Βιβλιοκριτική | Βίβιαν Στεργίου - Δέρμα | Νινέτα Πλυτά

Εκδόσεις: Πόλις
Χρονολογία έκδοσης: 2022
Αριθμός σελίδων: 360

Δεν συνηθίζω να διαβάζω διηγήματα. Είμαι περισσότερο της πλοκής και του <<και μετά; και μετά;>>. Παρόλα αυτά απόλαυσα πολύ αυτή τη συλλογή!

Επέλεξα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο μετά από διάφορα αποσπάσματα και συνεντεύξεις της συγγραφέως που μου άρεσαν. Με κέρδισε ήδη απ' το πρώτο κείμενο αλλά είχα την αγωνία αν θα συνεχίσει να με ενθουσιάζει <<και μετά>>. Τελικά συνέχισε. Και θα σας πω γιατί. 

Αρχικά, λατρεύω αυτό το στιλ γραφής που θίγει επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα με ειρωνεία και σαρκασμό. Το ύφος αυτό επιτυγχάνεται άλλοτε με τριτοπρόσωπη άλλοτε με πρωτοπρόσωπη αφήγηση (καμιά φορά ακόμη και με δεύτερο πρόσωπο) και με τον personal favorite μου ελεύθερο πλάγιο λόγο. Όλα αυτά δεν τα αναφέρω επειδή είμαι φιλόλογος και θέλω να κάνω επίδειξη γνώσεων αλλά επειδή θεωρώ ότι στη μικρή φόρμα παίζουν μεγάλο ρόλο στην αναγνωστική απόλαυση. Τουλάχιστον αυτό συνέβη μ' εμένα. 

Επίσης, θα έλεγα ότι το ύφος δοκιμιο-φέρνει (και το αγάπησα γι' αυτό). Αν ήμουν Γ' Λυκειου θα το κατέτασσα στο λογοτεχνικό-στοχαστικό δοκίμιο. Οι ιστορίες έχουν πλοκή, που όμως διακόπτεται από τους εκτενείς συνειρμούς - παρεκβάσεις του αφηγητή ή της αφηγήτριας, οι οποίοι μου θυμίζουν περισσότερο άρθρα με καταγγελτικό τόνο παρά αποσπάσματα από διηγήματα (για τη συγκεκριμένη παρατήρηση άφησα την φιλολογική μου ιδιότητα και τα συγγράμματα με τα χαρακτηριστικά του διηγήματος στην άκρη και μίλησα ως αναγνώστρια). Και αυτός ο μακροπερίοδος λόγος που ξεπερνά του Θουκυδίδη και μπορεί να βρεις τελεία μετά από μία σελίδα αλλά αποδίδει ακριβώς αυτό τον ασθματικά γρήγορο ρυθμό που γίνονται όλα ή το άγχος που νιώθουν οι άνθρωποι, των οποίων τα πτυχία βρίσκονται σ' ένα σκονισμένο συρτάρι ενώ οι παραγγελίες έρχονται ασταμάτητα και τα έξοδα τούς κατατρέχουν; Κι αυτόν τον αγάπησα —θα ήταν ωραίο παράδειγμα στο μάθημα της Έκθεσης για το πώς ο τρόπος που γράφουμε συμβάλλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Κι έπειτα επιστρέφουμε και πάλι στην ιστορία, εν είδει αποφόρτισης από την ένταση των συνειρμών. Μέχρι την επόμενη αφορμή. 

                                               

Ενδιαφέρον είναι και ο τρόπος που επιλέγει η συγγραφέας να δομήσει τη συλλογή: τα διηγήματα σχετίζονται ανά δύο και οι ιστορίες κάθε ζεύγους αλληλοσυμπληρώνονται είτε άμεσα είτε έμμεσα. Το αγαπημένο μου ήταν το ζευγάρι με το νούμερο Εφτά.

Ως προς τα θέματα, τα διηγήματα με άγγιξαν πολύ γιατί θίγουν ζητήματα που με έχουν απασχολήσει αρκετά το τελευταίο διάστημα. Πέρα από τα κοινωνικά, όπως η θέση της γυναίκας, η πατριαρχία, η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο της εργασίας και του Πανεπιστημίου, η θέση των social media στη ζωή μας, το body shaming κ.ά., θίγονται ταυτόχρονα και θέματα ακαδημαϊκά, όπως η αντίληψη των -πρακτικών- Ελλήνων για τους —θεωρητικούς <<που λένε ότι είναι θεωρητικοί σαν ν' απολογούνται>>— ερευνητές, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές, οι οποίοι καλούνται να εργάζονται ταυτόχρονα για να βιοποριστούν αλλά και εκείνοι που έχουν το προνόμιο να διαβάζουν χωρίς να εργάζονται. Τα πιο αγαπημένα μου, προφανώς, είναι αυτά που αφορούν τους νέους. Πέρα απ' τα ακαδημαϊκά, υπάρχουν ολόκληρα διηγήματα που αναφέρονται στις εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα, το brain drain, τη νεανική ανεργία, τους digital nomads ή expats, όπως τους αναφέρει η συγγραφέας. 

