Το ποίημα της ημέρας: Κόκκινο | Οδυσσέας Ελύτης

Καλησπέρα.

Σαν χθες, έφυγε ο τεράστιος Οδυσσέας Ελύτης.




ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ



ΚΟΚΚΙΝΟ





Το στόμα που είναι δαίμονας μιλιά κρατήρας


Φαΐ της παπαρούνας αίμα του καημού


Που είναι μεγάλο κίμινο της άνοιξης


Το στόμα σου μιλάει με τετρακόσια ρόδα


Δέρνει τα δέντρα λιγώνει όλη τη γη


Χύνει μες στο κορμί την πρώτη ανατριχίλα.





Σπουδαία του δάχτυλου ευωδιά το πάθος μου πληθαίνει


Το μάτι μου ανοιχτό πονάει στ' αγκάθια


Δεν είναι η βρύση που ποθεί των δυο στηθιών τα ορνίθια


Όσο το βούισμα της σφήκας στους γυμνούς γοφούς.





Δώστε μου την ουλή του αμάραντου τα μάγια


Της κλώστρας κοπελιάς


Το <<αντίο>> το <<έρχομαι>> το <<θα σου δώσω>>


Σπηλιές υγείας θα το πιούνε στην υγεία του ήλιου


Ο κόσμος θα 'ναι ή ο χαμός ή το διπλό ταξίδι





Εδώ στου ανέμου το σεντόνι εκεί στου απείρου τη θωριά.


Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνοιας


Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς


Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου


Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω.





Ήλιος ο Πρώτος





Εκδόσεις Ίκαρος

Here in this spring | Dylan Thomas

Καλησπέρα.


Για σήμερα, ένα ποίημα του μέγιστου Ουαλού ποιητή Ντίλαν Τόμας. 

DYLAN THOMAS



HERE IN THIS SPRING 

Here in this spring, stars float along the void;

Here in this ornamental winter

Down pelts the naked weather;

This summer buries a spring bird. 

Symbols are selected from the years'

Slow rounding of four seasons' coasts,

In autumn teach three seasons' fires

And four birds' notes. 

I should tell summer from the trees, the worms

Tell, if at all, the winter's storms

Or the funeral of the sun;

I should learn spring by the cuckooing, 

And the slug should teach me destruction.



A worm tells summer better than the clock,

The slug's a living calendar of days;

What shall it tell me if a timeless insect


Says the world wears away?

Twenty-Five Poems

Το ποίημα της ημέρας: Οι αισθήσεις | Paul Eluard

Καλησπέρα.


Για σήμερα έχουμε ένα ποίημα του μεγάλου υπερρεαλιστή ποιητή Πωλ Ελυάρ.


PAUL ELUARD

ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Ξεντυμένη και με το μέτωπό σου αγνό
Γκρεμίζεσαι σαν νά ’σουνα τσεκούρι
Σπινθηροβόλο και μ’ ένα βάρος πάνω σου
Που κάνει το μολύβι ν’ ανεβαίνει


Άκου το ρουμπίνι πώς ανθίζει
Και πώς το τυρκουάζ μαραίνεται
Το στόμα σου την όψη σου γητεύει
Και το κορμί σου πια μπορεί να ρθεί
Χτυπώντας λες κι είναι αληθινή καρδιά.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Tο ποίημα της ημέρας: εφτά χάικου | Matsuo Basho

Καλησπέρα.

Για σήμερα έχουμε εφτά χαϊκού του μεγάλου Ιάπωνα ποιητή  Ματσούο Μπάσο.

MATSUO BASHO

Η εαρινή μπόρα

κάτω απ’ τα δέντρα

στάλες καταλήγει.

Εκεί που χάνεται

ο κούκος -

ένα νησί.

Σύννεφα του Ιούνη

αράζουν στην κορυφή

Αρασιγιάμα.

Βιολέτες του βουνού -

του μονοπατιού

τα τιμαλφή.

Λείψανο του Έντο -

το αεράκι του Φούτζι

στον ανεμόμυλο.

Το φεγγάρι χάθηκε:

απόμειναν τέσσερες

τραπεζιού γωνίες.

Το πρώτο χιόνι

της μισοτελειωμένης

γέφυρας.

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Το ποίημα της ημέρας: Στην Ισλανδία | Jorge Luis Borges

Καλησπέρα.


Ένα ποίημα του μεγάλου λατινοαμερικανού συγγραφέα και ποιητή Χόρχε Λουίς Μπόρχες,


για σήμερα.



JORGE LUIS BORGES



ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ


Από τους τόπους της ωραίας γης
που εξάντλησαν η σάρκα μου κι η σκιά της
είναι η πιο απόμακρη και η πιο οικεία,
Εσχάτη Θούλη, των πλοίων Ισλανδία,
με το πεισματάρικο αλέτρι και το σταθερό κουπί,
με τ' απλωμένα δίχτυα της θαλάσσης,
με το παράξενο αυτό φως του ακίνητου δειλινού
που συγχωνεύει τον θολό ουρανό με τα χαράματα
και με τον άνεμο που ψάχνει τα χαμένα
καραβόπανα του βίκινγκ. Χώμα ιερό
ήσουνα η μνήμη της Αλαμανίας
και ξαναβρήκες τη μυθολογία σου
για κάποιο σιδερένιο δάσος και το λύκο του
και για το πλοίο που φοβούνται οι θεοί,
από τα νύχια των νεκρών φτιαγμένο.
Ισλανδία, σε ονειρεύτηκα πολλές φορές
από εκείνο το πρωινό που ο πατέρας μου
έδωσε στο παιδί που ήμουν και είμαι ακόμα ζωντανό
μια απόδοση της Völsunga Saga
που τώρα αποκρυπτογραφήθηκε στη σκοτεινιά μου
με του αργόσυρτου λεξικού τη συμπαράσταση.
Όταν το σώμα πια κουράζεται απ' τον άνθρωπό του,
όταν σβήνει η φωτιά κι έχει απομείνει στάχτη,
είναι να ξαναρχίζεις τη θητεία
σ' ένα απέραντο εγχείρημα· εγώ
διάλεξα το εγχείρημα της γλώσσας σου,
αυτά τα βόρεια λατινικά που αγκαλιάσαν
τις στέπες και τις θάλασσες
ενός ολόκληρου ημισφαίριου κι αντήχησαν στο Βυζάντιο
και τις παρθένες όχθες της Αμερικής.
Ξέρω, δε θα τη μάθω, με περιμένουν όμως
τα δώρα που μου υπόσχεται η αναζήτηση,
κι όχι ο σοφά απρόσιτος καρπός.
Το ίδιο θα αιστανθούν κι όσοι εξερευνούν
τα άστρα ή των αριθμών την ακολουθία...
Μόνο η αγάπη, η ανήξερη αγάπη, Ισλανδία.





Ποιήματα


Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης


Εκδόσεις Πατάκης

Το ποίημα της ημέρας: Βραδινές σκέψεις | Τάσος Λειβαδίτης

Καλησπέρα.

Τάσος Λειβαδίτης για σήμερα. Ένα ποίημα από την λεγόμενη υπαρξιακή του περίοδο,


από την εξαιρετική συλλογή ‘’βιολέτες για μια εποχή’’.


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


ΒΡΑΔΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

  Έπρεπε ν’ ανακαλύψω γρήγορα το μυστικό – ήταν μιά υπόθεση σκοτεινή, μιά συνωμοσία θά ’λεγα, για την οποία όλοι απέφευγαν να μιλήσουν, ακόμα κι ο ίδιος ο πατέρας μου μετά το δείπνο άναβε τσιγάρο κι έμενε σιωπηλός, εγώ ονειρευόμουν ένα λεωφορείο μιά νύχτα φθινοπωρινή, μιά εκδρομή με παλιούς φίλους στο χαμένο μας όνειρο ή άφηνα τις μύγες πάνω στο πρόσωπό μου διότι λησμόνησα να σας πω ότι είχα πεθάνει από καιρό, μόνο που έπρεπε να το κρύβω, γιατί τί άλλο πιο επαίσχυντο από συντρόφους που λιποτακτούν ή ακόμα χειρότερο που επιμένουν να ονειροπολούνε.

  

Κι ίσως, σκέφτομαι, η Κόλαση είναι ένα παιχνίδι

                      που κερδίζεις.



Ποίηση 3


Εκδόσεις Μετρονόμος

To ποίημα της ημέρας: Σώμα εν όψει | Octavio Paz

Καλησπέρα.



Για σήμερα έχουμε ένα ποίημα του μεγάλου ποιητή και δοκιμιογράφου, Οκτάβιο Πας.


ο Οκτάβιο Πας έζησε την μεξικανική επανάσταση και τα θλιβερά γεγονότα της, ενώ


αναγκάστηκε να μεταναστεύσει μικρός. Στη γραφή του, επηρεάστηκε κυρίως από τον


Τ.Σ. Έλιοτ. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1990.

OCTAVIO PAZ


ΣΩΜΑ ΕΝ ΟΨΕΙ

Το δε σκότος εκ νέου ηνέωκται

και φανερώνει το κορμί σου:

η κόμη σου, φθινόπωρο βαρύ, χυμένα νερά του ήλιου,

το στόμα σου με τη λευκή πειθαρχία

των καννιβαλικών σου δοντιών

που ’ναι φυλακισμένα σε φλόγες ανάμεσα,

το δέρμα σου ψωμί με κάτι λίγους κόκκους σουσαμιού

και τα μάτια σου καμένη ζάχαρη,

κι όλα πάλι μαζί τόπος όπου ο χρόνος δεν κυλάει,

κοιλάδες που μόνο τα δικά μου χείλη τις γνωρίζουν,

σελάγισμα του φεγγαριού που όλο ανεβαίνει

από τα στήθη στο λαιμό σου,

απολιθωμένος καταρράκτης οι ώμοι σου,

υψίπεδο η ωμή κοιλιά σου

και γιαλός τα πλευρά σου ατέλειωτος.




Τα μάτια σου είναι τ’ ακίνητα μάτια της τίγρης

κι αφού περάσει ένα λεπτό

τα υγρά γίνονται μάτια του σκύλου.

Τα μαλλιά σου κυψέλη και βομβίζουνε μέλισσες πάντα.

Η ράχη σου αργοκυλάει κάτω απ’ τα μάτια μου

σαν του ποταμού τη ράχη στο φως της πυρκαγιάς.



Ύδατα καθεύδοντα σμιλεύουν μέρα-νύχτα

τη χωματένια μέση σου,

και στα πλευρά σου,

τα αχανβή σαν τις άμμους της σελήνης

ο άνεμος φυσάει από το στόμα μου

κι ένα μεγάλο βογγητό

βγαίνει και σκεπάζει με τα δυό τεφρά φτερά του

τη νύχτα των σωμάτων

σαν ίσκιος αετού στη μοναξιά από πάνω της ερήμου.



Στων ποδιών σου τα δάχτυλα

από κρύσταλλο εαρινό φτιαχτήκαν τα νύχια.

Στους μηρούς σου ανάμεσα υπάρχει ένα πηγάδι

και έχει νύσταλα νερά:

παραλία όπου η θάλασσα η νυχτερινή πάει και ξαποσταίνει

με το μαύρο της φαρί στον αφρό καβάλα,

σπήλαιο σε πρόποδες βουνού που κρύβει θησαυρούς,

κάμινος με προσφορές θυσιών και ολοκαυτώματα,

χείλη μισάνοιχτα που χαμογελούνε αποτρόπαια,

του φωτός γάμοι και του ζόφου,

ορατών τε πάντων και αοράτων

(ενθάδε η σάρκα προσδοκά ανάστασιν νεκρών,

τη δικιά της ανάσταση,

η δε ημέρα ζωήν την αιώνιον).



Πατρίδα αιμάτων,

και είναι

η μόνη γη που την ξέρω και με ξέρει,

η μόνη γη και πατρίς που πιστεύω,

η μόνη πύλη που ανοίγει και άγει στο άπειρο.




Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Το ποίημα της ημέρας: Χειμερινά σταφύλια | Ανδρέας Εμπειρίκος

Καλησπέρα.

Σήμερα, έχουμε Ανδρέα Εμπειρίκο. Ο Εμπειρίκος υπήρξε ο εισηγητής του υπερρεαλισμού

αλλά και της ψυχανάλυσης στην Ελλάδα. Είναι από τους σημαντικότερους υπερρεαλιστές

ποιητές, με ιδιάζουσα γλώσσα, μαζί με τον Νίκο Εγγονόπουλο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ

Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ' ολίγον να

πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την

φευγαλέα συμφορά. Kανείς δεν μίλησε. Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των

υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι

μια χώρα μαγεμένη. K' έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά

που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.

Υψικάμινος

Εκδόσεις Άγρα

To ποίημα της ημέρας: Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος | Νίκος Καρούζος

Καλησπέρα.

Σαν σήμερα, στις 4 Μαρτίου του 1851, γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Τον τιμούμε, με ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου γι’ αυτόν.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Ο ΑΚΕΡΑΙΟΣ ΚΥΡ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Θαμνώδη ρήματα και φύλλα καταπράσινα της γλώσσας.

Μεγάλος άνθρωπος κι ανέσπερος έλληνας που κράτησε

τον πόνο στο σωστό του το ύψος

αγνοώντας και δημοτικισμούς και εξελικτισμούς και μόδες

αγνοώντας τα εκάστοτε μορμολύκεια

την ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων

αγνοώντας τον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας

ο ανοξείδωτος.

Ήδη τα θύματα της Προόδου που πρόωρα σκουριάζει

πάνε στην πατρίδα του τη Σκιάθο

κι αγοράζουν ελπίζοντας οικόπεδα

πάνε για λίγο αεράκι λίγη θάλασσα και φρέσκο φεγγάρι.

Μα είν’ αδύνατο να κοροϊδέψουμε τη ρημαγμένη φύση

με ξιπόλητα Σαββατοκύριακα και με τροχόσπιτα.

Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος

εκείνος ο περιούσιος Παπαδιαμάντης

και το κεράκι μας ακόμη δεν το θέλει.

Από τη συλλογή: «Χορταριασμένα χάσματα», 1974.

Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, A΄, (1961-1978)», Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 312.

To ποίημα της ημέρας: Άγριο Γεύμα | Λευτερής Πούλιος

Γεια χαρά.

Στη σημερινή μας στήλη, φιλοξενούμε ένα ποίημα του Λευτέρη Πούλιου. Ο Λευτέρης

Πούλιος, είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της γενιάς του ’70. Θα μπορούσαμε να

πούμε, πως είναι ένας μπητ αλλά και βαθιά λυρικός ποιητής συνάμα. Οι στίχοι του είναι

υπαρξιακοί ως επί το πλείστον, μα κυρίως τείνουν (ας το πούμε) προς μια επείγουσα

μεταφυσική.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

ΑΓΡΙΟ ΓΕΥΜΑ

Παίρνω το δρόμο και μπαίνω βαθμηδόν στην πιο πυκνή

ουδέτερη μέρα του ανθρώπινου χρόνου

καθώς με πλήττει η διαβάθμιση της ύπαρξης

γλιστρώντας μέσα από μπερδέματα ύπουλα.

Οι αισθήσεις μου εξαρθρώνονται

τεράστια κύματα σχίζουν τη γλώσσα

πίθηκοι μαζεύουν το ονειρευόμενο κρανίο μου

και με αφελή σκληρότητα ρουφούν το μυαλό

ο ήλιος σκορπίζει τη φλόγα του στον οργασμό των ματιών μου

ένας ήλιος αγωνιώδης των παραλογισμένων

της απορράκωσης και της υποψίας

και οι σκιές έρπουν πάνω στη σάρκα μου

κρύβοντας την ακαταστασία μου τα ψέματά μου.

Το αλληγορικό σχολείο

Εκδόσεις Κέδρος

Το ποίημα της ημέρας: Η είσοδος του Θησέα στην Αθήνα | Γιάννης Ρίτσος

Καλησπέρα.

Γιάννης Ρίτσος, για σήμερα. Ένας από τους πιο ερωτικούς μας ποιητές. Εκτός από τεράστιος

ποιητής, ο Ρίτσος υπήρξε και μέγας γνώστης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αλλά και

ιστορίας. Ύμνησε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες και κάλλος όσο ελάχιστοι.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Μετά τη μεγάλη υποδοχή και τις θυσίες στο βωμό του Μειλίχιου Δία

πλάι στις λυγαριές του Κηφισού, προχώρησε προς την Αθήνα —

νέος εξαίσιας ωραιότητας, με πορφυρό χιτώνα,

με τη θεσσαλική χλαμύδα, με τα δυο του ακόντια,

με τη λαβή του ξίφους από ελεφαντόδοντο

και τη λακωνική του περικεφαλαία. Η εμφάνισή του

πρόδιδε πιότερο ένα παλικάρι των διασκεδάσεων

παρά έναν εξολοθρευτή. Γι’ αυτό προκάλεσε τα σκώμματα

των εργατών, πάνω στις σκαλωσιές, που δούλευαν στο αέτωμα

του Δελφινίου Απόλλωνα. Και, τότε, εκείνος

ξέζεψε μια βοϊδάμαξα που βρίσκονταν κει πλάι,

τη σήκωσε με το ’να χέρι του και τη σφεντόνισε

πολύ πιο πάνω απ’ το ναό. Ύστερα, δίχως λέξη,

τράβηξε για τ’ ανάκτορο του Αιγέα. Οι εργάτες

μαζί κι οι θεοί τον κοίταζαν εκστατικοί απ’ τ’ αετώματα.

Ποιήματα Θ’ τόμος

Εκδόσεις Κέδρος

Το ποίημα της ημέρας: Η αστραπή | Arthur Rimbaud

Καλησπέρα.



Ένας μεγάλος προφήτης για σήμερα. Ο Αρθούρος Ρεμπώ. Για τόσο μεγάλες διάνοιες, κάθε


περιγραφή ή σχολιασμός είναι περιττά, ορισμένες φορές. Ας μιλήσει η ποίησή του, που


είναι καθρέφτης αυτού του αιώνα (και θα είναι και του επόμενου).


ARTHUR RIMBAUD




Η ΑΣΤΡΑΠΗ



Η ανθρώπινη εργασία! Η έκρηξη που φωτίζει κάπου κάπου την άβυσσό μου.


«Τίποτα δεν είναι μάταιο· εμπρός, ζήτω η επιστήμη!» κηρύσσει ο σύγχρονος Εκκλησιαστής, δηλαδή όλος ο κόσμος. Κι όμως, οι ελεεινοί και οι κηφήνες κλείνουν με τα πτώματά τους το δρόμο των άλλων... Αχ! γρήγορα, κάντε πιο γρήγορα· εκεί κάτω, πέρα από τη νύχτα, οι μέλλουσες ανταμοιβές, οι αιώνιες ... θ’ αφήσουμε να μας ξεφύγουν; ...


— Τι να κάνω; Την εργασία την έχω δοκιμάσει και η επιστήμη είναι πολύ αργή... Ας καλπάζει η προσευχή, ας αστράφτει κι ας βροντά ... είναι ολοκάθαρο. Πολύ απλό, και κάνει τόση ζέστη· θα τα καταφέρουν και χωρίς εμένα. Ξέρω το χρέος μου, και θα είμαι περήφανος, όπως τόσοι άλλοι, παραμελώντας το.


Η ζωή μου ρήμαξε. Άντε! Ας κάνουμε το κορόιδο, ας τεμπελιάσουμε, έλεος! Και θα επιβιώσουμε διασκεδάζοντας, ονειροπολώντας εκτρωματικούς έρωτες και μυθικά σύμπαντα, γκρινιάζοντας και μεμψιμοιρώντας για τα φαινόμενα του κόσμου: σαλτιμπάγκος, ζητιάνος, καλλιτέχνης, ληστής – παπάς! Στο κρεβάτι του νοσοκομείου μού ξανάρθε έντονη μυρωδιά λιβανιού: μυροφύλακας, εξαγορευτής, μάρτυρας...


Τα φαντάσματα της άθλιας ανατροφής μου επιστρέφουν. Και λοιπόν;... Να κλείσω τα είκοσι, μια και τα κλείνουν κι άλλοι...


Όχι! όχι! Τούτη την ώρα ξεσηκώνομαι ενάντια στο θάνατο! Η εργασία μοιάζει εντελώς ασήμαντη μπροστά στον εγωισμό μου: προδίδοντας τον κόσμο θα συντόμευα πολύ το μαρτύριό μου. Την ύστατη στιγμή θα τά ’βαζα με τους πάντες...


Και τότε, αχ! καημένη μου ψυχή, αποχαιρέτα τη την αιωνιότητα!



Μια εποχή στην κόλαση


Μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης


Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Το ποίημα της ημέρας: [Κεθέρ Ελυών] | Χρήστος Γάλλιος

Καλησπέρα.

Σήμερα φιλοξενούμε ένα ποίημα του εκλεκτού φίλου Χρήστου Γάλλιου. Στα ποιήματα

αυτού του βάκχου της γραφής, ο μύθος είναι η πραγματικότητα (και ίσως και η συντριβή

της) και ο χρόνος πάει περίπατο. Στην εκστατική του πένα, διαφαίνονται επιρροές από την

προσωκρατική σοφία αλλά και την ανατολική, άρτια συνδυασμένες.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΑΛΛΙΟΣ

[Κεθέρ Ελυών]

Εξαπτέρυγα οι νύχτες

ανεμίζουν στα κιάλια της έμμονης μαγείας

ξεφυλλισμένες πάνω απ’ το αστεροσκοπείο

σαν αλκυόνες πετούν

μυδράλια απόδημης εκστρατείας

στον πορθμό του αλλιώτικου

γδύνουν την όραση με ανατριχίλα

θαύμα πιο μέγα

απ’ όσους ουρανούς κι αν δρέψει

η ωδή των σωθικών

στο μελαμψό κουρνιαχτό του τρύγου,

δαιμόνιο ασυγκρίτως πιο ένθερμο

απ’ τον ζήλο του εφευρέτη

και το βελούδο των κοριτσιών,

μια αντίλαλος μέσα μου φυσά τα πνευστά

διάπλατη και αθρυμμάτιστη στο ουσιώδες μυστήριο

του γένους μου

τυλίγει την ομορφιά στην εντολή του απόηχου

της σωφροσύνης τον όφι στης Μητέρας τη θήλη

με γάργαρες ευλογίες στο γέλιο του νερού

κι έτσι πως θα μπορούσα να υπάρξω;

είμαι το διαρκές αυλάκι του νέκταρος

το έρνος του φυλλοβόλου προσώπου

που κρατά η εξόριστη τιτανίς

στη λιποθυμία του ικέτη.

Το ποίημα της ημέρας: Η ανάμνηση του έρωτα | Jacques Prevert

Καλησπέρα.

Για σήμερα, ένα ποίημα του μεγάλου Γάλλου ποιητή Ζακ Πρεβέρ, σε μετάφραση της φίλης

Νικολέττας Σίμωνος.

JACQUES PRÉVERT

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Η ανάμνηση του έρωτα δεν είναι μια καρδιά

στην άκρη μιας αλυσίδας, ούτε γραμμένο όνομα

πάνω σ’ ένα γουρουνάκι από μελόψωμο στο πανηγύρι

μήτ’ ένα πυροτέχνημα που σκάει στων χεριών το κράτημα·

τέλος, δεν είναι αυτό που είναι χαραγμένο

στη μνήμη μου, είναι αυτό που είναι αόρατα χαραγμένο

πάνω σ’ ολάκερο το σώμα μου,

το σώμα μου το χορτασμένο από αγάπη, χάδι, θαυμασμό.

Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Το ποίημα της ημέρας: Υιός Οιάγρου | Δ. Π. Παπαδίτσας

Καλησπέρα.

Ένας πολύ σημαντικός ποιητής για σήμερα. Ο Δ.Π. Παπαδίτσας. Ο ίδιος έχει μια πολύ

ενδιαφέρουσα θεώρηση για την ποίηση, που τη βρίσκουμε στο «Ως δι' εσόπτρου». Εκεί ο

Παπαδίτσας μας λέει: «Η ποίηση είναι η αυθεντικότερη γλώσσα, δηλαδή νηπιακή γλώσσα,

όπου το πράγμα, η έκφρασή του, η ονομασία του, η περιγραφή του, ο ήχος του, η

μνημιακή του ανάκληση, όλα μαζί είναι ένα. (μνημιακή ανάκληση: μια ολόκληρη

διαδικασία για να ξαναμπούμε στον εαυτό μας που γνωρίζει). Κάθε ποιητής μιλάει σαν

νήπιο, δηλαδή ακατανόητα για κείνους που έχουν ξεχάσει την πρώτη τους, την πιο αληθινή

γλώσσα».

Δ. Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

ΥΙΟΣ ΟΙΑΓΡΟΥ

δίψᾳ αὖος ἐγώ καὶ ἀπόλλυμαι

ΟΡΦΙΚΟ

Στεγνός από τη δίψα σου

στο γυρισμό σου

πλάι στη λευκή κυπάρισσο

ρίψε την ονειρόπετρα στη λίμνη

Αριστερά σου

πιες απ' την άλλη κρήνη

Τί με καλείς πού με καλείς

σε ποιό σημείο με σκάφτεις;

Μην πλησιάσεις

Ούτε θα μάθεις

ούτε αν ρωτήσεις θ’ απαντήσεις

διότι διψοπρεπώς συγκατανεύεις

δενδροπρεπώς φτάνεις στο σύννεφο

με τον καρπό και το λιβάδι αμφικαλύπτεσαι

Είσαι ή δεν είσαι ζωντανός

βροντάει το πέσιμο της γύρης

κι έχουν σωπάσει

του σκελετού σου οι ψίθυροι.

[11.1.1984]

Ποίηση

Εκδόσεις Αστρολάβος/Ευθύνη

Το ποίημα της ημέρας: Reality | Charles Bukowski

Καλησπέρα.


Μπουκόβσκι για σήμερα. Ρεαλισμός βαθύς, ρεαλισμός στυγνός, ρεαλισμός που σκοτώνει.



CHARLES BUKOWSKI



REALITY

my little famous bleeding elbows my knotty knees (especially) and even my balls hairy and wasted. these blue evenings of walking past buildings where Jews pray beautifully about seasons I know nothing of and would leave me alone with the roaches and ants climbing my dying body in some place too real to touch.



Mockingbird Wish Me Luck


Harper Collins Publishers

To ποίημα της ημέρας: Σονέτο 27[Γυμνή είσαι τόσο Απλή] | Pablo Neruda

Καλησπέρα

Ένα ποίημα του Πάμπλο Νερούδα, στη σημερινή στήλη. Ένας ποιητής επαναστάτης, ένας

ερωτικός ποιητής, που έμελλε να είναι η φωνή ενός ολόκληρου λαού, του λαού της Χιλής,

ενάντια στην τυραννία και την καταπίεση.

PABLO NERUDA

ΣΟΝΕΤΤΟ 27 [ΓΥΜΝΗ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ…]

Γυμνή είσαι τόσο απλή σαν τό ’να από τα χέρια σου –

λεία, χθόνια, κυκλική, ελάχιστη και διάφανη·

γραμμές σελήνης έχεις, μονοπάτια μήλινα:

γυμνή είσαι αδυνατούλα σαν το στάρι το γυμνό.

Γυμνή είσαι γαλανή, όμοια με τη νύχτα στην Κούβα –

περιπλοκάδες κι άστρα στεφανώνουν τα μαλλιά σου·

γυμνή είσαι απέραντη, θεόρατη και κίτρινη

σαν καλοκαίρι δίπλα σ’ εκκλησιά χρυσαφωμένη.

Γυμνή είσαι τοσηδά, σαν το μικρό νυχάκι σου·

καμπύλη, ρόδινη, απαλή σαν πώς γεννιέται η μέρα,

σαν πας και χώνεσαι στα καταχθόνια του ντουνιά

λες κι είναι σήραγγα μακριά, όλο δώματα αόμματα:

η διαύγειά σου ντύνεται, φυλλορροεί και σβήνει

και, πάλι, πιο μετά, δικό σου χέρι γίνεται.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής