Ζωή εκτός γης | Χρήστος Αθανασίου

Είδα με τα μάτια μου τη ζωή γονατισμένη στα πόδια της κοινωνίας για να εκφράσει ότι έχει δει, ότι έχει νιώσει. Θα ‘θελα να σταθώ στη μέση του δρόμου και να φωνάζω ανάμεσα στο πλήθος με όλη μου τη δύναμη : « Διαβάστε την αληθινή ζωή. Διαβάστε τα όρια της ζωής και τους νόμους της.»
Ζωή παιδικής αυταπάτης σε καθρέφτες που λαμποκοπούν, σε καθρέπτες θολούς, σε καθρέπτες που γελούν τη ζωή, χωρίς να ξέρει ακόμα τι είναι έρωτας.

Ζωή κύκλος με εναλλασσόμενα συναισθήματα, είσαι μια γνήσια φιλόσοφος του καιρού μας, εκεί όπου το μέτρημα του χρόνου σταματάει και το τώρα γίνεται σήμερα με το αύριο και το χθες.
Είδα με τα μάτια μου τη ζωή γονατισμένη στα πόδια της κοινωνίας ανάμεσα στον τόνο ψυχής και στην κοροϊδία που κρύβεται στα λόγια. Ζωή στην βαθιά πανουργία της κοινωνίας, ανάμεσα στην κρυφή χαρά της ελπίδας και στην φρόνιμη περιέργεια της φτώχειας. Ζωή χωρίς πεντάρα τσακιστή για λόγους ζωής, που θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα.

Προσπερνάς ψεύτικες ευγένειες και σκέψεις θλιβερές
Προσπερνάς τα γλυκά δάκρυα των αγγέλων και τα παράφορα πάθη των ανθρώπων
Προσπερνάς τις αόριστες ιδέες των ψεύτικων συστημάτων και τις επανειλημμένες αρνήσεις των υποκριτικά σφιγμένων

Είδα με τα μάτια μου τη ζωή γονατισμένη στα πόδια της κοινωνίας μ’ ένα λουλούδι που ανθίζει, ένα πουλί που πετάει, ένα παιδί που κλαίει ή γελάει.  Ζωή κλεμμένη απ' την τσέπη του λαού για το χατίρι του ανθρώπου που πονάει σαν ξεχασμένη ανάμνηση στην κοινωνία. Ζεις ελεύθερη σαν τον αέρα και μου λες : Εδώ είμαι ! Θα τα περάσω όλα - δεν φοβάμαι τίποτα. Θα ζήσω μια ζωή πλημμυρισμένη από ευτυχία, αλλά και σε μια διαρκή καταιγίδα με κίνηση βίαιου βαλς.

Ζωή αποκαλυπτική σου εμπιστεύομαι κρυφά μυστικά που γεφυρώνουν την απόσταση αναπνοής που μας χωρίζει. Ανακαλύπτεις την κρυμμένη ανάσα ζωής σ’ ένα ανέκφραστο κόσμο που έχεις ζωγραφίσει, για να εισπράξεις στο τέλος ένα μικρό μερτικό ευτυχίας σε εποχή καθεστωτικών μηχανισμών μιας κοινωνίας αρπακτικών.

Είδα με τα μάτια μου τη ζωή γονατισμένη στα πόδια της κοινωνίας να σωπαίνει, να βυθίζεται στις σκέψεις και μετά να χαμογελά με κείνο το παράξενο μειδίαμα, λες και δίνει υποσχέσεις, που δεν θα τις τηρήσει ποτέ.

Πολλές φορές μουρμουρίζει στον καθένα μας ότι η ζωή είναι ένα διπλωματικό παιχνίδι που πρέπει να μάθεις να το παίζεις καλά. Διαβάστε μια ζωή μηχανικής ονειροπόλησης που οδηγεί στον αναβαθμό της. Είδα με τα μάτια μου τη ζωή γονατισμένη στα πόδια της κοινωνίας.

Λόγια γλυκιάς αγάπης | Χρήστος Αθανασίου

Καλώς ήρθες αγάπη σε σχήμα καρδιάς με όλο το φως που υπάρχει
Αγάπη σε καλώ να έρθεις
Αγάπη σε καλώ να μείνεις
Αγάπη σε καλώ αν φύγεις να με πάρεις μαζί σου όχι εκεί που ονειρεύομαι, μα εκεί απ’ όπου έρχεσαι
Φυσώντας επάνω μου Αγάπη τον καθαρό αέρα με παρακαλάς λαχανιασμένη και μουσκεμένη να νιώσω κάποια ανθρώπινη παρουσία. Να διαρρήξω από ψηλά τον ουρανό ρίχνοντας μια πινελιά ηλιαχτίδα φωτός ως εκεί που μπορεί να κρατήσει για πάντα η θύμηση της αφής των χειλιών.
Αγάπη διάφανη - σαν φτιαγμένη από λευκό μετάξι με τυλίγεις μ’ έναν ψαλμό, με σκεπάζεις σαν ένα μικρό παιδί, μου ψιθυρίζεις κάτι τρυφερό, ένα « σ’ αγαπώ », ένα νανούρισμα παιδικό. Ακολουθώ με μια καρδιά στην παλάμη τους δρόμους της καρδιάς που δεν έχουν διευθύνσεις και ονόματα. Μου ζητάς να προσέξω αυτές τις ζώνες ανταλλαγών και εντάσεων, όπου ξεπροβάλλει μια κουλτούρα και αργοσβήνει μια άλλη.
Ύστερα από κάποια ώρα, έχοντας κουβαλήσει μια βαλίτσα γεμάτη φιάλες οξυγόνου, σου απαντώ Αγάπη προχωρώντας στα τυφλά κάτω από εκείνους τους λευκούς προβολείς των μεγάλων φωτιστικών εντάσεων, τίποτα δεν διακρίνει μια γαλακτερή θάλασσα από μια άλλη.
Αγάπη γλυκιά, ευγενική και σιωπηλή - μα πάντα ντροπαλή, κλαις για σένα και για μένα, για το φόβο που σπέρνουν στη ζωή μας οι ρίζες, για το δέντρο που δεν έγινε στον κήπο σου, για τον κήπο που χάθηκε και έπαψε πια να υπόσχεται λουλούδια και πεταλούδες.
Αγάπη σε μια στιγμή και σε μια ματιά σε σκέφτομαι. Σου δίνομαι ολόκληρος στην επιστροφή του ειδώλου από τον καθρέφτη. Ξαπλώνω στο μαξιλάρι απόψε και ονειρεύομαι τα αστέρια να αλλοιώνουν τα σχήματα και να αμβλύνουν τις γωνίες στις απότομες θερμοκρασίες που χαμηλώνουν ραγδαία.
Κρύβοντας με κλειστά πατζούρια τον μοναχικό γλάρο που πετάει ξυστά μπροστά μου, ως την λιωμένη επιφάνεια του νερού, μου δόθηκε η ευκαιρία Αγάπη να φύγω σ' έναν ειρηνικό πλανήτη μακριά από τη χώρα. Να επανακτήσω τον πυρήνα της ευχάριστης ζωής σε απόσταση μιας σκέψης ή μιας ανάσας και να μην εμφανιστώ σε κάποιο συγκεκριμένο ήρεμο και ανεξάρτητο τρόπο ζωής, που μου προκαλεί δέος, αλλά που ταυτόχρονα με ελκύει και με απωθεί.
Γιατί εδώ αφημένος χωρίς φόβο στα γυμνά χέρια σου Αγάπη με το ρολόι στον τοίχο να συλλαβίζει ρυθμικά τις κινήσεις σου, δεν υπάρχει κάτι που να δεσμεύει τη σωτηρία μου, να χαρίζει την ελευθερία μου και να δυναμώνει την νοσταλγία και τον πόθο μου για την απέραντη θάλασσα.