Ομολογώ ότι αναρωτιόμουν μήπως τα θέματα που θίγονται αφορούν τους λίγο μεγαλύτερους από εμένα, τη γενιά των 30+, που γεννήθηκαν σε μια εποχή που όλα φαίνονταν εφικτά και κατέληξαν να προσπαθούν να σταδιοδρομήσουν σε αυτή που ζούμε σήμερα. Τελικά διαψεύστηκα. Τα κείμενα αυτά με αφορούν —και, δυστυχώς, μάλλον θα αφορούν τους νέους για αρκετά χρόνια ακόμα. 

Συμπέρασμα: Ως μία 26χρονη που «ζει το μπέρδεμα από γεγονότα που σε χτυπάνε κατακέφαλα χωρίς να βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, πέρα απ' το ότι απλώς σε οδηγούν στο μέλλον σου εντελώς ξαφνικά» έχω να πω το εξής: η Στεργίου καταφέρνει τον στόχο της, να εκπροσωπήσει τη νέα γενιά στη λογοτεχνία, και αυτός είναι ο λόγος που συνιστώ να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, είτε είστε νέοι που παλεύετε να ορθοποδήσετε, είτε όχι.

Υ.Γ. Εξοπλιστείτε με μολύβι, θα σας χρειαστεί. 

Βιβλιοκριτική | Tzvetan Todorov - Η λογοτεχνία σε κίνδυνο | Νινέτα Πλυτά

Ξενόγλωσσος Τίτλος: La litterature en péril
Εκδόσεις: Πόλις
Μεταφράστρια: Χρύσα Βαγενά
Χρονολογία έκδοσης: 2013
Αριθμός σελίδων: 120

Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα σε μία μέρα τόσο λόγω έκτασης (120 σελίδες) όσο και λόγω ενδιαφέροντος. O Τodorov μιλώντας απλά και κατανοητά, χωρίς ακαδημαϊκές εξάρσεις και ορολογίες, εξηγεί πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση της σχολικής λογοτεχνίας (και ό,τι αυτή συνεπάγεται) προκειμένου να προτείνει μία λύση προς βελτίωσή της. Υποστηρίζει ότι η λύση βρίσκεται στην αλλαγή της αντίληψης για τη λογοτεχνία, <<η γνώση της οποίας δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μια από τις βασιλικές οδούς που οδηγούν στην ολοκλήρωση του καθενός>>, καθώς η έμφαση που δίνει το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα στην δομική κυρίως επεξεργασία του λογοτεχνικού κειμένου δεν αφήνει τους μαθητές να συνειδητοποιήσουν ότι η λογοτεχνία είναι ένας λόγος για τον κόσμο μέσα απ' τον οποίο θα γνωρίσουν τον εαυτό τους αλλά και τους γύρω τους.

Έτσι, κάνει μία διάκριση μεταξύ του τι πρέπει να γνωρίζουν οι μαθητές και τι οι καθηγητές τους: <<Στην ανώτατη εκπαίδευση είναι νόμιμο να διδάσκονται (επίσης) οι προσεγγίσεις, οι αντιλήψεις που εφαρμόστηκαν στα έργα, οι τεχνικές. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που δεν απευθύνεται στου ειδικούς της λογοτεχνίας αλλά σε όλους, δεν μπορεί να έχει το ίδιο αντικειμενο: είναι η ίδια η λογοτεχνία που προορίζεται για όλους, όχι οι λογοτεχνικές σπουδές>>.

