Ήταν 8 Δεκεμβρίου του 1980, όταν ο Mαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν από θαυμαστής του Λένον έγινε ο δολοφόνος του, βυθίζοντας στο πένθος τον καλλιτεχνικό κόσμο και τα εκατομμύρια θαυμαστών των Beatles.
Αν και έχουν περάσει πάνω από 4 δεκαετίες από την παγωμένη νύχτα που σίγησε για πάντα το αγαπημένο σκαθάρι, για τους αστυνομικούς που είδαν πρώτοι χτυπημένο τον Λένον είναι σαν χθες.
Οι μνήμες στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τους γιατρούς που προσπάθησαν να κρατήσουν στη ζωή το ίνδαλμα της μουσικής.
Παρακάτω μαζέψαμε 20 ατάκες του που θα σου αλλάξουν το mindset και σίγουρα θα σου αλλάξουν τη ζωή.
1. Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με το να κάνεις άλλα σχέδια.
2. Τον χρόνο που ευχαριστήθηκες σπαταλώντας τον, δεν τον σπατάλησες.
3. Όλα είναι πιο καθαρά όταν είσαι ερωτευμένος.
4. Όσο περισσότερα βλέπω, τόσο λιγότερα γνωρίζω με σιγουριά.
5. Ο σουρεαλισμός είχε μεγάλη επίδραση πάνω μου επειδή τότε συνειδητοποίησα ότι οι εικόνες στο μυαλό μου δεν ήταν τρέλα. Ο σουρεαλισμός για μένα είναι η πραγματικότητα.
6. Όταν ήμουν πέντε χρονών, η μητέρα μου μου έλεγε συνέχεια πως η ευτυχία είναι το κλειδί στη ζωή. Όταν πήγα σχολείο με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έγραψα «ευτυχισμένος». Μου είπαν πως δεν καταλάβαινα την εργασία και τους απάντησα πως εκείνοι δεν καταλάβαιναν τη ζωή.
7. Αν όλοι ζητούσαν ειρήνη αντί για μια καινούρια τηλεόραση, τότε θα υπήρχε ειρήνη.
8. Ο Θεός είναι μια έννοια μέσα από την οποία μετράμε τον πόνο μας.
9. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρέπει να κρυβόμαστε για να κάνουμε έρωτα, ενώ η βία ασκείται μπροστά στα μάτια όλων.
10. Δεν έχει σημασία ποιον αγαπάς, πού αγαπάς, γιατί αγαπάς, πότε αγαπάς ή πώς αγαπάς. Σημασία έχει μόνο ότι αγαπάς.
11. Το να είσαι ειλικρινής μπορεί να μη σου φέρει πολλούς φίλους, αλλά θα σου φέρει τους σωστούς φίλους.
12. Όλα θα είναι εντάξει στο τέλος. Αν δεν είναι εντάξει, τότε δεν είναι το τέλος
13. Πιστεύω στα πάντα μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Πιστεύω στις νεράιδες, τους μύθους, τους δράκους. Όλα υπάρχουν, ακόμα κι αν βρίσκονται στο μυαλό σου. Ποιος είπε ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες δεν είναι τόσο αληθινοί όσο το εδώ και το τώρα;
14.Ένα όνειρο που ονειρεύεσαι μόνος είναι απλώς ένα όνειρο. Ένα όνειρο που ονειρεύεσαι με άλλους είναι πραγματικότητα.
15. Να μετράς την ηλικία σου με τους φίλους, όχι με τα χρόνια.Να μετράς τη ζωή σου με τα χαμόγελα, όχι με τα δάκρυα.
16. Αυτό που με κρατάει στη ζωή, είναι η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου. Δεν ξεγελάστηκα ποτέ από την εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα.
17. Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις: Ο φόβος και η αγάπη. Όταν φοβόμαστε, απομακρυνόμαστε από τη ζωή. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει η ζωή με πάθος, ενθουσιασμό και αποδοχή. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα τον εαυτό μας, σε όλο του το μεγαλείο και με όλες του τις ατέλειες. Αν δε μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δε μπορούμε να είμαστε εντελώς ανοιχτοί στο να αγαπήσουμε τους άλλους. Η εξέλιξη και όλες μας οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο βασίζονται στο να είμαστε ατρόμητοι και ανοιχτόμυαλοι απέναντι σε αυτούς που αγκαλιάζουν τη ζωή.
18. Δε φοβάμαι το θάνατο, επειδή δεν πιστεύω σ’ αυτόν. Είναι σαν να βγαίνεις από ένα αμάξι και να μπαίνεις σ’ ένα άλλο.
19. Όταν πνίγεσαι, δεν λες «Θα ήμουν εξαιρετικά ευχαριστημένος εάν κάποιος είχε την πρόνοια να προσέξει ότι πνίγομαι και να έρθει να με βοηθήσει», απλώς ουρλιάζεις.
20. Η αγάπη είναι η απάντηση. Ποια ήταν η ερώτηση;
Θλίψη στην ελληνική ροκ σκηνή έχει σκορπίσει η είδηση για τον θάνατο του Λήτη.
Ο Λήτης, γεννημένος Νικόλαος Σάννος, υπήρξε ένας από τους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής.
Ο Λήτης ξεκίνησε κάπου στo 1968 με το συγκρότημα The Cannibals στο Χαλάνδρι. Το το 1970 παρουσίασε τις δικές του μπαλάντες, ενώ το 1972 εμφανίστηκε στην Πλάκα (Μαϊμού και 5η Εποχή) και στον Πειραιά (στη Vavel).
Το 1975 έπαιξε στο περιβόητο ντουέτο Λήτης και Ιζόλδη, τις Μεσαιωνικές Μπαλάντες στο Σπόρτινγκ, στο Κύτταρο και σε κινηματογράφους σε όλη την Αθήνα. Το 1981 έκαναν περιοδεία στην Πελοπόννησο μαζί με τους Schmetterling και τους Sharp-ties. Κυκλοφόρησαν ένα single και συμμετείχαν με δυο τραγούδια στην συλλογή Happening ’82, μαζί με άλλα συγκροτήματα (Αίολος, Vavoura band, Magic de Spell, Heaven and Hell, Tonal Orchestra).
