Κάποιος ρόλος | Μανώλης Τελώνης

 Απεχθάνομαι το πραγματικό. Το σιχαίνομαι. Να πάει να γαμηθεί. 

Οι σκέψεις μου είναι τόσο όμορφες, τόσο γλυκές, τόσο... φανταστικές.

Και ξυπνάω κάθε μέρα και θέλω να κάνω το πραγματικό, φανταστικό.

Μα όχι. Συμβαίνει κάτι άλλο. Και δε μου αρέσει αυτή η ζωή.

Σκέφτομαι ουτοπιστικά, αλλά ο ξεδιάντροπος ρεαλισμός μου, μου τα καταστρέφει όλα.

Ή με κρατάει σώφρον. Άραγε αξίζει; Οι μέσες λύσεις είναι για τους μέσους ανθρώπους.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και αγκαλιάζω γραπτά και σκίτσα μου, τόσο δυνατά που τσαλακώνονται και σκίζονται. Ψέματα.

Τα τσαλακώνω και τα σκίζω. Κόσμους που έφτιαξα και καταστρέφω.

Αλήθεια δε με σαμποτάρω, προσπαθώ. 

Ίσως δεν έχω την απαιτούμενη τύχη μιας και την προκαλώ ασταμάτητα και πάντα με κερδίζει.

Ίσως δεν έδωσα αρκετό χρόνο.

Πόσα χάνω; Νιώθω σαν φάντασμα.

Παραδόξως, το χειρότερο δεν είναι ότι ξέρω πως δεν είμαι νεκρός.

Tο χειρότερο είναι πως δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό.

Γυναίκες, υπέροχα πλάσματα | Μανώλης Τελώνης

 "Γυναίκες, περίεργα πλάσματα" θα έλεγε κανείς τότε, αλλά και τώρα. Δυστυχώς.

Απο την αρχή των πάντων, η σωματική αδυναμία την έκανε το αδύναμο φύλο κατά τις απόψεις άρα και ταυτόχρονα κατώτερη. Συνεπώς, κρατήθηκε αιχμάλωτη στο σπίτι, στερήθηκε ζωή και βαφτίστηκε αμαρτωλή και βρώμικη. Πάντα οι μάγισσες καίγονταν, μάλλον μάγοι δεν υπήρχαν. Η ψήφος ήταν ουτοπία, όπως κάθε άλλο δικαίωμα.

Οι γενιές πέρασαν και η γυναίκα πάρα τις κακουχίες επιβίωσε. Και όχι μόνο. Κέρδισε δικαιώματα παλεύοντας για αυτά. Σε ψήφο, σε καριέρα, σε ανεξαρτησία και σε ζωή.

Όμως τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που κάπως είχαν μάθει και κάπως είχαν βολευτεί. Και για κάποιον λόγο αγχώθηκαν και φοβούνται. Φοβούνται τη γυναίκα γιατί οι ανάγκες δεν είναι μόνο μπράτσα πλέον.

Δεν το χωράει το μυαλό τους.

Είχε γίνει συνήθεια και δεν μπορούμε να ξεμάθουμε. Πάμε λίγο μαζί.

Ή γυναίκα δεν είναι αντικείμενο. 

Δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται.

Δεν είναι εκεί για να πληρεί την κάθε σου ανάγκη. Το σώμα της δεν είναι πλαστικό, της ανήκει, κάνει ο,τι θέλει με αυτό και δε σου πέφτει λόγος. Η γυναίκα είναι άνθρωπος. Σαν εμένα, σαν εμάς. 

Και έχει κουραστεί. Έχω κουραστεί εγω χωρίς να το έχω καν ζήσει. Αλλά το βλέπω. Και ο αγώνας είναι μεγάλος. Και η επανάσταση για την αυτονόητη ισότητα είναι σε εξέλιξη. Και αφού πέρασε όσα πέρασε και είναι ακόμα εδώ, ίσως και να μην είναι και τόσο αδύναμη τελικά. 

O Χαμένος (Κάψτε τη Μάγισσα) | Μανώλης Τελώνης

 Καθοδόν σ’ έναν δρόμο που ίσως να έχω υπάρξει ξανά,

ανάγκη είναι να θαυμάζω,

για να μη μαράζω,

ακόμη και χωρίς εχθρό,

πάλι ανατριχιάζω.

Κι αν δω κάποιο χαμόγελο, 

πιθανότατα να είναι εις βάρος μου, 

γιατί είμαι τόσο αργός κι 

ελλιπές το θάρρος μου.

Κι ό,τι θαυμάζω, θα το μισώ,

γιατί εκείνη το έχει κι εγώ δεν μπορώ να το βρω,

κάνω επίκληση για να μου δανείσει

το κρυφό μυστικό.

