Μια αλήθεια | Θάνος Κουλουβάκης

Δεν είναι πως δεν με έχει κουράσει η ζωή 

που μας έχουν χτίσει· 

δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω τη φυλακή 

και πως ζω μέσα σε πλέγματα 

ελεύθερης βούλησης και σκέψης. 

Μη νομίζεις πως δεν ξέρω μία αλήθεια·

τη λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα

μήπως και καταφέρω 

να τον κάνω να την πιστέψει.

Μα ο εαυτός δεν πιστεύει αλήθειες·

πλέον, ξέρει πως δεν υπάρχει μόνο μία.

Κι εγώ προσπαθώ να αγαπήσω τη φυλακή,

μα ο εαυτός δε με αφήνει·

με τραβάει και μου λέει

ότι αυτό που ζω δεν είναι σωστό

και δεν πρέπει να το ζω.

Κι εγώ τον ακούω

και καταναλώνω άπειρα όνειρα

για να τον κάνω να σωπάσει·

μα την επόμενη μέρα είναι πάλι εδώ.

Μη νομίζεις πως δεν ξέρω μία αλήθεια·

όμως ακόμη κι αυτή αρχίζει να με προδίδει.

Δε θα μάθετε ποτέ το όνομά μου | Θάνος Κουλουβάκης

Τα παιδιά της γειτονιάς μου 

με φώναζαν με άλλα ονόματα

που δεν τα είχα ακούσει ποτέ μου.

Κι όταν έλεγα στη μάνα μου ή στον πατέρα μου

- σπάνια στον πατέρα μου -

ότι τα παιδιά δε με γνωρίζουν

και με φωνάζουν με ξένα ονόματα 

εκείνοι γελούσαν 

μέχρι που έβαζα τα κλάματα κι έφευγα. 

Τα παιδιά δε με έμαθαν ποτέ· 

γιατί δεν ήξεραν ούτε το όνομά μου, 

ούτε πώς έμοιαζε το σώμα μου, 

ούτε είχαν ακούσει τη φωνή μου

ή τα δάκρυα μου.

Κι όταν μιλούσα στη μάνα μου

και την παρακαλούσα να με αποκαλεί 

με το πραγματικό μου όνομα, 

εκείνη θύμωνε

και η συζήτηση σταματούσε διαπαντός. 

Γιατί ρε μάνα δε με αποκάλεσες ποτέ σου έτσι, 

κι όταν ερχόταν η κουβέντα σε 'μένα

- στα μακάβρια τραπεζώματά σας - 

έκανες πως δε γνωρίζεις; 

Γιατί ρε πατέρα δεν με άκουγες; 

Πάντοτε άκουγες τους άλλους· 

πάντοτε οι άλλοι ήξεραν καλύτερα από εμένα 

- ίσως κι από εσένα. 

Δεν έχω όνομα· 

είμαι όλοι εσείς

που πνίγεστε στα ούρα της συμφοράς σας

και προσποιείστε ότι το απολαμβάνετε. 

Είμαι εσείς

που καταπίνετε σιχαμένα αποτσίγαρα ενόχων 

και χορταίνετε με τύψεις και παράπονα. 

Είμαι η μάνα και ο πατέρας σας

που σας γαμήσανε τη ζωή 

και σας γέμιζαν με φόβο. 

Είμαι εσύ 

κι ας μην ξέρεις ούτε το όνομά μου