Στη συνέχεια έπαιξε ως Λήτης + Τρύκ, κυκλοφορώντας το άλμπουμ με τίτλο Ποδανό. Τους Τρύκ αποτελούσαν οι Λήτης (φωνή, κιθάρα), Αντώνης Τσέτσος (κιθάρα), Δημήτρης Κροκίδης (κιθάρα), Παναγιώτης Ζυγούρης (μπάσο).
Το 1988 κυκλοφόρησε τον προσωπικό δίσκο Χαρακίρι. Στη συνέχεια δημιούργησε την ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α. (Μουσική Συνεργατική Κίνηση Αθηνών) μαζί με τους Νίκο Γκίνη από τους Σύνδρομο και Θεόδωρο Τρύφωνα από τους Αγάπανθος, μια μη κερδοσκοπική επιχείρηση με σκοπό την «προώθηση καλλιτεχνικών τάσεων από τον ευρύτερο χώρο της τέχνης». Μάλιστα στο club Ροντέο της πλατείας Βικτωρίας, η ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α διοργάνωσε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων.
Στη συνέχεια και μέχρι το 1995, ο Λήτης έπαιξε με το νέο συγκρότημα Συνεργείο.
Το 2005 κυκλοφόρησε το CD Νυχτώνει από την Atlantis Records μαζί με το συγκρότημά του τα Σκιάχτρα.
Σήμερα που ξεκινάει η δίκη για τρία θύματα κακοποίησης γνωστού ηθοποιού, με μάρτυρες επίσης γυναίκες και ενώ στην κοινωνία πια κάτι αλλάζει η Ματούλα Ζαμάνη με τον πάντα προσεγμένο ήχο και τον αιχμηρό της στίχο στο νέο της τραγούδι "Κανένας Μόνος - Καμία Μόνη" μας θυμίζει ποια είναι η θέση των ανθρώπων απέναντι στην αδικία.
Η Μαρία Παπαγεωργίου, μία σπάνια περίπτωση στην εγχώρια μουσική σκηνή, με εντελώς προσωπικό καλλιτεχνικό στίγμα και πιστό ακροατήριο που αυξάνεται συνεχώς, ανεβαίνει για μία ακόμη φορά στη σκηνή μαζί με τη μπάντα της και μοιράζεται μαζί μας από κοντά μουσικές και συναισθήματα!
Την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου η Μαρία Παπαγεωργίου εμφανίζεται στη μουσική σκηνή "Γιαπί by Mojo", στην Πάτρα.
Με εφόδιο την αλήθεια της και την ελευθερία να κινείται με άνεση σε απρόσμενες μουσικές περιοχές, η χαρισματική ερμηνεύτρια φτιάχνει μια ενότητα τραγουδιών που συμπεριλαμβάνει, πέρα από τη δισκογραφία της, ξεχωριστές στιγμές από ένα ευρύ φάσμα μουσικών επιλογών.
Τραγούδια γνωστά αλλά και ολοκαίνουργια, ελληνικά και ξένα, από την έντεχνη και την εναλλακτική ροκ σκηνή έως τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς του καιρού μας, αλλά και ξεχωριστές στιγμές από τη folk τραγουδοποιία, τα σπουδαία συγκροτήματα και την πιο σύγχρονη εκδοχή της παράδοσης μας, όλα φιλτράρονται από το καλλιτεχνικό ένστικτο της Μαρίας Παπαγεωργίου, με κριτήριο τη δύναμη, την ποιότητα και την ουσία τους
Ένα πρόγραμμα που δεν γνωρίζει περιορισμούς και σύνορα, αλλά κάθε φορά επιλέγει ό,τι πιο αυθεντικό αξίζει να μοιραστεί.
Μαζί της τέσσερεις εξαιρετικοί και ευέλικτοι μουσικοί, προσδίδουν την τέχνη τους σε ένα live που, όπως πολύ καλά γνωρίζουν όσοι την ακολουθούν, ποτέ δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο.
Μια απρόσμενη διασκευή σε ένα παραδοσιακό του '20.
Μια ακόμα απρόσμενη στιγμή για τους ανορθόδοξους String Demons, που αυτή τη φορά διασκευάζουν με τα έγχορδα τους και έντονα δικά τους μουσικά θέματα, το Doctor, ένα παραδοσιακό σμυρναίικο τραγούδι της δεκαετίας του '20.
Το τραγούδι ακούγεται ολόφρεσκο μέσα από την προσέγγιση των δύο ευφάνταστων μουσικών, της Λυδίας και του Κωνσταντίνου Μπουντούνη.
Η προσέγγιση τους αντανακλά την αισθητική τους και τη φιλοσοφία τους σε ανάλογες διασκευές, βασιζόμενη στους βασικούς "πυλώνες" των String Demons: την παραδοσιακή, τη heavy metal και την κλασική μουσική, αποτελώντας χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου που η μπάντα λειτουργεί και δημιουργεί μουσικά.
Η αισθαντική τραγουδίστρια Μαίρη Δεναξά, σε συνεργασία με τον τραγουδοποιό και μουσικό Μάνο Κονδυλίδη, ακολουθώντας τα βήματα των λαϊκών μας παραδόσεων, παρουσιάζουν το πρώτο τους τραγούδι με τίτλο «Του χωριού ο πλάτανος».
Το τραγούδι αυτό αποτελεί το έναυσμα μίας συνολικής μουσικής δημιουργίας που θα ολοκληρωθεί στο άμεσο μέλλον.
Ένας πλάτανος, ριζωμένος χιλιάδες χρόνια στην πλατεία ενός χωριού, συλλογάται όλα όσα είδε και αφουγκράστηκε κάτω από τα κλαδιά του. Μνήμες και εικόνες από το παρελθόν μέχρι το σήμερα.
Η αγάπη και η νοσταλγία για τον τόπο των παππούδων μας, γεννά τη δημιουργία αυτού του τραγουδιού.
Ο Μάνος Κονδυλίδης γράφει για το χωριό του, στους πρόποδες του Παγγαίου, η Μαίρη Δεναξά τραγουδά για το χωριό της στην Κρήτη. Από τον βορρά ως τον νότο, ένας ομφάλιος λώρος μας συνδέει με τις ρίζες μας, μας δυναμώνει, μας απελευθερώνει.
Ο Λέων Α. Ναρ μας εισάγει σ΄ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης που αγαπάμε, άγνωστο σε πολλούς, με μια εξαιρετική περιγραφή που μας ταξιδεύει στην ιδιαίτερη αύρα των πραγμάτων, την οποία αποκτούσαν όταν βυθιζόταν σ΄αυτά ο Νίκος Παπάζογλου.