Η συνολική πρόταση του Todorov για μία διαφορετική προσέγγιση της λογοτεχνίας γίνεται σε πνεύμα πλήρους επίγνωσης της δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας, οι οποίοι έχουν το βαρύ καθήκον να εσωτερικεύσουν όσα έμαθαν στο πανεπιστήμιο αλλά να τα επαναφέρουν στην κατάσταση ενός αοράτου εργαλείου την ώρα της διδασκαλίας.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία ήταν εκείνο στο οποίο αναφέρεται στη διάκριση μεταξύ λογοτεχνίας της μάζας και  λογοτεχνίας της ελίτ, ένα θέμα που απασχολεί πολλούς βιβλιόφιλους σήμερα, μεταξύ αυτών κι εμένα (βλ. στο τέλος της σελίδας). Η διάκριση αυτή ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα όταν και <<δημιουργείται μια άβυσσος μεταξύ της [...] λαϊκής παραγωγής που βρίσκεται σε άμεση επαφή με την καθημερινή ζωή των αναγνωστών της, και της λογοτεχνίας της ελιτ, που διαβάζεται από επαγγελματίες -κριτικούς, καθηγητές, συγγραφείς- που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για τα τεχνικά επιτεύγματα των δημιουργών τους. Από τη μια πλευρά η εμπορική επιτυχία, από την άλλη η καθαρά καλλιτεχνική ποιότητα.>> Ως προς αυτό το ζήτημα, ο Todorov καταλήγει ότι <<"η λογοτεχνία δολοφονείται" [...] όχι όταν στο σχολείο διδάσκονται "μη λογοτεχνικά κείμενα", αλλά όταν περιγράφουμε τα έργα ως απλές απεικονίσεις μιας φορμαλιστικής ιδέας για τη λογοτεχνία>>.

Συμπερασματικά, ο Todorov υποστηρίζει ότι ο τρόπος για να διασωθεί <<η λογοτεχνία που βρίσκεται σε κίνδυνο>> είναι να την αγαπήσουν οι μαθητές. Κι αυτό δε θα γίνει μέσα από μία εξαντλητική ανάλυση των εσωτερικών στοιχείων των κειμένων αλλά μέσα από την γνωριμία με τους κόσμους των κειμένων, τις ιδέες τους, τους ήρωες τους, τα οποία θα εμπλουτίσουν τις εμπειρίες των μαθητών, συμβάλλοντας στην καλύτερη κατανόηση των ανθρώπων αλλά και του ίδιου τους του εαυτού. Όλα αυτά, βέβαια, με την υποστήριξη των διάφορων θεωριών και μεθόδων επεξεργασίας των κειμένων, τα οποία όμως θα λειτουργούν ως υποστηρικτικά εργαλεία κι όχι ως αυτοσκοπός.

Προσωπικά, η παραπάνω άποψη του Todorov σε συνδυασμό με την έμφαση στην ερμηνεία έναντι της εξήγησης, την αναγνώριση της ύπαρξης πολλών οπτικών και αναγνώσεων, την αμφισβήτηση της μίας και μοναδικής αλήθειας (με τα οποία ήρθα σε επαφή σε μεταπτυχιακό επίπεδο) άλλαξαν τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, τους ανθρώπους και εννοείται τη λογοτεχνία. Ξαφνικά τα βιβλία δεν είναι ενδιαφέροντα μόνο επειδή έχουν μία καλή πλοκή αλλά επειδή θίγουν ζητήματα επίκαιρα ή και διαχρονικά, τα οποία προσεγγίζουν με ιδέες ή λογοτεχνικά τεχνάσματα που τους δίνουν έναν άλλο αέρα.

Ένα απ' τα πολύ θετικά στοιχεία του βιβλίου είναι <<η απλότητα και η διαύγεια της γραφής του>>, όπως αναφέρει και ο Νάσος Βαγενάς στο εισαγωγικό σημείωμα. Άλλωστε ο ίδιος ο Todorov,  σε συνέντευξή του αναφέρει ότι <<η μέγιστη καθαρότητα στην έκφραση είναι θέμα ηθικής, σεβασμού προς τον αναγνώστη. Η καλλιέργεια της σκοτεινότητας πολύ λίγο με ενδιαφέρει>>.

Τέλος, ενδιαφέρον έχει και η προσωπική του ιστορία, και κυρίως η μετακίνησή του από τη σοβιετική Βουλγαρία στη Γαλλία, τον καθοριστικό ρόλο της οποίας στη διαμόρφωση της άποψής του για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας αναγνωρίζει και ο ίδιος στον πρόλογό του παρόντος βιβλίου.

Με λίγα λόγια: το συγκεκριμένο βιβλίο το προτείνω σε κάθε λάτρη της λογοτεχνίας αλλά και εκπαιδευτικό που θέλει να συμβάλει στη γνωριμία των μαθητών του με τον κόσμο των βιβλίων αλλά και στο <<να ανταποκριθούν καλύτερα στην κλίση τους να είναι ανθρώπινοι>>.

