Πόσες σκέψεις να χωρέσει ένα επαγγελματικό ραντεβού; Δεν ξέρω ή, τουλάχιστον, δεν ήξερα μέχρι να σ’ έχω απέναντι μου. Με κοιτάς. Σε κοιτάω. Δεν έχω όρεξη για staringcontest. Έχουμε έρθει να μιλήσουμε εδώ επαγγελματικά. Να δούμε τι θα κάνουμε.
Το μυαλό μου γεμίζει «whatifs». Τι θα γινόταν αν μου έδινες περισσότερη προσοχή, απ’ όση θα έδινες στη μέση αμοιβάδα; Τι θα γινόταν αν μου έλεγες «παράτα τα όλα, πάμε κανένα ταξίδι δίχως γυρισμό»; Αν απλά μου έλεγες «σε θέλω» και με φιλούσες;
Θα μπορούσαν να συμβούν τόσο πράγματα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Θα μπορούσαμε να γεμίζουμε τις σελίδες ρομαντικού μυθιστορήματος, να μας εξιδανικεύσουμε, να λέμε ότι ζούμε ένα λογοτεχνικό ειδύλιο. Θα μπορούσαμε να γελάμε με τη σκέψη ότι θα ζήσουμε ένα σούπερ ρομαντικό έρωτα, γιατί θα βλέπουμε ότι απλά ταιριάζουν οι σαπίλες μας. Ή να μας κάνουμε λοβοτομή, και μόνο που τα σκεφτόμαστε όλα αυτά, γιατί, βλέπεις, δεν είμαστε ρεαλιστές.
Κάνουμε κουβέντα. Επαγγελματική πάντα. Μην πάει ο νους στο πονηρό. Ο δικός σας δηλαδή. Ο δικός μου δε χάνει την αφορμή να πηγαίνει. Ο νους μου αλλάζει κανάλια, σκέφτεται όλα αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν, σου λέει «φύγε από εκεί!». Είναι απείθαρχος ο νους μου – θα του αλλάξω μπαταρίες καμιά ημέρα.
Ξέρεις πώς το λένε αυτό στο χωριό μου, έτσι; Απωθημένο το λένε. Ίου, απωθημένα. Από τα πιο άχρηστα πράγματα στον πλανήτη. Πιο άχρηστα κι από τα σεμεδάκια. Σ’ έχουν να κρατάς μέσα σου «whatifs», σου δυσκολεύουν τη ζωή, σε κάνουν εμμονικό. Θες να σε σκοτώσεις, που τα έχεις. Λες και δεν έχει ήδη αρκετές αφορμές να σε σκοτώσεις – οι γκάφες σου, οι κοτσάνες που έχεις πετάξει, το ότι κάθεσαι και γράφεις άσχετα κείμενα, ενώ θα έπρεπε να διαβάζεις για εξεταστική.
Ω, πρέπει να κάτσουμε να λύσουμε προβλήματα. Εδώ πρέπει να φανώ πολύ έξυπνη κι εφευρετική. Ή είμεθα σοβαροί επαγγελματίες ή δεν είμεθα. Πρέπει να βγάλω τον καλύτερο μου εαυτό, να ξεχάσω ότι κάνω τέτοιες σκέψεις για εσένα. Είπαμε, είσαι το απωθημένο μου, αλλά εγώ είμαι κυρία και πρέπει να σταθώ στα τακούνια μου.
Φεύγοντας, σκέφτομαι τι καλό case study θα γινόμασταν. Τι κλισέ θα διαλύαμε. Θα μας ζήλευε η οικουμένη. Κορίτσι δεν τα φτιάχνει με αγόρι. Πολύ αντι- ρομαντικό. Πολύ ανατρεπτικό. Αν του βάλουμε και κανένα φόνο, θα είναι το τέλειο εμπορικό βιβλίο.
«Σκέφτεσαι πολύ» μου λες.
Έχεις δίκιο. Περιπλέκω τη ζωή μου, βάζω τίτλους σε πράγματα γιατί, επί της ουσίας, ξυπνάει η dramaqueenμέσα μου και θέλει να ζήσει καταστάσεις, να βάλει λίγο χρώμα στη ζωή της. Μπερδεύω τις σκέψεις μου. Αναλύω πολύ. Ποιος είναι τώρα για σκότωμα;
Γελάω μαζί μου. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από τις σκέψεις μου και τις αναλύσεις μου καμιά φορά. Και ξέρω ένα πράγμα: όλα θα πάνε καλά, μ’ όποιο χαρακτηρισμό κι αν σ’ έχω μαρκάρει στο μυαλό μου.
“We could be more, don’t you run away
We could be happier this way”