Με το "Αγροτικόν" είμαστε συνομήλικοι. Γεννήθηκα ακριβώς τη χρονιά που ο Παπάζογλου έστηνε το σπουδαιότερο τοπόσημο της μεταπολιτευτικής μουσικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Στο στούντιο "Αγροτικόν" ο Νίκος Παπάζογλου, άλλες φορές ως παραγωγός, άλλες ως ηχολήπτης, άλλες ως μουσικός και ενορχηστρωτής, μα πάντα ως εμπνευσμένος δημιουργός, σημάδεψε τη δισκογραφική παραγωγή της χώρας ολόκληρης. Θα ξεδιπλωνόταν το πληθωρικό ταλέντο του Σωκράτη Μάλαμα, αν ο Νικόλας δεν τον παρότρυνε να ηχογραφήσει τα πρώτα του τραγούδια, τις Ασπρόμαυρες Ιστορίες, με τη σύμπραξη βέβαια, της Ντόρας Ρίζου, παραγωγού της Lyra; Ο Παπάζογλου όχι μόνο ενθάρρυνε τις ανησυχίες τού μέχρι τη στιγμή εκείνη κιθαρίστα του συγκροτήματός του, αλλά στήριξε σθεναρά το όραμα του Σωκράτη. Το ίδιο έκανε και με ένα σωρό άλλους. Κόσμος και κοσμάκης ηχογράφησε στο στούντιο, από τις Τρύπες και τον εμπνευσμένο Μανώλη Ρασούλη μέχρι τον μέγιστο Θανάση Παπακωνσταντίνου και τη Μελίνα Κανά.
Στο "Αγροτικόν" ηχογραφήθηκαν τραγούδια που έθεσαν τη Θεσσαλονίκη στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας της χώρας στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο Παπάζογλου έψαχνε διαρκώς να βρει τα στοιχεία που τον όριζαν, τις συντεταγμένες του εαυτού τους μέσα στο χρόνο. Η ιστορία θα γράψει ότι η δεκαετία του ΄90 αποτέλεσε το σημείο διασταύρωσης όχι μόνο των κοινωνικών, αλλά και των πολιτικών αλλαγών, των καθημερινών μας συνηθειών εν γένει. Και ο Παπάζογλου ήξερε καλά ότι στο "Αγροτικόν", στον χώρο της επικράτειάς του, γεννήθηκαν πολλά εμβληματικά τραγούδια, ζυμώθηκαν σχέσεις που σημάδεψαν τα μουσικά δρώμενα της χώρας, προέκυψαν ένα σωρό σπουδαίες συνεργασίες.
Και αναφέρομαι κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του '80, αρχές της δεκαετίας του '90, στην περίοδο που ο Μάλαμας έβγαζε τον πρώτο του δίσκο, τις Ασπρόμαυρες ιστορίες, την εποχή που οι ΄Αγαμοι Θύται έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση τον Οκτώβριο του 1990, εγκαινιάζοντας τη μουσική σκηνή Βολτάζ, την ίδια, πάνω κάτω, εποχή που ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο ΓΙώργος Καζαντζής, ο Αργύρης Μπακιρτζής και οι Χειμερινοί Κολυμβητές αποτύπωναν το γερό στίγμα τους στο ελληνικό τραγούδι. Και, βέβαια, όχι μόνο αυτοί, αλλά μια πλειάδα έντεχνων συνθετών και ερμηνευτών που εμπλουτίζουν διαρκώς τόσο τη δισκογραφία όσο και τις ζωντανές τους εμφανίσεις, επιμένοντας να εμπνέονται και να δημιουργούν στη Θεσσαλονίκη. Ο Κώστας Βόμβολος, ο Γιώργος Χριστιανάκης, και αργότερα η Μελίνα Κανά, η Λιζέτα Καλημέρη, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Παύλος Παυλίδης και τόσοι άλλοι.
Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που έχουν να θυμηθούν κάτι από το "Αγροτικόν". Σίγουρα, από τα καταγεραμμένα περιστατικά ξεχωρίζω αυτό με πρωταγωνιστή τον Μάνο Χατζιδάκι, που βρέθηκε στο στούντιο, γιατί την περίοδο εκείνη το χρησιμοποιούσε και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ο αστικός μύθος λέει ότι ο Παπάζογλου πήγαινε κάθε μεσημέρι να παραλάβει τα παδιά του από το σχολείο και να τα μεταφέρει στο σπίτι του. ΄Οταν, λοιπόν, εξήγησε στον Χατζιδάκι τον λόγο της προσωρινής του αποχώρησης, αυτός του απάντησε: "Ακόμα κάθεσαι;". Αφού ο Παπάζογλου εκπλήρωσε τα πατρικά του καθήκοντα και επέστρεψε στο "Αγροτικόν", βρήκε τον Χατζιδάκι ξαπλωμένο, κάτω στη μοκέτα, να κοιμάται, γεγονός που μόνο άνετα δεν τον έκανε να αισθανθεί. Βέβαια, στο στούντιο, και πιο συγκεκριμένα στην κονσόλα, αποκοιμήθηκαν πάρα πολλοί συντελεστές, κατάκοποι από τους οργιώδεις ρυθμούς που επικρατούσαν, όπως μου εισήμανε ο Παναγιώτης Κουτσούρος, μποζουκτσής και επί χρόνια στενός συνεργάτης του Νίκου Παπάζογλου.
Υπήρχαν καταπληκτικές στιγμές δημιουργίας, πρώτα από όλα γιατί το στούντιο αποτέλεσε έναν πυρήνα όπου μαζεύονταν διάφοροι και προσέφεραν καινοτόμες ιδέες και εναλλακτικά παιξίματα. Δημιουργικό ζυμωτήρι ιδεών. ΄Εμπαινε κάποιος να κάνει ένα δίσκο και κατέληγε να εμπλέκεταιι σε ποικίλες εξαιρετικές εμπειρίες, να εμπλουτίζεται και να συναντιέται με τη δεξιοτεχνία ανθρώπων και με μουσικές εμπνεύσεις που ούτε καν φανταζόταν. Πώς αλλιώς μπορούσαν να προκύψουν τέτοιες πρωτότυπες μουσικές, τέτοιες εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις, τέταοια σπάνια ηχοχρώματα; Ο χώρος αυτός φαίνεται τελικά ότι ενέπνεε. ΄Ηταν "Αγροτικόν" κανονικά: μπαινόβγαινε όποιος ήθελε. Και ήταν τα υψηλά κόστη το γεγονός που κατέστησε το στούντιο οικονομικά μη βιώσιμο, μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια ακατάπαυστης λειτουργίας, όχι, βέβαια, στο ίδιο ακριβώς οίκημα, αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Τούμπας, κοντά στον ΄Αγιο Θεράποντα, στην οδό Παπάφη αρχικά, λίγο δυτικά της Μπότσαρη, και δίπλα στα παλιά γραφεία της Μεντ αργότερα. Εκεί, δηλαδή, που ο Παπάζογλου προσπάθησε να εμπεδώσει την ελληνική παράδοση και να τη μπολιάσει στα τραγούδια του, εκεί που προφανώς, έκων άκων, καθόρισε και τις επιλογές άλλων δημιουργών σε σχέση με αυτά που άκουγε.