«Ω εσύ, που χαμόγελα σπέρνεις

και ελπίδα φωτίζεις, 

κάνε μου μια χάρη ή καλύτερα 

δωσ’ μου τη δική σου.

Ξεδίψασε τον θυμό μου.

Χόρτασε τις επιθυμίες μου.

Ηρέμησε τα πάθη μου

και αγνόησε τα λάθη μου».

H ευχή πήγε στα σκουπίδια

και η φλόγα στο φιτίλι.

Τι χαμένος. 

Κι έκατσα και κοιτούσα.

Εγώ τόσο προσπαθούσα

και για ‘σενα μόνο μιλούσα.

Εσένα θα μισώ. 

Γιατί είσαι υπερόπτης. 

Κι αν εσύ το έχεις κι εμένα δε μου βγαίνει 

τότε είσαι μάγισσα κι ένα πράγμα μένει.

Κάψτε τη μάγισσα.

Εγώ και οι υπόλοιποι εγώ,

θα κρατάμε τον πυρσό.

Κι εσύ πάνω στο ξύλο θα ουρλιάζεις

για να κρατήσεις ζωντανό τον θρύλο. 

Οι φλόγες αγκαλιάζουν το δέρμα

και διαλύουν τη μαγεία,

όμως μέσα από κάθε στάχτη,

θα ανθίζει πάντα άλλη μία.

#Pause_about_rape| Παλεύοντας Δαιμόνια | Μανώλης Τελώνης

 Τα γδαρσίματα πάνω στον καθρέφτη χάραζαν το χρόνο. Παπαρούνες της αγκάλιαζαν το δέρμα. Ένα ξεκούρδιστο βιολί υμνούσε παλιές μελωδίες που έκλαιγαν μυστήριο.

Το πορφυρό φόρεμά της σηκωνόταν.

Το πορφυρό φόρεμά της ήταν μαύρο.

Έπλεε στο πάτωμα. Τα φαντάσματα της χάιδευαν την πλάτη σαν λεπτό σεντόνι του καλοκαιριού. Ένα πέπλο φτάνει για να κρατήσεις πνεύματα και δαιμόνια μακριά μα όχι όσα είχε εκείνη μέσα της.

Φώναζαν να βγουν, φώναζε και η ίδια. Έβηχε και πνιγόταν σε κάθε λυγμό, σε κάθε σταγόνα- ιδρώτα, δακρύων, σάλιων και ηδονής.

Τα τζάμια έσπασαν, η κολόνια της δε μύριζε πια. Το ρολόι χτυπούσε ανελέητα καρφώνοντας τους δείκτες του όσο πιο βαθιά της γινόταν.

Και όταν πια ξέρασε το κακό, λίγο πριν λιποθυμήσει πλησίασε όσα είχε μέσα της μέχρι στιγμής. Ένιωθε τόσο κενή. Τα κεριά έλιωναν και το σκοτάδι σκότωνε τη φλόγα τους.

Το κραγιόν της ήταν παντού εκτός απ΄τα χείλη της μα παρέμεναν ακόμα και τότε κόκκινα. Τα γαλανά της μάτια δεν είχαν πια ουσία καθώς έκλειναν σε κάθε αργοπορημένο χτυποκάρδι.   

Έτσι οι γλώσσες μπήκαν μέσα, τα δαιμόνια πήραν όσα ήθελαν και θα το ξαναπάρουν το επόμενο βράδυ. Αν ξημέρωνε ποτέ.

Isabel Sarli en Carne, 1968

Παρησύχασε | Mανώλης Τελώνης

Η απόδειξη ότι τίποτα δεν κρατάει στο χρόνο καθρεφτίζεται στα δακρυσμένα μάτια των Παριζιάνων. Τα σώματα μας είναι ναοί, με ιστορίες και εμπειρίες, λεπτά σκαλισμένα και με κόπο, εύθραυστα και πελώρια.

Πέφτουν σε μια στιγμή. 

Όσος περισσότερος κόπος και εμπειρία τόσο μεγαλύτερο το κρίμα.

Και όταν πια σηκωθούμε, που θα σηκωθούμε, θα είμαστε διαφορετικοί. Αλλιώτικοι και όχι αλλοιωμένοι για να πούμε πως κάναμε κάτι. Θα το βαφτίσουμε εξέλιξη.

Γιατί αν δεν προχωράμε οι σκιές θα μας καλύψουν. Τα χλωρά φύλλα θα σαπίσουν και θα μουχλιάσουν κι εμάς με τη σειρά μας. Ήταν αυτά που θέλαμε, τώρα δεν μπορούμε γιατί δεν μπορούν ούτε αυτά.

Οι πέτρινοι φρουροί θυμώνουν, έχουν πάψει να στεναχωριούνται. Το σωστό είναι σωστό μόνο στο μυαλό μας. Σας καταλαβαίνω αλλά δε με νοιάζει.

