Νέοι Ποιητές | Έλενα Κτενοπούλου | Ένα ποίημα μπορεί να είναι σαν ένα πυροτέχνημα: σου παίρνει δύο λεπτά να το διαβάσεις αλλά σε καθηλώνει

 

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Διαβάζω τα γραπτά της πριν πάρουν σάρκα και οστά με μυρωδιά και υφή χαρτιού, έχω ξεχωρίσει την φρέσκια ματιά της , την ελευθερία με την οποία χειρίζεται τις λέξεις - πράγμα καθόλου εύκολο αν με ρωτάτε ακόμα και για νέους ποιητές που συνήθως μέσα τους η εγκράτεια τους  και η ανασφάλεια που προκαλεί η έκθεση των λέξεων συχνά τους κρατά πίσω από την ουσιαστική έκφραση.  Έχω αγαπήσει τις εικόνες που οικοδομεί μέσα στα ποιήματα της, την σπιρτόζικη ειρωνία  και τον ρομαντισμό που έρχεται σε δόσεις να ολοκληρώσει όλα όσα έχει η Έλενα Κτενοπούλου να πει. Με αφορμή την πρώτη της ποιητική συλλογή "Αυτά που έριξα στο μπλε"  από τις εκδόσεις Ιωλκός, αποφασίσασμε να την γνωρίσουμε καλύτερα. 

 Πως ξεκίνησε η διαδικασία της συγγραφής;

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να το ορίσω γιατί δεν ξεκίνησα συνειδητά. Άρχισα να γράφω παραμύθια όταν ήμουν 8 χρονών, στη δευτέρα δημοτικού. Δηλαδή, αμέσως μόλις έμαθα πως να φτιάχνω προτάσεις. Πριν απ’ αυτό, δημιουργούσα ιστορίες με εικόνες.

Ήταν κάτι που έκανα μέσα στη μέρα μου, το οποίο δεν είχε ορισμένο χρόνο ή αρχη-μέση-τέλος. Μπορεί να ξεκινούσε από μία σημείωση και να κατέληγε θεατρικό έργο ή να ξεκινούσε από μία σημείωση και να κατέληγε στα σκουπίδια. Για αυτό έχω πειραματιστεί και με πολλά είδη γραφής.

Το μόνο που μπορώ να ορίσω πότε άλλαξε μέσα στα χρόνια ήταν το πότε μου γεννήθηκε η ανάγκη να μοιραστώ αυτά που έγραφα. 

  Γιατί ποίηση και όχι πεζογραφία;

Δεν είναι ότι δεν γράφω πεζά κείμενα, απλά έτυχε η περίοδος κατά την οποία αισθάνθηκα έτοιμη να τα μοιραστώ αυτά που γράφω, να είναι περίοδος ποίησης για μένα. Έτσι προέκυψε μια ποιητική συλλογή, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι κλείνω την πόρτα σε άλλα είδη γραπτού λόγου.

Η ποίηση έχει ιδιαιτερότητες και χαρακτηριστικά που ταίριαζαν, ίσως, καλύτερα σε αυτό που ήθελα να εκφράσω τη δεδομένη στιγμή. Ένα ποίημα μπορεί να είναι σαν ένα πυροτέχνημα: σου παίρνει δύο λεπτά να το διαβάσεις αλλά σε καθηλώνει. Έχει ενδεχομένως μικρή έκταση αλλά χωράει χίλια νοήματα. Κρατάει λίγο αλλά φέρει μέσα του πάρα πολλά. Και μέσα σε όλη αυτή την έλλειψη κανόνων της σύγχρονης γραφής, τελικά, επιτρέπει κάπως τη δημιουργία ενός δικού σου κόσμου, δικών σου κανόνων.

Η ποίηση στο μυαλό μου είναι μία φωτογραφία αυτού που δεν μπορεί ποτέ να φωτογραφηθεί, ενός συναισθήματος, που φυσικά διαρκεί μόνο μία στιγμή. Δηλαδή, σαν μία προσπάθεια να το κρατήσεις αυτούσιο, να το αποτυπώσεις κάπου. Τα ποιήματα είναι σαν μνημεία στιγμών, όχι όμως όπως αυτές μοιάζουν στα μάτια μας. Όχι μια αποτύπωση στιγμής εξωτερικά, αλλά εσωτερικά.

Ο ποιητής γεννιέται ή γίνεται;

Δεν ξέρω. Η γραφή είναι κάτι πολύ προσωπικό και ο καθένας έχει σίγουρα το δικό του ταξίδι.

Υποθέτω πως γεννιέσαι με την ανάγκη να γράφεις, άσχετα αν αυτό θα καταλήξει στην έκδοση ή σε συρτάρια γεμάτα τετράδια. Οπότε, ναι, σε ένα βαθμό «γεννιέσαι». Θεωρώ πως δεν μπορείς να γράψεις αν δεν ζητάει κάτι μέσα σου να γραφτεί. Θα είναι μάλλον μια βαρετή και ανούσια διαδικασία. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να το φανταστώ.

Η δικιά μου εμπειρία είναι πως όταν θέλω να γράψω, οι λέξεις ξεχειλίζουν, δεν το σκέφτομαι και δεν το επιλέγω. Φυσικά, μετά επιστρέφω στα γραπτά και τα βλέπω με πιο καθαρό και όσο γίνεται αντικειμενικό μάτι αλλά αυτό είναι μια άλλη διαδικασία σε δεύτερο χρόνο.

Το να γίνεις καλύτερος, να βρεις το ύφος σου και τη φωνή σου, γίνεται και σίγουρα δε γίνεται μόνο του. Θέλει δουλειά, διάβασμα, γράψιμο, σβήσιμο, αυτοκριτική και αυτοαποδοχή. Είναι ένα ταξίδι.

Γιατί γράφετε;

Γιατί δεν ξέρω πώς να μη γράφω. Μάλλον θα έσκαγα.

Η γραφή αποτελεί δομικό στοιχείο της καθημερινότητας μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Γνωρίζοντας τις σπουδές σας Royal Central School of Speech & Drama αν είχατε να διαλέξετε ανάμεσα στην υποκριτική και την ποίηση , τι θα διαλέγατε; 

Δεν σπούδασα υποκριτική στο Central αλλά Δραματοθεραπεία (Drama and Movement Therapy). Έκανα πολλά σεμινάρια υποκριτικής εκεί αλλά δεν ήταν οι κύριες σπουδές μου. Δε νομίζω ότι τίθεται θέμα σύγκρισης μέσα μου. Από την άλλη όμως, δεν νομίζω πως υπάρχει και ανάγκη επιλογής ανάμεσα σε δύο τέχνες ακόμα κι αν εγώ έχω επιλέξει τη μία, που είναι η ποίηση σε αυτή την περίπτωση. Όταν έχεις πράγματα να εκφράσεις, αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους.

Γενικά, δυσκολεύομαι πολύ να περιορίσω τον εαυτό μου στο εύρος μιας ταμπέλας. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω και εκτιμώ δεν κάνουν μόνο ένα πράγμα, είναι ανήσυχα πνεύματα που αναζητούν το δρόμο τους και περνούν από χίλια μονοπάτια. Μπορεί να φοβούνται αλλά δοκιμάζουν. Καμιά φορά τα χόμπι μας είναι πιο αντιπροσωπευτικά του ποιοι είμαστε σε σχέση με το επάγγελμά μας.  

Γιατί «αυτά που έριξα στο μπλε» και όχι κάποιο άλλο χρώμα; 

Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα πώς να ονομάσω τη συλλογή. Οπότε στράφηκα στα ίδια τα ποιήματα για την απάντηση. Υπάρχει ένα ποίημα στη συλλογή που λέει:

Έριξα στο μπλε όσα δε σου ‘πα

κι έβαψα τον ουρανό που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει απ’ τη σιωπή.

Αν κοιτάξεις πάνω

μπορεί και να τ’ ακούσεις.



Αυτό μου έδωσε τον τίτλο. 

Πιστεύετε ότι η ποίηση για να είναι αξιόλογη πρέπει να είναι και βιωματική;


Νομίζω ότι δεν γίνεται η ποίηση να μην είναι βιωματική.

Μπορεί για παράδειγμα, να γράψω ένα ποίημα για τον θάνατο εξαιτίας του φόβου του θανάτου που αισθάνομαι. Μπορεί να μην υπάρχει ο θάνατος σαν βίωμα όμως η υπάρχει σαν βίωμα ο φόβος του.

Ακόμα και αν γράψω ένα ποίημα αφορμόμενη από κάτι που συμβαίνει σε έναν άλλο άνθρωπο και πάλι υπάρχει βίωμα εφόσον αυτό το θέμα με απασχολεί. Είμαι φυσικά καταδικασμένη σε αυτή την περίπτωση πάντα να γράφω το ποίημα από τη δική μου σκοπιά και ποτέ να μην καταφέρω να αποτυπώσω ακριβώς την οπτική του ανθρώπου που βρίσκεται μέσα στην κατάσταση αλλά αυτό δεν μειώνει, κατά τη γνώμη μου, με κανένα τρόπο το λογοτεχνικό αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει.