Τις Κυριακές, λέει, δεν έκαναν πρόβες στο "Αγροτικόν". Το σίγουρο είναι ότι το ηχόχρωμα στην περιοχή ήταν αλλιώτικο. Την Κυριακή ακούγονταν μόνο οι ιαχές των οπαδών του ΠΑΟΚ από το παρακείμενο γήπεδο της Τούμπας. Τις καθημερινές, όμως, και τα Σάββατα δέσποζε άλλοτε ο τζουράς του Θανάση Παπακωνσταντίνου, άλλες φορές οι κιθάρες του Μπάμπή Παπαδόπουλου και άλλες πάλι η φωνή του Αγγελάκα. Μιλάμε, επομένως, για την απόλυτη "φωλιά" πολιτισμού. Δεν υπήρχε αντίστοιχος χώρος στη Θεσσαλονίκη με τέτοια δημιουργική αυτονομία. Εκεί γίνονταν τα πάντα: κλείνονταν οι συναυλίες, εκεί κουβεντιάζονταν θέματα που απασχολούσαν πολλούς δημιουργούς σε οικεία ατμόσφαιρα. Εκεί το πνεύμα της όποιας παραγωγής ακολουθούσε πάντοτε τη γραμμή του ποιοτικού οράματος. Και εκεί, πίσω από την κονσόλα συνήθως, ο Νίκος Παπάζογλού να ακούει με προσοχή την ιδέα του καθενός , να εμπλουτίζει, να αφαιρεί, συμβουλευτικά και καθόλου επεμβατικά. Εκεί γράφτηκαν πολλές από τις σελίδες που συνθέτουν την ιστορία της μουσικής παραγωγής της χώρας, εκεί εκτυλίχθηκαν δεκάδες δρώμενα που βρίσκονται πίσω από τους δίσκους που αγαπήσαμε, πίσω από τα τραγούδια που μας συντροφεύουν. Εκεί βρίσκονταν μαζί οι μουσικοί και οι ερμηνευτές που έπρεπε να συμμετάσχουν στη δημιουργία ενός τραγουδιού μέσα στο στούντιο. Και εκεί έβγαινε και αποτυπωνόταν το μεράκι, με δυο-τρεις πρόβες, με κάποιες τελευταίες ρυθμίσεις, και ό,τι έγραφες την ώρα που είχες πατήσει "εγγραφή" στο μαγνητόφωνο. Εκεί, τέλος, ο Παπάζογλου κι οι συνεργάτες του πειραματίστηκαν με τεχνικές αυτοσχεδιαστικές που για την εποχή τους είχαν πολύ πρωτοποριακά αποτελέσματα.
"Ο άνθρωπος που είχε στα χέρια του κατσαβίδια" - όπως λέει χαρακτηριστικά για τον "Παπάζι" ο Παναγιώτης Κουτσούρας, ο οποίος θυμάται ένα περιστατικό που επιβεβαιώνει εμφατικά την ικανότητα του "Πουσπούλ" να λύνει προβλήμετα που προέκυπταν την ώρα της δουλειάς. "Κάναμε μείξη τη "Μάισα Σελήνη", την τελευταία δουλειά του Νίκου, κι αφού είχαμε οργανώσει τα πάντα, πήγαμε να βάλουμε σε λειτουργία ένα μηχάνημα που δίνει επιπλέον βάθος στον ήχο, παλιό μηχάνημα, αλλά απαραίτητο εκείνη τη στιγμή. Ο βόμβος που έβγαινε ήταν πολύ έντονος, ο οποιοσδήποτε άλλος θα τα παρατούσε και θα πετούσε επί τόπου το μηχάνημα. Ο Παπάζογλου με προέτρεψε να πάω μια βόλτα για μιάμιση ώρα, και όταν γύρισα είχε φτιάξει έναν αναστροφέα φάσης που εξαφάνισε τον βόμβο που ακουγόταν πριν. Αυτός ήταν ο Παπάζογλου.
Είμαι σίγουρος ότι τον Νίκο Παπάζογλου θα τον έτρωγε η αδιαφορία των φορέων στους οποίους απευθύνθηκε, προκειμένου να διασωθούν κάποια από τα "άχρηστα" μηχανήματα του στούντιο, που πετάχτηκαν βορά της ψηφιακής τεχνολογίας. Εξάρτήματα, ευρεσιτεχνίες και δεκάδες ταινίες με βαριά ιστορία.