Τώρα οι ταινίες, οι φαντασίες, έχουν τον πρώτο λόγο. Όλα είναι πιθανά και δεν μπορείς να αφήσεις τίποτα στην τύχη. Ούτε μπορείς να την κάνεις να μη χώνει τη μύτη της στα σχέδια σου, γιατί τα σχέδια σου δεν αφορούν μονάχα εσένα.

Ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι τίποτα δεν είναι.

Ανοίγοντας τις Πύλες | Μανώλης Τελώνης

Θα εθελοτυφλώ τόσο ώστε να δημιουργώ τον δικό μου κόσμο στον δικό σας.

Τα λόγια μου θα είναι τόσο πλούσιες ασυναρτησίες που θα αποκτούν νόημα, γεμάτα προοπτικές και σεισμούς που θα ρίχνουν κάθε καλοφτιαγμένο πυλώνα που με τόσες βάσεις και υπομονές που με τόσο χρόνο χτίστηκαν από εμάς για εμάς.

Και στη βασική ερώτηση- “ποιος χέστηκε;’ η απάντηση που όλοι περιμένουμε είναι “κανένας’’ αλλά το απόλυτο είναι λάθος- όπως και τόσα άλλα. Και έτσι, σίγουρα και μάλλον, το “κανένας’’ τελικά είναι “έστω κι ένας”- απλά μαθηματικά- τότε κάτι βγαίνει από εκεί.

Τα αμπελοφιλοσοφικά ντιμπέιτ θνητών θα ξυπνήσουν επανάσταση ψυχής και όλες μας οι χαραματιές θα λάμψουν για να σβήσουν το σκοτάδι του μικρού δωμάτιου στο μυαλό μας. Οι ιδέες θα είναι το πραγματικό οξυγόνο, ίσως το ονομάσω βασικογόνο. Για εμένα είναι απαραίτητο. Τα υπόλοιπα είναι για συντήρηση.

Όταν τα καταφέρω- που θα τα καταφέρω, θα γίνω αυτό που ήθελα να είμαι. Με προσαρμοσμένη ηθική, εγώ με τον εαυτό μου κι εσύ με τον δικό σου, με τη δική μου τρέλα και τη δική σου λογική, θα δημιουργήσουμε το πρώτο είδος μαγείας που θα μπορεί να καταγραφτεί μόνο από εμάς.

Μοβ φούσκες και φωτιές θα πηγάζουν από πράσινη λάβα που θα στεγνώνει τα δάκρυα των ανθρώπων που δε θυμούνται πια γιατί κλαίνε. Τα βαθύτερα φαράγγια και οι σκοτεινότερες άβυσσοι θα είναι σίγουρα απύθμενα. Τα “δεν ξέρω” δε θα πονάνε πια γιατί θα μπορούμε να ξέρουμε.

Λοιπόν, οι πύλες δε ανοίξουν μόνες τους.

             

Ξεκινάμε;

Τα Παιχνίδια | Μανώλης Τελώνης

Δε μεγαλώσαμε ποτέ.

Ακόμα αρέσουν τα παιχνίδια.

Ακόμα παίζουμε κυνηγητό.

Πιάσε με αν μπορείς και στο τέλος φίλα με.

Αλλιώς κρύψου. Παλιό αγαπημένο.

Με κανόνες ελλιπείς.

Εσύ πότε σταματάς να ψάχνεις;

Και όταν τα λόγια και τα βλέμματα δεν είναι σταράτα,

τότε η κολοκυθιά είναι η μόνη διέξοδος.

Οι σαρκώδεις πινιάτες κρύβουν μέσα τους τα νοστιμότερα γλυκά,

μα τα δεμένα μάτια τα κάνουν όλα δυσκολότερα.

Κι έτσι παίζω σκοτεινό δωμάτιο, με τον εαυτό μου,

καιρό τώρα. Χτυπώ παντού, χάνω πράγματα,

μα κερδίζω μελανιές. Τώρα ακόμη μαθαίνω. 

Μα όταν πια αδίκως χάνουμε, να πάμε να κλαυτούμε,

να βρούμε παρηγοριά σε τυχαίες αγκαλιές και οινοπνευματώδη μπιμπερό.

Τα αίματα, οι λάσπες και τα χώματα ήταν

πάντοτε και άλλωστε μέρος του βρωμικού μυαλού μας.

Στην τελική ίσως να νυστάζουμε.

Για αυτό και τόση γκρίνια.

Στην τελικότερη, ίσως να κοιμόμασταν εξαρχής.

Θέλεις ακόμα να παίξουμε;

Η Γιορτή | Μανώλης Τελώνης

Τελειώνει κι αυτό το βιβλίο με τις κιτρινωπές σελίδες.
Τα ματωμένα και μουτζουρωμένα από μελάνι και ποτό φύλλα που γράφαμε αδιάκοπα.

