Απεχθάνομαι το πραγματικό. Το σιχαίνομαι. Να πάει να γαμηθεί.
Οι σκέψεις μου είναι τόσο όμορφες, τόσο γλυκές, τόσο... φανταστικές.
Άνοιξα την μπαλκονόπορτα για να ανεβάσω την τέντα,
Και η σκουριά στο μεντεσέ γέλασε μαζί μου.
Πέταξα το καινούργιο πακέτο με τα τσιγάρα,
Γιατί βρήκα τον αναπτήρα μου άδειο,
Και όλα τα σπίρτα σπασμένα.
Καθάρισα το δωμάτιο κι η σκόνη έκλεγε,
Που δε θα 'χει άλλο παρέα.
Το Υπουργείο Ελευθερίας προειδοποιεί:
Η συλλογική σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Ξυπνήστε,
Φάτε,
Κοιμηθείτε.
Είχα κρύψει πέντε όνειρα σε ένα κουτί με παλιά παιχνίδια.
Να τα έχω καβάντζα,
Για μια ώρα ανάγκης.
Τα φυλάει μια σκιά που άνηκε κάποτε σε ένα ελεύθερο παιδί.
Βρήκε τον δρόμο του όταν χάθηκε στις χώρες των θαυμάτων.
Τώρα αυτός κυνηγάει τους κροκόδειλους,
Και κολυμπάει με τις γοργόνες.
Εσύ που με συντρόφευες χρόνια τώρα,
και μούδειχνες την δύναμη και την
ομορφιά των στίχων…
Και μου ψιθύριζες με τον καιρό στ’ αυτί,
κάποια σκέψη, κάποιο χρώμα στις λέξεις,
και ζωγράφιζα ποιήματα με το μολύβι
και την γομολάστιχα…
Κι’ ένιωθα την ποίηση που ανάβλυζε
κι’ απ’ το πιο ταπεινό άνθος,
κι’ απ’ το πιο μικρό δεντρί,
κι’ απ’ τη λευκοφόρα πεταλούδα του κήπου…
Κι’ έγραφα γράμματα αγάπης και ειρήνης
στον κόσμο…
Και κάθε τόσο εξομολογιόμουν σε σένα…
Πόσες φορές σε γύρευα επίμονα,
κι’ άκουγα τα δάχτυλά σου που έκρουαν,
τις χορδές των λέξεων;
Και η σκέψη μου πέταγε στο άκουσμα της
μουσικής σου;
Ποίηση που είσαι αγάπη, ευτυχία ομορφιά,
αρετή, μυστικό της ψυχής, φωνή της ύπαρξης.
Ω Ποίηση!
Ποίηση αιώνια!
Ατελεύτητη!
Μια ανάμνηση είναι το έργο.
Ένας κόσμος χτισμένος πάνω σε γυαλί.
Με τραμπούκους άγρια ζώα,
Που σε τρομάζουν για να μην το σπάσεις.
Με είχαν να στέκομαι στη γωνία,
Με το κεφάλι κάτω.
Έχωνα στις τσέπες τα χέρια για να βρω πολύχρωμα μαντίλια,
Που η σιωπή τα είχε κάνει μαύρα.
Πρόσμενα τον καλεσμένο της κανονικότητας,
Ο οποίος επέλεξε να ξεχάσει την οδό μου.
Άκουγα το τόμιγκαν να σφυράει,
Στη θήκη του βιολιού κρυμμένο.
Μέσα σε κείνα τα μπορντέλα και τα καταγώγια,
Που ο Ελ Ντιάμπλο με έκανε κτήμα του,
Νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο.
Είναι η αδελφή μου.
Είναι η μητέρα μου.
Είναι ο ξεχασμένος στο κάδρο πατέρας μου.
Είναι τα όνειρα που ξέχασα στο παπουτσίδικο.
Είναι κάθε ξένος που μου μίλησε στο δρόμο,
Και γω τον προσπέρασα.
Τώρα δε θα σβήσω τα κεριά.
