Συνταγή Γιατρού | Μάρσια Ιστραηλίδη

Συνταγή Ιατρού 

(γραμμένο με λέξεις αποκλειστικά από το φύλλο οδηγιών Centrac) 

Άγχος. Διαταραχές βαριάς μορφής 

προκαλούν υπερευαισθησία 

δισκία για αδύναμους ασθενείς 

παιδιά με έντονη δυσφορία. 

Συνήθως εξαφανίζονται μακριά 

σε ασφαλές μέρος έχουν ήδη λήξει 

με ψευδαισθήσεις ελεγχόμενα και αυτά 

ώρες μετά την τελευταία λήψη. 

Έχουν αναφερθεί και παράδοξες αντιδράσεις, 

να γίνονται βαθμιαία δραστικοί ενήλικες, 

χωρίς ελαττωμένη λειτουργία, φόβο δράσης. 

Η πιθανότητα δεν έχει εξακριβωθεί, 

όμως υπάρχει- εκτός του φύλλου οδηγιών 

ή συνταγής των ιατρών. 

Βόλτα | Μάρσια Ισραηλίδη

Εκεί που είχα βγάλει βόλτα το χαμόγελο,
κατηφορίζαμε προς την πλατεία,
νιώθω το πόδι να μαγκώνει
το ρούφαγε μέσα η σχισμή στο πεζοδρόμιο

Βούλιαξε τελείως, το είχε καταπιεί
συνέχιζαν ατάραχοι οι περαστικοί
μέρα μεσημέρι όλοι βιαστικοί
μέρα με νυστέρι- πρέπει να κοπεί
                                          σκέφτηκα.

Ξέχασα όμως ότι μου έλειπε ο
πολυμήχανος σουγιάς
και κάθε είδους θέληση
και το χειρότερο
μου στέρευαν οι λέξεις

Κάπως έτσι βρέθηκα μέσα στη ρωγμή
πάντα με το χαμόγελο
-είχε προσκοληθεί-
στο αφόρητο τώρα.

Eίμαστε | Μάρσια Ισραηλίδη

(απάντηση στο ποίημα του Κ. Καρυωτάκη «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες...»

Είμαστε κάτι σπασμένες οθόνες
θραύσματα σκέψης σε ένα φαράσι
μεγάλης ανάλυσης όμως εικόνες
πολέμων, γατιών και κάποιου Ωνάση

Είμαστε πάντα συνδεδεμένοι
καθείς μοναχός δίπλα στον άλλον
σε χωριστά καλώδια μπλεγμένοι
είναι η γενιά των κωφαλάλων

Είμαστε κάτι ειδοποιήσεις
φωτίζουμε πρόσωπα αργά το βράδυ
που στην καλύτερη γίνονται κλήσεις

Άλλαξε η μέρα σου λέει η οθόνη
Απόφαση παίρνεις σε ό,τι συμβαίνει
να συμμετέχεις

απ’το σαλόνι.

Φεύγοντας | Μάρσια Ισραηλίδη

Ο μισεμός είναι καημός όταν αφήνεις πίσω

Ό,τι αγάπησες πολύ, ό,τι θυμίζει σπίτι

Την αδερφή, κουβέντες σας, τα ανίψια που λατρεύεις

Τον ήλιο στο μπαλκόνι σου, τα βράδια με τους φίλους

Ο μισεμός είναι καημός και ας έχεις βίντεο-κλήση

Κοιτάς για πτήσεις διαφυγής με το άγχος της επιστροφής

Και κόμπο στο στομάχι

Δυο-τρεις φορές το χρόνο

-αν είσαι από τους τυχερούς-

Μετράς αντίστροφα ώρα

Όσο για τον υπόλοιπο καιρό

Κρατάς μαζί σου φυλαχτό

Την πιο σφιχτή αγκαλιά πριν φύγεις

Η μάνα σου χαμογελά

Σέρνεις βαλίτσες σιωπηλά,

Κοιτάς μπροστά,

Άλλο ένα δάκρυ πνίγεις.

Πάω σχολείο | Μάρσια Ισραηλίδη

Να κάνω το μπουκάλι να προσγειωθεί

ανάποδα στο πώμα

να βάψω το σχέδιο με το πιο

κατάλληλο χρώμα

Καλύτερα να τρέξω

βαριέμαι να περπατάω

προτιμώ στον τοίχο

να κουτουλάω

Θα πω την αλήθεια

αν με ρωτήσεις

-τη δική μου αλήθεια-

μου αρέσουν οι μάσκες

Θες να δεις τη ζωγραφιά μου;

φτιάχνω μάγισσες απτές

αλλά και πειρατές

πολλά μανιτάρια σχεδόν αληθινά

θα φτιάξω βιβλία να χαθώ σε αυτά

βλέπω τα μάτια της μαμάς στα δικά σου

με κάθε ευκαιρία μία αγκαλιά

καμιά φορά μου ξεφεύγει

και λέω ακόμα πολλά

παραπάνω απ’όσα αντέχεις

Panic attack | Μάρσια Ισραηλίδη

It’s kind of ironic to need the others

but always in the right dosage

-overdose can kill.

An incubus reminds her

every time to keep

some                     distance.

She mumbles to herself-

she asks the shadows

what does it take to keep her breath from failing.

Don’t we all love to blend in?

She has trained herself too well

you can hardly notice

the strain in her,

aside the sweaty palms.

Her face is old

older than anything

she’s around thirty.

Sun inside | Μάρσια Ισραηλίδη

Around the walls surrounding her

Are little doors and windows

She hangs some pictures in bright frames

To travel through while indoors

Special places, secret places

Tiny mirrors mingled with the sand

A cave so sacred, hidden places

She discovers paradise in them

Until the sun got stuck inside her head

-harder to handle than you think-

Trembling her hands

Put on the pair of wings she kept under the bed

Her feet no longer touch the ground

She floated higher and sang

Forgetting all this time

The sun.

A lonely cat | Mαρσια Ισραηλίδη

Smell...it smells like rotten cat food

And then the cat

The three-legged cat

Crippled like her life- and therefore perfect-

Still standing on the roof tiles

Smell... the smell of death

Sometimes essential

Since the cat was silent

Four days long

Who knows,

Maybe it offered its fifth life to her

And she refused,

Or maybe she got tired of filling up the cat food

Who cares,

At least the smell will now be gone

No cats, no smell, no sound

No loneliness around

No more pretending you didn’t see her over the balcony

All smells evaporate

But there’s a wicked stink

inside me

Henri Matisse with his cat