Μάλλον αυτό γιορτάζουμε.
Μια γιορτή είναι άλλωστε.
Δε χαίρεστε μαζί μου;

Και πόσα πράγματα μάθαμε, πόσα ξεχάσαμε;
Τα πράγματα που κάναμε, τα πράγματα που δεν κάναμε.
Τα άτομα που γνωρίσαμε, ποια απ’ αυτά κρατήσαμε;

Ο δρόμος μακρύς και δύσβατος.
Εσείς φτάσατε αρκετά μακριά;

Ομως η νέα χρονιά δεν είναι νέα αρχή.
Θα συνεχίσουμε να παίζουμε με όσα παίξαμε.
Τα κερδισμένα, τα χαμένα, κλεμμένα ή όχι.

Οπου ένα κορίτσι βιάζεται σε ένα στενό,
κάποιος αγκαλιάζει τρυφερά την καλή του.

Όπου μια δολοφονία αφήνει την παγωνιά της,
εκεί βρίσκεται η αφορμή για τη ζεστασιά μιας γέννας.

Όπως κάποιος τρέχει να ξεφύγει,
έτσι κάποιος άλλος ψάχνει για να βρει.

Κανένας δείχτης ρολογιού δεν έχει λόγο εδώ,
κανένα σημείο μηδέν δε θα αλλάξει εμάς.

Εμείς αλλάζουμε εμάς, αυτή τη χρονιά, και κάθε χρονιά.

Για αυτό απαντήστε μου,

                                            Τα πράγματα θα είναι αλλιώς φέτος;

Το Αλεξίσφαιρο Χαμόγελο | Μανώλης Τελώνης

Είχε αλεξίσφαιρο χαμόγελο.

Δεν το διαπερνούσε τίποτα.

Ούτε λόγια, 

                     ούτε βλέμματα.

Ήταν θεραπευτικό.

Ήταν σαν μαγεία.

Κανένα γιατρικό δε έκανε όσα κατάφερνε να κάνει εκείνη με το χαμόγελο της.

Θα έλεγε κανείς ότι είχε χάσει τα λογικά της,

                                                                                 όμως όχι.

Οι λέξεις ήταν εκεί.

Έπρεπε κάποιος να τις βάλει στη σειρά.

Και προσπαθώ να τις βάλω,

                                                  και θέλω να το κάνω.

Μα αυτές πατιούνται σαν μισοσβησμένα αποτσίγαρα στα βρεγμένα πεζοδρόμια.

Μια πρόσκληση στον κάδο.

Κάτι σκισμένα χαρτιά.

Ένας σκασμός ανεκπλήρωτα όνειρα.

Χαμογέλα μου

Σπάσε τον Καθρέπτη | Μανώλης Τελώνης

Τα πάθη σου γίναν άνθη για να στολίσουν τον κήπο σου, η μισή περηφάνια και η υπόλοιπη χαρά, να ριζώσουν σε κάθε γυμνό σώμα να του θυμίζει πως είναι ζωντανό.


Μη σωπαίνεις, οι ιδέες θάβονται, δεν πεθαίνουν.

Το φεγγάρι λάμπει επειδή του δίνεις φως και δημιουργεί κόσμους, τόσους πολλούς που ο καθένας μπορεί να έχει τον δικό του αλλά όλοι ζουν στο ίδιο γιατί ο άνθρωπος φοβάται τη μοναξιά και τους κατοικίδιους δαίμονες που ξέρεις πως θα είναι εκεί, εφόρου ζωής.

Βλέπω στον καθρέπτη και ελπίζω να λέει ψέματα.

Σε βλέπω και ξέρω ότι μπορείς να τον σπάσεις για να μείνω κι εγώ εδώ, να μην περάσω από την άλλη.

Θα φροντίζω τον κήπο σου, θα παίζω με τους δαίμονες σου, θα πάρω όσα χρόνια κακοτυχίας αρμόζουν στους ώμους μου αλλά σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη.

Σπάσε τον καθρέπτη.

Ξεκούρδιστα και Σκουριασμένα | Μανώλης Τελώνης

Μόνοι και μαζί. Βαρκάδα στη λίμνη που οι σκιές βαλμένες σε κουστούμια χορεύουν τζαζ στον ρυθμό του ξύλινου σαπισμένου πιάνου και μιας σκουριασμένης τρομπέτας.

Νεκρές ερωμένες κοιτάζουν το φεγγάρι και το ρωτάνε τι έκαναν λάθος. Το φεγγάρι δε τους απαντάει.

Προσκλήσεις και γράμματα πέφτουν σαν κύκνεια φτερά και πούπουλα στη λαδωμένη λίμνη που θα άρπαζε φωτιά αν δεν έλειπε η σπίθα.

