Όταν είσαι μαζί μου | Πράξια Αρέστη

Όταν είσαι μαζί μου η καταιγίδα μέσα μου καταλαγιάζει.
Όταν είσαι μαζί μου τα μυαλό μου ξεκουράζεται και οι παλμοί της καρδιάς μου τρέχουν με 100.
Μου αρέσουν οι αντιθέσεις στο χαρακτήρα σου, το σκοτάδι στα μελιά σου μάτια και η γεύση της νύχτας στα χείλη σου.
Όταν είσαι μαζί μου ξεχνάω τον κόσμο κι ελπίζω ο κόσμος να ξεχνάει εμένα.
Όταν είσαι μαζί μου δεν μπορώ να ξεχωρίσω την πραγματικότητα από το όνειρο. Τα χέρια μου σε ψάχνουν μέσα στο ύπνο και εκπλήσσονται που σε βρίσκουν.
Το κρύο μου σώμα ζεσταίνεται από το δικό σου, τα μάτια μου γεμίζουν από ομορφιά και οι φόβοι μου κρύβονται κάτω από το κρεβάτι.
Τα ταξίδια και οι διακοπές μου μοιάζουν αχρείαστα και η ρουτινά όνειρο από το οποίο δε θέλω να ξυπνήσω ποτέ.
Όταν είμαι μαζί το πόσο σ' αγαπώ μοιάζει λίγο και δεν μπορώ να ειπωθεί με λέξεις ούτε με λέξεις. Μόνο με μια σιωπή που καλύπτει κάθε μας ανάγκη.

Όταν είμαι μαζί σου... όμως δεν είμαι.

Ψεύτικο φιλί | Πράξια Αρέστη

Είναι σοφό ν' αγαπάει κανείς οτιδήποτε δεν είναι αληθινό; Αν όχι τότε θέλω να είμαι εγώ ο πιο χαζός άνθρωπος που γνώρισες.

 Δως μου το ψεύτικο φίλι σου και σου δίνω το δικαίωμα μετά να με κατηγορήσεις ότι σ αγάπησα πιο πολύ απ ' όσο μπορούσες ν' αντέξεις. Και να φανταστείς ότι η αγάπη που σου έδειξα ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αυτή μόνο που μπόρεσες να δεις.

 Με πλήρη συνείδηση βυθίζομαι και πάλι στον πιο μεγάλο μου πόνο. Ν' ανοίξω τα φώτα και να 'χεις χαθεί. Μήπως με το να πονεί κανείς δε σημαίνει ότι αισθάνεται, ότι είναι ζωντανός και ικανός ν' αγαπήσει; Να σ' αγαπάνε είναι πάντα εύκολο. Το πιο δύσκολο κι απελευθερωτικό είναι να καταφέρνεις εσύ ν' αγαπάς.

 Αν κάτι τόσο ψεύτικο, μοιάζει τόσο αληθινό και κάνει την καρδιά ν' ανθίζει, μπορώ να το βαφτίσω αγάπη; Αν όχι τότε επιλέγω να ζήσω μέχρι το τέλος χωρίς θεό.

 Κι αν ζήσω με την ψευδαίσθηση ότι λίγο μ' αγαπάς, πρόσεξε που θα χτυπάς γιατί δεν έχει μείνει χώρος στο σώμα γι' άλλες πληγές κι εύκολα τρέπεται σε φυγή. Κι αν με πληγώσεις, ρίξε με στα μαλακά αλλιώς θα με χάσεις για πάντα γιατί θα 'χω χάσει τον εαυτό μου.

 Δεν την αντέχει η λογική μου την αδικία, πόσο μάλλον όταν αδικούν εμένα. Κι αν μπει μπροστά η λογική την καρδιά θα τη χτυπήσει μέχρι να μην έχει πια μιλιά, για να μπορεί να σε διώξει και να μη με πληγώνεις πια.

 Γι' αυτό σου λέω, πριν σε χάσω δως μου το ψευτικό φιλί σου και θα σου κάνω όλα τα χατήρια για μια ακόμη φορά, ίσως για τελευταία φορά. Για όσο επιλέξεις να μείνεις, για όσο θα προσποιείσαι ότι λίγο σε νοιάζει μετά.

Κι όταν κουραστώ να αγαπώ το ψέμα θα ξεσπάσω, θα κλάψω και θα φωνάξω. Κι από μακριά θα σ' αγαπώ, έχοντας τουλάχιστον για πάντα στο στόμα μου την τελευταία γεύση από το ψεύτικο φιλί σου.

Οι άλλοι εμείς | Πράξια Αρέστη

Ένα σκοτεινό μονοπάτι και συ στο τέρμα με πρόσωπο σκοτεινό, γεμάτο σκιές. Τι γυρεύω εγώ εδώ; Ένας στενός διάδρομος με τοίχους λερωμένους, προχωρώ και περπατάς πίσω μου, περιμένω τα χέρια σου να μ' αγγίξουν κι όμως όταν τα νιώθω στην πλάτη μου τρομάζω.

Όταν ανοίξουν τα φώτα δεν ξέρω ποιος από τους δύο θα στέκεται απέναντί μου. Δεν ξέρω αν θ' αντικρύσω το σκληρό πρόσωπο με τα θυμωμένα μάτια ή τον άλλο με το όμορφο χαμόγελο και τα γλυκά μάτια. Όποιος κι αν είναι όμως θα τον δεχτώ χωρίς να μιλήσω. Γιατί τους αγάπησα και τους δύο σου εαυτούς. Κι αυτόν που με χαϊδεψε κι έβαλε τα χέρια του απαλά ανάμεσα στα πόδια μου κι αυτόν που με βία και δύναμη με έσπρωχνε μακριά του.


Ποιος από τους δύο σου εαυτούς με θέλει άραγε πιο πολύ; Είναι μία ερώτηση της οποίας την απάντηση καλύτερα να μη μάθω ποτέ. Ποιον από τους δύο σου εαυτούς έχω εγώ αγαπήσει πιο πολύ; Τρομάζω με τον εαυτό μου όταν σκέφτομαι "και τους δύο". Κι αυτόν που μου σκίζει τη σάρκα και με μαστιγώνει με σιωπές και βρισιές κι αυτόν που μ' αντιμετωπίζει σαν ένα αβοήθητο στα χέρια του παιδάκι.

Όλες οι σκέψεις μου κόβονται αποτόμα όταν το πρόσωπό σου βρίσκεται σε απόσταση ανάπνοης από το δικό μου. Κι εικόνα θολώνει. Θυμάμαι μόνο τις σκιές από το πρόσωπό σου να χάνονται και την καρδιά μου να σταματάει να χτυπάει δυνατά από γιατί τα αντίκρυσα αυτόν με το όμορφο χαμόγελο και τα γλυκά μάτια. Αυτός που αγάπησα εξαρχής κι όχι ο άλλος ο κακός που, αλίμονο, μα νομίζω εγώ τον δημιούργησα.

Νιώθω ασφαλής και χαρούμενη. Τώρα μπορώ επιτέλους να σε φιλήσω, να σ' αγγίξω, να είμαι υπερβολική σε όλα χωρίς να φοβάμαι. Σε περίμενα για μήνες και νόμιζα ότι δε θα σ' έβλεπα ποτέ ξανά. Νόμιζα ότι αυτός ο άλλος σε είχε πνίξει και δε θα έβλεπα το φωτεινό σου πρόσωπο ποτέ ξανά. Ένιωθα ότι έφταιγω γι' αυτό. Ότι εγώ είχα βάλει τα χέρια του γύρω από το λαιμό σου και τα πίεζα ακόμη πιο δυνατά. Άθελά μου. Τόσο πολύ σ' αγαπούσα που δεν την έλεγχα την αγάπη μου. Εγώ ήμουν πιο τρελή από σένα. Η άλλη εγώ. Αυτή που, αλίμονο, μα εσύ δημιούργησες. Αυτή που ήταν πλασμένη από αμφιβολίες, τύψεις, εγωισμό, ζήλια και θυμό. Αυτή που πάλευε τη νύχτα μαζί σου και έκλεινε την άλλη στο ντουλάπι για να μη σου πει ξανά ότι σ' αγαπάει. Ποιο από τα δύο εγώ σ' αγάπησε πιο πολύ; Αυτή που σε έδιωχνε ή αυτή που σε παρακαλούσε να γυρίσεις; Φοβάμαι να ψάξω μέσα μου την απάντηση. Δε θέλω να ξέρω.

Ακουμπάω τα χείλη μου στα δικά σου και νιώθω ένα φως να με διαπερνά και το σκοτάδι μέσα μου διαμελίζεται. Και τότε κατάλαβα. Οι άλλοι εμείς δεν υπάρχουν πια. Τους σκότωσε η επιθυμία. Τους σκότωσαν τα σώματά μας για να μπορούν επιτέλους ειρηνικά να γίνουν ένα. Νιώθω πώς ό,τι κι αν γίνει από δω και πέρα θα είμαι καλά, γιατί τα καταφέραμε. Θέλω μόνο να γευτώ το τώρα, το τώρα που είσαι εδώ κι είμαστε επιτέλους μόνοι χωρίς τους άλλους, κακούς μας εαυτούς.