Δεν νομίζω ότι κάποιος θα πιάσει να γράψει ένα ποίημα για ένα θέμα που δεν τον αγγίζει με κανένα τρόπο και δεν απασχολεί τη σκέψη του ακόμα και αν αυτό είναι έμμεσα. Γιατί να το κάνει;

 

Το ποιητικό σας αντικείμενο μοιάζει άκαμπτο ακόμα και στην ρομαντική ειρωνία του ποιητικού σας υποκειμένου. Τελικά για εκείνον που γράφει η ποίηση ως «γέννα» τι πραγματώνει;



Όσο κι αν τα ποιήματα ακούγονται σαν να έχουν συγκεκριμένη απεύθυνση, στην πραγματικότητα δεν έχουν, τουλάχιστον με τη στενή έννοια. Αυτό που εννοώ είναι πως ένα ποίημα είναι ένα ποίημα και όχι ένα γράμμα που γράφεται με σκοπό να διαβαστεί από ένα συγκεκριμένο ζευγάρι μάτια παρόλο που μπορεί να αφορμάται από ένα συγκεκριμένο ζευγάρι μάτια. Το ποιητικό αντικείμενο δηλαδή, όπως το ορίζετε, είναι περισσότερο η αφετηρία παρά ο προορισμός του ποιήματος, αφού η ποίηση δεν αποτελεί ένα διάλογο ανάμεσα σε δύο πρόσωπα αλλά έναν εσωτερικό διάλογο ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες πλευρές του εαυτού.

Αυτό το συνειδητοποιώ κι εγώ καθώς σας απαντώ στην ερώτηση διότι το μόνο πράγμα που πραγματικά ήταν άκαμπτο κατά την περίοδο της συγγραφής των περισσότερων από τα ποιήματα, ήμουν εγώ. Άρα ίσως, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως όσο πανανθρώπινα και αν είναι τα θέματα της ποίησης γενικότερα, όσες κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις κι αν παίρνουν, είναι πάντα μία εσωτερική μάχη στο μυαλό ενός ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του.

Ακόμη και αν πάρουμε ως παράδειγμα ποιήματα με αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα, ακόμα και τότε, που φυσικά μπορούμε να εντοπίσουμε μια απεύθυνση στο κοινωνικό σύνολο, αυτή δεν θα υπήρχε αν ένα κομμάτι του εαυτού του ποιητή δεν εναντιωνόταν σε ένα άλλο κομμάτι το οποίο καλείται να υποταχθεί σε ένα σύστημα που δεν του ταιριάζει. Είναι ακριβώς αυτή η ενδότερη σύγκρουση που αγγίζει τον αναγνώστη τόσο πολύ, που τελικά καταλήγει να γίνει όντως ένα πολιτικό σύμβολο.

Δεν θα έλεγα ακριβώς πως το ποιητικό υποκείμενο και το ποιητικό αντικείμενο, όπως ορίζονται εδώ, ταυτίζονται. Θα έλεγα όμως πως ακόμα και το ποιητικό αντικείμενο, αναγκαστικά ιδωμένο μέσα από τα μάτια του ποιητή, άρα υποκειμενικά δοσμένο μέσα στο ποίημα, είναι μέχρι ένα σημείο μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Καθώς ανήκετε στη νέα γενιά, θεωρείτε ότι οι νέοι διαβάζουν; Ασχολούνται με την τέχνη γενικότερα ;



Ζούμε σε καιρούς μεγάλης κοινωνικής και πνευματικής κρίσης. Σε κάθε περίοδο κρίσης ο άνθρωπος τείνει να στρέφεται στην τέχνη. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται περισσότερο ή λιγότερο με το διάβασμα ή με την τέχνη. Δεν ξέρω αν διαβάζουν όλοι οι νέοι, ξέρω ότι πολλοί από εμάς το κάνουμε. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά αξιόλογα δημιουργικά μυαλουδάκια ανάμεσά μας. Έχω όμως πολλές αμφιβολίες σχετικά με το αν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να ανθίσουν και να έχουν την ευκαιρία να δείξουν τι μπορούν να κάνουν.

Προσωπικά, δεν με προβληματίζει καθόλου το ερώτημα αν οι νέοι ασχολούνται με την τέχνη, αλλά το αν οι νέοι που ασχολούνται με την τέχνη έχουν την ευκαιρία να εξελιχθούν σε αυτό, να αναπτύξουν τα ταλέντα τους, να αντιμετωπιστούν όπως τους αρμόζει από τους θεσμούς και να εξασφαλίσουν ότι θα μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν. 

  Με αφορμή το εισαγωγικό σας σημείωμα – αντιλαμβάνομαι ότι οι έννοιες της αλήθειας και του ψέματος είναι δύο αντίρροπα που σας απασχαλούν ιδιαίτερα. Η ποίηση είναι αλήθεια ή ψέμα; 

  Η αλήθεια είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη έννοια που δύσκολα ορίζεται. Νομίζω ότι πάντα όταν μιλάμε για τέχνη μπορούμε να μιλάμε μόνο για υποκειμενική αλήθεια. Είναι η αλήθεια της στιγμής. Όταν η τέχνη είναι διαχρονική, είναι μάλλον γιατί κατάφερε να προσεγγίσει πανανθρώπινες αλήθειες.

Θεωρείτε πως έχει και πολιτικό ρόλο ακόμα και αν είναι αμιγώς ερωτική;

Είναι τρελή παραξενιά αλλά όσο δυσκολεύομαι να βάλω ταμπέλα στον εαυτό μου άλλο τόσο δυσκολεύομαι να βάλω και στα ποιήματα. Εγώ δεν χαρακτηρίζω «αμιγώς ερωτική» την συλλογή, αυτό φυσικά είναι στην κρίση του κάθε αναγνώστη να το κάνει και προφανώς όλες οι γνώμες είναι σεβαστές. Προσωπικά, θα αισθανόμουν ότι αδικώ πολλές πτυχές της έτσι και πολλά ποιήματα και για αυτό δεν το κάνω.

Νομίζω πως κάθε πράξη δημιουργίας έχει πολιτικό χαρακτήρα με ένα τρόπο. Ακόμα και αν για ένα ποίημα είναι αφορμή ο έρωτας, η μοναξιά, η αναζήτηση νοήματος, ένα ταξίδι ή απλά το πέταγμα ενός πουλιού, η διαδικασία αναστοχασμού της οποιασδήποτε εμπειρίας, η επεξεργασία της, η δημιουργία και τελικά η δημοσιοποίηση, πώς θα μπορούσαν να μην είναι πολιτική πράξη;

Το να μοιράζεσαι δημόσια τον τρόπο σκέψης σου ενδέχεται να προβληματίσει και να διαμορφώσει τον τρόπο σκέψης άλλων. Μπορεί και να μη γίνει ποτέ αλλά μπορεί και να γίνει άσχετα αν αυτό τελικά θα έχει αρνητικό ή θετικό πρόσημο. Οτιδήποτε γίνεται δημόσια έχει μια πολιτική διάσταση διότι μοιραζόμαστε την κοινωνική μας πραγματικότητα και αναπόφευκτα ο ένας επηρεάζει τον άλλον λιγότερο ή περισσότερο.

Σας ευχαριστώ θερμά, για την ενδιαφέρουσα συζήτηση!

Σας ευχαριστώ κι εγώ πάρα πολύ.

*

H Έλενα Κτενοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα, καλοκαίρι του ’95. Από τότε θέλει να γράφει και να ταξιδεύει. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών το 2018 και αναχώρησε ευθύς για το Λονδίνο την ίδια χρονιά. Έζησε εκεί για δύο χρόνια και επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών της σπουδών με αντικείμενο τη Δραματοθεραπεία στο το Royal Central School of Speech and Drama. Λέει, ότι τα μικρά καφέ του Λονδίνου την ενέπνευσαν να γράψει ποίηση. Μπορεί και να λέει ψέματα.

Αφιέρωμα: Ο αντισυμβατικός και τολμηρός Βλάσσης Μπονάτσος

 

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Αντισυμβατικός, ερωτικός και άπιαστος όπως όλοι οι πραγματικά ωραίοι. 

Σαν σήμερα, το 2004 ο α Βλάσσης Μπονάτσος, αναχωρεί για τ'αστέρια. 

Η ευφυΐα του ως καλλιτέχνης, γίνεται ήδη αρκετά νωρίς εμφανής από την πρώτη απόπειρα στη μουσική με τους "loubok" και την πιο γνωστή συμμετοχή στους Πελόμα Μποκιού - οι οποίοι είχαν φιλοξενηθεί σε αφιέρωμα του Rolling Stone για την ελληνική ποπ μαζί με τον Σαββόπουλο.