Όμως τα κενά μάτια είναι λατέρνες και λαμπάδες για όσους έζησαν μόνοι τους. Για κάποιους οι κηδεία είναι γιορτή, ο γάμος φυλακή και η γέννηση δοκιμασία.

Δεν υπάρχουν πια λιμάνια. Ούτε στάσεις. Τα αστέρια είναι τα πιο ακριβά πυροτεχνήματα γιατί θέλουν χρόνο.

Ο πιο κουρασμένος ξάπλωσε το δισκοπότηρο του στη λίμνη και έσταξε κόκκινο κρασί στα ματωμένα του χείλη. Θυμωμένοι γελωτοποιοί έτρωγαν λιωμένη σοκολάτα στα ετοιμόρροπα κλαδιά που απλώνονταν πάνω από τη λίμνη.

Ένας απ’ αυτούς κλαίει εδώ και χρόνια γιατί του έπεσε το καπέλο και δεν ξέρει κολύμπι.

Τα άυπνα μάτια βλέπουν πράγματα που άλλοι δεν μπορούν και τα στραβά τσιγάρα βραχνιάζουν το χώρο. Ο καπνός γίνεται ομίχλη. Τα δέντρα δάσος, η λίμνη νερό. Τα κουστούμια δε θα ξαναφορεθούν. Οι μάσκες όμως ναι.

Οι προσκλήσεις βυθίστηκαν. Τα μάτια έσβησαν καθώς το πιάνο ξεκουρδίστηκε και ο αέρας στην τρομπέτα τέλειωσε.


Τα κοράκια θα σε συνοδεύσουν τώρα κάπου αλλού, η βραδιά σου τελείωσε γιατί για καλή σου τύχη βρέθηκες στη λάθος μεριά του δρόμου.

Η Επιστροφή | Μανώλης Τελώνης

Όταν είσαι εσύ αυτός που γράφεις την ιστορία, διαλέγεις και το τέλος της. Αυτή η ιστορία όμως με είχε για πρώτη φορά πρωταγωνιστή πλάι σου.

Φώναξα έρχομαι, ψιθύρισες φεύγω.

Η Ιθάκη μου είχε πάρει φωτιά. Δεν την πρόσεχα, δε μπορούσα. Με πυξίδα κάθε ανάμνηση και χάρτη κάθε χαμόγελο σου ήξερα ότι δεν μπορούσα να χαθώ.

Αλλά κάτι έγινε κάπου εκεί.

Εκεί που η σκέψη μου για εσένα, πριν να κοιμηθώ ήταν νανούρισμα και  αφότου ξυπνήσω ο πιο νόστιμος καφές, κάπου εκεί σου λέω, έγινε άπνοια και ένας παραπάνω εφιάλτης.

Είναι κάπως άδικο γιατί για εμένα ποτέ δεν ήταν κάτι το τυπικό. Ποτέ δεν ήταν μια συνήθεια. Μου ήταν αναγκαίο. Μου είναι αναγκαίο. Κανένα μέτριο συναίσθημα, καμία μέτρια κατάσταση.

Φαντάσματα με χαδεύουν, φαντάσματα με αγκαλιάζουν για να με κοροϊδέψουν.

Η απουσία της φωνής σου κάνει εκκωφαντικό αντίλαλο.
Πονάω γιατί επέστρεψα και δε βρήκα σπίτι.

Το τελευταίο κεφάλαιο ονομάζεται «η Επιστροφή».
Δικιά μου επιστροφή, δικιά σου επιστροφή, δικιά μας επιστροφή.

Πάω να γυρίσω σελίδα μα είναι βαριά και οι άκρες της κόβουν σαν ξυράφι. Δε θέλω να διαβάσω το τέλος στο αγαπημένο μου παραμύθι. Γιατί αν το τέλος δεν είναι ωραίο, τότε τι έγινε με το υπόλοιπο βιβλίο;

Η Φωτιά στο Λιμάνι | Μανώλης Τελώνης

Κάθε φορά που ένα πλοίο πλησιάζει στο λιμάνι βρίσκομαι εκεί. Ο ήλιος μπορεί να καίει, το φεγγάρι το ίδιο.

Τα πλοία πετάνε τα σχοινιά τους για να δεθούν κι έπειτα λύνονται ξανά για να φύγουν πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω. Εικονικά δεσμά.
Νομίζω πως ακολουθούν το πιο φωτεινό αστέρι είτε αν αυτό φαίνεται είτε όχι.

Τα πλοία ανοίγουν το στόμα τους για να μιλήσουν δεκάδες πρόσωπα και για να καταβροχθίσουν άλλα τόσα. Πάντα κοιτάω προσεκτικά μήπως και βρίσκεσαι ανάμεσα τους όμως δε σε αντικρίζω.

Βρίσκομαι ένα σκαλοπάτι μακριά πριν εξαφανιστώ. Βρέθηκα ήδη πολλές φορές. Θα βρεθώ περισσότερες.