Έψαξα στα μάτια σου τον έρωτα | Πράξια Αρέστη

Νομίζεις ότι αν κάνεις καιρό να δεις κάποιον το μυαλό σου και το σώμα σου θα τον ξεχάσουν. Νομίζεις ότι η έλλειψη της ματιάς και του αγγίγματος του από τη ζωή σου θα γίνουν από πόνος, συνήθεια κι από συνήθεια, αδιαφορία.

Έτσι νόμιζα όταν δεν είχαμε ειδωθεί για καιρό. Ότι θα σε έβλεπα ξανά κι η καρδιά μου δε θα χτυπούσε δυνατά. Ότι δε θα με ένοιαζε η αδιάφορη σου στάση, η φιλική σου προσέγγιση, αυτό το ένα δευτερόλεπτο που τυπικά θα με χαιρετούσες.

Όμως, ήταν σαν να μη πέρασε μια μέρα. Τα αισθήματα μου ήταν όλα εκεί κλεισμένα σ' ένα σφραγισμένο δοχείο και με το που σε είδα φούντωσαν, σπάζοντας το δοχείο και κατακλύζοντας το σώμα μου. Μετά βίας προσπάθησα να σου δείξω ό,τι ακριβώς μου έδειξες. Το απόλυτο τίποτα.

Κι όλη τη νύχτα σου έριχνα κλεφτές ματιές γιατί ήξερα ότι αυτές οι ώρες που σ' είχα απέναντί μου σε λίγο τέλειωναν και δε θα είχα άλλη εικόνα να φυλάω στη μνήμη μου για πολύ καιρό. Κι όταν με τσάκωνες να σε κοιτάζω γυρνούσα αμέσως αλλού.

Έψαχνα, όμως, και κάτι άλλο. Έψαχνα στα μάτια σου να βρω κάτι από τον παλιό σου εαυτό. Έψαχνα μήπως και βρω κάπου κρυμμένη λίγη αγάπη για μένα. Έψαχνα ένα σου νεύμα που θα έλεγε ότι τώρα είσαι εδώ κι όλα θα πάνε καλά. Δεν μπορούσα να δω τίποτα πέραν από ένα παχύ και σκοτεινό τοίχο. Τόσο σκληρό το πρόσωπό σου δεν το θυμόμουν ποτέ. Ή μήπως ήταν πάντα έτσι και δεν μπορούσα να το δω; Δεν υπήρχε τίποτα πια μέσα σου για μένα. Ίσως να υπήρχε και φόβος ή ακόμη χειρότερα απέχθεια. Ίσως να ήθελες απλά να εξαφανιστώ από μπροστά σου και σίγουρα δεν ήθελες να σε κοιτάζω.

Κάποτε με κοίταζες κι εσύ θυμάσαι; Κάποτε ανταλλάζαμε χαμόγελα ή θυμωμένα νοήματα. Κάποτε ανταλλάζαμε παράπονα για διάφορα παλαβά και μικρά ή ερωτικές ματιές γεμάτες θαυμασμό. Κάποτε τσακωνόμασταν κι ύστερα γεμάτοι πάθος κάναμε έρωτα. Τώρα τίποτα...

Έψαξα στα μάτια σου να βρω τον έρωτα και δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Έκανα βαθιά γεώτρηση για να είμαι απόλυτα σίγουρη ότι δεν υπάρχει κάτι πια να περιμένω από σένα. Δεν υπήρχε. Κι όμως ξέρω ότι ένα μέρος του εαυτού μου πάντα θα σε περιμένει. Πάντα κάτι μέσα μου θα λέει ότι αυτό που κάποτε νιώσαμε υπήρχε κι ήταν αληθινό.

Δεν ξέρω πότε θα σε ξαναδώ. Δεν ξέρω αν ο έρωτας όταν χαθεί ξαναγεννιέται. Ίσως μια μέρα να ξυπνήσω και να 'ναι όλα αλλιώς. Ίσως μια μέρα να ξυπνήσω και να έχω ένα μήνυμα από σένα που να λέει "σε πεθύμησα. πάμε μια βόλτα;" Ίσως πάλι αυτό το σκληρό κι αδιάφορα βλέμμα να υπάρχει πάντα εκεί για μένα για να με προσγειώνει, κάθε φορά που θα σε βλέπω.

Τι θυμάσαι από τον έρωτα; | Πράξια Αρέστη

Μου είναι δύσκολο να γράφω για τον έρωτα τελευταία. Εγώ! Που κάποτε δυσκολευόμουν να γράψω για οτιδήποτε δεν ήταν "έρωτας". Έτσι, όμως, είναι η ζωή. Τα δεδομένα αλλάζουν, τα αισθήματα αλλάζουν, οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν, φεύγουν κι έρχονται κι εμείς πολλές φορές απλά θεατές στην ίδιά μας την παράσταση.

Δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα κι αυτό μας ενοχλεί. Δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να νιώσουν, δεν μπορούμε να κάνουμε τον εαυτό μας να μη νιώθει. Δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτά που θέλουμε και τυχεροί όσοι το μάθαμε αυτό από την παιδική μας ηλικία. Θυμάμαι που ήθελα να φάω πατατάκια κι η μαμά μου πάντα τα έβαζε στο πιο ψηλό ντουλάπι για να μην τα φτάνω. Γιατί να μην μπορώ να φάω τ' αναθεματισμένα πατατάκια; Είναι τόσο νόστιμα. Τι θα βλάψει ένα κουτί πατατάκια; Τώρα ξέρω. Τώρα ξέρω ότι δε θα έμενα στο ένα κουτί πατατάκια. Τώρα ξέρω ότι τα δόντια μου θα χαλούσαν και θα είχα λίγα κιλάκια παραπάνω. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή κι ο λόγος είναι ότι δε μας κάνουν όλα καλό στη ζωή μας κι ας μη θέλουμε να το συνηδειτοποιήσουμε αυτό τη στιγμή που με μανία το θέλουμε.

Έτσι κι ο έρωτας. Δεν είναι τόσο αθώος. Δεν είναι πάντα ντυμένος με κόκκινες καρδούλες, σοκολατάκια και αγκαλιές. Ο έρωτας μπορεί να είναι και κακός και υπούλος. Άσε που σχεδόν ποτέ δεν κρατάει για πάντα. Γίνεται άλλα πράγματα. Γίνεται αγάπη, γίνεται μίσος ή αδιαφορία.

Τι θυμάμαι από τον έρωτα; Στις άκρες τον θυμάμαι. Θυμάμαι ότι τον ήθελα πολύ. Ήθελα πολύ να τον ζήσω. Έναν έρωτα όπως αυτόν στις ταινίες. Ήθελα αλλά δεν τον έψαχνα ποτέ γιατί τον φοβόμουν. Δεν ήμουν ποτέ έτοιμη να δοθώ και ν' αγαπήσω ολοκληρωτικά. Φοβόμουν τους ανθρώπους. Ερχόταν αυτός και μ' έβρισκε. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Κι έλεγα έτσι είναι ο έρωτας; Τόσο πολύπλοκος; Τόσο μίζερος; Τόσες αυπνίες και δάκρυα για λίγες μόνο καλές στιγμές; Θυμάμαι ότι ο έρωτας σε πληγώνει κι αφού σε διαλύσει, σ' αφήνει ματωμένο να κλείνεις τις πληγές σου, μέχρι να βρεις ξανά το επόμενο θύμα ή να γίνεις εσύ το επόμενο θύμα που θα πέσει στα δίχτυα του.

Θυμάμαι κι ένα τρέμουλο στο σώμα. Θυμάμαι τη ζεστασιά των χειλιών και τα έντονα καρδιοχτύπια. Το δέσιμο των χεριών που έδιναν μία υπόσχεση αγάπης την οποία και οι δύο θ' αθετούσαμε μετά. Θυμάμαι τα χαμόγελα και τις ματιές που υπονοούσαν "σε θέλω και με θέλεις". Θυμάμαι στις άκρες πόσο ωραία όντως σε έκανε να νιώθεις ο έρωτας. Πόσο ψηλά σ' ανέβαζε. Και όλοι μου έλεγαν "τι έκανες κι ομόρφυνες έτσι;" Κι εγώ ήθελα να φωνάξω "ο έρωτας είναι. ο έρωτας".