Από τον Γαρύφαλλο μέχρι και τις θεατρικές παραστάσεις, από τις τηλεοπτικές σειρές μέχρι τις εξόδους του ο Βλάσσης υπήρξε αυθεντικός επαναστάτης. Χαρακτηριστική είναι μια συναυλία όπου κάποιος αστυνομικός τους είπε να σταματήσουν να παίζουν και εκείνος με ηγετική μαεστρία και διπλωματία του είπε να τους επιτρέψει να παίξουν 2 ακόμα τραγούδια για να πληρωθούν και ότι θα παίξουν μέχρι και τον εθνικό ύμνο-τελικώς η συναυλία διήρκησε μισή ακόμα ώρα.

Στο θέατρο, τον πρότειναν ως ιδανικό για τον ρόλο του Τσε Γκεβάρα όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανέβαζε την "Εβίτα" έπαιξε μαζί της και στο "Βίκτωρ-Βικτώρια" ενώ ο έρωτας τους ήταν κάτι παραπάνω από παθιασμένος. Εκείνος της μάθαινε να είναι πιο ανθρώπινη, πιο προσιτή, πιο προσήνης κάτι που δεν της είχαν επιτρέψει να μάθει προηγούμενοι έρωτες, φίλοι και συνάδελφοι. 6 χρόνια θυελλώδους σχέσης που ξεκίνησαν από μια αντιπάθεια που του είχε η Αλίκη.

Συνέχισε την πορεία του και έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από την κωμική σειρά "Οι Απαράδεκτοι", παρουσίασε πολλά τηλεπαιχνίδια και πάντα υπερασπιζόταν τους αδύναμους. Αγαπούσε πολύ τα αδέσποτα σκυλιά και του άρεσε να τρώει ψάρια καθώς του θύμιζαν τα παιδικά του χρόνια στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας.

Παντρεύτηκε την Μάρθα Κουρτουμάνου και απέκτησε μια κόρη τη Ζένια. 

Υπήρξε μέχρι το τέλος της ζωής του, άνθρωπος άρρηκτα συνδεδεμένος με τη φύση και τον έρωτα καθώς θεωρούσε ότι μόνο μέσα από αυτά βλέπει κανείς καθαρά.

Συνέντευξη με τους Phase | Δημήτρης Αθανασέλος

Οι Phase είναι ένα πολυφυές συγκρότημα που μέσω της μουσικής του καταφέρνει επιτυχώς να παντρέψει το alternative rock με τη σκοτεινή ψυχεδέλεια· ξεσπάσματα, industrial περάσματα και ανατολίτικα folk ηχοτόπια. Η έδρα τους είναι το Newcastle της Αγγλίας. Η μουσική τους, όπως και τα άτομα που το απαρτίζουν, είναι ένα κράμα από ανόμοια φαινομενικά συστατικά

που όταν εν τέλει ενωθούν, δημιουργούν κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Επιτυγχάνουν τη σύζευξη ποίησης και μουσικής, ενώ οι live εμφανίσεις τους θυμίζουν τελετουργικό μύησης.

Το Pause άδραξε την ευκαιρία και επικοινώνησε με τον frontman του συγκροτήματος Θάνο Γρηγορίου.

Συνέντευξη στο Δημήτρη Αθανασέλο

Καλησπέρα Θάνο! Χαίρομαι σήμερα που έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε έπειτα από πολύ καιρό.

Καλησπέρα Δημήτρη, πράγματι έχει περάσει αρκετός καιρός απο την τελευταία φορά που μιλήσαμε και χάρηκα που επικοινώνησες μαζί μου.

Ξεκινώντας θέλω να μου πεις για την αρχική έμπνευση του ονόματος του συγκροτήματος PHASE. 

Τον Δέκεμβρη του 2004 νομίζω, αν όχι 2003, ψάχναμε όνομα με το σχήμα που εξελίχθηκε σ'αυτό που είναι οι Phase σήμερα. Μετά απο αρκετές μέρες απελπισίας μου ήρθε ξαφνικά η επιφοίτηση. Ψάχναμε κάτι εύηχο και να έχει συνάρτηση με το χρόνο. Επειδή χρησιμοποιούσαμε αρκετά την φράση «καλή φάση» στους κύκλους μας, πιθανόν να προέκυψε απο εκεί. 

  

Και το κίνητρο της δημιουργίας των PHASE;

Kίνητρο ήταν η μουσική σαν αυτοσκοπός. Εκείνη την περίοδο στην προσπάθεια μου να ανακαλύψω τη μουσική μου ταυτότητα, επεδίωκα να παίζω όσο πιο πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, με όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσα. Το θετικό είναι πως μέσα από αυτή τη διαδικασία απέκτησα, εκτός από σχιζοφρενικό γούστο στη μουσική, και πολύ καλούς φίλους.

Οι στίχοι τι θέματα πραγματεύονται; Απ' ό,τι έχω παρατηρήσει είναι άκρως εσωτερικοί, σκοτεινοί και με ιδιαίτερα έντονη ποιητικότητα,

σα να αγωνίζεσαι εσωτερικά, να περιμένεις κάτι (The Wait: 2ο άλμπουμ των Phase) ή σα να περιμένεις τις συνέπειες των πράξεων σου (In Consequence: 1o άλμπουμ των Phase).

Νομίζω οι τίτλοι των δίσκων δίνουν το ύφος, σαν μία ίδεα γύρω απο την οποία περιστρέφομαι για κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Χωρίς αυτό να είναι απόλυτο μιας και

παλιότερα κομμάτια μπαίνουν σε επόμενες δουλειές κτλ.  Το «In Consequence» ως ένα βαθμό εξετάζει τη συνεπειοκρατεία που διέπει, δε θα πω το σύμπαν αλλά την κοινωνική

 πραγματικότητα, για να το φέρω στις δικές μας διαστάσεις και το πόσο μεγάλο μπορεί να ειναι το περιθώριο για ελεύθερη βούληση. Ξαναλέω, όχι με αυστηρό τρόπο, δεν είναι

concept δίσκοι, απλά ντύνονται με ένα επιπλέον πέπλο, ένα πρίσμα. Η ιδέα πίσω απο το «The Wait» είναι ότι πάντα περιμένουμε κάτι·  ποτέ δεν είμαστε εκεί που θέλουμε, πάντα περιμένεις να πας διακοπές, να πληρωθείς, να μεγαλώσεις, να μπορείς να πιεις στα club, να πάρεις σύνταξη, να τελείωσεις τις δόσεις του δανείου, να παντρευτείς. Καμιά φορά η προσμονή είναι δηλητηριώδης, γιατί δε βιώνεις ποτέ τη ζωή σου στο παρόν. Δεν μπορώ να πω ότι μπορώ να ταυτιστώ με την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν όταν τα έβαζα μαζί. Όμως συνήθως δημιουργώ πρώτα την ατμόσφαιρα έχοντας έτσι

 μια κεντρική ιδέα σαν οδηγό.

Σε σχέση τώρα με το μουσικό σας ύφος, τα δύο πρώτα άλμπουμ σας έχουν μια κοινή συνισταμένη. Είναι άκρως

ψυχεδελικά, σκοτεινά και πομπώδη αλλά από την άλλη είναι εντελώς διαφορετικά ως προς την προσέγγιση και μουσικά και στιχουργικά...και

αλήθεια δεν ξέρω τι καινούριο μας περιμένει με το νέο σας άλμπουμ, αν έχετε κάτι στα σκαριά.

Έχεις απόλυτο δίκιο σ΄αυτό. Θυμάμαι στα «μεταλλικά» νιάτα μου προσπαθούσα να γράψω κάτι, αλλά δε λειτούργησε καθόλου, όντας επιτηδευμένο και μη

 αυθεντικό. Δεν υπάρχει κάτι πιο αυθεντικό από το να γράψείς για την ανθρώπινη κατάσταση μέσα από το πρίσμα σου νομίζω.

 Κάποιοι σαν τον Σαίξπηρ μπορούν να σε μεταφέρουν σε μέρη που δεν έχουν πάει ούτε οι ίδιοι, όμως θεωρώ πολύ πιο γοητευτικό το να μεταφέρεις κάποιον σε μέρη που έχει πάει

και πολλές φορές θα ήθελε να αγνοεί την ύπαρξη τους, όπως οι πιο σκοτεινές γωνιές του χαρακτήρα του. Νομίζω έχει ένα είδος εξιλεωτικού χαρακτήρα

όλο αυτό. Η μεγαλύτερη μου ανησυχία για το νέο υλικό, λόγω της φύσεως του, είναι η ανιαρή επαναληπτικότητα. Φαντάσου να έρχεται ένας τύπος κάθε βράδυ στο μπαρ

που δουλεύεις και να σου λέει τον πόνο του κάθε φορά... Ωστόσο, είμαι αισιόδοξος από την μορφή που παίρνει το καινούριο μας υλικό!  Ίδωμεν.