Και ξέρω πως αν κάνω ένα βήμα παρακάτω, θα χαθώ στον ορίζοντα μαζί με όσους άφησα τόσο ελπιδοφόρα να χαθούν. Και ο βρεγμένος αέρας θα μου δίνει αγκαλιές ανακούφισης καθώς κοιτάζοντας πίσω το λιμάνι θα λάμπει στη φωτιά του.

Από τότε τα ρολόγια θα κυλάνε αθόρυβα, κάθε ήχος θα είναι μουσική και κάθε χαμόγελο πραγματικό.


Μου λείπεις.

Το Βάρος της Απογοήτευσης | Mανώλης Τελώνης

Φοβάμαι. Αυτή είναι η λέξη.
Δε θέλω να απογοητεύω, το σιχαίνομαι.

Αλλά θέλω να μείνω εδώ, να πάω εκεί, να ξεφύγω από την άλλη.

Πετάω σε μια θάλασσα που με πνίγει από μέσα. Όταν νυχτώνει και σηκώνεται η παλίρροια, η θάλασσα ξεχειλίζει από τα μάτια μου σαν να ήθελε να το κάνει καιρό τώρα.

Ξεχειλίζει σαν ένα ποτήρι μουχλιασμένο γάλα. Δεν είναι μακράς διαρκείας.

Ούτε αυτό, ούτε εγώ.

Τα έντομα μου φωνάζουν. Μου λένε πως δεν τα πάω καλά. Τους απαντάω πως το ξέρω.

Στα όνειρα μου βλέπω βέλη που καλύπτουν τον ουρανό, που κρύβουν τον ήλιο να πέφτουν προς το μέρος μου. Ανοίγω τα μάτια μου και ο ήλιος καίει ανελέητα.

Και καθώς σέρνομαι στο κρεβάτι μου γονατιστός, μια προσευχή που δεν έκανα ποτέ, νιώθω τους τοίχους του δωματίου να ξεφλουδίζουν, τη βρύση να στάζει, το μαξιλάρι να σκληραίνει.

Πάω και ξερνάω θαλασσινό νερό. Ευτυχώς δε με είδε κανένας.

Κάποιος με διέταξε να αναπνεύσω και ξέχασα πως γίνεται.

Οι λέξεις πληρώνονται. Γύρισα τη φόδρα από τις τσέπες να πληρώσω αλλά δεν είχα τσέπες.

Τι αρκεί όταν δεν αρκείς;

Γιατί λίγα δευτερόλεπτα πριν να πω το φτάνει, στραμπούλιξα το στομάχι μου και μπέρδεψα τα λόγια μου.


Απόψε επιπλέω.

Κάτι σαν Ανάσταση | Mανώλης Τελώνης

Σύρθηκα ως το μπάνιο.
Άνοιξα το ντους και κρύο νερό άρχισε να πέφτει.
Ταράχτηκα και τρόμαξα.
Σα να ξύπνησα από εφιάλτη.
Το νερό γινόταν όλο και πιο ζεστό.
Θυμιζε βάπτιση.
Το βρομισμένο νερό έρεε στο γυμνό μου σώμα.
Δεν κρυβόμουν πίσω από ρούχα.
Παρά μόνο απ’ τις κουρτίνες.
Κάπου εκεί ξεκίνησε η εξομολόγηση.
Κάπου εκεί μιλούσα σε εμένα.
Αυστηρός δικαστής.
Δάκρυα κυλούσαν απ’ τα μάτια.
Έδεναν πανέμορφα με το νερό του εξομολογητηρίου.
Το νερό είχε γίνει πια καυτό.
Έγλειφε τις αμαρτίες και τη βρώμα από πάνω μου.
Τις έκανε να εξαφανίζονται ανάμεσα στην ομίχλη των υδρατμών.
Καιγόμουν, πονούσα, ένιωθα ότι έπρεπε να το υποστώ.
Και η βρύση έκλεισε. Σα να είχα πεθάνει.
Μα γεννήθηκα ξανά ελαφρύτερος.
Μια στημένη ανάσταση.

Και τώρα που έστειλα τις αμαρτίες μου στον υπόνομο, στέγνωσα, έβαλα ρούχα και λίγη κολόνια.

Τώρα δεν έχω άλλο να κάνω παρά να με γεμίσω με τα ίδια λάθη.

Εν λευκώ | Μανώλης Τελώνης

Έχει νόημα να γράφεις λευκά μόνο όταν το φόντο είναι μαύρο. Αυτά μας κάνει η νύχτα. Έβλεπα την καύτρα του τσιγάρου στη σκιά του.

Έλαμπε, καθώς οι αντανακλάσεις απ' τα φώτα του λιμανιού ζωγράφιζαν τα μάτια σου, που φώτιζαν τρεμάμενα στα σκοτεινά νερά του.