Θα καίνε και θα τους τυφλώνουν,
Για να σβήσουν οι αστραπές τους.
Καθοδόν σ’ έναν δρόμο που ίσως να έχω υπάρξει ξανά,
ανάγκη είναι να θαυμάζω,
για να μη μαράζω,
ακόμη και χωρίς εχθρό,
πάλι ανατριχιάζω.
Κι αν δω κάποιο χαμόγελο,
πιθανότατα να είναι εις βάρος μου,
γιατί είμαι τόσο αργός κι
ελλιπές το θάρρος μου.
Κι ό,τι θαυμάζω, θα το μισώ,
γιατί εκείνη το έχει κι εγώ δεν μπορώ να το βρω,
κάνω επίκληση για να μου δανείσει
το κρυφό μυστικό.
«Ω εσύ, που χαμόγελα σπέρνεις
και ελπίδα φωτίζεις,
κάνε μου μια χάρη ή καλύτερα
δωσ’ μου τη δική σου.
Ξεδίψασε τον θυμό μου.
Χόρτασε τις επιθυμίες μου.
Ηρέμησε τα πάθη μου
και αγνόησε τα λάθη μου».
H ευχή πήγε στα σκουπίδια
και η φλόγα στο φιτίλι.
Τι χαμένος.
Κι έκατσα και κοιτούσα.
Εγώ τόσο προσπαθούσα
και για ‘σενα μόνο μιλούσα.
Εσένα θα μισώ.
Γιατί είσαι υπερόπτης.
Κι αν εσύ το έχεις κι εμένα δε μου βγαίνει
τότε είσαι μάγισσα κι ένα πράγμα μένει.
Κάψτε τη μάγισσα.
Εγώ και οι υπόλοιποι εγώ,
θα κρατάμε τον πυρσό.
Κι εσύ πάνω στο ξύλο θα ουρλιάζεις
για να κρατήσεις ζωντανό τον θρύλο.
Οι φλόγες αγκαλιάζουν το δέρμα
και διαλύουν τη μαγεία,
όμως μέσα από κάθε στάχτη,
θα ανθίζει πάντα άλλη μία.
Έμοιαζε η βροχή να είναι απάντηση σε εμάς.
Ότι θα βλέπαμε τις μέρες μας,
Με μάτια δακρυσμένα.
Τίποτα δεν θύμιζε εκείνα τα φθινοπωρινά απογεύματα.
Που κρυμμένοι στα παπλώματα,
Την ακούγαμε να βαράει την τέντα.
Τώρα όλα είναι θολά.
Σαν πυκνή ομίχλη,
Σε μαραμένο δάσος.
Κάνω κίνηση να πιάσω έναν καρπό,
Κι αυτός σαπίζει πριν καν να τον μυρίσω.
Βλέπω τα κύματα και δείχνουν και 'κείνα ταραγμένα.
Ίσως αργότερα κάνω μια βουτιά,
Για να προλάβω τη σημαδούρα.
Χτυπάω τα πόδια μου σ' ένα χώμα δανεικό,
Από όνειρα και θυμό καλλιεργημένο.
Έσπειρα έναν σπόρο από μία χώρα ξένη,
Που κάνουν τα παιδιά εκεί κουμάντο.
Βούτηξα τα χέρια μου στη γη και μάζεψα καρπό,
Που δεν σε κάνει ποιος είσαι να ξεχνάς,
Μα σε γεμίζει δύναμη και φόβο,
Γι' αυτά που οι άλλοι,
Θέλουν να ξεχάσεις.
έχω ξυπνήσει μέσα στο όνειρο μου
διψασμένος και κομματιασμένος,
μασημένος στα δόντια σου
εκατό χιλιάδες φορές.
μέχρι που με φτύνεις
στο πάτωμα.
έχω ξυπνήσει λουσμένος
σε κρύο ιδρώτα
και κάτουρο
εκατό χιλιάδες φορές.