Κλείνω με μια μαρτυρία του μουσικού, συνθέτη και κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου, που ηχογράφησε αμέτρητες φορές στο στούντιο, τόσο ως άμεσος συνεργάτης του Παπάζογλου όσο και συμμετέχοντας σε άλλες παραγωγές. "Αν και έχω ζήσει πολλές ώρες στο "Αγροτικόν", και παρόλο που έχω κάνει πάρα πολλές ηχογραφήσεις, μου ήταν πολύ δύσκολο να θυμηθώ μία ιστορία να διηγηθώ. Είναι τόσο πολλές, που μάλλον έχουν καταγραφεί στο μυαλό και έχουν δημιουργήσει μια συνολική εικόνα και ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων. Μπορώ όμως να σας πω για την τελευταία μου εμπειρία με αυτόν τον χώρο. ΄Οταν αποφασίσαμε να γράψουμε την Αγρύπνια του Θανάση Πσαπακωνσταντίνου, θελήσαμε να ηχογραφήσουμε ζωντανά την ορχήστρα, οπότε σκεφτήκαμε το "Αγροτικόν", μιας και γνωρίζαμε ότι ήταν ο καλύτερος χώρος στην πόλη για αυτή τη δουλειά. ΄Οταν επισκεφτήκαμε, λοιπόν, τον Νίκο, για να συνεννοηθούμε για όλα τα πρακτικά θέματα, βρεθήκαμε προ εκπλήξεως μεγάλης. Το στούντιο υπολειτουργούσε ή δεν λειτουργούσε καθόλου εκείνη την εποχή. Σπάνιο για τα παλαιότερα χρόνια, τα χρόνια της ακμής του δηλαδή. Η κονσόλα ήταν διαλυμένη και κομματιασμένη, δεν μπορώ να σου περιγράψω. Ο Νίκος, βέβαια, με τη χαρακτηριστική του άνεση, μας βεβαίωσε ότι όλα θα ήταν έτοιμα όταν αποφασίζαμε να μπούμε μέσα. Φυσικά, αυτός έκανε σέρβις στα μηχανήματά του, όπως γνωρίζετε. Η ηχογράφηση, λοιπόν, ξεκίνησε στην ώρα της και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Εκεί που μπορεί κανείς να ακούσει και να καταλάβει την ποιότητα αυτού του χώρου, είναι το κομμάτι "΄Αστρο του πρωινού". Ηχογραφήθηκε ζωντανά. Η ορχήστρα σε κύκλο κι ο Νίκος στη μέση να τραγουδάει. Ηχογράφηση μια κι έξω, α λα παλαιά. Καταπληκτική στιγμή και αυτό αποτυπώνεται στην ηχογράφηση".
-----
Το παρόν κείμενο, που καθώς το αναπαρήγαγα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είναι και μια πολύ όμορφη ραδιοφωνική εκπομπή ή podcast, πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ', στο τελευταίο τεύχος αρ. 73, που μπορείτε να το βρείτε εκτός από τη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, στο βιβλιοπωλείο της University Studio Press, στον Ευρυπίδη και στο Φάσμα.
Οι φωτογραφίες είναι άλλες απ΄αυτές της αρχικής δημοσίευσης, ενώ προστέθηκαν τα μουσικά έργα που αναφέρονται στο άρθρο.
Επιμέλεια: Μαρίνα Καρτελιά.
Μάισα Σελήνη - Νίκος Παπάζογλου
Ασπρόμαυρες Ιστορίες - Σωκράτης Μάλαμας
΄Αστρο του πρωινού - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
ΛΕΩΝ Α. ΝΑΡ
Ο Λέων Α. Ναρ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Α.Π.Θ.
και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Νεοελληνικής Φιλολογίας, Βιβλιολογίας
και Διδακτικής της Λογοτεχνίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο (2000), ενώ το 2007
αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας. Τον Νοέμβριο του 2015
έγινε δεκτός ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και τον Δεκέμβριο του 2017 ολοκλήρωσε την μεταδιδακτορική του έρευνα. Το
2007 εξέδωσε (σε συνεργασία με τον Γιώργο Αναστασιάδη και τον Χρήστο
Ράπτη) το βιβλίο Εγώ ο εγγονός ενός Έλληνα, η Θεσσαλονίκη του Νικολά
Σαρκοζί[1], (Καστανιώτης) το οποίο μεταφράστηκε και στα γαλλικά. Το 2009 εκδόθηκε το δίτομο έργο του Ναρ με τίτλο Γιωσέφ Ελιγιά, Άπαντα[2](Γαβριηλίδης), ενώ την ίδια χρονιά επιμελήθηκε το επετειακό λεύκωμα 25 χρόνια Ιανός[3].
Το 2011 κυκλοφόρησε το δίγλωσσο (σε ελληνική και αγγλική γλώσσα) βιβλίο
του με τίτλο Το μέλλον του παρελθόντος, Θεσσαλονίκη 1912-2012[4] (Καπόν), (με φωτογραφίες του Γιώργη Γερόλυμπου), και η μελέτη Ισραηλίτες Βουλευτές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο[5] που επιμελήθηκε το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων. Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο Το παιχνίδι της εξέδρας σχολιασμένα συνθήματα από τα ελληνικά γήπεδα[6](Μεταίχμιο). Το 2017 κυκλοφόρησε (Ευρασία) το θεατρικό έργο του "Δεν σε ξέχασα ποτέ"[7] (μαζί με cd των σεφαραδίτικων τραγουδιών της ομώνυμης παράστασης) που ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 2017[8]. Το 2018 κυκλοφόρησε το βιβλίο Ξανά στη Σαλονίκη. Η μετέωρη επιστροφή των Ελλήνων Εβραίων στον γενέθλιο τόπο (1945-46)[9][10] από τις εκδόσεις Πόλις. Κείμενά του, επίσης, έχουν δημοσιευτεί σε 8 συλλογικούς τόμους.
Το 2020 επιμελήθηκε μέρος από το υλικό
από το αρχείο του Αλμπέρτου Ναρ, με ηχογραφήσεις σεφαραδίτικης μουσικής
που βρίσκεται στο ΕΛΙΑ Θεσσαλονίκης, το οποίο κυκλοφορεί και γίνεται
γνωστό με την τρίγλωσση έκδοση I REMEMBER... ΘΥΜΑΜΑΙ, όπου επιζώντες του Ολοκαυτώματος τραγουδούν Σεφαραδίτικα τραγούδια (εκδόσεις IANOS).
Ο Παναγιώτης Κελάνδριας επιστρέφει με τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο του που φέρει τον τίτλο "Ορίζοντες". Έχοντας πάρει συνέντευξη παλιότερα από τον εν λόγω καλλιτέχνη, η πορεία του που έχει ξεκινήσει ήδη από το 2011 και το σχήμα "Μικρόκοσμοι" με το δίσκο του "Κάθε μέρα όπως πάντα"¨, συνέχισε το 2014 με τον δίσκο "Αγγελοστάλσημο" ως solo δουλειά και στη συνέχεια ήρθε το "Via Negativa" μας αποδεικνύει ότι τώρα με τους "Ορίζοντες" έχουμε να κάνουμε με έναν αεικίνητο δημιουργό, ο οποίος εξερευνά ασταμάτητα τις πτυχές της μουσικής, του στίχου και των σχημάτων με τα οποία συνυπάρχει.