Είδα το ρολοϊ της πλατείας να πηγαίνει προς τα πίσω. Ήθελε να μου χαρίσει λίγη ώρα παραπάνω με τον εαυτό μου.

Δεν καθρεφτίζονταν πια τίποτα. Δεν υπήρχαν πρόσωπα. Μονάχα χείλη που μου έλεγαν να σταματήσω. Και όχι, δε σταμάτησα.


Ακούστηκε ένα φερμουάρ να κλείνει. Θα ελεγα πως κάποιος κρύωνε αν δεν ήταν οι φωνές που κρύφτηκαν γιατί άκουσαν το ήλιο να γελάει.

Όλοι κοιμούνται. Αν μπήξω στις φωνές τώρα θα με βάλουν στο τμήμα και δε θα ξέρω τι να τους πω.


Όταν δε μιλάς είναι καλύτερα;

Αγαπητή ξεχωριστή χιονονιφάδα | Μανώλης Τελώνης

Αγαπητή ξεχωριστή χιονονιφάδα,


Βγήκες από μια τρύπα, όπως όλοι. Καλώς τα δέχτηκες. Ποια νομίζεις ότι είσαι; Τι σκέφτηκες, τι έγραψες, τι έκανες; Αλήθεια πιστεύεις ότι σου αξίζει διαφορετική μεταχείριση; Αρχίζω να βάζω ανθρώπους σε τσουβάλια. Εσύ μπαίνεις στο τσουβάλι γεμάτο χιόνι.

Λιώσε για εμένα.

Γιατί κανένα σημάδι γέννας δε σε κάνει να διαφέρεις. Πάντα θα σου πουν ότι μοιάζεις με κάποιον, ότι είσαι κάποιος σαν ποιος ξέρει τι. Ποτέ πρώτη. Υπήρξες πριν καν έρθεις.

Γι’ αυτό αγαπητή μου, μην κάνεις ποτέ τίποτα.

Μη σκέφτεσαι, μη μιλάς, μην τραγουδάς, μη χορέψεις, μην τολμήσεις να εκφράσεις γνώμη. Πως σου πέρασε από το μυαλό; Όλα έχουν γίνει. Δεν είσαι παρά μια χιονονιφάδα ανάμεσα στις άλλες τόσες που έπεσαν και θα πέσουν στη χαοτική χιονοθύελλα του κόσμου.


Η προσπάθεια σου να διαφέρεις σε γελοιοποιεί. Έτσι λοιπόν σταμάτα. Μείνε πίσω. Πιάσε ποπ κόρν και άσε τα πράγματα να κυλήσουν. Άσε τους άλλους να προσπαθούν. Κι όσα έκανες για τους άλλους τα έκανες για εσένα μα και όσα έκανες για εσένα τα έκανες για τους άλλους. Και οι άλλοι το ίδιο κάνουν.

Πέσε λοιπόν όπως πέφτουν όλοι. Αγαπητή μου ξεχωριστή χιονονιφάδα, δεν είσαι ξεχωριστή επειδή ακριβώς θες να είσαι.


Όπως όλοι.

Θυμίζει Κομφετί | Μανώλης Τελώνης

Κάτι έγραφα.
Κάτι ασυναρτησίες μάλλον. Πιθανότατα. Σίγουρα.
«Θα γίνω λογικός!», μου φώναξα.
Έτσι λοιπόν, έπιασα και έσκισα με μανία τα μουτζουρωμένα γεμάτα με ακατανόητα λόγια χαρτιά μου που ίσως κάτι είχαν να πουν.
Τα έκανα χίλια και δύο κομμάτια.
Ακριβώς τόσα. Τα πέταξα στον αέρα.
Θύμιζαν κομφετί.
Το δωμάτιο ήταν παγωμένο. Κάποιος δαίμονας άφηνε βαριές ψυχρές ανάσες στο λαιμό μου.
Μα τότε και ξαφνικά τα κομφετί πήραν φωτιά!
Χίλιες και δύο φλόγες (ακριβώς) έπλεαν στην ατμόσφαιρα σφάζοντας το κρύο με τη θαλπωρή τους.
Και το σκοτάδι που άπλωνε ο μάλλον δαίμονας με τη μαύρη καμπαρντίνα που αγκάλιαζε το χώρο, έκανε τις φλόγες να φαντάζουν αστέρια μα και τα αστέρια φλόγες στον ουρανό σου.
Το δωμάτιο μύριζε καμένη βροχή.
Τα χέρια μου ήταν γέματα σταγμένο μελάνι. Μήπως σκότωσα κάποιον; Οι λέξεις στο μυαλό μου πλάγιαζαν όλο και περισσότερο.
Μάλλον νύσταξαν. Σίγουρα κουράστηκαν. Εγώ όμως όχι.
Και κάπου τότε οι φωτιές ακούμπησαν στο πάτωμα ανάλαφρα σα χιόνι όπου και κάπου εκεί έσβησαν και γινήκανε μονάχα στάχτη. Ένα γκρίζο χαλί υποταγής. Κάτι μπήκε στο μάτι μου.
Κάποιος αναζητά ένα τέλος.
Γι’ αυτό ξεκίνησα να γράφω ξανά απ’ την αρχή.
Είπα, «αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά!». Στο υπόσχομαι!
Έτσι λοιπόν, έπιασα και έσκισα με μανία τα μουτζουρωμένα γεμάτα με ακατανόητα λόγια χαρτιά μου που ίσως κάτι είχαν να πουν.