Λοιπόν, ο έρωτας είναι όπως τα πατατάκια. Αν φας πολλά δεν θα το αντέξεις. Θα σκάσεις. Αν φας λίγα θα θέλεις κι άλλα. Κι αν τ' αφήσεις για πάντα κλεισμένα στο πιο ντουλάπι, θα διερωτάσαι πώς θα ήταν αν τα δοκίμαζες. Όπως και να 'χει κάποια στιγμή θα σου τελειώσουν. Και για λίγο καιρό θα τα σιχαθείς, μετά όμως θα πάρεις σβάρνα τα περίπτερα για να βρεις καινούρια. Αυτό το βάσανο δεν τελειώνει ποτέ. Όμως χωρίς αυτό το μικρό σιχαμερό πλασματάκι με τα βέλη δεν υπάρχει θέληση για ζωή. Αυτές οι αισθήσεις που ο έρωτας μας ξυπνά δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Μαζοχιζόμαστε για λίγες στιγμές απόλυτης ηδονής, ευτυχίας και πάθους που το σεξ εξ' ανάγκης ή άλλες σχέσεις ζωής δεν μπορούν να μας δώσουν.

Ζούμε για τον έρωτα ή ο έρωτας ζει για μας; Εσύ τι θυμάσαι από τον έρωτα;

Αυτό είναι αγάπη μικρό μου | Πράξια Αρέστη

Με ρωτάς: "Γιατί μ' αγαπάς αφού δεν έχουμε μέλλον".

Κι από την ερώτησή σου και μόνο καταλαβαίνω ότι δεν ξέρεις τι είναι αγάπη.

Ακόμη κι αν την νιώθεις για μένα δε θα την αναγνωρίσεις ποτέ και θα την προσπεράσεις γιατί έτσι σου λέει η λογική.

"Μα δε χρειάζεται να έχουμε μέλλον για να σ'αγαπώ μικρό μου. Σ' αγαπάω τώρα κι αυτό έχει σημασία".

"Γιατί μένεις, ακόμη κι όταν σε πληγώνω;"

"Μα όταν αγαπάνε οι άνθρωποι μένουν μικρό μου. Δεν φεύγουν".

"Tι είναι αγάπη; Δε μου αρέσει καθόλου αυτή η λέξη".

"Αγάπη είναι αυτό που δεν άφησες τον εαυτό σου να νιώσει για μένα. Όλες τις φορές που ήθελες να με πάρεις τηλέφωνο αλλά δεν το έκανες, όλες οι φορές που ήθελες να με φιλήσεις αλλά προτίμησες να με ξεφτιλίσεις. Όλες οι φορές που σκέφτηκες τον εαυτό σου μαζί μου ευτυχισμένο. Αυτό που άφησες μέσα σου ανεκπλήρωτο είναι η αγάπη".

"Δεν κάνει αυτή για μένα, εσύ δεν κάνεις για μένα".

"Το ξέρω μικρό μου. Όμως, κανείς δε ζει χωρίς αγάπη. Αυτό που δεν άφησες να νιώσεις για μένα θα το νιώσεις για κάποιαν άλλην και θα γεμίσεις από φως όπως γέμιζα εγώ κάθε φορά που ξάπλωνα στο στήθος σου για να ξεκουραστώ".

"Κι εσύ; Θα μ' αγαπάς ακόμη; ΑΚόμη κι όταν εγώ δίνω όσα δεν έδωσα αλλού";

"Σίγουρα θα σ' αγαπώ μικρό μου. Όπως την πρώτη μέρα και πιο πολύ. Δεν αγαπάμε μόνο αυτά που έχουμε ξέρεις ή αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα. Όταν αγαπάμε αγαπάμε. Δεν υπάρχει κάτι πέραν απ' αυτό".

"Αυτό το θεωρώ κάπως παράλογο. Καλό θα ήταν και για σένα να μη μ' αγαπάς".

"Εγώ μικρό μου θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει. Κι όταν με βλέπεις να παραμιλώ ή να θυμώνω να ξέρεις είναι για λίγο. Είναι κάποτε ο πόνος όταν αγαπάς αβάσταχτος και βρίσκει διέξοδο σε άσχημα λόγια".

"Αυτό είναι λοιπόν αγάπη; Να νοιάζεσαι για κάποιον ακόμη κι όταν δεν έχεις κάτι να κερδίσεις; Να έχεις πάντα την πόρτα ανοιχτή όταν φεύγει μήπως και σε χρειαστεί; Να θυμώνεις και να ξεσπάς παντού κι ύστερα να κλαις με λυγμούς; Ναι θυμάσαι τις όμορφες στιγμές και να ξεχνάς τις άσχημες; Να συγχωρείς;"

"Αγάπη είναι όλα αυτά μικρό μου ναι. Και είμαι πολύ τυχερή που μου τα έμαθες. Ίσως γι' αυτό να ήλθες στη ζωή μου. Ίσως γι' αυτό τώρα να φεύγεις".

Αντίο, και τώρα που ξέρεις να θυμάσαι ότι σ' αγαπώ.

Έχω τα πάντα, όμως, θέλω εσένα | Πράξια Αρέστη

Κάτι λείπει από τη ζωή μου. Κάτι μου λείπει και δε με αφήνει να γελάσω με την ψυχή μου, ν' απολαύσω τη στιγμή. Λείπεις εσύ. Μου λείπεις. Το θεωρείς παράλογο το ξέρω. Έτσι τρελοί θεωρούνται όσοι αγαπούν χωρίς ν' αγαπιούνται.

Έχω τα πάντα και είναι μεγάλη αχαριστία να ζητάω περισσότερα. Είναι όμως και μεγάλη κατάρα να μην μπορώ να τ' απολαύσω. Γιατί; Επειδή χωρίς εσένα να θυμώνω, να γελάω, ν' αναμένω, να κλαίω τίποτα δε μου κάνει ιδιαίτερη αίσθηση.

Είσαι αναθεμά σε ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Είσαι ό,τι πιο όμορφο, σέξι και αλλοπρόσαλο θα μπορούσα να έχω. Με συγκινεί η παρουσία σου και μ' αναστατώνει η φωνή σου. Με εκνευρίζει το στυλάκι σου αλλά η γεύση και η μυρωδιά σου έχουν κάτι απίστευτα οικείο. Γιατί να μη νιώθεις το ίδιο οικεία μαζί μου; Πώς μπορεί τόσος έρωτας να πηγαίνει χαμένος; Τόσα αισθήματα μέσα μου στριμώχνονται και δε βρίσκουν άλλο παραλήπτη καιρό τώρα. Σε έχω μυθοποιήσει ίσως, όμως, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έβρισκα στο πρόσωπο κάποιου τη λατρεία.

Είναι όλα τα βαρετά, άγευστα και άοσμα χωρίς την παρουσία σου. Στείλε ένα μήνυμα κι ας είναι για να με βρίσεις. Πόσο θα ήθελα να σ' είχα απέναντι μου για να σ' αγκαλιάζω την ώρα που θα μου έλεγες να φύγω. Αξίζω τουλάχιστον ένα δυνατό αποχωρισμό. Όχι ένα μήνυμα, αντίο και καθαρίσατε. Αξίζουμε μετά από όλα αυτά τα χρόνια ένα κινηματογραφικό χωρισμό που να 'τα χει όλα. Αγκαλιές, δάκρυα, εξομολογήσεις. 

Δεν μπορώ με τίποτα να σε φέρω πίσω στη ζωή μου. Με θεωρείς βαρετή και σπαστική ίσως και πια να με μισείς που σ'αγαπάω τόσο και δεν τα παρατάω. Διακριτικά σ' αγαπάω και μη μου θυμώνεις μάτια μου. Άσε με να σε θαυμάζω από μάκρια σαν ένα ωραίο πανάκριβο πίνακα που δε θα μπορέσω ποτέ να έχω στο σπίτι μου. Θα πρέπει να ζω με τις απομιμήσεις και να πάρει είμαι τόσο καλή στην τέχνη που μπορώ στο λεπτό να τις ξεχωρίσω.

Είμαι σαν κακομαθημένο κοριτσάκι που του έχουν πάρει το αγαπημένο του παιχνίδι και δε δέχεται να παίξει με κανένα άλλο. Να ξέρεις πάντα συνδεόμουν όταν ήμουν μικρή με τα παιχνίδια μου κι ας ήταν άψυχα αντικείμενα. Πάντα τα θεωρούσα σημαντικά και τα φρόντιζα σαν ανθρώπους πραγματικούς. Τους μιλούσα σαν να ηταν φίλοι μου. Κι όταν ένα από αυτά έσπαζε δεν το ξεπερνούσα καθόλου εύκολα.

Λοιπόν, πια έχω όλα τα παιχνίδια που θα μπορούσα να έχω. Δε ζητάω και πολλά στη ζωή μου. Όμως, κι αυτά που δεν έχω θα βρω τον τρόπο να τα καταφέρω. Μαζί σου δεν υπάρχει τρόπος. Δεν μπορώ να πω θα προσπαθήσω και θα καταφέρω ό,τι κι αν χρειαστεί. Γιατί ο έρωτας δεν εξαρτάται από μας. Μόνο ως ένα σημείο. Είμαι ανήμπορη κι είμαι στο έλεος σου. Αν δεν μπορείς να μ' αγαπήσεις άσε με τουλάχιστον να σ' αγαπώ εγώ.