Οι "Ορίζοντες" , η τελευταία δουλειά του Παναγιώτη Κελάνδρια θεωρώ πως είναι η πιο κοντινή στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη αυτή τη στιγμή. Τι εννοώ; Η μουσική είναι προσεγμένη με μία παραδοσιακή χροιά, ενώ το φλάουτο στις ενορχηστρώσεις έχει πολύ ξεχωριστό ρόλο δίνονται μια πνοή πρωτόγονη στη μουσική. Ακόμα, η έμπνευση για το νέο αυτόν δίσκο μοιάζει σαν να παραδόθηκε απευθείας από τη φύση στο μυαλό του Κελάνδρια. Αυτός δε ο νατουραλισμός δένει άρτια από τον στίχο. Ο Κελάνδριας αντιμετωπίζει το φύλλο χαρτί, που έχει μπροστά του για να παραθέσει τους στίχους του με αγνότητα, σεβασμό και παιδικότητα.
Ακούγοντας κανείς τα 5 τραγούδια που αποτελούν το EP αισθάνεται ότι αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια το ένα του άλλου. Ξεχωρίζουν για την κοινωνική και πολιτική ματιά τους, για την γαλήνια καυστικότητα τους και στην πραγματικότητα κάνουν πράξη αυτό που ο Παναγιώτης Κελάνδριας είχε αναφέρει και στη συνέντευξη μας ότι " Ο καλλιτέχνης οφείλει να μιλάει μέσα από τη δουλειά του" για όσα συμβαίνουν.
Ομολογουμένως, ξεχώρισα και αγάπησα το αιχμηρό "Πόσα θέλεις;" και το πιο ποιητικό "Αύριο πάλι από την αρχή" ενώ για το ταξίδι που έκανα ακούγοντας το EP ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η συμμετοχή της Αφροδίτης Διαβάτη με το τραγούδι "Παράκληση" και ο Γιάννης Νικολάου με τον "Καθρέφτη".
Υ.Γ:Αξίζει να ακουστεί, όχι μόνο σε οργανωμένους χώρους αλλά από παρέες που αγαπούν να βρίσκονται στη φύση. Θαρρώ πως θα είναι μυσταγωγική η εμπειρία.
Οι String Demons μετά την πολύ επιτυχημένη συνεργασία τους με τον Ηλία Καρελλά στο Συρανό Ντε Μπερζεράκ τη σεζόν 2019-2020, ενώνουν τις δυνάμεις τους μαζί με την Αρετή Κετιμέ στην καλοκαιρινή παράσταση "Καραγκιόζης Summertime"!
Ο γνωστός σκιοπαίκτης και σκηνοθέτης Ηλίας Καρελλάς, μετά τις sold out παραστάσεις του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο Θέατρο Κάππα, αντλώντας έμπνευση από τις κλασικές παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών και φυσικά την επικαιρότητα, δημιουργεί μια ολοκαίνουργια καλοκαιρινή μουσική κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Καραγκιόζη. Μια παράσταση με ζωντανή μουσική, γιγαντοφιγούρες Θεάτρου Σκιών και τις ξεκαρδιστικότερες ατάκες του πιο αγαπημένου ήρωα μικρών και μεγάλων!
Ζωντανά στη σκηνή, η μοναδική Αρετή Κετιμέ θα μας μαγέψει με τη φωνή και το σαντούρι της, ενώ το εκρηκτικό δίδυμο εγχόρδων String Demons θα μας ξεσηκώσει με τις ανατρεπτικές διασκευές του.
Μια παράσταση – συναυλία, ένα μουσικό ταξίδι από το παραδοσιακό στο κλασσικό, από το heavy metal στο λαϊκό και από το ρεμπέτικο στο ροκ και όχι μόνο!
Ελάτε να ταξιδέψουμε με όχημα το χιούμορ και τη μουσική, σε μια παράσταση που εμπνέεται από την ελληνική παράδοση με σύγχρονη ματιά.
****
Καραγκιόζης Summertime
Διάρκεια: 1 ώρα και 10 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Ημερομηνίες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 1 Ιουλίου | 21:00
Κυριακή 5 Ιουλίου | 21:00
Τετάρτη 8 Ιουλίου | 21:00
Κυριακή 12 Ιουλίου | 21:00
Σινέ Γαλάτσι
Άλσος Βεΐκου
Αγορά εισιτηρίων
Προπώληση: 8 € (Γενική Είσοδος) στο www.viva.gr
Αγορά εισιτηρίου την ημέρα της παράστασης στο ταμείο του Σινέ Γαλάτσι 10 € (γενική είσοδος)
Κρατήσεις / πληροφορίες: 6907656054, 2102138119
Εκδοτήρια Σινέ Γαλάτσι, Άλσος Βεΐκου
Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 19:00-22:00
Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί ακολουθώντας τις ειδικές οδηγίες όπως αυτές προβλέπονται από τις υγειονομικές αρχές, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κοινό και τους συμμετέχοντες.
Ένα παράνομο ζευγάρι συναντιέται για τελευταία φορά στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Εκείνη του ζητεί να χωρίσουν, εκείνος αντιστέκεται. Είναι παντρεμένη και δεν αντέχει άλλο να μοιράζεται. Ο σύζυγος της έχει καταλάβει τα πάντα. Μάταια προσπαθεί να της αλλάξει γνώμη. Κάνουν έρωτα, την αποχαιρετά και της υπόσχεται πως θα προχωρήσει. Όμως ξέρει καλά πως όποιο σώμα και αν αγγίξει, όποια χείλη κι αν φιλήσει, τα χέρια του δεν πρόκειται να την ξεχάσουν.
Το τραγούδι «Στα χέρια μου ψωμί» βρίσκεται στο cd «Αόριστος» του συνθέτη Γιώργου Κωνσταντινίδη και του στιχουργού Απόστολου Στάικος που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2020 από την MLK. Ερμηνευτές του cd ο Θοδωρής Νικολάου και η Παυλίνα Κατσή.
Έπαιξαν οι μουσικοί Γιώργος Κωνσταντινίδης (πιάνο), Χρήστος Περτσινίδης (κλασική, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα), Θοδωρής Κουέλης (μπάσο), Θύμιος Παπαδόπουλος (πνευστά) και Γρηγόρης Συντρίδης (τύμπανα). Ο Γιώργος Ανδρέου υπογράφει την ενορχήστρωση ενώ την επιμέλεια ενορχήστρωσης πρόσθετων ηχογραφήσεων υπογράφουν οι Θύμιος Παπαδόπουλος και Γιώργος Κωνσταντινίδης.