H Μαγεία δεν υπάρχει | Μανώλης Τελώνης

Η μαγεία δεν υπάρχει. Τα πάντα είναι βιτρίνα.

Παραπλάνηση, ξεκάθαρη απάτη.

Πασπαλισμένη χρυσόσκονη και γκλίτερ πάνω σε άσους στα σκισμένα μανίκια των πλούσιων φτωχών.

Μην ακούς τι λέω, μη με αφήνεις.

Δεν είναι παράλογο να διαλέγεις πεπρωμένο;

Βιβλία γράφτηκαν. Τα παραμύθια έχουν πάντα κάτι σκοτεινό να λένε.

Οι γοργόνες τραγούδησαν.
Οι δράκοι σφάχτηκαν.
Κοιμήσου ήσυχα, όλα πάνε κατά διαόλου.

Η Λογική αυτοκτονεί λόγω της τελειότητας της κι έπειτα αναγεννιέται μεθυσμένη.

Τώρα όλα έχουν περισσότερο νόημα.

Όλα είναι σημαντικά γιατί τα πάντα είναι ασήμαντα, χαμογέλα.

Και κάθε λεπτό που περνά θα μαθαίνεις περισσότερα και θα γίνεσαι όλο και πιο ηλίθιος αλλά για κάποιον λόγο δε θα ντρέπεσαι.

Θα ξέρεις τόσα, θα θυμάσαι λίγα, δε θα σκέφτεσαι τίποτα.

Και όλα τα λόγια της ανθρωπότητας μπορούν και αξίζουν άλλωστε να χωρέσουν στο χαρτί ακόμα κι αν δε μείνει δέντρο όρθιο.

Δε θα χαρίζει σκιά στον αναγνώστη. Θα πυρακτώνεται από τις λέξεις που βράζουν στο κεφάλι του.

Τα γράμματα λιώνουν και γίνονται ιδέες.


Η μαγεία υπάρχει.

Η πρώτη και η τελευταία φορά | Μανώλης Τελώνης

Θυμάσαι την πρώτη φόρα που έκανες το οτιδήποτε;Αναρωτήθηκες ποτέ για την τελευταία σου;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που μέτρησες τα σκαλιά μέχρι τον όροφό σου;

Δε σου έλειψε να κάνεις φούσκες;

Πότε ήταν που γέλασες και το εννοούσες;

Θα ξαναγίνει άραγε;

Ποιο ήταν το πρώτο σου φιλί;

Άραγε το τελευταίο θα το δώσεις εσύ;

Πώς ήταν η πρώτη φορά που με είδες;

Την τελευταία δε χαμογελούσες.

Κι ενώ το πρώτο τσιγάρο ήταν ένα τσιγάρο που η καύτρα έσβησε πάνω σου, τώρα πια το κάθε τσιγάρο εξαφανίζεται αδιάφορα ανάμεσα στα δάχτυλα σου.

Η πρώτη γουλιά αλκοόλ έκαψε τα σώθηκα σου, η τελευταία θα είναι μια επιθυμία γιατί δεν κυνήγησες ποτέ σου τίποτα.

Και είναι άδικο να μη θυμάσαι ούτε το πρώτο, ούτε και το τελευταίο σου όνειρο, παρά μόνο όλους τους μέχρι σήμερα εφιάλτες.


Ξεκίνησες πρώτος, θα τελειώσεις τελευταίος.
Κάποιοι λένε ότι η πορεία είναι που μετράει.

Τότε γιατί στα λέω όλα αυτά; Καμία ουσία.
Όμως δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που σε βάζω σε σκέψεις.
Οι παρθενικοί υμένες των εμπειριών σου σκληραίνουν με τον καιρό.
Η πρώτη φορά είναι ιδιαίτερη όταν είναι και η τελευταία.

Το «για μια φορά» έχει βαρύτητα που δεν αντιλαμβάνεσαι.
Γι’ αυτό για μια φορά, για πρώτη φορά, ευχήσου κάθε σου «ξανά» να έχει τη μαγεία μιας αρχής και την εκπνοή του τέλους.