Ροζ ρόμπα | Πράξια Αρέστη

Την είχε πάντα να κρέμεται στον τοίχο πίσω από την πόρτα του δωματίου, κι έτσι όπως κρεμόταν και την έβλεπα εκεί ψηλά, μου έμοιαζε με νεραϊδίσια στολή, φτιαγμένη ειδικά γι' αυτήν, για να τη φορεί και να μεταμορφώνεται τα βράδια σε νεράιδα.

Κι αλήθεια είναι σαν να μεταμορφωνόταν, κάθε βράδυ που τη φορούσε πάνω από τις ριχτές της, ριγέ πυτζάμες. Καθόμουν πάντα στο χαλάκι του σαλόνιου, που ήταν απέναντι από την πόρτα για να μη χάσω ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που θα άκουγα τα κλειδιά της να παίζουν στα χέρια της, καθώς πλησίαζε απ' έξω. Αυτός ο ήχος που σήμαινε ότι επιτέλους έρχεται στο σπίτι, είναι μέχρι σήμερα ο αγαπημένος μου και όταν τη σκέφτομαι πολλές φορές κρατάω ακόμη τα ίδια κλειδιά για να τον ακούω.

Κι όταν η πόρτα άνοιγε, αμέσως έριχνε την τσάντα της κάτω και ερχόταν αρκουδώντας προς εμένα για να με αγκαλιάσει και να με ρωτήσει πώς πέρασα τη μέρα μου. Ήθελα να της πω τόσα πολλά, όμως η γλώσσα μου ακόμη μπερδευόταν και ξεστόμιζα απλά ξεκάρφωτες λέξεις. Μα νομίζω αυτή καταλάβαινε γιατί χαμογελώντας, προχωρούσε στην επόμενη ερώτηση.

Κι ύστερα έμπαινε στο μπάνιο. Έτρεχα ξοπίσω της αλλά έκλεινε την πόρτα κι έμενα πάλι με τον μπαμπά να την περιμένω με αγωνία. Στην αρχή δεν το δεχόμουν, όμως, μετά κατάλαβα ότι ήταν μια μυστική διαδικασία που έπρεπε να κάνει για να επιστρέψει σε μένα ως νεράιδα. Τα μουντά και αυστηρά χρώματα της δουλειάς θα εξαφανίζοταν, τα μαλλιά της θα έπεφταν κάτω και το πρόσωπό της θα ήταν λαμπερό. Και μετά από λίγα λεπτά έτσι γινόταν.

Η ροζ ρόμπα με τις άσπρες καρδούλες ήταν πολύ μαλακή και ζεστή. Τόσο μαλακή που τις νύχτες ήθελα να κοιμάμαι στην αγκαλιά της. Ήταν σχεδόν πάντα χαμογελαστή. Κυλιόταν μαζί μου στο κρεβάτι, χόρευε τα αγαπημένα μου τραγούδια, έφτιαχνε μπισκότα και νόστιμα φαγητά και μύριζε όλο το σπίτι κι όταν ξυπνούσα το πρωί ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπαν τα μάτια μου κι άγγιζαν τα χέρια μου... και χαμογελούσα.

Η ροζ ρόμπα κρέμεται εδώ και χρόνια στο ίδιο ακριβώς σημείο. Περιμένω την πόρτα ν' ανοίξει και τη μαμά μου να μπει μέσα για να τη φορέσει και να γίνει η νεράιδα μου. Δε θυμάμαι το πρόσωπό της. Θυμάμαι μόνο μόνο μια ροζ ρόμπα να με κυνηγάει στο σπίτι και να με γεμίζει με φιλιά.

Η ρόζ ρόμπα τελικά δεν ήταν μαγική. Η μαμά μου ήταν.

Έλα γιατί χωρίς εσένα πλήττω | Πράξια Αρέστη

Κάθομαι μπροστά από ένα υπολογιστή και πατάω μηχανικά γράμματα και σύμβολα. Ακόμη μία μέρα στο γραφείο. Ακόμη μία ατέλειωτη μέρα στο γραφείο και είναι και Δευτέρα. Έχω ακόμη 5 μέρες που θα είναι πάνω κάτω οι ίδιες μέχρι το Σαββατοκύριακο. Δεν είμαι μόνο εγώ θα μου πεις αλλά σχεδόν όλος ο κόσμος. 

Όμως, αυτό δεν είναι το πρόβλημα τελικά. Η καθημερινότητα και η ρουτίνα δεν θα με άγγιζε ούτε στο ελάχιστο, αν εσύ ήσουν στη ζωή μου. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο λίγα είναι τα πράγματα και οι άνθρωποι που μας εξιτάρουν. Τόσο πιο λίγες γίνονται οι στιγμές που αξίζουν για να κρατήσει ο εγκεφάλος μας στη μνήμη του. Και σ' αυτόν τον κόσμο πραγματικά δεν βρήκα τίποτα ακόμη που να μ 'εξιτάρει και να με κρατάει σε εγρήγορση ή να με κάνει να χαμογελάω όπως εσύ. 

Αυτά σκέφτομαι ενώ ρουφάω μια τζούρα από το τσιγάρο μου στο διάλειμμα ακουμπώντας στον τοίχο. Εσύ ήσουν ότι εξωπραγματικό έχω ζήσει. Αυτός που με είχε κάνει να βγω από τα όριά μου, τους καθωςπρεπισμούς μου και τον τόσο βαρετό κόσμο μου τον γεμάτο ωράρια, προγράμματα και ηθικούς κανόνες. Εσύ με ένα μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα μ' έκανες να τρέχω στους δρόμους για να σε συναντήσω κι έκανες την καρδούλα μου να χτυπάει δυνατά πότε από άγχος και πότε από έρωτα. 

Εσύ είσαι κι ας μην το θέλω, το πιο ενδιαφέρον άτομο που γνώρισα. Ένιωθα ότι εσύ ήσουν για μένα κι ας μην ήσουν ποτέ. Το πάθος σου στο σεξ, οι δυνατές σου ατάκες, οι απρόβλεπτες εκρήξεις θυμού, οι τσακωμοί και οι υπέροχες επανασυνδέσεις. Μαζί σου όλα ήταν άνω κάτω στο μυαλό μου κι όσο κι αν αυτό με κούραζε, με κρατούσε και ζωντανή. Θα ήθελα πιο πολύ από σένα, όμως, υποθέτω ότι πια είναι αργά. Θα πρέπει να ψάχνω ανάμεσα στους τόσο βαρετούς ανθρώπους να βρω κάποιον σαν εσένα. Έλα, όμως, που δεν υπάρχει άλλος σαν εσένα. Είναι σχεδόν αδύνατο ν' ανατριχιάζει και να τρέμει το σώμα στην παρουσία κάποιου άλλου, είναι αδύνατον να μου τραβήξει κάποιος τόσο πολύ το ενδιαφέρον, για ν' ασχολήθω μαζί του. 

Βαριέμαι.

Πλήττω ολοκληρωτικά και αφόρητα χωρίς εσένα. Μου λείπεις. Μου λείπει η αβεβαιότητα στη σχέση που είχαμε, μου λείπουν οι έντονες στιγμές που ζούσαμε έτσι πάνω σ' ένα τηλεφώνημα. Τώρα κοιτάζω το κινητό και ξέρω πώς δεν έχω τίποτα πια να περιμένω. Τίποτα δεν είναι τόσο δυνατό για να με αφυπνίσει όσο ήταν ένα σου μήνυμα κι ένα σου άγγιγμα. Τίποτα δεν είναι "εμείς". Τίποτα δε με γεμίζει όσο με γέμιζαν αυτά που ένιωθα μαζί σου, τίποτα δε με κάνει να χάνομαι όπως το βάθος των ματιών σου.

Σβήνω το τσιγάρο και σου στέλνω ένα ακόμη μήνυμα που θα μείνει αναπάντητο: "έλα, γιατί χωρίς εσένα πλήττω"...

Μέχρι να βρεθούμε πάλι | Πράξια Αρέστη

Λένε πώς οι άνθρωποι ποτέ δεν συναντιούνται τυχαία. Ακόμη κι αυτοί που ήλθαν στη ζωή μας για να φύγουν πάντα έχουν κάτι να μας διδάξουν ή αφήνουν τα σημάδια τους πάνω στο δέρμα μας επιφανειακά ή βαθιά χαραγμένα.
Υπάρχουν κι αυτοί που χάσαμε χωρίς να το θελήσουμε. Αυτοί που πάντα θα θυμόμαστε και θα ελπίζουμε κάποια μέρα να γυρίσουν. Σ' αυτούς τους ανθρώπους της ζωής μου είσαι κι εσύ. Έτσι όπως βρεθήκαμε εκείνη τη μέρα τυχαία, έτσι εύχομαι να σε συναντήσω ξανά μια μέρα. Στο δρόμο, σε κάποιο μαγαζί, σε άλλη χώρα. Δεν ξέρω. Όμως, θα ήθελα να μπορώ να σου ζητήσω να τα πάρουμε απ' την αρχή. Ακόμη μια φορά θα μου πεις; Πόσες φορές αντέχω να σε χάνω και να σε βρίσκω πάλι; Όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Γιατί πάντα στο τέλος μου λείπεις. Πάντα όταν σε χάνω μου λείπεις πιο πολύ.

