Αν ήδη δηλαδή δε διοικεί | Romanègre Paliãtso

Μια μέρα θα διοικήσει
θα το δείτε
ο λύκος που μιμείται το αρνί.

Όλοι μαζί
με καρτελάκια στους αστραγάλους
θα ξυπνήσουμε
θα  είναι σφαγή στα μάτια μας
τα μέρη που αγαπήσαμε.

Σαν το ποντίκι μες τη φάκα
σαν τη σαρδέλα στη κονσέρβα
μια νύχτα θα το δείτε
θα γενεί
των άλλων ο πόνος
η δική μας προκοπή.

Και από μας πιο ζωντανοί
θα είναι οι νεκροί μας
κρίμας θα λένε κρίμας
οι γερόντιοι
αρμόδιοι και ειδικοί
θα ψάχνουν την αιτία
μα και πάλι την Ιστορία
θα κλείνουμε στην αφορμή.

Ως να φανεί
πως μέσα σε αρνιά και λύκους
ο χασάπης βασιλεύει
ως να φανεί
πως ήτανε κορδέλα η ζωή μας
κορδέλα σε απραγματοποιήτη γιορτή.

Σε ποια καρέκλα είμαστε βολεμένοι
σε ποιον τιμοκατάλογο
ποιας εποχής γραμμένοι
σε ποια κοιλιά ονειρευόμαστε χωμένοι
από ποιον και σε ποιον
κρυφά εγκλωβισμένοι
μήπως από καιρό
είμαστε χαμένοι;

Άγιο μου τσιγκέλι
ευλόγησε κι ευνόησε
απάντηση να' ρθει.

Αμήν αμνός.

Δεν βρήκα τίτλο | Romanègre Paliãtso

Τι ωραία που είναι 

όταν έρχεται η νύχτα

και βαθιά μας ανοίγει 

ο αγνός ο καρπός.

Τι ωραία που είναι

η βροχή σαν ξεσπάσει

και κάνεις δε μας βλέπει

που γινόμαστε φως.

Ανοιγμένα τα χέρια 

κηπευτές αγκαλιών

και το χτες ακουμπάω 

στον βωμό τον φιλιών.

Δεν με νοιάζει που πάω

ούτε κι από που ήρθα

πριν σε νιώσω δεν είχα

κοιμηθεί με ουρανό.

Σου μιλώ σου φωνάζω

τον αντίλαλο σπάω

κι από μέσα του βγάζω

έναν τόπο σιωπής.

Μέσα εκεί σ' απυθώνω

δυο καρφιά μας μοιράζω

και μας ρίχνω στον κρότο

τρομερής αστραπής.

Τη θηλή σου γυρεύω

μια πληγή μού φοράς

λίγο ξύδι σου στάζω

στο σημείο που πονάς.

Και σου το τάζω να φύγεις

μα κοντά σου γυρνώ

Θε μου πόσο σου μοιάζω

με κοιτώ σε χαράζω.

Και στο αίμα σου σκύβω 

κι ύστερα προσκυνώ.

Εμπρηστές της αγάπης 

και του πάθους εμπόροι

στα σεντόνια ζυγώνουν

να μας παίξουν παζάρια.

Θυρωρεία στα μάτια τους

διψασμένα σαρκία

προσωπεία στα χείλη τους

και τα δόντια τους ζάρια.

 

Τη λάσπη λένε λάσπη

και ζητούν ομορφιά 

και στην κούνια πετάνε

τρία φίδια πικρά.

Τάχα μας αγαπάνε

και τάχα νοιάζονται 

ρε αυτοί δεν κρατάνε

για τον άλλον μπουκιά.

Μια το στόμα ν' ανοίξουν 

και μια σε φάγανε

αυτοί που τάχατις 

σε αγαπάγανε.

Μα εμάς δε μας νοιάζει

στο γλυκό σου κορμί

ένα ένα εισβάλλουν

της ζωής τα μωρά.

Τι ωραία που βραδυάζει

τι ωραίος χειμώνας

είναι ο έρως αγώνας:

Ποιος θα τολμήσει να πέσει

στο κενό από πιο ψηλά!

Κατάσαρκη Ευγνωμοσύνη | Romanègre Paliãtso

η Μάνα μου κι ο Πατέρας μου έρχονται από το βαθύτερο νυχτέρι και μου δίνουν φως χωρίς να ενοχλήσουν τον ουρανό που κάθε στιγμή παραλαμβάνει κράμπες φτεροκοπημάτων κι ερωτήσεις για το πως να φτάσει κανείς τον Ήλιο δίχως να γίνει πέλαγος ή στάχτη. Δεν είναι από τους γονιούς που θα στερήσουν άστρο και θα μου το χαρίσουν αν αυτό δεν είναι από τα μάτια τους. Μου έδωσαν ένα τηλεσκόπιο, ένα διαστημόπλοιο κι έναν γαλαξία. Μήτε μου υπέδειξαν που να κοιτάξω μήτε που να προσεγγίσω. Ήταν πάντα εκεί αθόρυβοι και πανέτοιμοι. Κι αν είχα λίγη από τη γενναιότητα τους θα δεχόμουν ότι αυτές οι λέξεις δεν είναι ούτε οι σωστές ούτε οι απλές για να εκφράσουν όσα χρωστούμενα τους έχω. μα πιο πολύ μου μάθανε η Μάνα μου κι ο Πατέρας μου να μη κοιτώ από που έρχεται κανείς επειδή Μαμά μου και Μπαμπά μου όσοι μου έδωσαν έρεβος ήρθαν από το πιο λαμπρό φως. Από το πιο λαμπρό φως. Από το πιο λαμπρό φως.