Υ.Γ. Το βιβλίο αυτό είναι εξαντλημένο και δεν επανεκδίδεται. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να μαζέψουμε υπογραφές για να επανεκδοθεί, εγώ είμαι μέσα 😂.

Διαβάστε ακόμη: 

Τα παράπονα μιας νεαρής αναγνώστριας (Μέρος Α) | Νινέτα Πλυτά

Τα παράπονα μιας νεαρής αναγνώστριας (Μέρος Β) | Νινέτα Πλυτά

#weremember | Προς την Ημέρα Μνήμης Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος | Προτάσεις του Σελιδοδείκτη |Η πιο πολύτιμη πραμάτεια

 

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά

Προς την Ημέρα Μνήμης 
Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων 
του Ολοκαυτώματος 

Προτάσεις του Σελιδοδείκτη:

Ενα ουμανιστικό παραμύθι που βγάζει τη γλώσσα 
στους αρνητές του Ολοκαυτώματος:

[ ΄Οταν μου το σύστησαν, το διάβασα σε μια μέρα. Νομίζω σε κάθε σπίτι, κάθε παιδί και κάθε μεγάλος, πρέπει να το έχει και να το ρουφήξει όπως εγώ.

΄Αν είναι να ξεκινήσεις από κάπου, ξεκίνα από δω ]

΄

Η πιο πολύτιμη πραμάτεια

Jean-Claude Grumberg

    "Μια φορά κι έναν καιρό, σ΄ένα μεγάλο δάσος ζούσε ένας φτωχός ξυλοκόπος με τη φτωχιά γυναίκα του.

    ΄Οχι όχι όχι όχι όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται καθόλου για τον Κοντορεβυθούλη! ΄Οπως εσείς, έτσι κι εγώ απεχθάνομαι αυτή τη γελοία ιστορία. Πού ακούστηκε οι γονείς να παρατάνε τα παιδιά τους, επειδή δεν έχουν να τα θρέψουν; ΄Ελεος...

    Μέσα σ΄αυτό το μεγάλο δάσος λοιπόν επικρατούσε μεγάλη πείνα και πολύ κρύο. Ιδίως τον χειμώνα. Το καλοκαίρι μια τρομερή ζέστη έπεφτε σ΄αυτό το δάσος κι έδιωχνε το πολύ κρύο. Η πείνα απεναντίας ήταν σταθερή, προπάντων τα χρόνια που γύρω από αυτό το δάσος, μαινόταν ο παγκόσμιος πόλεμος.

    Ο παγκόσμιος πόλεμος, ναι ναι ναι ναι ναι."

"N΄αντέξουμε, ν΄αντέξουμε, ν΄αντέξουμε, αυτό το πράγμα, δεν μπορεί, κάποτε θα τελειώσει".

 

 "Φοβισμένος αλλά ταυτόχρονα περήφανος και ανακουφισμένος, περήφανος που τους φώναξε στα μούτρα, που λευτερώθηκε, που μια ολόκληρη ζωή μέσα στη σιωπή και την υποταγή είχε τελειώσει".

"Κι έτσι η Ντίνα, η αποκαλούμενη Ντιάν σύμφωνα με τα πορσωρινά χαρτιά της και το ολοκαίνουργιο οικογενειακό της βιβλιάριο, μαζί με το παιδί της, τον Ανρί, δίδυμο αδελφό της Ρόζας, απαλλάχτηκαν από τη δύναμη της βαρύτητας κι έφθασαν στον παράδεισο, στην κατοικία των ψυχών που έχουν υποσχεθεί για τους αθώους".

"Δεν μπορεί κανείς να κερδίσει τίποτα σ΄αυτή τη ζωή αν δεν δεχθεί να χάσει κάτι τις, ακόμη κι αν αυτό είναι η ζωή ενός αγαπημένου ανθρώπου ή η δική του". 
 

