Η ανωριμότητα είναι ευθύνη στο ξανάπα. Πάντα πρέπει να κουβαλάς εκείνες τις ανώριμες τις σκέψεις μαζί σου. Πάντοτε πρέπει να μην απαρνείσαι αυτό που είσαι, αυτό που κάνεις. Να το δέχεσαι. Να μάθεις να δέχεσαι τις συνέπειες και τη συνέπεια. Πρέπει κάθε μέρα να παλεύεις για αυτό που έχεις. Κάθε μέρα να χτίζεις και λίγο για να διατηρήσεις όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα. Όχι, όχι. Δε πρέπει να θεωρείς δεδομένα. Τίποτα δε πρέπει να θεωρείς δεδομένο. Τίποτα δεν είναι.
Πάντοτε στη ζωή της έτσι ήταν. Ποτέ δε κατάλαβε τι έκανε λάθος, τι πήγε στραβά με εκείνη. Πάντοτε θεωρούσε δεδομένα τα πάντα. Ή πολύ απλά ζούσε με τη λογική πως κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Ίσως φταίει η πρώτη της σχέση, φίλοι που έβαζε το χέρι της στη φωτιά για αυτούς κι ύστερα την πούλησαν, ίσως να έχει πληγές τις οποίες ποτέ της δεν αντιμετώπισε, τις οποίες ποτέ δεν αποδέχτηκε, ίσως φταίει ο γελοίος τρόπος με τον οποίο παίρνει τη ζωή, ίσως και να έχει έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό της, ίσως να μη θέλει να αποδεχτεί τον εαυτό της. Το μόνο σίγουρο πως έχει αλλεργία στην πραγματική τη δέσμευση. Δεν είναι αυτή για τέτοια. Δε τα μπορεί τα μεγάλα συναισθήματα. Όμως να, είναι που μαζί ήθελε να κάνουν την υπέρβαση. Ήθελε να ξεπεράσει τον εαυτό της. Εκείνη, τους ηλίθιους φόβους και τις ανασφάλειές της. Ήθελε πολύ περισσότερο να αγαπήσει όσο δεν έχει ξανααγαπήσει. Ήθελε επιτέλους να δωθεί. Χωρίς ψέματα, χωρίς αναστολές, χωρίς καβάτζες, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Όσο μεγαλώνει, όμως, όσο οι άντρες περνούν μαμά, συνειδητοποιεί πως δεν φταίνε μήτε οι άλλοι, μήτε εκείνη. Είναι πολύ περισσότερο ανώφελο να προσπαθείς να κλείσεις τις πληγές σου, αρνούμενος να τις δεις πραγματικά. Για να καταφέρεις να δωθείς ολοκληρωτικά, πρέπει πρώτα να έχεις αποκοπεί από το παρελθόν. Όχι επειδή το ξέχασες, επειδή το έσβησες, αλλά επειδή το αποδέχτηκες και το νίκησες. Επειδή το ξεπέρασες και όχι επειδή το προσπέρασες. Επειδή έμαθες από αυτό. Διδάχτηκες. Να ξέρεις ποιος είσαι,τι θες. Να αποβάλλεις τις καβάτζες. Να έχεις τη μαγκιά να κυνηγάς αυτό που θες. Να μη σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Κι ύστερα, να είσαι ειλικρινής. Να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις συνέπειες. Να μάθεις να δέχεσαι τις πράξεις που έχεις κάνει. Και τα λόγια που έχεις πει. Να μετράς τις λέξεις μία προς μία. Να τις εννοείς. Και να μην έχεις απαιτήσεις, αν δεν είσαι διατεθειμένος να δώσεις.
Στην αγάπη να τα δίνεις όλα. Να αγαπάς βαθιά. Να χάνεσαι. Κάθε μέρα να πληρώνεις αυτό το δίδαγμα, κάθε μέρα να το εννοείς. Να πιστεύεις σε αυτό. Να πιστεύεις στην αγάπη. Γιατί μόνο έτσι μπορεί αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πάμε μακριά. Να πάμε κάπου. Αλλιώς τι νόημα έχει; Κενές συναισθημάτων σχέσεις, λέξεις, ενθουσιασμοί. Να σε αγαπούν κι εσύ να το δέχεσαι. Μα να μη μπορείς να δώσεις. Να μη ξέρεις πως. Κι όταν πια το μαθαίνεις, να είναι αργά. Να είναι πάντοτε αργά για δάκρια. Και έτσι να συνεχίζεις να ζεις στο ψέμα και την ανοχή της μίζερης ζωής σου. Πάλι να αποφεύγεις την ευθύνη. Να μη μπορείς να τη χειριστείς. Φοβούμενη μήπως και τάχα χάσεις κάποιο κομμάτι από σένα, μέσα σε όλο αυτό. Φοβούμενη μήπως δωθείς πραγματικά. Αλλά...
"You call yourself a free spirit, a wild thing, and you're terrified somebody's going to stick you in a cage. Well, baby, you're already in that cage. You built it yourself. And it's not bounded in the west by Tulip, Texas, or in the east by Somaliland. It's wherever you go. Because no matter where you run, you just end up running into yourself."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου