Ζωή | Έλλη Πράντζου

Κορόιδεψε τη θλίψη που σου 'μάθαν για ζωή,
"πραγματικότητα" είναι, θα περάσει.
Τι νόμιζες, πως είναι η αλήθεια;
Εκείνη είναι άλλη φάση, φίλε,
μην την μπλέκεις με ρεαλισμούς.
Σκάσε ένα πλατύ χαμόγελο μέσα στα μούτρα τους
και φύγε.
Φύγε μακριά τους.
Απέναντι απ' τον φόβο στέκεται η ζωή.
Αγέρωχη.
Μ' ένα τέτοιο χαμόγελο ως τ' αυτιά, έτσι,
γεμάτη θράσος.
Πάντα θα σε προκαλεί κατάμουτρα
μέχρι να την κάνεις κάποτε δική σου.



Φωτογραφία Ευτυχία Πασχαλίδου

"Τρελοί" και παιδιά | Έλλη Πράντζου

Ενστικτωδώς
χτυπάω συνέχεια πόρτες
που μοιάζουν ν' ανήκουν
σε "τρελούς" ή παιδιά.
Ίσως αναζητάω τ' όνειρο
που είναι η δική μου αλήθεια.
Από μικρό κι από τρελό, λένε.
Είμαι πάντα το ένα,
παλεύω κάθε μέρα
να παραμείνω το άλλο.
Για την "αλήθεια"
μη με ρωτάς.


Φωτογραφία Έλλη Πράντζου

Θα ΄θελα να γινόμουν μάνα σου | Μαριλένα Κολλάρου

Θα ΄θελα να γινόμουν μάνα σου,
να σε κάνω μωρό
μικροσκοπικό κι αθώο.
Να χωράς στη χούφτα
και να νανουρίζεσαι από την ανάσα.

Θα ήθελα έναν άνθρωπο να διαμελιστώ,
να μοιραστώ τη χαρά
σαν κοιτάς
σαν αγγίζεις
σαν απευθύνεις το βλέμμα.

Να χωρούσες στην παλάμη
να κούρνιαζες στο στήθος,
να γεννούσα ένα θαύμα.

Πολύ τυχερή, εκείνη η μητέρα σου!

Όπως ακριβώς εσύ | Μαριλένα Κολλάρου

-Έλα μαμά...

Ερωτεύτηκα,
διαφέρουμε.
Τα ακούσματα του
δεν εμπεριέχουν την αισθητική μου.
Φοράει χαμηλοκάβαλα τζιν,
καπνίζει.
Δεν ξέρει να μαγειρεύει
ούτε τι είναι οικονομία.
Δεν είναι σαν τον μπαμπά.
Δεν ξέρω εάν το είπα για καλό.
Θυμώνει, θυμώνει
συχνότερα απ' όσο αντέχω.

Πριν μια εβδομάδα έκλαψα από τις φωνές του.
Είναι σαν τον μπαμπά,
σαν εσένα.
Με απεχθάνεται καταβάθος,
δεν βρίσκει κάτι να εκτιμήσει σε εμένα,
όπως ακριβώς εσύ.

Με έβρισε, με αμφισβήτησε, με μείωσε
δεν έφυγα
γιατί ήμουν συνηθισμένη,
είμαι
το ξέρεις.

Μην στεναχωριέσαι, όλα πέρασαν.
Οι ευθύνες δικάζουν εμένα
μετά την ενηλικίωση,
όμως η φωνή της συνήθειας
υπερβαίνει τη γαλήνη που ονειρεύομαι.
Όταν με μείωσε
ένιωσα ότι είχε δίκιο.
Επιβεβαιωθήκατε - είχατε δίκιο.
Όντως, υστερούσα
πάντοτε θα υστερώ
εκείνος, απλά το αναγνώρισε.

Με ατίμασε,
κι είναι μια απογοήτευση τόσο οικεία,
το δάκρυ τόσο γλυκό•
σχεδόν μου έλειψε, σχεδόν το χρειαζόμουν.

- Έλα μαμά, ερωτεύτηκα.
Ήθελα απλά να ξέρεις
ότι οι καρποί που έσπειρες 
άνθισαν
ήρθε ο καιρός
να καταστρέψω τη ζωή μου.

Τα Άσκημα Πρόσωπα | Μαριλένα Κολλάρου

Φέρει κάτι όμορφο η ασκήμια 

μια διπλή ανάγνωση.

Επιβάλλει βαθύτερα βλέμματα 

κι αμηχανία.

Τα άσκημα πρόσωπα, με το μέτωπο να αντανακλά το πάτωμα 

κρύβουν ζευγάρια μάτια

έτοιμα να αγαπήσουν από το πρώτο κοίταγμα.

Τα άσχημα πρόσωπα, κρύβουν παλάμες ζεστές

συνήθως αχρησιμοποίητες,

μη αλλοιωμένες σε χρήσεις άσκοπες.

Ακμές και μυωπίες, μα κυρίως όνειρα 

αγιάτρευτα.

Μύτες ικανές να κρατήσουν το παλτό σου

καθώς θα αχνίζει ο καφές που παρήγγειλες.

Χείλη μονίμως σκασμένα, 

άκομψα δαγκωμένα από δικά τους δόντια•

αποτυπώνουν τις ντροπές

και την επίγνωση της κακής φτιαξιάς.

Σώματα καχεκτικά, λεκάνες υπερφορτωμένες

ρούχα χθεσινά 

τα άσχημα πρόσωπα 

ασχημαίνουν όσο κοιτάς πιο κάτω,

ομορφαίνουν σαν κοιτάξεις βαθύτερα.

Πίσω από 'κεινα

- μην επιδιώξεις να αφαιρέσεις το δέρμα 

μονάχα πιο άσκημα θα τα βρεις -

πίσω από το σκιασμένο παρόν

εγκυμονούν ένα παρελθόν 

πιο κακομούτσουνο

της μορφής τους.

Φθόνοι μητρικοί, εγκλήματα πατρικά 

σώματα καταπατημένα

παιδικά γέλια βιασμένα και

το δωμάτιο ποτέ ροζ ή μπλε.

Το δωμάτιο βαμμένο με φρέσκο αίμα.

Μαθήματα ανώδυνου τοκετού: 

Αγάπησε τα άσχημα πρόσωπα,

φύλαγε στις τσέπες λίγα χαρτομάντηλα 

μήπως σε αγαπήσουν πίσω 

κι ανοιχτούν. 

Η ζωή φορούσε άσχημο πρόσωπο

κατά το πέρασμα της. 

Εισπνεύστε τη χαλάρωση του μοιράσματος

εκπνεύστε τα χρόνια που πέρασαν.

Τα άσκημα πρόσωπα δεν αγαπούν φανερά,

συνήθως σκυφτά

κουβαλούν τον φθόνο

κι η αγάπη πάντοτε κρινόταν 

στο αγέρωχο βλέμμα, στις γυμνασμένες πλάτες.

Διπλές αναγνώσεις οι λέξεις 

αποφθέγματα τα βλέμματα.

Τα άσκημα πρόσωπα ομορφαίνουν

απότομα,

σαν αγαπήσουν.

Ασκημαίνουν σαν ουρανός που συννέφιασε

σαν αγαπηθούν όμως,

δύσπιστα αναπνέουν

τείνουν να πεθάνουν.

Συνεπαρμένα στην δυσανεξία τόσων χρόνων,
"ποιος θα αγαπήσει τέτοιο πρόσωπο;" 

το καθρεφτάκι της κοινωνίας ρωτούν.

Αναγνώσκουν στη μορφή τους λόγους 

να κοιμούνται μονάχοι,

να δειπνούν απέναντι απο την τηλεόραση...

ΦΟΥ | Παναγιώτης Μπενέας

Σε έναν σταθμό υπεραστικών παθών 
τα χείλη σου αντί 
να επιβιβαστούν στο στερεότυπο βαγόνι του αντίο 
ή να γνέψουν έστω μιαν αποχαιρετιστήρια σιωπή 
«Κράτα τον εσύ» μού είπαν 
«ίσως και να μη σε ξαναδώ».  

Χρήσιμος αν μη τι άλλο αναπτήρας. 
Χθες το βράδυ, αργά που συνέβη  
διακοπή μνήμης στη γειτονιά,    
άναψα μ’ αυτόν την κέρινη μορφή σου 
για να πάω απ’ τ’ ανόρεχτο σαλόνι έως 
το υπνοδωμάτιο. Εκεί, τα πήρε ο ύπνος. 
«Μ’ ενοχλείς!» γρύλισε σβήνοντάς σε.

Ποιητική συλλογή: Ιαματικές Πληγές (Εκδόσεις Το Σκαθάρι)