Πρόσφυγες – δεύτερη πράξη | Χρήστος Αθανασίου

Ήταν αληθινά πολύ αιματηρή εκείνη η διαδρομή μικρά ταλαιπωρημένα παιδιά της προσφυγιάς.
Διαδρομή αδημονίας για να φτάσετε στα κλειστά σύνορα με όνειρά που δεν έχουν ακόμα πραγματοποιηθεί. Διαδρομή γεμάτη σκέψεις και οράματα με άπειρες κοινωνικές προεκτάσεις.
Διαδρομή απελπισίας και απόγνωσης από την ντροπή της Ευρώπης, την ξευτίλα του πολιτισμένου κόσμου που καταδικάζει παιδιά να γεννιούνται στη λάσπη, να βρέχονται, να παγώνουν, να πεινάνε ως τίμημα στον αγώνα της ζωής από το θανατικό του πολέμου.

Η διαδρομή σας αποτελεί μια γροθιά στο στομάχι σαν κάτι θλιβερό να ξεριζώνεται με μανία όπως ένα κομμάτι από χέρια χαρτί. Μια πυκνή σιωπή τρομακτική σ' ένα δάκρυ που στάζει στο σώμα που πονάει για μια αξιοπρεπή ζωή.

Μια κουκκίδα που αν την τοποθετήσετε στη σωστή σειρά, αποτυπώνει ένα μωσαϊκό στο οποίο αναπαράγεται ο εφιάλτης της νύχτας που πέρασε.

Μια καρφίτσα που καρφώθηκε στα σκασμένα μπαλόνια. Μια βελόνα που τρυπάει νευρικά τα χρωματιστά μπαλόνια.

Κάθε διαδρομή σας είναι κι ένα μοναχικό ταξίδι που σημαδεύει και στοχεύει το πέρασμα του χρόνου. Τα μονοπάτια σας ξυπόλυτα παιδιά της προσφυγιάς στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα άγνωστα αλλά και μοναδικά.

Δεν έχει σημασία αν ο χρόνος κυλάει εφιαλτικά αργά ή αν οι άνθρωποι με στολή που σας κοιτάζουν αμήχανα απ' την άλλη πλευρά, είναι πίσω απ' την συρμάτινη πόρτα που δεν ανοίγει πια.

Με το πάθος ενός πλάστη | Χρήστος Αθανασίου

Να σου πω την αλήθεια γυναίκα... δεν ξέρω να τηρήσω τις στερήσεις και τα βάσανα των ευάλωτων προσχημάτων. Έτσι κι αλλιώς μέσα στην πλήξη και στην αδράνεια, θα υποφέρω απαρηγόρητα, οριοθετώντας δεδομένα τα οποία εντός ολίγου πρόκειται να ανατραπούν.
Είναι πολύ δύσκολο στην ευαισθησία της απέραντης αγωνίας μου, να δαγκώσω την λανθασμένη στιγμή που μου απομένει και να βγω από την δυστυχισμένη φυλακή των ζωγραφισμένων αμαρτιών, σ’ ένα γλυκόπικρο ρυθμό που δεν το ξέρω, παίζοντας στα δάχτυλα με δεξιοτεχνία τις πεντάγραμμες αισθήσεις.
Κάθε καινούργια μου χαρά την πληρώνω με καημό δυο φορές πιο μεγάλο. Μα αν χρειαστεί ν’ αγοράσω την ελευθερία μου, θα την πληρώσω τριπλά – με αντάλλαγμα την σκλαβιά. Το ίδιο μου κάνει κι αν μείνω αιχμάλωτος σ’ αυτή τη φυλακή των υγρών τοίχων, φτάνει να βρω σ’ σένα της ακτίνας τα μυστικά.
Γιατί… πιστεύω σε σένα..πιστεύω σε μια..πιστεύω σε σένα..! Ολόκληρη  γυναίκα, βρίσκεσαι σ’ αυτό το τρίπτυχο που τα εξαγνίζει όλα, έχοντας την ικανότητα να με δέσεις σε μια μυστηριακή λατρεία με τα νήματα της αέρινης μυσταγωγίας.
Φορώντας το ξέφτυλο πουκάμισο, θα βγάλω το γκριζωπό ζωνάρι από την αλυσοδεμένη πλάτη μου, χτυπώντας στην αρένα της αυγής και της γης, την αιωρούμενη ανία, που με κρατάει μετέωρο ανάμεσα στην ανοησία και στην τρέλα.
Το μουδιασμένο πρόσωπο μου, λιώνει και αλλάζει πάλι όψη, γελώντας μαζί σου για το θαύμα που ριζώνει στον κατάλευκο ιστό της χαράς και της θλίψης μου. Στην άκρη, στη μέση και αλλού και ανάποδα, βλέπω σε σένα την γήινη ομορφιά που είναι η αρμονία του σύμπαντος.
Υπάρχουν επάνω σου φλογερές γραμμές που δεν τις βρίσκει κανένας, παρά μονάχα, στην τροχιά των πλανητών, στον φουρτουνιασμένο ήχο μιας έναστρης χορδής που τρέμει, στο ρυθμικό κυμάτισμα του φωτός του αγέρα. Παρθενικές μνήμες που αργότερα ξυπνούν, πάντα πιο ωραίες, και κάνουν την καρδιά μου πιο μεγάλη. Μνήμες αλλοτινές ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα που κεντρίζουν όλα τα αισθήματα. Μνήμες που ξυπνούν την επιθυμία να μου προσφέρεις την ευτυχία και αργότερα να μπορείς να την αποκτήσεις, να μπορείς να την δώσεις. Την αφιέρωση της ύπαρξής σου !
Στο πυρετό της αποκάλυψης της μέρας, σου είπα γυναίκα, την προκαθορισμένη γυμνή μου αλήθεια στο όνομα του έρωτα, στο όνομα της ζωής, στο όνομα μιας τέλειας ευτυχίας που αναγκαστικά δεν θα σβήσει στην έκφραση ενός αισθήματος.

Οργανωμένη συνομωσία | Χρήστος Αθανασίου

 Φωτογραφία: Αλέξανδρος Καντόρος

Είναι λυπηρό, αλλά ταυτόχρονα αληθινό. Μεταξύ των κατά κεφαλήν εισοδημάτων μηδέν και των κατά κεφαλήν πνευμάτων μηδέν, αφυπνιζόμαστε και αντιδρούμε από τα ανόητα φασιστικά παραμυθοδράματα, σαν σπάταλοι κλέφτες της άμορφης φωτιάς, μήπως και ντραπούμε από τις ψευτοποιητικές φλυαρίες των άνανδρων εγκληματιών των τρελών πολεμιστών.

Στα μεταλλαγμένα συμφέροντα που παίζονται σε όλα τα αυθάδικα ταμπλό, ψάχνουμε να βρούμε πεινασμένοι τον υπονομευτικό χάρτη, που εμπεριέχει τις ορθάδικες σκέψεις και περιπέτειες. Της ευνουχισμένης επίκαιρης μπουρδολογίας των ψυχαναλυτικών εκτρωμάτων.

Κολλώντας στον τοίχο την κούφια μας ζωή, προσπαθούμε μανιωδώς να συγκεντρώσουμε τα γράμματα, για να συναρμολογήσουμε την κατακρεουργημένη γλώσσα, που κραυγάζει με φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Πέρα από το κοπάδι των ταύρων κατά κει που τα κλεμμένα μάρμαρα στέκουν, στολίζοντας κίονες αρχαίου Ελληνισμού.

Θέλοντας να ζήσουμε ως τυφλοπόντικες στους υπογείους λαβυρίνθους των παθών της άνοστης και άνευ περιεχομένου κενής επικοινωνία μας, φιλοξενούμαστε στον αστερισμό της χαμένης Ατλαντίδας. Οργανωνόμαστε σε υπαίθριες στοές, αποκτώντας δική μας αυτονομία, δική μας θρησκεία, δική μας γλώσσα και αντικαθιστούμε τα σπασμένα και άφθαρτα αγάλματα μας, με πλαστικές γυαλιστερές κούκλες βιτρίνας και τα κεφάλια μας με λιλιπούτια μυαλά.

Αντικαθιστούμε τα συμπόσια με παρέες αλλόθρησκων συμμοριών, την Βίβλο των γραφών με απαγορευμένες εφημερίδες και την Αφροδίτη της Μήλου με τον ξεσκισμένο εαυτό μας τον Μεγάλο. Και όποιος είναι παλικάρι και φοράει παντελόνια, να έρθει να με διαψεύσει στα χρόνια που πέρασαν και στα χρόνια που ήρθαν. Της καταναλωτικής γάγγραινας του τόπου.