Οι ηχογραφήσεις, η μίξη του ήχου και το mastering πραγματοποιήθηκαν στο studio Στέντωρ με ηχολήπτη τον Σωτήρη Παπαδόπουλο. Ο Γιώργος Ανδρέου ηχογράφησε στο studio BigTime. Οι φωτογραφίες είναι της Μάρως Χρυσανθοπούλου. Την επιμέλεια παραγωγής υπογράφουν οι Γιώργος Κωνσταντινίδης και Απόστολος Στάικος.
Πάντα εύστοχος με τις λέξεις ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δημοσίευσε ένα κείμενο με τίτλο «Η επείγουσα ανάγκη της αλήθειας » στο Documento και έθιξε όλα τα ζητήματα γύρω από τα δεινά που περνάει ο σύγχρονος ελληνικός Πολιτισμός.
Αναλυτικά, ολόκληρο το κείμενο του:
Το τραγούδι αποτελεί την ανάσα της ανθρωπότητας µέσα στους αιώνες. Καµιά µάσκα δεν κατάφερε ποτέ να το φιµώσει. Καµιά κακουχία δεν το σταµάτησε, καµιά καταστροφή δεν το έκανε να σιγήσει. Σε εποχές «καλές», όταν η µουσική µετατρέπεται σε καταναλωτικό αγαθό, ο ακροατής σε πελάτη και ο µουσικός σε υπάλληλο, το τραγούδι συχνά υποφέρει περισσότερο. ∆εν φοβάµαι για τη µουσική. Ανησυχώ όµως για τους µουσικούς, τους φίλους, τους συναδέλφους.
Είµαστε µικρή χώρα, η «αγορά» ήταν πάντοτε περιορισµένη. Με λίγες εξαιρέσεις, οι καλλιτέχνες µας δεν έζησαν ποτέ άνετα. Με την πολυετή κρίση που περνάµε αλλά και µε τις συνέπειες της σηµερινής πανδηµίας η ζωή τους γίνεται πολύ δυσκολότερη. Αν η πολιτεία πιστεύει ότι ο πολιτισµός έχει οποιαδήποτε αξία, θα πρέπει να τον στηρίξει. Είναι υποχρέωσή της να βρει νέους, ευφάνταστους, αποτελεσµατικούς τρόπους να τον ενισχύσει. ∆εν θα το κάνει. Είναι καλύτερη στο να στήνει κατά καιρούς πολυέξοδες, ανούσιες φιέστες, εξυπηρετώντας συχνά άλλους σκοπούς.
Η ευθύνη µένει στους πολίτες. Αν θέλουµε να έχει αξία η ζωή στις δύσκολες µέρες που έρχονται, ο αληθινός καθηµερινός πολιτισµός πρέπει να γίνει το ψωµί και το νερό µας. Το τραγούδι ενός νέου άγνωστου παιδιού, µια ορχήστρα που επιµένει να παίζει, ένα σφύριγµα στον δρόµο. ∆εν έχουµε πια την πολυτέλεια της κατανάλωσης φανταχτερών σκουπιδιών. Εχουµε την επείγουσα ανάγκη µιας αλήθειας. Παρά τις δυσκολίες, ίσως και εξαιτίας τους, πρέπει να βρούµε ξανά τη µουσική µέσα µας. Μας δόθηκε µια ζωή. Κανείς δεν µας υποσχέθηκε ότι θα είναι εύκολη. Ας την κάνουµε τουλάχιστον ουσιαστική.
Η καραντίνα φεύγει, τα ταξίδια θα επιστρέψουν. Ο ιός θα αποτελέσει κάποτε παρελθόν, τα τραγούδια όμως θα μείνουν για πάντα.
Η "Κοσμογυρισμένη" είναι ακριβώς αυτό! Ένα κομμάτι που αναφέρεται στα ταξίδια μας... Τόσο σε αυτά που κάνουμε με αεροπλάνα-πλοία-ΚΤΕΛ-τρένα, όσο και στα μικρότερα & νοερά που κάνουμε στα πλαίσια της σχέσης μας.
Ο Δημήτρης Αρκολάκης παρουσιάζει το Αιγαλιώτικο flamenco.... "Η Κοσμογυρισμένη" από την ταράτσα του, για όλον τον κόσμο!
Ο Γάλλος τραγουδιστής Κριστόφ, σε ηλικία 74 ετών ταξίδεψε για τον ουρανό . Όπως αναφέρει η σύζυγός του Βερονίκ Μπεβιλακά , έφυγε από επιπλοκές πνευμονικής νόσου.Μας χάρισε διαμάντια όπως τα "Aline", "Mots Bleus" και "Oh! Mon Amour".
Ο δημιουργός, συνθέτης και ερμηνευτής κατείχε μια μοναδική θέση στο γαλλικό τραγούδι. Ο μουσικός που δεν σταματούσε να πειραματίζεται ήταν ιδιαίτερα σεβαστός από τη νέα γενιά.
Ο Ντανιέλ Μπεβιλακά όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, είχε νοσηλευτεί και εισαχθεί σε μονάδα εντατικής θεραπείας στις 26 Μαρτίου σε νοσοκομείο του Παρισιού για εμφύσημα (πνευμονική νόσος), πριν μεταφερθεί στη Βρέστη, στη δυτική Γαλλία.
"Ο Κριστόφ έφυγε. Παρά την αδιάκοπη αφοσίωση των γιατρών και των νοσηλευτών, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν", έγραψαν η σύζυγός του και η κόρη του Λουσί σε ανακοίνωση.
Η σύζυγός του δεν ανέφερε ποτέ την νόσο Covid-19 στις ανακοινώσεις της και, όταν ρωτήθηκε τηλεφωνικά από το Γαλλικό Πρακτορείο, επέμεινε στο πρόβλημα του "εμφυσήματος".
Η γαλλική εφημερίδα Le Parisien είχε γράψει κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του Κριστόφ ότι ο μουσικός είχε διαγνωστεί με κορονοϊό, κάτι που ο ατζέντης του τραγουδιστή δεν είχε επιβεβαιώσει.
Ο καλλιτέχνης γνώρισε την επιτυχία από το 1965 με το τραγούδι "Aline".