Μέχρι, λοιπόν, να βρεθούμε πάλι έχω φυλάξει για σένα το πιο ωραίο κομμάτι του εαυτού μου. Αυτή τη φορά θα με βρεις έτοιμη να σε δεχθώ στη ζωή μου, χωρίς γιατί, πώς και πότε. Χωρίς πολλές ερωτήσεις και προγραμματισμούς.

Κάθε πρωί σου φτιάχνω καφέ, ακριβώς έτσι όπως σ' αρέσει, χωρίς να γκρινιάζω και περνάω τα βράδια στο μπαλκόνι μου, κοιτάζοντας το δρόμο, μήπως και ξαφνικά φανείς.

Μέχρι να βρεθούμε πάλι, γυμνάζομαι, προσέχω τη διατροφή μου και άφηνω τα μαλλιά μου να μακρύνουν όπως σ' άρεσαν πάλια. Προσέχω να μη βάφομαι πολύ γιατί πάντα μισούσες την υπερβολή στην εμφάνιση και μαθαίνω να έχω αυτοέλεγχο και να προσέχω τα λόγια μου. Γίνομαι καλύτερη μέρα με τη μέρα. Όχι, μόνο για σένα αλλά και για μένα. Για να γίνω αυτό το άτομο που θα ήθελες να είμαι. Για να γίνω το καλύτερο εγώ μου.

Μέχρι να βρεθούμε πάλι, θα γυρίζω μόνη μου στις θάλασσες και στα μπαρ. Θα κοιτάζω από μακριά τους ανθρώπους χωρίς να πλησιάζω, γιατί η παρέα τους δε συγκρίνεται με τη δικιά σου. Είναι απλά απομιμήσεις σ' ένα κόσμο που δε φτιάχτηκε για μένα. Εσύ, είσαι ο μόνος κόσμος στον οποίο θα ήθελα να ζήσω. Όμως, δε θα σε κυνηγήσω. Θέλω να τ' αφήσω όλα στη μοίρα. Γιατί αν με ψάχνεις κι εσύ όπως εγώ, κάποια στιγμή σίγουρα θα βρεθούμε. Αλλιώς θα μείνω άλλη μια συμβιβασμένη ψυχή χωρίς έρωτα, άλλο ένα μισό που δεν βρήκε ποτέ το άλλο του μισό.

Μέχρι να βρεθούμε πάλι, να ντύνεσαι καλά γιατί έρχεται κρύο. Να μην αγχώνεσαι πολύ και να μη νευριάζεις με το καθετί. Να απολαμβάνεις τις χαρές της ζωής και όταν με σκέφτεσαι να χαμογελάς.

Μέχρι να βρεθούμε πάλι, να θυμάσαι ότι κάποια εκεί έξω σ' αγάπησε πραγματικά γι' αυτό που είσαι κι όχι γι' αυτό που τη βόλευε. Για να πραγαμοποιήσετε μαζί τα όνειρά σου και όχι τα δικά της.

Αντίο, λοιπόν, μωρό μου, μέχρι να βρεθούμε πάλι...

Έρωτες δίχως τέλος | Πράξια Αρέστη

"Τέλος". μία λέξη το ίδιο τρομαχτική με τη λέξη "αρχή". Πότε τελειώνει πραγματικά κάτι; Μόνο όταν τελειώνει μέσα μας. Μόνο όταν ο έρωτας μέσα μας για κάποιον εξαλειφθεί και χαθεί κι ας μην είναι πια αμοιβαίος.

Αυτός που βρίσκει τη δύναμη να δώσει τέλος σ' έναν έρωτα είναι πάντα αυτός που αγάπησε λιγότερο; Είναι πάντα ο κακός της ιστορίας; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που έπαψε πια να νιώθει; Και ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που νιώθει αλλά πια δεν αντέχει;

Το τέλος υπάρχει στη ζωή μας γιατί πρέπει κάποτε να το δίνουμε. Αλλιώς δε θα υπήρχε. Υπάρχουν όμως και οι έρωτες χωρίς τέλος. Ψυχοφθόροι έρωτες, αμοιβαίοι που έχουν μπροστά τους κλεισμένους όλους τους δρόμους. Πιο δύσκολα ξεπερνάς κάποιον που έχασες ενώ ακόμη σ' αγαπούσε και τον αγαπούσες. Πιο δύσκολα μπορείς να προχωρήσεις όταν η ενέργειά του και οι σκέψεις του εισβάλλουν άθελά του τις νύχτες στα όνειρά σου και σου ζητούν να μείνεις λίγο ακόμη κι ας πονάς.

Υπάρχουν έρωτες που πέθαναν αλλά τα φαντάσματά τους έμειναν ανάμεσά μας να περιπλανιούνται, σαν βασανισμένες ψυχές που έφυγαν άδικα από τη ζωή, χωρίς να προλάβουν να ολοκληρώσουν τον σκοπό τους. Άνθρωποι τόσο ερωτευμένοι που παίρνουν μια ανάσα με την αντάμωση και πεθαίνουν εκατό φορές μέχρι την επόμενη. Άνθρωποι που έδωσαν τέλος στη σχέση τους, όμως το τέλος μέσα τους αργεί ακόμη να 'ρθει.

Υπάρχει κάποιος που μπορεί να πείσει την καρδιά να μην αγαπά όταν, αυτή δε θέλει να σταματήσει από μόνη της να το κάνει; Υπάρχει μυαλό που κατάφερε πραγματικά να σκοτώσει τα θέλω της καρδιάς; Πολλοί μπόρεσαν να φυλακίσουν τα αισθήματά τους σε φυλακές υψηλής ασφαλείας για να μην βγουν σεργιάνι και να ψάχνουν αυτόν που λαχταρούν. Κανείς δεν μπόρεσε, όμως, να τα σκοτώσει με τη λογική.

Η αγάπη κάποιες φορές πεθαίνει ξαφνικά μια μέρα από μόνη της, χωρίς να μπορούμε να πούμε ακριβώς το γιατί. έτσι απλά παθαίνει καρδιακή προσβολή και χάνεται. Άλλες φορές, όμως, όσες μαχαιριές και να τις καρφώσεις, δε λέει με τίποτα να ξεψυχήσει. Μένει εκεί κι αιμορραγεί και μαζί της αιμορραγούν και οι άνθρωποι. Είναι αλήθεια ο πιο αργός κι ο οδυνηρός θάνατος να μην μπορείς να έχεις αυτόν που αγαπάς. Νιώθεις χαμένος σ' ένα σκοτεινό δάσος χωρίς τέλος, με νεράιδες κακές και καλές που σου δημιουργούν ψευδαισθήσεις, ελπίδες, παραισθήσεις, μικρές στιγμές επανασύνδεσης και δε σ' αφήνουν ποτέ να βρεις την έξοδο προς το φως.


Οι έρωτες που έπρεπε να είχαν να τελειώσει αλλά δεν τα κατάφεραν ποτέ, μας στοιχειώνουν. Ποιος θα βρει τη δύναμη να δώσει ένα τέλος; Ποιος θα καταφέρει να βρει την έξοδο από το σκοτεινό δάσος; Ή μήπως θέλουμε να μείνουμε για πάντα εκεί, ερωτευμένοι και χαμένοι;

Όλα μπορούν να συμβούν εκτός από το "εμείς" | Πράξια Αρέστη

Αν υπάρχει κάτι που σκεφτόμουν λόγικα μέσα από τον παράλογο τρόπο που σ' ερωτευόμουν κάθε μέρα είναι ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν στη ζωή μου, εκτός από το "εμείς".

Αν θεωρείς παράλογο τον τρόπο που σ' αγαπώ θα έπρεπε να θεωρείς πιο παράλογο τον τρόπο που εσύ επιλέγεις να μ' αγαπάς. Γιατί υπάρχει μέσα σου ό,τι υπάρχει και μέσα μου με τη μόνη διαφορά ότι εγώ έχω πάψει να το πολεμώ εδώ και καιρό.

Κι αν σε τρομάζει ο τρόπος με τον οποίο σου δείχνω όλα όσα νιώθω θα έπρεπε να σε τρομάζει περισσότερο ο τρόπος που εσύ επιλέγεις να τα κρύψεις.