Η πιο πολύτιμη πραμάτεια

Jean Claude Grumberg

Εκδόσεις Πόλις

Σελιδοδείκτης | Αποσπάσματα από βιβλία υποψήφια για τα Κρατικά Βραβεία | Λέων Α. Ναρ | Ξανά στη Σαλονίκη

                                                                                                              Επιμέλεια: Μαρίνα Καρτελιά

Λέων Α. Ναρ

Ξανά στη Σαλονίκη

Η μετέωρη επιστροφή 
των Ελλήνων Εβραίων 
στον γενέθλιο τόπο 
(1945-1946)

[...] Το θέμα της διαχείρισης των ισραηλιτικών περιουσιών απασχόλησε το Ισραηλιτικόν Βήμα από τον Δεκέμβριο του 1945. Η εφημερίδα επιζητούσε από τότε δικαιοσύνη και τόνιζε ότι έναν ολόκληρο χρόνο μετά από την απελευθέρωση της χώρας δεν είχε ληφθεί καμία μέριμνα για τους Εβραίους, όπως είχε συμβεί στο εξωτερικό. Κατήγγειλε ότι ακόμα και ο εισαγγελέας, βασισμένος σε απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης που υποστήριζε ότι το δικαίωμα της επανεγκατάστασης ήταν προσωπικό και επομένως δεν μπορούσαν να το ασκήσουν επίτροποι, γνωμάτευσε πως οι αστυνομικές αρχές δεν υποχρεώνονταν να παρέχουν βοήθεια στην Υ.Δ.Ι.Π. *, όταν ο μεσεγγυούχος αρνούνταν να αποδώσει το κατάστημα. Στην περίπτωση όμως των Ισραηλιτών, δεν επρόκειτο για επανεγκατάσταση αλλά για απόδοση· άρα δικαίωμα παραλαβής των καταστημάτων και των οικιών έπρεπε να έχουν τόσο οι ιδιοκτήτες όσο και οι επίτροποι. Η διαδικασία της απόδοσης έπρεπε σίγουρα να απλουστευθεί. Το δικαίωμα να ορισθεί επίτροπος, τόνιζε η εφημερίδα, έπρεπε να το έχει οποιουδήποτε βαθμού συγγενής του απόντος και ζητούσε να κληθούν σε λογοδοσία όλοι οι μεσεγγυούχοι για να τιμωρηθούν αυστηρά για τις παρανομίες που είχαν διαπράξει.

Η εφημερίδα δημοσίευσε στο εξώφυλλο κείμενο του δημοσιογράφου Μπαρούχ Σιμπή, στο οποίο παρουσιαζόταν όλο το ιστορικό της καταπάτησης των εβραϊκών περιουσιών. Καταγγελόταν ότι Γενικός Διοικητής Μακεδονίας Βασίλειος Σιμωνίδης είχε πείσει τον κατοχικό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο ότι με την εκτόπιση των Εβραίων θα λυνόταν το πρόβλημα των προσφύγων στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη που είχαν συσσωρευτεί στη Θεσσαλονίκη. Μια επιτροπή είχε μάλιστα ζητήσει από τον Λογοθετόπουλο να απαιτήσει από τους Γερμανούς να τουφεκιστούν εδώ όλοι οι Εβραίοι για να ταφούν στον τόπο τους. H έκθεση του Πέτρου Νικολαϊδη, εισηγητή του Κτηματικού Γραφείου Θεσσαλονίκης, συγκάλυπτε, κατά την εφημερίδα, την υπόθεση εκμετάλλευσης των εβραϊκών περιουσιών. "Τα δυναμικότερα καταστήματα", έγραφε η έκθεση, "χορηγούνταν σε πρόσωπα που πρόσφεραν υπηρεσίες στις γερμανικές αρχές ή στην μυστική υπηρεσία τους. Σε δεύτερη μοίρα υπήρχαν πρόσωπα με έγγραφες συστάσεις γερμανικών μονάδων ή υπηρεσιών. Στις ομάδες ανθρώπων που κατανόμαζε η έκθεση περιλαμβάνονταν και πρόσωπα προτεινόμενα από τη γνωμοδοτική επιτροπή, κυρίως πρόσφυγες, οι οποίοι "ως μη δυνάμενοι να διαθέτωσι γερμανικά μέσα έπαιρναν καταστήματα τινά και απομακρυσμένα".

Καταγγελόταν, επίσης, ότι οι κλοπές δεν πραγματοποιούνταν πάντα με τον ίδιο τρόπο: άλλοτε με διαρρήξεις, για να συγκαλυφθούν ταυτόχρονα και οι αρπαγές που γίνονταν, άλλες φορές με ανθρώπους που παρουσιάζονταν ως συγγενείς των ανώτερων αρμοδίων υπαλλήλων για να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους, ώστε να διευκολύνουν διορισμούς μεσεγγυούχων. 'Αλλες φορές, πάλι, με την πώληση στα χυτήρια (!) εργαλείων αξίας με εντολή ανώτερων υπαλλήλων και άλλες με την εξαφάνιση από τα γραφεία της Υ.Δ.Ι.Π. των αντικειμένων διαφόρων καταστημάτων που είχαν υποστεί διάρρηξη.