Η ανακοίνωση της νοσηλείας του και στη συνέχεια η μεταφορά του στη Βρέστη είχε προκαλέσει συγκίνηση στον κόσμο του θεάματος, με καλλιτέχνες και προσωπικότητες να γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανάμεσά τους ο Γάλλος συνθέτης Ζαν-Μισέλ Ζαρ, ο οποίος είχε συνεργαστεί στενά σε δύο από τα σημαντικότερα άλμπουμ του Κριστόφ - και στα ομώνυμα εμβληματικά τραγούδια τους - "Les Paradis Perdus", 1973 και "Les Mots bleus", 1974.
Τον Δεκέμβριο του 2019, ο Κριστόφ συνόψισε την καριέρα του λέγοντας: "Έζησα όμορφες και δύσκολες στιγμές", αλλά "και οι δύσκολες στιγμές μου ήταν όμορφες".
Ο εγκλεισμός μας μεταβολίζεται σε Τέχνη. Με αφορμή τα όσα ζούμε η Μαρία Βούλγαρη μας εμψυχώνει με ένα καινούριο τραγούδι "Θ'αντέξεις". Όπως σημειώνει η ίδια :
«Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δε θα μπορούσαν να με αφήσουν ούτε αμέτοχη αλλά ούτε και ασυγκίνητη απέναντι στον άνθρωπο, στο συναίσθημα και στην ευαισθησία. Έγραψα λοιπόν ένα νέο τραγούδι με τίτλο «Θα αντέξεις» και το μοιράζομαι μαζί σας έτσι απλά με την κιθάρα μου και τη φωνή μου.
Τούτες τις δύσκολες μέρες και στιγμές που περνάμε όλοι, ευτυχώς που υπάρχει κι η τέχνη να δίνει χρώμα στις ζωές μας, να γεμίζει τις ψυχές μας και να εμπνέει τις σκέψεις μας.
Με ωριμότητα, σοβαρότητα, ψυχραιμία, συνέπεια και υπευθυνότητα θα ξεπεράσουμε κι αυτή τη νέα πανδημία που ακούει στο όνομα «κορονοϊός» και που πληγώνει την ανθρωπότητα.
Ας κρατήσουμε συμμάχους την αισιοδοξία, το χαμόγελο, την πίστη , την υπομονή, την ελπίδα και την αγάπη προς το συνάνθρωπο προκειμένου το αύριο να γίνει για όλους μας ένα καλύτερο σήμερα.
Ο Βασίλης Σκουλάς και ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης στη Μουσική σκηνή Σφίγγα
Σάββατο 14 και 21 Μαρτίου
Ο θρύλος της κρητικής μουσικής Βασίλης Σκουλάς συναντά τη νεότερη γενιά της Κρήτης στο πρόσωπο του Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη για δύο μόνο παραστάσεις στη σκηνή της Σφίγγας τα Σάββατα 14 και 21 Μαρτίου!
Μια συνύπαρξη δύο καλλιτεχνών που ενώνουν την παλιά και την νέα γενιά καταφέρνοντας με βάση την παράδοση να μας καλούν σε ένα ταξίδι μέχρι την νεότερη Ελληνική μουσική σκηνή. Συνδυάζοντας το λυρισμό με μεγάλες δόσεις ενέργειας και ηλεκτρισμού, μέσα από μια συνεργασία που μέτρα ήδη αρκετές ζωντανές εμφανίσεις , κοινές συμμετοχές τους , αλλά και μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά που επισφραγίζει την μεταξύ τους πορεία.
Ο Βασίλης Σκουλάς γιόρτασε φέτος τα 60 χρόνια μουσικής πορείας στο κατάμεστο Ηρώδειο. Με καταγωγή τα Ανώγεια της Κρήτης έχει εμφανιστεί σε όλο κόσμο γνωρίζοντας πολύ μεγάλη επιτυχία όχι μόνο στο κοινό της Κρήτης αλλά όλων των Ελλήνων. Τραγούδια από την έντεχνη μουσική σκηνή όπως τα "Ήλιος Θεός", "Θα σε φιλέψω στεναγμέ", " Άσπρο μαντήλι" έρχονται να δέσουν με τα Κρητικά τραγούδια του Βασίλη, "Άνοιξη μπαίνει στο Χωριό", "Επήρανε οι Γωνιές φωτιά", "Μαχαιριές" και άλλα.
Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, ένας από τους πιο εκφραστικούς ερμηνευτές και ανήσυχους δημιουργούς του σύγχρονου τραγουδιού, καταθέτει τη δίκη του πρόταση τολμώντας να πειραματιστεί και να χρησιμοποιήσει σύγχρονες μουσικές φόρμες, δημιουργώντας ένα προσωπικό ύφος. Τραγούδια όπως τα "Έχω μια σκέψη", "Η στιγμή αρκεί", "Κορώνα-Γράμματα", "Να σταθώ στα πόδια μου" και άλλα έχουν αγαπηθεί από το κοινό που τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα.
Παίζουν οι μουσικοί Μιχάλης Παχάκης στο λαούτο και το τζουρά, Δημήτρης Νεονάκης στην ηλεκτρική κιθάρα, Μιχάλης Μπουτσάκης στο ηλεκτρικό μπάσο, Μιχάλης Δασκαλάκης στην ακουστική κιθάρα, Νικόλας Χριστόπουλος στα τύμπανα και Μάνος Τσιριγωτάκης στον ήχο.
Μουσική σκηνή Σφίγγα
Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής (είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)
Ο Σταύρος Λάντσιας, ο Ανδρέας Πολυζογόπουλος και ο Βαγγέλης Στεφανόπουλος
σε μια βραδιά αυτοσχεδιασμού στο FAUST!
Ο Σταύρος Λάντσιας, ο Ανδρέας Πολυζογόπουλος και ο Βαγγέλης Στεφανόπουλος συναντιούνται στην σκηνή του Faust την Κυριακή 5 Ιανουαρίου για μια βραδιά αυτοσχεδιασμού. Η μουσική φτιάχνεται εκείνη την στιγμή και καταστρέφεται την επόμενη για να δώσει την θέση της σε άλλους ήχους και διαθέσεις. Χωρίς προ συμφωνημένες φόρμες αλλά με παρονομαστή το κοινό λεξιλόγιο οι τρεις μουσικοί παίζουν με αναφορές στα αγαπημένα τους στιλ μουσικής. Μερικά από αυτά είναι Jazz, neo soul, afro beat, funk, ambient, house, dub, brazilian, latin, Afro Caribbean, prog rock.