Θα έλθει η στιγμή που θα σε ζητήσω λίγο παραπάνω, θα υπάρξει η στιγμή που θα λυγίσω ξανά και θα σου ζητήσω να έλθεις και τότε θα είναι η στιγμή που εσύ θα επιλέξεις να αφήσεις το "εμείς" κάπου στη μέση. Θα έλθει η στιγμή που θα μ' αρνηθείς ξανά, όμως, αυτό δεν είναι τόσο τρομαχτικό πια. Το τρομαχτικό είναι που θα πρέπει ν' ακούσω πάλι όλα αυτά τα επώδυνα λόγια που μου κρατάς φυλαγμένα για να μ' αποτελειώσεις όταν θα έχω ήδη γεμίσει πληγές από την απουσία σου.

Κι αν νομίζεις ότι εσύ είσαι ο λογικός κι ο σωστός, τότε απλά κοίταξε μέσα σου καλά μήπως μπορέσεις και δεις την αλήθεια σου. Γιατί δεν είμαι εγώ αυτή που ζει σε ψευδαισθήσεις. Και μάθε καλέ μου ότι δεν υπάρχει το σε διώχνω με το γάντι. Υπάρχει το σε διώχνω και σε κρατάω. Και δεν υπάρχει καλοσύνη τόσο μεγάλη που να μπορεί να βαστάξει το αδιάφορο βλέμμα και την αποστροφή σε κάτι που αγάπησε και έδωσε τόσα πολλά.

Γιατί να σε κρατήσω στη ζωή μου αν δεν μπορώ να σε έχω; Γιατί να βαθύνω τις πληγές μου για να μη σε πληγώνω όταν εσύ με βάζεις στην άκρη χωρίς διστάγμο; Γιατί να αρκεστώ στο τόσο λίγο όταν σε χρειάζομαι τόσο πολύ;
Το τίποτα είναι τελικά καλύτερα από το λίγο γιατί το λίγο σου δεν το δίνεις καθόλου απλόχερα.

Κι αν προσπάθησα να ζήσω με το λίγο, το έκανα προσπαθώντας να σε κάνω να καταλάβεις ότι δεν μπορώ να το κάνω. Ειδικά στην κατηγορία ανθρώπων που με κατατάσσεις. Ό,τι κέρδισα στη ζωή μου το κέρδισα μόνη μου και με το σπαθί μου.
Κι εσένα έτσι προσπάθησα να σε κερδίσω. Κάνοντάς σε να δεις την αλήθεια μας, για να είσαι ευτυχισμένος, για να είμαι ευτυχισμένη.

Δεν είχα ποτέ σχέδιο ούτε σχεδιαγράμματα. Δεν έβαλα ποτέ αυτό που είχαμε σε τετραγωνισμένα κουτάκια ούτε το είδα να έχει μέλλον κι ας πιστεύεις το αντίθετο. Ήθελα απλά να θέλεις και να με παρηγορείς όταν η απουσία σου μου έπεφτε βαριά. 

Ήθελα να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και όλα αυτά που θεωρούσες λογικά για να ζήσεις μαζί μου την τρέλα του έρωτα και το έντονο συναίσθημα. Ήθελα να έμενες όταν σου έλεγα να φύγεις, ήθελα να με κρατούσες πιο σφιχτά όταν σου έλεγα ότι με πληγώνεις. Αλλά πώς να ζήσεις κάτι στο οποίο δεν πιστεύεις;

Αν ήθελα καλέ μου να αυτοβασανιζόμαι και να αυτοτιμωρούμαι θα διάλεγα άλλους τρόπους κι όχι τον έρωτά σου. Μαζί σου ήθελα την ευτυχία κι ας μην υπήρχε ποτέ κάπου στο βάθος το "εμείς" να μας περιμένει.

Και ναι όλα στη ζωή μου ευτυχώς μπορούν να συμβούν, εκτός από το "εμείς". Γιατί ανάμεσα σε σένα και σε μένα βρίσκεσαι εσύ, βρίσκομαι εγώ.

Σε βρήκα, μα σε έχασα | Πράξια Αρέστη

Σ' έψαχνα όλη μου τη ζωή. Αυτό το βλέμμα που σου ξυπνά ένα ανεξέλεγκτο πόθο και σβήνει τις δεύτερες σκέψεις. Αυτό το άγγιγμα που είναι τόσο οικείο όσο και το άγγιγμα της μητέρας μας. Αυτό το φιλί που βρίσκει χωρίς προσπάθεια το δρόμο του και αυτό το άλλο μισό που λένε ότι μας συμπληρώνει για πάντα.

Σε έψαχνα μέχρι που σε βρήκα. Τυχαία. Χωρίς να το περιμένω. Σ' αγαπούσα έτσι όπως είσαι πριν σε γνωρίσω, μα δεν ήξερα ότι υπάρχεις για να πατήσω την παύση σε όλα μέχρι να 'ρθεις. Κι όταν σε είδα δεν κατάλαβα ότι ήσουν Αυτός για να σε διεκδικήσω αρκετά. 

Σε βρήκα όταν πια ήταν αργά. Και οι λίγες στιγμές μας πονούσαν τόσο, που αγρίευα σαν θάλασσα και τραβούσα το δέρμα μου να το ξεχειλώσω. Και σ' αγάπησα τόσο που δεν ήξερα ότι ένας άνθρωπος μπορεί ν' αγαπήσει τόσο κάποιον χωρίς να είναι αίμα του. 

Σε βρήκα μα σε έχασα. Και τώρα τι; Που να πάω; Τι έχει πραγματικά σημασία χωρίς το αλλό μας μισό; Να ξέρω ότι υπάρχεις αλλά να μην μπορώ να γύρω πάνω σου τα βράδια να ξεκουραστώ. Να ξέρω ότι υπάρχεις μα να μην υπάρχεις για μένα. 

Νιώθω απίστευτα μόνη κι αβοήθητη. Χαμένη σ' έναν κόσμο που τελικά ίσως να μην φτιάχτηκε για μένα, για μας. Μα εσύ είσαι η αγάπη μου και το είδα γραμμένο στην παλάμη σου. Το βλέπω στα μάτια σου και το νιώθω στον τρόπο που τα σώματά μας ενώνονται. Γι' αυτό δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ' αυτόν. Να είσαι μακριά και να σ' αγαπώ. Κι ίσως κάποτε η καρδιά να ξαναβρεί τον δρόμο της. Αυτόν που εσύ της έδειξες ότι υπάρχει. Αυτόν του αληθινού έρωτα που μια σε ρίχνει στο βούρκο και μια σε εξυψώνει στα σύννεφα. Αυτού του έρωτα που σε κρατάει πραγματικά ζωντανή κι όχι στο αναπνευστήρα. 

Μπορεί να σ' έχασα, όμως, κέρδισα τόσα από σένα και είναι ολά αυτά που με έκαναν αυτό που είμαι. Αυτή που θα ήθελα να είμαι χωρίς να φοβάμαι. Κι αν κάποια μέρα βαρεθείς και κουραστείς και θες να γύρεις στον ώμο μου όπως εγώ, πάρε με χωρίς κανένα δισταγμό. Μπορεί εγώ να σ'έχασα, εσύ όμως δε θα με χάσεις ποτέ.

Σταγόνες | Πράξια Αρέστη

Οκτώβρης. Πόσο μου έλειψε η βροχή. Αυτές οι σταγόνες που πέφτουν στο πρόσωπό μου και μπερδεύονται με τα δάκρυα.

Σαν σταγόνες βροχής είναι τα αισθήματά μου για σένα. Τον περισσότερο καιρό πέφτουν ήρεμα και διακριτικά στη γη για να την ποτίσουν χωρίς να την πληγώσουν και την άλλη δυναμώνουν, αγριεύουν και τη χτυπάνε ανοίγοντάς πληγές.

Eίναι οι ώρες που λείπεις. Είναι οι ώρες που μου λείπεις, που τη μια θυμώνω και την άλλη κλαίω. Αυτές τις ώρες η βροχή γίνεται η στάση μου και σ' αυτήν σε περιμένω να φανείς.

Κι όταν συναντιόμαστε, μοιάζουμε με κείνα τα θυμωμένα, μαύρα σύννεφα που όταν σμίγουν δημιουργούν αστραπές και καταιγίδες και σαν ξεσπάσουν πάλι ημερεύουν κι ασπρίζουν, αφήνοντας τον ήλιο να φανεί.

Σε σταγόνες έρχεται η αγάπη μου τις νύχτες που συνεχώς δυναμώνει, ώσπου γίνεται δυνατή βροχή και με πλημμυρίζει.

Τις θέλω αυτές τις βροχερές νύχτες του Οκτώβρη γιατί με φέρνουν πιο κοντά σου. Θέλω τις σταγόνες της βροχής μια να μου χαϊδεύουν και μια να μου χτυπάνε το σώμα, γιατί έτσι νιώθω ζωντανή.

Στο καλοκαίρι και τα ήρεμα νερά κανένας έρωτας δεν έζησε πολύ. Γι' αυτό κι ο έρωτας μας ακόμη φουντώνει. Γιατί ζει στο χειμώνα και τις τρικυμίες. Παλεύει να σωθεί και κάθε φορά που μια μάχη τελειώνει βγαίνει πιο δυνατός.