Φωτ.: Επιτύμβια πλάκα, Θεσσαλονίκη

Ως προς την "επίσημη" διαρπαγή, το κείμενο του Σιμπή παρέθετε απόσπασμα από έγγραφο του Σιμωνίδη, με το οποίο έδινε εντολή "να παραδώσουν στον οίκο Νατάν και Σία σε κάποιον ανώτερο υπάλληλο δυο κρεββατοκάμαρες πολυτελείας, δύο τραπεζαρίες, ένα σαλόνι με δύο βιβλιοθήκες και ό,τι άλλο έπιπλο ήθελε για την επίπλωση της κατοικίας του. ΄Υστερα από την παράδοση, να διασφαλίσουν το κατάστημα". Η διαρπαγή των περιουσιών, κατά τον Σιμπή, γινόταν και με τις συναλλαγές των πραγματογνωμόνων και των μεσεγγυούχων που φρόντιζαν ώστε να μην ανταποκρίνεται η αξία των παραληφθέντων αντικειμένων στην πραγματικότητα. "Μέσα στη γενική ρεμούλα", συνέχιζε ο Σιμπή, υπήρξαν και ηθικοί άνθρωποι, όπως ο τότε αντιεισαγγελέας εφετών Παναγιώτης Κωνσταντινίδης που παραιτήθηκε από πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της Υ.Δ.Ι.Π., "γιατί δεν μπορούσε να συνεργαστεί με πρόσωπα βαρυνόμενα με σωρεία πράξεων οι οποίες τιμωρούνταν από τον ποινικό νόμο". [...]

*(σ.τ.συντάκτη: Υπηρεσία Διαχειρίσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών).



Το βιβλίο του Λεόντος Α. Ναρ, Ξανά στη Σαλονίκη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις, είναι υποψήφιο για το κρατικό βραβείο Μαρτυρίας-Bιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας 2019.

Ο Λέων Α. Ναρ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Α.Π.Θ. και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Νεοελληνικής Φιλολογίας, Βιβλιολογίας και Διδακτικής της Λογοτεχνίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο (2000), ενώ το 2007 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας. Τον Νοέμβριο του 2015 έγινε δεκτός ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και τον Δεκέμβριο του 2017 ολοκλήρωσε την μεταδιδακτορική του έρευνα.

Το 2007 εξέδωσε (σε συνεργασία με τον Γιώργο Αναστασιάδη και τον Χρήστο Ράπτη) το βιβλίο Εγώ ο εγγονός ενός Έλληνα, η Θεσσαλονίκη του Νικολά Σαρκοζί[1], (Καστανιώτης) το οποίο μεταφράστηκε και στα γαλλικά. Το 2009 εκδόθηκε το δίτομο έργο του Ναρ με τίτλο Γιωσέφ Ελιγιά, Άπαντα[2] (Γαβριηλίδης), ενώ την ίδια χρονιά επιμελήθηκε το επετειακό λεύκωμα 25 χρόνια Ιανός[3]. Το 2011 κυκλοφόρησε το δίγλωσσο (σε ελληνική και αγγλική γλώσσα) βιβλίο του με τίτλο Το μέλλον του παρελθόντος, Θεσσαλονίκη 1912-2012[4] (Καπόν), (με φωτογραφίες του Γιώργη Γερόλυμπου), και η μελέτη Ισραηλίτες Βουλευτές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο[5] που επιμελήθηκε το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων. Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο Το παιχνίδι της εξέδρας σχολιασμένα συνθήματα από τα ελληνικά γήπεδα[6] (Μεταίχμιο).Το 2017 κυκλοφόρησε (Ευρασία) το θεατρικό έργο του "Δεν σε ξέχασα ποτέ"[7] (μαζί με cd των σεφαραδίτικων τραγουδιών της ομώνυμης παράστασης) που ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 2017[8]. Το 2018 κυκλοφόρησε το βιβλίο Ξανά στη Σαλονίκη. Η μετέωρη επιστροφή των Ελλήνων Εβραίων στον γενέθλιο τόπο (1945-46)[9][10] από τις εκδόσεις Πόλις. Κείμενά του, επίσης, έχουν δημοσιευτεί σε 8 συλλογικούς τόμους.