τόσες φορές
ονειρεύτηκα την πλάτη σου,
και ξαφνικά γυρνάς και με ήρεμο πρόσωπο
χαμογελάς με μια αγάπη
που δεν ένιωσες ποτέ.
τρέμω στα όνειρα,
τρέμω τα όνειρα
γιατί πάντα καταλήγουν
να μου λένε την αλήθεια.
στα όνειρα,
εγώ είμαι το μάτι του δαίμονα
που έχει στοιχειώσει το παιδικό μου δωμάτιο.
είμαι εγώ,
όσα χάδια έχω πάρει με ξύλο και υπομονή.
στα όνειρα,
κοιτιέμαι στον καθρέφτη
και βλέπω τα δόντια μου
να διψάνε για αίμα.
κοιτιέμαι και
καμιά φορά
βλέπω εσένα να κλαις
για μια αγάπη
που δεν ένιωσες ποτέ.
Τις νύχτες βγαίνω κρυφά,
Και περπατώ στους δρόμους.
Χώνομαι μέσα σε στενά,
Με προσοχή να μη με δει κανένας.
Κουβαλάω ένα σάκο παλιό,
Με τρία μπαλώματα στην κάθε του πλευρά.
Βγάζω από μέσα παλιά παιχνίδια,
Και τα κρύβω στις γωνίες.
Αν ποτέ τα βρείτε,
Θα μου πείτε γιατί τα πετάξατε εξαρχής;
Έμαθαν πώς για να κλέψεις το όνειρο κάποιου,
Αρκεί να του φορτώσεις μια πραγματικότητα.
Δεν θυμάμαι να ζήτησα ποτέ,
Να με κλείσουν στον κόσμο τους.
Με άρπαξαν ένα βράδυ,
Τη στιγμή που κυνηγούσα ένα κουνέλι.
Μπορούσα στην τρύπα του να είμαι ελεύθερος.
Όταν το κατάλαβαν,
Έβαλαν κυνηγούς να με περιμένουν.
Θέλω να πετάξω σε 'κείνα τ' αστέρια,
Που για να τα φτάσεις,
Θες καράβι πειρατικό.
Να 'χω ξύλινο χοντρό ποδάρι,
Και στον ώμο έναν πράσινο παπαγάλο.
Να ψάξω να βρω τους θησαυρούς των χαμένων παιδιών,
Που με τόσο κόπο έκρυψαν,
Από τα λόγια των μεγάλων.
Να βουτήξω σε γαλαξίες,
Από κρύσταλλο και διαμάντι.
Και να μη με νοιάζει αν θα πιάσω,
Ποτέ ξανά λιμάνι.
Λατρεύω εκείνες τις παραλίες,
Που τις πιάνει η άκρη του ματιού,
Την ώρα που το μηχανάκι τρέχει με εβδομήντα.
Βαράς το σταντ στη μέση του δρόμου,
Και κατεβαίνεις ένα μονοπάτι όλο χώμα και πέτρα,
Με τις σαγιονάρες του περιπτέρου.
Γεμίζει αλάτι το κορμί στις μικρές βουτιές,
Κι ύστερα κουρνιάζεις σε μια ξεχασμένη σκιά,
Κάτω από ένα τυχαίο δέντρο.
Σπάνια αίσθηση γαμώτο.
Αλλά αυτό θέλω μαζί σου.
Να τραβάω μικρές τζούρες ελευθερίας,
Στα κρυφά νησιά του Αιγαίου.
Δύο παιδιά γεμάτα αλμύρα,
Κατακτούν τη γύρω θάλασσα.
Έμοιαζαν κάποτε πολύ,
Μα τώρα είναι ίδια με κάποιους άλλους.
Φοράνε κέρινα φτερά,
Και σπάνε πλάκα με τον ήλιο.
Μπορεί να τους τα λιώσει εύκολα,
Και το έκανε παλιά.
Πρόλαβαν όμως τα φόρεσαν,
Και πέταξαν κοντά του.
Κρίμα που δεν μπορούσαν,
Να δουν την ομορφιά τους.
