/ ποια ήταν η ερώτηση".


Ι: Θα ήθελα να μοιραστώ δυο δίστιχα. Το πρώτο είναι του T.S. Eliot “Lips that would kiss / form prayers to broken stone”. Το δεύτερο είναι του Μίλτου Σαχτούρη “Η κυρά Λένη όλη μέρα τραγουδάει / δεν το καταλαβαίνει ότι κλαίει”.

Δ: Θα μοιραστώ τρία δίστιχα, τριών διαφορετικών ποιητριών που αγαπώ:


“Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;/

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες” (Ελένη Βακαλό, Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος)

“Να σας δείξουμε τις φωτογραφίες, είπα./ Εδώ που γελάω, έτρεμα απ’το φόβο μου.” (Ο οδοιπόρος είχε φύλλα στα μαλλιά του,Αλεξάνδρα Πλαστήρα)


“Έλα, η μέρα είναι τόσο ωραία – τα ποιήματα που αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου.” (Έρως Μελαχρινός, Μάτση Χατζηλαζάρου)



Σας ευχαριστώ!