Πότε υπολογίζετε να κυκλοφορήσει το νέο σας άλμπουμ;

Όπως ξέρεις από πρώτο χέρι δεν τα πάμε καλά με τις διορίες, θα κυκλοφορήσει ένα κομμάτι πρόδρομος του δίσκου τον άλλο μήνα. Μουσικά θα ακούγεται γνώριμο,

 έχουμε δουλέψει αρκετά περισσότερο το ηχητικό κομμάτι αυτή την φορά όμως.

Παρατηρώ επίσης πολλές αλλαγές στο line up των Phase. Υπήρχε έντονη ανάγκη να βρεις τους κατάλληλους ή ήταν θέμα συγκυριών και απλά έτυχε;

Ήταν καθαρά θέμα συγκυριών! Ακριβώς όπως συμβαίνει με παρέες ή συντρόφους σε όλους μας. Κατάλληλος μπορεί να είναι ο καθένας που είναι διατεθειμένος να δώσει ένα κομμάτι από την ψυχή του σ'αυτό, και επιπλέον είναι και στάση ζωής, όχι απλά ένα project που κάνεις και μετά επιστρέφεις στην καθημερινότητα. Μια τέτοιου είδους αφοσίωση είναι μεγάλη δέσμευση και οι ανάγκες και προτεραιότητες των μελών μεταλλάσσονται διαρκώς, πόσο μάλλον σε ένα διάστημα πολλών χρόνων.Με τον Βασίλη και τον Δάμο ειμάστε 7+ χρόνια στο σχήμα, και φίλοι για πολλά περισσότερα και ο Άνταμ είναι μαζί μας 4.

Απ' ό,τι είδα και στο site της μπάντας αυτή την περίοδο δεν έχετε προγραμματισμένο κάποιο live ή tour όπως συνηθίζατε.

Σε τι «φάση» ειναι οι Phase αυτόν τον καιρό;

Είμαστε σε μια μακρά περίοδο ανασυγκρότησης αυτό τον καιρό.  Έχουμε πλήρως μεταφερθεί όλοι στην ίδια πόλη στο Newcastle της Αγγλίας και δεν έχουμε πλέον εκκρεμότητες να μας κρατάνε από το να σχεδιάσουμε τις κινήσεις μας, σχολές, στρατιωτικό κτλ. Η επόμενη μας συναυλία είναι τον Αύγουστο αλλά δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη και επίσης συζητάμε για μια μικρή περιοδεία σε κεντρική και ανατολικά Ευρώπη το Νοέμβρη. Επιπλέον δουλέυουμε τον νέο δίσκο και επικείμενες κυκλοφορίες.

Κλείνοντας τη συνέντευξη θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο που διέθεσες και για τις πληροφορίες που μοιράστηκες. Ελπίζω (κι εγώ και το κοινό σας) στο άμεσο μέλλον να σας
δούμε και από κοντά στην Ελλάδα!

Εγώ σ'ευχαριστώ Δημήτρη για την ευκαιρία που μου έδωσες να μοιραστώ τα νεώτερα και τις εξελίξεις της μπάντας. Κι εμείς οι ίδιοι ευελπιστούμε ότι πολύ σύντομα θα επιστρέψουμε για ένα μικρό tour στα...πάτρια εδάφη.  Όποιος επιθυμεί να ενημερώνεται για τα νέα μας μπορεί να μας βρει στα παρακάτω links:

http://phase.gr/

https://phaseship.com/

http://phase.org.uk/

https://www.facebook.com/PhaseBand/

https://twitter.com/phaseband

https://www.instagram.com/phaseship/

Τέλος, μία «γεύση» απ'τους Phase

https://www.youtube.com/watch?v=8-QVC30_BY0

Νικολένα Καλαϊτζάκη | Για μένα η Τέχνη πρέπει να είναι "ζωντανή" υπό όποια περίσταση

Νικολένα καλωσόρισες στο Pauseartmag, μας ξέρεις και σε ξέρουμε άλλωστε, έχουμε συνεργαστεί στο παρεθόν,  θα ήθελα να σου κάνω μερικές σύντομες ερωτήσεις, για να συστήσουμε στον κόσμο τη δουλειά σου, αλλά και για να μιλήσουμε για την τέχνη, τους καλλιτέχνες, την αγάπη για την τέχνη και τη θέληση για το ανατρεπτικό και το ποιοτικό, θέματα ελπιδοφόρα, νομίζω, εκ προιμίου. 

Εσύ σε τι κάνεις pause;

Καλησπέρα αγαπητή Ραφαέλλα και σε ευχαριστώ θερμά που θέλησες να μάθεις περισσότερα πράγματα για μένα! Λοιπόν, σε τι κάνω pause; Μα φυσικά στους τοξικούς ανθρώπους! Σε λίγες μέρες κλείνω τα 30 κι έχω δει αρκετά, τόσα που με δίδαξαν πως οι αρνητικοί άνθρωποι, οι γκρινιάρηδες, οι ζηλιάρηδες και οι μίζεροι (αυτά συνήθως πάνε μαζί) είναι μεγάλος μπελάς! Πλέον, προσπαθώ να τους αναγνωρίζω και να τους αποφεύγω. Όχι βέβαια πως πάντοτε ξεγλιστράω! Αλλά αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε καλό δρόμο!

Είναι μια εποχή δύσκολη για  τους ανθρώπους της τέχνης, ζούμε στην Ελλάδα την κρίσης, είσαι ιστορικός και κριτικός τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων. Τελευταία έχεις εισέλθει πολύ δυναμικά στο χώρο. Πώς ξεκίνησες και πως συνεχίζεις; 

Δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά στον χώρο της Τέχνης από τα 23 μου. Γεννήθηκα όμως μέσα στον κόσμο της, μιας που η μητέρα μου είναι εικαστικός και ο πατέρας μου συλλέκτης. Είναι γεγονός, κυκλοφορεί η φήμη πως τα πράγματα είναι δύσκολα, και εδώ και παντού. Προσωπικά, επιλέγω να μην εστιάζω στο αρνητικό των πραγμάτων, επομένως η πραγματικότητα μου είναι αισιόδοξη, δημιουργική και υπερπαραγωγική. Μέλημα μου είναι να κάνω ποιοτικές δουλειές, εικαστικές εκθέσεις ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες, σε συνεργασία με εξαίρετους σύγχρονους καλλιτέχνες, αναγνωρισμένους αλλά και νεότερους, σε μουσεία ή γκαλερί της χώρας (θα το δω κάποια στιγμή και για εξωτερικό!). Είναι αλήθεια πως εργάζομαι καθημερινά για την Τέχνη  και να σημειώσω πως είμαι αυτοδημιούργητη. Συνεχίζω τις σπουδές μου, παράλληλα με τις δουλειές μου και του χρόνου θα ξεκινήσω με το καλό το διδακτορικό μου επάνω στη Δημοσιογραφία και την Τέχνη.

 Η έκθεση Bonnie & Clyde είναι το project που τρέχει αυτή τη στιγμή στη  Σαντορίνη; Πρόκειται για ένα θέμα ομολογουμένως ιδιαίτερο, ποιά είναι τα συστατικά της μέρη; Τι είναι αυτό που θες εσύ ως επιμελήτρια να επικοινωνείται μέσω μιας έκθεσης;

Η έκθεση "Bonnie & Clyde" είναι στην πραγματικότητα αφιερωμένη σε ένα ιδιαίτερα αγαπημένο μου πρόσωπο, του οποίου το όνομα δεν μπορώ να αποκαλύψω. Όταν μου έγινε η πρόταση να οργανώσω μια έκθεση στη Σαντορίνη, ο Έρωτας ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, καθώς όλοι γνωρίζουμε πως το νησί είναι τίγκα στα ερωτευμένα ζευγαράκια που κοιτούν αγκαλιασμένα το ηλιοβασίλεμα. Κι επειδή ο Έρωτας, το δεύτερο πιο πολύτιμο συστατικό της ζωής μαζί με την Τέχνη, είναι ωραίο να είναι ακραίος και παντοτινός, σκέφτηκα τους Bonnie & Clyde. Δεν επικροτώ σε καμία περίπτωση τα εγκλήματα τους, αλλά με σαγηνεύει αυτό το δέσιμο που είχαν, τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο. 167 σφαίρες, μέσα στο κλεμμένο τους Ford αυτοκίνητο, και τα νεανικά τους σώματα ενωμένα, να πέφτουν μαζί. Η Bonnie κι ο Clyde τελικά, λάτρεις της ποίησης, της λογοτεχνίας και των τεχνών, πέρασαν στην αιωνιότητα, με την ιστορία τους να περνά σε ποιήματα, λογοτεχνήματα κι ένα σωρό εκδοχές στον κινηματογράφο. Η ομάδα των επιλεγμένων καλλιτεχνών εδώ, στην έκθεση μας, έφτιαξαν έργα εμπνευσμένα από την ιστορία τους, από την περιπετειώδη τους ζωή μέχρι και τον θάνατο τους. 

Αναφορικά με το τελευταίο ερώτημα, και αυτή όπως και όλες οι εκθέσεις που επιμελούμαι, έχει φτιαχτεί με έμπνευση, προσεκτικό σχεδιασμό και συντονισμό, αφοσίωση, επιμονή, χρόνο, κόπο και αγάπη, και σε στενή επαφή με τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο εκάστοτε project. Στόχος είναι να δείξουμε στο κοινό ποιοτικά και σύγχρονα πράγματα. Πρόκληση για μένα είναι το να φέρω το κοινό πιο κοντά στην Τέχνη. Ακόμα κι εκείνο το κοινό που ακούει Τέχνη και τρέχει επειδή δεν έτυχε να συναντηθεί ποτέ ουσιαστικά μαζί της, ή την θεωρεί ακόμα προνόμιο των πλουσίων ή των διανοούμενων. Ή που ακούγοντας τη λέξη "ζωγράφος" του έρχεται στο μυαλό ένας τρελός τύπος με μπερέ και πινέλο και τη λέξη "ιστορικός τέχνης" την συνδυάζει με μια αυστηρή φιγούρα, υπεροπτική, σνομπ και κυριλέ!

 Με ποιους καλλιτέχνες επιλέγεις να συνεργάζεσαι; Υπάρχει για σένα μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους αλλά και το χώρο, η οποία θα κατευθύνει την πορεία αλλά και το απότοκο της εκάστοτε συνεργασίας;

Υπάρχουν σαφώς κάποια κριτήρια με βάση τα οποία επιλέγω τους καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν στο εκάστοτε project. Έμφαση δίνω στις σπουδές, τις διακρίσεις, στην έντονη δραστηριοποίηση τους στον χώρο της Τέχνης, καθώς και στην δυναμική και την πρωτοτυπία της εικαστικής τους γραφής. Απολαμβάνω να συνεργάζομαι τόσο με καταξιωμένους καλλιτέχνες, όσο και με νέους ταλαντούχους φοιτητές της ΑΣΚΤ και συναφών σχολών, στους οποίους διακρίνω αυτό το "κάτι". Μου αρέσουν οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι γενικότερα που έχουν ευγένεια, πάθος, φαντασία και πολλές θετικές ποιότητες. Δεν μ' αρέσουν οι αγενείς, οι ξερόλες, οι κακοπροαίρετοι και οι ψωνισμένοι. Μ' αρέσουν οι φιλόδοξοι που ό.τι πετυχαίνουν να κερδίζουν, συνιστά καρπό της ηθικής στάσης τους και του προσωπικού τους μόχθου. Τις θεματικές των εκθέσεων καθώς και τους καλλιτέχνες που θα τις πλαισιώσουν, αλλά και τους χώρους στους οποίους θα παρουσιαστεί μια έκθεση, όλα αυτά, τα φτιάχνω, τα αποφασίζω και τα συντονίζω μόνη μου. Αυτό σημαίνει "επιμελητής". Και πολλά άλλα! 

 Καλοκαίρι – Ελλάδα – Θάλασσα, επηρεάζει αυτό το τρίπτυχο την αλληλεπίδραση καλλιτεχνών- κοινού αλλά και της συμμετοχικότητας του κοινού στις εκθέσεις, είναι το ελληνικό καλοκαίρι το κατάλληλο επιστέγασμα για την προβολή την τέχνης και της καλλιτεχνικής επικοινωνίας;

Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Για μένα η Τέχνη πρέπει να είναι "ζωντανή" υπό όποια περίσταση. Ο Αύγουστος βέβαια, είναι νεκρός μήνας για τις γκαλερί, με εξαίρεση στα νησιά μας. Γενικότερα θεωρώ πως στην Ελλάδα παρότι υπάρχει θαυμασμός απέναντι στους καλλιτέχνες, η επισκεψιμότητα σε χώρους Τέχνης είναι περιορισμένη. Δεν είναι στην κουλτούρα του μέσου Έλληνα να επισκέπτεται μια γκαλερί ή να αγοράζει έργα. Νιώθω πως το φιλότεχνο κοινό είναι ειδικό κοινό. Και αυτό, κάποια στιγμή, ευελπιστώ να αλλάξει.

 Θα μας δώσεις μια περιγραφή του #5Buildings_ArtProject;

Αυτή την περίοδο επιμελούμαι, πέραν της έκθεσης στη Σαντορίνη, το project δημόσιας τέχνης με τίτλο #5Buildings_ArtProject στα πλαίσια του φεστιβάλ "Δρόμοι Πολιτισμού Αργολίδας" της Περιφέρειας Ενότητας Αργολίδας. Το #5Buildings_ArtProject, δημιούργημα 5 σύγχρονων εικαστικών καλλιτεχνών: της Μάγδας Μάρα, του Νίκου Μαρίνη, της Ειρήνης Μώρου, του Δημήτρη Παπαχρήστου και της Βασιλικής Σαγκιώτη, φιλοδοξεί να δώσει σε επιλεγμένα, ιστορικής σημασίας, κτήρια της παλιάς πόλης του Ναυπλίου, μια νέα νοηματοδότηση. Οι καλλιτέχνες, έχοντας εμπνευσθεί από τα ίδια τα κτήρια καθώς και από τον περιβάλλοντα χώρο που τα πλαισιώνει, ντύνουν τις προσόψεις τους με μεγάλου μεγέθους μουσαμάδες/εικαστικά έργα που η θεματολογία και η τεχνική απόδοση τους ακολουθεί την ξεχωριστή, προσωπική εικαστική προσέγγιση του κάθε δημιουργού.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις στο χώρο, αν υπάρχουν τέτοιες, και τι φιλοδοξείς να ξεπεράσεις και να επιτύχεις εσύ με τη δουλειά σου;

Όπως έχω αναφέρει παραπάνω, η αγάπη και η εργασιομανία για τη δουλειά μου, η έμφυτη αισιοδοξία μου, μου δίνουν τη δύναμη να ξεπερνάω τις όποιες δυσκολίες. Φυσικά, δύναμη μου δίνουν και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που με εμπιστεύονται και με ενθαρρύνουν και πραγματικά τους ευχαριστώ πολύ. Για μένα οι καλλιτέχνες, όπως λέω, "είναι η μαμά μου". Μεγαλωμένη με μητέρα εικαστικό, νιώθω πως τους αγαπώ με όλες τις ευαισθησίες και συχνά ιδιοτροπίες τους. Είναι σαν να είμαστε βγαλμένοι από την ίδια μήτρα. Ακόμα δύναμη μου δίνει το κοινό που επισκέπτεται τις εκθέσεις μου ή που λέει έναν καλό, ενθαρρυντικό λόγο, είτε έρχεται, είτε εκφράζεται με ένα like ή σχόλιο, μέσω των social media. Τώρα, αναφορικά με τις δυσκολίες του χώρου...Έχω γνωρίσει απατεώνες, όσο και σωστούς ανθρώπους. Έχω βοηθήσει άτομα που επέδειξαν αχαριστία, αλλά και ανθρώπους που φέρθηκαν τίμια. Ο χώρος στην πραγματικότητα είναι μικρός και ιδιαίτερα ανταγωνιστικός. Φτάνουν στ'αυτιά μου τα πάντα, αλλά προτιμώ να κρατάω το στόμα μου κλειστό. Γελάω κάπου κάπου με κακοπροαίρετα σχόλια ή αναληθή, ή σεξιστικά. Το μόνο που έχω σαν πυξίδα είναι να κοιτάω τον δρόμο μου και να ασκώ το έργο μου με αφοσίωση, πνευματικότητα και τιμιότητα απέναντι στην Τέχνη και τους καλλιτέχνες που με στηρίζουν. Όλοι βρισκόμαστε υπό συνεχή εξέλιξη και το νόημα είναι να φτάνουμε στο ύψιστο των δυνατοτήτων μας, με τα όνειρα μας να πατούν σε υγιή φιλοδοξία. 

 Με ποια τραγούδια θα έντυνες τις εκθέσεις πάνω στις οποίες εργάζεσαι αυτή την εποχή;

Αυτή την εποχή προετοιμάζω τρεις ομαδικές εκθέσεις μέχρι και τον Δεκέμβρη του 2018. Τον Σεπτέμβρη θα εγκαινιαστεί η έκθεση "Μέσα στα Μάτια Σου - Προσεγγίζοντας την Τυφλότητα" στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή. Οκτώβρη με Νοέμβρη, έρχεται η έκθεση "Purpur Attack!" στη γκαλερί PurPur στη Λαμία, ενώ ακολουθούν τον Δεκέμβρη οι "ΜΑΓΙΣΣΕΣ" στο Trii Art Hub στο Κουκάκι στην Αθήνα. Παρότι τα δύο αγαπημένα μου είδη μουσικής είναι το χιπ χοπ και το ρεμπέτικο, την πρώτη, θα την έντυνα με το τραγούδι All Is Full of Love της Björk, την δεύτερη με το Can't Help Falling in Love του Elvis Presley και τις "ΜΑΓΙΣΣΕΣ" με το Moonlight Sonata του Beethoven!

Νικολένα σε ευχαριστούμε πολύ, εύχομαι να καταφέρεις να δημιουργείς σε ένα κόσμο τέχνης όσο πιο παρόμοιο γίνεται με αυτόν που έχεις σκεφτεί και να καταφέρεις να ανταποκριθείς σε κάθε πρόκληση.

*Στο Pause αγαπάμε να γνωρίζουμε δροσερούς ανθρώπου της τέχνης. Η Νικολένα Καλαϊτζάκη είναι ιστορικός- κριτικός τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων.

                                           

Ραφαέλλα Μανέλη

Πέννυ Μπαλτατζή: Επιλέγω να τους δώσω ποιότητα στο χέρι τους είναι να διαλέξουν... | Κάλλια Βαβουλιώτη

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Αν και τη γνωρίσαμε ως ιδρυτικό μέλος και  lead singer του σχήματος Penny & the swingin'cats, η Πέννυ Μπαλτατζή, εδώ και αρκετό καιρό χαράζει τη δική της solo πορεία στη μουσική. Είναι ταλαντούχα, ειλικρινής σε όσα λέει και εξελίσσεται μέσα στο χρόνο μουσικά και ερμηνευτικά. Από το ξεκίνημα με την οντισιόν στον Φοίβο Δεληβοριά  στο σήμερα, μπορεί να εγγυηθεί κανείς πως πρόκειται για έναν απίστευτα ζωντανό και γεμάτο θετική ενέργεια άνθρωπο, για ένα ρομαντικό "κορίτσι" που μετά βεβαιότητος είναι από "σπάνιο και ξωτικό χαρμάνι"

Εν αναμονή της κυκλοφορίας του νέου και πρώτου προσωπικού της album το φθινόπωρο, το Pause συνομίλησε μαζί της για τα επερχόμενα σχέδια της. 

Kαλησπέρα Πέννυ, θα θέλαμε να σε καλωσορίσουμε στο περιοδικό Pause,ξεκινώντας με ένα ταξίδι στο παρελθόν. Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια και τι σε οδήγησε στη μουσική;

Νιώθω πολύ τυχερή γιατί είχα ανεμελιά όμορφη και πρόλαβα τη γειτονιά αν και γεννήθηκα στην Αθήνα.Θυμάμαι πως παίζαμε στον πεζόδρομο και στο δρόμο που είχε μαγαζί με βιτρώ ο μπαμπάς μου.Πρώτα στην Αλκέτου, πίσω απ' τον προφήτη Ηλία και μετά στην Κόνωνος...

Η μουσική νιώθω πως με διάλεξε πρώτα, οπότε δεν είχα την ευκαιρία επιλογής.Την ακολούθησα με τον ένστικτο ενός μικρού παιδιού,που δεν ξέρει να εξηγεί αλλά ξέρει να αισθάνεται..

Πές μας λίγα πράγματα για εσένα. Τι χαρακτηρίζει την Πέννυ; 

Είμαι πεισματάρα,δουλεύω πολύ σκληρά και πολλές φορές νιώθω πως γίνομαι ο χειρότερος δυνάστης για τον ίδιο μου εαυτό. Είναι φοβερό. Όσο σκληρή γίνομαι στη δουλειά, τόσο μαλακώνω με μια ζεστή αγκαλιά,τσάι,ρούμι με φίλους,θερινό σινεμά και βουτιές στη θάλασσα..

Σε τι στιγμή σε πετυχαίνουμε σήμερα, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά;

Αυτή τη στιγμή χαλαρώνω από μια μεγάλη συναυλία που κάναμε στον κήπο του Μεγάρου μουσικής με την αγαπημένη μου μουσική οικογένεια, που δεν την αλλάζω για τίποτα σ'αυτόν τον κόσμο..Ωστόσο ετοιμάζονται πολλές ακόμα εκπλήξεις.Καινούριο σινγκλ και δίσκος από φθινόπωρο καθώς και καλοκαιρινές εμφανίσεις στα νησιά μας...

Προσωπικά ,βρήκα χρόνο να ασχοληθώ με το σπιτάκι μου,να μαγειρέψω και να απολαύσω την ησυχία.Αλλά επειδή η ζωή πάντα είναι απρόβλεπτη, έχουμε και  κάτι τρεχάματα στα νοσοκομεία.Η χαρά με τη λύπη πάντα είναι αγκαλιά...


Πρόσφατα ανέφερες ότι «ο πόνος είτε θα λειάνει τις γωνίες ενός ανθρώπου είτε θα τις κάνει πιο αιχμηρές». Πιστεύεις ότι η Τέχνη που είναι στην πραγματικότητα έκφραση απαιτεί (για να υπάρξει) ή πηγάζει μέσα από τον πόνο; 

Η τέχνη μας είναι ο τρόπος μας να διοχετεύσουμε το κάθετί..Δε μπορώ να φιλτράρω κάθε φορά την πηγή που γεννιέται το τραγούδι..Άλλοτε είναι πόνος, άλλοτε είναι αγανάκτηση, άλλοτε καψούρα και έρωτας ,που δεν έχει εκτονωθεί ,άλλοτε χαρά...

Ο πόνος όμως θέλει να πάρει άλλη μορφή.Μπαίνει μέσα στις λέξεις και στις μελωδίες και αιωρείται μέχρι να πάρει την τελική του μορφή.Σμιλεύεται.Έτσι και η ψυχή μας...Αυτό εννοούσα...
Μετά από μια μεγάλη απώλεια,(ανθρώπου,δουλειάς,υγείας) πενθείς,σμιλεύεσαι...

Εδώ και λίγο καιρό είσαι παντρεμένη. Πως σου φαίνεται η οικογενειακή ζωή; Είναι εύκολο να συνδυάζεις το κυνήγι μιας καριέρας με την δημιουργία μιας οικογένειας; 

Περνάμε πολύ όμορφα.Έχουμε μια καθημερινότητα δύσκολη, γιατί δουλεύουμε πολύ - όπως όλοι άλλωστε- όμως δίνουμε χρόνο σε μας .Οπότε, αν έχουμε. ελεύθερη Κυριακή, το σκάμε για μπανάκια . Αυτό γίνεται ήδη από τον Απρίλη..Σαφέστατα και για να κάνεις οικογένεια πρέπει να χαλαρώσεις λιγάκι τους ρυθμούς.Πάντως πιστεύω πως όλα γίνονται με αγάπη και συνεργασία.

Από πού πηγάζει όλη αυτή η χαρά και η αισιοδοξία που βγάζεις στην τέχνη σου και στην επαφή σου με τον κόσμο; 

Απ' την ανάγκη μου να τους δώσω κουράγιο και να δείξω με αντίστροφο τρόπο, πως και γω πονώ και έχω πονέσει πάρα πολύ, αλλά επιλέγω να μοιράζομαι,να απολαμβάνω και να εκτιμώ τη στιγμή,να σέβομαι τη ζωή και την υγεία που έχω και να σβήνω τον πόνο μου μέσα απ' τα χαμόγελά τους.

Ο ένας βοηθάει τον άλλο.

Απευθύνεσαι σε ένα νεανικό κοινό και η νεολαία όπως πάντα αναζητά μια ταυτότητα . Πως βλέπεις εσύ τη νέα γενιά;

Τους βλέπω διψασμένους για ρομαντισμό και ελπίδα και συγχρόνως βυθισμένους σε μια καθημερινότητα που δε βοηθάει ιδιαίτερα. Όλοι θέλουν να βρουν τι τους ταιριάζει από επαγγελματικό προσανατολισμό έως τις σχέσεις και τη διασκέδαση.Βομβαρδιζόμαστε από τρελή σαβούρα αλλά και από όμορφα πράγματα.Επιλέγω να τους δώσω ποιότητα, στο χέρι τους είναι να διαλέξουν.

Όλες οι πτυχές σου δείχνουν μία αγάπη στα παιδιά. Έχεις σπουδάσει νηπιαγωγός, διδάσκεις μουσική και παράλληλα το κοινό σου, σε μεγάλο βαθμό είναι νεανικό. Το επέλεξες ή σε επέλεξε; 

Το επέλεξα πολύ συνειδητά.Εκτός απ' τη μουσική ήταν η δεύτερη απασχόληση που ήθελα να σπουδάσω.

Λατρεύω τα παιδιά,αγαπώ τη διακριτικότητα μα και την ευθύτητα τους...

Έχω την αίσθηση ότι οι Penny & the swingin’ cats υπήρξαν ένα μεγάλο κεφάλαιο για εσένα. Είναι έτσι; Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και καθώς γράφεις εσύ και μουσική και στίχους πως και δεν αποφάσισες να ξεκινήσεις σόλο και να συνεχίσεις το ίδιο ; 

Φυσικά και ήταν και πένθησα πολύ όταν πήρα την απόφαση ότι θα φύγω.Γιατί ήταν η πρώτη μου μπάντα και δικό μου δημιούργημα.Δεν ήταν συνεργασία.Ίδρυσα τη μπάντα, όπου τον πρώτο χρόνο και η πρώιμη σύσταση της ήταν ένα ακουστικό σχήμα που παίζαμε μόνο διασκευές.Έψαχνα τραγούδια μα δεν έβρισκα κάτι που να με εμπνέει.Άρχισα δειλά δειλά να εμφανίζω δικά μου πράγματα.

Δουλέψαμε μαζί έξι χρόνια πολύ όμορφα. Κάναμε δύο δίσκους, που υπογράφω στίχους και μουσική και έμαθα πολλά από αυτή τη συνεργασία με όλα τα παιδιά και.τους ευχαριστώ γι' αυτά.

Έπρεπε όμως να προχωρήσω ,να ανοίξω τη βεντάλια μου γιατί έχω πολλά να σας πω ακόμη!!!

Στις παραστάσεις υπάρχουν αρκετές διασκευές από τους δύο δίσκους με τους Penny & the swingin’ cats. Ποια είναι η διεργασία μέσα σου και μουσικά για τις φρέσκιες εκτελέσεις αυτών των κομματιών ;

Πλέον παίζω μόνο δικά μου απ τους δίσκους.Ο κόσμος πρέπει να ακούσει και καινούρια πράγματα.Το "Μ'αρεσεις" ακούστηκε πάρα πολύ..Δεν έχει νόημα πια να παίζεται εκτός αν το ζητήσουν που δε θα αρνηθούμε. Θέλω πάντα να έχω το challenge και γι αυτό αλλάζω τη λίστα,τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο.Η δουλειά μας είναι να ρισκάρουμε και να ανανεωνόμαστε.

Πάμε και στο «κορίτσι». Είναι ένα κομμάτι πολύ φρέσκο, ρομαντικό το οποίο ταίριαξε θαρρώ στην ψυχοσύνθεσή σου και όχι μόνο στη φωνή σου. Γραμμένο από τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο φαίνεται πως θα σε συντροφεύσει και θα σε χαρακτηρίσει για καιρό όπως συνέβη αντίστοιχα και με το "εξωτικό χαρμάνι" που ήταν όμως δικό σου. Εν αναμονή της κυκλοφορίας του νέου σου δίσκου λοιπόν, θα σε δούμε να επιμένεις σε κομμάτια γραμμένα από εσένα μουσικά και στιχουργικά ή θα δούμε κι άλλες ενδιαφέρουσες συνεργασίες; 

Είμαι περήφανη για τον καινούριο δίσκο γιατί τόλμησα να ξεφύγω από αυτό που με έχετε συνηθίσει.Είναι πολύ κινηματογραφικός και διαφορετικός.Με το Δημήτρη Σιάμπο στις ενορχηστρώσεις, όλα έγιναν πολύ διαφορετικά και τόσο όμορφα!
Η έκπληξη είναι ότι έγραψε στίχους ο Νίκος Μωραϊτης σε μια μελωδία μου και την έκανε το αγαπημένο και συνάμα απόκοσμο, υπέροχο κομμάτι του δίσκου!
Για το κορίτσι και το Γιάννη τι να πω....
Τα έχει πει όλα ο κοσμος με την αγάπη του.


Θεωρείς πως το ταλέντο και η σκληρή δουλειά αρκούν για να επιτύχει κανείς τους στόχους του σε μία κοινωνία που βλέπουμε συχνά να της λείπει η αξιοκρατία; 

Χα....χρειάζεται και τύχη...άλλα χωρίς σκληρή και συνεχή δουλειά με στόχους και ταυτότητα σίγουρα δεν πας και πολύ μακρυά...

Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας ένα τραγούδι ελληνικό που ζηλεύεις και θα ήθελες να το είχες τραγουδήσει εσύ σε πρώτη εκτέλεση. 

Το "Είναι αβάσταχτο να φεύγεις" της Ελένης Βιτάλη.

Ένα life motto σου , μια φιλοσοφία ζωής με την οποία πορεύεσαι; 

Δεν είναι μότο.Απλά εγώ τρέφομαι απ' την αγάπη και τον έρωτα.Μ' αυτά έχω δύναμη να ανέβω το πιο ψηλό βουνό.Αν το διαβάσει ο προπονητής μου της αναρρίχησης, θα με διαλύσει την επόμενη φορά...(γέλια)

Ένιωσες ποτέ την ανάγκη να κάνεις “Pause” είτε στο επαγγελματικό είτε στο προσωπικό κομμάτι; Πότε και γιατί; 

Φυσικά,αλλά πολλές φορές το οικονομικό κομμάτι σου χτυπάει την πόρτα και διστάζεις να αρνηθείς.Ιδίως όταν ζεις από αυτό όπως εγώ.Στο προσωπικό επίσης...και μέσα στη σχέση κάνω τα διαλείμματα μου.Πάω τη βόλτα μου μιλάω στο φεγγάρι, γυρίζω πίσω και όλα καλά....


Τι ετοιμάζεις για το καλοκαίρι; 

Λάιβ σε νησιά και βουτιές

Σχέδια για το μέλλον; 

Παιδιά σκυλιά κτλ...τι άλλο έμεινε;


Σιγά σιγά, φτάνοντας στο τέλος, σ’ευχαριστώ από καρδιάς για την όμορφη αυτή συζήτηση.

Εγώ ευχαριστώ για τη χαρά της μοιρασιάς....

* To κορίτσι θα ταξιδέψει στην Ελλάδα το καλοκαίρι για να μοιράσει τις μουσικές του :

• 14 Ιουλίου Καβάλα
• 27 & 28 Ιουλίου Σαντορίνη
• 17 Αυγούστου Κέρκυρα
• 22 Αυγούστου Ζάκυνθος

Συνέντευξη: Bandallusia: "...η μουσική είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μας" | Της Γιώτας Μαστροσαββάκη (Πάστα Φλώρα)

Η Ανδαλουσία αδιαμφησβήτητα θεωρείται ως η αυθεντική Ισπανία του Νότου, οι Bandallusia από την άλλη σίγουρα αποτελούν την αυθεντική μουσική στα δρομάκια και τα μουσικά στέκια της Αθήνας και όχι μόνο. Κυκλοφορώντας το πρώτο δίσκο τους ονόματι Λοξοδρόμια και λίγο μετά την πρώτη παρουσίαση του δίσκου, μας μιλάνε για την όλη εμπειρία, τι σημαίνει να είσαι Bandallusia και πολλά άλλα.

Καλησπέρα παιδιά, που σας βρίσκουμε επαγγελματικά αυτή την περίοδο;

Καλησπέρα και σε εσάς! Η περίοδος αυτή είναι ιδιαίτερα χαρούμενη για εμάς, γιατί μόλις κυκλοφόρησε ο πρώτος μας δίσκος με τίτλο «Λοξοδρόμια». Αυτό σημαίνει αφενός ξεκούραση από το άγχος της προετοιμασίας του, που μας πήρε περίπου δυο χρόνια, αφετέρου πολλή όρεξη για ζωντανές εμφανίσεις εν όψει καλοκαιριού.

Σας φαντάζεστε να παίζεται μόνο σε μουσική σκηνή και καθόλου στο δρόμο;

Όχι, αυτό δε μπορούμε να το πούμε. Ο δρόμος και η σκηνή είναι δυο διαφορετικά πράγματα, το καθένα με ιδιαίτερο βάρος. Οι μουσικές σκηνές προσφέρουν την ηχητική κάλυψη που θέλουμε για να μπορούμε να παρουσιάζουμε σωστά και ποιοτικά το υλικό που τόσο καιρό ετοιμάζαμε, σε αντίθεση με το δρόμο που μας περιορίζει κάπως. Όμως η ελευθερία που νιώθουμε στο δρόμο και όλη μας η μέχρι τώρα σχέση μαζί του, είναι αναντικατάστατα στοιχεία του ποιοί είναι οι Bandallusia.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο/μέρος για live στον δρόμο;

Ο πεζόδρομος της Αποστόλου Παύλου στο Θησείο είναι το μέρος που μας φιλοξένησε όσο κανένα άλλο ανά τα χρόνια, και συνεχίζουμε να το προτιμάμε. Εκτός Αθηνών όμως έχουμε περάσει υπέροχες στιγμές στην Πρωτοπαπαδάκη της Ερμούπολης Σύρου. Για να αγαπήσεις ένα σημείο στο δρόμο πρέπει να σε αγαπήσει κι εκείνο, και οι άνθρωποι της Ερμούπολης μας αγκάλιασαν με μια ιδιαίτερη οικειότητα και χαρά που την εκτιμάμε όσο τίποτα.

Ανάμεσα σε μια σύνθεση οχτώ ατόμων, πέρα από τα αυτονόητα θετικά μιας ομάδας, επικρατούν και ασυμφωνίες ή και αντιδράσεις, τα λεγόμενα αρνητικά. Εσείς πως λειτουργείτε;

Αρχικά να σε διορθώσουμε και να πούμε ότι είμαστε εννέα, όχι οκτώ! Λογική η παρανόηση καθώς όλο αυξανόμαστε και πληθαίνουμε! Σε ότι αφορά την ερώτησή σου, θα ήταν αστείο να αρνηθούμε ότι υπάρχουν ασυμφωνίες και ενίοτε εντάσεις, αλλά αυτό είναι που μας δένει τελικά και έχουμε αντέξει μέχρι τώρα παρά τις δύσκολες συνθήκες. Οι μεταξύ μας σχέσεις είναι κάπως «οικογενειακές», και εννοούμε την οικειότητα και την άνεση που νιώθουμε ο ένας με τον άλλο. Έχουμε όλοι ως κοινό στόχο την πρόοδο της μπάντας, πράγμα που υπερισχύει του εγωισμού, και πάντα με γνώμονα αυτό βρίσκουμε λύσεις σε όποια προβλήματα προκύπτουν, μέσω διαλόγου, φωνών και αγκαλιών (με αυτή τη σειρά) !

 Τι δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι οι Bandallusia;

Μάλλον δε θα μπορούσαν ποτέ να είναι ανενεργοί. Μη λέμε και μεγάλες κουβέντες, αλλά μέχρι τώρα αυτό έχει δείξει η πορεία μας. Πάντα κάτι κάνουμε, είτε συνολικά είτε σε μικρότερες συνθέσεις μεταξύ μας. Για όλους μας η μουσική είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μας, για τους περισσότερους το σημαντικότερο, και δύσκολα θα το αφήναμε.

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν ηλεκτρονικά, ορισμένα κομμάτια από το επερχόμενο πρώτο album σας "Λoξοδρόμια". Λίγα λόγια για αυτή την όμορφη και πρώτη δισκογραφική σύμπραξη. Απ' όσο γνωρίζω συμμετέχει και ο Κωνσταντής Πιστιόλης στο τραγούδι "Του κόσμου οι αμαρτωλοί".

Μέχρι να δώσουμε τη συνέντευξη κυκλοφόρησε και όλο το άλμπουμ! Είναι η πρώτη μας δισκογραφική δουλειά, την επιμεληθήκαμε μόνοι μας, γράψαμε στίχους και μουσική και είμαστε πολύ περήφανοι για το αποτέλεσμα. Περιέχει 11 κομμάτια, μέσα σε αυτά η «Σμέρνα» που είναι εμπνευσμένη από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Οι πόνοι της Παναγιάς». Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούντιο Basement στο Ν. Ηράκλειο και Bombtrack στο Μαρούσι, από τον Μιχάλη Μελετέα που έκανε και την μίξη. Το mastering έκανε ο Γιάννης Χριστοδουλάτος του Sweetspot Studio, και η γραφιστική επιμέλεια και το artwork είναι της Νεφέλης Ορφανού-Νέγκα. Ο Κωσταντής Πιστιόλης είναι φίλος μας και μας έκανε την τιμή να συμμετέχει παίζοντας γκάιντα στο κομμάτι «Του κόσμου οι αμαρτωλοί» και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα γι αυτό γιατί έδωσε ακριβώς το ύφος που φανταζόμασταν. Τα «Λοξοδρόμια» μπορείτε να τα βρείτε στα εξής σημεία πώλησης:

Αθήνα

ΞΥΛΟΥΡΗΣ - ΠΑΝ/ΜΙΟΥ 39 – ΣΤΟΑ ΠΕΣΜΑΖΟΓΛΟΥ

ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΪΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ - ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ 1-3 ΠΛΑΚΑ

ΙΑΝΟΣ - ΣΤΑΔΙΟΥ 24

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ “ΠΟΛΙΤΕΙΑ” - ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ 1

RELOAD - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 54 

MUSIC CORNER - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 56 

Θεσσαλονίκη 

ΙΑΝΟΣ - ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 7

Από που αφουγκραστήκατε στιγμές και εικόνες για την στιχουργική και μουσική δημιουργία του δίσκου;

Από την καθημερινότητα που βιώνουμε, από τις σκέψεις μας για τον κόσμο, από τον έρωτα, από τις εμπειρίες μας, από τη σχέση μας με τους ανθρώπους, από τις μουσικές του κόσμου, από φανταστικά παραμύθια. Ο καθένας από τα παιδιά που γράφουν στίχους και μουσική (δεν το κάνουμε όλοι) έχει τις δικές του αναφορές, που δεν είναι πάντα συνειδητές. Το ωραίο είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν ρωτάμε κάποιον που φέρνει ένα κομμάτι «τι ήθελες να πεις με αυτό?». Μας αγγίζουν αυτόματα, μιλάμε στον καθένα με ξεχωριστό τρόπο και αυτό μεταφράζεται στην ενορχήστρωση που είναι αποτέλεσμα συνολικής δουλειάς και ο καθένας συμβάλει με τον τρόπο του και την ερμηνεία του για το εκάστοτε κομμάτι.


Τα live είναι μια ξεχωριστή εμπειρία για όλους τους καλλιτέχνες ποια είναι τα δικά σας συναισθήματα όταν μοιράζεστε συναισθήματα μουσικά και μη με τον κόσμο;


Πάντα η εμπειρία του live είναι μοναδική και το κάθε live ξεχωριστό. Γι’ αυτό ζούμε οι μουσικοί, για το βλέμμα του κόσμου, το πώς τραγουδάνε τα τραγούδια μας και για το χειροκρότημα. Είναι πολύ ικανοποιητικό το να βλέπεις πως «αρέσεις», όχι με την έννοια της ματαιοδοξίας, αλλά ότι αυτό στο οποίο έχεις βάλει την ψυχή σου αγγίζει και τις ψυχές άλλων ανθρώπων. Επικοινωνία είναι, και μάλιστα πολύ ιδιαίτερης μορφής, πολύ προσωπικής.

Ποια υπήρξε σημαντικότερη μουσική στιγμή για τους Bandallusia;


Η κυκλοφορία του δίσκου μας είναι ορόσημο στη μέχρι τώρα πορεία μας. Μάλλον η στιγμή που τα πήραμε στα χέρια μας θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων μας. Όπως επίσης και η παρουσίαση, που έγινε στο Club του Σταυρου του Νότου, σε μια υπέροχη ατμόσφαιρα με τους φίλους μας και τις οικογένειές μας, που κι αυτοί περάσανε μαζί μας όλη αυτή τη διαδικασία και μας στηρίξανε όσο το είχαμε ανάγκη. Είναι ίσως λίγο υπερβολικό, δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που βγάζουν δίσκο. Όμως αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα πράγματα με έναν υπερβάλλοντα ρομαντισμό, ίσως έχει να κάνει και με το ότι όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική δε φανταζόμασταν ποτέ πως θα καταφέρναμε να βγάλουμε δίσκο. Μπορεί να παίζουμε μουσική χρόνια, είμαστε όμως πολύ παρθένοι σε ότι αφορά τη δισκογραφία και ό,τι αυτή συνεπάγεται, με αποτέλεσμα και το μικρότερο βήμα να μας κάνει να χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά!


Τι ακολουθεί μετά την κυκλοφορία και παρουσιάση του δίσκου;

Είμαστε σε επικοινωνία με διάφορα φεστιβάλ στην Ελλάδα για το καλοκαίρι, μόλις κλείσουν ημερομηνίες θα ανακοινωθούν στη σελίδα μας στο facebook, εκεί δηλαδή που ανακοινώνουμε όλες μας τις κινήσεις. Ελπίζουμε να είναι ένα γεμάτο καλοκαίρι, να πάμε σε πολλά μέρη και να γνωρίσουμε πολύ κόσμο! Και από Σεπτέμβρη λογικά θα ξαναμπούμε σιγά-σιγά στο στούντιο για να αρχίσουμε να δουλεύουμε το νέο μας υλικό. Όπως είπαμε, δύσκολο να μείνουμε ανενεργοί!