Θέλω το χειμώνα σου γιατί το καλοκαίρι μου χωρίς αυτόν δεν έχει καμία αξία.

Μου έλειψες | Πράξια Αρέστη

Μείνε λίγο ακόμα. Κάτσε να τα πούμε. Έστρωσα τραπέζι, έβαλα κρασί και δύο ποτήρια με το φόβο ότι το δικό σου ίσως μείνει και πάλι άδειο.

Σε περίμενα. Σε περιμένω κάθε μέρα. Θέλω επιτέλους να πάρω πίσω το χαμένο μας χρόνο. Αυτόν που χάσαμε πνιγμένοι σ' ένα εγωισμό και ένα θυμό.

Ετοιμαζόμουν για σένα. Έφτιαξα τα μαλλιά μου, έβαλα κρέμες κι αρώματα για να μυρίζω κάτι απ' τα παλιά. Για να σου θυμίσει η μυρωδιά μου γιατί με ήθελες τότε. Γιατί με θέλεις ακόμη.

Θέλω να μείνεις λίγο ακόμα. Ζητάω πολλά το ξέρω, όμως, μας αξίζει λίγο χρόνος ακόμη. Για όλα όσα χάσαμε, για όλες τις νύχτες που τα σώματά μας πονούσαν από την απουσία, για όλα τα δάκρυα που ρίξαμε πιστεύοντας ότι δε θα ιδωθούμε ποτέ ξανά και για το μέλλον που ποτέ δε θα έχουμε.

Λένε πώς οι μεγάλοι έρωτες δεν καταλήγουν ποτέ μαζί. Ήμασταν ένας ακόμη μεγάλος, χαμένος έρωτας ή μια αγάπη που επιβιώνει μετά βίας;

Κι αν όλα αυτά που σου λέω δεν αρκούν για να σε πείσουν να μείνεις, τότε μείνε απλά γιατί μου έλειψες πολύ. Μου έλειψα πολύ. Μου λείψαμε πολύ. Αυτό που οι δυο μας ήμασταν μαζί, αυτό που εγώ είμαι μαζί σου, αυτό που εσύ είσαι μαζί μου.

Μα τώρα είσαι εδώ κι έχω λίγα μόνο λεπτά για να γεμίσω από σένα μέχρι και την επόμενη φορά. Κανείς μας δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη φορά. Έτσι μάθαμε να ζούμε μ' αυτό το λίγο και δεν ξέρω αν πρέπει ν' αποκαλούμαστε χαμένοι ή νικητές.

Ξέρω μόνο πώς τώρα είσαι εδώ. Βγάζω την μπλούζα σου, σε κοιτάζω στα μάτια και κολλάω το στόμα μου στο δικό σου, χωρίς να μπορώ να σου πω όλα αυτά που σκέφτομαι. Χωρίς να βρίσκω το θάρρος να σου ζητήσω να μείνεις λίγο ακόμα. Για όσο μείνεις. Είναι αρκετό για να σου δώσω τα πάντα. Είναι αρκετό για να έχω τα πάντα.

Θα σου θυμίζω πάντα τη χαμένη ευτυχία μας | Πράξια Αρέστη

Φοβάσαι. Ή μάλλον καλύτερα με φοβάσαι. Γι' αυτό με θες όσο πιο μακριά γίνεται. Γι' αυτό και έδωσες στη λέξη "κοντά" άλλη σημασία, τέτοιαν που να μοιάζει περισσότερο με το "μακριά".

Με θες μακριά για να μη σου θυμίζω πως η τέλεια ζωή που έφτιαξες σε κάνει δυστυχισμένο. Για να μη σου θυμίζω ότι ζεις για άλλους κι όχι για σένα. Για να κρατάς κοιμισμένα μέσα σου όσα νιώθεις για μένα. Για να μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου όταν το κορμί σου σε ικετεύει να 'ρθεις να με βρεις.

Αλήθεια, πιστεύεις ότι σε πιστεύω; Μπορείς να ξεγελάσεις όλους τους άλλους, όχι, όμως εμένα. Ξέρεις ότι ξέρω, ξέρεις ότι σε ξέρω κι ακόμη συνεχίζω να σ' αγαπώ, κι αυτό σε τρομάζει. Πιστεύεις ότι η σιωπή που μου στέλνεις, μου δίνει τα σωστά μηνύματα; Ακούω τη σιωπή σου, την αισθάνομαι. Όπως αισθάνομαι κι όλα όσα προσπαθείς να μου κρύψεις, κάθε φορά που καταφέρνω για λίγο να σπάσω τις άμυνές σου και να σε πλησιάσω. Η σιωπή σου μου λέει ότι διάλεξες να ζεις χωρίς εμένα, όμως, υποφέρεις γι' αυτό. Όχι, δε μου λέει ότι είσαι δυνατός, αδιάφορος κι ευτυχισμένος μακριά μου. Μου λέει ότι θες και δεν μπορείς. Με παρακαλεί να σε συγχωρήσω που δεν είσαι μαζί μου και να μην πάψω ποτέ να σ' αγαπώ και να σε σκέφτομαι. Περίεργη σιωπή, απ' αυτές που σε σκλαβώνουν.

Λοιπόν αγάπη μου, δε θέλω να σε τρομάξω, όμως, όσο μακριά κι αν είμαι πάντα θα με νιώθεις και θα τινάζεσαι όταν θα νομίζεις ότι με βλέπεις στο πλήθος, γιατί υπάρχω μέσα σου. Δε φταίω εγώ. Εσύ με έβαλες εκεί μέσα κι έτσι έχουμε και οι δύο για πάντα φυλακιστεί. Δε φταίω εγώ για τις στιγμές αμοιβαίου οργασμού, για τις στιγμές του αμοιβαίου γέλιου και ευτυχίας, για τις τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο, για το ότι βλέπω σε σένα εμένα κι εσύ σε μένα εσένα.

Δε φταίω, όμως, πληρώνω αυτή την αγάπη ακριβά. Την πληρώνω με τα καλύτερα μου χρόνια, με νύχτες μοναξιάς, με δάκρυα και περισσότερο με στερήσεις στον έρωτα. Εσύ είσαι ο έρωτας και είμαι καταδικασμένη να σε κοιτάζω από μακριά κλεισμένη στον πύργο μου που, που και που επισκέπτεσαι για λίγο.

Να σου πω κάτι; Κι εγώ φοβάμαι. Ή μάλλον καλύτερα κι εγώ σε φοβάμαι. Φοβάμαι τη μέρα που θα πετάξεις για πάντα το κλειδί του πύργου μου σ' ένα βάλτο για να μην το ξαναβρείς. Φοβάμαι τη μέρα που θα με συναντήσεις για τελευταία φορά και φεύγοντας θα μου κλείσεις μια για πάντα το παράθυρο για να μη σε βλέπω ούτε από μακριά. Αυτό φοβάμαι καθώς μεγαλώνω, ενώ θα 'πρεπε περισσότερο να με τρομάζει αυτή η υπέρμετρη αγάπη που νιώθω για σένα και δε λέει ελλείψει . Για σένα που είσαι τόσο κοντά μου μα και τόσο μακριά.

Νομίζω σ'ερωτεύομαι | Πράξια Αρέστη

Ξέρεις τι έχω πάθει τελευταία; Κι όταν λέω τελευταία εννοώ σίγουρα τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής μου. Μπορεί και παραπάνω. Σίγουρα είναι παραπάνω. Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν ήμουν καλή με τους αριθμούς και ποτέ δεν τους συμπάθησα. Σημασία έχει ότι αυτό που έπαθα τελευταία, το παθαίνω συνέχεια. Κάθε φορά που θα σε δω, που θα μου μιλήσεις, που θα με φιλήσεις ακόμη και κάθε φορά που θα με βρίσεις.

Βρε να, θα στο γράψω γιατί ξέρεις ότι στο μπλα μπλα δεν είμαι και τόσο καλή... αυτό που παθαίνω είναι ότι η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, με πιάνει ένα άγχος και μία νευρικότητα λες και πάω πρώτη μέρα σχολείο, χάνω τα λόγια μου και το σώμα μου κάπως μουδιάζει με το που έρχεσαι πιο κοντά. Όχι, όχι δεν είναι κάποια αρρωστιά ευτυχώς. Τουλάχιστον, όχι σωματική θα έλεγα. Αυτό που παθαίνω είναι ότι σ' ερωτεύομαι. Διαρκώς και επανειλημμένα. Και κάθε φορά που νομίζω ότι δεν έχει πιο πολύ απ' αυτό που σ' αγαπώ, έρχεσαι να σπάσεις τα όριά ξανά και να με διαψεύσεις.

Μου αρέσει πολύ όταν με διαψεύεις. Μου αρέσεις εσύ. Ο τρόπος που με προκαλείς, ο τρόπος που με θέλεις, η κυκλοθυμία σου, η μυρωδιά σου, τα λυπημένα σου μάτια, τα δάχτυλά σου και όλα όσα ακόμη δεν έχω ανακαλύψει σε σένα, μ' αρέσουν κι αυτά.

Είναι σαν αυτό που έπαθα μια φορά όταν πήγα στο μουσείο του Βαν Γκονγκ και ξαφνικά έβλεπα μπροστά μου αυτούσιους τους αγαπημένους μου πίνακες, που μέχρι τότε έβλεπα μόνο στην οθόνη του υπολογιστή. Τους πλησίαζα έναν έναν ευλαβικά και με προσοχή. Τους κοίταζα, τους ξανακοίταζα, άπλωνα το χέρι μου προς αυτούς γιατί ήθελα να τους αγγίξω αλλά ήξερα πώς δεν μπορούσα και με κάθε ματιά έβρισκα σ' αυτούς και κάτι καινούργιο που με ξάφνιαζε ευχάριστα. Και απλά ήθελα να μείνω εκεί για πάντα σ' εκείνο το μουσείο και να τους κοιτάω. Δεν ήθελα εκείνη η ώρα να τελειώσει ποτέ.

Έτσι νιώθω και μαζί σου. Θέλω να σταματάω το χρόνο για να μπορέσω επιτέλους μια φορά να σε χορτάσω. Θέλω να κάνω το λίγο πολύ, όμως, φοβάμαι ότι θα γίνω άπληστη κι από πολύ θα σε θέλω ακόμη πιο πολύ. Που σταματάει το "πολύ" στον έρωτα; Πότε γίνεται αρκετό; Πότε σταματάει το σώμα να πονάει με την απουσία και να δακρύζει λυτρωτικά με την επαφή; Πόση ευτυχία μπορεί ν' αντέξει ένα σώμα και πόση πίκρα; Τα θέλω όλα. Και τις νύχτες που φοράνε τις απουσίες σου και τις νύχτες που ξεγυμνώνουν την καρδιά μου.

Νομίζω σ' ερωτεύομαι μωρό μου και δεν υπάρχει επιστροφή. Ούτε συ μπόρεσες όσο κι αν προσπάθησες, να με σταματήσεις, ούτε γω μπόρεσα να με σταματήσω όποια λύση κι αν σκέφτηκα τώρα απλά σκέφτομαι πόσο υπέροχα καταστροφικό είναι να μ' αγαπάς και να σ' αγαπώ.

Θυμός | Πράξια Αρέστη

Τα 'χω βάλει μαζί σου. Για όλα όσα δεν άφησες να ζήσουμε. Για όλες τις παρ' ολίγον στιγμές που πρόδωσες πριν καν ζήσεις.

Τα 'χω βάλει μαζί μου. Που πίστεψα ότι μπορώ να νικήσω ένα εγωισμό τόσο μεγάλο, όσο ο δικός σου.

Κι έχω περάσει τα 30 και μεγάλωσα πια αρκετά για να γνωρίζω ότι η αγάπη δε νικάει τον εγωισμό. 

Μακαρί να έκανες ένα βήμα να 'ρθεις πιο κοντά μου και θα 'κανα εγώ τα υπόλοιπα δέκα. Μακάρι να ήξερες πώς αγαπούν. Μακάρι να ήξερα πώς είναι να σ' αγαπούν. 

Πιο πολύ τα 'χω βάλει μαζί μου. Που επέτρεψα να με πληγώσεις τόσες πολλές φορές. Ο θύτης φταίει μόνο την πρώτη φορά. Για τις υπόλοιπες φορές φταίει το θύμα. Για όλες τις άλλες φορές που με πλήγωσες, φταίω μόνο εγώ που δεν είχα τη δύναμη να δω ότι ο εγωισμός σου σε ορίζει και όχι τα αισθήματά σου.

Θυμό. Αυτή τη λέξη θέλω να γράψω δίπλα από το όνομά σου. Έχω παγιδεύτει μέσα σε 4 γράμματα και δεν μπορώ να βρω την έξοδο.

Πνίξε τον εγωισμό σου, να πνίξω τον θυμό μου και βάλε κρασί να κάτσουμε μαζί να πούμε όσα μας πνίγουν. Γίνε αγάπη, να γίνω ό,τι θες. Ρίξε τον τοίχο, να σου φτιάξω ένα κήπο, κλείσε τα μάτια κι αφέσου στο "εμείς" και θα δεις πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μας. Χωρίς θυμό, χωρίς εγωισμό.

Γιασεμί | Πράξια Αρέστη

Μικρές χαρές πετάγονται μέσα από τα μπλεγμένα μας δάχτυλα, σαν άσπρα γιασεμιά που κρέμονται σε κήπο παλιού σπιτιού μόνου, ανάμεσα σε ψηλές πολυκατοικίες.

Η αγάπη μου για σένα επιμένει. Παρόλο που τα άσπρα της πέταλα έχουν λίγο σκιστεί και ξεθωριάσει, παρόλο που πολλοί προσπάθησαν να την κόψουν. Παρόλο που εσύ προσπάθησες να την ξεριζώσεις.

Όπως το γιασεμί στον κήπο μου, που ανθίζει κάθε πρωί φοβισμένο, μέσα σ' ένα κόσμο τόσο ξένο πια, μέσα στο μαύρο καπνό και το θόρυβο των αυτοκινήτων που έχει πάρει τη θέση του γέλιου των παιδιών της αλάνας. Έτσι, ανθίζει και η αγάπη μου κάθε φορά που με βαρύ βηματισμό περνάς την πόρτα μου.

Ποια αλάνα; Ποια παιδιά; Ποια αγάπη;

Μια άλλη εποχή έχει σκλαβώσει την καρδιά μου και κανείς δε ζει εκεί πια. Ένας κόσμος ξεχασμένος που αναπνέει μέσα μου κι εσύ δεν μπορείς να τον δεις, να τον αγγίξεις. Ένα κόσμος γεμάτος με αυλές από γιασεμιά. Ένας κόσμος γεμάτος από την αγάπη μας. Όλες οι γειτονιές να μυρίζουν αθωότητα και ανεμελιά και φρεσκοψημένα κουλούρια. 

Γιασεμί. Η μυρωδιά της καρδιάς μου, των παιδικών μου αναμνήσεων κι όλων αυτών που αγαπώ. Αν θες να μάθεις ποια είμαι, μύρισε ένα γιασεμί. Αν θες να σ' αγαπήσω, αγάπησε το γιασεμί στον κήπο μου. Να έρχεσαι πιο συχνά για να μη σταματά ποτέ ν' ανθίζει. 

Να μας βρουν μαζί όλες οι ανατολές του ήλιου | Πράξια Αρέστη

Να ξυπνάμε κάθε πρωί μαζί από δω και πέρα. Αυτή την εύχη έβαλα ψες όταν είδα ένα πεφταστέρι. Και περίμενα αρκετή ώρα με το βλέμμα καρφωμένο στο νυχτερινό ουρανό μέχρι να δω ένα αστέρι να πέφτει κι ας κρύωνε το σωματάκι μου.

Μην τρομάζεις, δεν προσπαθώ να σου κάνω μάγια ούτε να σε φυλακίσω στη ζωή μου. Θέλω να θέλεις να ξυπνάς μαζί μου κάθε πρωί και να είμαι η πρώτη εικόνα που θα βλέπεις, καθώς θα τρυπώνουν διακριτικά από το σχεδόν κλειστό παντζούρι, οι πρώτες ακτίδες του ήλιου στο δωμάτιο.

Εγώ αυτό θέλω να ξέρεις. Όπου κι αν είσαι, όπου κι αν είμαι, το ξημέρωμα να μας βρίσκει μαζί. Όπως κι αν περνάς τη μέρα σου, με όποιους κι αν είσαι, θέλω το τέλος της να είναι μαζί μου. Θέλω αυτό το λίγο χρόνο να σε έχω ανάμεσα στα πόδια μου πριν κοιμηθώ.

Θέλω και την πρωινή μυρωδιά σου, καθώς ο ήλιος θ' ανατέλλει πίσω από το βουνό και θα φωτίζει κομμάτια του δροσερού σώματός σου. Κάθε ανατολή του ηλιού και κάθε αρχή να μας βρίσκει μαζί. Να βρίσκουν τα πόδια μου, τα δικά σου κάτω από το σεντόνι για να κάνουν παιχνίδι και να τρίβομαι πάνω σου σαν γάτα που ζητάει απεγνωσμένα χάδια και σημασία. Να σε προκαλώ και να με καθηλώνεις με βία και να διερωτάμαι έτσι που το ζεστό φως θα λάμπει στα σκοτεινά σου μάτια, πώς γίνεται να είσαι άγγελος και δαίμονας μαζί. Να διερωτάμαι αν υπάρχει πιο πολύ απ' αυτό που σ' αγαπώ.

Γιατί αγαπώ και το πρωί σου και το βράδυ σου και το φως και το σκοτάδι σου και τη δύση και την ανατολή σου...